Το σόου της συμπαθούς Ευαγγελίας Τ.

 Γράφει ο 
Νίκος Τσαγκρής

Η πολιτική κατεύθυνση (η «γραμμή», που λέμε εμείς οι αριστεροί) στα Μέσα Ενημέρωσης είναι περιρρέουσα. Οι δημοσιογράφοι την «πιάνουν στον αέρα», την οσμίζονται όπως τα λαγωνικά. Και την υπηρετούν πλαγίως ή καθέτως. Άλλοι την αποφεύγουν, ή την υπερβαίνουν «υπονομεύοντάς» την∙ πάντα πλαγίως σ’ αυτές τις περιπτώσεις: στην ΑΥΓΗ, στο ΒΗΜΑ, στα ΝΕΑ, στην ΠΡΩΤΗ, στο ΕΘΝΟΣ, είχα τον τρόπο να «περνάω» τη δική μου οπτική των πολιτικών πραγμάτων, να υποβάλλω τη δική μου απόσταση από την περιρρέουσα ή την δοσμένη γραμμή…
Είναι θέμα γραφής – θέμα τεχνικής της γραφής. Θέμα αισθητικής του γραπτού λόγου, θέμα κουλτούρας: ο δημοσιογράφος οφείλει να διεισδύει στα γεγονότα, να τα ξεδιπλώνει, να τα φωτίζει τις σκοτεινές πτυχές τους, να τα προβάλλει στο παρόν και το μέλλον. Δεν μπορεί να το κάνει (ή το κάνει βάρβαρα, απολίτιστα, λαϊκίστικα, «κίτρινα», στρεβλά) αν δεν είναι βαθειά καλλιεργημένος, αν η προσωπικότητά του δεν έχει διαμορφωθεί από τη σχέση του με το βιβλίο, τη μουσική, το θέατρο, τις καλές τέχνες, δηλαδή την κουλτούρα… 

«Οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορεί να είναι τα πρόσωπα - κλειδιά στις εξελίξεις και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος», δίδασκε ένας σπουδαίος Έλληνας δημοσιογράφος, ο Λέων Καραπαναγιώτης: «Δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά να καταγράφουν τα γεγονότα…» 

 Έγινε… πρωταγωνίστρια 

Η συμπαθής δημοσιογράφος Ευαγγελία Τσικρίκα θέλησε να γίνει πρωταγωνίστρια στο γεγονός (τη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ), και έγινε. Θέλησε να δημιουργήσει γεγονός μέσα στο γεγονός, και δημιούργησε. Και θέλησε να γίνει πρόσωπο – κλειδί στις εξελίξεις του γεγονότος που η ίδια δημιούργησε μέσα στο γεγονός («κ. πρόεδρε, εσείς και η κυβέρνησή σας με απολύετε από τη δουλειά μου...»), και έγινε… 

Και τότε συνέβη αυτό που ο Λέων Καραπαναγιώτης και πάλι, προφητικά, περιέγραφε τότε που ζούσε: όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τούς προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία…. 

Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία, βέβαια, «που βρίσκει δρόμο διαφυγής, καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν…»

Όπως και να ‘χει, η επί προσωπικού δημόσια ερώτηση της συμπαθούς δημοσιογράφου προς τον Έλληνα πρωθυπουργό στη ΔΕΘ (είτε υπηρετούσε την πολιτική κατεύθυνση του Μέσου στο οποίο εργάζεται, είτε εξέφραζε την προσωπική της αγωνία και την αγωνία των συναδέλφων της για το εργασιακό της / τους μέλλον), συνιστά κατάχρηση δημοσιογραφικής ιδιότητας – σαν να λέμε κατάχρηση εξουσίας, αν δεχτούμε ότι η δημοσιογραφία είναι η τέταρτη εξουσία... 

Ο πραγματικός αίτιος 

«Εσείς και η κυβέρνησή σας με απολύετε απ’ τη δουλειά μου»!.. Μόνο σε μια προσωπική συνάντηση με τον πρωθυπουργό θα μπορούσες να το πεις. Of the record και υπό τύπον αστεϊσμού: ο ALFA δεν έκλεισε ούτε υπάρχουν ενδείξεις ότι θα κλείσει, αλλά και να κλείσει θα κλείσει εξαιτίας του ιδιοκτήτη του που δεν πλειοδότησε για να πάρει άδεια λειτουργίας, να νομιμοποιηθεί. Εκείνος, ώ μη γένοιτο, θα απολύσει την συμπαθή δημοσιογράφο, εάν κλείσει ο ALFA και γίνουν απολύσεις. Και όχι ο Τσίπρας, ούτε ο Παππάς, ούτε ο… Πολάκης… 

Λοιπόν, μόνο σαν αστείο!.. Αλλά ένα αστείο, ένα δημόσιο αστείο μάλιστα, ενός δημοσιογράφου με έναν πολιτικό; Και δη με τον πρωθυπουργό; Ας δούμε τι γράφει για αυτό το… αστείο ο μαιτρ της δημοσιογραφίας Λέων Καραπαναγιώτης: «η σχέση του δημοσιογράφου με τον πολιτικό, τον μεγάλο επιχειρηματία και τον τραπεζίτη, αυτούς δηλαδή που αποκαλούμε πηγές της ενημέρωσης, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Δεν βρίσκονται στην ίδια πλευρά του λόφου και, εάν βρεθούν, τότε οι δημοσιογράφοι έχουν προδώσει τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές τους και τους ακροατές τους… 

»Ο δημοσιογράφος με τον πολιτικό και τον οικονομικό παράγοντα δεν μπορεί να είναι «κολλητοί». Οι σχέσεις τους πρέπει να είναι, κοινωνικά ευπρεπείς και οι αποστάσεις ασφαλείας να τηρούνται συστηματικά και συνειδητά. Όσες φορές ο κανόνας παραβιάζεται, χάνουν οι πολίτες καθώς γίνονται θεατές ενός στημένου παιχνιδιού»… Όπως αυτό που παρακολουθούμε και θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε το τρίμηνο των φουρτουνιασμένων καναλιών. Ώσπου να μπει το νερό στ’ αυλάκι…

Νίκος Τσαγκρής

Υπέρ Άκη Πάνου, δολοφόνου...

Είδα το κείμενο που ακολουθεί, αναρτημένο στο «προφίλ» ενός φίλου (Γιάννης Σύρπας) στο facebook υπό τον τίτλο «Υπέρ Άκη Πάνου, δολοφόνου». Υπογραφή, Βασίλης Ραφαηλίδης… Τρελάθηκα!.. Είχε γράψει ο Ραφαηλίδης για τον Άκη Πάνου και δεν είχα ιδέα! Όμως πότε; και πού; 

Στις 19 Μαρτίου του 1998, τις μέρες που το θέμα έπαιζε χοντρά στον Τύπο και στα κανάλια. το κείμενο είχε δημοσιευτεί στην προσωπική του στήλη, στο Έθνος. Κι εγώ, ο φίλος του και θαυμαστής του, και φίλος του Άκη Πάνου μέχρι τέλους, δεν είχα πάρει χαμπάρι! 

Το κείμενο του Βασίλη για τον Άκη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και πράγματι γενναίο, όπως το αποτιμούσε, στην ανάρτησή του στο f.b. ο Γιάννης Σύρπας. 

Λεπτομέρεια: στην κατακλείδα του κειμένου του Β.Ρ. για τον Άκη Πάνου υπάρχει μια τιμητική αναφορά στο πρόσωπό μου.Νοιώθω τύψεις που την «ανακάλυψα» 16 χρόνια μετά τον θάνατό του και δεν μπόρεσα, εν ζωή, να τον ευχαριστήσω… 



Υπέρ Άκη Πάνου, δολοφόνου 

Δεν έχω καθόλου καλές σχέσεις με το είδος μουσικής που υπηρετεί ο Άκης Πάνου. Άλλοι που έχουν ισχυρίζονται πως ο συνθέτης – δολοφόνος είναι μια μουσική ιδιοφυία στο είδος της μουσικής που υπηρετεί. Δεν έχω την πρόθεση να αμφισβητήσω ούτε τα γούστα των θαυμαστών του, ούτε τη θετική υπέρ του Άκη Πάνου άποψη των ειδικών στη λαική μουσική. 

Θέλω μόνο να επισημάνω τον βαθιά αναρχικό (αντιεξουσιαστικό) χαρακτήρα αυτής της μουσικής αλλά και την παγίδα που μπορεί να στήσει στους αστούς ηθικολόγους, τους κατ ουσίαν άσχετους με τούτη την ευπρεπισμένη τώρα πλέον μουσική των παλιών περιθωριακών, που κάποιοι τους στρίμωξαν πονηρά «εντός κάδρου» πετώντας τους δίφραγκα για να τους μετατρέψουν σε διασκεδαστές (διασκορπιστές) της αστικής ή της μικροαστικής ανίας.

Έτσι, σαν διασκεδαστές, αντιλαμβάνονται τους καλλιτέχνες οι κάθε είδους ηθικολόγοι, που συνέχεια τα μπερδεύουν τόσο, όσο χρειάζεται αφενός για να γίνονται κάθε τόσο γελοίοι και αφετέρου για να δείχνουν πως αντιμετωπίζουν την τέχνη είτε σαν δυνατότητα για κατήχηση προκειμένου «να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι», είτε σαν μια ευχάριστη ή ευτράπελη ή έστω ελεγχόμενα οδυνηρή κατάσταση και οπωσδήποτε όχι σαν πάθος και πάθημα, που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή τον δημιουργό, αυτό το «τέρας», τον βαθιά και ουσιαστικά απροσάρμοστο άνθρωπο, που αναλαμβάνει να θεραπεύσει ή να εκτονώσει τη δική μας λανθάνουσα ψυχική αρρώστια με την κάθαρση. 

Για τον ίδιο όμως δεν υπάρχει κάθαρση, υπάρχει μόνο προσωρινή εκτόνωση. Όσοι είδαν πρόσφατα στην κρατική τηλεόραση το εντελώς συναρπαστικό ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή στην εκπομπή «Παρασκήνιο» για τον ποιητή Επαμεινώνδα Γονατά θα καταλάβουν καλύτερα τι θέλω να πω. Θέλω να πω πως ο γνήσιος καλλιτέχνης, και ο Πάνου είναι απ τους πιο γνήσιους, είναι ένα τέρας εγωισμού και πως μόνο οι ανόητοι θα ήταν δυνατό να τον εκλάβουν σαν «παιδαγωγό», σαν προασπιστή των λαικών συμφερόντων ή δεν ξέρω τι άλλο το ίδιο πομπώδες και άκριτο. Μπορεί να είναι και όλα αυτά ο καλλιτέχνης, αλλά μόνο παρεμπιπτόντως. 

