Τα social media στηρίζουν Τσίπρα

Οι «φίλιες» αντιδράσεις στα πρώτα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης και ο αντίκτυπός τους στη διαδικτυακή «κοινωνία».   

Καθαρά Δευτέρα, 23/2/2015. Την ημέρα εκείνη τα παραδοσιακά κούλουμα εξαντλήθηκαν σε κλειστούς χώρους, εν μέσω έντονων βροχοπτώσεων και θορυβωδών διαλόγων και διαξιφισμών. Στο μάτι του κυκλώνα, ο κεραυνός Γλέζου που, ενώ προ αρκετών ωρών εκτοξεύτηκε, εξακολουθούσε να δονεί την ατμόσφαιρα της περιρρέουσας αντιμνημονιακής οχλαγωγίας. 

Μια μέση – αποστασιοποιημένη, αλλά διόλου κακόβουλη – ανάγνωση των αρνητικών αντιδράσεων στους χειρισμούς της κυβέρνησης (κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της διαπραγμάτευσης) έδειχνε σύγκλιση των κ. κ. Βόλφγκανκγ Σόϊμπλε, Αντώνη Σαμαρά, Ευάγγελου Βενιζέλου, Δημήτρη Κουτσούμπα, Μανώλη Γλέζου, Αλέξη Μητρόπουλου, Κώστα Λαπαβίτσα και, πάταγος στα ΜΜΕ, ορυμαγδός στο διαδίκτυο! 

Ο πάταγος στα ΜΜΕ είχε τον ήχο του τεχνητού πολλαπλασιασμού των συριζαίϊκων φάλτσων – το χρώμα της συστημικής αναθάρρησης μπροστά στο ενδεχόμενο αποτυχίας της κυβέρνησης να κερδίσει τον χρόνο – γέφυρα που διεκδικούσε, μήπως… Μήπως τους βγει έτσι, απροσδόκητα, (από συριζαίϊκο αυτογκόλ) το όνειρο της «αριστερής παρένθεσης». 

Ο ορυμαγδός στο διαδίκτυο είχε το ρυθμό, την «κίνηση» την πολύσημη αρμονία του αρχαίου χορού. Εκατοντάδες, χιλιάδες χρήστες των social media, σώματα από το «σώμα» της συντριπτικής πλειοψηφίας των απλών Ελλήνων που στηρίζουν τους χειρισμούς της κυβέρνησης Τσίπρα, χόρευαν την αντίθεσή τους στον αντικυβερνητικό, αριστερίστικο ή μη, βερμπαλισμό. Που, στο χρόνο και στο χώρο που εκδηλώθηκε, συναντήθηκε και ταυτίστηκε με τις συστημικές αντιδράσεις: «Το 80% των Ελλήνων εγκρίνουν τους χειρισμούς της κυβέρνησης Τσίπρα! (διαφωνούν οι κ. κ. Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος, Δημήτρης Κουτσούμπας, Αλέξης Μητρόπουλος, Μανώλης Γλέζος καθώς και μια κομμουνιστική... τάση), ήταν το πλέον αιχμηρό σχόλιο του διαδικτυακού χορού. 

Ο διαδικτυακός αναστεναγμός

Στο διαδίκτυο η Ελλάδα αναστενάζει! Όχι μόνο η Ελλάδα, ο κόσμος ολόκληρος. Έγραφα, εδώ, στην ίδια στήλη, ότι «στον αντίποδα του διεθνοποιημένου νεοφιλελεύθερου οικονομισμού αναπτύσσεται ένας πραγματικά μεταμοντέρνος «διεθνισμός», ο ιντερνετικός – ας τον πούμε, διεθνισμός. Μια άτυπη «Πέμπτη Διεθνής» που σχηματίζεται (και διαρκώς ανασχηματίζεται) από μυριάδες χρήστες του διαδικτύου, σπάει τους παραδοσιακούς κοινωνικούς κώδικες, ανατρέπει την πολιτική και κομματική τάξη, γκρεμίζει τα εθνικά σύνορα και τα γεωπολιτικά τείχη. 

Είναι μια «διεθνής» που ανιχνεύεται μαζικά στη μπλογκόσφαιρα, στα social media εν γένει και, μέλος της είναι το ελληνικό διαδικτυακό «έθνος», η ελληνική κοινωνία των social media. Την ανιχνεύει, αλήθεια κανείς εκεί στην Κουμουνδούρου; 

Την ανιχνεύω και την φέρνω εδώ, κομμάτια κι αποσπάσματα των διαδικτυακών «αναστεναγμών» του «80%» των Ελλήνων που (σε πείσμα των «αντιδρώντων» κυβερνητικών και κομματικών παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ: την «κυβέρνηση Τσίπρα», όπως τη λένε, και τους χειρισμούς της στη διαπραγμάτευση: 

«Νωρίς αρχίσατε την υπονόμευση της κυβέρνησης εκ των ένδον» ● «Εύκολος "αριστερός" βερμπαλισμός, από κάποιους που έζησαν τη ζωή τους με την ονείρωξη της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων εξ εφόδου (εξαιρείται ο Μανώλης Γλέζος) ● «με την πρώτη θαλασσοταραχή, σας έπιασε ο καιρός» ● «στηρίζουμε το οικονομικό επιτελείο στις διαπραγματεύσεις, γιατί είναι ό,τι πιο προοδευτικό. συγκροτημένο και έντιμο είχε η χώρα τα τελευταία 50 χρόνια»… 

Ισότητα στην «αριστεροφροσύνη» 

Εκατοντάδες παρόμοιοι, ανηρτημένοι «αναστεναγμοί». Και ύβρεις, και σαρκασμοί, και αναθέματα. Και ευγενείς και αξιοπρεπείς, και αντιπροσωπευτικές του πολιτικού ήθους του μέσου ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ αναρτήσεις, όπως αυτή: 

«Ως ψηφοφόρος και ως πολίτης που έχω στηρίξει τον Σύριζα, κυρίως μετά τις εκλογές, έχω την απαίτηση να μην θεωρεί κάποιος για κανένα λόγο ότι είναι περισσότερο ίσος από όλους εμάς που έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας σε αυτήν την κυβέρνηση. 

»Δεν χρειάζεται να προκαταλαμβάνει (σ. σ: εννοεί τον Μανώλη Γλέζο) αποφάσεις λόγω ηλικίας. Η σοφία δεν μετριέται με τα χρόνια, είναι θέμα στάσης ζωής και υπευθυνότητας. Και ας κοιτάξει κάποιος τον πολιτικό του βίο ως σύνολο. Δεν του αναγνωρίζεται ο ρόλος του Νέστορα. Από εμένα τουλάχιστον όχι. 

»Παρά το ότι τον ψήφισα στις Ευρωεκλογές, τον τιμώ και τον σέβομαι, δεν το έκανα για να υπονομεύει αυτούς που εκλέξαμε ως κυβέρνηση, και που έλαβαν εντολή να φέρουν σε πέρας αυτή τη δύσκολη διαπραγμάτευση που παρακολουθούμε τόσον καιρό με κομμένη την ανάσα: να δίνουν "μάχη σαν λιοντάρια" στους ΕυρωπαΪκούς θεσμούς.»* 

 Δεν έχω χώρο για περισσότερα και δεν νομίζω ότι χρειάζονται. Ένα τελευταίο σχόλιο μόνο (ισοπεδωτικό μεν, σαρκαστικό δε) που αλίευσα στο face book προς το τέλος της εβδομάδας. Επειδή εκφράζει θαυμάσια τον… θεραπευτικό σκοπό αυτού του κειμένου: το 80% των Ελλήνων εξακολουθεί να στηρίζει την κυβέρνηση Τσίπρα, πιστεύοντας ότι η «συμφωνία – γέφυρα» δίνει ανάσα στον λαό αποτρέποντας τη μεθοδευμένη πρόκληση χρηματοπιστωτικής ασφυξίας που στόχευε στην «αριστερή παρένθεση». Το άλλο 20% είναι… αριστεροί(!)

 

 * Ανάρτηση της Πόλυς Χατζημανωλάκη στο face book. (Η Π.Χ. είναι γνωστή συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας – ΑΥΓΗ)

Νίκος Τσαγκρής

Β. Σόϊμπλε, ο Σαϊλοκ της ευρωζώνης

Ο Αλ Πατσίνο ως Σάϊλοκ

Από το «πλιάτσικο» του Ανατολικού Βερολίνου ως την λεηλασία των χωρών και των λαών της ευρωζώνης με πρόσχημα την προσήλωση στους κανόνες 

 Μια αυτοκτονία και μια συγνώμη σφράγισαν, εκείνη τη σκοτεινή βερολινέζικη ημέρα, το σκάνδαλο του μαύρου χρήματος που εισέρρευσε στο ταμείο των Χριστιανοδημοκρατών. Ένα σκάνδαλο που εξελισσόταν ήδη σε χιονοστιβάδα.

 Ο υπεύθυνος οικονομικών και προϋπολογισμού της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, Βολφγκανγκ Χίλεν, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του δίπλα σε μια επιστολή, στην οποία ο αυτοχειριασμός του αποδιδόταν σε οικογενειακούς λόγους. 

 Λίγο πριν, στο ιστορικό ημικύκλιο του Ραϊχσταγκ, ο ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, με τη φράση «λυπούμαι και ζητώ συγνώμη», αναγνώριζε ότι εψεύσθη όταν αρνήθηκε ότι είχε δεχθεί παράνομη «δωρεά» 100.000 μάρκων από έναν έμπορο όπλων*. 

Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε λυπάται, λυπάται πολύ. Είναι γέννημα και θρέμμα της παραδοσιακής γερμανικής λύπης, που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, του δόγματος των δογμάτων. 

