24 Φεβρουαρίου 2016

Αλέξης Τσίπρας, η τελευταία παγίδα


Μια ανθελληνική παραγωγή του υπόδικου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) συστήματος των διαπλεκομένων συμφερόντων 

Φανταστείτε μια Ελλάδα που φορτώνει τους θαλασσοδαρμένους πρόσφυγες σε επιταγμένα, ας πούμε, εμπορικά πλοία. Επιτόπου μιλάμε, όπως φτάνουν μισοπεθαμένοι στη Λέσβο και στ' άλλα ακριτικά νησιά του Αιγαίου. Ποια hotspot's και ποιές Frontex; Τους φορτώνει, που λέτε, πριν πάρουν ελληνική ανάσα και τους αμολάει αλά τούρκα, με φουσκωτά της συμφοράς και άλλους θαλασσοπνίχτες, στα ανοιχτά των Συρακουσών, της Βενετίας, της Μασσαλίας, του Μπάρι, της Ανκόνας. Κι άσ' τους να παν να πνιγούν... Και τους πρόσφυγες και τους Eυρωπαίους... εταίρους. 

Εκεί θέλουν να μας φτάσουν, κι άλλο που δεν θέλουν και οι "δικοί" μας. Διότι δεν είναι μόνο οι Aυστριακοί και οι... Βίζεγκραντ που γράψανε στα παλιά τους τα παπούτσια την απόφαση της συνόδου και έκλεισαν τα σύνορα στα Σκόπια, είναι και οι "δικοί" μας, οι πολιτικοί αρχιερείς του αντισύριζα μένους: Κυριάκος Μητσοτάκης & Σία. Οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πίεση που υφίσταται η χώρας μας από το πραξικοπηματικό κλείσιμο των συνόρων είναι αβάσταχτη, και είναι άκρως ανθελληνική και αντιευρωπαϊκή, ποιούν την νήσσα, εκτός. Και τα ρίχνουν όλα στην κυβέρνηση και στον Τσίπρα, εντός• παπαγαλίζοντας τη φωνή του (υπόδικου, πια) μιντιακού εταίρου τους: "Οι εξελίξεις στα βόρεια σύνορά μας είναι απολύτως προβληματικές και η πίεση στο Αιγαίο πολλαπλασιάζεται", αφηγούνται σαν ουδέτεροι πολεμικοί παρατηρητές. Ακολούθως... αναλύουν: "το κλείσιμο των συνόρων επιβλήθηκε ντε φάκτο μετά την άρνηση σειράς γειτονικών χωρών να δεχθούν νέους πρόσφυγες στο έδαφός τους"... 

Στόχος ο Αλέξης Τσίπρας 

Στον επόμενο τόνο σαρκάζουν: "κατά τα φαινόμενα το veto του κ. Τσίπρα κράτησε δυο μέρες". Και αφού εξαντλούν κάθε ίχνος κινδυνολογίας και καταστροφολογίας, του τύπου "τα βόρεια σύνορά μας θα μετατραπούν σε ένα είδος ιδιότυπης «υγειονομικής ζώνης», καταλήγουν: Η ευθύνη του κ. Τσίπρα και των δικών του είναι πλήρης και αμετάθετη... 

Αυτό είναι: για την παραβίαση της συμφωνίας που επετεύχθη με το "veto" του Τσίπρα φταίει ο... Τσίπρας! Φταίει ακόμα, (ο Τσίπρας!...) για τον ενδεχόμενο "αποκλεισμό της χώρας απ' την υπόλοιπη Ευρώπη", την ενδεχόμενη "μετατροπή των βορείων συνόρων μας σε ένα είδος ιδιότυπης υγειονομικής (sic) ζώνης", τον ενδεχόμενο "εγκλωβισμό εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων εντός της ελληνικής επικράτειας", την ενδεχόμενη διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον ενδεχόμενο τουρκικό εμφύλιο... Ο Τσίπρας φταίει για κάθε εγχώριο και αποικιακό ενδεχόμενο, "η ευθύνη του είναι πλήρης και αμετάθετη"! 

Είναι ολοφάνερο, ότι παρακολουθούμε (και βιώνουμε) την έσχατη επιχείρηση αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα: μια παραγωγή του υπόδικου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) συστήματος των διαπλεκομένων συμφερόντων, σε σενάριο και σκηνοθεσία Σταύρου Ψυχάρη, με πρωταγωνιστή τον ζεν πρεμιέ του πολιτικού νεποτισμού Κυριάκο Μητσοτάκη.... 

Αποδομούν τη χώρα 

Μιά χαρά! Θα μπορούσαμε να το διασκεδάζουμε, να περνάμε καλά και να χασκογελάμε, όπως κάνουμε με του Λαζόπουλου τις σάτιρες, ας πούμε, αφού οι χαρακτήρες και η υπόθεση του "έργου" βγάζουν γέλιο... αριστερό. Αλλά δεν είναι θέατρο, ούτε τηλεόραση, το μέλλον της χώρας μας. Και ο Τσίπρας δεν είναι ο Αλέξης του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας: όταν ο Τσίπρας πηγαίνει στην ευρωπαϊκή σύνοδο για το προσφυγικό και καταφέρνει να αποσπάσει μιαν κοινή απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών για "ανοιχτά σύνορα", είναι η Ελλάδα που απέσπασε τη συμφωνία και όχι ο Τσίπρας. 

Και όταν λες και γράφεις "κατά τα φαινόμενα το veto του Τσίπρα κράτησε δυό μέρες", δεν σαρκάζεις τον Τσίπρα, την Ελλάδα σαρκάζεις - της Ελλάδας είναι το veto, όχι του Τσίπρα. Και ξέρεις, η Ελλάδα είναι η πατρίδα σου και, καθώς χρεώνεις στον Τσίπρα, (δηλαδή στον Έλληνα πρωθυπουργό, δηλαδή στην Ελλάδα) την ευθύνη για την ξενόφοβη και αμοράλ και ανθελληνική και αντιευρωπαϊκή αντίδραση της Αυστρίας και των χωρών του Βίζεγκραντ, γίνεσαι και ανθέλληνας• ενώ υποστηρίζεις ότι είσαι 'Έλληνας εκδότης και δημοσιογράφος - Έλληνας πολιτικός, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.. 

Άκου ανθρωπάκο: όταν λες και γράφεις "η ευθύνη του κ. Τσίπρα και των δικών του, είναι πλήρης και αμετάθετη" για να αποδομήσεις τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του, δεν είσαι απλά ανόητος• είσαι ανθέλληνας. Γιατί αυτό που λες και γράφεις, διαβάζεται "η ευθύνη της Ελλάδας για το προσφυγικό είναι πλήρης και αμετάθετη". Κι αυτό αποδομεί εθνικά, στρατηγικά, γεωπολιτικά τη χώρα μας - όχι τον Έλληνα πρωθυπουργό. Όταν, μάλιστα, το λες και το γράφεις στο πλαίσιο μιας έσχατης επανάληψης της επιχείρησης "αριστερή παρένθεση", με προσδοκώμενο κέρδος την παλινόρθωση του σάπιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος των διαπλεκομένων συμφερόντων, είσαι άξιος της τύχης σου...

Νίκος Τσαγκρής

17 Φεβρουαρίου 2016

H ντόπια Bild και η χολωμένη ναυαρχίδα


Μια δημοσιογραφική ιχνηλασία στα πρωτοσέλιδα της ελληνικής Bild και της… χολωμένης ναυαρχίδας  

Τετάρτη, 17 Φεβρουαρίου 2015. Ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι στις Βρυξέλλες και δίνει τη μάχη κατά των ακραίων της Ευρώπης για το προσφυγικό. Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ και Τουσκ συντάσσονται με την Ελλάδα. «Ούτε νόμιμο, ούτε πολιτικά αποδεκτό το κλείσιμο των Ελληνικών συνόρων», δηλώνει ο πρόεδρος της Κομισιόν στη Γερμανική Bild. Στην… Ελληνική Bild (ξέρουμε όλοι ποια είναι), ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν υπάρχει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπάρχει μόνο. Βρίσκεται στις Βρυξέλες, «έτοιμος να αντιμετωπίσει ακόμα και τους σκληρούς του Λαϊκού Κόμματος για τα συμφέροντα της χώρας». Κατά τα λοιπά, «η Ευρώπη κλείνει τα σύνορα στην Ελλάδα», «οι αγρότες αποκλείουν τράπεζες και εφορίες σε όλη τη χώρα», επικρατεί «θύελλα αντιδράσεων για τις χουντικές δηλώσεις Βερναρδάκη για τα κανάλια», πανικός!.. 

Την ίδια μέρα και ώρα, στο πρωτοσέλιδο της χολωμένης ναυαρχίδας της διαπλοκής (μιλώ για τις ηλεκτρονικές εκδόσεις) αναγγέλλεται ο Αρμαγεδδών: η Ελλάδα είναι μια «μετέωρη χώρα - αντιμέτωπη με καταστροφή εθνικών διαστάσεων», αφού «εξωτερικά και εσωτερικά αδιέξοδα πνίγουν την κυβέρνηση, διαμορφώνοντας κλίμα διαβρωτικού αντιευρωπαϊσμού»… 

«Κλιμάκωση της καταστροφολογίας – νυν υπέρ πάντων ο αγών» είναι αυτό που «φωτογραφίζεται» στα πρωτοσέλιδα της «χολωμένης ναυαρχίδας και των ηλεκτρονικών και εντύπων κολαούζων της διαπλοκής. Και, σε μια απρόσεκτη θέαση, τούτη η εσχατολογική «φωτογραφία» μοιάζει να είναι η έσχατη αντεπίθεση του μετώπου των διαπλεκομένων μιντιαρχών απέναντι στον επερχόμενο διαγωνισμό για την αδειοδότηση των καναλιών... 

Ο… παραδομένος 

Όμως όχι, το περίφημο «μέτωπο των νταβατζήδων» έχει ραγίσει. Και τα ίχνη αυτού του ραγίσματος διακρίνονται στα πρωτοσέλιδα των εντύπων και ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης, καθώς και στα δελτία ειδήσεων των καναλιών. Αρκεί μια συγκριτική ανάγνωση – θέασή τους. Και αρκεί ο «αναγνώστης – θεατής» να διαθέτει την εμπειρία ενός … ιχνηλάτη των ΜΜΕ. Υπ’ αυτό το πρίσμα, στα πρωτοσέλιδα του Έθνους των τελευταίων ημερών είναι ορατή η δημοσιογραφική αποστασιοποίηση από την διαπλεκόμενη «γραμμή» της αντικυβερνητικής καταστροφολογίας. Κάτι που υποδηλώνει «αποστασιοποίηση» του εκδότη της συγκεκριμένης εφημερίδας από τους συμμέτοχος του στο Mega, ειδικά απ’ τον εκδότη της «χολωμένης ναυαρχίδας», χωρίς να υποδηλώνει και το «γιατί». 