Ο γνήσιος καλλιτέχνης, πάντως, το μόνο που επιχειρεί είναι να πιαστεί απ τα μαλλιά του για να σωθεί και δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να σώσει κανέναν, ούτε καν τον εαυτό του, αφού ξέρει πως το να πιάνεις τα μαλλιά σου είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πας φούντο.

Ο ντε Σαντ, ο Μποντλέρ, ο Πόε, ο ντε Κουίνσi, ο Ζενέ, ο Σελίν, όλοι οι «καταραμένοι» είναι μεγάλοι γιατί είναι τόσο ανιδιοτελείς και αδιάφοροι για την προκοπή τους, που τελικά διδάσκουν ήθος μέσα απ αυτό που συμβατικά ονομάζουμε ανηθικότητα. Ο Άκης Πάνου μπορεί να μην είναι ηθικός, άλλωστε είναι αυταπόδεικτα και ομολογημένα δολοφόνος, έχει όμως ήθος που θα έπρεπε να το ζηλεύει ο κάθε δικαστής. Οι θαυμαστές του, αστείοι ηθικολόγοι , αλλά και παλιοί του φίλοι είτε είναι βλακωδώς αμήχανοι, είτε «φοβούνται το κακό» και κρατούν τις αποστάσεις. Ο συνάδελφος Νίκος Τσαγκρής, φίλος στενός του Πάνου δεν τις κράτησε. Του αξίζει κάθε έπαινος. 

Βασίλης Ραφαηλίδης, Έθνος, 19 Μαρτίου 1998

39 εκθέσεις ιδεών και μια αυταπάτη

 Η διαχρονική ελαφρότητα που προσδιορίζει τη ΔΕΘ, ως πολιτικό τόπο και πεδίο πολιτικών μαχών…  

“Στην πορεία προς τη ΔΕΘ, η Νέα Δημοκρατία ανεβάζει τους τόνους κατά της κυβέρνησης. Κεντρική θέση του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι το αίτημα-προτροπή για παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα που θα εκφραστεί με δήλωση του αρχηγού του Κυριάκου Μητσοτάκη…”, μας ενημερώνει έγκριτη πολιτική ρεπόρτερ έγκυρης εφημερίδας: στην… πορεία του Κυριάκου προς την ΔΕΘ!.. Όπως στην πορεία του Μάο προς το Πεκίνο!.. 

Για την ανατροπή του Τσιανγκ Κάι Σεκ ο δεύτερος, για την ανατροπή του Τσίπρα ο πρώτος. Με τη διαφορά ότι ο δεύτερος διέθετε εκατοντάδες χιλιάδες… followers (τον «Κόκκινο Στρατό»), ενώ ο πρώτος δεν διαθέτει παρά τον follower Κουμουτσάκο. Και τον ξεθωριασμένο κόκκινο σύμβουλο. Ο οποίος, σύμφωνα με την έγκριτη πολιτική ρεπόρτερ της έγκυρης εφημερίδας, συμβουλεύει τον Κυριάκο να ανεβάσει τους τόνους κατά της κυβέρνησης στην …πορεία προς τη ΔΕΘ ως εξής: να εκφράσει με δήλωσή του το «αίτημα – προτροπή για παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα». Το οποίο, όπως αποκαλύπτει η εν λόγω έγκριτη ρεπόρτερ, αποτελεί την «κεντρική θέση του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης». Για την … ανατροπή του Τσίπρα και της κυβέρνησής του… 

Η γελοιότητα της πολιτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη στην… πορεία προς την ΔΕΘ, ξεπερνά τη γελοιότητα της γενικότερης πολιτικής του κόμματος του (που δεν είναι παρά η διαρκής και με κάθε μέσον υπονόμευση του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του) και δεν απέχει από την γελοιότητα της ΔΕΘ, ως πολιτικού τόπου ή ως πεδίου πολιτικών μαχών… 

Βαρετές πρόζες 

Θυμάστε εκείνη την παλαιά διαφήμιση στην οποία ο αρτοποιός έλεγε με έπαρση «σαράντα χρόνια φούρναρης, έχω ψήσει!...»; Ε, λοιπόν, σαράντα χρόνια δημοσιογράφος, έχω παρακολουθήσει, (έχω «καλύψει», έχω διαχειριστεί) τις πολιτικές ρητορείες όλων των πρωθυπουργών της μεταπολίτευσης, καθώς και τις διαμάχες τους με τους αρχηγούς της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης. Βαρετές και ανούσιες και αναξιόπιστες πρόζες: οι ετήσιες εκθέσεις … ιδεών των πολιτικών αρχηγών, όπως λέγαμε μεταξύ μας οι δημοσιογράφοι – πολλοί το γράφαμε κιόλας. Μόνο το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ (ΔΕΘ 2014) αποδείχτηκε πολιτικά ενδιαφέρον. Και κοινωνικά διαδραστικό, αφού, κατά κάποιο τρόπο, «έβγαλε κυβέρνηση». Κι ας αποδείχτηκε, εκ του αποτελέσματος, ότι δεν ήταν παρά μια προγραμματική αυταπάτη… 

Για φέτος, το ρεπορτάζ έλεγε ότι η ετήσια κυβερνητική έκθεση… ιδεών που θα εκφωνήσει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ θα παρουσιάζει τα επόμενα βήματα προς την ανάκαμψη της οικονομίας και την πραγματική ανάπτυξη, με δύο σταθμούς: την έξοδο από το πρόγραμμα επιτήρησης και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας: «εκείνες δηλαδή τις πολιτικές που, όχι μόνο θα μεγαλώνουν την οικονομική πίτα, αλλά θα την μοιράζουν με δίκαιο τρόπο στους πολίτες»… 

Οι πολίτες… Είμαστε αριστεροί και η κυβέρνηση αυτή είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς, και τη στηρίζουμε. Μα σημασία έχει τι λένε οι πολίτες. Οι άνθρωποι, ο κόσμος… 

Θολά οράματα 

Ο κόσμος ουρλιάζει τη βία, την αγωνία, τον πόνο που βιώνει: 
«Η ζωή μας είναι κόλαση. Τα παιδιά μας πεθαίνουν από την πείνα. Και αντί να δώσουν ψωμί στους πεινασμένους τους τουφεκίζουν*»!.. Από πού έρχεται αλήθεια αυτό το φαιό παράπονο, τούτη η φρικτή καταγγελία; Από τα ματωμένα ερείπια της Γάζας, από τους φουσκωμένους ποταμούς της Ιρακινής, της Σύριας της Αφγανικής προσφυγιάς που εκβάλλουν στη Μεσόγειο και χύνονται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη; Ή μήπως απ’ τις γειτονιές των νεόπτωχων «μισθωτών», «συνταξιούχων» και ανέργων της Αθήνας, της Μαδρίτης και της Λισαβόνας; 

Μάταια ο δημοσιογράφος φαντάζεται ότι κρατάει το σφυρί, μάταια χτυπά. Ξέρει ότι δεν έχει συμμάχους σε μια χώρα – σ’ έναν κόσμο, όπου δεσπόζει η φροντίδα της αποσιώπησης κάθε ενοχλητικής ένδειξης∙ όπου τα κοινωνικά οράματα σκιάζονται και θολώνουν από τους κατ΄ επάγγελμα φρουρούς του δημόσιου και του ιδιωτικού ύπνου: «Διαρκώς αυξάνονται και πληθύνονται οι πολίτες του κόσμου που κλείνονται στον εαυτό τους και κλειδώνουν από μέσα την ευαισθησία τους, θα πω, παραφράζοντας έναν αφορισμό του André_Glucksmann. 

«Τώρα δεν υπάρχουν κοινά οράματα, μόνο Μνημόνια. Υπάρχει μια κατάσταση που αναγκάζει τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους. Ο κόσμος κάνει μεγάλη υπομονή. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα ωριμότητας ή ένα δείγμα βουβής απόγνωσης. Με ανησυχεί πολύ», αποφάνθηκε προ ημερών ο παλιός μας φίλος Διονύσης Σαββόπουλος 

Ωραία και η παρατήρηση και η ανησυχία, ωστόσο υπάρχει και η εκδοχή ότι "ο κόσμος" κάνει μεγάλη υπομονή χάρις σε ένα ευτελές μεν, άκρως αναγκαίο δε, ως υπαρξιακό, κοινό "όραμα": την έξοδο της χώρας απ' τα Μνημόνια. Την οποία, με αρκετές πιθανότητες επιτυχίας, επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του.

Νίκος Τσαγκρής

Η αδειοδότηση δεν φτάνει ούτε για αρχή

Η «επιστροφή στη νομιμότητα» δεν σημαίνει ούτε απαλλαγή απ’ τη διαπλοκή, ούτε επιστροφή στην κανονική δημοσιογραφία  

Την 30η Αυγούστου, ημέρα Τρίτη, καθώς οι διεκδικητές αδειών για την ίδρυση τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής εμβέλειας ή την νομιμοποίηση των ήδη υπαρχόντων (που, εδώ και 27 χρόνια, εκπέμπουν παράνομα) εισέρχονταν στον χώρο της διαγωνιστικής δοκιμασίας, ο Κιμπουρόπουλος (του Αλαφούζου) δήλωνε ότι πάει να πληρώσει τα λύτρα… 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Προφανώς για να... απελευθερώσει την τηλεοπτική άδεια που είχε απαγάγει και κρατούσε, χρόνια τώρα, παράνομα το αφεντικό του. Και να την ξαναπάρει!.. Σωστά;», σχολίασε το… alter ego μου. 

«Δεν νομίζω. Το δίκαιο και ευκταίο θα ήταν να πληρώσει τα λύτρα για την παράνομη "απαγωγή" και κατοχή της άδειας... Να την απελευθερώσει και, ει δυνατόν, να την παραδώσει ο ίδιος στον νόμιμο δικαιούχο της, τον πλειοδότη διεκδικητή του διαγωνισμού. Και ακολούθως να παραδώσει στη Δικαιοσύνη τον "απαγωγέα" της: το αφεντικό του!», απάντησε ο … θεσμικός εαυτός μου. 