 «Το δόγμα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια ρητή απαγόρευση της σκέψης» εξηγεί ο Βαυαρός Λούντβιχ Φόιερμπαχ. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο: «οι Γερμανοί αποβλακώθηκαν ηθελημένα εδώ και μια χιλιετία περίπου• πουθενά αλλού δεν έγινε πιο διεφθαρμένη κατάχρηση των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών ναρκωτικών, του αλκοόλ και του χριστιανισμού», ξομπλιάζει τους πατριώτες του ο Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε. 

Δογματικός του προτεσταντικού ήθους ναι, ηθελημένα αποβλακωμένος Γερμανός όχι. Ούτε ναζί, όπως (δικαιωματικά) τον «είδε» ο σκιτσογράφος της Αυγής Τάσος Αναστασίου. Οι περισσότεροι Έλληνες βλέπουν τον Σόϊμπλε σαν τον μοχθηρό σαιξπηρικό δανειστή Σάϊλοκ: «θα σου δανείσω, αλλά θέλω ένα κομμάτι από τη σάρκα σου»… Και τον σιχτιρίζουν. Και τον περιγελούν. Και τον οικτίρουν… 

 Οι σκιές και οι λεκέδες 

Πράγματι, οι Έλληνες λυπούνται τον Βολφγκανγκ Σόϊμπλε. Όχι (μόνο) για την σωματική αναπηρία του, αλλά για την ευκρινή ψυχική σκιά της. Που αδυνατεί να κρύψει τους λεκέδες του βίου και της πολιτείας του: 
 - Τη διαπραγμάτευση με τους σταλινικούς ηγέτες του Ανατολικού Βερολίνου εννοείς, Γιόχαν; 
 - Φυσικά, Φραντς. 
- Έταζε αμνηστίες στους πάντες και από πίσω έδινε το σύνθημα για την εισβολή των Δυτικών και την μεγάλη λεηλασία. Αυτό δε λες, Γιόχαν; 
 -Ακριβώς: ο τύπος έδωσε το σύνθημα για το μεγαλύτερο πλιάτσικο στην ιστορία της Γερμανίας… 

Λένε πως τότε, ως αρχιδιαπραγματευτής της «ενοποίησης» του Βερολίνου, ο Σόϊμπλε ήταν ο άνθρωπος που ξεπούλησε για «πενταροδεκάρες» την περιουσία της Ανατολικής Γερμανίας στους βιομηχάνους της Δυτικής Γερμανίας. Ποιος ενεθυλάκωσε τις «πενταροδεκάρες»; 

 Δεν υπάρχει απάντηση. Μα και να υπήρχε, «λυπούμαι και ζητώ συγνώμη», θα ψέλλιζε ο καλός στρατιώτης Βόλφγκανγκ. Και θα… καθάριζε τα του οίκου του: ο «οίκος» Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε βρίθει καθάρσεων και εξαγνισμών, ως οίκος αμαρτιών και τερατωδών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Ο «νοικοκύρης» του ήταν ο πρώτος ευρωπαίος ηγέτης που αποθέωσε το Γκουαντάναμο ως θεόπεμπτη μέθοδο τιμωρίας και καθάρσεως. Και πρότεινε την επαναφορά της θανατικής ποινής ως όπλο στον «πόλεμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της τρομοκρατίας! 

Τι θράσος! Το μόνο που δεν εξήγησε ήταν εάν θα φορούσε ο ίδιος την κουκούλα του δήμιου. Ή θα άφηνε την λεπτή αυτή αποστολή στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Μετά λύπης του!.. 

 Ως πότε η Γερμανία; 

Προ ημερών ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε δήλωσε ότι λυπάται και τους Έλληνες. Με εκείνη τη λύπη που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, προφανώς: λυπάμαι τους Έλληνες, ως ηδονιστές και απείθαρχους και ανυπάκουους πολίτες που έμειναν ατιμώρητοι, καθώς η νέα ηγεσία τους αρνείται να συνεχίσει το πρόγραμμα τιμωρίας τους σύμφωνα με τους δικούς μου κανόνες, όπως το εφάρμοζε η παλαιά… 

«Ο κ. Σόιμπλε έχασε την ψυχραιμία του. Εκφράστηκε υποτιμητικά απέναντι στον ελληνικό λαό», ήταν η απάντηση του ύπατου αξιωματούχου της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, Αλέξη Τσίπρα. «Θέλω να του επισημάνω ότι θα ήταν καλύτερα να λυπάται τους λαούς που περπατάνε με το κεφάλι σκυφτό», συμπλήρωσε… αλύπητα: Να μην λυπάται τους λαούς που σηκώνουν το κεφάλι υπερήφανα. Αυτούς να τους σέβεται να τους εκτιμά… 

 Στους ευαίσθητους παρατηρητές, δέκτες των δονήσεων αυτής της ιστορικής για το μέλλον της ευρωζώνης διαπραγμάτευσης, αποκαλύφθηκε απολύτως η στελέχωση, η διάρθρωση και η λειτουργία της πολιτικής «μαφίας» που, υπό την ηγεσία του αρχηγού της «φαμίλιας» χερ Σόϊμπλε, ξεζουμίζει τους λαούς της ευρωζώνης με πρόσχημα τους δημοσιονομικούς κανόνες και εργαλεία τα «προγράμματα» της λιτότητας. Ωστόσο το μεγάλο ερώτημα παραμένει: ως πότε η Γερμανία – ως πότε ο Σόϊμπλε; 

 Ωσότου η πλαγιοκόπηση του Γερμανού απ’ την ελληνική διπλωματία, η αποδόμησή του ως κυρίαρχου του παιγνιδιού, η έμπρακτη αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας εντός και εκτός διαπραγμάτευσης αποδώσουν, είναι η απάντηση. Ωσότου η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την αποκατάσταση της ισοτιμίας των χωρών – μελών της ευρωζώνης πραγματωθεί. 

 * Από ρεπορτάζ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ της 21ης Ιανουαρίου 2000

Νίκος Τσαγκρής

Ο Βαρουφάκης "σκότωσε" τον Σόϊμπλε

Μερικές παρατηρήσεις σημειολογικού χαρακτήρα για την κυβερνητική διπλωματία στις σχέσεις Ελλάδας – Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο πεδίο της διαπραγμάτευσης, εμβληματική παραμένει η εικόνα των Σόϊμπλε – Βαρουφάκη μετά τη πρώτη συνάντησή τους στο Βερολίνο, στην αίθουσα Τύπου του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. Στη συγκεκριμένη εικόνα ο Γερμανός είναι το παρελθόν, ο Έλληνας το μέλλον. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία και την εξωτερική εμφάνιση των δύο ανδρών, τη σημειολογία της συμπεριφοράς τους• «τη γλώσσα του σώματος» – για να παπαγαλίσουμε κι εμείς το μοδάτο δημοσιογραφικό κλισέ. 

 Η σημειολογική τοποθέτηση του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στο παρελθόν και του Γιάνη Βαρουφάκη στο μέλλον, προσδιορίζεται από τη γλώσσα του πνεύματος (sic) των δυό ανδρών, όπως κατεγράφη κατά τη διάρκεια των δηλώσεών και των απαντήσεών τους προς τους δημοσιογράφους μετά την ενενηντάλεπτη συνάντησή τους: «Συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε», έκανε… πνεύμα ο Γερμανός. «Δεν συμφωνήσαμε ούτε καν ότι διαφωνούμε», ήταν η πνευματώδης απάντηση του Έλληνα. 

 Η οικονομική διαπραγμάτευση στο επίπεδο εκπροσώπων αντιτιθέμενων εθνών – κρατών είναι διπλωματία υψηλού επιπέδου και, απ’ αυτή την άποψη, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών στάθηκε στο…ύψος του: η δήλωση «Συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε» είναι η κλασική δήλωση – σήμανση της αρχής μιας διαπραγμάτευσης. Και είναι αυτή, ακριβώς, η δήλωση που, στο επίπεδο της πολιτικής διπλωματίας (και όχι μόνον) «τοποθετεί» τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στο παρελθόν. Δεδομένου ότι είναι μια «στάση» εκπορευόμενη από την παραδοσιακή γερμανική εμμονή στην δογματική τάξη και τους κανόνες… 

 Ένα ανέκδοτο για τον Βόλφγκανγκ 

 Το παρακάτω ανέκδοτο, που σαρώνει στο διαδίκτυο με χιλιάδες αναδημοσιεύσεις σε όλη την Ευρώπη, δίνει την λαϊκή εκδοχή αυτής ακριβώς της φονικής και, εν τέλει, αυτοκτονικής γερμανικής εμμονής (στην περίπτωσή μας, του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε) στη δογματική (προτεσταντικής προελεύσεως) εφαρμογή των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας• που παράγουν ύφεση, σκοτώνουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες και απειλούν με ξαφνικό θάνατο το ευρώ. Και βέβαια, την ίδια τη Γερμανία:

 «Στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης, οι εξεγερμένοι συνέλαβαν τρεις ευγενείς: έναν Άγγλο, έναν Γάλλο και έναν Γερμανό. Τους πέρασαν από λαϊκό δικαστήριο και τους έστειλαν στην γκιλοτίνα. 

Λίγο πριν από τον αποκεφαλισμό, ρώτησαν τον Άγγλο για την τελευταία του επιθυμία και αυτός ζήτησε ένα μπουκάλι ουίσκι. Του το πήγαν, το ήπιε και μισομεθυσμένος έβαλε το κεφάλι του στη λαιμητόμο. Για καλή του τύχη, η λεπίδα σταμάτησε λίγα εκατοστά πριν από τον σβέρκο του και οι επαναστάτες, τηρώντας τις παραδόσεις, του έδωσαν χάρη. 

