16 Αυγούστου 2014

Η σονάτα του λυκόφωτος

 


Στην επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές, η εντύπωση έγινε έμμονη ιδέα: επιστρέφουμε σε µια ψευδαίσθηση ζωής, σε µια σονάτα θανάτου. 

Του Νίκου Τσαγκρή

Καθόμασταν σαν αλλοπαρμένοι. Η μικρή στρογγυλή κοιλάδα άλλαξε χρώμα καθώς ο ήλιος έδυε. Η ώχρα που την έβαφε απέκτησε τη λάμψη τού χρυσού, και οι διάσπαρτες ελιές γέμισαν το τοπίο µε ασημένιες ανταύγειες. Ο άγριος βράχος των Γερανείων, απέναντι, πήρε το χρώμα τού στιλπνού γρανίτη, δίνοντας στα φυτρωμένα πάνω του ευγενή πεύκα το πραγματικό τους χρώμα: βαθύ πράσινο. Το πραγματικό τους σώμα: νεανικό, φουντωτό, υγιές…

 Ένας ανήσυχος ψίθυρος ξεσηκώθηκε απ’ τα πεύκα τη στιγμή που ο ήλιος έπεσε στον γκρεμό και χάθηκε, βάφοντας τον ορίζοντα µε το αίμα του.Τότε ο ουρανός σκοτείνιασε, φάνηκε το φεγγάρι, και το ραδιόφωνο άρχισε να σκορπά κάτι μελαγχολικούς, ήρεμους, επιμένοντες ήχους πιάνου: η σονάτα του σεληνόφωτος... 

 Είδα τον φίλο µου να δακρύζει, κι εκείνος µε είδε που τον είδα. Ένιωσε άσχημα. Προσπάθησε να απολογηθεί: «Αυτή, πραγματικά, είναι η ζωή αυτοπροσώπως…». 

 Η ζωή αυτοπροσώπως! Ή μήπως το ξεχασμένο πρόσωπό της; Γιατί, μόλις προχθές, πριν να βρεθούμε –λόγω διακοπών– απέναντι σ’ αυτό το ξεχασμένο, φυσικό της πρόσωπο, η ζωή ήταν διαφορετική: θητεία σε μια σύμβαση καταναγκαστική, υποβεβλημένη από ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Μια συμφωνία τρόμου, η σονάτα του λυκόφωτος… 

Προφανώς, ο φίλος µου υπαινίχθηκε την περιστασιακή επιστροφή στη ζωή. Την πραγματική, τη φυσική ζωή. Την ακατάβλητη ανθρώπινη επιθυμία απόδρασης από τη δοσμένη ζωή: να πάψει να λειτουργεί ως υποκείμενο μιας τυραννικής, μιας αφύσικης σύμβασης, να ξαναγεννηθεί ως μέρος τού φυσικού πολιτισμού· να βιώσει – έστω και για λίγο– φυσικά τη ζωή. Να ξαναγίνει στοιχείο τής φύσης. 

 Μα τα πράγματα είναι δύσκολα, όλο και πιο δύσκολα για τον σύγχρονο άνθρωπο, αφού, παρ’ όλο που ποτέ δεν έπαψε να είναι ερωτευμένος µε τη φύση, τη φυσική ζωή, όλο και περισσότερο βυθίζεται στη «σύμβαση. Κι όλο και περισσότερο παραμένει ερωτευμένος µε µια φύση απούσα, μιαν απουσία. Και μαθαίνει να αντέχει αυτή την απουσία. Όμως, η απουσία που αντέχεται είναι λησμονιά: «Γίνομαι κατά διαλείμματα άπιστος», μονολογεί ο ερωτευμένος ήρωας του Ρολάν Μπάρτ, «…και αυτό είναι απαραίτητο για την επιβίωσή µου. Γιατί, αν δεν ξεχνούσα, θα πέθαινα»… 

Στην επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές, η εντύπωση έγινε έμμονη ιδέα: επιστρέφουμε σε µια ψευδαίσθηση ζωής, σε µια σονάτα θανάτου. Ζωή υποταγμένη σε µια πανίσχυρη σύµβαση, µια αόρατη μέγγενη της οποίας ο άνθρωπος αποτελεί άβουλο υποκείμενο. Το τραγικό είναι ότι αυτή η σύµβαση, αυτή η ανθρωποπαγίδα, είναι το µέγα δημιούργημα του ίδιου του ανθρώπου, του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι ο ανθρώπινος πολιτισμός αυτοπροσώπως!… 

Ν.Τ. 16/9/2011

22 Ιουλίου 2014

Οι σφαγείς της 51ης Πολιτείας των ΗΠΑ


Το Ισραήλ δεν είναι απλά το «μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή», είναι το ιδανικό ιμπεριαλιστικό πρότυπο της μεταπολεμικής Δύσης 