Την επομένη, ο διαγωνισμός ολοκληρώθηκε. Ο Μαρινάκης πήρε την άδεια και τον Καρντόζο, ο Αλαφούζος έμεινε με τον… Εμποκού στο χέρι και, θρίαμβος: απεκατεστάθη η νομιμότης στο τηλεοπτικό τοπίο της χώρας…

«Ας φαγωθούν μεταξύ τους» 

Να υπερασπιστώ τους νέους αδειούχους καναλάρχες ενάντια στους παραδοσιακούς, τους παράνομους, τους άπληστους, τους διεφθαρμένους, τους διαπλεκόμενους μιντιάρχες ενός «καθεστώτος» που γέρνει προς τη δύση του; Και να το κάνω μόνο και μόνο επειδή πήραν την άδεια σε «καθεστώς» ΣΥΡΙΖΑ; Ίσως ναι, αλλά… μάλλον όχι: η απληστία, η ανηθικότητα, η ανομία και η διαπλοκή των… «παλιών» (κάτω από τον μανδύα της αστικής ευπρέπειας, της καθαρευουσιάνικης φιοριτούρας, του… αδρά δανειδοτούμενου life style) αντικαθίσταται από την εξόφθαλμη απληστία, την κεκαλυμμένη ανομία, την εν δυνάμει διαπλοκή των καινούργιων. Αυτά, δίχως περιττές ευπρέπειες και φιοριτούρες, αφού «το μόνο που μεσολάβησε μεταξύ επιχειρηματιών και τηλεοπτικής άδειας είναι… τα πορτοφόλια τους». Με τρόπο που, εν τέλει, οι προκύψαντες… αδειούχοι, παλιοί και νέοι, μοιάζουν με τους (παλιούς και νέους) προκατόχους τους ή μη. Άλλωστε εξακολουθούν να τρώγονται μεταξύ τους, ακριβώς όπως πριν. 

Κι ακόμα χειρότερα: «το Mega θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς άδεια», τσαμπουκαλεύεται ήδη ο Ψυχάρης. Ο άλλος, το αφεντικό της sky σοσάιτι διαπλοκής, σηκώνει ακόμα πιο ψηλά την αντισύριζα παντιέρα: θα τους ταράξουμε στη… γαλάζια νομιμότητα, μαθαίνω ότι λέει στα πρωτοπαλίκαρά του, υπαινισσόμενος πλήρη κάλυψη (σε βαθμό συστράτευσης) με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη: «τους μαζεύει καθημερινά ο αντ’ αυτού, τους υποδεικνύει τους στόχους της ημέρας και τους εφοδιάζει με αντισύριζα λάσπη και ανεμιστήρες», με ενημερώνει συνάδελφος του Ομίλου. Μαθαίνω ακόμα, ότι τα εν λόγω "πρωτοπαλίκαρα", που είναι δημοσιογράφοι - μέλη της Ένωσης Συντακτών, απειλούν συναδέλφους τους δημοσιογράφους (που είναι κι αυτοί μέλη της Ένωσης Συντακτών) ότι, αν δεν δουλέψουν σωστά τη λάσπη στους ανεμιστήρες, δεν θα ματαδούν το χρώμα του χρήματος… 

Πρόβλημα δημοσιογραφίας 

 Αλλά το πλέον τραγικό στοιχείο που αποκαλύφθηκε τις μέρες της «μάχης των καναλιών» είναι ο βαθμός διαπλοκής των δημοσιογράφων. Και κατ’ επέκταση της δημοσιογραφίας: πλήρης στράτευση των δημοσιογράφων πρώτης γραμμής στα διαπλεκόμενα συμφέροντα των ιδιοκτητών των Μέσων, πλήρης ταύτιση της δημοσιογραφίας με την προπαγάνδα: υπολόγισα ότι ένα ποσοστό της τάξεως του 65 με 70% των πολιτικών και παραπολιτικών θεμάτων που «έπαιξαν» στα τηλεοπτικά δελτία και στα πρωτοσέλιδα των ηλεκτρονικών, αλλά και των εντύπων εκδόσεων των πολιτικών εφημερίδων και των ειδησεογραφικών sites και blogs στην περίοδο της «μάχης των καναλιών» ήσαν απολύτως ή μερικώς κατασκευασμένα, ή πειραγμένα δια της μεθόδου του διαστρεβλωτικού editing «ρεπορτάζ», με στόχο, κυρίως, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Και βέβαια τους αντιπάλους διεκδικητές τηλεοπτικών αδειών. Στο υπόλοιπο 30% συνωστίζονταν, όπως συνήθως, τα λίγα ΜΜΕ που προσπαθούν να είναι αντικειμενικά, μαζί με τα ούτως ή άλλως υποκειμενικά και προπαγανδιστικά κομματικά αντίστοιχα, καθώς και τα ακραία Μέσα κάθε ιδεολογίας, ιδεοληψίας ή διαστροφής.

Ιδιαίτερη θλίψη και ντροπή για κάποιους ξεχωριστούς δημοσιογράφους και σχολιαστές του Τύπου που προσχώρησαν στον διατεταγμένο εμφύλιο των ημερών: δημοσιογράφοι εναντίον δημοσιογράφων. Να αλληλοσπαράσσονται ΔΟΛίως ή αΔΟΛως… 

 Εν κατακλείδι οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η αδειοδότηση των τεσσάρων, μόνο χρήμα και νομιμότητα αποδίδει – διόλου δεν σημαίνει απαλλαγή απ’ τη διαπλοκή. Πόσο μάλλον για τον έλεγχο του χαοτικού τοπίου των μίντια, την επιστροφή στην κανονική δημοσιογραφία»: κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναδούμε τις πραγματικές ειδήσεις τυπωμένες στις εφημερίδες. Να ξαναδούμε στα δελτία ειδήσεων δημοσιογράφους που θα δίνουν χώρο στην κοινωνική αλήθεια. Κι όχι στην αλήθεια των αφεντικών τους…

Χωράει ο ΕΜΦΙΑ στο αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ;

Βιώνουμε μια περίοδο κριτικής στήριξης της κυβέρνησης με χιούμορ, σαρκασμό και αυτοσαρκασμό 

Δυό... φεγγάρια τον Αύγουστο. Στο ένα οι πατρίκιοι, στο άλλο οι πληβείοι. Οι πρώτοι λείπουν σε φαντασμαγορικές πεντάστερες διακοπές. Οι δεύτεροι είναι εδώ. Και φαντασιώνουν με ιδρωμένη νοσταλγία τα... αξέχαστα "μπάνια του λαού", ανήμποροι, τώρα πια, να τα βιώσουν. Διότι (πώς να το κρύψωμεν άλλωστε;), στις δύο Αυγούστου σκάει στα τραπεζικά γκισέ το πρώτο κύμα... φρεσκοκομμένων επικουρικών συντάξεων. Το δεύτερο κύμα θα σκάσει τον Σεπτέμβρη. "Εξαιτίας των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η ΗΔΙΚΑ στον επανυπολογισμό των επικουρικών με βάση τις ρυθμίσεις του νέου ασφαλιστικό νόμου (το νέο ποσοστό αναπλήρωσης 0,45% ανά έτος)", εξηγεί ο υπουργός Κατρούγκαλος. Ενημερώνοντας ότι "για όσους λαμβάνουν κύρια και επικουρική που ξεπερνά τα 1.300 ευρώ (μεικτά), οι μειώσεις θα ολοκληρωθούν στις συντάξεις του Σεπτεμβρίου"... 

Βλέπω δεκάδες συνταξιούχους αναγνώστες μου - από εκείνους που η σύνταξή τους ξεπερνά το ιλιγγιώδες ποσό των 1300 ευρώ (μεικτά) - να ψάχνονται τι σόι πράμα είναι αυτή η ΗΔΙΚΑ που παράγει τις... φρεσκοκομμένες επικουρικές συντάξεις τους. Και σπεύδω να τους ενημερώσω ότι πρόκειται περί της Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Κοινωνικής Ασφάλισης ΑΕ. Προκειμένου να κατανοήσουν ότι ακόμα και μια... ηλεκτρονική διακυβέρνηση δυσκολεύεται να εφαρμόσει τις νέες περικοπές. Πόσο μάλλον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που διαθέτει αισθήματα και αισθήσεις. Και κοινωνικές ευαισθησίες... 

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι εμείς οι Συριζαίοι μπορούμε, στους (δημόσιους ή ιδιωτικούς) διαλόγους μας να επιρρίπτουμε ευθύνες για την περικοπή των επικουρικών συντάξεων στην ΗΔΙΚΑ ΑΕ. Κάτι τέτοιο ούτε ο υπουργός Κατρούγκαλος δεν θα το τολμούσε... 

Στηρίζουμε - ελέγχουμε... 

Χιούμορ, σαρκασμός, αυτοσαρκασμός. Συστατικά απαραίτητα για την ιδεολογική και ψυχολογική επιβίωση κάθε αριστερόστροφου πολίτη, Συριζαίου ή μη: στηρίζουμε την κυβέρνηση - ελέγχουμε την εξουσία, όπως θα έλεγε, αν ζούσε, ο ευφυής εκδότης της Ελευθεροτυπίας, Κίτσος Τεγόπουλος. Εμείς, άλλωστε, οι παλαιοί των ημερών της ανανεωτικής Αριστεράς, το έχουμε δει το... έργο. Και έχουμε ξεκαθαρίσει εγγράφως και ενυπογράφως τη θέση μας σε εκείνο το κείμενο εκλογικής στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ που υπό τον τίτλο "Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι απόφαση ευθύνης" δημοσιεύτηκε στον Τύπο τις παραμονές των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη 2015:

"Για μας η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι λευκή επιταγή σε ένα κόμμα, είναι πρωτίστως ψήφος εμπιστοσύνης στη δημοκρατία, στο αγωνιστικό φρόνημα και την εγκαρτέρηση του λαού μας, που παρά τη βάναυση μεταχείριση που του επιφυλάχθηκε (....) οδεύει ψύχραιμα και αποφασισμένα στις κάλπες της 20ής Σεπτεμβρίου", λέγαμε. Και συνοψίζαμε τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις μας από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως εξής: 

"(...) Είναι προσδοκίες και απαιτήσεις για μια πολιτική που πρέπει να φαίνεται και να είναι αριστερή: προοδευτική, φιλολαϊκή, αντισυστημική. Να περιγράφει συγκεκριμένες κυβερνητικές εφαρμογές (μεταρρυθμίσεις) που θα αμφισβητούν και θα ακυρώνουν αντίστοιχες μνημονιακές. Να γράφει (να καθαρογράφει, αν θέλετε) το σύγχρονο «αφήγημα» της Αριστεράς για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό μέλλον..." 

Ραντεβού με τον ΕΜΦΙΑ 

Και τώρα, δέκα μήνες μετά, δυό... φεγγάρια τον Αύγουστο. Στο ένα οι πατρίκιοι, στο άλλο οι πληβείοι. Οι πρώτοι λείπουν σε φαντασμαγορικές πεντάστερες διακοπές. Οι δεύτεροι είναι εδώ. Να φαντασιώνουν με ιδρωμένη νοσταλγία ένα τσεκ από τον... θείο στην Αμερική, ένα έμβασμα από τον γιό στη Γερμανία, ένα λαχείο, κάτι τι... Να πάνε με ψηλά το κεφάλι στο ραντεβού της... τρίτης Σεπτέμβρη. Με τον ΕΝΦΙΑ: "να πληρώσω έστω μια δόση, μη μου πάρουν το σπίτι", μου είπε η κυρά Δέσπω, η καθαρίστρια από το συνεργείο καθαρισμού της πολυκατοικίας... 