 Σειρά πήρε ο Γάλλος. Τον ρώτησαν για την τελευταία του επιθυμία και αυτός ζήτησε ένα καλό γεύμα και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Αφού έφαγε και ήπιε, έβαλε το κεφάλι του στην καρμανιόλα και ως εκ θαύματος η λεπίδα μπλόκαρε και πάλι. Οι επαναστάτες, μη έχοντας άλλη επιλογή, του χάρισαν τη ζωή. 

 Στη συνέχεια οδηγήθηκε για εκτέλεση ο Γερμανός, ο οποίος όταν ρωτήθηκε για την τελευταία του επιθυμία είπε στους επαναστάτες με αυστηρό ύφος: «Να φτιάξετε αυτό το μηχάνημα!» 

 Ο Βαρουφάκης των «παιγνίων» 

 Η δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε «Συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε» είναι η κλασική δήλωση – σήμανση της αρχής μιας διαπραγμάτευσης, της οποίας ο δηλών «δηλώνει» πως έχει τον έλεγχο και πως δεν προσφέρεται για υποχωρήσεις από την τάξη και τους κανόνες που διέπουν τη βάση της διαπραγμάτευσης – στην περίπτωσή μας, τις «δεσμεύσεις» των προηγουμένων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μνημονιακών κυβερνήσεων: «η διαπραγμάτευση άρχισε και σ’ αυτήν είμαι το αφεντικό» είπε, σημειολογικά, ο Γερμανός αξιωματούχος. 

 «Δεν συμφωνήσαμε ούτε καν ότι διαφωνούμε», απάντησε ο Βαρουφάκης, «σκοτώνοντας» (στο επίπεδο της διπλωματίας, βέβαια) τον Σόϊμπλε: στη θεωρία των παιγνίων κάθε παίκτης προσπαθεί να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει, για να εμποδίσει τον αντίπαλό του να αποκτήσει πλεονεκτήματα που θα περιορίσουν τα κέρδη του. Επομένως, οι ενέργειές του εξαρτώνται άμεσα από τη θέση (στρατηγική) που θα επιλέξει ο αντίπαλος. 

 Ακριβώς. Με την απάντηση «δεν συμφωνήσαμε ούτε καν ότι διαφωνούμε», ο υπουργός Οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ εξουδετέρωσε τον «αντίπαλό» του, ακυρώνοντας την στρατηγική του (την δογματική εμμονή στους διπλωματικούς και μνημονιακούς κανόνες) καθώς και το συγκριτικό του πλεονέκτημα, αυτό του «αφεντικού της διαπραγμάτευσης». 

 Κυρίως το δεύτερο: δεν συμφωνήσαμε ούτε καν ότι διαφωνούμε, δήλωσε ο Βαρουφάκης, υπονοώντας ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν άρχισε, μια απλή συνάντηση γνωριμίας ήταν και όχι με το «αφεντικό της διαπραγμάτευσης» αλλά με τον Γερμανό ομόλογό του – τον ισότιμό του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. 

Αυτά είναι σημεία της νέας ελληνικής διπλωματίας, σημεία που αμφισβητούν εμπράκτως την γερμανική ηγεμονία, εντός και εκτός διαπραγμάτευσης. Αμφισβήτηση που  κλιμακώθηκε με τον μαραθώνιο διμερών συναντήσεων των Τσίπρα, Κοτζιά, Βαρουφάκη που ακολούθησαν όπως και στο euro group και στη Σύνοδο κορυφής. Καθώς ξεδιπλώνονταν η κυβερνητική  στρατηγική για την αποκατάσταση της ισοτιμίας των χωρών – μελών της ευρωζώνης.

Νίκος Τσαγκρής

  

Οι πρώτες μέρες χωρίς... γραβάτα

Επιστροφή στην πολιτική: με τους κυβερνώντες να τα δίνουν όλα για τους πολίτες και την «πόλη» και τους πολίτες να συμμετέχουν, ως «δυνάμει» κυβερνώντες. 

 Ένας φίλος αστυνομικός συντάκτης που καλύπτει και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, μου εκμυστηρεύτηκε ότι «τρελάθηκε» με την αντίδραση της νέας κυβέρνησης στην περίπτωση της καταστροφικής νεροποντής στην Ήπειρο: 

«Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράμα», μου είπε. «Δουλεύω τριάντα χρόνια στον Τύπο και τόσο άμεση κυβερνητική αντίδραση σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών δεν έχω ξαναδεί• με το που μαθεύτηκε το κακό, έξι ολόκληροι υπουργοί στην τσίτα, να συντονίζουν άψογα τον κρατικό μηχανισμό με γνώμονα την προστασία των πολιτών. 
- Για πες μου τους υπουργούς, του ζήτησα, με περιπαικτική διάθεση. 
- Ο Βούτσης, ο Λαφαζάνης, ο Σπίρτζης, ο Αποστόλου, ο Πανούσης και ο Σακελλαρίδης!.. 
- Μα αυτοί δεν είναι υπουργοί, του απάντησα γελώντας. Ακτιβιστές είναι ακόμα. Πολιτικοί ακτιβιστές. Και, «μακάρι να συνεχίσουν έτσι», ευχήθηκα. 
- Μακάρι, συμφώνησε και ο δημοσιογράφος: «γιατί αυτό μπορεί είναι στροφή στην πολιτική». 

 Ακριβώς. Οι πρώτες μέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ήσαν άκρως πολιτικές, αν συμφωνήσουμε στην Αριστοτέλεια νοηματοδότηση της έννοιας πολιτική, «τη φροντίδα των κοινών». Τη φροντίδα, δηλαδή, για τους πολίτες και την «πόλη» μέσα σε έναν «οργανωμένο κοινωνικό σχηματισμό»• εντός του οποίου, κάθε μέλος του οργανωμένου αυτού κοινωνικού σχηματισμού ορίζεται ως πολίτης. Κάτι που καθιστά προφανή τη διαλεκτική σχέση του πολίτη με την πολιτική. 

Συμφωνώ, όλα αυτά, σκόρπια, εκτός Δημοκρατίας, δεν είναι παρά ασπόνδυλα φληναφήματα πολιτικής φιλοσοφίας. Αλλά αυτό δεν με αποτρέπει να πω ότι οι πρώτες μέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήταν άκρως πολιτικές: «λες και από την τυραννία του Περίανδρου περάσαμε ξαφνικά στην Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλή» όπως, χαριτολογώντας, έλεγε ο συριζαίος δάσκαλος της παρέας. 

Πολιτικά χαμόγελα 

Ακραία υπερβολή. βέβαια, ακόμα και ως χαριτολόγημα. Ή μήπως όχι; Το σίγουρο είναι ότι εκείνο το μπαράζ υπουργικών εξαγγελιών κατά τη διάρκεια της διαδικασίας παραλαβής – παράδοσης των υπουργείων, αυτή η ενθουσιώδης κυβερνητική «ελευθεριότητα» (όπως χαρακτηρίστηκε, από ορισμένους… ενάρετους αριστερούς και δεξιούς ψάλτες, η καταιγιστική δράση – η λαχτάρα για δράση αλλού – των κυβερνητικών στελεχών εντός και εκτός της χώρας με στόχο την οικονομική και πολιτική χειραφέτηση των Ελλήνων) είναι η επιστροφή στην πολιτική. Μια προσπάθεια, εν πάση περιπτώσει, από την κυβέρνηση της Αριστεράς (με τη στήριξη των ΑΝΕΛ) για επιστροφή στην πολιτική. 

 Ή μήπως ένα φαντασιακό σκηνικό, στο οποίο οι Έλληνες πολίτες κατάφεραν να εγκαταστήσουν ένα κράτος Δικαίου; Μια κατάσταση άμεσης δημοκρατίας, να πούμε, όπου οι πολιτικοί φροντίζουν για τους πολίτες και την «πόλη» και οι πολίτες είναι οι δυνάμει κυβερνώντες: πολίτες ενεργοί που συμμετέχουν, άλλοι δρουν «από την οπτική των κυβερνώντων, σαν να επρόκειτο να λάβουν οι ίδιοι τις αποφάσεις»… 

Να λείπουν οι εξιδανικεύσεις και οι φαντασίες. Το σίγουρο είναι ότι οι πρώτες δεκατέσσερις μέρες αριστερής διακυβέρνησης ήταν γεμάτες χαμόγελα και τα χαμόγελα αυτά ήταν πολιτικά. Υπό την έννοια ότι ήταν χαμόγελα ανακλαστικά της εκκωφαντικής πολιτικής δράσης (της δράσης για την φροντίδα των πολιτών και της «πόλης») των κυβερνητικών παραγόντων, εντός και εκτός της χώρας. 

 Η ώρα της «μετατόπισης»; 

 Από τα πρώτα χρόνια της παγκόσμιας κρίσης αναφέρομαι διαρκώς σε μιαν επείγουσα παγκόσμια ανάγκη, την ανάγκη μετατόπισης του κέντρου βάρους από την οικονομία στην πολιτική: «οι σημερινές Δημοκρατίες αδυνατούν να επιβάλουν στον Καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι μιας νέας παγκόσμιας τάξης, της επονομαζόμενης "Δημοκρατίας των Αγορών". Είναι άλλωστε η «Δημοκρατία των Αγορών» που επιφέρει τη διαφθορά της ίδιας της πολιτικής Δημοκρατίας, αφού μετατοπίζει την έδρα της νομιμότητας από τα κοινοβούλια στις Τράπεζες… 

«Όσοι δεν το κατανοούν και κάνουν μονάχα οικονομικούς υπολογισμούς, θα διαψευστούν, γιατί, καλοί οι οικονομολόγοι, αλλά στηριζόμενοι μονάχα σε αυτούς, κινδυνεύουμε να οδηγήσουμε την Ευρωζώνη σε μεγάλη καταστροφή», είναι μια φράση από τη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κύπρο. Και σ’ αυτήν, εκτός από την σήμανση υπεροχής του γεωπολιτικού επιχειρήματος έναντι της κρατούσας οικονομολογικής – καιροσκοπικής θεώρησης (της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου) εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας, διακρίνεται η βούληση για επιστροφή στην πολιτική. Για την ανάγκη επαναφοράς του πολιτικού ελέγχου. 

