Ο Βαρουφάκης ως σάκος του μποξ

Ο επικοινωνιακός τραγέλαφος, οι βλαβερές του συνέπειες στην κυβέρνηση και η συνευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ 

 Ήταν μια μικρή (διπλωματικής φύσεως, ας δεχτούμε) αναδιάρθρωση για τον καλύτερο, υποτίθεται, συντονισμό της ομάδας διαπραγμάτευσης. Όμως, μέσα από έναν καταιγισμό αλλοπρόσαλλων αντιδράσεων επικοινωνιακού (διάβαζε «προπαγανδιστικού») χαρακτήρα ένθεν κακείθεν, πέρασε στην ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη ως η «απομάκρυνση», ή ο «εξοστρακισμός», ή ακόμα και ο «αποκεφαλισμός» (!) του Γιάνη Βαρουφάκη από τη διαπραγμάτευση. Κι αυτό, παρά την άμεση διάψευση της «είδησης» από την κυβέρνηση και παρά την φυσική παρουσία του διάσημου Έλληνα υπουργού, με την ιδιότητα του επικεφαλής της ελληνικής ομάδας διαπραγμάτευσης, στo Eurogroup, λίγα εικοσιτετράωρα μετά τον… αποκεφαλισμό του, με το ξυρισμένο κεφάλι στη θέση του. 

Καταλαβαίνετε, μιλάμε για μια «μη είδηση» που έγινε είδηση και ακολούθως σταθεροποιήθηκε στο χρόνο ως πραγματικότητα. Μια «πραγματικότητα» τόσο στέρεα που έγινε ακόμα και ερώτημα σε σφυγμομέτρηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας που διενεργήθηκε για λογαριασμό του ΣΚΑΪ: «Σας έκανε καλή ή κακή εντύπωση ο περιορισμός του Βαρουφάκη κατά τη διαπραγμάτευση;», ρωτούσαν οι ερευνητές τους επιλεγμένους «πελάτες» της εν λόγω σφυγμομέτρησης. 

 Έ, λοιπόν, το 51,5% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι ο «περιορισμός» του Βαρουφάκη τους έκανε κακή εντύπωση, πράγμα που σημαίνει ότι οι μισοί και πλέον Έλληνες έχουν απομνημονεύσει ως αντικειμενική αλήθεια μια «μη είδηση». Και σημαίνει ακόμα ότι το αρνητικό φορτίο αυτής της «μη είδησης», που οι μισοί και πλέον Έλληνες έχουν απομνημονεύσει ως αντικειμενική αλήθεια (τον «περιορισμό» Βαρουφάκη απ’ τη διαπραγμάτευση), το φορτώνουν στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ: «προφανώς εκείνος (ποιος άλλος;) τον περιόρισε και αυτό μας έκανε κακή εντύπωση…» 

 Η αλήθεια να λέγεται 

Θα μπορούσαμε να αποδώσουμε αυτόν τον επικοινωνιακό τραγέλαφο (και τις βλαβερές του συνέπειες για τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, την ελληνική κυβέρνηση και, εν τέλει, τη χώρα) σε μια αντί – ΣΥΡΙΖΑ συνομωσία του μιντιακού σύμπαντος, στην λυσσαλέα αντίδραση των διαπλεκομένων, στην «τρόικα εσωτερικού», στην εκδικητική μανία του Σόϊμπλε κατά του αμφισβητία Έλληνα ομολόγου του. 

 Θα μπορούσαμε, ακόμα, να ξορκίσουμε το «θέμα» με τον αφορισμό του Ουμπέρτο Έκο για τη «μη αντικειμενικότητα της είδησης», γράφοντας ένα δοκίμιο του τύπου «ο μύθος της αντικειμενικότητας είναι μια ψευτοιδεολογία που κρύβει την είδηση, μια θεωρητική υπερδομή κατασκευασμένη για να καλύψει άλλα πράγματα…»• καταλήγοντας σε κάτι σωστό, ότι «το καθήκον του δημοσιογράφου δεν είναι να πείσει το κοινό ότι αυτός λέει την αλήθεια, αλλά να το προειδοποιήσει ότι αυτός λέει τη «δική του» αλήθεια, ότι υπάρχουν όμως κι άλλες αλήθειες…». 

 Εντάξει. Η δική μου δημοσιογραφική (και όχι μόνον) αλήθεια αδυνατεί να κρύψει ότι σ’ αυτόν τον επικοινωνιακό τραγέλαφο (με τις βλαβερές συνέπειές του για τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, την ελληνική κυβέρνηση και, εν τέλει. τη χώρα) συμβάλλει – ηθελημένα ή αθέλητα, σκόπιμα ή… άσκοπα – και ο ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια, επί μέρους πρόσωπα και πράγματα της κυβέρνησης, της κοινοβουλευτικής ομάδας, της κομματικής και παρακομματικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ… 

 Η «αντισυνέντευξη» 

Συνεχίζοντας, αναπόφευκτα, στο ταμπλό Βαρουφάκη (είναι ο σούπερ ήρωας στο τετράμηνο κυβερνητικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, πως να το κάνουμε;) θα ήταν δημοσιογραφική – και κομματική, θα έλεγα – αμαρτία να αποκρύψουμε την αλήθεια «Λαπαβίτσας». Το γεγονός, δηλαδή, ότι την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης έδινε συνέντευξη σε ένα πανελλαδικής εμβέλειας κανάλι για την αναγκαιότητα μιας συμφωνίας με τους όρους του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνος (ο οικονομολόγος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Λαπαβίτσας) έδινε αντισυνέντευξη σε ένα άλλο «κανάλι» («The Press Project») λέγοντας τα γνωστά δικά του. Που αντικειμενικά, (σύμφωνα με την κατά Ουμπέρτο Έκο δημοσιογραφική «αλήθεια») λόγω του χρόνου και της φύσης της συνέντευξης, λειτούργησαν ως συνήθως αντικυβερνητικά και, στην προκειμένη περίπτωση, σκοπίμως «αντιβαρουφικά»… 

«Ο Βαρουφάκης αποτελεί κεφάλαιο για τον ΣΥΡΙΖΑ», είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας (τότε που έπαιζε η «μη είδηση» που πέρασε σαν είδηση), διαψεύδοντας για μια ακόμα φορά τα περί απομάκρυνσής του από την ομάδα διαπραγμάτευσης. Αυτή είναι και η δική μου αλήθεια για τον Έλληνα υπουργό οικονομικών. Το έλεγα προχτές σε μια σύναξη «μπαρουτοκαπνισμένων» συντρόφων και νεότερων συριζαίων, οικονομολόγων ή μη, κάθε απόκλισης: «Εντάξει, ο Βαρουφάκης δεν είναι ένας από εμάς αλλά είναι με εμάς, δουλεύει για εμάς και κάνει αυτή τη δουλειά καλύτερα απ' οιονδήποτε εξ ημών και υμών». 

«Σιγά την αλήθεια», θα μου πείτε• και θα ‘χετε δίκιο, αφού μιλάμε για μια αλήθεια αυταπόδεικτη: μόνο και μόνο από το γεγονός ότι η θητεία του Γιάνη Βαρουφάκη δεν είναι παρά ένα χρονικό αποτυχημένων προσπαθειών αποδόμησής του από κάθε πολέμιο του «πειράματος ΣΥΡΙΖΑ», της «Ελληνικής απόπειρας δημοκρατίας», όπως ωραιότερα προσδιορίζεται από τον Ετιέν Μπαλιμπάρ.

Νίκος Τσαγκρής

Πολιτική λύση με τους όρους του ΣΥΡΙΖΑ

Μια λύση με τους όρους της Ελληνικής κυβέρνησης θα είναι νίκη της Πολιτικής κατά της Οικονομίας, νίκη των Ανθρώπων ενάντια στους Αριθμούς. 

 Το γνωρίζουμε και το θέλουμε και το περιμένουμε όλοι, όχι μόνο εμείς εδώ στον ΣΥΡΙΖΑ και στα πέριξ αλλά και η κοινωνία ολόκληρη, ότι μια συμφωνία που θα κινείται στο πλαίσιο των προγραμματικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης, (ένας «έντιμος συμβιβασμός», όπως τον λέει ο Αλέξης Τσίπρας, που δεν θα παραβιάζει τις «κόκκινες γραμμές» προστασίας του έσχατου εισοδήματος των μισθωτών και των συνταξιούχων, θα επαναφέρει τα απολεσθέντα εργασιακά και ασφαλιστικά κεκτημένα, το κοινωνικό κράτος) δεν μπορεί παρά να είναι μια συμφωνία Πολιτική• μια συμφωνία που θα παραβιάζει τους «κανόνες», θα υπερβαίνει τους «θεσμούς», θα ξεπερνά το διευθυντήριο των Βρυξελών, θα αμφισβητεί την «ηγεμονία»της Μέρκελ, θα ανατρέπει τον νεοφιλελεύθερο μύθο της λιτότητας. Και ως εκ τούτου, θα είναι μια συμφωνία Πολιτική με το Π κεφαλαίο… 

Φυσικά, αυτό το τελευταίο, ο πολιτικός χαρακτήρας της συμφωνίας δηλαδή, ελάχιστα απασχολεί τον μέσο Έλληνα – μια λυτρωτική για την προσωπική του ζωή συμφωνία (το εισόδημά του, την αξιοπρέπειά του) περιμένει εκείνος• απασχολεί ωστόσο, βασανιστικά, την ντόπια και ξένη οικονομική ελίτ, το «σύστημα», όπως το λέμε εμείς. Και τους μηχανισμούς του, τα παπαγαλάκια του: όσες και όσοι αντέχουν ακόμα να παρακολουθούν τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, θα έχουν, ασφαλώς, παρατηρήσει την αγχωμένη ρητορεία των συστημικών σχολιαστών – ρητορεία απαξίωσης δια της γελοιοποίησης, συνήθως, κάθε πολιτικού στοιχείου που εξ ευωνύμων εισάγεται στη διαπραγμάτευση• ειδικά όταν αυτό γίνεται αποδεκτό από τους «εταίρους» και τους «θεσμούς». 

Αλήθεια, ποιος δεν διασκέδασε με την υστερική απόπειρα της αυτού Γελοιότητος του MEGA – σχολιαστή Πρετεντέρη να απαξιώσει την εισαγωγή του δημοψηφίσματος (ενός κατ’ εξοχήν πολιτικού εργαλείου) στο τραπέζι της διαπραγματεύσεων του euro group της περασμένης Δευτέρας – την αποδοχή του, εν τέλει, από αρκετούς ομόλογους του κ. Βαρουφάκη υπουργούς, ακόμα κι απ’ τον… σκληρό κ. Σόϊμπλε… 

Το όπλο «διαπραγμάτευση» 

 Η απόπειρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για μια «συμφωνία» με τους εταίρους ήταν εξ αρχής πολιτική: μια απόπειρα πολιτικής διαπραγμάτευσης για μια πολιτική συμφωνία με τους εταίρους. Ακόμα καλύτερα, μια απόπειρα πολιτικής εξόδου από την κρίση που δεν είναι κρίση ελληνική αλλά κρίση ευρωπαϊκή, και δεν είναι κρίση οικονομική αλλά κρίση πολιτική, κρίση των θεσμών που διέπουν την ευρωπαϊκή Ένωση, την ευρωζώνη και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. 