Στήριξα την κυβέρνηση... "Πληρώσεις - δεν πληρώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σου πάρει το σπίτι, κυρά Δέσπω" την καθησύχασα. Με τον ίδιο τρόπο που η κυβέρνηση καθησύχασε τους πολίτες από τα "τρομοκρατικά" δημοσιεύματα του αντισύριζα Τύπου: "Όσα δημοσιεύματα μιλούν για αύξηση του συνολικού ποσού του ΕΝΦΙΑ, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο συνολικός λογαριασμός του ΕΝΦΙΑ θα είναι στο ίδιο επίπεδο με πέρυσι. Υπάρχει, βέβαια, ανακατανομή των βαρών από τις μικρές στις μεγάλες περιουσίες....

" Μ' αυτό το τελευταίο, για την "ανακατανομή των βαρών", ησύχασα!.. Η ανακατανομή των βαρών ταιριάζει με το κυβερνητικό αφήγημα της Αριστεράς, σκέφτηκα. Από την άλλη, εκείνο το "ο συνολικός λογαριασμός του ΕΝΦΙΑ θα είναι στο ίδιο επίπεδο με πέρυσι", πόσο αριστερό είναι; Πέρυσι τον ΕΝΦΙΑ του Σαμαρά πληρώσαμε. Έτσι δεν είναι; Και πως χώρεσε ο ΕΝΦΙΑ του Σαμαρά στο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, σύντροφοι; 

Αφήστε, θα μου απαντήσετε το... Σεπτέμβρη. Μέχρι τότε, είπαμε: Χιούμορ, σαρκασμός, αυτοσαρκασμός. Συστατικά απαραίτητα για την ιδεολογική και ψυχολογική επιβίωσή μας αυτό το καλοκαίρι.

Νίκος Τσαγκρής

Και τώρα, η χούντα του Ερντογάν...

Μια ισχνή και αλλοπρόσαλλη απόπειρα πραξικοπήματος ως πρόσχημα για τον γιγαντισμό μιας Τυραννίας

Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής

Σκέφτομαι την Τουρκία. Τη σκέφτομαι με τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια χώρα μίζερη, αρπακτική, απολίτιστη, κοσμοφοβική, κομπλεξική... Σκέφτομαι την Κωνσταντινούπολη. Με την ίδια σκέψη, τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια πόλη σαγηνευτική, κοσμοπολίτισσα, για πάντα αγαπημένη... 
Κάπως έτσι, ή ακριβώς έτσι. Τα αισθήματά μας για τη γείτονα παραμένουν διχασμένα, καθώς παραδίδονται από γενιά σε γενιά, συντηρώντας μια ιδιότυπη σχέση αγάπης - μίσους μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων: Αγάπη όταν σκεφτόμαστε την Τουρκία με το πολιτισμικό σήμα που μας εκπέμπει η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη και κάποιες ακόμα προγονικές πόλεις - «πατρίδες». Μίσος όταν τη σκεφτόμαστε με το «βαρβαρικό» περίβλημα της Άγκυρας και του ανατολικού βάθους. 

Καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία; Έχω την αίσθηση ότι γνωρίζουμε περισσότερα για τον ποδοσφαιριστή Αρντά Τουράν απ' όσα γνωρίζουμε για όλα αυτά τα αιματοβαμμένα- άκρως τραγελαφικά εμφυλιακά συμβάντα, που διαδραματίζονται στην γείτονα... 

Δείτε: τα μαντάτα για το πραξικόπημα έφτασαν στον υπολογιστή μου πριν πάρουν χαμπάρι οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τα σάιτ. Ήταν ένα τουίτ φίλου δημοσιογράφου, ανταποκριτή στην Τουρκία: Τανκς και στρατιώτες κινούνται προς τη γέφυρα του Βοσπόρου. Πραξικόπημα; Διόλου απίθανο... 

 Άνοιξα τηλεόραση και ραδιόφωνο και άρχισα το ζάπινγκ, ενώ ταυτόχρονα συνέχισα να σερφάρω στο διαδίκτυο. Η πρώτη "διασταύρωση" ήρθε από έναν αθλητικό ραδιοσταθμό: Όπα! Πραξικόπημα στην Τουρκία λέει... Και λέει ότι ο Ερντογάν απαντάει στο πραξικόπημα με πραξικόπημα... Ταμάμ... 

Ο... λαός του Ερντογάν 

 Ήμουν από τους πρώτους Έλληνες που έμαθαν για το πραξικόπημα. Έτσι νομίζω, δηλαδή, έτσι νομίζουν εκατομμύρια ακόμα φανατικοί χρήστες των social media που απολαμβάνουν να φαντασιώνουν πέντε - δέκα λεπτά ενημερωτικής... αποκλειστικότητας. Σε λίγο το θέμα βγήκε στον τηλεοπτικό "αέρα": το πραξικόπημα στην Τουρκία σε ζωντανή σύνδεση... 

 Όταν είδα τους πρώτους Τούρκους πολίτες να συγκρούονται με τους πραξικοπηματίες, μπήκα στο facebook και, σαν καλός αριστερός με αντιστασιακά διαπιστευτήρια, βιάστηκα να σχολιάσω: Σεβασμό στον τουρκικό λαό... Σ' αυτούς που προτάσσουν τα στήθη τους στα τανκς και τα αυτόματα όπλα των πραξικοπηματιών (στις γέφυρες του Βοσπόρου, στην πλατεία Ταξίμ και αλλού) προκειμένου να υπερασπιστούν την ανάπηρη, έστω, Δημοκρατία στη χώρας τους. 

 Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε ο Ερντογάν με εκείνο το facetime και κάλεσε το λαό του να βγει στους δρόμους και ο... λαός του άρχισε να μαστιγώνει τους πραξικοπηματίες και, καταλαβαίνετε, οι διαδικτυακοί μου φίλοι άρχισαν να μου την πέφτουν. 'Oτι... είμαι με τον Ερντογάν και τους χουλιγκάνους του... Κι αναγκάστηκα να διορθώσω: Ε, όχι και με τον Ερντογάν. Αλλά με τους πραξικοπηματίες ποτέ... (από την άλλη, βλέποντας τις λαϊκές αγριότητες κατά των Τούρκων στρατιωτών που συμμετείχαν στο πραξικόπημα, θυμάμαι εκείνο το δικό μας μεταδικτατορικό σύνθημα "Δώστε τη χούντα στο λαό" κι ανατριχιάζω). 

 Η Δύση... νουθετεί 

Ωστόσο, άλλο ήταν το ελληνικό "δώστε τη χούντα στο λαό" (αναφερόταν αποκλειστικά στους ηγέτες της χούντας) κι άλλο το τουρκικό αντίστοιχο, που σε απλή πολιτική μετάφραση σημαίνει "δώστε τη χούντα του Γκιουλέν" (όλους τους στρατευμένους ή μη γκιουλενιστές δηλαδή, καθώς και τους κεμαλικούς, τους ευρωπαϊστές, τους κοσμικιστές και κάθε αντιφρονούντα προς τις ιδέες του κυβερνώντος κόμματος) στη χούντα του Ερντογάν. Διότι περί μιας ιδιότυπης πολιτικοστρατιωτικής χούντας πρόκειται... 

Μιά "χούντα" είναι, που με πρόσχημα αυτή την αλλοπρόσαλλη και ανυπόγραφη απόπειρα πραξικοπήματος εδραιώνεται και γιγαντώνεται: οι στοχευμένες απολύσεις τεσσάρων, περίπου, χιλιάδων Τούρκων πανεπιστημιακών και δασκάλων και 45000 δημοσίων υπαλλήλων αποτελούν μια απροσχημάτιστη επιχείρηση ιδεολογικής κάθαρσης. Και αποδεικνύουν ότι το καθεστώς Ερντογάν παρακολουθούσε συστηματικά και φακέλωνε εκατομμύρια "αντιφρονούντων" Τούρκων πολιτών, ακριβώς όπως κάνουν όλα τα φασιστικά - απολυταρχικά καθεστώτα. Το τραγικό είναι ότι η... πολιτισμένη Δύση, ενώ θα έπρεπε να έχει απομονώσει ήδη πολιτικά και διπλωματικα (αν όχι και στρατιωτικά) τον εκλεγμένο δικτάτορα Ερντογάν και το τερατώδες καθεστώς που στήνει, περιορίζεται σε αδιάφορα ρητορικά σχήματα και νουθεσίες... 

Στο βιβλίο του Ορχάν Παμούκ «Ισταμπούλ», είναι διάχυτη η μελαγχολία της Πόλης και των κατοίκων της. Ο συγγραφέας την αφήνει να χρωματίζει κάθε σελίδα, κάθε κεφάλαιο, να βάφει με το λυπημένο γκρίζο της τα σοκάκια του Ταξίμ, τις παραλίες του Βοσπόρου, τις μνήμες των προσώπων. Το μέσα και το έξω των Τούρκων της Πόλης, το βλέμμα τους, το ντύσιμό τους. Αποδίδει αυτή τη μελαγχολία στο αίσθημα της «απόρριψης», που, παραδοσιακά, εισπράττουν οι Τούρκοι από την Δύση. Αίσθημα του οποίου η άλλη όψη είναι η απόρριψη της απόρριψης: Δεν μας γουστάρετε - δεν σας γουστάρουμε. Να 'ναι καλά ο Σουλτάνος Ερντογάν...

Το Όχι που έγινε Ναι: ένας αστικός μύθος

Πως η συγκριτική ανάγνωση δυό κειμένων ευτελίζει τον αστικό μύθο της αριστερής "κολοτούμπας" 

Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016. Το σλόγκαν "Το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ", σε δεκάδες δηλητηριώδεις αντικυβερνητικές παραλλαγές, μονοπωλεί τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ και τις ενημερωτικές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Οι γνωστοί γκεμπελίσκοι του καταρρέοντος μιντιακού συστήματος, υπερβαίνοντας το αντικυβερνητικό τους καθήκον, κάνουν ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό μπούλινγκ, (ειρωνείες, προσβολές, λεκτικούς προπηλακισμούς) στους ψηφοφόρους του "ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ". Ο Μιχάλης Βαλιανάτος*, ένας από τους Έλληνες του 61,3% που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, οργισμένος, απαντά: 

"Ακούω και βλέπω από πρωί τα συστημικά μέσα ( ΣΚΑΙ ραδιόφωνο και τηλεόραση, ΒΗΜΑ FM κ.α.) να ειρωνεύονται όλους αυτούς που στο περσινό δημοψήφισμα ψήφισαν ΟΧΙ... Είμαι ένας από αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ. Και δεν παίρνω πίσω τίποτε. Ούτε την λύσσα , ούτε τον αγώνα , ούτε το πάθος , ούτε την αγωνία, και βέβαια ούτε την άγρια χαρά μου για την επικράτηση του ΟΧΙ. 