Έτσι, καθόλου δεν μας χρειαζόταν το ρουφιανολογικό «ρεπορτάζ» της «Ελληνικής Bild» που… ψέγει τον Φώτη Μπόμπολα ότι «παρεδόθη άνευ όρων, ως συνήθως» (σ. σ: σε ποιους παρεδόθη, άραγε, και γιατί «ως συνήθως», πότε και πού «ως… συνήθως» είχε ξαναπαραδωθεί;), για να αντιληφθούμε την αποστασιοποίηση του εκδότη του Έθνους από το μπλοκ των Megaμιντιαρχών. 

Μας χρειαζόταν όμως το ίδιο «ρεπορτάζ» της ίδιας… Bild, για να μάθουμε ότι η συγκεκριμένη «εφημερίδα» στηρίζει Ψυχάρη: «Τον θέλουν «εκτός», κυβέρνηση και ο ένας συνέταιρος, αλλά δεν είναι... κι ο πιο εύκολος στόχος», αναφέρει… κρυπτογραφικά το «ρεπορτάζ». Που πάει να πει ότι η κυβέρνηση και ένας εκ των συνεταίρων του, θέλουν εκτός Mega τον Σταύρο Ψυχάρη, αλλά δεν θα τους περάσει… 

Μόνο με Κυριάκο… 

Το γιατί η κυβέρνηση θέλει τον κ. Ψυχάρη εκτός Mega είναι ένας γρίφος που ούτε καν ιχνηλατείται, ως ρεπορτάζ, στο εν λόγω «ρεπορτάζ». Άλλωστε, κίνητρο για κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Αντίθετα, υπάρχει κίνητρο και μάλιστα ισχυρό, για την αντικυβερνητική καταστροφολογία που, ως είπαμε, εγκαταστάθηκε τις μέρες τούτες, στα πρωτοσέλιδα της… «χολωμένης ναυαρχίδας». Και ιχνηλατείται στην συνάντηση του προέδρου του Δ.Σ. του ΔΟΛ με τον πρόεδρο της Ν.Δ. 

Φυσικά, ως παροικούντες την μιντιακή Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε (και οφείλουμε να πούμε) ότι οι συναντήσεις πολιτικών – εκδοτών αποτελούν δημοσιογραφική ρουτίνα. Και ότι δεν σημαίνουν, καλά και σώνει, διαπλοκή συμφερόντων. Ωστόσο αποφεύγεται η δημοσιοποίηση τους, ακόμα και οι «διαρροές» πληροφοριών γύρω απ’ αυτές. 

 Ε, λοιπόν, το «κίνητρο», που λέγαμε, ιχνηλατείται ακριβώς στη δημοσιοποίησης της συγκεκριμένης συνάντησης. Στον τρόπο της δημοσιοποίησης στον χαρακτήρα της: «Συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον πρόεδρο του ΔΣ του ΔΟΛ και τις διευθυντικές ομάδες Βήματος και Νέων»! Ένας τίτλος μακροσκελής και… ευειδής, που πήρε περίοπτη θέση, προσέξτε, στα πρωτοσέλιδα των ίδιων των εντύπων του ΔΟΛ. Με κωδικοποιημένο ρεπορτάζ για το «deal» που επετεύχθη – ένα deal που αποτελεί ανοιχτή πρόκληση και εκβιασμό: Με θέλετε «εκτός», αλλά δεν είμαι... κι ο πιο εύκολος στόχος ● Κινούμαι υπό την σκέπη της Δεξιάς – υπό την κάλυψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη ● Συμφωνήσαμε ότι εξωτερικά και εσωτερικά αδιέξοδα πνίγουν την κυβέρνηση ● Ότι ο τρόπος που οι κυβερνώντες χειρίστηκαν την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες για τη συνέχεια ● Κλιμάκωση της καταστροφολογίας τώρα – νυν υπέρ πάρτης μου ο αγών…

Νίκος Τσαγκρής

10 Φεβρουαρίου 2016

Οι κομισάριοι της ευρωπαϊκής παρακμής


Ελλάδα και Ιταλία, έρμαια των συμφερόντων που εκπροσωπούν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών  

Προ ημερών, ο Ματέο Ρέντσι τα «έχωσε» χοντρά στους γραφειοκράτες των Βρυξελών: «δεν υποφέρονται πια οι τεχνοκράτες, οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει σχέση με τους πολίτες», είπε κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε πολιτικό ακροατήριο. Και πρόσθεσε ότι το κόμμα του θα ζητήσει «τη διεξαγωγή ανοιχτής ψηφοφορίας με τη συμμετοχή των πολιτών για την εκλογή του διαδόχου του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην προεδρία της Κομισιόν». 

«Φέξε μου και γλίστρησα…», είναι η λαϊκή απάντηση: «μέχρι το 2019 που τελειώνει η θητεία του Γιούνκερ, είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και Ευρωπαϊκή επιτροπή, ώστε να υλοποιηθεί το… όραμα του Ιταλού για δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Κομισιόν»!.. Μια διάχυτη αίσθηση πεσιμισμού για το μέλλον βασιλεύει στο ευρωπαϊκό σύμπαν. Αίσθηση που, ασφαλώς, εδράζεται και στην αφορμή που προκάλεσε το ξέσπασμα του Ματέο Ρέντζι κατά των γραφειοκρατών της Κομισιόν. Το γεγονός, δηλαδή, ότι «η Ευρώπη μοιάζει να έχει περιορισθεί σε ένα σύνολο αριθμών, περιορισμών και παραμέτρων». Όχι μόνο στο πεδίο διαχείρισης της οικονομικής κρίσης , αλλά και στο προσφυγικό ζήτημα, απέναντι στο οποίο, «στη φάση αυτή, η Ευρώπη βρίσκεται υπό την ομηρία του φόβου…» 

Επιτροπή συμφερόντων 

Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο «φόβος» (που μπορείς να τον πεις και ξενοφοβία) δεν διακατέχει μόνο τους γραφειοκράτες των Βρυξελών, αλλά και την πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης – το μεγαλύτερο μέρος της, τόλμησε να «αποκαλύψει» ο Ματέο Ρέντσι: «σε αυτό (σ. σ: στην ομηρία του «φόβου» που μπορείς να τον πεις και ξενοφοβία) δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε σοσιαλιστές και μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος», και μάλιστα, «οι σοσιαλιστές των πρώην ανατολικών χωρών είναι πιο σκληροί από τα μέλη της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς των ίδιων κρατών»… 

«Πρέπει, όμως, να ξαναδώσουμε ζωή στο… ευρωπαϊκό όραμα», είπε, κλείνοντας την ομιλία του, ο Ιταλός πρωθυπουργός, για να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Αφού και το παρδαλό κατσίκι γνωρίζει ότι, για να «ξαναδώσουμε ζωή στο Ευρωπαϊκό όραμα», πρέπει να γκρεμίσουμε το ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αλλιώς θα πέσει να μας πλακώσει• να το ξαναχτίσουμε απ’ την αρχή, ξεκινώντας από το πιο διεφθαρμένο τμήμα του οικοδομήματος, την Κομισιόν: από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, εν γένει, που «δίνουν εξοργιστικά μεγάλη σημασία στη γραφειοκρατία, εις βάρος της πολιτικής εξουσίας», όπως αναφέρει ένα εξαιρετικά αποκαλυπτικό δημοσίευμα της Monde Diplomatique. 

Διότι, καθώς οι κοινοτικοί υπάλληλοι που στελεχώνουν την Κομισιόν παρεμβαίνουν σε όλα τα στάδια της διαδικασίας λήψης των αποφάσεων, «προσελκύουν την προσοχή των λόμπι. Έτσι, ελλείψει συγκεκριμένων κανόνων στις Βρυξέλες, παρατηρείται αύξηση των κρουσμάτων σύγκρουσης συμφερόντων, τόσο μεταξύ των ευρωβουλευτών όσο και των Επιτρόπων…». 

Άμεση διαπλοκή!.. 

Παρατηρείται επίσης, η ανάπτυξη μιας διαπλοκής συμφερόντων, μπροστά στην οποία η δικιά μας, η εντόπια διαπλοκή, ωχριά• γιατί η διαπλοκή των γραφειοκρατών των Βρυξελών είναι ξεδιάντροπα άμεση. Και ξετσίπωτα διαφανής: ο… εντιμότατος πρόεδρος της Κομισιόν, ας πούμε, του οποίου το αμαρτωλό παρελθόν συγκαλύπτεται από ένα ντεμέκ φιλελληνικό παρόν, εμπιστεύτηκε τη θέση του αρμόδιου για ζητήματα ενέργειας και κλίματος Επιτρόπου στον Μιγκουέλ Αρίας Κανέτ, πρώην πρόεδρο της πετρελαϊκής εταιρείας Petrologis Canarias). Με την ίδια πίστη, στη θέση του Επιτρόπου για την ενοποίηση των χρηματαγορών τοποθετήθηκε ο Τζόναθαν Χιλ, πρώην λομπίστας στον τομέα της βιομηχανίας, στη θέση του Επιτρόπου για τις οικονομικές και χρηματοοικονομικές υποθέσεις ο Πιέρ Μοσκοβισί, ο οποίος διετέλεσε αντιπρόεδρος του «Κύκλου της Βιομηχανίας», ενός λόμπι των βιομηχάνων, Επίτροπος για την έρευνα ο Κάρλος Μοέντας, πρώην στέλεχος της τράπεζας Goldman Sachs, κλπ, κλπ… 

Λοιπόν, «δεν υποφέρονται πια», όπως είπε στο ξέσπασμά του ο Ιταλός πρωθυπουργός. Όχι επειδή «δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει η σχέση με τους πολίτες» - όχι μόνον. Ούτε επειδή «βλέπουν την Ευρώπη σαν ένα σύνολο αριθμών, περιορισμών και παραμέτρων». Και βέβαια, σε καμιά περίπτωση επειδή «βρίσκονται υπό την ομηρία του φόβου». Αυτό κανένας δεν το πιστεύει, ούτε καν ο… Κυριάκος Μητσοτάκης… 

Είναι νωπή η αποκάλυψη της πρακτόρικης κίνησης του Ντομπρόβσκις, να διοχετεύσει στα ευρωπαϊκά όργανα (και στον Τύπο) «συμπεράσματα της επιτροπής αξιολόγησης της φύλαξης των Ελληνικών συνόρων», που έθεταν, υποτίθεται, θέμα… εξόδου της χώρας μας από την Σένγκεν. Μα παραμένουν θολές οι ακριβείς σκοπιμότητες της μεθόδευσης ενώ διαρρέονται φήμες ακόμα και για κλείσιμο των συνόρων. Καμιά εμπιστοσύνη στους γραφειοκράτες των Βρυξελών. Ούτε στην οικονομία, ούτε στο προσφυγικό: το πιο διεφθαρμένο τμήμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος είναι η Κομισιόν.