Η απόπειρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ διεξήχθη με βασικό όπλο τη «διαπραγμάτευση». Ένα συστημικό εφεύρημα για την οικονομική καταστολή των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, που, στα χέρια του Έλληνα υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, μεταλλάχθηκε σε ένα υπερσύγχρονο πολιτικό όπλο αποσταθεροποίησης των συστημικών «θεσμών» (τον εξοστρακισμό της τρόικας και δι’ αυτού την απαξίωση των τεχνικών της εξουσίας του Σόϊμπλε), και στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα μετεξελίχθηκε σε εφόδιο πολιτικής διπλωματίας υψηλού επιπέδου που απέδωσε την πολιτική ισοτιμία Ελλάδας – Γερμανίας – Γαλλίας στην πράξη, τη διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος, ενώ απεργάζεται, με μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας, μια πολιτική συμφωνία εξόδου της χώρας από την κρίση. 

Η «απόπειρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ» είναι αποδεκτή από τους σπουδαιότερους σύγχρονους πολιτικούς και διανοούμενος ως μια Πολιτική απόπειρα με το Π κεφαλαίο, που ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα και καταγράφεται ως «Η ελληνική απόπειρα δημοκρατίας»… 

Πολιτική λύση 

Η «ελληνική απόπειρα δημοκρατίας», λοιπόν, όπως εκδηλώνεται μέσω της διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους εταίρους, απασχολεί βασανιστικά την ντόπια και ξένη ελίτ, την κάνει να αποστρέφεται και να πολεμά λυσσαλέα την πολιτική λύση στο ελληνικό ζήτημα: τα δίνουν όλα για να οδηγήσουν σε αποτυχία την «ελληνική απόπειρα δημοκρατίας» και σε συνθηκολόγηση τον ΣΥΡΙΖΑ, να μη γίνει παράδειγμα για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ιδίως για τους Ισπανούς στην τωρινή συγκυρία… 

 Η πολιτική των θεσμών είναι μια «επανάσταση από τα πάνω», όπως λέει και ο Μπαλιμπάρ, «μια προληπτική αντεπανάσταση για να εξουδετερωθούν από πριν οι λαϊκές αντιδράσεις». Ενώ η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, (η «ελληνική απόπειρα δημοκρατίας») είναι «μια επανάσταση από τα κάτω», η πολιτική και κυβερνητική έκφραση των ελληνικών και των ευρωπαϊκών λαϊκών αντιδράσεων στους θεσμούς και την πολιτική τους. 

 Απ’ αυτή την άποψη, μια πολιτική συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους ευρωπαίους εταίρους (η πολιτική συμφωνία – λύση που, εκτός απροόπτου, ολοκληρώνεται ως το τέλος του μήνα) δεν μπορεί παρά να παραβιάζει βάναυσα την πολιτική των θεσμών, αφού θα παρακάμπτει τους «κανόνες», θα υπερβαίνει την τρόικα, θα ξεπερνά το διευθυντήριο των Βρυξελών, θα αμφισβητεί την «ηγεμονία»της Μέρκελ, θα ανατρέπει τον νεοφιλελεύθερο μύθο της λιτότητας… 

 Εν κατακλείδι, μια συμφωνία με τους όρους της Ελληνικής κυβέρνησης θα είναι νίκη της Πολιτικής κατά της Οικονομίας, νίκη των Ανθρώπων ενάντια στους Αριθμούς.

Νίκος Τσαγκρής

Ο Σάμουελ Μπέκετ βλέπει συμφωνία!..

Περιμένοντας το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης οι Έλληνες θυμίζουν τους πρωταγωνιστές του θεατρικού έργου «Περιμένοντας τον Γκοντό», 

 Δύο γερασμένοι αλήτες περιμένουν σ' έναν έρημο δρόμο, δίπλα στο μοναδικό δέντρο που υπάρχει εκεί. Δεν βρίσκονται σε κανένα συγκεκριμένο τόπο ή χρόνο - είναι παντού και πουθενά. Επί δύο μέρες καβγαδίζουν, βαριούνται, κάνουν καραγκιοζιλίκια, αυτοεπαναλαμβάνονται, απειλούν να αυτοκτονήσουν και περιμένουν. Περιμένουν κάποιον που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Περιμένουν τον Γκοντό… 

Σε μια διόλου αταίριαστη αλληγορία, οι «γερασμένοι αλήτες» του Σάμουελ Μπέκετ είμαστε εμείς! Οι χρεοκοπημένοι, απαξιωμένοι και ταπεινωμένοι από τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» Έλληνες. Που, σαν τους διαχρονικούς γερασμένους αλήτες του Μπέκετ, τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν, καθόμαστε σε μια ερημωμένη χώρα περιμένοντας τη συμφωνία. 

Η διαφορά είναι ότι, σε αντίθεση με τους ήρωες του Μπέκετ που «είναι παντού και πουθενά», εμείς βρισκόμαστε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, είμαστε «εδώ» και «τώρα». Και, τρείς και κάτι μήνες, καμαρώνουμε, ελπίζουμε, καβγαδίζουμε, απειλούμαστε και απειλούμε, περιμένοντας τη «συμφωνία». Αλλά ποια «συμφωνία»; 

 - Μια συμφωνία σαν ψάθινο καπέλο, να το φοράω και να μη με νοιάζει πια που είμαι κουρελής. Και να το αγοράσω, λέει, ολοκαίνουργιο, με το επίδομα αδείας. Και να το φορέσω και, με τον παρά στην τσέπη, να μπω σ’ ένα καράβι. Και να πάω, λέει, ίσαμε… ίσαμε τον Πόρο! 

-Μη μου το λες! Κι αυτούς που σε κατάντησαν κουρελή; Εγώ σ’ το λέω, Ντιντί, επίδομα-ξεεπίδομα θα τους πετούσα το καπέλο στη μούρη… 

 Στωικότητα και αισιοδοξία 

 Γράφω αυτό το κείμενο ως θεατής των θεατών της διαπραγμάτευσης και, πραγματικά, τους βλέπω σαν εκατομμύρια ψηφιακά πολλαπλάσια των κωμικοτραγικών πρωταγωνιστών του θεατρικού έργου του Μπέκετ, τού Βλαντιμίρ και του Εστραγκόν. Και σκέφτομαι πως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι το «Περιμένοντας τον Γκοντό» έχει ιδιαίτερη απήχηση σε καιρούς κοινωνικής και πολιτικής κρίσης και ότι «ως νεωτερικός υπαρξιακός στοχασμός, το έργο μπορεί αρχικά να φανεί θλιβερό, είναι όμως και αστείο και ποιητικό και αποκαλύπτει το ανθρώπινο ταλέντο για στωικότητα, συντροφικότητα και αισιοδοξία»*. 

 Στωικότητα ίσως όχι, αλλά συντροφικότητα και αισιοδοξία μπόλικη. Και πίστη αξιοθαύμαστη. Είναι, πραγματικά, πρωτόγνωρη η αμείωτη λαϊκή πίστη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στον Έλληνα πρωθυπουργό, στους υπουργούς, στην ομάδα διαπραγμάτευσης, μέσα σ’ αυτό το απολύτως εχθρικό, εσωτερικό και εξωτερικό οικονομικό και μιντιακό περιβάλλον• σ’ αυτή την παλινδρομική κίνηση από το φως στο σκοτάδι και πάλι πίσω… 

Προσωπικά, ως θεατής των θεατών της διαπραγμάτευσης βλέπω τους Έλληνες να περιμένουν υπομονετικά τη «συμφωνία», όπως ο Πότζο (ένας περαστικός ήρωας – σχολιαστής στο έργο του Μπέκετ) τους αναμένοντες τον «Γκοντό», Βλαντιμίρ και Εστραγκόν: «Γεννούν πάνω από έναν τάφο», λέει ο Πότζο. Και αμέσως προσθέτει: «Το φως λάμπει για μια στιγμή και ύστερα έρχεται πάλι η νύχτα». 

 Τι είδε ο Μπαλιμπάρ 

 Είναι θλιβερό, αλλά ταυτόχρονα εντυπωσιακό και αισιόδοξο, αυτό που συμβαίνει: οι Έλληνες του παρόντος «γεννούν πάνω από έναν τάφο», τον τάφο του πολιτικού συστήματος που οι ίδιοι ενταφίασαν υψώνοντας την Αριστερά στην κυβερνητική εξουσία. Και αυτό που γεννούν είναι η Πολιτική: σαν πρωτοπόροι της ανάγκης για αναγέννησή της πολιτικής στην Ευρώπη μέσα από την κρίση του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού… 

 «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια τεράστια ελπίδα για την Ελλάδα και ένα παράδειγμα για την Ευρώπη», εξηγεί ο σπουδαίος Γάλλος φιλόσοφος Ετιέν Μπαλιμπάρ (Γαλλικό Ινστιτούτο, Τρίτη 5 Μαΐου). «Η επιτυχία του», προσθέτει, «οφείλεται στο ότι υπερασπίζεται το έθνος, χωρίς να υιοθετεί αντιευρωπαϊκές ή ξενοφοβικές θέσεις. Γι αυτό θέλουν να οδηγήσουν σε αποτυχία την ελληνική απόπειρα δημοκρατίας και σε συνθηκολόγηση τον ΣΥΡΙΖΑ, να μη γίνει παράδειγμα για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ιδίως για τους Ισπανούς». 

Ψέματα; Αυτός είναι ο βασικός λόγος που οδηγεί τις διαπραγματεύσεις σ’ εκείνη την παλινδρομική κίνηση, που λέγαμε, από το φως στο σκοτάδι και πάλι πίσω. Και εμάς να βλέπουμε τους αναμένοντες τη «συμφωνία» Έλληνες με τις φωτοσκιάσεις που ο Σάμουελ Μπέκετ «έριχνε» στους αναμένοντες τον Γκοντό ήρωές του: «Το φως λάμπει για μια στιγμή και ύστερα έρχεται πάλι η νύχτα». 

Και πάλι φώς: Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο. Ακόμα και η πιο χυδαία αντικυβερνητική φυλλάδα** καταγράφει «Κλίμα αισιοδοξίας για συμφωνία με τους δανειστές». 

- Αυτό περιμέναμε, Ντιντί, λίγο παραδάκι, ένα ταξίδι κατάστρωμα, ένα ψάθινο καπέλο. Το λένε, το λένε να δεις, …έντιμο συμβιβασμό. Έτσι το λένε! 

- Μια συμφωνία είναι, Γκογκό, τι κάνεις έτσι; Μόνο να, δεν θα ‘μαστε εμείς τώρα αυτοί που θα κρεμαστούν στα κλαριά τούτου εδώ του δέντρου! Οι άλλοι, οι σαμαροβενιζέλοι, θα τραμπαλίζονται από αύριο στο δεντράκι μας, πέρα-δώθε, πέρα δώθε… Και, ξέρεις κάτι; Είναι κιόλας αύριο! 

* «The Observer» – Καθημερινή, 29/03/2009
** Η εφημερίδα Το ΘΕΜΑ

Νίκος Τσαγκρής

Κάτι τρέχει με τη… Μέρκελ

Η Γερμανίδα Καγκελάριος δεν έχει θέση στο εικονοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο επιθυμεί διακαώς να διατηρήσει την Ελλάδα στη… συλλογή της με τα πειραματόζωα του ευρώ.   