Πρώτον γιατί θυμάμαι.. Θυμάμαι πολύ καλά τον αγώνα όλου του μιντιακού και μεγαλοεπιχειρηματικού κατεστημένου για την επικράτηση του ΝΑΙ. Θυμάμαι τα στημένα γκάλοπ για το ΜΕΓΚΑ, όπου το ΝΑΙ τάχα μου υπερτερούσε "βραχεία κεφαλή". Θυμάμαι την Όλγα Τρέμη , τον Πρετεντέρη, τον Μπάμπη, τον Τσίμα, την Κοσιώνη, τον Ρουβά και τον επικοινωνιακό αγώνα τους για την επικρατηση του ΝΑΙ.. Θυμάμαι τη Σαράφογλου να λέει στον Κλέωνα Γρηγοριάδη ότι ο κόσμος επιθυμεί το ΝΑΙ... Τέλος θυμάμαι την απέραντη θλίψη στα πρόσωπα τους όταν κατάλαβαν ότι έχασαν... 

Δεύτερον, γιατί μπορεί ο Τσίπρας να εξαναγκάστηκε να υποταχτεί στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών υπο το βάρος των γεωπολιτικών απειλών, η ζημιά όμως στο οικοδόμημα που έστησε το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο της Ευρώπης είχε γίνει.. Ένας μικρός λαός το έφτυσε κατάμουτρα και το έχεσε πατόκορφα, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει. Το 62% των Ελλήνων ψήφισαν ΟΧΙ. Ένας απ' αυτούς, λοιπόν ήμουν κι εγώ κι αισθάνομαι περήφανος γι'αυτό... 

 Η ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ 

Δημοσιεύω την απάντηση του Μ.Β. επειδή θεωρώ ότι εκφράζει ένα μεγάλο μέρος του 61,3% των Ελλήνων που είπαν το ιστορικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αναμφίβολα δε, το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων, αριστερών ή μη, που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ ο πλειοψηφικό 35,46% στις εκλογές που ακολούθησαν, προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση και να υπερασπιστεί το πραγματικό περιεχόμενο του δημοψηφίσματος. Το οποίο, καμιά σχέση δεν είχε με ρήξη και έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως υποστήριζαν οι "Μένουμε Ευρώπη" νεοφιλελέδες κάθε κομματικής σφραγίδας, τα μιντιακά παπαγαλάκια τους και κάποιοι ιδεοφαντασιακοί της πολυσχιδούς Αριστεράς...

Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, ο ελληνικός λαός είπε ένα μεγαλειώδες ΟΧΙ, αναφέρει στην επετειακή ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ: "ΟΧΙ στα τελεσίγραφα και τους εκβιασμούς, ΟΧΙ στις πολιτικές λιτότητας, ΟΧΙ στην προπαγάνδα των ΜΜΕ και στην εκστρατεία τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε από όλο το εγχώριο και διεθνές σύστημα"... 

 "Με το ΟΧΙ του ο λαός μας έστειλε ένα σαφές μήνυμα σε όλη την Ευρώπη", διευκρινίζει η κομματική ανακοίνωση: "Ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που πυροδότησε και πυροδοτεί προοδευτικές εξελίξεις και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Με το ΟΧΙ ο ελληνικός λαός βροντοφώναξε ότι η εμμονική προσήλωση στους αριθμούς, την ώρα που οι λαοί υποφέρουν, συνιστά κίνδυνο για την Ευρώπη. Μια προειδοποίηση που, δυστυχώς, επιβεβαιώνεται σήμερα με το brexit, αλλά και την άνοδο των εθνικισμών"... 

 Μιά σημαντική ομοιότητα

 Όσοι είχαν τη νηφαλιότητα και την υπομονή να διαβάσουν το κείμενο ως εδώ, θα έχουν, ασφαλώς, εντοπίσει σημαντικές ομοιότητες μεταξύ της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο του ιστορικού ΟΧΙ της 25ης Ιουλίου και της οργισμένης ανάρτησης (στο facebook) του αντιπροσωπευτικού (κατά τη γνώμη μου) αριστερού μεν, μη κομματικού δε, ψηφοφόρου του ΟΧΙ και του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Β. Αν, τώρα, δεχτούμε ως αντιπροσωπευτικό του όλου ΣΥΡΙΖΑ το περιεχόμενο της επετειακής για το ΟΧΙ κομματικής ανακοίνωσης, οι εν λόγω ομοιότητες καταδεικνύουν κυβερνητική πίστη εν επαρκεία: πολιτική πίστη προς τον "Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του", όπως αρέσκονται να αποκαλούν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι ηττημένοι της αντιπολίτευσης, οι γκεμπελίσκοι του καταρρέοντος μιντιακού συστήματος και, ορισμένοι... ¨δικοί μας" . Που, ω του θαύματος, συμφωνούν... επετειακά ή όχι, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το ΟΧΙ ΝΑΙ!.. 

 Εντάξει, οι πρώτοι είναι εκείνοι που μίσησαν το ΟΧΙ, εκείνοι που επιθυμούσαν να έρθει μια καταστροφή για να δικαιώσουν το δικό τους "ναι σε όλα". Οι δεύτεροι, (οι... "δικοί μας") αγαπούν τυφλά το ΟΧΙ. Και αυτό είναι κάτι που δεν απέχει και πολύ απ'την επιθυμία της καταστροφής. 

* Ο Μ. Β. είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ.

Brexit: Αναζητώντας το αίτιο και το αιτιατό

Ό,τι συνέβη δεν είναι παρά η τήξη της κορυφής του ευρωπαϊκού παγόβουνου: η διάλυση της ΕΕ... επαφίεται στα αίτια της συγκρότησης της... 

Στο θεατρικό έργο του σπουδαίου Ιρλανδού ποιητή Μπρένταν Μπήαν "Ένας Όμηρος", μερικοί κυνηγημένοι πρώην επαναστάτες μαχητές του ΙΡΑ (Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός) βρίσκουν καταφύγιο σε ένα άθλιο μισογκρεμισμένο κατάλυμα απόκληρων της ζωής, στο Δουβλίνο. Κουβαλούν μαζί τους έναν νεαρό Άγγλο στρατιώτη που κρατούν ως όμηρο, προκειμένου να τον ανταλλάξουν με έναν "δικό τους" κρατούμενο στις φυλακές του Μπέλφαστ, που απειλείται με άμεση εκτέλεση. Ο νεαρός Άγγλος όμηρος αμύνεται, προσπαθώντας να τεκμηριώσει την αθωότητά του με έναν ειλικρινή έμμετρο αυτοπροσδιορισμό: Είμ’ Άγγλος νιος και τυχερός / θέλω τον βασιλιά / κι ας ακριβαίνουν τον καπνό, / φτάνει που με ρωτάν. / Την γριά Αγγλία την αγαπώ / από δύση σ’ ανατολή, / απ’ τον Ιορδάνη ποταμό / ως του Άτλα την ακτή. / Την γριά Αγγλία όπου κι αν βρεθώ / την έχω στην καρδιά, / μόνο αυτούς τους νέγρους / να έδιωχνα έξω με μια κλωτσιά. 

Αν σας πω τώρα ότι το ποίημα αυτό (που μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη για λογαριασμό της ιστορικής παράστασης του 1962) μεταφέρει στον χρόνο το αίτιο και το αιτιατό του Brexit, πιθανόν να γελάσετε• να νομίσετε ότι τρολάρω τον Βέλτσο, ή κάτι τέτοιο. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, αυτό ακριβώς συμβαίνει: ειδικά στον στίχο "κι ας ακριβαίνουν τον καπνό, / φτάνει που με ρωτάν" και στον άλλο, αυτόν που λέει "μόνο αυτούς τους νέγρους / να έδιωχνα έξω με μια κλωτσιά". Φτάνει, στη δεύτερη περίπτωση ο ρατσισμός να πολλαπλασιαστεί, στη θέση της λέξης "νέγρους" να βάλουμε τη λέξη "ξένους". Όλους τους ξένους και τους... "νέγρους" μαζί... 

Θέμα κουλτούρας 

Έτσι είναι. Αναζητώντας το αίτιο και το αιτιατό του Brexit, οδηγείσαι αναπόφευκτα στην εποχή της αποικιοκρατικής ¨γριάς Αγγλίας". Και αμέσως μετά, στην εθνικιστική και ρατσιστική κουλτούρα που εγκαταστάθηκε στον ιδεοψυχισμό της Αγγλικής αστικής τάξης (και όχι μόνον) κατά την μετααποικιακή περίοδο, καθώς οι "νέγροι" σφετερίζονταν "λευκό" ζωτικό χώρο του "νησιού". Όχι ως δούλοι όπως παλιά, αλλά ως παρίες "συγκάτοικοι" στην αρχή, και ως ισόνομοι (ποτέ ισότιμοι!) ανταγωνιστές στον εργασιακό χώρο στην πορεία... 

Έκτοτε, τα εθνικιστικά και ξενοφοβικά σύνδρομα που υποβόσκουν στην αγγλική κουλτούρα αφυπνίζονται σε κάθε περίοδο οικονομικής και εργασιακής ή γεωπολιτικής κρίσης και εκδηλώνονται φοβικά σε κάθε απόπειρα ουσιαστικής ευρωπαϊκής ενοποίησης: συνθήκη Σένγκεν, νομισματική ενοποίηση, ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων. "Ήταν μια εξέγερση ενάντια στην ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων εντός της Ε.Ε.", σχολιάζει* ο Πoλ Μέϊσον το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που οδήγησε στο Brexit. Και έχει απόλυτο δίκιο, αφού η συγκεκριμένη μετανάστευση ρίχνει τους μισθούς για τα κατώτερα στρώματα των εργαζομένων και "βάζει εμπόδια στις δημόσιες υπηρεσίες, που ήδη περικόπτονται λόγω της λιτότητας". 

Ο Άγγλος δημοσιογράφος προσθέτει μια ακόμα παρενέργεια του ζητήματος της "μετανάστευσης" και της μετακίνησης πληθυσμών ως αίτιο και αιτιατό του Brexit: πυροδότησε μια ευρύτερη δυσαρέσκεια για την αποτυχία του πληθυσμού να επωφεληθεί από την ανάκαμψη και για τις περιορισμένες προοπτικές της επόμενης γενιάς... 