Νίκος Τσαγκρής

3 Φεβρουαρίου 2016

Διαπλοκή ή... τανκς! (νέο έργο)


Τα δίνουν όλα σε μια έσχατη απόπειρα πολιτικής αποσταθεροποίησης, με την ελπίδα να διασώσουν τα… κεκτημένα τους  

Έφτασαν στο σημείο να πιστέψουν ότι μπορούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση εκμεταλλευόμενοι τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Και το επιχείρησαν, συνδαυλίζοντας με εγκάθετους «πεμπτοφαλαγγίτες» (ακραίους του σκοινιού και του παλουκιού) κάθε εξτρεμιστική σπίθα απ’ αυτές που, ως συνήθως, υποφώσκουν στις κοινωνικές εξεγέρσεις. Ακολούθως είδαμε τη φαντασίωση τους να εικονίζεται ξεδιάντροπη στις πρώτες σελίδες – να σκηνοθετείται στις οθόνες των διαπλεκόμενων ΜΜΕ: τα τρακτέρ να μεταλλάσσονται σε τανκς… Να κινούνται προς τα υπουργεία, τις Δημόσιες υπηρεσίες, τις Τράπεζες… Να περικυκλώνουν τη Βουλή… 

«Μα όλα αυτά τα κάνουν για την αδειοδότηση των καναλιών; Είναι δυνατόν; Αυτοί οι μεγιστάνες δεν μπορούν να πληρώσουν πέντε – έξι εκατομμύρια, να πάρουν τις άδειες και να ξεμπερδεύουν;», είναι η απορία. Κι είναι αυτή μια «απορία» που καλλιεργείται και εκπέμπεται απ’ τους ίδιους. Απ’ «αυτούς τους μεγιστάνες», απ’ τα Μέσα Ενημέρωσης που, επί 25 χρόνια, εντελώς παράνομα κατέχουν• και διοχετεύουν την εν λόγω… «απορία» στην φανταστική περιοχή μιας κάποιας αφελούς και εύπιστης εκλογικής πλειοψηφίας, που ανέσυρε ο Κυριάκος Μητσοτάκης απ’ την εφιαλτική εκλογική φαρέτρα του πατρός του: την «περιοχή» που ονομαζόταν κάποτε «βουβή πλειοψηφία». 

Αμ’ δεν είναι μόνο οι άδειες, φίλοι μου, δεν είναι τα πέντε – έξι εκατομμύρια ευρώ που θα πληρώσουν για να αποκτήσουν τις άδειες. Είναι και… εκατομμύρια τεσσαράκοντα (τα οφειλόμενα από τέλη χρήσεως των συχνοτήτων μιας τετραετίας, 2011 – 2014), για τα οποία οι… γενναιόδωρες κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών έκαναν τα στραβά μάτια. Και ξαφνικά, η άκαρδη κυβέρνηση Τσίπρα τα κατέστησε άμεσα απαιτητά… 

 Ρητορεύουν υστερίες 

Είναι, ακόμα, οι προαπαιτούμενοι για την επανάκτηση των αδειών εργασιακοί και λειτουργικοί κανόνες και, κυρίως, είναι τα δυό γιγάντια προνόμια που χάνουν οι διαπλεκόμενοι καναλάρχες (και οι ολιγάρχες φίλοι τους), είτε ανακτήσουν άδειες είτε όχι: 

 - Τα θαλασσοδάνεια που, συνολικά, υπολογίζονται σε καμιά δεκαριά δις ευρώ. Μιλάμε για δάνεια (με εγγυήσεις ή χωρίς εγγυήσεις) που εξυπηρετούνται ή δεν εξυπηρετούνται κατά… βούλησιν του διαπλεκομένου τριγώνου «Επιχειρηματίες – Πολιτικοί – Τράπεζες». 

- Οι χαριστικές αναθέσεις έργων και προμηθειών του δημοσίου, το σπουδαιότερο «διαπλεκόμενο» προνόμιο, αυτό που έκανε «αυτούς τους Μεγιστάνες» πραγματικούς μεγιστάνες. Και τους συντηρεί ως τέτοιους, ακόμα και σήμερα, στα χρόνια της μεγάλης φτώχειας των Ελλήνων. 

Γι’αυτό λυσσάξανε και ουρλιάζουνε, και προβοκάρουν ανοιχτά, μέσα και έξω απ’ τη Βουλή, το σχέδιο Παππά για τα κανάλια. Και ρητορεύουν υστερίες: το νομοθέτημα της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου δε θα ολοκληρωθεί ποτέ και, αν επιδιώξετε την ολοκλήρωσή του, αυτό θα είναι το μεγαλύτερο θεσμικό σκάνδαλο και τελικά ο πολιτικός τάφος της κυβέρνησης. Όχι γιατί υπάρχουν προβλήματα πολιτικού λόγου και πολιτικής αντιδικίας, αλλά γιατί θα δείτε ανάγλυφα να προκύπτουν συμφέροντα σκληρά, ανεξέλεγκτα, αδιαφανή. Και τότε θα δούμε ποιος είναι ποιος και τι έχουμε κάνει όλοι μας σε αυτόν τον τόπο…» Και παραληρήματα: «υπόσχεστε τηλεοπτικές άδειες σε νέους υποψηφίους και όταν θα ανέβουν οι καινούργιοι στο δέντρο, τότε θα φανούν τα οπίσθια τους και θα γελάει ο κάθε πικραμένος. Οι παλιοί είναι γνωστοί και τους ξέρουμε*» 

 Γλώσσα λανθάνουσα… 

 «Οι παλιοί είναι γνωστοί και τους ξέρουμε» είπε ο… αγορητής: γλώσσα λανθάνουσα, την αλήθεια λέει. Το ίδιο, ή περίπου το ίδιο. μου είπε κι ένας πασίγνωστος, ως μέγας υπηρέτης διαπλεκομένων αφεντάδων, δημοσιογράφος: «Γιατί τους αφήνει να βυσσοδομούν εναντίον του (σ. σ: ο Τσίπρας είναι αυτός που τους… αφήνει) και δεν συνθηκολογεί μαζί τους;»… 

«Είναι πολύ απλό να γίνει το deal (!), αφού τους ξέρεις», συνεχίζει. Και στο πι και φι μου κάνει λιανά το… deal. «Άκου: τους δίνει πίσω τα χοντρά προνόμια, ξέρεις, έργα, προμήθειες, τράπεζες και τα ρέστα, και παίρνει άδειες, ΕΣΡ και τα ψιλά από τα τέλη χρήσεως των συχνοτήτων. Κι έρχεται στο καπάκι και η στήριξη απ’ τις φυλλάδες τους και τα κανάλια, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά!...». 

Για να λέμε την αλήθεια, δίνω ρέστα για να δώ τον Πρετεντέρη, τον Μπογδάνο και τους άλλους βαθμοφόρους των «νταβατζήδων», να το στρίβουν, και να λιβανίζουν τον Κατρούγκαλο, τον Φίλη και τον Φλαμπουράρη! Όμως, τέτοιο γλέντι, μόνο ως φαντασίωση υπάρχει. Ήδη, το καθάρισε το θέμα ο Τσίπρας: είμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε με τα οργανωμένα συμφέροντα που επιχειρούν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα… 

Βλέπετε, ένας νέος κύκλος σύγκρουσης με τα διαπλεκόμενα ανοίγει. Τα οποία, όπως είπαμε, βυσσοδομούν για να γλυτώσουν τα αμαρτωλά τους «κεκτημένα». Και, στην κάψα τους, περνάνε τα τρακτέρ για τανκς και τους αγρότες για χουνταίους… 

 *Από την ομιλία του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλου

Του Νίκου Τσαγκρή

27 Ιανουαρίου 2016

Η Αριστερά ως τέκνο της ανάγκης


Το «κίνημα των συμφωνιών», μια περίπλοκη κατάσταση πολιτικών και ιδεολογικών καταναγκασμών», εν εξελίξει. 

 «Μια κομματικά αποστασιοποιημένη οπτική δεν μπορεί παρά να βλέπει το κυβερνών κόμμα σαν ένα κεντροαριστερό κόμμα που, ενώ έχει επιτύχει –και μάλιστα χωρίς να τον επιδιώξει– τον “κεντρισμό”, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την αριστερή – σοσιαλιστική φυσιογνωμία του…», έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου. Και κατέληγα ότι, προς το παρόν, έχουμε «απ’ τη μια την Αριστερά (που μπορείς να την πεις και «κεντροαριστερά») να προσπαθεί να κυβερνήσει χωρίς να χάσει τη φυσιογνωμία της ως Αριστερά, απ’ την άλλη τη Δεξιά (νεοφιλελεύθερη περισσότερο παρά ποτέ), με τον σούπερ διαπλεκόμενο νέο αρχηγό της, να επιχειρεί άδοξα να την καμουφλάρει σε «κεντροδεξιά», και στη μέση τα «περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας, να ψάχνονται υπαρξιακά ένθεν κακείθεν»… 

 «Εξαιρετικό!», σχολίασε μια διαδικτυακή αναγνώστρια του κειμένου (η κ. Ε. Ν. Ε.), προσθέτοντας τη δική της ανάλυση: «Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο δεν έχει να κάνει μόνο με τους ψηφοφόρους, νομίζω, έχει να κάνει με το ότι ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ αυτή τη στιγμή να εφαρμόσει ριζοσπαστικότερο πρόγραμμα – προσπαθεί μόνο να διαχειριστεί με αριστερό πρόσημο το μνημόνιο, την εξάρτηση μας από τους ξένους. ΠΩΣ να μιλήσεις για ριζοσπαστική αριστερά όταν η πολιτική σου δεν μπορεί να εφαρμοστεί;». Μια άλλη αναγνώστρια (η Ε.Κ.) ήταν πιο… ψυχαναλυτική: «Έχει σχιζοφρενικά χαρακτηριστικά η κατάσταση που περιγράφετε». 

Οι τρεις «κύκλοι» 

 Άδικο έχει; Αν όχι σχιζοφρενικά, τα χαρακτηριστικά της κυβερνώσας αριστεράς περιγράφουν μια περίπλοκη κατάσταση πολιτικών και ιδεολογικών «ψυχαναγκασμών»• καταναγκαστικών μεν, απαραίτητων δε, για να την διατηρήσουν στον αφρό των ημερών: να την κρατήσουν ζωντανή, ως την υποδειγματικά σύγχρονη, δραστική και διαδραστική Αριστερά του 21ου αιώνα. 