«Οδηγούνται είτε σε κωλοτούμπα είτε σε δημοψήφισμα για δραχμή», ήταν το σχόλιο του Αντώνη Σαμαρά για τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο «Star channel». Το σχόλιο έγινε στο περιθώριο εκδήλωσης μνήμης για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από το κατ’ εξοχήν φιλοκαραμανλικό κοινό της παραπολιτικής, αυτής, σύναξης. 

«Ευσεβείς πόθοι», ήταν το πλέον πολιτικό σχόλιο του… σχολίου• που, δίκην πτυέλου, εκτοξεύτηκε κατά του «αρχηγού» από παροπλισμένο στέλεχος της καραμανλικής πτέρυγας που φέρει και το προσωνύμιο «χλωμό πρόσωπο». Σχόλιο που ταιριάζει ταμάμ στον υπαρξιακό νταλκά του Σαμαρά, δεδομένου ότι το μόνο που θα μπορούσε να τον συντηρήσει στον προεδρικό θώκο της Ν.Δ. θα ήταν «είτε η κολοτούμπα είτε το δημοψήφισμα για δραχμή». 

«Τον πούλησε η Μέρκελ για τον Τσίπρα και τάχει παίξει», ήταν το πλέον παραπολιτικό σχόλιο του… σχολίου• που, δίκην δηλητηριώδους βέλους, εκτοξεύτηκε κατά του «αρχηγού» από άσπονδο φίλο του, ιστορικό στέλεχος της παράταξης… 

 «Τι τρέχει με τη Μέρκελ;», ρωτήθηκε, αναπόφευκτα, από παριστάμενο δημοσιογράφο. 

«Απολύτως τίποτε», απάντησε γελώντας: «Έτσι, για να κολάσω τη… δημιουργική ασάφεια της δήλωσης του Αντώνη, το είπα». Σωστά. Διότι αν πάρουμε το σχόλιο του Σαμαρά στα σοβαρά, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ξεπερνά σε ασάφεια – δημιουργική ή μη, θα σας γελάσω – ακόμα και την απόφαση του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου. 

 Ο Σαμαράς… ζηλεύει 

 Αλλά, τι τρέχει με τη Μέρκελ; Διότι, αν θέλετε να ξέρετε, το… φλέγον ζήτημα στο μνημόσυνο του εθνάρχη (αλλά και αργότερα, στη Βουλή, στα κανάλια, στα social media) δεν ήταν η πολιτική ουσία της συνέντευξης του Τσίπρα στον Χατζηνικολάου, αλλά η… «μυστική του σχέση με τη Μέρκελ». Και οι βλαβερές συνέπειές της στην «υγεία» του Σαμαρά: «Τον πούλησε η Μέρκελ για τον Τσίπρα και τάχει παίξει!.. 

 Χαμός: «ο αρχηγός τρελάθηκε μ’ εκείνο το μακρύ νυχτερινό τηλεφώνημα. Έπαθε πλάκα, η κατάθλιψή του χτύπησε κόκκινο, η ζήλια του (σ. σ: για τον Τσίπρα) τριπλασιάστηκε. Δεν πίστευε ποτέ ότι θα τον εγκαταλείψει η Μέρκελ για έναν νεαρό κομμουνιστή…». 

 Δεν είναι λόγια της Σοφίας Βούλτεψη αυτά, όμως αποδίδουν θαυμάσια τα αισθήματα του «απατημένου» από την Γερμανίδα καγκελάριο τέως πρωθυπουργού. Που, άλλωστε, εκφράστηκαν κι απ’ τα φαναροκρατούντα εξαπτέρυγά του, τον Μάκη και τον Άδωνη, στης Βουλής τα έδρανα: πίκρα και καημός, μιλάμε. Πίκρα και καημός… 

 Εντάξει, πέρα απ’ το γελοίον του πράγματος, κάτι τρέχει με τη Μέρκελ και αυτό είναι άκρως πολιτικό και διπλωματικό: αναμφισβήτητα, η Άνγκελα Μέρκελ έχει… έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση για τα ελληνικά πράγματα και γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Σαμαράς είναι τελειωμένος απ’ τη Ν.Δ. και ότι μετά τον αφανισμό του ΠΑΣΟΚ και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετωπίζει το φάσμα αντίστοιχης συρρίκνωσης και περιθωριοποίησης• με συνέπεια την παντελή έλλειψη «μη κομμάτων» (σ. σ: εφεδρικών συστημικών κυβερνοκομμάτων). Και εξ’ αυτού. γνωρίζει ότι αν θέλει να διατηρήσει την Ελλάδα στη… συλλογή της με τα πειραματόζωα του ευρώ οφείλει να υποστεί τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ… 

 «Ειδύλλιο» σκοπιμότητας 

Λέγεται ότι κανένας δεν ξέρει τι σκέφτεται η Γερμανίδα Καγκελάριος, ότι δεν το αποκαλύπτει ποτέ, με κανέναν τρόπο, και αυτό αποδίδεται στην καταγωγή της, στο γεγονός ότι μεγάλωσε στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία. Έτσι, σε ότι αφορά την πραγματικότητα της σχέσης της με τον Τσίπρα, το μόνο ρεαλιστικό αφήγημα που διαθέτουμε προέρχεται από μια γερμανική εφημερίδα, την Suddeutsche Zeitung. Στo συγκεκριμένο κείμενο καταγράφεται μια σχετικά αξιόπιστη εκδοχή για τη σχέση: 

 Η Άνγκελα Μέρκελ δεν έχει θέση στο εικονοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο μάλλον: Οι ηγέτες του την βλέπουν ως το τέλειο ομοίωμα του Εξαποδώ. Αυτό δεν τους εμποδίζει όμως να συναλλάσσονται μαζί της – σύμφωνα με την παλιά καλή αρχή της Αριστεράς, ότι εν ανάγκη πρέπει να συμφωνήσεις ακόμη και με το διάβολο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες, κλπ, κλπ. 

Ο «ρεπόρτερ» δηλώνει άγνοια για τη συχνότητα των επαφών Τσίπρα – Μέρκελ («η συχνότητα αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό») και προσθέτει κάτι που γνωρίζουμε, ότι «η μορφή της επαφής – τηλεφωνική, γραπτή, ή συνάντηση – καθορίζεται μεταξύ του συμβούλου της καγκελάριου Νικολάους Μάγιερ-Λάντρουτ και του υπουργού επικρατείας της Ελληνικής κυβέρνησης Νίκου Παππά», ενώ «αποκαλύπτει» ότι «η σανίδα σωτηρίας που η κ. Μέρκελ προσφέρει στον κ. Τσίπρα είναι μια παγίδα – ένα μεταλλαγμένο μνημόνιο». 

 Χαρήκαμε! Εμείς «κάτι τρέχει με τη Μέρκελ» είπαμε – δεν είπαμε πως «ό. τι μας δώσει η Μέρκελ θα το πάρουμε». Έχουν γνώσιν οι φύλακες: υπάρχει και το δημοψήφισμα…

Νίκος Τσαγκρής

Η "μυστική" σχέση Τσίπρα - Μέρκελ

Η Ανγκελα Μέρκελ δεν έχει θέση στο εικονοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο μάλλον: Οι ηγέτες του την βλέπουν ως το τέλειο ομοίωμα του Εξαποδώ. Αυτό δεν τους εμποδίζει όμως να συναλλάσσονται μαζί της – σύμφωνα με την παλιά καλή αρχή της Αριστεράς, ότι εν ανάγκη πρέπει να συμφωνήσει ακόμη και με το διάβολο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες: Ο Αλέξης Τσίπρας ερωτοτροπεί ξαφνικά με την πρότινος ορκισμένη εχθρό του. 

Οι ευρωπαίοι διπλωμάτες καταγράφουν με έκπληξη τη «ελληνογερμανική αρμονία σε ανώτατο επίπεδο». Κι αυτό εξαιτίας κυρίως του έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος δείχνει να αλλάζει ριζικά προτιμήσεις: Αντί για τις Βρυξέλλες προτιμά το Βερολίνο, και αντί να τηλεφωνεί καθημερινά στον Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, προκρίνει την πολύωρη επικοινωνία με την γερμανίδα καγκελάριο. «Παρατηρούμε όντως μια δραματική μετάθεση του ενδιαφέροντος της Αθήνας προς τη γερμανική πρωτεύουσα» πιστοποιεί γερμανός αξιωματούχος. Έστω και αργά, προσθέτει, ο έλληνας πρωθυπουργός αντιλήφθηκε ότι το κλειδί για τη λύση του ελληνικού προβλήματος βρίσκεται στην καγκελαρία. «Οι δηλώσεις στήριξης του προέδρου της Κομισιόν δεν του φτάνουν» προσθέτει. «Ο Τσίπρας θέλει χειροπιαστά αποτελέσματα. Και αυτά μπορεί να τα έχει μόνο από την καγκελάριο». 

ειδύλλιο σκοπιμότητας

Το πόσο συχνή είναι η επαφή Μέρκελ-Τσίπρα αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό. Σίγουρο είναι μόνο ότι υπάρχει τακτική επικοινωνία μεταξύ του συμβούλου της καγκελάριου για ευρωπαϊκά θέματα Νικολάους Μάγιερ-Λάντρουτ και του υπουργού επικρατείας Νίκου Παππά. Αυτοί κρίνουν αν υπάρχει ανάγκη συνδιαλλαγής μεταξύ των δυο πολιτικών τους προϊσταμένων και αυτοί επίσης καθορίζουν τη μορφή της επικοινωνίας (τηλεφωνική, γραπτή, ή συνάντηση). Ο ίδιος αξιωματούχος περιγράφει και τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. «Αυτές προετοιμάζονται στην καγκελαρία» λέει. «Επίσημα ωστόσο λαμβάνονται στις Βρυξέλλες. Η Μέρκελ θέλει, για ευνόητους λόγους, να αποφύγει την εικόνα του ηγεμόνα». 

Το νέο όσο και απροσδόκητο ελληνογερμανικό ειδύλλιο δεν βασίζεται βέβαια σε αγάπη, αλλά σε σκοπιμότητα. Η αφετηρία του είναι γνωστή: Η απόφαση της κ.Μέρκελ να κρατήσει πάση θυσία την Ελλάδα στην ευρωζώνη. Αυτό επιτάσσει την ανάγκη συμφωνίας της Αθήνας με τους δανειστές για το κλείσιμο του δεύτερου πακέτου βοήθειας, πολύ πιθανό μάλιστα και για την παροχή τρίτου – κι αυτό το αργότερο μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Μέχρι τότε όμως, σύμφωνα με την ίδια, η Ελλάδα πρέπει να επιζήσει. Κι αυτό ακριβώς υποδηλώνει η πρόσφατη δήλωση της στις Βρυξέλλες, ότι «πρέπει να γίνουν όλα, για να αποφευχθεί» ο κίνδυνος να μείνει η χώρα χωρίς χρήματα προτού κλείσει η συμφωνία. Από αυτή την άποψη, οι διάφορες εκδοχές εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη - το grexit (η σχεδιασμένη έξοδος), το graccident (η έξοδος μέσω «ατυχήματος»), και το grimbo (από Ελλάδα και limbo, που παραπέμπει σε μια ρευστή κατάσταση, όπως τη σημερινή, στην οποία μπορεί να προκύψει κάθε μορφή χρεοκοπίας) - τίθενται εντελώς εκτός ημερήσιας διάταξης. «Η Μέρκελ λέει όχι σε όλα αυτά. Και ο λόγος της είναι στην προκειμένη περίπτωση νόμος» τονίζει ο αξιωματούχος. 