Μετά Brexit ρατσισμός

Ο εθνικισμός και η ξενοφοβία ως βασικό αίτιο και αιτιατό του Brexit τεκμηριώνεται από ένα πλήθος αντιδράσεων ρατσισμού και χουλιγκανισμού του σκληρού πυρήνα των νικητών του δημοψηφίσματος που κατεγράφησαν από έγκυρες βρετανικές εφημερίδες, όπως ο Guardian: «Στείλτε τους πίσω» για τους μετανάστες, λεκτικές επιθέσεις σε μουσουλμάνες γυναίκες, εκφοβισμός από θαμώνες μπαρ σε Πολωνέζα σερβιτόρα – «τι γελάς αφού θα τα μαζέψεις να φύγεις» - απειλητικά συνθήματα στις τουαλέτες σχολείου εναντίον Ρουμάνας μαθήτριας, δολιοφθορές στο Πολωνικό πολιτιστικό κέντρο στο Χάμερσμιθ του Λονδίνου που προκάλεσαν την διαμαρτυρία του Πολωνού πρέσβη και άλλα επεισόδια που σε κάνουν να μην αισθάνεσαι άνετα πια αν είσαι ξένος στο Ηνωμένο Βασίλειο... 

Ένα δεύτερο αίτιο για το Brexit, σαφώς αποσπασμένο από την ξενοφοβική και ρατσιστική αγγλική κουλτούρα, ήταν η αγανάκτηση των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων κατά της νεοφιλελεύθερης ελίτ. Που, όπως και στην ελληνική περίπτωση, συντρίβει και στη Βρετανία τη Δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη: "ναι, ήταν και μια ψήφος κατά του κατεστημένου, όπως ακριβώς και στην περίπτωση της Ελλάδας πέρυσι το καλοκαίρι", συγκρίνει ο Πόλ Μέϊσον: η μπουρζουαζία και τα κεντρώα κόμματα, ενωμένα, είπαν ψέματα, τρομοκράτησαν. Αλλά αυτό δεν λειτούργησε..." 

Το αιτιατό (το Brexit) δεν είναι παρά η τήξη της κορυφής του ευρωπαϊκού παγόβουνου. Και το αίτιο (του Brexit) δεν αρκεί για να "λιώσει" το "παγόβουνο", να το διαλύσει οριστικά: η διάλυση της Ε.Ε. επαφίεται στα αίτια της συγκρότησης της. Και ο νοών νοείτω... * Από συνέντευξή του Πόλ Μέϊσον στην ΑΥΓΗ (25 / 6/2016)

Νίκος Τσαγκρής

Γιούνκερ: Μια προσβολή και μια απάτη

Με αφορμή μια "προσβολή" και μια "απάτη" στη ρητορική του Προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλώντ Γιούνκερ  

«Έρχομαι για να κομίσω ένα μήνυμα ελπίδας», είπε ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλώντ Γιούνκερ με το που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα και ήταν σαν να έλεγε "έρχομαι για να κομίσω γλαύκας εις Αθήνας". Διότι από μηνύματα ελπίδας έχουμε εισπράξει τόσα πολλά οι Έλληνες, να φάνε και οι κότες• λίγο πριν βρεθούν επί σφαγήν στα υπερσύγχρονα σφαγεία των καιρών μας... 

 «Χαιρετίζω την αποφασιστικότητα, το θάρρος και το κουράγιο του ελληνικού λαού, χαιρετίζω τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι Έλληνες, διότι αυτό καταδεικνύει την πρόσδεσή τους στο ευρωπαϊκό όραμα», είπε κολλητά ο κ. Γιούνκερ και εγώ άκουσα "χαιρετίζω την αποφασιστικότητα το θάρρος και το κουράγιο με το οποίο ο Ελληνικός λαός αντιμετώπισε τον οικονομικό (και όχι μόνον) σφαγιασμό του από την Κομισιόν και τους άλλους ευρωπαϊκούς θεσμούς"... 

Ναι, είμαι προκατειλημμένος με την Κομισιόν γιατί είναι αδύνατον να μην είναι προκατειλημμένος μαζί της όποιος γνωρίζει λεπτομέρειες για την ξεδιάντροπα άμεση και ξετσίπωτα διαφανή διαπλοκή των γραφειοκρατών των Βρυξελών με συγκεκριμένα βιομηχανικά και τραπεζικά λόμπυ. Και είμαι προκατειλημμένος με την Κομισιόν και τους γραφειοκράτες της, όχι μόνο επειδή δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει η σχέση με τους πολίτες και επειδή βλέπουν την Ευρώπη σαν ένα σύνολο αριθμών, περιορισμών και παραμέτρων, αλλά επειδή, με αποδείξεις και ονόματα, εάν θέλετε, είναι το πιο διεφθαρμένο τμήμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. 

Το αναγκαίο κακό 

Το χειρότερο ήταν εκείνο το "χαιρετίζω τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι Έλληνες, διότι αυτό καταδεικνύει την πρόσδεσή τους στο ευρωπαϊκό όραμα» που εκστόμισε ο κ. Γιούνκερ, γιατί είναι μια προσβολή και μια απάτη μαζί: οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι Έλληνες στοχεύουν στην απαγκίστρωση της χώρας τους από τον μνημονιακό κλοιό, στην οικονομική και εθνική ανεξαρτησία τους εν τέλει. Και σε καμιά περίπτωση δεν καταδεικνύει πρόσδεση των Ελλήνων στο "ευρωπαϊκό όραμα", κάτι που, άλλωστε, δεν υπάρχει στον θεσμικό ευρωπαϊκό ορίζοντα ούτε σαν οφθαλμαπάτη. 

Φυσικά, οι Έλληνες γνωρίζουμε ότι το υπαρξιακό παρόν μας είναι εξαρτημένο από τη σχέση της χώρας μας με την ΕΕ, και ότι στις σημερινές συνθήκες, η σχέση αυτή είναι μια σχέση εκ' των ων ουκ άνευ. Και γνωρίζουμε ότι η συγκεκριμένη σχέση είναι μια καταναγκαστική, στην εξέλιξή της, σχέση - μια σχέση που οικοδομήθηκε στην σταδιακή παραγωγική αποδόμηση της χώρας μας• στη μετατροπή της σε χώρα - πελάτη: μια χώρα μεταμορφωμένη σε φιλόπονο χάμστερ, περιορισμένο στο ρόλο του μεταπράτη - καταναλωτή. 

Κατά τον ίδιο, περίπου, τρόπο, η σημερινή Ευρώπη είναι ένα αναγκαίο υπαρξιακό κακό για το σύνολο των ευρωπαίων πολιτών και αυτό φαίνεται παντού: στη Γαλλία, ας πούμε, όπου επί τρείς μήνες εκατομμύρια εργάτες και νεολαίοι, γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το καθεστώς απαγορεύσεων των διαδηλώσεων, τη γενικευμένη αστυνομοκρατία και καταστολή. Και συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στη βίαιη... μεταρρύθμιση των κεκτημένων εργασιακών τους δικαιωμάτων που φέρει την κομψή ευρωπαϊκή ονομασία "ελαστικοποίηση". 

Η... Εμβάθυνση 

Και στην Ιταλία βέβαια, όπου η νίκη των υποψηφίων των "Πέντε Αστέρων" του Μπέπε Γκρίλο στους δήμους όπου αναμετρήθηκαν με τους σοσιαλδημοκράτες του Ματέο Ρέντσι απέδειξε ότι ακόμα και το μακιγιαρισμένο με συριζαϊκές πινελιές ευρωπαϊκό... όραμα του Ιταλού πρωθυπουργού φαντάζει ως σαπουνόφουσκα στα μάτια των αγανακτισμένων Ιταλών πολιτών - θυμάτων της ευρωπαϊκής "μεταρρυθμιστικής" λαίλαπας. Για να αποδειχτεί ότι οι απόπειρες προσέγγισης του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν πείθουν καθώς γίνεται εμφανές ότι υπηρετούν ψηφοθηρικές σκοπιμότητες. 

Στον αντίποδα οι γραφειοκράτες της Κομισιόν βαυκαλίζονται ότι... αρέσουν, μηρυκάζοντας φλου δημοσκοπήσεις για το Brexit. Εκτιμούν ως θετικό σημάδι το γεγονός ότι το 55% των Ευρωπαίων πολιτών είναι υπέρ της "εμβάθυνσης" όπως αποκαλούν το εύρημα που φέρει το αίτημα της "περισσότερης Ευρώπης" να πλειοψηφεί σε μέσους ευρωπαϊκούς όρους. Ωστόσο σε πάρα πολλές χώρες, οι σκεπτικιστές υπερέχουν και φτάνουν σε ποσοστά Βρετανίας όπου, το 15% είναι ικανοποιημένο με την κατάσταση ως έχει, ενώ το 30% θέλει λιγότερη Ευρώπη. Ειδικά στη Βρετανία το 43% θέλει λιγότερη Ευρώπη, το 31% περισσότερη και το 26% δηλώνει ικανοποιημένο με την κατάσταση ως έχει. 

Αλλά τί σημαίνει "περισσότερη Ευρώπη" ή "λιγότερη Ευρώπη"; Όχι για τους γραφειοκράτες της Κομισιόν βέβαια, γιατί το γνωρίζουμε, γι αυτούς, όπως και για τους πολιτικούς εκφραστές τους (στην Ελλάδα βλέπε Σημίτης - Μητσοτάκης) σημαίνει περισσότερη... "εμβάθυνση", με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για την πλειονότητα των ευρωπαίων πολιτών, όμως, "περισσότερη Ευρώπη" σημαίνει περισσότερο αναγκαίο κακό: το κατά Γιούνκερ... "ευρωπαϊκό όραμα"...

Νίκος Τσαγκρής

Brexit or not Brexit: τζόγος και... δίλημμα

Περιδιαβάζοντας τη δημοσιογραφική και μικροπολιτική φιλολογία γύρω από την πιθανότητα μιας βρετανικής εξόδου από την Ε.Ε.  