 Ένας βασικός «ψυχαναγκασμός» που έχει ήδη περιγραφεί απ’ αυτήν εδώ τη στήλη, είναι ο χρονισμός της κυβερνώσας Αριστεράς. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, η κυβέρνησή του, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να ζουν με τον χρόνο, κι ας είναι χρόνος μνημονιακός, σύνθετος, αντιφατικός – μια πραγματική… σχιζοφρένεια: «ζούμε σε τρεις διαφορετικούς πολιτικούς χρόνους, τρεις ομόκεντρους κύκλους, που επικαλύπτονται, αλλά και συγκρούονται», αφηγείται ο Κώστας Δουζίνας: ο πρώτος κύκλος είναι ο παρόντας χρόνος, όπου «η κυβέρνηση νομοθετεί και εφαρμόζει το μνημονιακό πρόγραμμα», ο δεύτερος είναι ο μεσοπρόθεσμος, όπου «η κυβέρνηση πειραματίζεται και σταδιακά μεταβάλλεται σε αριστερή διακυβέρνηση» και ο τρίτος είναι ο πιο αργός και μακροπρόθεσμος, ο κύκλος του κοινωνικού μετασχηματισμού»… 

Γενικότερα, η Αριστερά του παρόντος είναι τέκνο της ανάγκης, όπως λέει και ξαναλέει ο Αλέξης Τσίπρας για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού η πολιτική φυσιογνωμία της, αναδύεται από το «ελληνικό παράδειγμα», το πρώτο σ’ αυτό «το κίνημα συμφωνιών» (οι συμφωνίες διαφόρων τάσεων και κομμάτων της Αριστεράς» που εκδηλώνεται στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου} που περιγράφει ο Μποαβεντούρα ντε Σόουζα Σάντος*: «Δείτε την ενότητα γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, παρά τις μεγάλες αντιξοότητες και τις δυσκολίες…». 

Το «κίνημα των συμφωνιών» 

 Φυσικά, Μποαβεντούρα ντε Σόουζα Σάντος, εντάσσει στο «παράδειγμά» του για το «κίνημα συμφωνιών» και την περίπτωση της Πορτογαλίας (συμφωνία Σοσιαλιστικού κόμματος με το ΚΚ και το «Αριστερό Μπλόκ») καθώς και την περίπτωση της Ισπανίας, τη διαφαινόμενη συμφωνία του Σοσιαλιστικού Κόμματος με το Podemos και τα άλλα αριστερά κόμματα. Και, προχωρώντας την ανάλυσή του με την μέθοδο που ο ίδιος ονομάζει «κοινωνιολογία των αναδύσεων», δίνει το περίγραμμα της ανάγκης που γέννησε αυτές τις «συμφωνίες»: είναι η επιθετικότητα της κυρίαρχης Δεξιάς (σε συνδυασμό με την παγίδα των «Ευρωπαϊκών Θεσμών»), που τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν τόσο καταστροφική για τα δικαιώματα των πολιτών και για την αξιοπιστία του δημοκρατικού καθεστώτος, ώστε οι δυνάμεις της Αριστεράς πείθονται πλέον ότι οι νέες δικτατορίες του 21ου αιώνα θα έρθουν –έχουν έρθει– σαν πολύ χαμηλής έντασης δημοκρατίες. Συμφωνούν, λοιπόν, ότι αυτό που διακυβεύεται τώρα είναι η ίδια η επιβίωση μιας δημοκρατίας αντάξιας του ονόματός της. Και ότι οι διαφορές σχετικά με το τι σημαίνει αυτή (η Δημοκρατία) είναι τώρα λιγότερο πιεστικές από την ανάγκη να διασωθεί ό,τι δεν έχει καταφέρει ακόμα να καταστρέψει η Δεξιά… 

Πόσο βιώσιμες είναι αυτές οι «συμφωνίες», αυτή η αναδυόμενη Νέα Αριστερά; Η απάντηση του Πορτογάλου είναι φιλοσοφική: σύμφωνα με τον Σπινόζα, οι άνθρωποι (και εγώ θα προσέθετα, και οι κοινωνίες) διέπονται από δύο βασικά συναισθήματα: τον φόβο και την ελπίδα. Υπάρχει μια σύνθετη ισορροπία ανάμεσα στα δύο, αλλά τα χρειαζόμαστε και τα δύο, εάν θέλουμε να επιβιώσουμε. 

 Τι λέγαμε; Σχιζοφρένεια… 

 *Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοΐμπρα (Πορτογαλία). Το απόσπασμα γι α το «κίνημα των συμφωνιών», από άρθρο του με τίτλο Η Αριστερά του Μέλλοντος (Critical Legal Thinking», 8 Ιανουαρίου)

Νίκος Τσαγκρής

20 Ιανουαρίου 2016

Ο Κυριάκος, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα περιτρίμματα


ΟΙ βασικές πολιτικές και επικοινωνιακές παρενέργειες από την αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία της ΝΔ    

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ είχε δυο βασικές παρενέργειες. Ενθάρρυνε την διαπλεκόμενη οικονομική ελίτ (αναπτερώνοντας ελπίδες για επανέλεγχο του πολιτικού συστήματος) και πανικόβαλε τα περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας*, (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.), διεγείροντας μύχιους υπαρξιακούς φόβους. 

Η πρώτη παρενέργεια είχε ως συνέπεια την ολική επαναφορά των διαπλεκομένων συμφερόντων στην ονείρωξη της «αριστερής παρένθεσης»• με τα οπλικά τους συστήματα (ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα ΜΜΕ, «μονταζιέρες» κ.λπ.) να βάλλουν και πάλι επί παντός του (δικαίου ή αδίκου) συριζαίικου επιστητού. Η δεύτερη παρενέργεια γεννήθηκε από την ανάγκη του νέου αρχηγού να εμφανιστεί ως κεντροδεξιός, προκειμένου να επιχειρήσει διεύρυνση της εκλογικής βάσης της ΝΔ προς το Κέντρο. Και είχε ως συνέπεια την ανάπτυξη φυγόκεντρων τάσεων (του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω) στα «περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας», καθώς και των σπασμωδικών αντιδράσεων πανικού των μικροηγετών τους. 

Στο επίπεδο της επικοινωνίας, οι συγκεκριμένες «παρενέργειες και οι συνέπειές τους πήραν τη διάσταση ενός ξαφνικού έρωτα με το Κέντρο – μιας γραφικής κεντρομανίας. Ενώ δεν είναι παρά ανακλαστικές τεχνικές μικροκομματικής (στην κυριολεξία) επιβίωσης, που έλκονται από τα βάθη της αστικής πολιτικής κουλτούρας: εκεί όπου το Κέντρο εγγράφεται ως πολιτικό σωσίβιο της Δεξιάς και της Αριστεράς… 

Το καμουφλάρισμα 

«Κέντρο είναι ο βαθμός μηδέν της πολιτικής», υποστηρίζει η ομάδα των εκλεκτών πολιτικών επιστημόνων που συνυπογράφουν την περίφημη «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια»: στην πραγματικότητα, κέντρο σημαίνει δύο πράγματα. Ή είναι, απλά και καθαρά, ένα καμουφλάρισμα της δεξιάς ή είναι το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς τής δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τούς εξτρεμιστές των αντίστοιχων παρατάξεών τους και προσπαθούν να κυβερνήσουν μαζί. Ό κατάλληλος όρος είναι τότε «κεντρισμός». 

Συνεκτιμώντας τις πρώτες ενέργειες του Κυριάκου Μητσοτάκη (το συμβολικό «διορισμό» των Χατζηδάκη – Γεωργιάδη σε κορυφαία κομματικά πόστα, την αβάντα στους καναλάρχες με την άρνησή του να συναινέσει στη συγκρότηση του ΕΣΡ κ.λπ.), με την ρητορική του περί «στροφής προς το κέντρο», αυτό που προκύπτει είναι μια καμουφλαρισμένη (με κεντρώα ρητορική) νεοφιλελεύθερη και διαπλεκόμενη Δεξιά. Και, πάντως, σε καμιά περίπτωση δεν προκύπτει κεντρισμός (στροφή προς το κέντρο), αφού κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε, αν όχι την απόσπαση, την αποστασιοποίηση του νέου αρχηγού (και του κόμματός του) από τους εξτρεμιστές της παράταξης. Ενώ, μέχρις στιγμής τουλάχιστον, συμβαίνει το αντίθετο. 

Εξάλλου, για να επιτευχθεί ο κεντρισμός χρειάζεται Κέντρο, κεντρώα κόμματα, κεντρώα πολιτική «πελατεία». Και, όπως είπαμε, στο πολιτικό μας παρόν, ο ενδιάμεσος χώρος κατοικείται από πανικόβλητα «περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας». Με φυγόκεντρες τάσεις του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… 

 Ο «κεντρισμός» του ΣΥΡΙΖΑ

Εδώ, ίσως κάνω… δυστυχισμένους μερικούς συντρόφους, αλλά αυτό οφείλω να το πω: καθώς αναθυμόμουν τις προσεγγίσεις των πολιτικών επιστημόνων για το Κέντρο, διαπίστωσα ότι ο όρος «κεντρισμός» ταιριάζει περισσότερο στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ παρά στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπό την έννοια ότι στο δρόμο προς τη δεύτερη κυβερνητική τους φάση, οι μετριοπαθείς του ΣΥΡΙΖΑ αποσπάστηκαν από τους εξτρεμιστές της παράταξής τους και, «τείνοντας» προς το κέντρο, απέσπασαν κυβερνητική πλειοψηφία!... 

Εντάξει, παραδέχομαι ότι η αντιστοίχιση του ορισμού με την εξέλιξη του κυβερνώντος κόμματος είναι ελαφρώς αναντίστοιχη (οι «εξτρεμιστές» αποσπάστηκαν απ’ τους «μετριοπαθείς» και όχι οι «μετριοπαθείς» απ’ τους «εξτρεμιστές» κ.λπ. κ.λπ.), ωστόσο οι αντιστοιχίες πλεονεκτούν: ο ΣΥΡΙΖΑ «έτεινε», αναγκαστικά έστω, προς το «κέντρο» (μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» με «κοινωνικό πρόσημο»), για να κυβερνήσει – να μη μεταβληθεί σε «αριστερή παρένθεση». Ενώ και το «κέντρο» (στο κοινωνικό επίπεδο), με τη σειρά του, «έτεινε» προς τον (διαθέτοντα το ηθικό πλεονέκτημα) ΣΥΡΙΖΑ… Για να κυβερνηθεί από ένα αξιόπιστο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς; 

Νομίζω όχι: μια κομματικά αποστασιοποιημένη οπτική δεν μπορεί παρά να βλέπει το κυβερνόν κόμμα σαν ένα κεντροαριστερό κόμμα που, ενώ έχει επιτύχει – και μάλιστα χωρίς να τον επιδιώξει – τον «κεντρισμό», προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την αριστερή – σοσιαλιστική φυσιογνωμία του καθώς και το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημά του. Και, τελευταία, να μην τα καταφέρνει και τόσο καλά… 

Εδώ είμαστε: Από τη μια η Αριστερά (που μπορείς να την πεις και «κεντροαριστερά») να προσπαθεί να κυβερνήσει χωρίς να χάσει την φυσιογνωμία της ως Αριστερά, απ’ την άλλη η Δεξιά (νεοφιλελεύθερη περισσότερο παρά ποτέ) με τον σούπερ διαπλεκόμενο νέο αρχηγό της να επιχειρεί άδοξα να την καμουφλάρει σε «κεντροδεξιά», και στη μέση τα κεντρώα «περιτρίμματα της πολιτικής (μνημονιακής λέω εγώ) διαδικασίας να ψάχνονται υπαρξιακά ένθεν κακείθεν. Προς το παρόν… 

*Φράση πουείχε χρησιμοποίησει ο Γεώργιος Μαύρος για να χαρακτηρίσει τα ευεπίφορα σε προσαρτήσεις κομματικά απολειφάδια

Νίκος Τσαγκρής

6 Ιανουαρίου 2016

Μια ανούσια αναμέτρηση


Μια θορυβώδης, αλλά πολιτικά ανούσια αναμέτρηση, για την αρχηγία ενός κόμματος που «δεν υπάρχει»  

Οι αριστεροί σπάνια υπήρξαν (υπήρξαμε, αν θέλετε) φρόνιμοι. Και όποτε υπήρξαν, εξαντλούσαν τη φρονιμάδα τους απέναντι στο κόμμα. Υπό μορφήν πίστης και, σε πολλές περιπτώσεις, τυφλής πίστης. Αλλά μια τέτοια φρονιμάδα, διόλου φρονιμάδα δεν ήταν. Αφού ήταν μια «φρονιμάδα» που οδήγησε εκατοντάδες αριστερούς στα εκτελεστικά αποσπάσματα και χιλιάδες στις εξορίες και στις φυλακές. 