Πολιτική λύση

Ο «νόμος» αυτός, προσθέτει ο εκπρόσωπος των Σοσιαλδημοκρατών για θέματα ευρωπαϊκής πολιτικής Νόρμπερτ Σπίνρατ, ισχύει για όλη την κυβέρνηση - επομένως και για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Οι απειλές του τελευταίου για πιθανό grexit, προσθέτει, αποβλέπουν αποκλειστικά στην αύξηση της πίεσης προς την Αθήνα. «Δεν έχουν καμιά άλλη επιχειρησιακή σημασία» τονίζει. 

 Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο εκπρόσωπος των Χριστιανοδημοκρατών σε θέματα προϋπολογισμού Έκχαρτ Ρέμπεργκ. «Ούτε που το συζητάμε» λέει. «Η έξοδος δεν αποτελεί για μας θέμα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να παρουσιάσει ουσιαστικές προτάσεις στους θεσμούς. Έτσι όμως χάνεται πολύτιμος χρόνος. Κι αυτό αποβαίνει εις βάρος της ελληνικής οικονομίας». Και οι δυο πολιτικοί δηλώνουν πάντως αισιόδοξοι ότι η συμφωνία θα μπορούσε να επέλθει στα μέσα Μαίου. «Η κινητικότητα που επιδείχθηκε στο Eurogroup της Ρίγα αποτελεί καλή αρχή» δηλώνει ο κ.Σπίνρατ. «Οι Έλληνες θα πρέπει ωστόσο να φανούν πολύ πιο συμβιβαστικοί». 

Το ερώτημα είναι βέβαια, σε ποια βάση θα επιτευχθεί η συμφωνία. «Ο στόχος των διαπραγματεύσεων δεν είναι να εξευρεθεί η καλύτερη δυνατή οικονομική λύση, αλλά να τηρήσει η Αθήνα στο ακέραιο της υποχρεώσεις της» τονίζει ο κ.Ρέμπεργκ. Τον ίδιο στόχο ακολουθεί και η κ.Μέρκελ. Η λύση που προωθεί έχει τον παλιό διπλό χαρακτήρα: Παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ υπό τις συνθήκες ενός μεταλλαγμένου μνημονίου. Η σανίδα σωτηρίας που προσφέρει στον κ.Τσίπρα είναι έτσι συγχρόνως και παγίδα. Δύσκολο για τον τελευταίο να πάρει μόνο το πρώτο και να αποφύγει το δεύτερο.

Πηγή: Suddeutsche Zeitung, 

Το έπος του ΣΥΡΙΖΑ και οι διαφωνούντες

Ορισμένοι οφείλουν να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος στο οποίο παραμένουν περίκλειστοι για να δουν την πραγματικότητά χωρίς παρωπίδες 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και τρείς μήνες στην κυβέρνηση, αλλά κάποια στελέχη του, ανάμεσά τους και αρκετοί βουλευτές, ακόμα και ένας – δυό υπουργοί, εξακολουθούν να πολιτεύονται ως αντιπολιτευόμενοι, δεν προσφέρουν καμιά λύση, πέρα από την κριτική δεν σκιαγραφούν το σχήμα μιας διαφορετικής χώρας. Μοιάζουν με άνθρωπο που χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο για να τον σπάσει αντί να σκάψει σ’ αυτόν μια πόρτα και να τον διασχίσει. Ευτυχώς που η κυβέρνηση κάνει το δεύτερο. Και το κάνει καλά… 

Τόσο καλά, που ανάγκασε το περιοδικό Time να συμπεριλάβει τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στον ετήσιο κατάλογό του με τους ηγέτες που ασκούν την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Μαζί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, τον πρόεδρο της Κούβας Ραούλ Κάστρο, τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, τη Χίλαρι Κλίντον, τον Βλαντίμιρ Πούτιν, τον Ιρακινό πρωθυπουργό Χάιντερ αλ – Αμπάντι, τον Κιμ Γιονγκ – Ουν της Βόρειας Κορέας και την αρχηγό του γαλλικού ακροδεξιού κόμματος, Μαρίν Λεπέν. 

Ξέρω, κάποιοι θα πουν «τι αστικές ανοησίες είναι αυτές», αλλά είναι ακριβώς αυτοί που οφείλουν, το συντομότερο δυνατόν, να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος στο οποίο παραμένουν περίκλειστοι, να δουν την πραγματικότητά χωρίς παρωπίδες. Με το βλέμμα, έστω, μιας ξεχωριστής για την πολιτική σοφία της ένδοξης κομμουνίστριας: «Στην αστική κοινωνία, ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους»* 

 Η διαπραγμάτευση ως «επανάσταση» 

Λέω πως είναι καιρός να συμφωνήσουμε ότι, στην περίπτωσή μας, η Αριστερά «υψώθηκε» σε κόμμα εξουσίας» όχι «πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους», αλλά πάνω στις στάχτες των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.), που θυσιάστηκαν από τους ίδιους τους ηγέτες τους στον βωμό του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού: χωρίς την καπιταλιστική κρίση, τα μνημόνια, την παράδοση άνευ όρων της Ελλάδας και των Ελλήνων (εκ μέρους των Γ. Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά και των κυβερνήσεων τους) στην ληστρική – ανθρωποφαγική βουλιμία των… «θεσμών», μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα φάνταζε σαν ουτοπία. 

Είναι καιρός να συμφωνήσουμε ότι ο ελληνικός λαός «ανύψωσε» στην κυβερνητική εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ όχι για να εγκαθιδρύσει τον κομμουνισμό αλλά, εντός της καπιταλιστικής – «αστικής» ζώνης του ευρώ, να διαπραγματευθεί και, με την μαχητικότητα και την αξιοπιστία της Αριστεράς, να διεκδικήσει την ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, την απαλλαγή από τα μνημονιακά μέτρα λιτότητας, να εφαρμόσει ανυποχώρητα το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Και είναι καιρός να συμφωνήσουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αυτό ακριβώς κάνει. 

Και κάτι παραπάνω. Μέσω της διαπραγμάτευσης, με εργαλείο τη διαπραγμάτευση αν θέλετε, αναπτύσσοντας μια περίτεχνη, πολυδιάστατη – απρόβλεπτη και απροσδόκητη για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κατεστημένο – πολιτική διπλωματία, επιχειρεί κάτι που, τηρουμένων των αναλογιών, είναι μια σύγχρονη επανάσταση εν εξελίξει: αντί να χτυπάει το κεφάλι της στον νεοφιλελεύθερο τοίχο για να τον σπάσει, σκάβει σ’ αυτόν μια πόρτα και τον διασχίζει… 

Η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ 

Και μπαίνει μέσα και τον αποδομεί και τον ανατρέπει: «βλέπω την διαπραγμάτευση σαν μια μυθική ελληνική εκστρατεία για τον εξανθρωπισμό των βάρβαρων ευρωπαϊκών (γερμανικών) κανόνων, την πολιτική επανίδρυση της Ε.Ε.», μου έλεγε ενθουσιασμένος, μετά τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Άνγκελα Μέρκελ, ένας φίλος. Γνωστός αριστερός διανοούμενος. 

Είχαν προηγηθεί αρκετά μικρά βήματα χειραφέτησης, όπως εκείνη η αξιοθαύμαστη διπλωματική πλαγιοκόπηση – απομόνωση του Γερμανού γκαουλάϊτερ της ευρωζώνης Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε από τον Έλληνα ομόλογό του, τον Γιάνη Βαρουφάκη, κατά τη διάρκεια των τριών θυελλωδών eurogroup• που σήμανε την αρχή της έμπρακτης αμφισβήτησης της γερμανικής ηγεμονίας εντός και εκτός διαπραγμάτευσης, την αποκατάσταση της πολιτικής ισοτιμίας Ελλάδας – Γερμανίας. 

Η απαρίθμηση των επιτευγμάτων της τρίμηνης πολιτικής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους ευρωπαίους εταίρους σε συνδυασμό με την πολυδιάστατη γεωπολιτική διπλωματία που, συγχρονισμένα και παράλληλα, ανέπτυξε ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, εγγράφουν την αρχή ενός, κατά τα φαινόμενα, ένδοξου ελληνικού έπους που συγκινεί λαούς, κοινωνίες και κινήματα. Και προκαλεί πολιτικούς και κοσμοθεωρητικούς κλονισμούς, υιοθετείται και υποστηρίζεται από προσωπικότητες υψηλού διεθνούς κύρους (Τσόμσκι, Στίγκλιτς, Κρούγκμαν κ. α.) καθιστώντας τον ΣΥΡΙΖΑ «πανευρωπαϊκό» και «παγκόσμιο». 

Λοιπόν, που λέτε, εμείς οι απ’ έξω, (τα απλά μέλη, οι ψηφοφόροι, εν γένει, του ΣΥΡΙΖΑ) αισθανόμαστε μέτοχοι αυτού του «έπους», εναγώνιοι «αναγνώστες» και «θεατές» του, εν μέσω ενός καθημερινά αυξανόμενου τρομοκρατικού συστημικού θορύβου αποτροπής. Και στενοχωριόμαστε, απογοητευόμαστε, αγανακτούμε όταν φωνές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτών, ακόμα και υπουργών σμίγουν μ’ αυτόν τον απεχθή θόρυβο. Αυτό…

* Ο γνωστός αφορισμός της Ρόζας Λούξεμπουργκ

Νίκος Τσαγκρής

Η εαρινή σύναξη των μιντιαρχών

Πως το ιστορικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κατάντησε απόκομμα πολιτικής έκφρασης της ελίτ των μιντιαρχών 

Σε μια άσχετη με την πολιτική εκδήλωση συνάντησα έναν ανθρωπάκο που, αμυδρά, κάτι μου θύμιζε. Μου συστήθηκε ως στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης («της σαμαρικής πτέρυγας», μου διευκρίνισε αυτοβούλως), και έτσι, από περιέργεια, ζήτησα τη γνώμη του για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ• «τη διακυβέρνηση του τόπου από τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του», ήταν η ακριβής διατύπωση της ερώτησής μου. 

 «Ευτυχώς που “ο Τσίπρας και η παρέα του” δεν είναι μόνοι τους, δεν κυβερνούν μόνοι, διαφορετικά θα μας είχαν πάρει τα σώβρακα», μου πέταξε υποτονθορύζοντας το δεύτερο, αγοραίο μέρος της ατάκας του. Και θεωρώντας ότι απαντάει στο ερωτηματικό που, προφανώς, σχηματίστηκε στο βλέμμα μου, μου θύμισε μια δήλωση που είχε κάνει ο Τάκης Μπαλτάκος, «ο εξόριστος κολλητός του αρχηγού», όπως τον χαρακτήρισε: «Εγώ ο δεξιός, βαράω προσοχή, όπως λένε στον στρατό, μπροστά σε αυτά που κάνει η αριστερή -δυστυχώς για μας- κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και θα ήλπιζα και ευχόμουν και παρακαλούσα αυτά που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι να τα κάνουμε εμείς». 