Μοιάζουμε όλο και περισσότερο με τους ταξιδιώτες 
μιας κλινάμαξαςπου ξυπνούν μόνο τη στιγμή της σύγκρουσης. 
Οι επιζώντες μετράμε, κάθε φορά, 
τα νέα θύματα και αμέσως ξαναπέφτουμε για ύπνο… 

Η σφαγή των (αμέτρητων, μέχρι στιγμής) Παλαιστινίων αμάχων που εξελίσσεται στη Λωρίδα της Γάζας, παρομοιάζεται με τη σφαγή των 926 αμάχων κατά τη διάρκεια των ισραηλινών επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας το 2009, που παρομοιάζονταν με την σφαγή των  2.500 παλαιστινίων αμάχων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, το Σεπτέμβρη του 1982. Σφαγή την οποία επιμελήθηκε ο εθνικιστής Ισραηλινός ηγέτης Αριέλ Σαρόν, ο οποίος, έκτοτε, παρομοιάζεται με τον σφαγέα των Εβραίων της Βαρσοβίας, υποστράτηγο των Ες Ες Στρόουπ, και άλλους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς. 

Ο Αριέλ Σαρόν, σε αντίθεση με τους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς Ισραηλινών, ουδέποτε δικάστηκε ούτε καταδικάστηκε, ως διακεκριμένος σφαγέας Παλαιστινίων. Σύμφωνα με τους χρονογράφους του 20ου αιώνα, η μοναδική τιμωρία του σφαγέα της Σάμπρα και Σατίλα ήταν θεόσταλτη: υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία στις 4 Ιανουαρίου 2006 και βυθίστηκε σε κώμα. Το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου παρουσίασε γάγγραινα του πεπτικού συστήματος, ένα τμήμα από το οποίο του αφαιρέθηκε. Έκτοτε, η κατάστασή του χαρακτηρίζονταν σταθερή, αν και όλες οι προσπάθειες των γιατρών να τον «ξυπνήσουν» από το κώμα απέβησαν μάταιες. Μέχρι που, την 11η Ιανουαρίου 2014, απάλλαξε τον κόσμο από την φρικτή, και ως κωματώδη, παρουσία του. 
Ως εκ τούτου… αμφισβητούνται οι φήμες που φέρουν τον παραπάνω «σφαγέα» να επιμελείται των παρόντων ισραηλινών επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας. 

 Σφαγές made in USA 

 Άλλωστε, οι τεχνικές της εν λόγω «σφαγής» διαφέρουν αισθητά, ως πλέον εκσυγχρονισμένες, από τις τεχνικές που εφαρμόσθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα˙ οι οποίες, θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με τις τεχνικές σφαγής που εφαρμόσθηκαν από τον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια των επιχειρήσεων γενοκτονίας της φυλής των Απάτσι, του 1862, του 1869 και του 1871: οι Αμερικανοί σφάζουν Ινδιάνους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους, οι Ισραηλίτες σφάζουν Παλαιστίνιους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους. 

Καταλαβαίνετε, η τεχνοτροπία, να πούμε, των Ισραηλινών σφαγέων είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά χιτλερική˙ συγνώμη, ευρωπαϊκή ήθελα να πω. Έτσι, αν και οφείλουν την κρατική – και την εδαφική τους, βέβαια – υπόσταση, στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις, το ιμπεριαλιστικό τους… know how (τα μέσα σφαγής, οι τεχνικές, ο εν γένει πολεμικός τους «πολιτισμός») είναι αμερικανικό. Made in USA, άλλωστε, είναι και η τερατώδης υπεροπλία του Ισραήλ απέναντι στο σύνολο των κρατών της Μέσης Ανατολής. Καθώς και η συντήρηση της εδαφικής και κρατικής του υπόστασης, η νομιμοποίηση των δεκάδων πολεμικών εγκλημάτων του κατά των Παλαιστινίων. Με δυο λόγια, το Ισραήλ είναι κάτι περισσότερο από «το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή»: το Ισραήλ είναι η ίδια η Αμερική, το ιδανικό ιμπεριαλιστικό πρότυπο της μεταπολεμικής Δύσης 

 «Αν ήμουν πρόεδρος…»

 Από το 1945 και εντεύθεν οι ΗΠΑ προσπάθησαν (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς) να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά-απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον αφόρητων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή ματωμένη, γεμάτη οδύνη και απόγνωση. 