Καθώς το δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση συμπίπτει με την διεξαγωγή του "Euro 2016", το θέμα του Brexit παίρνει αμιγή ποδοσφαιρικό χαρακτήρα. Εξαντλείται στις προβλέψεις, θέλω να πω, ανεξάρτητα εάν των προβλέψεων προηγούνται βαρύγδουπες ή μη αναλύσεις, πολύ δε περισσότερο αν ακολουθούν. Πράγμα που ακυρώνει και τις προβλέψεις και τις αναλύσεις, βαρύγδουπες ή μη, αφού οι δημοσκοπικές ενδείξεις οδηγούν στην εκτίμηση ότι το... ματσάκι είναι 50/50 και θα κριθεί στις λεπτομέρειες• περίπου όπως θα κριθούν και τα ματς του "Euro 2016" που, στην περίοδο του βρετανικού δημοψηφίσματος, θα βρίσκεται στη φάση των "16" και θα καθιστά εξαιρετικά αμφίβολα τα στοιχήματα. Και για το Brexit και για το "Euro 2016". 

Για να γίνουμε ακριβείς, το δημοψήφισμα (23 Ιουνίου) διεξάγεται στο διήμερο... break που μεσολαβεί από την φάση των ομίλων στη φάση των "16" - και οι κακοί λένε ότι το break αυτό δεν δόθηκε για την ομαλή διεξαγωγή του βρετανικού δημοψηφίσματος, αλλά για τα γραφεία στοιχημάτων του Ηνωμένου Βασιλείου. Που, στο συγκεκριμένο μεσοδιάστημα, επιθυμούν να αποσπάσουν το μάξιμουμ του στοιχηματικού πάθους των Βρετανών για το "Brexit or not Brexit", χωρίς να χάσουν τα επίχειρα του τζόγου γύρω από τις πιθανότητες ενός ποδοσφαιρικού Brexit: την έξοδο ή μη της Εθνικής Αγγλίας από το "Euro 2016" στη φάση των "16" . Κάτι που μοιάζει πιθανότερο από ένα γεωπολιτικό Brexit στις 23 Ιουνίου. 

Ναι μεν, αλλά 

Βάζω στοίχημα ότι είναι χιλιάδες οι αριστεροί πολίτες που απολαμβάνουν τα σκαμπανεβάσματα των δημοσκοπικών τιμών του χρηματιστηρίου του Brexit. Τον ρυθμιστικό τους ρόλο στην αγορά του χρηματοπιστωτικού και του γεωπολιτικού θεάματος - ακροάματος που έχει στηθεί γύρω από το δραματοποιημένο δίλημμα... να βγει κανείς ή να μη βγει: "εδω δεν ξέρει ούτε ο Κουτσούμπας αν θέλει Brexit, που συνήθως τα ξέρει όλα... Άντε να ξέρουμε τώρα εμείς, οι απλοί συριζαίοι... ρεβιζιονιστές", σπάει πλάκα μια αρχαία συντρόφισσα, που την υπέβαλα στο σαιξπηρικά διασκευασμένο δίλημμα "to Brexit or not to Brexit". Ύστερα το σκέφτεται λιγάκι και μου απαντά: εγώ μάλλον λέω ότι καλύτερα... "to Brexit", μήπως κουνηθεί το όλο σύστημα... Μπας και αυτοκαταστραφούν τα... μονοπώλια, μιας και η πάλη των λαών πολύ καθυστερεί... 

Αυτά είναι. Και πέρα απ' αυτά, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η Ελληνική Αριστερά γενικότερα, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, ελάχιστα ενδιαφέρεται, ενημερώνεται και προβληματίζεται, και ως κομματικός μηχανισμός ενημερώνει για τις πιθανές και τις απίθανες γεωπολιτικές και οικονομικές παρενέργειες ενός Brexit. Εξάλλου, είναι αμφίβολο εάν υπάρχει σχηματισμένη εθνική στάση επί του θέματος, η δε θέση του ΣΥΡΙΖΑ, ασχημάτιστη επίσης, εξαντλείται στην αμήχανη και ανούσια ευρωδιπλωματία του "ναι μεν, αλλά" : "να βοηθηθεί μεν η Μεγάλη Βρετανία στα θέματα της ανταγωνιστικότητας και των σχέσεών της με την Ευρώπη, αλλά να μην καταστρατηγείται το ευρωπαϊκό κεκτημένο"... 

Παρενέργειες 

Από μια άποψη, πάλι καλά. Οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, ιδιαίτερα οι "Μένουμε Ευρώπη" ή " Παραιτηθείτε", όπως μετονομάστηκαν πρόσφατα, ασχολούνται περισσότερο με το Grexit παρά με το Brexit. Υπό την έννοια ότι βυσσοδομούν για την αποδόμηση του ευρωπαϊκού προφίλ της κυβέρνησης Τσίπρα και την επαναφορά της απειλής... Grexit. Ενώ για το Brexit και την απειλή αποδόμησης της Ε. Ε που επισύρει, ούτε κουβέντα... 

Αυτήν ακριβώς την αποδόμηση, ως παρενέργεια της εξόδου της Μ. Βρετανίας, εύχονται αρκετές από τις εκτός Ε.Ε. χώρες της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά και αρκετές εντός αυτής, ανάμεσά τους η Δανία και η Σουηδία. Μιλάμε για χώρες που, καιρό τώρα, αναπτύσσουν έντονο σκεπτικισμό για τη σχέση τους με την Ε.Ε., καθώς επιθυμούν διακαώς να ξεφύγουν από το σφιχτό έλεγχο των ευρωπαϊκών θεσμών και να αναλάβουν οι ίδιες τον έλεγχο των οικονομιών τους. 

Οι φόβοι επεκτείνονται ακόμα και σε πιθανές παρενέργειες τύπου ντόμινο, ως αποτέλεσμα της ενθάρρυνσης των εθνικών κυβερνήσεων να αναζητήσουν οικονομική και αναπτυξιακή ανεξαρτησία - να απαλλαγούν από τους ασφυκτικούς πολιτικούς ελέγχους της Κομισιόν, κατά τα πρότυπα τω χωρών - μελών της "Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών" (EFTA). Την Ισλανδία, την Ελβετία, τη Νορβηγία και το Λιχτενστάιν, χώρες που έχουν μεν πρόσβαση στην αγορά της ΕΕ, αλλά δεν υπόκεινται στους ίδιους πολιτικούς ελέγχους που επιβάλλουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών στα υπόλοιπα-κράτη.. 

Καταλαβαίνετε, όμως, πως παρόμοιες προσεγγίσεις είναι άκρως απαγορευτικές για χώρες που συνδέονται με δεσμούς... μνημονιακού αίματος με την Ευρώπη: εδώ δεν ξέρει ολόκληρος... Κουτσούμπας αν πρέπει να Brexit or not Brexit. Τι να ξέρουμε εμείς οι απλοί Συριζαίοι;

Νίκος Τσαγκρής

Σταύρος Σημίτης-Σαμαράς, του Κυριάκου

Η Ν.Δ. του Κυριάκου, συνεπικουρούμενη από τα υπολείμματα της διαπλεκόμενης ήττας (Σημίτης - Ψυχάρης- Σαμαράς) αρνείται να συμβιβαστεί με την πανευρωπαϊκή αποδοχή του "μεταρρυθμιστικού ΣΥΡΙΖΑ"  

Μιλώντας εκ του αποτελέσματος μπορούμε να πιστοποιήσουμε ότι, εν τέλει, ο Αλέξης Τσίπρας τα κατάφερε καλύτερα απ' τους νεοφιλελεύθερους και ταυτόχρονα καλύτερα απ' τους σοσιαλιστές: πέτυχε την αξιολόγηση εφαρμόζοντας τις προαπαιτούμενες από το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεις, και την πέτυχε προστατεύοντας μισθούς και συντάξεις, ανακατανέμοντας τα φορολογικά βάρη υπέρ των ασθενέστερων οικονομικών τάξεων και κερδίζοντας το στοίχημα για την ελάφρυνση του χρέους". 

 Αυτή είναι η εκτίμηση ενός κορυφαίου αξιωματούχου της Κομισιόν, μια εκτίμηση που συμμερίζονται και εκφράζουν δημοσίως ακόμα και ορισμένοι απ' τους πλέον σκληρούς συστημικούς παράγοντες. Ο πολύς Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, ας πούμε, που για πρώτη φορά στη συστημική του θητεία βρήκε το θάρρος να δηλώσει ότι είναι ένας... σοσιαλδημοκράτης που θαυμάζει τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος "κέρδισε τις εκλογές τον προηγούμενο Σεπτέμβριο διότι διόρθωσε τα λάθη του, ο ίδιος άλλαξε, το κόμμα του έχει γίνει πιο ειλικρινές (!) κλπ. κλπ... 

Στην ίδια εκτίμηση για τον Αλέξη Τσίπρα και την "καλή δουλειά που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ" συγκλίνουν αρκετοί πρωτοκλασάτοι κεντροαριστεροί Ευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο Ματέο Ρέντσι και ο Φρανσουά Ολάντ, χωρίς, φυσικά, να ενδιαφέρονται για την εκτίμηση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ (την αυτοεκτίμηση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, εννοώ) αλλά και της κυβέρνησης, ή μέρους αυτής, επί του ζητήματος. Ενώ η αδιαφορία αυξάνεται και... πληθύνεται, όταν οι εκτιμήσεις για τη "δουλειά" της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (αυτόν το μικρό, μα σπουδαίο κύκλο διακυβέρνησης που κλείνει με την αξιολόγηση) προέρχονται από το ευρύτερο εκλογικό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας δεν ασχολείται... 

 Σύγκλιση... μεταρρυθμιστών 

 Το θέμα είναι ότι ακριβώς τη στιγμή που ακόμα και κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού (πολλοί εκ των οποίων αποτελούν εκλεκτά μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος) υποδεικνύουν τον Έλληνα πρωθυπουργό και τους υπουργούς του ως υποδειγματικούς μεταρρυθμιστές "που τα κατάφεραν καλύτερα και απ' τους νεοφιλελεύθερους και απ' τους σοσιαλδημοκράτες", οι εντόπιοι πολιτικοί παράγοντες αντιδρούν. Και οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες 

Νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες τρόπος του λέγειν, βέβαια, αφού στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλαία, σπάνια οι νεοφιλελεύθεροι ήσαν νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες σοσιαλδημοκράτες, ενώ πιο νεοφιλελεύθεροι απ' τους νεοφιλελεύθερους ήσαν οι σοσιαλδημοκράτες και πιο σοσιαλδημοκράτες απ' τους σοσιαλδημοκράτες οι νεοφιλελεύθεροι: το μόνο κοινό σημείο των εντοπίων νεοφιλελευθέρων τε και σοσιαλδημοκρατών είναι ο... Σταύρος Ψυχάρης. Για να είμαστε ακριβείς, η σύγκλιση των εντόπιων νεοφιλελευθέρων και σοσιαλδημοκρατών - ανεξάρτητα αν είναι νεοφιλελεύθεροι που έγιναν σοσιαλδημοκράτες ή σοσιαλδημοκράτες που έγιναν νεοφιλελεύθεροι - με την ΔΟΛια άποψη ότι ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του απέτυχαν ως μεταρρυθμιστές. Ότι τα έκαναν μούσκεμα με την αξιολόγηση, την έκλεισαν στραβά, και ότι αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι να δημιουργηθεί ένα ρεύμα μεταρρύθμισης απ' όλες τις δυνάμεις της δεξιοκεντροαριστεράς, όπως επανειλημμένα έχει τονίσει ο Κώστας Σημίτης, το οποίο "θα μπορούσε να είναι η ομπρέλα (!) που θα καλύψει τους πάντες", κάθε σωστό... μεταρρυθμιστή. 