Ο τύπος, (τον οποίο τελικά αναγνώρισα ως μέλος του παρά τω Σαμαρά ακροδεξιού μηχανισμού, που η «παρέα του Τσίπρα» είχε ονομάσει «μονταζιέρα») εθισμένος στο επικοινωνιακό «μπλα, μπλα», με πήρε μονότερμα: «πέρα από τον Τσίπρα και την παρέα του (που, εντάξει, προσπαθούν να διαπραγματευτούν κυβερνώντας και να κυβερνήσουν διαπραγματευόμενοι) υπάρχουν και οι… δικοί μας, μου είπε με ένα στριφνό γελάκι: «ξέρεις, η Ζωή, ο Πανούσης, ο Κατρούγκαλος, ο Μητρόπουλος, ο Μηλιός, ο Λαπαβίτσας και τ’ άλλα παιδιά, που τροφοδοτούν αδιαλείπτως την πολιτική μας και μας καθιστούν... ανταγωνιστικούς…». 

Και με φρασεολογία που διαρκώς εξόκειλε –ως προς το ήθος και το ύφος της– προς την γκεμπελική διάλεκτο των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, ο «ανθρωπάκος» άρχισε να μου εξηγεί την «πολιτική» τους. Που τους καθιστά… «ανταγωνιστικούς»… 

Η σύναξη και ο… ανένδοτος 

Μεταφράζοντας το αφήγημα του «ανθρωπάκου» στα… συριζαίϊκα, οφείλω να σας πω πως η «πολιτική τους» (η πολιτική Σαμαρά), είναι ό,τι βλέπουμε και ό,τι ακούμε στα κανάλια – ό,τι διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων: μια μεθοδευμένη και ενορχηστρωμένη ομοβροντία από καθημερινά αφελή ψεύδη, ασταθείς συκοφαντίες και τρομολαγνικές κατασκευές. Ένας δυσώδης οχετός αντικυβερνητικής (και εξ αυτού ανθελληνικής) παραπληροφόρησης ως πολιτική τη μείζονος αλλά και της ελάσσονος αντιπολίτευσης. 

 Έγινε, λέει, σύναξη των διαπλεκομένων καναλαρχών – εκδοτών («των νταβατζήδων», είναι η αμετάφραστη φράση) προ μηνός. Η εν λόγω σύναξη, λέει, έγινε λίγο πριν την «ενόχληση» του Στουρνάρα από τον Βαρουφάκη για τα θαλασσοδάνεια της Τράπεζας της Ελλάδος προς συγκεκριμένα ΜΜΕ και λίγο μετά την παραλαβή της… λυπητερής των 24.150.633 € για τη χρήση των συχνοτήτων. 

Η σύναξη αυτή, λέει, αποφάσισε σχεδόν ομόφωνα (με μια αποχή, λέει) την οργάνωση ανένδοτου… ενημερωτικού αγώνα κατά του Τσίπρα προσωπικώς, της κυβέρνησής του γενικώς, και του ΣΥΡΙΖΑ ειδικώς: ο συντονισμός του… ανένδοτου ανετέθη σε μεικτό επιτελείο εμπίστων «πολιτικών» - «δημοσιογράφων» («στα γνωστά τσατσόνια των νταβατζήδων», είναι η αμετάφραστη φράση), ενώ το έργο της επεξεργασίας και της καθημερινής εκτέλεσης του… αγώνα, ανελήφθη μετά προθυμίας από τους γνωστούς μπροστινούς και… πισινούς των καναλιών. Τους συνήθεις εκτελεστές της δημοσιογραφίας. Και τα παπαγαλάκια τους… 

 Η αλητεία μέσα τους 

Το πρώτο επεισόδιο του ανένδοτου… ενημερωτικού αγώνα (που είναι «η πολιτική τους», θυμίζω) ήταν η «επιχείρηση Κατρούγκαλος». Που στήθηκε, λέει, από «γνωστό τσατσόνι» των διαπλεκομένων με τη συνεργασία δελφίνου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – κι αυτό «μπορείς να το δεις και σαν μοντέλο της πολιτικής μας», λέει: βρίσκουμε ή εφευρίσκουμε μια συμπεριφορική «αδυναμία» ενός αγνού και αδιάφθορου, κατά προτίμηση, κυβερνητικού στελέχους ή βουλευτή (σ. σ: ο ανθρωπιστικός ακτιβισμός θεωρείται κυβερνητική αδυναμία από τους επαγγελματίες πολιτικούς) και την μπουμπουνίζουμε σε συσκευασία σκανδάλου, σε πέντε MEGA – κάναλα και δεκαπέντε έντυπα και ηλεκτρονικά πρωτοσέλιδα. Ειδικός στόχος, η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος της κυβερνώσας Αριστεράς. 

 «Είπαμε», επανέλαβε μ’ εκείνο το στριφνό γελάκι ο ανθρωπάκος: «πέρα από τον Τσίπρα και την παρέα του υπάρχουν και οι… δικοί μας. Ξέρεις…» 
«Ξέρω, ξέρω» τού έκοψα τον βήχα: η «λιακάδα» της Τασίας, το «λάστιχο» της Ζωής, η «ρήξη» του Λαπαβίτσα. Που… τροφοδοτούν την πολιτική σας και σας καθιστούν... ανταγωνιστικούς…» 

 Άκου ανθρωπάκο, ο κόσμος σας έχει την αλητεία μέσα του…. Δεν είναι αυτός ο κόσμος αντάξιος των ονείρων του λαού μας, αλλά ο άλλος, που τώρα γεννιέται με μια επώδυνη γέννα: «αυτή η στιγμή έχει το άπειρο μέσα της, όσο διαρκεί… Είμαι Έλληνας, όσο ποτέ, τούτες τις ώρες…»* 

 *Από το μήνυμα του Εδουάρδο Γκαλεάνο στους Έλληνες, την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου του 2011

Νίκος Τσαγκρής

Σημειώσεις για ένα αφήγημα διαπλοκής

Από την «παλατιανή» διαπλοκή στο τερατώδες μνημονιακό σύστημα διαπλεκομένων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που βιώνουμε σήμερα. 

Η λέξη διαπλοκή έγινε εξαιρετικά οικεία στη δεκαετία του ’90, και ήταν αυτή η «οικειότητα» που εξαφάνισε την αυθεντική ετυμολογική σημειολογία της, (πλέκω – διαπλέκω: πλέκω κάτι με κάτι άλλο, συνυφαίνω, συνύφανση), υποτάσσοντάς την στην μεταφορική σημασία που εκ των διεφθαρμένων πολιτικών μας πραγμάτων έλαβε : Διαπλοκή είναι ένα αόρατο πλέγμα πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων που στοχεύει στο αμοιβαίο παράνομο όφελος των διαπλεκομένων μερών. 

 Κατά διαβολική σύμπτωση, ο όρος «διαπλεκόμενα συμφέροντα» αποδίδεται (από τον… εθνικό μας λεξικογράφο κ. Μπαμπινιώτη) στον γηραιότερο, σήμερα, Έλληνα πολιτικό, του οποίου η φήμη σκιάζεται από ένα βαρύ πέπλο αρχαίας διαπλοκής: «Τη δεκαετία του '80* πλάστηκε από τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη και καθιερώθηκε βαθμηδόν ο όρος διαπλεκόμενα συμφέροντα ή απλώς διαπλεκόμενα. Με αυτόν δηλώνονται τα αθέμιτα αλληλεξαρτώμενα συμφέροντα, που αναπτύσσονται παρασκηνιακά μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών οι οποίοι δραστηριοποιούνται στον χώρο τής ενημέρωσης (ως εκδότες εφημερίδων ή ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών σταθμών) ώστε να εξυπηρετούνται αμοιβαία οι πολιτικές και επιχειρηματικές τους σκοπιμότητες (προβολή και προπαγάνδα από την πλευρά των πολιτικών και οικονομικά οφέλη από την πλευρά των επιχειρηματιών)» 

 Έτσι ακριβώς κύριε… γλωσσολόγε μας. Και επειδή τα λες καλά, σου συγχωρώ το γεγονός ότι χρημάτισες, έστω για λίγο, υπουργός της πιο διαπλεκόμενης κυβέρνησης στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου. 

 «Παλατιανοί» και «νταβατζήδες» 

 Το αφήγημα των διαπλεκομένων συμφερόντων της χώρας μας χωρίζεται σε δυο μεγάλα κεφάλαια. Το πρώτο αφορά την ιστορική περίοδο που προηγήθηκε της δικτατορίας και περιγράφει την «παλατιανή», ας την πούμε, διαπλοκή, (ανάκτορα – πολιτική ηγεσία – Τύπος). Αν ήμουν εκδότης θα ανέθετα… αναδρομικά τη συγγραφή αυτού του πρώτου κεφαλαίου στον Στρατή Τσίρκα υπό την δημοσιογραφική κάλυψη των Τάκη Λαμπρία και Μαρίας Ρεζάν. 

Το δεύτερο κεφάλαιο του αφηγήματος αφορά την περίοδο της μεταπολίτευσης και περιγράφει την διαπλοκή των «νταβατζήδων», ας την πούμε, (κυβερνητικοί παράγοντες – επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον χώρο τής ενημέρωσης ως εκδότες εφημερίδων ή ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών σταθμών). 

 Είναι η διαπλοκή που φύτρωσε στον κυβερνοχώρο του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, ευδοκίμησε στον «θατσερικό» βιότοπο του Κώστα Μητσοτάκη, εκσυγχρονίστηκε (!) υπό την αιγίδα του Κ. Σημίτη και στην εξέλιξή της δημιούργησε το τερατώδες σύστημα διαπλεκομένων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που βιώνουμε εδώ και μια πενταετία. Το «μνημονιακό», ας το πούμε, σύστημα, που διαπλέκεται και με το διευθυντήριο των Βρυξελών και το οποίο ο ελληνικός λαός, μέσω της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που εξέλεξε, επιχειρεί εδώ και τώρα να ανατρέψει. 

Αν ήμουν εκδότης θα ανέθετα τη συγγραφή αυτού του δεύτερου κεφαλαίου στον… εαυτό μου• δεδομένου ότι στην τριακονταετή θητεία μου ως διευθυντικό στέλεχος σε ορισμένα από τα πλέον διαπλεκόμενα ΜΜΕ, (ΒΗΜΑ – ΝΕΑ, Καθημερινή, ΕΘΝΟΣ, κλπ,) υπήρξα – ακούσιος μεν, αυτήκοος και αυτόπτης δε, – μάρτυρας δεκάδων σημείων και τεράτων αυτής της… μεταμοντέρνας διαπλοκής. 