 Ή μήπως όχι; Το σίγουρο είναι πως οι πρώτες μέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, είναι άκρως πολιτικές. Και ότι, σε κάποιους από εμάς, μοιάζουν σαν φαντασιακό σκηνικό εντός του οποίου προσπαθούμε να εγκαταστήσουμε ένα κράτος Δικαίου. Μια κατάσταση άμεσης δημοκρατίας, να πούμε, όπου οι πολιτικοί φροντίζουν για τους πολίτες και την «πόλη» και οι πολίτες είναι «δυνάμει» κυβερνώντες.

Χαμόγελα στο σχήμα της αξιοπρέπειας…

Γιατί, «αν ο κόσμος πληγώνει τη συνείδηση, μπορούμε είτε να αλλάξουμε τον κόσμο είτε να προσαρμόσουμε τη συνείδηση στους ρυθμούς του»! 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Συγκίνηση. Συγκίνηση μέχρι δακρύων. Δεν σας κρύβω ότι, παραβιάζοντας την… ανορθόδοξη συνείδησή μου, άναψα κερί• στη μνήμη των συντρόφων που έφυγαν στα πέτρινα χρόνια της Αριστεράς. Και των άλλων που έφυγαν νωρίς, στα τελευταία, τα βελούδινα. Και δεν αξιώθηκαν να ζήσουν τη στιγμή: Ευτυχία, σχεδόν δεν μπορεί να το πιστέψει κανείς ... Υπήρχε μια ηττοπάθεια στο χώρο της Αριστεράς, σαν να μείναμε από θεωρητικά εργαλεία• κι ήρθε η γενιά του Αλέξη, που μόνο την ευχαριστούμε... Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η κατάθεση στην Καισαριανή.... Παρατηρώντας τον Τσίπρα πως μιλάει και πως κινείται, όλη η στάση του δηλώνει ότι κάτι καινούριο έρχεται... 

Είναι η αντίδραση του Γιώργου Κιμούλη (Τρίτη 27/1, στο «Κόκκινο») και την παραθέτω ως αντιπροσωπευτική των αντιδράσεων της πλειονότητας των αριστερών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ενταγμένων ή ανένταχτων. Προσωπικά, άλλωστε, εκφράζομαι κι από μιαν ακόμα αντίδραση του γνωστού ηθοποιού: «Πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει η παραμικρή συμπεριφορά ρεβανσισμού... Εγώ φοβάμαι όλους αυτούς που δεν άντεξαν και τώρα είναι στην απέναντι πλευρά, εννοώ πρώην αριστερούς που πέρασαν στο στρατόπεδο του φιλελευθερισμού....» 

Συγκίνηση και χαμόγελο: το ελληνικό χαμόγελο, που θυσιάστηκε από τους πολιτικούς της υποτέλειας και της εθνικής ταπείνωσης προς χάριν των «δανειστών», επέστρεψε στα πρόσωπα των Αθηναίων – ελπίζω όλων των Ελλήνων – από την πρώτη ημέρα της αλλαγής. Και παρέμεινε, παίρνοντας το σχήμα της αξιοπρέπειας, όχι μόνο κατά τη διάρκεια των συμβολικών κινήσεων του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, αλλά και μετά τις πρώτες κυβερνητικές «δράσεις», όπως το διάβημα κατά της «κοινής ανακοίνωσης για την Ουκρανία» χωρίς την ελληνική συναίνεση… 

Μονόδρομος η επιλογή των ΑΝΕΛ 

Κατά τα λοιπά, όπως τα είπαμε. Τούτες οι κάλπες αποδείχτηκαν διαφορετικές από τις κάλπες όλων των εκλογών – όλων των εποχών. Και αυτό οφείλεται στην «ειρηνική – μέσω εκλογών – «κατάληψη» της κυβερνητικής εξουσίας (και εξ αυτής του αστικού κράτους) από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς», όπως οι γνωστοί φιλοπαίγμονες σύντροφοί εξακολουθούν να περιγράφουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μετά την ορκωμοσία της. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν είναι (παρά… τρίχα δεν προέκυψε) αυτοδύναμη και χρειάστηκε τη στήριξη των ΑΝΕΛ. 

Παρεμπιπτόντως, κανένα πρόβλημα. Από τη στιγμή που η αυτοδυναμία ήρθε… λειψή, η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μονόδρομος: «επειδή με ρωτάτε, καλύτερα με ΑΝΕΛ παρά με Ποτάμι», ήταν η απάντησή μου σε εκατοντάδες διαδικτυακούς φίλους που ξαφνιάστηκαν με την επιλογή Τσίπρα και ζητούσαν τη γνώμη μου. «Οι ΑΝΕΛ πηγάζουν από τις λαϊκές πλατείες των αγανακτισμένων – το Ποτάμι, από τα βρωμερά κανάλια της διαπλοκής», ήταν η συνοπτική εξήγησή μου. Συμφώνησαν όλοι. Πώς να το κάνουμε, η λαϊκή εντολή είναι αντιμνημονιακή – αντισυστημική. Και το μόνο αντιμνημονιακό σχήμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη νέα Βουλή είναι οι ΑΝΕΛ. 

Λοιπόν, που λέτε, παρά την ελαφρώς ελλιπή αυτοδυναμία της, η κυβέρνηση Τσίπρα, όπως είχαμε προβλέψει, προκάλεσε πολυποίκιλους κλονισμούς στο ευρωπαϊκό συστημικό… γίγνεσθαι. 

Το βιβλίο των «κλονισμών» 

Ο σχεδόν… συντριπτικός, να πούμε, κλονισμός του Μάρτιν Σουλτς: ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πραγματιστής και χαρισματικός πολιτικός… Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από χρόνια απόλυτης λιτότητας, ζούμε μια νέα φάση… Πολλοί κατανοούν πλέον, ότι η δημοσιονομική πειθαρχία χωρίς επενδύσεις και διαρθρωτικές αλλαγές, δεν μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη… Η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση, από κοινού, πρέπει να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους. 

Σημαντικός είναι και ο «κλονισμός» του Γερμανού αντικαγκελαρίου Ζίγκμαρ Γκάμπριελ: η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να κάνει τώρα τη μεγάλη διαφορά… Και της διεύθυνσης του Bloomberg: Η θέση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ότι πρέπει να συγκληθεί μία «ευρωπαϊκή διάσκεψη χρέους» για τη μείωση των εξουθενωτικών βαρών που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και άλλες χώρες που έχουν πληγεί πολύ από την κρίση είναι λογική… Και του Γιενς Μπάστιαν, οικονομικού συμβούλου και πρώην μέλους της ελληνικής Task Force της Κομισιόν: Το παράδειγμα της Ελλάδας ίσως γίνει προπομπός εξελίξεων για την Ισπανία, την Πορτογαλία ή την Ιταλία. Και του Βόλφγκανγκ Μουντσάου των Financial Times: η ριζοσπαστική αριστερά αποτελεί την καλύτερη επιλογή οικονομικής πολιτικής για την περιφέρεια της Ευρωζώνης… Και, και, και… 

Θα έπρεπε – και μπορεί να γίνει – να γραφτεί ένα βιβλίο για τις αντιδράσεις, τις επιπτώσεις και τους πολιτικοκοινωνικούς και κοσμοθεωρητικούς κλονισμούς που προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί η ειρηνική, μέσω εκλογών, άνοδος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία της χώρας μας. 

Είπαμε, τούτες οι εκλογές μπορούν να αποδειχτούν, αποδεικνύονται ήδη, ιστορικές: χάρις στη γενναιότητα και την ευθύνη των απλών Ελλήνων που ξεπέρασαν τον φόβο, στο δρόμο προς τις κάλπες.

Από την εφημερίδα Η εποχή , 31/1/2015

Οι κάλπες που διέψευσαν τον Τσόμσκι

Μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαψεύσει ακόμα και το θεώρημά του Τσόμσκι για την απαξίωση των εκλογών και την οριστική κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας 

Τούτες οι κάλπες μπορούν να αποδειχτούν διαφορετικές από τις κάλπες όλων των εκλογών – όλων των εποχών. Kαι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την πιθανή «ειρηνική – μέσω εκλογών – «κατάληψη» της κυβερνητικής εξουσίας (και εξ αυτής του αστικού κράτους) από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς», όπως περιγράφεται από ορισμένους φιλοπαίγμονες συντρόφους η πιθανή ανάδειξη από τις σημερινές δημοκρατικές εκλογές μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε με τους κλονισμούς που, ενδεχομένως, μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε στη λενινιστική περί κράτους και επανάστασης μυθολογία, την άφθονη κοσμοθεωρητική, μεταμαρξιστική ή μη, σκόνη που θα ξεσήκωναν αυτοί οι ενδεχόμενοι κλονισμοί• τους παρεμπίπτοντες, ακόμα, λαϊκούς σαρκασμούς κατά της έγκλειστης, στην αποθήκη απωθημένων του σοβιετικού μοντέλου, σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ… 

 Λοιπόν, που λέτε, εάν τοποθετήσουμε μια τέτοια εξέλιξη (την ανάδειξη απ’ τις σημερινές κάλπες μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) στο ελληνικό και ευρωπαϊκό παρόν – από το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, το ΚΚΕ απουσιάζει – τότε οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 είναι πιθανόν να μείνουν στην ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία ως οι εκλογές που επαναξίωσαν την έννοια «εκλογές»! 