 Μιά φενάκη 

Μιά άλλη φαεινή ιδέα, της οποίας εμπνευστής είναι ο παλαίμαχος πολιτικός Αντώνης Σαμαράς. που θα μπορούσε, υποτίθεται, να ενώσει τους νεοφιλελεύθερους με τους σοσιαλδημοκράτες, ανεξάρτητα αν πρόκειται για σοσιαλδημοκράτες που έγιναν νεοφιλελεύθεροι ή νεοφιλελεύθερους που έγιναν σοσιαλδημοκράτες, είναι να μπουν οι πραγματικοί μεταρρυθμιστές στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτοί, σύμφωνα με τον εμπνευστή της... φαεινής, είναι τα πρώην και τα νυν στελέχη του ΠΑΣΟΚ: «Πρόσεξε! Υπάρχει μια πολιτική κλωστή που ενώνει τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές. Από τη Δεξιά ως την Κεντροαριστερά, πέρα και πάνω από κόμματα», προειδοποίησε ως έμπειρος... ηττημένος ο κ. Σαμαράς τον άπειρο διάδοχό του Κυριάκο. Δίνοντάς του στο χέρι τον μίτο της κλωστής που ενώνει τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές της ΝΔ με τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές Βαγγέλη Βενιζέλο, Άννα Διαμαντοπούλου, Ανδρέα Λοβέρδο και Γιάννη Μανιάτη, ας πούμε, ανεξάρτητα αν είναι σοσιαλιστές που έγιναν νεοφιλελεύθεροι, ή νεοφιλελεύθεροι που έγιναν μεταρρυθμιστές. 

Σταματάω εδώ, καθώς έγινε προφανές, ελπίζω, αυτό που θέλω να περιγράψω: ότι, ενώ η πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτικών και θεσμικών παραγόντων εκδηλώνουν επωνύμως και δημοσίως το θαυμασμό τους για τον επιτυχημένο μεταρρυθμιστή Τσίπρα και την κυβέρνησή του ("τα κατάφερε καλύτερα απ' τους νεοφιλελεύθερους και ταυτόχρονα καλύτερα απ' τους σοσιαλιστές"), η ελληνική αντιπολίτευση, με προεξάρχουσα τη Ν.Δ. του Κυριάκου, συνεπικουρούμενη από τα υπολείμματα της διαπλεκόμενης ήττας που φέρει το ονοματεπώνυμο Σταύρος Σημίτης - Σαμαράς, αρνείται να συμβιβαστεί με αυτήν την πανευρωπαϊκή αποδοχή του "μεταρρυθμιστικού ΣΥΡΙΖΑ". Και φυτοζωεί σε μιαν ανταγωνιστική με την κυβέρνηση μεταρρυθμιστική φενάκη.

Νίκος Τσαγκρής

Η παγίδα του ηθικού πλεονεκτήματος

Μια γκεμπελική παγίδα, με "τυράκι" τον όρο "ηθικό πλεονέκτημα", που στήνεται κατά το επικοινωνιακό δοκούν των κομμάτων της αντιπολίτευσης  

Η κυβερνητική γκάφα με τις "off shore εταιρείες για βουλευτές", που δεν ήταν κυβερνητική γκάφα αλλά διακομματική κοινοβουλευτική γκάφα (εάν ήταν γκάφα και όχι συνειδητή επιλογή του νομοθετικού σώματος), που πέρασε απ' τη Βουλή και ακολούθως χαλκεύτηκε από την γνωστή φυλλάδα της στημένης αντικυβερνητικής δημοσιογραφίας ως κυβερνητική γκάφα, επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα της... απώλειας ή μη του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. 

Και, ξαφνικά, οι εντολοδόχοι της τρόϊκας, οι αρμοστές του Σόϊμπλε, οι σφαγείς των μισθωτών και των συνταξιούχων άρχισαν να μιλούν ξανά για πολιτικό... ήθος: "Το ηθικό πλεονέκτημα της Aριστεράς έχει πάει περίπατο", δήλωσε ο νέος εκπρόσωπός τους Κυριάκος Μητσοτάκης και, "ο κ. Τσίπρας έχει αντιγράψει όλες τις κακές παλιές πρακτικές του πελατειακού κράτους», ξιφούλκησε κατά του αντιπάλου πρωθυπουργικού δέοντος• αλλά το ξίφος έμοιασε να καρφώνεται στο στήθος του, καθώς ήταν σαν να λέει "ο κ. Τσίπρας με αντιγράφει, έχει αντιγράψει όλες τις πελατειακές πρακτικές της Νέας Δημοκρατίας...". 

"Μακάρι να το είχε κάνει", σκέφτηκα, και ασυνείδητα μου πέρασε απ' το μυαλό κάτι που είχε πει προ ημερών ο Πωλ Μέησον: «ο ΣΥΡΙΖΑ κατοικεί τους ανώτερους ορόφους των υπουργείων, αλλά δεν "χτύπησε" επαρκώς την ολιγαρχική εξουσία μέσα στα υπουργεία (...) Εάν μείνει στην εξουσία, πρέπει να "καταλάβει" ολόκληρα τα υπουργεία και να αναγκάσει τους πάντες να υπόκεινται σε λογοδοσία». Έτσι: "μακάρι να το είχε κάνει", σκέφτηκα, "κι ας έχανε το... ηθικό πλεονέκτημα"... 

Μια δεξιά παγίδα 

Το "ηθικό πλεονέκτημα της Aριστεράς", όπως το διεκδικεί καταναλώνοντάς το η σαμαροδεξιά του Κυριάκου και η εν γένει αντιπολίτευση, δεν έχει καμιά σχέση με το υπαρκτό ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Είναι μια εξυπνακίστικη επικοινωνιακή παγίδα της σαμαροδεξιάς του τύπου, "όταν η Αριστερά κυβερνά με τον αστικό τρόπο (ο οποίος, εσείς κύριοι αριστεροί το λέτε, είναι διεφθαρμένος τρόπος) χάνει το ηθικό πλεονέκτημά της". Που πάει να πει ότι όταν η Αριστερά διαπραγματεύεται με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όταν αποκαθαίρει και ελέγχει τον κρατικό μηχανισμό, όταν διορίζει έμπιστους αριστερούς σε δημόσιες θέσεις-κλειδιά, όταν νομοθετεί ευρωκεντρικές μεταρρυθμίσεις, ακόμα κι αν το κάνει με τον δικό της κοινωνικό τρόπο, εξανεμίζει και, εν τέλει, χάνει το.. ηθικό πλεονέκτημα. 

Εν ολίγοις, δεν είναι παρά μια ανήθικη παγίδα με περιτύλιγμα τον όρο "ηθικό πλεονέκτημα", που στήνεται κατά το επικοινωνιακό δοκούν για να παγιδεύσει αριστερά κορόιδα. Που δεν είναι, βέβαια, κορόιδα, αλλά μπορεί να είναι ευγενείς αριστεροί, αγνοί ιδεολόγοι, απλοί αγωνιστές που ζουν ακόμα με την αυταπάτη της επανάστασης, κλπ, κλπ. 

Απ' αυτή την άποψη έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, με αφορμή την "κυβερνητική γκάφα με τις off shore" (που δεν ήταν κυβερνητική γκάφα αλλά διακομματική κοινοβουλευτική γκάφα κλπ. κλπ.), το εν λόγω θέμα (ο φόβος της απώλειας του πλεονεκτήματος) αποτυπώθηκε και ως βασανιστικό άγος ακόμα και σε πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ. Η οποία με τίτλο "Οφ σάϊντ με τις Offshore" έβγαλε κίτρινη κάρτα στην κυβέρνηση και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ με το αιτιολογικό ότι, υπερψηφίζοντας την ευρωπαϊκή ρύθμιση για τις off shore, "παραβίασαν το ασυμβίβαστο μεταξύ πολιτικής ενασχόλησης και εξωχώριας οικονομικής δραστηριότητας σε φορολογικούς παραδείσους, έστω και φορολογικά συνεργάσιμους, που αποτελούσε κόκκινη γραμμή για την κοινωνία"... 

Οι... οφσορίστας της Ν.Δ. 

Φυσικά, η Αυγή έπραξε σωστά, ακόμα κι αν η αντίδρασή της, μέρος της, εάν θέλετε, μπορεί να υποδηλώνει παγίδευση στο στημένο επικοινωνιακό κόλπο με το "ηθικό πλεονέκτημα της Aριστεράς", όπως το διεκδικεί καταναλώνοντάς το η σαμαροδεξιά του Κυριάκου. Από την άλλη, όμως, το ίδιο πρωτοσέλιδο αποδεικνύει ότι το πραγματικό ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι ζωντανό και παραμένει ακμαίο, αφού δεν διστάζει να δηλώσει παρών ακόμα και από την πρώτη σελίδα ενός κομματικού εντύπου (αν θεωρήσουμε ως κομματικό έντυπο την Αυγή) υπό την μορφή σκληρής κριτικής στην κυβέρνηση. 

Το πραγματικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι η ασύγκριτη αγωνιστική ιστορία της, η δημοκρατική - πατριωτική κουλτούρα της, η παραδειγματική αφοσίωση των μελών της, των απλών ανθρώπων που την υπερασπίζονται και την υπηρετούν στις παραδοσιακές της αξίες, την ισοτιμία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, τον ανθρωπισμό. Αλλά είναι και η γενναία (εσωκομματική ή μη) κριτική και αυτοκριτική, όπως εκδηλώθηκε μέσω της Αυγής στην περίπτωση της ανύπαρκτης, έστω, "γκάφας με τις off shore". Κι ακόμα όπως εκδηλώθηκε έμπρακτα με την κυβερνητική αντεπίθεση πολιτικού ήθους και διαφάνειας στην ολομέλεια της περασμένης Τετάρτης. Την οποία ούτε ένα τέταρτο δεν άντεξαν οι... οφσορίστας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το έβαλαν στα πόδια, έντρομοι μπρος στο πλεονέκτημα της Αριστεράς...

Νίκος Τσαγκρής