Στη φάκα της νομιμότητας 

Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι να… γράψουμε αλλά να ξεγράψουμε τη διαπλοκή, κάτι που στους επαΐοντες φαντάζει ακατόρθωτο, σχεδόν ουτοπικό. Και δικαίως, αφού η διαπλοκή (ιδιαίτερα στην εκδοχή της συνύφανσης πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων που υποστηρίζονται από ιδιόκτητα ΜΜΕ) από την περίοδο το ’90 και εντεύθεν αποτελεί πολιτειακό, σχεδόν, καθεστώς: μια ύπουλα εγκατεστημένη, σχεδόν θεσμοθετημένη, τάξη πραγμάτων. Που ηγεμονεύει πολιτικά και νέμεται οικονομικά τον τόπο με τον τρόπο της μαφίας… 

 Το 1989, επί κυβερνήσεως Τζαννετάκη, με τη συμμετοχή και, δυστυχώς, τη συνέργεια του Συνασπισμού της Αριστεράς (ΚΚΕ – ΕΑΡ) συνετάχθη και, άρον – άρον, ψηφίστηκε, ο νόμος που παρέδωσε την ιδιωτική τηλεόραση στους διαπλεκόμενους ήδη, εκδότες των εφημερίδων: Τότε «μερικοί, ελάχιστοι (οι καθηγητές Κοσμάς Ψυχοπαίδης και Νίκος Πετραλιάς, η δικηγόρος Λίλα Χαμπίπη και οι δημοσιογράφοι Φανή Πετραλιά, Λένα Δουκίδου, Νίκος Τσαγκρής, Γιώργος Βότσης, Κώστας Παπαϊωάννου) με ιερή αφέλεια προσπαθήσαμε να αποτρέψουμε τη διακομματική συμφωνία. Εις μάτην. Οι άδειες δόθηκαν ως “προσωρινές”. Προσωρινές για… πάντα, με τους ιδιοκτήτες τους εσαεί “προσωρινούς” και μόνιμα διαπλεκόμενους με κυβερνήσεις και συμφέροντα»*. 

 Σήμερα, εικοσιέξι χρόνια μετά, η Αριστερά ως κυβέρνηση πια, έχει την ευκαιρία να ξεπλύνει εκείνη τη μικρή ντροπή του ’89, προκηρύσσοντας από μηδενική βάση τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες. Και κάτι παραπάνω: να γράψει τις τελευταίες σελίδες του δεύτερου και τελευταίου, ελπίζουμε, κεφαλαίου του αφηγήματος της διαπλοκής, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να στριμώχνει οριστικά το τέρας, στην φάκα της νομιμότητας. Κι εκείνο να σφαδάζει στον επίλογο, ξερνώντας σαμαροβενιζελικά δηλητήρια και γκεμπελικές προβοκάτσιες από τα τζάμπα κανάλια του και τα γιαλατζί πρωτοσέλιδά του. 

 * Από άρθρο της Φανής Πετραλιά στην ΑΥΓΗ (5/9/2013) με τίτλο «Τα θερινά τμήματα της διαπλοκής» 

 Νίκος Τσαγκρής

Ο κορυφαίος Έλληνας στιχουργός

Μια φωτογραφία με τον καλό μου φίλο Κώστα Βίρβο. Τον θεωρώ ως τον σπουδαιότερο λαϊκό στιχουργό με άμεσους ακόλουθους την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τον Χαράλαμπο Βασιλειάδη - Τσάντα και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Γνωριστήκαμε από κοντα στα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν μαζί και με τους Θόδωρο Δερβενιώτη, Γιώργο Κοντογιάννη, Πάνο Γεραμάνη, και Γιάννη Σταματίου ("Σπόρο"), συστήσαμε τον Σύλλογο Υπεράσπισης του Λαικού Τραγουδιού. Τότε, ήμουν διευθυντής της εφημερίδας "Η ΠΡΩΤΗ" και ο Βίρβος σε συνεργασία με τον Θ. Δερβενιώτη ειχαν εκδόσει ήδη το L.P. "Εξ' αδιαιρέτου", πραγματικά εξ' αδιαιρέτου με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου - στην άλλη πλευρά του δίσκου. Από τότε μέχρι σήμερα μας συνδέει μια αδιάρρηκτη σχέση φιλίας, με καθημερινή σχεδόν (έως το 2008) επικοινωνία και πολλές απόπειρες δημιουργικής συνεργασίας

Τσίπρας, ο Έλληνας πρωθυπουργός

Κανείς πλην… Αδώνιδος, δεν κατάφερε να διαστρέψει την ευγενή ελληνικότητα που σφράγισε την παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στο Βερολίνο. 

 Μια ιδέα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα βήμα πίσω, ότι στο επίπεδο της ρητορικής, τουλάχιστον, έδειξε να υποχωρεί. Τακτικά όμως. Με τον τρόπο που οι ποδοσφαιρικές ομάδες κάνουν το transition μετά από μια επίθεση προς την περιοχή του αντιπάλου, προκειμένου να προλάβουν την αντεπίθεσή του. Η κ. Μέρκελ ξέρει μπάλα. Το ίδιο και ο Τσίπρας, και μια ανάλυση της συνάντησης των δυό ευρωπαίων ηγετών με ποδοσφαιρικούς όρους θα ταίριαζε στην περίπτωση, καθώς θα διευκόλυνε τον αντικειμενικό σχολιαστή να τοποθετήσει τον Έλληνα πρωθυπουργό στην επίθεση και την Γερμανίδα καγκελάριο στην άμυνα, και τέρμα. 

 Σίγουρα, η ιδέα ότι ο Τσίπρας έκανε ένα βήμα πίσω στο πλαίσιο μιας τακτικής υποχώρησης, και μάλιστα στο επίπεδο της ρητορικής μόνο, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα της συνάντησης από μια άλλη ιδέα που θέλει τον Τσίπρα να κάνει μια εντυπωσιακή στροφή αποδοχής της κ. Μέρκελ ως ηγέτιδας του ευρωπαϊκού «διευθυντηρίου». Την ύπαρξη και λειτουργία του οποίου, σύμφωνα μ’ αυτή την ιδέα, είχε αποδεχτεί ήδη ο Έλληνας πρωθυπουργός δυό εβδομάδες πριν τη επίσκεψή του στο Βερολίνο: με την επιστολή του προς την Άνγκελα Μέρκελ καθώς και με το αίτημα της επταμερούς συνάντησης στις Βρυξέλες. 

 Είναι περιττό να πούμε πως η… «ιδέα» αυτή είναι η κεντρική ιδέα των αναλυτών του «λόμπι της κολοτούμπας», όπως αποκαλώ τους his master's voice σχολιαστές των διαπλεκομένων με τα μνημονιακά κόμματα και αποκόμματα ΜΜΕ. Εκείνων που για μια χούφτα ευρώ χαλκεύουν μικρές, καθημερινές «συριζαίικες κολοτούμπες», στο πλαίσιο της στρατηγικής της «αριστερής παρένθεσης». Που επιμένουν να συντηρούν τα αφεντικά τους με την φρούδα ελπίδα της καθεστωτικής επιβίωσής τους. 

 Κανείς πλην… Αδώνιδος

Ναι, μια ιδέα είναι ότι με το αίτημα της επταμερούς συνάντησης των Βρυξελών, ο Τσίπρας απεδέχθη τη λειτουργία ενός ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, αλλά μια άλλη ιδέα είναι ότι, με το ίδιο αίτημα και την αποδοχή του (τη σύγκλιση της «επταμερούς» υπό την Άνγκελα Μέρκελ), ο Τσίπρας «αποκάλυψε» ενώπιον όλων των εταίρων της ευρωζώνης την ύπαρξη και την λειτουργία ενός ευρωπαϊκού διευθυντηρίου• προκαλώντας τις αντιδράσεις κάποιων «εταίρων» και την απολογητική δήλωση ισοτιμίας της Μέρκελ ότι, «δεν είμαι παρά η καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και εκπροσωπώ ένα από τα 19 κράτη της Ευρωζώνης» 

 Κατά μιαν ακόμα ιδέα, ότι ο Τσίπρας παραδέχτηκε πως το «πρόγραμμα» (μνημόνιο) επέφερε μια πρωτοφανή δημοσιονομική προσαρμογή αλλά, κατά μιαν άλλη, απαριθμώντας στη συνέχεια τα δεινά που προκάλεσε το μνημόνιο ( ανεργία, ύφεση, ανθρωπιστική καταστροφή κλπ.), το όρισε ως απολύτως αποτυχημένο. 

Γενικότερα, το «λόμπι της κολοτούμπας», χαλκεύοντας αποστροφές και νοήματα των πρωθυπουργικών δηλώσεων και των απαντήσεων στη συνέντευξη Τύπου, επιχείρησε να αποδώσει μια «εμφανή διάθεση μεταστροφής» του Τσίπρα, «μια προσγείωση στην ευρωζωνική κανονικότητα. Ωστόσο, κανείς πλην… Αδώνιδος, ούτε καν ο πικραμένος Σαμαράς δεν τόλμησε να διαστρέψει σε οπισθοχώρηση την ευγενή ελληνικότητα που σφράγισε την διπλωματία του Έλληνα πρωθυπουργού στο Βερολίνο. 

 Τι λέει ο λαός

Στη χειρότερη περίπτωση «τσάι και συμπάθεια», όπως έσπευσαν να καταλήξουν κάποιοι «ημέτεροι». Ακόμα χειρότερα και πιο… αριστερά, η κασέτα Κουτσούμπα: «Έχει δίκιο ο λαός μας όταν λέει ότι ο κατήφορος δεν έχει τέλος». 

 Φυσικά, ιδέα δεν έχει ο Κουτσούμπας τι θέλει «ο λαός μας», δικτατορία του προλεταριάτου (!) νομίζει πως θέλει. Φωνάζει «ο κατήφορος δεν έχει τέλος» και… δικαιώνει τον αντίλαλό του, ακούγοντάς τον ως τον λαό που αντιλαλεί τη φωνή του Κυρίου του!.. 

 Για να δούμε όμως τι, πραγματικά, λέει ο λαός μας. Όχι βέβαια ως αντίλαλος του Σαμαρά ή του Κουτσούμπα, αλλά ως σύνοψη των ποιοτικών στοιχείων μιας δημοσκόπησης. Η οποία είναι πιθανόν, καθώς διαβάζετε αυτό το κείμενο, να έχει δημοσιευτεί. 

Η πλειονότητα των Ελλήνων, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, εμφανίζονται ικανοποιημένοι έως και υπερήφανοι από την εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στο Βερολίνο θεωρώντας ότι μετά από πολλά - πολλά χρόνια τους εκπροσώπησε ένας πραγματικός Έλληνας πρωθυπουργός» : 
- Μίλησε Ελληνικά (όχι αγγλικά ή γερμανικά) 
-Έθεσε θέμα τέλους της καταστροφικής πενταετίας των μνημονίων -Έθεσε θέμα δικαστικής συνδρομής για τη Siemens 
-Έθεσε θέμα γερμανικών επανορθώσεων και κατοχικού δανείου 

Αυτά λένε οι καλοί Έλληνες και είμαι ένας απ’ αυτούς. Ωστόσο, επειδή (όπως η Μέρκελ και ο Τσίπρας) ξέρω μπάλα, θα προτιμούσα να κάνω μια ανάλυση της συνάντησης των δυό ευρωπαίων ηγετών με ποδοσφαιρικούς όρους. Έστω και μόνο για την ευχαρίστηση να τοποθετήσω τον Τσίπρα στην επίθεση και την Μέρκελ στην άμυνα. Και τέρμα.