Διαψεύδοντας τον Νόαμ Τσόμσκι 

Οι εκλογές, το βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας (του δεσπόζοντος πολιτεύματος του δυτικού κόσμου) είχαν απαξιωθεί απολύτως στην Ευρώπη της κρίσης. «Η αντιπροσώπευση εξαντλείται – στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής – στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα αυτά να καθορίζουν την πολιτική», σημείωνε πρώτος, (ποιος άλλος;) ο μέγας Τσόμσκι. 

Ακολούθως, με την οριστική γραφή του, διατύπωνε λαϊκότερα το «εύρημά» του ως εξής: «Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανένα ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα»… 

Ο Νόαμ Τσόμσκι είναι ο πλέον σοφός, κατά τη γνώμη μου, γεωπολιτικός ερευνητής και αναλυτής του σύγχρονου κόσμου: ένας εξαιρετικά οξυδερκής «αναγνώστης» της αμερικανικής, της μεσανατολικής και της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Έ, λοιπόν, τούτες οι κάλπες μπορούν να διαψεύσουν το θεώρημά του Τσόμσκι για την απαξίωση των εκλογών. Και της Δημοκρατίας, βέβαια, όπως συνακόλουθα ο ίδιος εξηγούσε: 

«Η κατάρρευση της Δημοκρατίας, και στην Ευρώπη, είναι ένα οριστικό γεγονός• αναδεικνύονται κυβερνήσεις μειοψηφιών που δεν ασκούν πολιτική ούτε εφαρμόζουν ότι έχουν υποσχεθεί προεκλογικά. Η οικονομία έχει επιβληθεί της πολιτικής δράσης που έχει ξεθωριάσει: «το κέντρο βάρος στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχει μετατοπιστεί ανεπιστρεπτί από την πολιτική στην οικονομία, η οποία αποτελεί το αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα»… 

Μόνο αυτοδύναμος μπορεί… 

Να διαψεύσουμε τον Τσόμσκι!.. Να αποδείξουμε ότι μπορούμε να επαναξιώσουμε τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας. Να αποκαταστήσουμε την πραγματική Δημοκρατία στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη. Να μετατοπίσουμε το κέντρο βάρους από την οικονομία στην πολιτική. Να αποδείξουμε ότι η πολιτική είναι το αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα και όχι η οικονομία… 

Γράφω να «διαψεύσουμε», να «αξιώσουμε», να «αποδείξουμε», γιατί αυτή είναι δουλειά δική μας, δουλειά όλων των Ελλήνων και όχι του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ: τούτες οι κάλπες δεν είναι «η ευκαιρία της Αριστεράς», όπως λένε και γράφουν οι κονδυλοφόροι του πολιτικού καιροσκοπισμού. Τούτες οι κάλπες είναι οι κάλπες του λαού, τούτη η ώρα είναι η ώρα της μεγάλης ιστορικής ευθύνης των Ελλήνων: τούτες οι κάλπες μπορούν να αποδειχτούν διαφορετικές από τις κάλπες όλων των εκλογών – όλων των εποχών μόνο αν βγάλουν ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 

Τότε ναι, μπορούμε να… διαψεύσουμε τον Τσόμσκι, να αποτρέψουμε την οριστική κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας – την μετατροπή της σε Ευρωπαϊκή Πλουτοκρατία• το διαρκές οικονομικό ξεζούμισμα των πολιτών, την ολοκληρωτική αποψίλωση των κεκτημένων πολιτικών δικαιωμάτων, ακόμα και του βασικού δημοκρατικού δικαιώματος, του δικαιώματος στις εκλογές… 

Αρκεί η αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αποδειχτεί αξιόπιστη, εφαρμόζοντας επακριβώς τις προγραμματικές της δεσμεύσεις, όλα όσα έχει υποσχεθεί στον Ελληνικό λαό. Και αριστερή, συμβάλλοντας στην δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης, στο πέρασμα από την Ευρώπη της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην Ευρώπη της ανάπτυξης, της εργασίας, της ισοτιμίας, της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης. 

 Έτσι ναι. Τούτες οι εκλογές θα αποδειχτούν – μπορούν να αποδειχτούν ιστορικές. Και αυτό δεν θα οφείλεται μόνο στην «ειρηνική… κατάληψη» της κυβερνητικής εξουσίας (και εξ αυτής του αστικού κράτους) απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ», όπως θα περιγράφεται από τους φιλοπαίγμονες συντρόφους η κυβέρνηση της 25ης Ιανουαρίου 2015. Ούτε στους κλονισμούς που αυτή η εξέλιξη θα προκαλέσει στη… λενινιστική περί κράτους και επανάστασης μυθολογία. 

Τούτες οι εκλογές θα αποδειχτούν – μπορούν να αποδειχτούν ιστορικές, χάρις στη γενναιότατα και την ευθύνη των απλών Ελλήνων που ξεπέρασαν και ξεπερνούν τον φόβο, στο δρόμο προς τις κάλπες.

Νίκος Τσαγκρής          

Αξιοπρέπεια, έστω με μισή τυρόπιττα

                                                                             …γιατί, oι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να                                                                              πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο,                                                                                                       είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν… 

                                                                                                                                        Τζακ Κέρουακ 

 «Tώρα τα πράγματα στη χώρα μας πάνε καλύτερα από πριν», ψελλίζουν, απερχόμενοι, οι κρατούντες. «Βγαίνουμε», λένε αμετανόητοι, «εντός ολίγου από το τέλμα»: τώρα περνάμε και τον τελευταίο κάβο... 

 Αλλά, τότε, προς τι αυτή η πρεμούρα των νέων για το μετά και αυτή η νοσταλγία των παλαιών για το πριν; Διότι όπου κι αν στην Ελλάδα του προεκλογικού παρόντος εστιάσεις, φωτογραφίζεις την επιθυμία του μέλλοντος. `Η τη νοσταλγία του παρελθόντος. Κάτι που μπορεί να σημαίνει ότι δεν βιώνουμε το «τώρα». Ή πως το βιώνουμε ως αβίωτο – ένα βασανιστικό διάλειμμα ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά»: δεν το γουστάρουμε, μας συνθλίβει, θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Να επιστρέψουμε στο «πριν», να περάσουμε στο «μετά»… 

Το παγκόσμιο «τώρα» είναι η μιζέρια της φτώχειας και η μιζέρια του πλούτου, ο φόβος του πολέμου κι ο φόβος της ειρήνης, το άγχος της ζωής και το άγχος του θανάτου. Ένα αβέβαιο, χαοτικό κι ανέλπιδο παρόν. 

 Το δικό μας, το ελληνικό μας «τώρα», είναι ακόμα πιο αβέβαιο απ’ το παγκόσμιο παρόν, πιο μαύρο από κάθε παρελθόν. Ένα «τώρα» σκοτεινό σαν καρικατούρα του Γκόγια, σαν πικραμένο «γράμμα» του Π. Ζ. Προυντόν: να σε κυβερνούν οι ταγοί των Γερμανών σημαίνει να σε σημειώνουν, να σε στοιχίζουν, να σε χαρατσώνουν, να σε υποτάσσουν στις αγορές, να σε απολύουν, να αισχροκερδούν σε βάρος σου, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν, να σε απαξιώνουν… …

Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε σπάζουν στο ξύλο, να σε δένουν, να σε φυλακίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλούν, να σε προδίδουν, να σε περιπαίζουν, να σε γελοιοποιούν, να σε προσβάλουν, να σε ατιμάζουν… 

 «Περνάμε στο μετά»! 

 «Αισθάνομαι ανθρώπινη υποτίμηση και εθνική ταπείνωση, όταν έρχονται και πάλι τα ευρωπαϊκά φερέφωνα των δανειστών να μας υπαγορεύσουν τι πρέπει να κάνουμε και ποιον πρέπει να ψηφίσουμε», γράφει ο μπλόγκερ Π.Χ.* «Σαν να είμαστε ένα κατώτερο έθνος ηλιθίων, σαν να είμαστε ανεγκέφαλοι δούλοι των ανώτερων πολιτισμένων Ευρωπαίων», συνεχίζει. Και καταλήγει: πρέπει όλοι αυτοί και τα ντόπια τσανάκια τους να πάρουν την απάντησή τους… 

 - Πότε; 
 - Την επόμενη Κυριακή, φυσικά. Έχουμε εκλογές, το ξέχασες; Ψηφίζουμε, το μέλλον ξεκίνησε: Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία! Την άλλη Δευτέρα περνάμε στο «μετά»!.. 

Ωραία, την άλλη Δευτέρα περνάμε στο… «μετά»!.. Αλλά πώς μπορούμε να προεξοφλήσουμε ότι το «μετά», στο οποίο τόσο πολύ βιαζόμαστε να περάσουμε, θα είναι καλύτερο απ’ το τώρα; Αισθηματικά, η τάση φυγής προς το «μετά» είναι κι αυτή μια νοσταλγία, η νοσταλγία του μέλλοντος. Που δεν είναι παρά η έκφραση της ενστικτώδους ανθρώπινης τάσης προς την ικανοποίηση του ανικανοποίητου, την Ελευθερία. Το ίδιο και η νοσταλγία του παρελθόντος. 

Ωστόσο, «οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης», μας θυμίζει ο Φρόυντ… 

 Αξιοπρέπεια. Τίποτε άλλο… 

 Σωστά. Μπορούμε, μετά βεβαιότατος, να πούμε ότι το «πριν» ήταν καλύτερο από το «τώρα», μα αδυνατούμε να προβλέψουμε πως το «μετά» θα είναι σίγουρα καλύτερο από το «τώρα». Ή το «πριν». 