Φυσικά, αν ήταν φρόνιμοι, θα κοίταζαν τα προσωπικά τους συμφέροντα, δεν θα ήταν αλτρουιστές. Δεν θα θυσίαζαν ακόμα και τη ζωή τους για ιδέες όπως η ισότητα, η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη. Άλλωστε, η μητέρα της φρονιμάδας, η Φρόνηση, ελάχιστα ευδοκίμησε ως αρετή. «Δεν είναι παρά μια φωτισμένη ή επιδέξια φιλαυτία δίχως ηθική αξία», απεφάνθη πολύ νωρίς ο Καντ και δεν είχε άδικο, αφού η φρόνηση παραείναι συμφέροντολογική για να είναι ηθική... 

Κάνοντας ένα άλμα στο ζοφερό παρόν, μπορούμε να το διασκεδάσουμε λέγοντας ότι, στην εποχή μας, οι μόνοι που διαθέτουν φρόνηση, και κατά συνέπεια φρονιμάδα, είναι οι πολιτικοί! Πράγμα που δεν είναι εντελώς αστείο, αφού οι περισσότεροι από τους πολιτικούς μας διακρίνονται από… δεξιά προς τα αριστερά για τη φιλαυτία τους. Άλλοτε... φωτισμένη και άλλοτε επιδέξια. Τις περισσότερες, όμως, φορές αδέξια, αφού εύκολα αποκαλύπτεται. Και τους κάνει να γίνονται του κόσμου ο περίγελος, που έλεγε και ο μη φρόνιμος φίλος μου Άκης Πάνου. 

Απουσία πολιτικής 

Ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης, ας πούμε. Ο οποίος, λίγες μέρες πριν, αποκαλύφθηκε ως χαρακτηριστικός φορέας αδέξιας φιλαυτίας, μη διστάζοντας, ο αφιλότιμος, να το παίξει ακόμα και Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα, υιοθετώντας πλήρως τη ρητορική του προέδρου του κυβερνώντος κόμματος: «οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να έχουν κοινωνικό πρόσημο», είπε αίφνης ο «Βαγγέλας». Και πρόσθεσε: «ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αποτελεί μεταρρύθμιση η κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας, η οποία συνέβαλλε σημαντικά στην ενίσχυση των εσόδων της Αυτοδιοίκησης και την εύρυθμη λειτουργία των πόλεων. Ή γιατί αποτελεί αυτοτελή μεταρρύθμιση η απόλυση των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων»*… 

Είναι σαφές ότι η αδέξια φιλαυτία του κ. Μεϊμαράκη τον οδήγησε στην υποκλοπή αριστερής πολιτικής ρητορείας προκειμένου να «ταπώσει» τον συνυποψήφιό του (και υπουργό απολύσεων της κυβέρνησης Σαμαρά) Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος σε ένα κρεσέντο αδέξιας φιλαυτίας, υπέκλεψε την υποκλεμμένη ρητορική Μεϊμαράκη για να «ταπώσει» τον… Μεϊμαράκη: «η υποψηφιότητά μου δεν έχει ταξικό χρώμα… η πολιτική των απολύσεων της κυβέρνησης Σαμαρά υπήρξε εσφαλμένη… ενδιαφέρομαι για τους ασθενέστερους και αγωνίζομαι για την αύξηση της απασχόλησης»**.. 

Ο υποκλέψας του υποκλέψαντος, προκειμένου να ταπώσουν αλλήλους και να αποδείξουν με ντεμέκ ρητορική Τσίπρα ότι είναι… καταλληλότεροι του Τσίπρα: δεν είναι, ωστόσο, η αδέξια φιλαυτία ως γέννημα της απουσίας φρονιμάδας και φρόνησης – είναι η απουσία πολιτικού φρονήματος που αναγκάζει τους δυο αντίπαλους νεοδημοκράτες να τσαλαβουτούν σε δάνειες πολιτικές προκειμένου να υπηρετήσουν την πολιτική φιλαυτία τους: η Νέα Δημοκρατία «δεν υπάρχει»! Δεν έχει ήχο, δεν έχει υλικό… 

Μια ανούσια αναμέτρηση 

Δεν έχει ιδέες, δεν έχει πολιτικές επιλογές, δεν έχει εθνική στρατηγική. Στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας είναι η στρατηγική του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που είναι η στρατηγική του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου: προστασία του ευρώ, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ενίσχυση των επενδύσεων, δημοσιονομική προσήλωση… 

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποίησε (δημοψήφισμα – εκλογές 20/ 9/2015) την πολιτική ηγεμονία του στη χώρα, η «Νέα Δημοκρατία» έπαψε να υπάρχει ως εναλλακτική κυβερνητική λύση: «Έπρεπε να συμφιλιώσουμε δύο όψεις της ευρωπαϊκής δημοκρατίας», ομολογεί ο Βέλγος ο Βέλγος πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ («Le Soir») αναφερόμενος στις εξελίξεις στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό Νότο, την Πορτογαλία και την Ισπανία: «Αφενός είχαμε την εθνική δημοκρατία, με τη νομιμοποίηση του Αλέξη Τσίπρα και του κόμματός του, του ΣΥΡΙΖΑ, του μεγάλου δηλαδή νικητή των εκλογών, και αφετέρου υπήρχε η ευρωπαϊκή στρατηγική για την προστασία του ευρώ, τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, την ενίσχυση των επενδύσεων, τη δημοσιονομική σοβαρότητα»… 

Έκτοτε, η συντετριμμένη ηγεσία της ΝΔ, αντί να αναζητεί μια νέα (προσαρμοσμένη στις ανάγκες του ελληνικού παρόντος) πολιτική ταυτότητα, εξαντλείται σε μια δημόσια επίδειξη της αδέξιας φιλαυτίας της. Επιδιδόμενη σε μια ανούσια αναμέτρηση για την αρχηγία ενός κόμματος που «δεν υπάρχει». 

Τέλος, επιθυμώ να καταγραφεί η δημοσιογραφική έκπληξή μου για την αμέριστη υποστήριξη της οποίας απολαμβάνει, τρείς μήνες τώρα, η ανούσια αυτή αναμέτρηση από τα ΜΜΕ. Μια επίδειξη δημοσιογραφικής φρόνησης που δεν είναι παρά η καντιανή «επιδέξια φιλαυτία», η κατά Μαξ Βέμπερ «ηθική της ευθύνης»: να υποστηρίζουμε τους «δικούς μας» ακόμα κι αν λένε αρλούμπες. Να τους συντηρούμε πολιτικά, να μας συντηρούν επαγγελματικά… 

*Από την τελευταία συνέντευξη του Ευάγγελου Μεϊμαράκη στην εφημερίδα «Real News» 
**Από την συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Ναυτεμπορική

Νίκος Τσαγκρής

28 Δεκεμβρίου 2015

Η εξίσωση του Αινστάιν για την ανεργία


Η απώλεια του δικαιώματος στην εργασία στοιχειώνει τους Έλληνες με το αίσθημα της αποτυχίας…   

«Εάν το Α είναι η επιτυχία στη ζωή, τότε το Α ισούται με χ συν ψ συν ζ: το χ είναι η εργασία, το ψ είναι το παιχνίδι και το ζ είναι να κρατάς το στόμα σου κλειστό»… Αυτή είναι η εξίσωση του Άλμπερτ Αϊνστάϊν για την επιτυχία. Και αν την πάρουμε τοις μετρητοίς και επιχειρήσουμε να την επαληθεύσουμε πάνω μας, θα μας βγάλει αποτυχημένους: οι Έλληνες διαθέτουμε μόνο ένα από τα… προαπαιτούμενα της εξίσωσης του σοφού θείου Άλμπερτ, το «ψ». Δηλαδή το παιγνίδι, δεδομένου ότι από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξαμε λαός παιγνιώδης. Όμως δεν διαθέτουμε το «χ» και το «ζ». Που πάει να πει ότι, ελλείψει «χ», είμαστε στην πλειονότητά μας άνεργοι. Και ότι, ελλείψει «ζ», δεν το… βουλώνουμε. Κι αφήστε τον Κυριάκο να ποντάρει για την εκλογή του στη… βουβή πλειοψηφία. 

Λέω πως είμαστε στην πλειονότητά μας άνεργοι υπό την έννοια ότι ακόμα και οι εναπομείναντες (μερικώς ή γενικώς) εργαζόμενοι – των συνταξιούχων μη εξαιρουμένων – έχουμε φάει τόσες μισθολογικές κατραπακιές, τόσες πτωχευτικές ταπεινώσεις, ώστε βιώνουμε αντίστοιχες ψυχολογικές επιπτώσεις μ’ αυτές που βιώνουν οι άνεργοι. Tο πρώτο στάδιο ανεργίας χαρακτηρίζεται από την απόρριψη και τη συστηματική άρνηση της νέας κατάστασης: το άτομο αρνείται να αποδεχτεί ότι έχασε την εργασία του και ελπίζει ότι με κάποιο τρόπο θα επαναπροσληφθεί ή θα βρει άλλη καλύτερη εργασία… 

Το «πρώτο δικαίωμα» 

Ακολουθεί το στάδιο της απαισιοδοξίας και της ανησυχίας: ύστερα από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες εύρεσης εργασίας αρχίζει να συνειδητοποιεί τη δεινή κατάστασή του. Τότε, συνήθως έπειτα από εννιά μήνες ανεργίας, ο άνεργος εισέρχεται στο στάδιο της απελπισίας και της κατάθλιψης: δεν βλέπει καμία διέξοδο ή προοπτική λύσης στο πρόβλημά του. Αισθάνεται αποτυχημένος… 

Ανεργία δεν είναι μόνο η απώλεια του μεροκάματου, η συντριβή του μισθού. Είναι ο χαμός ενός πρωτεύοντος – του πλέον πρωτεύοντος ανθρώπινου δικαιώματος: το δικαίωμα στην εργασία είναι αυτό πού ο Φουριέ, εδώ και πάνω από ενάμισι αιώνα, καθόρισε σαν «το πρώτο δικαίωμα, το μόνο χρήσιμο... που η παραδοχή του θα έφτανε για να κάνει ύποπτο τον πολιτισμό εκείνον που δεν μπορεί ούτε να το αναγνωρίσει ούτε να το παραχωρήσει». 

Αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα, «το μόνο χρήσιμο», ορίζει και την πολυσύνθετη «χρησιμότητα» της εργασίας στον πολιτισμένο κόσμο. Ακόμα κι αν «χρησιμοποιείται» σαν καταφύγιο ή σαν «χαράκωμα ενάντια στη ζωή», όπως το βίωνε ο Φερνάντο Πεσσόα: Καταφεύγω λοιπόν, όπως άλλοι κάνουν στο σπιτικό τους, μέσα σ' αυτό το ξένο σπίτι, το ευρύχωρο γραφείο* της Ρούα ντους Ντοραδόρες. Οχυρώνομαι πίσω από το γραφείο μου – χαράκωμα. ενάντια στη ζωή. Αισθάνομαι τρυφερότητα, τρυφερότητα μέχρι δακρύων, γι' αυτά τα βιβλία, δικά μου και ταυτοχρόνως ξένα; όπου αφήνω τη γραφή μου, για το παλαιό μελανοδοχείο που χρησιμοποιώ, για τη γυρτή πλάτη του Σέργιου που φτιάχνει καταλόγους τιμών λίγο πιο κει. Τα αγαπώ όλα αυτά, ίσως γιατί δεν έχω τίποτε άλλο να αγαπήσω ή γιατί ίσως τίποτα δεν «αξίζει την αγάπη μιας ψυχής – κι αν αυτό το συναίσθημα πρέπει κάπου να το απευθύνουμε, καλύτερα τότε να το δώσω στη φτωχή όψη του μελανοδοχείου μου παρά στην πλατιά αδιαφορία των άστρων… 

Τα νούμερα ομολογούν 

Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, ο κόσμος της εργασίας στη χώρα μας βιώνει την «πλατιά αδιαφορία των άστρων»… Ποτέ άλλοτε η ανεργία δεν υπήρξε τόσο έντονη πάνω σε ένα φόντο τόσο θεαματικού πλουτισμού των ολίγων. Τα νούμερα του τελευταίου ευρωβαρομέτρου, μέσα στη φοβερή μονοτονία τους, ομολογούν: το 60% των Ελλήνων βιώνουν τη ζωή τους ανικανοποίητοι – ως αποτυχημένοι. Σε ποσοστό 83% δηλώνουν ότι δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στο μέλλον (το αντίστοιχο ποσοστό στην ευρωζώνη είναι 34%). Όλοι οι Έλληνες (το 97%!) χαρακτηρίζουν «κακή» την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ενώ οι περισσότεροι (το 70%) πιστεύουν πως η κατάσταση θα χειροτερέψει μέσα στους επόμενους 12 μήνες και ότι το μεγαλύτερο ζήτημα που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα είναι η ανεργία… 

Εύκολο είναι; Η ανεργία είναι ένα αναπόφευκτο προϊόν του καπιταλισμού και οι πολιτικοί, παραδοσιακά, αποδεικνύονται ανίκανοι να το αποτρέψουν, πόσο μάλλον να το απαλείψουν. Ίδωμεν… Προς το παρόν η ανεργία έχει κυκλώσει από παντού τους Έλληνες και τους στοιχειώνει – οι ψυχολογικές επιπτώσεις της απλώνουν το αίσθημα της αποτυχίας στον ψυχισμό ενός ολόκληρου λαού και τον συντρίβουν. Και τον κάνουν να ονειρεύεται την επιστροφή στην εργασία με την ένταση και το πάθος του Οδυσσέα για το νόστιμον ήμαρ… 

*Εκεί δούλευε ο Φερνάντο Πεσσόα ως μεταφραστής εμπορικής αλληλογραφίας

Νίκος Τσαγκρής

21 Δεκεμβρίου 2015

Όταν ο Γκάμπριελ παπαγαλίζει Τσίπρα


Ο εθνικισμός είναι ο μεγάλος εχθρός της Ε.Ε. Και μόνο η Νέα Ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί να τον αναχαιτίσει. 

«Στον αγώνα μας κατά του εθνικισμού πρέπει να αλλάξουμε την πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, να σπάσουμε το φαύλο κύκλο της λιτότητας στον οποίο έχουν μπει οι υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες αισθάνονται υπό κηδεμονία», απεφάνθη προ ημερών ο Γερμανός αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, από του βήματος του συνεδρίου του SPD, μπαίνοντας, προφανώς, στο πετσί ενός ξεχασμένου ρόλου του… 

Πέρα από αντικαγκελάριος της Γερμανίας, ο Ζ. Γκ. είναι και πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της χώρας του. Έτσι, όταν μιλάει σε κομματικό ακροατήριο, κάνει ό,τι κάνει κάθε… καλός κυβερνητικός σοσιαλδημοκράτης εδώ και μια εικοσαετία: απεκδύεται τον νεοφιλελευθερισμό που, με γερμανική συνέπεια, ως εταίρος της κ. Μέρκελ υπηρετεί, και το παίζει σοσιαλιστής… 

«Στον αγώνα μας κατά του εθνικισμού», είπε… Ποιόν αγώνα τους κατά του εθνικισμού; Ουδέποτε διεξήχθη τέτοιος αγώνας από τα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ειδικά απ’ το κόμμα του κ. Γκάμπριελ. Στην επόμενη φράση έκανε την υπέρβαση και φαντασιώθηκε… Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα• υιοθετώντας τη ρητορική του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ: πρέπει να αλλάξουμε την πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, να σπάσουμε το φαύλο κύκλο της λιτότητας στον οποίο έχουν μπει οι υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες αισθάνονται υπό κηδεμονία». 

Ωστόσο, στο συνέδριο του SPD, μεταμφιεσμένος, έστω, σε πραγματικό σοσιαλιστή, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ έθεσε το θέμα επί τάπητος: η αναχαίτιση του εθνικιστικού ρεύματος που ωθεί την Ευρώπη (και τον κόσμο) σε ένα εφιαλτικό πισωγύρισμα, προϋποθέτει την αναχαίτιση του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού. (Άσχετα αν ο ίδιος, υπό την ιδιότητα του αντικαγκελαρίου της Γερμανίας, τον ευλογεί…) 

Ο Εθνικισμός 

Πτώση του Τείχους – Νέα Τάξη Πραγμάτων – Παγκοσμιοποίηση – Νεοφιλελευθερισμός – Οικονομική Κρίση – Γεωπολιτικό χάος, Εθνικισμός: Ο Εθνικισμός φορτίζεται εξαρχής με κάθε λογής ιδεοληψίες, αλλά τα βαρύτερα σύγχρονα φορτία του είναι η λιτότητα και η ανεργία, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός. Κάποτε ο Μορίς Μπαρές, και αργότερα άλλοι κοινωνικοί και πολιτικοί στοχαστές, επιχείρησαν να αποσπάσουν τον εθνικισμό από το άθλιο περιτύλιγμά του, να τον μεταβάλουν σε σύμβολο μιας θεωρίας που αντιπαρατίθεται στον κοσμοπολιτισμό και αργότερα στον διεθνισμό… 

Τότε, ο εθνικισμός, φορτισμένος πια με μπόλικη φιλολογία και φιλοσοφία, μεταβάλλεται σε «μέθοδο για την υπεράσπιση των υλικών αγαθών κάθε χώρας». Και αργότερα, φιλοδοξεί να αποτελέσει φραγμό στην «εισβολή των ξένων» πραγμάτων (και προσώπων) γενικώς, αλλά «και στην απώλεια της συλλογικής μνήμης, στην παραμόρφωση του τοπίου, στον εξευτελισμό της ψυχής από την σύγχρονη χυδαιότητα». 

Ωστόσο, ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός. Επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και, κυρίως, να υπερασπίσει την «κληρονομιά» ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που ο εθνικισμός συνδέεται, κυρίως, με την συντήρηση. Την συντηρητική δεξιά και την ακροδεξιά… 

Τέλος του 20ου, αρχές του 21ου αιώνα υπήρξε η ανεμπόδιστη, από τις εθνικές πολιτικές ηγεσίες των χωρών – μελών της ΕΕ, καταιγιστική εισβολή της νεοφιλελεύθερης – ιμπεριαλιστικής, οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής υποκουλτούρας στην Ευρώπη. Ακολουθεί η, επίσης ανεμπόδιστη, μάστιγα της οικονομικής κρίσης και της δημοσιονομικής καθαρότητας, Που, σε συνδυασμό με τους πετρελαϊκούς πολέμους και τις συνέπειές τους (τρομοκρατία, μετακινήσεις πληθυσμών, προσφυγιά) αναγκάζει τους λαούς της Ευρώπης να κλείνονται, όλο και πιο βαθιά, στο εθνικό τους καβούκι. Ακόμα και κοινότητες που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερές, εκφράζουν αποχρώντα εθνικιστικό λόγο (ενίοτε και πράξεις) χωρίς ντροπή: ενώ η πολιτική τους κινείται στα όρια του εθνικισμού, πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι αυτός ο εθνικισμός, ο δικός τους εθνικισμός, είναι… αριστερός εθνικισμός, αφού «εναντιώνεται στο ζυγό του φασιστικού νεοφιλελευθερισμού». Τι να κάνουμε; 

Ο εχθρός είναι εδώ 

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ έλεγε «αναγνωρίστε τον εχθρό, πολεμήστε τον εχθρό». Οι Έλληνες τον αναγνώρισαν στη βαρβαρότητα του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Και, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρωτοπορία, τον «πολεμούν, διευρύνοντας, αργά μα σταθερά, τις ρωγμές στο σκληροπυρηνικό κέλυφος του «συστήματος: «Στον αγώνα μας κατά του εθνικισμού πρέπει να αλλάξουμε την πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, να σπάσουμε το φαύλο κύκλο της λιτότητας στον οποίο έχουν μπει οι υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες αισθάνονται υπό κηδεμονία», παπαγαλίζει τώρα τον Τσίπρα ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Ο οποίος συγκυβερνά, τρόπος του λέγειν, με την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε την Ευρώπη. Γιατί δεν το κάνει; 

Προφανώς , διότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την οποία εκφράζει, έχει ενσωματωθεί οριστικά, έχει χάσει κάθε ίχνος πολιτικής αξιοπιστίας, είναι αδύνατον να επιστρέψει – ακόμα κι αν θέλει, δεν μπορεί. Μόνο η Νέα Ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί: Ελλάδα, Πορτογαλία, και τώρα Ισπανία!. Συνεχίζουμε…

Νίκος Τσαγκρής

16 Δεκεμβρίου 2015

Το… paranoid άρθρο ενός γερόλυκου


Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ μαθαίνει να κυβερνά αποτελεσματικά, το σύστημα της διαπλοκής αποσταθεροποιείται και καταρρέει…