Νίκος Τσαγκρής

Ο Σόϊμπλε και το «κόκκινο σάντουιτς»

Ένα βιωματικό τραύμα που σημάδεψε τους παλαιούς αριστερούς, επιστρέφει. Και τρυπώνει στη ρωγμή του χρόνου…  

Η γνώμη μου για τους πολιτικούς, είναι γνωστό, δεν είναι… άκρως θετική. Έτσι, κάθε φορά που πρέπει να τους προσεγγίσω κριτικά, θέλοντας να αποφύγω την ευθεία «προσβολή», τους ψέγω μ’ ένα απόφθεγμα του Ιονέσκο, αντιπροσωπευτικό της γνώμης μου γι’ αυτούς. Για να προσδώσω, φυσικά, το κύρος του πολιτικά οξυδερκούς και έμπειρου αυτού σοφού, στον δημοσιογραφικό μου λόγο, τον πεζό: «Υπάρχουν δυο είδη ιδιοσυγκρασίες, η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί. Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης…».

 Όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις φωτεινές. Πολιτικοί, αν όχι με ιδιοσυγκρασία… «καλλιτεχνική» ή «επιστημονική», σίγουρα κάτι παραπάνω από «μάγειρες της κοινωνίας» ή «διανομείς της άνεσης». Πολιτικοί – επαναστάτες, ανατρεπτικοί, ρομαντικοί. Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε ας πούμε – αυτόν σκεφτόμουν εξ αρχής, κάτι διόλου τυχαίο. 

 Δυό – τρείς εβδομάδες τώρα, η σκιά του Σαλβαδόρ Αλιέντε είναι ανάμεσά μας. Το ρομαντικό πολιτικό έπος που άφησε πίσω του, βιωματικό τραύμα για εμάς τους παλαιούς αριστερούς, επιστρέφει. Και τρυπώνει στη ρωγμή του χρόνου: «ο Τσίπρας μου θυμίζει τον Σαλβαδόρ Αλιέντε. Αν πετύχαινε αυτό που είχε στο μυαλό του ο Αλιέντε, θα άλλαζαν τα πάντα στην Λατινική Αμερική. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Τσίπρα. Απλώς τον Αλιέντε τον καθάρισαν με τα όπλα. Σήμερα δεν σε καθαρίζουν με τον ίδιο τρόπο. Σήμερα έχεις απέναντί σου την οικονομία, τη δεξιά πλευρά της Ευρώπης, την Γερμανία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Δεν θα τον αφήσουν εύκολα να κερδίσει…» 

 Το «κόκκινο σάντουιτς» 

 Ο Κώστας Γαβράς, με τον μεγεθυντικό φακό του σκηνοθέτη, νετάρει στο ελληνικό πολιτικό δράμα, στους πρωταγωνιστές του, διακρίνει, συγκρίνει, κρίνει: η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει να «ανατραπεί», γιατί αν δεν ανατραπεί θα μας «ανατρέψει»… 

 Να πoια είναι η ιδέα του σκληρού (υπό γερμανική ηγεμονία) συστημικού πυρήνα: η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί γιατί είναι αδέσμευτη, ανεξάρτητη, ανυπότακτη, ανυποχώρητα αριστερή. Μας είναι αδύνατον να την μεταλλάξουμε, όπως κάναμε με τους σοσιαλδημοκράτες. Αντίθετα, επιχειρεί εκείνη να μας αλλάξει, να ανατρέψει τις συστημικές ισορροπίες, τους κανόνες, να διαταράξει τη «γερμανική τάξη των ευρωπαϊκών πραγμάτων… 

 «Τώρα, με τον Κάστρο στην Κούβα και τον Αλιέντε στη Χιλή, έχουμε στην Λατινική Αμερική ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη η Λατινική Αμερική θα γίνει κόκκινη», δήλωνε τρομαγμένος ο Ρίτσαρντ Νίξον, καθώς έβλεπε την κυβέρνηση Αλιέντε να εφαρμόζει, ανυποχώρητη, το πρόγραμμα της. Και, για να αποδομήσει το… «κόκκινο σάντουιτς», έδινε εντολή στην CIA να ανατρέψει τον Αλιέντε, ορίζοντας ως οργανωτή του πραξικοπήματος τον… δικό μας Χένρυ Κίσινγκερ. 

Είναι σαν να το ακούω, να το ψιθυρίζει ο Σόϊμπλε στο αυτί της Ολλανδής ορντινάτσας του: «Τώρα, με τον Τσίπρα στην Ελλάδα και τον Ιγκλέσιας (Ποδέμος) στην Ισπανία, έχουμε ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη η Ευρώπη θα γίνει κόκκινη»!.. 

 Μια «θηλιά» διαρκείας 

 Δεν γνωρίζω αν ο Σόϊμπλε είναι εκείνος που κινεί τα νήματα για την αποδόμηση του ευρωπαϊκού… «κόκκινου σάντουιτς». Δεν έχω ιδέα ποιον, ακριβώς, ρόλο έχουν στο έργο οι «θεσμοί», οι εκπρόσωποί τους, οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, η Bild, το «Θέμα», το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ο Σκάϊ, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος. Ωστόσο, δεν χρειάζεται ο μεγεθυντικός φακός του Κώστα Γαβρά για να δούμε ότι η περίπτωση Τσίπρα θυμίζει την περίπτωση Αλιέντε, ότι αν πετύχει αυτό που έχει στο μυαλό του ο Τσίπρας θα αλλάξουν τα πάντα στην Ευρώπη, όπως θα άλλαζαν τα πάντα στην Λατινική Αμερική αν πετύχαινε εκείνο που είχε στο μυαλό του ο Αλιέντε. Και δεν χρειάζεται παρά η βιωματική – ιστορική εμπειρία ενός παλαιού αριστερού Έλληνα δημοσιογράφου για να δει ότι το «έργο» παίζεται ήδη και είναι μια υπερπαραγωγή: ένα συστημικό "πραξικόπημα" διαρκείας για την ανατροπή της ελληνικής κυβέρνησης, ενορχηστρωμένο από μια τερατώδη κοινοπραξία συστημικών ευρωπαϊκών και ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης… 

«Απλώς τον Αλιέντε τον καθάρισαν με τα όπλα», λέει ο Γαβράς, ξεχνώντας ότι μέχρι να τον «καθαρίσουν» οριστικά με το δεύτερο πραξικόπημα, είχε προηγηθεί και μία (τι ειρωνεία!..) απόπειρα οικονομικού στραγγαλισμού της Χιλής*». Ωστόσο ναι, «σήμερα δεν σε καθαρίζουν με τον ίδιο τρόπο» κι ας σου έχουν φορέσει στο λαιμό μια οικονομική θηλιά διαρκείας. Και ναι, «δεν θα σ’ αφήσουν εύκολα να κερδίσεις» αλλά ποτέ δεν περίμενες να… σ’ αφήσουν: αντιστέκεσαι ανυποχώρητα. Το παλεύεις με όλα τα όπλα που διαθέτεις, πολιτικά, διπλωματικά, γεωπολιτικά. Υψώνεις λαϊκό τείχος κυριαρχίας και αξιοπρέπειας απέναντι στους συστημικούς υπονομευτές. Κερδίζεις. Νικάς…

Νίκος Τσαγκρής

Ούτε ρήξη, ούτε οπισθοχώρηση

Την συνέχιση της διαπραγμάτευση για μια νέα, δίκαιη συμφωνία που θα σημάνει το τέλος της λιτότητας και την ανάπτυξη απαιτεί η πλειονότητα των Ελλήνων 

Προσπαθώ να δώ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ. ΕΛ όπως είναι, μια κυβέρνηση – γέννημα της οργής και της ανάγκης, μια φιλολαϊκή κυβέρνηση μιας προεδρευομένης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ενός αστικού κράτους – έθνους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ• που, σε συνθήκες βαθειάς οικονομικής κρίσης – οφειλόμενης στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, την «ιμπεριαλιστική» διαχείρισή της από τις ηγεμονεύουσες την Ε. Ε. δυνάμεις, την εθελόδουλη προσαρμογή της χώρας μας στο «πλαίσιο» της συγκεκριμένης διαχείρισης – επιχειρεί, με σχετική επιτυχία και με τη στήριξη της πλειονότητας του ελληνικού λαού που αντιπροσωπεύει και κυβερνά, να ανταποκριθεί στην προεκλογική δέσμευσή της για μια «πραγματική διαπραγμάτευση με τους εταίρους». Με στόχο μια νέα συμφωνία (δανειακή σύμβαση) που θα εξυπηρετεί την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, χωρίς να συνοδεύεται από τιμωρητικούς για τον ελληνικό λαό όρους, μέτρα λιτότητας και καταστροφικούς για την οικονομία κανόνες. Κι ακόμα, να ανταποκριθεί στην (προεκλογική, επίσης) δέσμευσή της για άμεση εφαρμογή των μέτρων ανάσχεσης της ανθρωπιστικής καταστροφής που περιλαμβάνονται στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». 

Κάπως έτσι βλέπω την κυβέρνηση όταν προσπαθώ να την δω όπως είναι, και κάπως έτσι βλέπω ότι την βλέπει και η (κυμαινόμενη από 80 – 55%) πλειονότητα των Ελλήνων που τη στηρίζει, όταν "διαβάζω» τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των σχετικών σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης. Κάπως έτσι, άλλωστε, υποθέτω, βλέπει και η ίδια η κυβέρνηση τον εαυτό της, όταν προσπαθεί να τον δει όπως είναι. Και όχι όπως θέλει να είναι, ή όπως θέλει να φαίνεται πως είναι, αν θέλει να φαίνεται διαφορετική απ’ ό,τι είναι ή απ’ ό,τι επιθυμεί να φαίνεται πως είναι… 

Ακραίες «θεωρήσεις» 

Το πώς βλέπει μια κυβέρνηση τον εαυτό της δεν είναι θέμα επικοινωνιακής φαντασμαγορίας, αλλά ζήτημα συλλογικής αυτογνωσίας. Ωστόσο, η συγκεκριμένη κυβέρνηση (το παρόν της – το μέλλον της) κρίνεται από την διαπραγμάτευση, δεδομένου ότι απ’ αυτήν κρίνεται το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων και, κατ’ ανατρεπτική ακολουθία, της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Έτσι, η κυβέρνηση είναι η διαπραγμάτευση και, καθώς η διαπραγμάτευση γίνεται, αναπόφευκτα, ζήτημα επικοινωνιακής φαντασμαγορίας, οι πρωταγωνιστές της παραμορφώνονται, ο λόγος τους θρυμματίζεται εντός της, μαζί και το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης. Και από κοντά η κυβέρνηση, το πραγματικό της σχήμα, ο πολιτικός της χαρακτήρας. 

Λοιπόν, ποια συλλογική αυτογνωσία; Η κυβέρνηση είναι η διαπραγμάτευση, όπως την βλέπουν οι υπουργοί της, οι υφυπουργοί της, τα μέλη της! Όπως την βλέπουν οι βουλευτές της, τα κόμματα που την συνιστούν – σε ότι μας αφορά, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του, τα μέλη του. Εδώ, δυό ακραίες εκδοχές θεωρήσεων: 

Η ρομαντική θεώρηση: Βλέπω την διαπραγμάτευση σαν μια μυθική ελληνική εκστρατεία για τον εξανθρωπισμό των βάρβαρων ευρωπαϊκών (γερμανικών) κανόνων, την πολιτική επανίδρυση της Ε.Ε. 