 Όμως η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν παντοδύναμοι, εκφράζοντας συλλογικά μια δυνατή ιδέα. Και η ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε ένα «μετά» με Αξιοπρέπεια – Δικαιοσύνη – Δημοκρατία, είναι μια δυνατή ιδέα: έτσι, η τάση φυγής προς το μέλλον γίνεται και πάλι ταυτόσημη με την ελπίδα, αυτό το, εν πολλοίς, χιμαιρικό συναίσθημα• που κατά συνθήκη παράγει αδράνεια, ασυνειδησία, αναισθησία, ύπνο, αλλά και διέγερση και δράση και εξέγερση και επανάσταση. 

Αξιοπρέπεια: «Ας είναι ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και δημοκρατία κι ας είναι με μισή τυρόπιτα κι ένα κιλό πατάτες», όπως το λέει στην ιστοριούλα της η Β.Δ.: 

 Η γιαγιά, μικροσκοπική και σκεβρωμένη, πλησίασε διστακτικά στον πάγκο της λαϊκής και μας μίλησε με φωνή απροσδόκητα παιδική: 

-Δεν είμαι ζητιάνα, παιδιά μου, μόνο να… αν μπορούσατε να μου αγοράσετε ένα κιλό πατάτες. Ένα μόνο, για να μπορώ να τις κουβαλήσω. 
Ο μανάβης, πελώριος, διπλώθηκε στα δυό για να της αποκριθεί, πρώτος εκείνος, εξ ονόματος όλων μας:
 -Άσε, μάνα! Πες μου πού μένεις και θα σου φέρω εγώ όσες πατάτες θες… 

Την ξαναείδα προχθές, στο πεζούλι μιας τράπεζας. Κάθισα δίπλα της και της έβαλα στο χέρι μια ζεστή τυρόπιτα. 
-Καλώς το, με αναγνώρισε. Σ’ ευχαριστώ, αλλά είναι πολύ για μένα. Κόψε τη μισή… 

Πιο κει, σε μια κολώνα, μια κόκκινη ολοκαίνουργια αφίσα με μια μονάχα λέξη: Αξιοπρέπεια. Με μισή τυρόπιτα. Και ένα, ένα μόνο, κιλό πατάτες…

 * http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/12/blog-post_9013.html

Αν ψηφίσεις Τσίπρα θα πάθεις… Grexit !

Η σημειολογία της πλαστής απειλής που καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 και εξακολουθεί να… ψεκάζεται στην κοινή γνώμη ως αντίδοτο στον ιό «Tsipras»!.. 

 Το 2012 ήταν απειλή: «μην ψηφίσεις Τσίπρα γιατί θα πάθεις… Grexit!». 
 «Και γιατί παρακαλώ θα πάθω… Grexit αν ψηφίσω Τσίπρα;», ήταν η λογική απορία του πλήθους. Η απάντηση ήταν εκείνος ο αλήστου μνήμης εσμός των στρεβλών αφορισμών κατά Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ με… άξονα τον λαϊκό εκφοβισμό, («Ο Τσίπρας θα σκίσει τα μνημόνια», «Οι συνιστώσες μάς πάνε πίσω στη δραχμή», «Θα κηρύξουν στάση πληρωμών», κλπ. κλπ.) που απέδωσαν την οριακή πρωτιά της ΝΔ-Σαμαρά. Και εκείνο το συγκυβερνητικό τέρας με κεφάλι Σαμαρά, σώμα Βενιζέλου και ουρά ΔΗΜΑΡ. 

Στα δυόμισι χρόνια της τερατώδους διακυβέρνησης της χώρας από το συγκυβερνητικό τέρας (με ή χωρίς… ουρά), η απειλή Grexit ομολογήθηκε από δεκάδες ντόπιους και ξένους συστημικούς πολιτικούς και οικονομικούς αξιωματούχους ως προεκλογική (αλλά και διαρκής) μπλόφα με στόχο τον τρομοκρατικό εκβιασμό του εκλογικού σώματος των Ελλήνων• την καθήλωσή του ελληνικού λαού στην μνημονιακή πραγματικότητα, στην υποτέλεια της τρόικας και των αγορών. 

Ακόμα και η πολιτική ηγεμών της Ε.Ε., η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ ομολόγησε το Grexit ως μπλόφα αποκαλύπτοντας μετεκλογικά (με πάνω από τρείς δημόσιες δηλώσεις) ότι η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα αποτελούσε θρυαλλίδα για την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «συζητήσαμε προκειμένου να μάθουμε (chic) εάν η Ελλάδα θα έπρεπε να φύγει από τη ζώνη του ευρώ και πιστεύω πως εάν αυτό είχε συμβεί, θα έπρεπε όλοι μας να εγκαταλείψουμε την ΟΝΕ σε μεταγενέστερο χρόνο»*.. Αργότερα η απειλή «Grexit «ξεχάστηκε. Ακόμα κι απ’ τον Σαμαρά!... 

 Η σημειολογία του Grexit 

Ωστόσο, η απειλή «Grexit» δεν αποσύρθηκε, δεν πετάχτηκε στον κάλαθο των προεκλογικών αχρήστων μαζί με τα συνήθη προπαγανδιστικά αναλώσιμα του συστήματος. To Grexit δεν ήταν μια απλή προεκλογική μπλόφα Βρυξελλών – ήταν ένα συστημικό πολυεργαλείο που, καθώς δοκιμάστηκε και απέδωσε στις εκλογές του 2012, συντηρήθηκε νεκροζώντανο στα κύτταρα του συστήματος. Ως αντιβίωση στον ιό «Tsipras»!.. 

Και όχι μόνον: η απειλή Grexit, όπως αποδείχτηκε στην πειραματική χρήση του 2012, είναι μια αμφίσημη μπλόφα, υπό την έννοια ότι διαθέτει δυό διαδραστικές πλευρές. Μια «πολιτική» και μια «οικονομική», να πούμε. Η πρώτη στοχεύει στην ανάσχεση της πολιτικής ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ (και των άλλων αντιμνημονιακών δυνάμεων στην Ελλάδα και στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου εν γένει), και η δεύτερη στην αναζωπύρωση των ασύδοτων κερδοσκοπικών παιγνίων των «αγορών» με τα spent, την αγοραπωλησία ομολόγων και χρηματιστηριακών αξιών, κλπ, κλπ. 

Προϋπόθεση για την αφύπνιση και τη συμμετρική λειτουργία της απειλής Grexit (και στο επίπεδο ανάσχεσης της ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ και στο επίπεδο αναζωπύρωσης της κερδοσκοπίας των αγορών) είναι το έρεισμα «πιστωτικό γεγονός». Που εφευρίσκεται στον αφρό της άναρχης και κομματικά ασύντακτης δημόσιας ρητορείας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ανασκευάζεται, και χαλκεύεται και κατασκευάζεται στα συστημικά εργαστήρια εσωτερικού και εξωτερικού. Και αμπαλάρεται από τα συστημικά μίντια εσωτερικού και εξωτερικού, επίσης. Και… ψεκάζεται στην περιοχή της κοινής γνώμης, από ψεκαστικά μάρκας Βούλτεψη και Πρετεντέρη και Αδώνιδος: Αν ψηφίσεις Τσίπρα θα πάθεις… Grexit !.. 

 Με το Grexit στο… χέρι 

Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές του ’12 και δυό εβδομάδες πριν τις κάλπες του Γενάρη, χάρις και στη διόρθωση και την διεθνή ακτινοβολία των ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωπαϊκή έξοδο από τον οικονομισμό και την επιστροφή στην πολιτική, η απειλή «Grexit» αποδομείται• σταδιακά καταγράφεται ως το συντομότερο ανέκδοτο της μνημονιακής εποχής, δίπλα στο «success story» του Σαμαρά: «η αντιπαράθεση για μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ γίνεται μόνο για να επηρεαστούν οι ψηφοφόροι. Ουδείς θέλει ένα Grexit. Σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και οι πιστωτές θα αναζητήσουν έναν έντιμο συμβιβασμό»*. Αυτή η politically correct θεώρηση της απειλής «Grexit» τείνει να επικρατήσει πια στον χώρο της Ε.Ε., όχι μόνο στις αναλύσεις των διεθνών ΜΜΕ, αλλά ακόμα και στη ρητορεία των Βρυξελλών, ακόμα και στη Γερμανίκή Πολιτεία. 

Ουσιαστικά, στο εσωτερικό της χώραςμόνο, ο Σαμαράς και οι αντί – ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδιστές των διαπλεκόμενων Μέσων Ενημέρωσης, κυκλοφορούν με το Grexit στο… χέρι. Στο δε εξωτερικό, ούτε καν η Μέρκελ• μόνο κάτι γνωστοί κονδυλοφόροι του ευρωπαϊκού και διεθνούς λόμπι των αγορών – κάποιοι σαν τον περιβόητο «Μπάμπη», να πούμε.

 «Όλοι αυτοί μοιάζουν ανθέλληνες», έγραψε σε μια σχετική ανάρτηση στο face book ένας διαδυκτιακός φίλος: «ψάχνουν να βρουν ποιος Ευρωπαίος έχει κάνει την πιο αρνητική δήλωση για την Ελλάδα και γεμάτοι χαρά την περιφέρουν»... 

Ψεκάζοντάς την στην περιοχή της κοινής γνώμης, συμπληρώνω: «αν ψηφίσεις Τσίπρα θα πάθεις… Grexit» !.. 

 *Από το τελευταίο περί «Grexit» άρθρο της Deutsche Welle.