Διαλυμένη, ακέφαλη, ίσως και διασπασμένη οσονούπω (κατά πως ακούγεται), η Νέα Δημοκρατία, απαξιωμένο και αποψιλωμένο το ΠΑΣΟΚ, στερεμένο – σχεδόν αποξηραμένο το Ποτάμι. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος στο σπίτι. Χωρίς αντίπαλο, χωρίς θεσμική, να πούμε, αντιπολίτευση. Εκτός αν δεχτούμε ως θεσμική αντιπολίτευση (πράγμα διόλου παράδοξο) την ακατάπαυστη αντικυβερνητική δράση των συστημικών ΜΜΕ. Τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι αμφίβολο αν μπορούμε, εφ’ εξής, να τα αποκαλούμε «συστημικά»: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ. ΕΛ. σταθεροποιείται, το «σύστημα» αποσταθεροποιείται. Καταρρέει. Πανικόβλητο, ντρεσάρει τα έντυπα και ηλεκτρονικά «σκυλιά» του. Να γαυγίζουν πιο δυνατά. Να καλύπτουν τα ισχνά γρυλίσματα της θεσμικής αντιπολίτευσης με τα δικά τους αντισύριζα παραληρήματα – ουρλιαχτά… 

Γελάει ο κόσμος. Και τρολάρει: «Τα μάθατε; Τελικά ο καστανάς ήταν του Λαφαζάνη. Της ΛΑΕ. Τον κάρφωσε με εντολή Τσίπρα ένας συριζαίος. Καστανάς κι αυτός. Να του πάρει το πόστο, να περάσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι Ζητάδες ως κυβερνητική αρχή ήταν στο κόλπο. Και ενεργώντας με υπερβάλλοντα ζήλο συνέλαβαν τον πτωχό πλην τίμιο καστανά. Μαζί με τη φουφού του. Όμως, μετά τις καταγγελίες του Θέμου Αναστασιάδη, της Όλγας Τρέμη και άλλων ευαίσθητων, σε θέματα μικροπωλητών, κυριών και δεσποινίδων, επενέβη ο κ. Τσίπρας. Και απελευθέρωσε τον πτωχό καστανά. Της ΛΑΕ. Τώρα απειλεί να συλλάβει τον άλλο. Τον δικό του…». (συνεχίζεται…)* 

 Το… paranoid άρθρο 

Το καραβάνι προχωρά, τα σκυλιά ουρλιάζουν. Φάλτσα, παράταιρα, παραληρηματικά. Ενίοτε πονεμένα: «τις τελευταίες ημέρες παριστάμεθα μάρτυρες λόγων και έργων που θα μπορούσαν να είναι προάγγελοι πολιτικής ανωμαλίας», γράφει τις προάλλες, προλογίζοντας το βαρύγδουπο άρθρο του, ο σούπερ – ντούπερ συστημικός γερόλυκος. Ψάχνεσαι, θαρρείς ότι έχεις χάσει επεισόδιο, διαβάζεις να μάθεις τους προάγγελους της «πολιτικής ανωμαλίας». Εις μάτην. Το… βαρύγδουπο εξοκείλει σε έναν ξεκάρφωτο αναπροσδιορισμό του συγκροτήματος απ’ τον συγκροτηματάρχη: «οι δύο εφημερίδες, που ίδρυσε με την προτροπή του Ελευθερίου Βενιζέλου ο Δημήτριος Λαμπράκης στη δεκαετία του 1920, εκφράζουν, υπερασπίζονται και προωθούν τις ιδέες και τις πολιτικές θέσεις του δημοκρατικού Κέντρου»… 

Λίγο ακόμα και θα μας πει ότι θα πάψει να… αμαρτάνει σαμαροβενιζέλικά, σκέφτεσαι• ότι θα βάλει πλάτη υπέρ της Ένωσης Κεντρώων. Ναι, του Βασίλη Λεβέντη… Όμως όχι, ο συγκροτηματάρχης στρίβει αριστερά. Στην κυβέρνηση Τσίπρα. Φοβάται, λέει, αποστασία! Και δίνει… εντολή στους πορτιέρηδες της Βουλής: «Κλείστε την πόρτα και μην τους αφήνετε να φύγουν! Πολύ περισσότερο μην τους αναγκάσετε να φύγουν»… Τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εννοεί!.. Παρανοϊκό; 

Εντελώς τυχαία, την ώρα που διάβαζα το paranoid άρθρο του σούπερ – ντούπερ γερόλυκου, πήρε το μάτι μου μια είδηση, σε διαδικτυακή σελίδα** που ασχολείται με τα ΜΜΕ… Θέλω να την διαβάσετε μαζί μου: «Νέα προθεσμία ζήτησε και έλαβε χθες, μέσω των δικηγόρων του, ο ισχυρός άνδρας του ΔΟΛ και του Mega, Σταύρος Ψυχάρης, από τους οικονομικούς εισαγγελείς (Παν. Αθανασίου και Γαληνό Μπρη). Ο Ψυχάρης επρόκειτο να δώσει εξηγήσεις, καθώς θεωρείται ύποπτος για ηθική αυτουργία σε απιστία, για την οποία ελέγχονται ως φυσικοί αυτουργοί στελέχη τραπεζών (Alpha Bank, Eurobank, Πειραιώς και Εθνική), που ως μέλη επιτροπών ενέκριναν τα θαλασσοδάνεια στον ΔΟΛ και σε άλλες επιχειρήσεις ΜΜΕ…» 

Πονεμένα γρυλίσματα… 

Ακολούθως ο ρεπόρτερ ξεκαθαρίζει ότι το νέο ραντεβού του συγκροτηματάρχη με τους εισαγγελείς κλείστηκε για τις 22 Δεκεμβρίου: «Χριστουγεννιάτικα!», σκέφτηκα. Κι αμέσως κατάλαβα ότι το «paranoid» κείμενο που διάβαζα, δεν ήταν ένα ακόμα άρθρο του σούπερ – ντούπερ αρθρογράφου, αλλά τα πονεμένα γρυλίσματα του πρώτη φορά παγιδευμένου στον ιστό της Δικαιοσύνης, γερόλυκου του ΔΟΛ. Κάτι σαν βουντού – κάτι σαν εξορκισμός – κάτι σαν… τουρλουμπούκι: «Η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι απλώς χρήσιμη: είναι απαραίτητη. (…..) Έδωσε υποσχέσεις οικονομικών παροχών προς όλες τις κοινωνικές κατευθύνσεις και δεν τις τηρεί. (…..) Γι' αυτό αφήστε τον κ. Τσίπρα να κάνει τη δουλειά του… 

Αφήστε τους διαπλεκόμενους να βράζουν στο ζουμί τους, λέω εγώ. Γνωρίζοντας ότι εκτός του εκτελεστικού προέδρου του ΔΟΛ, στο μικροσκόπιο των οικονομικών εισαγγελέων βρίσκονται και οι λοιπές θαλασσοδάνειες εκδοτικές επιχειρήσεις… Και εντάξει, ο Τσίπρας, η κυβέρνησή, ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν τη δουλειά τους. Και την κάνουν καλά: ήδη, μετά την υπερψήφιση και του δεύτερου πακέτου «προαπαιτουμένων», τρέχει το υπεσχημένο «παράλληλο πρόγραμμα», προσδίδοντας κοινωνικό χαρακτήρα στο κυβερνητικό έργο. Ενώ παράλληλα, η κυβέρνηση διαχειρίζεται με αποτελεσματικό και υποδειγματικά ανθρώπινο τρόπο τις τεράστιες ροές προσφύγων προς τη χώρα μας… 

Θέλω να πω ότι επιτέλους, ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά. Και καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά, η κυβέρνηση σταθεροποιείται, δυναμώνει. Καθώς δε η κυβέρνηση σταθεροποιείται και δυναμώνει, το σύστημα της διαπλοκής αποσταθεροποιείται. Και παραπαίει. 

* Ανάρτηση διαδικτυακού φίλου στο Facebook 
** To blog zoornalistas.blogspot.gr

Νίκος Τσαγκρής

9 Δεκεμβρίου 2015

Και μια, και δύο, και τρείς… Αριστερές


Μια ματιά στα προβλήματα που ταλανίζουν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με αφορμή ένα νέο βιβλίο του Ζακ Ζυλιάρ 

«Στην Πορτογαλία οι σοσιαλιστές συνεργάζονται με τη ριζοσπαστική αριστερά σε κυβερνητικό επίπεδο, ενώ στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ παραμένει ουρά μιας παραλυμένης δεξιάς, που δεν μπορεί να στοιχηθεί ούτε στο ελάχιστο με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία», γράφουμε και λέμε τελευταία. Κι αυτή η πρόταση, αυτές οι φράσεις, περιέχουν δυό αλήθειες κι ένα ψέμα: πράγματι, το ΠΑΣΟΚ παραμένει ουρά της δεξιάς. Και πράγματι, δεν «στοιχίζεται με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία». 

 Από την άλλη, είναι αμφίβολο σε βαθμό… ψέματος αν το καμουφλαρισμένο υπό τον τίτλο «Δημοκρατική Συμπαράταξη» τωρινό ΠΑΣΟΚ είναι, πια, σοσιαλιστικό κόμμα• αν εκφράζει τους Έλληνες σοσιαλιστές – αν περιλαμβάνεται στην Αριστερά: «αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της», υποστηρίζει ο Ζακ Ζυλιάρ*. Και αν συμφωνήσουμε μ’ αυτόν τον «αφ’ ορισμό», (προσωπικά συμφωνώ απολύτως), οφείλουμε να δούμε ότι αυτή τη στιγμή «θεωρείται από τους σύγχρονούς του ως τέτοια» (σ. σ: ως Αριστερά) ο ΣΥΡΙΖΑ. 

 Οφείλουμε να δούμε, ακόμα, αυτό που όλος ο (πλην ΠΑΣΟΚ} κόσμος βλέπει. Ότι η πλειονότητα των Ελλήνων σοσιαλιστών, των «σοσιαλδημοκρατών», των «κεντροαριστερών» αν θέλετε, δεν είναι πια ΠΑΣΟΚ, αλλά ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που, κατά κάποιον τρόπο, εξηγεί το γεγονός ότι «το ΠΑΣΟΚ παραμένει ουρά μιας παραλυμένης δεξιάς», καθώς και το γεγονός ότι «δεν μπορεί να στοιχηθεί ούτε στο ελάχιστο με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία»: Ό,τι απέμεινε ως ΠΑΣΟΚ, παραμένει «ουρά μιας παραλυμένης δεξιάς και δεν μπορεί να στοιχηθεί με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία», διότι αν το κάνει (αν διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά) θα αφομοιωθεί από την Αριστερά. Και όπως… συμφωνήσαμε, «αυτή τη στιγμή, Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ». 