Η ευρωφοβική θεώρηση: βλέπω τη διαπραγμάτευση σαν μια εξελισσόμενη διαδικασία εγκλωβισμού της κυβέρνησης, με στόχο να οδηγηθεί στην πλήρη συνθηκολόγηση. Μονόδρομος για την Ελλάδα είναι η ανυπακοή και η ρήξη... 

 Η ρήξη είναι εύκολη. 

 Ούτε ρήξη ούτε συνθηκολόγηση: η δεύτερη είναι εύκολη, η πρώτη ευκολότερη: Διαπραγμάτευση – διαπραγμάτευση – διαπραγμάτευση, αν όχι σαν «μια μυθική ελληνική εκστρατεία για τον εξανθρωπισμό των βάρβαρων ευρωπαϊκών (γερμανικών) κανόνων…», ως αταλάντευτη επιχείρηση εκπροσώπησης και διεκδίκησης του συλλογικού «θέλω» της πλειονότητας των Ελλήνων που ανέδειξαν και στήριξαν (και στηρίζουν) αυτή την κυβέρνηση, αυτή τη διαπραγμάτευση. 

Ακριβώς! Αυτή τη στιγμή, καθώς γράφω αυτό το κείμενο, καλούμαι από διαδικτυακούς φίλους να υπογράψω ένα άλλο. Ένα ψήφισμα μέσω της ομάδας Avaaz* που περιλαμβάνει, ακριβώς, αυτό το λαϊκό συλλογικό «θέλω», το περιγράφει και το διεκδικεί: 

Για πρώτη φορά μετά την έναρξη της κρίσης, γίνεται μια συντονισμένη, εθνική προσπάθεια για ένα τέλος στο αποτυχημένο πείραμα της λιτότητας που έχει γονατίσει τη χώρα μας. 

Αλλά Ευρωπαίοι ηγέτες και τραπεζικά συμφέροντα απειλούν να σκοτώσουν την ελπίδα μας. Κάποιοι ήδη μιλούν για χαλάρωση της ελληνικής θέσης. 

 Αν όμως συσπειρωθούμε τώρα και δημιουργήσουμε μια εκκωφαντική, ενωτική, υπερκομματική έκκληση ενάντια στη λιτότητα, μπορούμε να γίνουμε το δημοκρατικό αντίβαρο στην πίεση και τις φοβέρες των δανειστών. 

 Δεν έχουμε χρόνο – όλα θα κριθούν μέσα στις επόμενες μέρες. Πρόσθεσε το όνομά σου για να στηρίξουμε τη διαπραγμάτευση και να ζητήσουμε απ’ τον Α. Τσίπρα και τον Γ. Βαρουφάκη να επιμείνουν με αποφασιστικότητα στη θέση τους για τέλος στη λιτότητα και μια νέα, δίκαιη συμφωνία για τον ελληνικό λαό. Ας κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή… 

Συνυπογράφω και στηρίζω, και έτερον ουδέν… 

 * Όταν οι υπογραφές φτάσουν τις 100.000 το ψήφισμα θα παραδοθεί απ’ την ομάδα του Avaaz στους δύο πολιτικούς.

Νίκος Τσαγκρής

Μην πυροβολείτε τον Βαρουφάκη

Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται μέσα σε ένα παγκόσμιο επικοινωνιακό πανδαιμόνιο εντός του οποίου ο Έλληνας οφείλει να ακούγεται: να «σκεπάζει» τον εκκωφαντικό θόρυβο του Γερμανού ομολόγου του…   

Κάποιοι δικοί μας (με την καλή έννοια) λένε και γράφουν διάφορα για τον Βαρουφάκη. Ότι φοράει κασκόλ και μαντήλια, ότι δίνει τρεις συνεντεύξεις την ημέρα, ότι μιλάει περίεργα και κινείται εκτός ριζοσπαστικής γραμμής – έξω, εν γένει, από τα πολιτικά ειωθότα, ότι το ύφος του δεν συνάδει (με τι άραγε;), ότι είναι προκλητικός και αλαζών και σε οποιοδήποτε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο κι αν κοιτάξεις, η φάτσα του Βαρουφάκη σε… πληγώνει. 

Οι συγκεκριμένοι δικοί μας (με την καλή έννοια, επαναλαμβάνω) λένε και γράφουν για τον Βαρουφάκη τα ίδια, περίπου, που λένε και γράφουν τα συστημικά παπαγαλάκια και οι πολιτικοί τηλεμαϊντανοί της αντιπολίτευσης. Ότι δεν είναι σοβαρός, ότι ντύνεται περίεργα, ότι μιλάει συνέχεια και… προκαλεί τους εταίρους με ανορθόδοξες δηλώσεις και συνεντεύξεις. 

Ευθαρσώς δηλώνω ότι διαφωνώ με όλους αυτούς που λένε και γράφουν διάφορα τέτοια για τον Βαρουφάκη• και με τους «δικούς μας», και με τους «άλλους», τα συστημικά παπαγαλάκια και τους πολιτικούς τηλεμαϊντανούς της αντιπολίτευσης. Και, για να λέμε όλη την αλήθεια, εξοργίζομαι μαζί τους. Περισσότερο με τους «δικούς μας» παρά με τους «άλλους», δεδομένου ότι οι «άλλοι» κάνουν τη δουλειά τους (υπονομεύουν τον Βαρουφάκη για λογαριασμό του Σόϊμπλε, των… «θεσμών» και των διαπλεκόμενων μελών της οικονομικής ελίτ της χώρας μας), ενώ οι «δικοί μας», εκόντες – άκοντες, τους σιγοντάρουν. Πέφτοντας στην καλοστημένη επικοινωνιακή (και όχι μόνον) παγίδα τους.  

Σόϊμπλε εκτός παιδιάς 

Κατά τη γνώμη μου, ο Βαρουφάκης είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το Τσίπρα και την παρέα του• τη «γενιά του Αλέξη», όπως είχε πει κι ο Γιώργος Κιμούλης μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης: υπήρχε μια ηττοπάθεια στο χώρο της Αριστεράς, σαν να μείναμε από θεωρητικά εργαλεία. Κι ήρθε η γενιά του Αλέξη, που μόνο την ευχαριστούμε... 

Ο Βαρουφάκης μιλάει πολύ γιατί ο Σόϊμπλε μιλάει πολύ. Ο Βαρουφάκης κάνει τρείς δηλώσεις και δυό συνεντεύξεις την ημέρα για να απαντήσει στον Σόϊμπλε που κάνει τρεις δηλώσεις και δυό συνεντεύξεις την ημέρα. Έτσι ο Βαρουφάκης είναι ο Έλληνας υπουργός των οικονομικών και ο Σόϊμπλε είναι ο ισότιμος Γερμανός ομόλογός του. Αυτό είναι όλο: η διεκδίκηση της ισοτιμίας μετά από πέντε χρόνων υποτέλεια. 

 Η αποκατάσταση της ισοτιμίας των χωρών – μελών της ευρωζώνης είναι βασικό στοιχείο της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ και, αυτήν ακριβώς τη στρατηγική υπηρετεί ο Βαρουφάκης: ιδανικά, ακομπλεξάριστα, ευφυέστατα, καταιγιστικά. Με αποτέλεσμα την αξιοθαύμαστη διπλωματική πλαγιοκόπηση – απομόνωση του Γερμανού κατά τη διάρκεια των τριών θυελλωδών eurogroup• την αποδόμησή του ως κυρίαρχου του παιγνιδιού. Αυτή η «αποδόμηση» ήταν που τον «τρέλανε» και τον οδήγησε σ’ εκείνο το υστερικό ανθελληνικό ξέσπασμα που ακολούθησε το δεύτερο eurogroup. Και κλιμακώθηκε στο τρίτο, μετά την απόσπαση, από τον ομότιμο πια Έλληνα ομόλογό του, της… ασαφούς συμφωνίας – γέφυρας… 

 Σαν θεωρία συνωμοσίας 

 Είναι γνωστό ότι ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε διαθέτει έναν εξαιρετικά πολυσχιδή, πολυπρόσωπο και «θορυβώδη» επικοινωνιακό μηχανισμό, έμμεσα ή άμεσα διαπλεκόμενο με δεκάδες γερμανικά και ευρωπαϊκά (και ελληνικά) Μέσα Ενημέρωσης, κι ακόμα πρόσωπα και μηχανισμούς των Βρυξελών. Έτσι, ιδιαίτερα μετά τον «παραγκωνισμό» του από τον Βαρουφάκη (την ελληνική κυβέρνηση εν τέλει), χρησιμοποιεί τον τερατώδη αυτό επικοινωνιακό μηχανισμό εκπέμποντας ένα βάναυσο ξεφωνητό κατά του Βαρουφάκη και της ελληνικής κυβέρνησης: «Αδιαφορώ αν θα πτωχεύσει η Ελλάδα. Αδιαφορώωωω!» ● « Η πτώχευση των Ελλήνων με αφήνει παγερά αδιάφορο!» ● «Δεν δουλεύαμε έτσι εμείς εδώ στην ευρωζώνη. Ρωτήστε τον Βαρουφάκη!»… Φυσικά και δεν δούλευε έτσι. Εκείνος διέτασσε, ο άλλος εκτελούσε: «forget it, Yannis». Τώρα, ο «έκπτωτος» μέγας οικονομικός κανόναρχος της ευρωζώνης, εν εξάλλω ωρύεται: φημολογείται ότι αν δεν είχε τη Μέρκελ να τον κρατάει «θα είχε στραγγαλίσει ήδη τους Έλληνες». 

Στον ίδιο τόνο σέρνεται μια φάλτσα συμφωνία, σαν θεωρία συνομωσίας που πατάει στην πράξη: κάτι σαν σιωπηλό πραξικόπημα βρίσκεται σε εξέλιξη με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης, «ένα σχέδιο που διαμορφώνεται στα σαλόνια της Αθήνας από εφοπλιστές, που φυσικά έχουν βγάλει τα χρήματα έξω από την Ελλάδα, ξεσκολισμένους φιλοσαμαρικούς δημοσιογράφους και τον ίδιο τον πρόεδρο της ΝΔ. Αλλά που δεν θα είχε καμία πιθανότητα επιτυχίας, χωρίς την ενεργό ανάμειξη της γερμανικής ηγεσίας»* 

Αυτά την ώρα που η διαπραγμάτευση με την «αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα» συνεχίζεται μέσα σε ένα παγκόσμιο επικοινωνιακό πανδαιμόνιο. Εντός του οποίου ο Βαρουφάκης καταφέρνει να διακρίνεται, να ξεχωρίζει, να ακούγεται. Να σκεπάζει τον εκκωφαντικό θόρυβο του Γερμανού ομολόγου του. Ενώ κάποιοι δικοί μας (με την καλή έννοια) λένε και γράφουν διάφορα, πυροβολώντας τον Έλληνα. Έλεος… 

 *Από άρθρο του Στέλιου Κούλογλου στο tvxs.gr

Νίκος Τσαγκρής