Νίκος Τσαγκρής

Ο ναρκισσισμός της Αριστεράς

  

Μια αυτοκριτική προσέγγιση προεκλογικού… χαρακτήρα με αφορμή το σύνθημα «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς»  

Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο όπως τελείωσα το προηγούμενο: Είναι σαφές: το plan B’ της διαπλοκής είναι η, πάση θυσία, αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το «μπαστάρδεμα» της (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της), με νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης». Υπάρχει αμφιβολία ότι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι η ανοιχτή, ξεκάθαρη, ακομπλεξάριστη, αιτιολογημένη διεκδίκηση της κυβερνητικής αυτοδυναμίας; Λοιπόν τι λέτε;

Υπάρχει, αλήθεια, αμφιβολία για την αναγκαιότητα αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ; «Υπάρχει», είναι η απάντηση, κι ας είναι αυτή μια άρρητη αμφιβολία που προέρχεται από τα βάθη της Ελληνικής Αριστεράς, από το ιστορικό της υποσυνείδητο, ας πούμε. Και, συνεχίζοντας… ψυχαναλυτικά, ας προσθέσουμε ότι εκδηλώνεται με συμπτώματα που προσομοιάζουν με τα συμπτώματα πάσχοντος από ναρκισσισμό ατόμου: «ένας νάρκισσος είναι ένα άτομο που στην ουσία έχει πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και όταν το περιβάλλον του ασκεί κριτική ή απορρίπτει τις συμπεριφορές του, τότε αναδύεται η καλά κρυμμένη εύθραυστη προσωπικότητα του και καταρρέει»*, μας πληροφορεί η ψυχανάλυση. 

Αναμφίβολα, η Ελληνική Κομμουνιστική Αριστερά πάσχει από πολιτικό και ιδεολογικό ναρκισσισμό (και δικαίως εν πολλοίς), μια «διαταραχή» κεκτημένη κατά τη διάρκεια του επικού – ηρωικού βίου της: σαν τον Νάρκισσο είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της, ασχολείται υπέρμετρα με την εικόνα που δείχνει στους άλλους, ζει για να θαυμάζεται και να αυτοθαυμάζεται, να λατρεύεται από τον περίγυρο της, από τους πολιτικούς αντιπάλους της, ακόμα• πράγμα που συμβαίνει – συνέβαινε, όσο ήταν μικρή και δεν τους απειλούσε. 

 Τώρα όμως πού η Αριστερά μεγάλωσε και αγγίζει την κυβερνητική εξουσία επί ίσοις όροις… 

 Τα είπαμε: στόχος των διαπλεκομένων πολιτικών και μιντιακών δυνάμεων που εκπροσωπούν την οικονομική ελίτ της χώρας είναι η, πάση θυσία, αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το «μπαστάρδεμα» της, (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της) με νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης»… 

 Αριστερός αυτοθαυμασμός! 

 «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς!», φώναζαν (ενθουσιασμένοι από την πτώση της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου) οι συριζαίοι σύντροφοι, το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας στο «Σινέ Κεραμεικός». «Ήρθε η ώρα του λαού», «διόρθωνε» από το βήμα της αίθουσας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. 

 Φυσικά και ήρθε η ώρα της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ για την ακρίβεια, αλλά όταν η Αριστερά επευφημεί την Αριστερά επευφημεί τον εαυτό της, αυτοθαυμάζεται και, αυτό είναι το άκρον άωτον του πολιτικού ναρκισσισμού. Και, ξέρετε, σύμφωνα με την ψυχανάλυση, «πίσω από τον αυτοθαυμασμό του νάρκισσου κρύβεται ένα μοναχικό, εσωστρεφές και ενίοτε αυτοκαταστροφικό ΕΓΩ». 

 Εντάξει, πέρα από τούτη τη φιλοπαίγμονα ψυχαναλυτική παρέκβαση, θέλω να πω αυτό: στη σημερινή ιστορική προεκλογική συγκυρία, ο παραδοσιακός ναρκισσισμός της Αριστεράς μπορεί, πράγματι, να αποβεί αυτοκαταστροφικός, αν συνεχίσει να εκδηλώνεται, εσωκομματικά κυρίως, αλλά και δημόσια, με αυτοαναφορικές συμπεριφορές και συνθήματα του τύπου «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς». Συνθήματα και συμπεριφορές που λειτουργούν αντισυσπειρωτικά για τους εκτός των «τειχών» της Αριστεράς πολίτες, υπονομεύοντας καθοριστικά τον στόχο μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. 

 Θα φανεί στις κάλπες 

 Ήρθε η ώρα του λαού, απαντούσε ο Αλέξης Τσίπρας (από το βήμα του Σινέ Κεραμεικός) στους συριζαίους συντρόφους που, ενθουσιασμένοι από την πτώση της μνημονιακής συγκυβέρνησης, ναρκισσεύονταν εν χορώ, φωνάζοντας «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς». Πολύ σωστά: το εάν ήρθε η ώρα της Αριστεράς ή όχι (αν ήρθε η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ, για την ακρίβεια), θα φανεί στις κάλπες. Στα τελικά αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, στην κυβερνητική δύναμη που θα δώσει ο λαός στην Αριστερά (στον ΣΥΡΙΖΑ για την ακρίβεια), και όχι στον συνθηματικό αυτοθαυμασμό υμών των αριστερών. Τον λαό οφείλουμε να επικαλούμεθα, διεκδικώντας ανοιχτά, ξεκάθαρα, ακομπλεξάριστα, αιτιολογημένα, την ψήφο του. Προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της κυβερνητική αυτοδυναμίας. 

 Ας θυμηθούμε: η (δημοσκοπική, μέχρις στιγμής) πλειονότητα των Ελλήνων επιλέγει τον ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή, ξαφνικά… ενστερνίστηκε τον κομμουνισμό και τον σοσιαλισμό, αλλά επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πλέον αδιάφθορο κόμμα του «δημοκρατικού τόξου». Κόμμα αντιπροσωπευτικό, βεβαίως, των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς, με προέχοντα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της αξιοπιστίας και ενός νέου και αναγνωρισμένου πανευρωπαϊκά πλέον ηγέτη, του Αλέξη Τσίπρα. 

Κυρίως, η (δημοσκοπική, μέχρις στιγμής) πλειονότητα των Ελλήνων επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ για να εφαρμόσει ανεμπόδιστα το φιλολαϊκό – απελευθερωτικό από την «τυραννία των αγορών» πρόγραμμά του. Χωρίς το «μπαστάρδεμα» και το λίφτινγκ των βασικών προγραμματικών επιλογών του, με τις νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης»που απεργάζονται οι δυνάμεις της διαπλοκής. 

 Αμφιβάλει κανείς ότι για να συμβεί αυτό η αυτοδυναμία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για μια αξιόπιστη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Και ότι, εξ αυτού, η «ώρα της Αριστεράς» θα σημάνει στις κάλπες;

* Από σχετικό άρθρο της ψυχολόγου Άννας Κοντοστεργίου, 

 

To plan B’ της διαπλοκής

Ενώ Βερολίνο και Βρυξέλλες συμβιβάζονται με την απειλή… ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ξεδιπλώνεται το plan B’ της διαπλοκής. 

 «Δεν θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν μας προκύψει (και, καθώς φαίνεται, θα μας προκύψει), θα διαπραγματευτούμε μαζί του». Αυτή, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες και τις ενδείξεις, είναι η γενικευμένη αντίδραση των Γερμανών της κυβερνητικής συμμαχίας (συμπεριλαμβανομένου και του… δύσκολου Βόλφανγκ Σόϊμπε) απέναντι στις «απρόσμενες», όπως τις χαρακτηρίζουν, εξελίξεις στην Ελλάδα• την μη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και τις πρόωρες εκλογές που «βγάζουν» ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι αξιωματούχοι της Γερμανικής κυβέρνησης, σοσιαλιστές και χριστιανοδημοκράτες, θεωρούσαν ασφαλή την (υπεσχημένη από «τους Έλληνες») συγκέντρωση των 180 ψήφων και την αποφυγή των εκλογών και έμειναν κατάπληκτοι με το αποτέλεσμα της δεύτερης, ειδικά, ψηφοφορίας που οδηγούν σε εκλογές και «Tsipras» και, «Δεν θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν μας προκύψει (και, καθώς φαίνεται, θα μας προκύψει), θα διαπραγματευτούμε μαζί του»… 

Ανάγκα και οι θεοί πείθονται. Kαι οι Γερμανοί (οι πληροφορίες από κυβερνητικούς αξιωματούχους) όχι μόνο έχουν πεισθεί ότι πρέπει να διαπραγματευθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ορισμένοι συζητούν ήδη μια μικρή «παραχώρηση καλής θέλησης», έναν κάποιο συμβιβασμό «ως προς τον χρόνο αποπληρωμής των χρεών μόνο, και το ύψος των επιτοκίων». Άλλοι ελπίζουν ότι ο Τσίπρας θα «σπάσει» ακριβώς όπως ο Σαμαράς όταν γίνει πρωθυπουργός και θα διορθώσει την αντιμνημονιακή του ρότα: «ούτως ή άλλως, παλινωδίες, καθυστερήσεις και διγλωσσία έχουμε και με τη σημερινή κυβέρνηση. Το θέμα είναι να κινηθούμε «εντός πλαισίου». Άλλωστε «αν αρνηθούν την ολοκλήρωση του προγράμματος, δεν θα πάρουν τη προληπτική γραμμή»… 

 Η ντόπια «ελίτ» επιμένει… 

 Και ενώ Βερολίνο και Βρυξέλλες έχουν αρχίσει να συμβιβάζονται με την απειλή… ΣΥΡΙΖΑ, η ντόπια οικονομική ελίτ και οι φίλιές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της διαπλοκής, παραμένουν πεισματικά… ασυμβίβαστες. Ασυμβίβαστες όχι πια με το ενδεχόμενο της διεξαγωγής πρόωρων εκλογών (αυτό το έχουν χωνέψει ήδη), αλλά με αυτό που οι εκλογές, κατά πάσαν πιθανότητα, τους επιφυλάσσουν: το τέλος του ελέγχου της πολιτικής (και της μιντιακής) εξουσίας και της προνομιακής νομής της δημόσιας οικονομίας, καθώς και της φορολογικής και τραπεζικής ασυλίας που μέσω της διαπλοκής απολάμβαναν. 