 Η συνέντευξη του Ζακ Ζυλιάρ 

 Αν δούμε τα πράγματα της Ελληνικής Αριστεράς (αυτοεξαιρουμένου του ΚΚΕ) υπ’ αυτό το πρίσμα, έχουμε τον μίτο του νήματος που οδηγεί στην καρδιά των εξελίξεων στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Εκεί, θα δούμε τους σοσιαλιστές να χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα: Τους «ρεαλιστές», οι οποίοι πιστεύουν ότι χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Και τους «άλλους», που ομνύουν πως η στρατηγική της ανάπτυξης είναι μια αυταπάτη και πως, μόλις η Αριστερά κατακτήσει την εξουσία, το μέλημά της πρέπει να είναι να προσφέρει το καλύτερο δυνατόν στους κοινωνικά αδύναμους: πρόκειται για μια διαφωνία στρατηγικής σημασίας – για «μια διαμάχη που διεξάγεται μεταξύ σοσιαλδημοκρατών με φιλελεύθερες τάσεις και κρατιστών σοσιαλδημοκρατών», όπως λέει ο Ζακ Ζυλιάρ, στη γαλλική Le Figaro… 

 Ο Ζακ Ζυλιάρ , με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Οι Αριστερές στη Γαλλία» στα ελληνικά, έδωσε μια συνέντευξη στην Μικέλα Χαρτουλάρη (Εφημερίδα των Συντακτών), όπου αναφέρεται και στο ζήτημα των εξελίξεων στο χώρο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και της εν γένει, ευρωπαϊκής Αριστεράς. Θέμα που, άλλωστε, πραγματεύεται στο βιβλίο του. 

 Η συνέντευξη ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και για τις εντόπιες εξελίξεις στην αριστερά. Που, άλλωστε, δεν είναι πια «εντόπιες» αλλά ευρωπαϊκές. Έτσι, μου έκανε δυσάρεστη εντύπωση το γεγονός ότι ελάχιστα απ’ τα δεκάδες κομματικά (έντυπα ή ηλεκτρονικά) μέσα της Αριστεράς την αναπαρήγαγαν, ενώ κανένα δεν την σχολίασε. Παρ’ όλο που ο ξεχωριστός Ευρωπαίος σοσιαλιστής Ζυλιάρ, αναφέρθηκε και στον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα με κολακευτικά λόγια – ίσως γι’ αυτό… 

 «Ένας εθνεγέρτης»… 

 Ακριβώς γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα να κλείσω το σημερινό σημείωμα με την αναπαραγωγή της κολακευτικής αναφοράς του Ζακ Ζυλιάρ στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Να την διαβάσουν, τουλάχιστον, οι αναγνώστες της Εποχής: 

 «Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει τον έπαινο για το ότι πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (eveilleur exceptionnel). 

»Αποκάλυψε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται τα ιστορικά εμπόδια και τώρα το πληρώνει πολύ ακριβά, αφού είναι υποχρεωμένος πλέον να ασχοληθεί με την οικονομία και όχι πια με την ιδεολογία. Δεν μπορούμε να πούμε πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση ούτε για πόσο θα έχει λαϊκή στήριξη.  

»Διότι είναι κι αυτό εντυπωσιακό: ότι ο κόσμος τον ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, ακόμα και των δικών του μετασχηματισμών. Κι εκείνος τους οδήγησε ως το χείλος της ουτοπίας και τώρα τους οδηγεί στο χείλος του ρεαλισμού. Είναι άγνωστο τι θα μείνει στο τέλος. 

»Αλλά είναι σίγουρο ότι ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής πολιτικής είναι έργο του Τσίπρα, ο οποίος επανεισήγαγε τον λαό σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσαν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι «παράγοντες». Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, περισσότερη σημασία έχει ο πολιτικός απολογισμός του, παρά ο κυβερνητικός απολογισμός του. 

 *Ο Ζακ Ζυλιάρ, ιστορικός, συγγραφέας, αρθρογράφος, οργανικός διανοούμενος της λεγόμενης «Δεύτερης Γαλλικής Αριστεράς», αρθρογραφεί σήμερα στο αριστερό περιοδικό “Marianne”

Νίκος Τσαγκρής

2 Δεκεμβρίου 2015

Οι 4 αρχηγοί του αντισύριζα μένους


Αρχηγοί κομμάτων που συμπεριφέρονται ως εκπρόσωποι ενός διαπλεκόμενου πολιτικοοικονομικού – μιντιακού συστήματος που ξεψυχά  

«Ο αγράμματος, η άσχετη, ο γραφικός, ο εκτός θέματος... Τι πάει και μιλάει ο Αλέξης με όλους αυτούς; Συναίνεση με αυτούς; Τους πολιτικούς νάνους;», αναρωτήθηκε, σε σχόλιό της στο face book γνωστή, αποστασιοποιημένη από τον ΣΥΡΙΖΑ, συνάδελφος. 

 Ο «αγράμματος», η «άσχετη», ο «γραφικός» κι ο «εκτός θέματος»: τα social media χαλαρώνουν, ακόμα και στους πλέον ευσυνείδητους δημοσιογράφους, το ένστικτο της αυτολογοκρισίας. Έτσι, οι χαρακτηρισμοί που αποδόθηκαν από τη συγκεκριμένη συνάδελφο στα ανώνυμα υποκείμενα του σχολίου της, είναι ακομπλεξάριστα αντιπροσωπευτικοί. Εξαιρετικά επιτυχημένοι, κάτι που αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι, σίγουρα, έχετε ήδη τοποθετήσει τον καθένα από τους τέσσερις αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης (που συμμετείχαν στο «συμβούλιο αρχηγών») στο κάδρο του χαρακτηρισμού που του αντιστοιχεί… 

Αξιοσημείωτη και δίκαιη είναι και η ουσία της απορίας της συναδέλφου (Τι πάει και μιλάει ο Αλέξης με όλους αυτούς; Συναίνεση με αυτούς; Τους πολιτικούς νάνους;), κι ας είναι μια απορία που μοιάζει αλαζονική• οι κανονικοί άνθρωποι, οι πολίτες που είναι Πολίτες, (και όχι οικονομικοί ή ιδεολογικοί – ιδεοληπτικοί πελάτες των κομμάτων και των πολιτικών), οι έμπλεοι πολιτικών εμπειριών Έλληνες πολίτες καταλαβαίνουν: «Υπάρχουν πολλοί για τους οποίους η έλλειψη καθαριότητας δεν αποτελεί την έκφραση μιας επιθυμίας όσο ένα ανασήκωμα των ώμων της εξυπνάδας. Και επίσης υπάρχουν πολλοί που η σβησμένη και ισοπεδωμένη ζωή τους δεν σημαίνει πως τη θέλησαν έτσι, ούτε σημαίνει μια φυσική παραίτηση από μια ζωή που δεν την επεδίωξαν, αλλά μια αδυναμία κατανόησης του εαυτού τους, μια αυτόματη ειρωνεία της γνώσης...»* 

 «Αρνήθηκαν, θα διαψευσθούν» 

 Λοιπόν, που λέτε, είναι μια «αυτόματη ειρωνεία της γνώσης»: τι πάει και μιλάει ο Αλέξης με όλους αυτούς; Συναίνεση με αυτούς; Τους πολιτικούς νάνους; 

 Η «θεσμική» λογική, η λογική του συντεταγμένου δημοκρατικού πολίτη, αντιλαμβάνεται ότι «όλοι αυτοί» (είτε γίγαντες – είτε νάνοι) είναι οι πολιτικοί εταίροι «του Αλέξη» στη Βουλή των Ελλήνων. Οι θεσμικοί εκπρόσωποι των υπολειμμάτων του απερχόμενου – πολιτικού συστήματος, του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Το οποίο υπέστη την πενταετή αντιμνημονιακή, ας την πούμε, μήνι της πλειονότητας των Ελλήνων. Και συνετρίβη, μα δεν εξέλιπε… Έτσι, η συναίνεση «μ’ αυτούς τους πολιτικούς νάνους», υπό την έννοια που την ζήτησε «ο Αλέξης» (συναίνεση ανιδιοτελή, χωρίς ιδεολογικές παραχωρήσεις και μικροπολιτικά ανταλλάγματα), ως περίσσεια δύναμης για τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, είναι – και απεδείχθη – ουτοπία… 

Αρνήθηκαν – είναι ανεύθυνοι – θα διαψευστούν: «ο Αλέξης» τους ζήτησε, τουλάχιστον, να συνταχθούν σε μια κοινή εθνική κόκκινη γραμμή, «για μια ασφαλιστική μεταρρύθμιση που θα διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος χωρίς περαιτέρω μειώσεις συντάξεων και αρνήθηκαν! Χωρίς να σκεφτούν ότι έτσι αδυνατίζουν τη διαπραγματευτική «γραμμή» της χώρας τους και… 
» Αυτό είναι το αίσθημα ευθύνης τους. 
» Βάζουν την κομματική τους επιβίωση πάνω από τα συμφέροντα εργαζομένων και συνταξιούχων. 
» Θα διαψευστούν. 
» Η κυβέρνηση θα καταθέσει την πρότασή της ώστε, μέσα στα πλαίσια των δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει, να καταστήσουμε βιώσιμο το ασφαλιστικό, χωρίς νέες επώδυνες περικοπές στις συντάξεις.** 

«Το καραβάνι προχωρά»… 

Γράφω αυτό το κείμενο στον απόηχο της γενικής απεργίας για ένα κοινωνικά δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα, χωρίς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Και σκέφτομαι ότι το αίτημα των απεργών είναι σχεδόν ταυτόσημο με την κυβερνητική διαπραγματευτική γραμμή («για μια ασφαλιστική μεταρρύθμιση που θα διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος χωρίς περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων). Πράγμα που, αυτομάτως, το μεταβάλλει σε εθνικό ζήτημα: το «εθνικό ζήτημα» για το οποίο «ο Αλέξης» πήγε και μίλησε με «όλους αυτούς• να αποσπάσει και τη δική τους συναίνεση στο εθνικό ζήτημα: να τους ζητήσει, τουλάχιστον, να συνταχθούν «σε μια κοινή εθνική κόκκινη γραμμή, για μια ασφαλιστική μεταρρύθμιση που θα διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος χωρίς περαιτέρω μειώσεις συντάξεων…» 

Και αρνήθηκαν: «χωρίς να σκεφτούν ότι έτσι αδυνατίζουν τη διαπραγματευτική «γραμμή» της χώρας τους», είπε και έδειξε «ο Αλέξης»: Τα σκυλιά (του διαπλεκόμενου πολιτικοοικονομικού – μιντιακού συστήματος που ξεψυχά) ουρλιάζουν, αλλά το καραβάνι προχωρά!.. 

 Βλέπω ήδη τους τέσσερις «αρχηγούς» να παρελαύνουν, αγορεύοντας αντισύριζα μένος από το βήμα της Βουλής. Μα αφήστε τους. Οι κανονικοί άνθρωποι, οι Έλληνες πολίτες, που είναι Πολίτες και όχι οικονομικοί ή ιδεολογικοί – ιδεοληπτικοί πελάτες κομμάτων και πολιτικών, καταλαβαίνουν: «για εμάς δεν είναι παρά ο αγράμματος, η άσχετη, ο γραφικός, και ο εκτός θέματος». 

 * Φερνάντο Πεσσόα. Από το Βιβλίο της Ανησυχίας 
 **Λόγια από τη δημόσια δήλωση του πρωθυπουργού, μετά το «Συμβούλιο των Αρχηγών»

Νίκος Τσαγκρής