 Πάνω απ’ όλα, η ντόπια οικονομική ελίτ και οι φίλιές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της διαπλοκής, φοβούνται ότι οι εκλογές θα σημάνουν την απώλεια μιας σειράς απίστευτων προνομίων που απέκτησαν μέσω δεκάδων «μνημονιακών» νόμων. Οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ήσαν μνημονιακοί (απαιτούμενοι απ’ την τρόικα), αλλά επιβεβλημένοι –πολλές φορές και γραμμένοι – από τους ίδιους στις, υποχείριές τους, μνημονιακές κυβερνήσεις• για να… «μεταρρυθμίσουν» το εργασιακό, το μισθολογικό και το συνδικαλιστικό καθεστώς, διαμορφώνοντας τον υπαρκτό εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε… 

 Εκλογές = κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ = ακύρωση των μνημονικών νόμων της διαπλοκής. Αυτή είναι η εξίσωση – εφιάλτης της διαπλεκόμενης οικονομικής ελίτ, μ’ αυτήν την «εξίσωση» αρνείται να συμβιβαστεί. Γι’ αυτό, ακόμα και μετεκλογικά, θα επιμένει… συναινετικά: «Η συνεννόηση για μια κοινή πολιτική της μετεκλογικής Ελλάδας είναι απαραίτητη, θα πρέπει να είναι αυτονόητη και η συνεργασία και των δύο μεγάλων κομμάτων στην περίπτωση που δεν θα υπάρξει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία», γράφει ο δημοσιογραφικός προπομπός της συστημικής βούλησης. 

To plan B’ της διαπλοκής 

Ακριβώς: ο μεγάλος φόβος τους είναι η ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ του ΣΥΡΙΖΑ• αυτήν πρέπει πάση θυσία να αποφύγουν, γι’ αυτόν τον… ευγενή σκοπό τα δίνουν όλα. Δεν έχουν χρόνο και αδυνατούν να περιμένουν (ως… θεσμικοί, που δηλώνουν) την τρίτη ψηφοφορία για τον Πρόεδρο. Έτσι, πολύ πριν την ανακοίνωση των ισχνών αποτελεσμάτων της δεύτερης ψηφοφορίας (φουλ του 166 με δυό σβάστικες), άρχισε να ξεδιπλώνεται το plan B’ της διαπλοκής: η ολοκλήρωση (και έγκαιρη προεκλογική ανάπτυξη) όλων των προγραμματισμένων μικροκομματικών τερατογενέσεων με τον κωδικό «συναινετικά μαξιλαράκια»: «Πάει κι ο Σπύρος. Τον πήρε το ποτάμι», ήταν το πρώτο σχόλιο που εθεάθη στο διαδίκτυο πριν καν ανοίξει ο… κωδικός. 

 Αλλά το Ποτάμι είναι το κόμμα – μοντέλο για το plan B’ της διαπλοκής, ένα δοκιμασμένο «συναινετικό μαξιλαράκι». Αυτό που αναμένεται να ξεδιπλωθεί (αμέσως μετά την τρίτη ψηφοφορία, φημολογείται), το κόμμα – offshore των Σαμαρά – Μπαλτάκου. Που φημολογείται ότι θα φιλοξενήσει στα ψηφοδέλτιά του τους στρατολογημένους εκφωνητές της ψήφου «Σταύρος Δήμας». Αναμένεται ακόμα, το κομματίδιο του ΓΑΠ, καθώς και η νέα εκλογική αμφίεση του πλέον διακεκριμένου κόμματος – συναινετικού μαξιλαριού της μνημονιακής ιστορίας του τόπου, του ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου…  
Είναι σαφές, το plan B’ της διαπλοκής είναι η, πάση θυσία, αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το «μπαστάρδεμα» της, (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της) με νεοφιλελεύθερες ενέσεις… «συναίνεσης». 

 Υπάρχει αμφιβολία ότι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι η ανοιχτή, ξεκάθαρη, ακομπλεξάριστη, αιτιολογημένη διεκδίκηση της κυβερνητικής Αυτοδυναμίας;

Νίκος Τσαγκρής

Ξενόδουλη ηγεσία - υπόδουλος λαός...

Ποιός Γιούνγκερ και ποιός Μοσκοβισί! Και ποιός Σαμαράς και ποιός Βενιζέλος! Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης ευθύνης του Ελληνικού λαού 

Αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι καινούργιο κι ας είναι νέο. Είναι κάτι συνηθισμένο για τη χώρα μας και, ακριβώς αυτή η συνήθεια, είναι ένας διαχρονικός κόλαφος για την πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας, μια ανεξίτηλη προσβολή για τον λαό της. 

Αυτό που μας συμβαίνει ονομάζεται «επέμβαση», «ξένη παρέμβαση», ανάμειξη ξένων κυβερνήσεων και μυστικών υπηρεσιών στα εσωτερικά μας και, αποτελεί εξέχον ιστορικό χαρακτηριστικό της νεοελληνικής πολιτικής ζωής• την παρακολουθεί και την καθορίζει από του Όθωνα τα χρόνια μέχρι σήμερα, από την κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά (1844) ως την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου (2014). 

Αυτό που μας συμβαίνει σήμερα είναι αυτό που πάντα μας συνέβαινε, ο χρόνος μόνο αλλάζει και ο χώρος. Και η συσκευασία, το διαφανές περιτύλιγμα της τωρινής επέμβασης – μιας ακόμα ωμής επέμβασης του διευθυντηρίου των Βρυξελλών στα πολιτικά μας πράγματα, η ακραία ξεδιάντροπη αποδοχή της από την εθνική, υποτίθεται, κυβέρνησή μας, την εκπρόσωπό της κ. Βούλτεψη: «έχουμε προειδοποιηθεί από τους διεθνείς οίκους ότι με την προκήρυξη των εκλογών θα θεωρηθεί η χώρα σε πιστωτικό γεγονός»!.. 

Ας μην προσφέρουμε το άλλοθι της χοντροκομμένης φοβικής προπαγάνδας και της πολιτικής αγραμματοσύνης στην συγκεκριμένη εκπρόσωπο για την, πράγματι αγράμματη, δήλωσή της. Όποια ανασύνταξη της συγκεκριμένης δήλωσης στα ελληνικά, απ’ οιονδήποτε εγγράμματο κι αν… προέρχεται αποδίδει τέλεια το μέγεθος της πολιτικής αλλοτρίωσης της κυβέρνησης που η κ. Βούλτεψη εκπροσωπεί. Την αρρωστημένη εξάρτησή της από τον «ξένο παράγοντα» που, στην περίπτωσή μας, είναι οι τεχνικοί της εξουσίας των Αγορών και των βραχιόνων τους, των «οίκων αξιολόγησης», στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. 

Στις ΗΠΑ το ρεκόρ επεμβάσεων

Η αποκρουστική μιντιακή φαντασμαγορία που ακολούθησε την συγκεκριμένη δήλωση – ομολογία υποταγής στον «ξένο παράγοντα», με παρέπεμψε στην απογοητευτική άποψη του Κορνήλιου Καστοριάδη ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.: «Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες…» 

Ωραία τα λέει ο φαλακρός γίγαντας της πολιτικής φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης, αλλά η νεοελληνική ιστορία, ακόμα και ως δημιούργημα του «κοινωνικού φαντασιακού», είναι κεντημένη με «έξωθεν παρεμβάσεις». Το ίδιο και η παγκόσμια ιστορία. Ακόμα και σήμερα, 25 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους , οι ΗΠΑ, ας πούμε, εξακολουθούν να επεμβαίνουν και να «σώζουν» χώρες και λαούς από το έναν ή τον άλλον κίνδυνο. 

 «Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, από το 1945 μέχρι τα τέλη του εικοστού αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά - απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον ανελεύθερων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή γεμάτη οδύνη και απόγνωση...»* 

Ιστορική η ευθύνη του λαού 

Αν οι ΗΠΑ κατέχουν το παγκόσμιο ρεκόρ, αιματηρών ή μη, παρεμβάσεων και επεμβάσεων στα εσωτερικά ξένων χωρών, η Ελλάδα κατέχει το ρεκόρ της πλέον εξαρτημένης από ξένα συμφέροντα ευρωπαϊκής χώρας• με δεκάδες επεμβάσεις και μια διαρκή… πολυεθνική ανάμειξη στα εσωτερικά της. 

Η βασική ευθύνη, σύμφωνα με την Αριστερά (και όχι μόνον) βαρύνει την διαχρονικά «ξενόδουλη», «ξεπουλημένη», «παραδομένη», «δωσιλογική», «ξενομανή» πολιτική ηγεσία της χώρας. 

«Όχι, ο ελληνικός λαός έχει ιστορική ευθύνη για αυτό που του συμβαίνει», διαφωνεί ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση, αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός - όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα…». 

Νομίζω πως πρέπει να το κρατήσουμε αυτό. Διότι ποιός Γιούνγκερ και ποιός Μοσκοβισί! Και ποιός Σαμαράς και ποιός Βενιζέλος! Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης ευθύνης του Ελληνικού λαού και είναι αυτή μια ιστορική ευθύνη: «ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων»** Τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί… 

 *Από το «Κράτος του κακού» του Ουίλιαμ Μπλάμ (Εκδόσεις Κανάκη) 
** Από μια συνέντευξη του Κ. Καστοριάδη .

Νίκος Τσαγκρής