Ανάμεσα στους τελευταίους, προεξέχουσα θέση κατέχουν, διαχρονικά, τα μέλη των παλαιστινιακών απελευθερωτικών κινημάτων. Οι Παλαιστίνιοι… τρομοκράτες, όπως αποκαλούνται από τα συγχωνευμένα καθεστώτα ΗΠΑ - Ισραήλ και τους προέδρους τους. 

«Αν ήμουν πρόεδρος θα σταματούσα την «τρομοκρατία» σε διάστημα λίγων ημερών», γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του ‘Το Κράτος του Κακού’ (εκδόσεις Κανάκη, μετάφραση Γιάννη Καστανάρα) ο Ουϊλιαμ Μπλαμ: «Πρώτα θα ζητούσα συγνώμη από τις χήρες και τα ορφανά, από τους βασανισμένους και εξαθλιωμένους, και από τα εκατομμύρια άλλα θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Στη συνέχεια θα ανακοίνωνα με κάθε ειλικρίνεια και σε κάθε γωνιά του κόσμου ότι οι αμερικανικές επεμβάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν λήξει, και ΘΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΣΑ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ 51η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΑΛΛΑ - ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΡΟΠΟ - ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ!.. Κατόπιν θα μείωνα τα στρατιωτικά κονδύλια τουλάχιστον κατά 90% και θα χρησιμοποιούσα το πλεόνασμα ως αποζημίωση των θυμάτων. Τα χρήματα θα περίσσευαν. Ένας ετήσιος προϋπολογισμός 330 δισεκατομμυρίων δολαρίων ισούται με περισσότερα από 18000 δολάρια την ώρα, για κάθε ώρα από την ημέρα που γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός…» «Αυτά θα έκανα τις τρείς πρώτες μέρες μου στο Λευκό Οίκο. Την τέταρτη θα με είχαν δολοφονήσει…», σαρκάζει ο Ουϊλιαμ Μπλαμ. 

Λέτε να είναι αυτός ο φόβος - λόγος που ο… δημοκρατικός Μπαράκ Ομπάμα κάνει την πάπια και για τη νέα σφαγή αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας;

Νίκος Τσαγκρής

25 Ιουνίου 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο περιθώριο των λέξεων




Καθώς γράφω, στο περιθώριο των λέξεων κάνω σκέψεις που, συνήθως, είναι πιο σημαντικές ή πιο αληθινές από τις λέξεις που γράφω, τη σημασία τους, το νόημα που επιχειρούν να διατυπώσουν. 

Και, πολλές φορές, δίπλα στις σκέψεις που κάνω στο περιθώριο των λέξεων που γράφω, τρίτες σκέψεις έρχονται και σαρκάζουν ή σχολιάζουν ή αναιρούν ή μέμφονται τις σκέψεις που κάνω στο περιθώριο των λέξεων που, εν τέλει, γράφω κι εσείς διαβάζετε… 

Γράφω, ας πούμε, «επιτέλους, έστω αργά, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν ότι η διεύρυνση οφείλει να είναι αμφίπλευρη, ώστε να αποκτήσει τη δυναμική μιας πλατιάς αντιμνημονιακής, δημοκρατικής, προοδευτικής και ριζοσπαστικής συμμαχίας για την ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων» 

Στο περιθώριο των λέξεων, μια σκέψη μου λέει «η διεύρυνση δεν οφείλει τίποτα απολύτως, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν: «οφείλουν να δουλέψουν για μια αμφίπλευρη διεύρυνση που θα αποκτήσει τη δυναμική μιας πλατιάς αντιμνημονιακής συμμαχίας ,κλπ., κλπ.». 

Την ίδια στιγμή, μια τρίτη σκέψη μου σχολιάζει τη δεύτερη: «Τι πάει να πει οφείλουν, τίποτα δεν οφείλουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εάν πιστεύουν ότι οφείλουν, τίποτα δεν μπορούν να κάνουν ώστε να μην οφείλουν, τίποτα δεν περνάει από το χέρι τους»… 

Στο τέλος, σταματάω να γράφω, αφού αντιλαμβάνομαι ότι ξεκίνησα να σχολιάζω μια κακότεχνη αλήθεια, μια αλήθεια που δεν έχει το θάρρος, ούτε καν την τεχνική, του πολιτικού ψέματος: «η διεύρυνση οφείλει να είναι αμφίπλευρη»!.. Είναι δυνατόν;
***** 
Αλλά, ακόμα κι αν συνέχιζα να γράφω, θα ήταν πιο σημαντικό να γράψω, να διατυπώσω δηλαδή, τη σκέψη που πέρασε στο περιθώριο των λέξεων που ξεκίνησα να γράφω, από το να γράψω τις λέξεις που ξεκίνησα να γράφω. 

Τότε θα έγραφα ότι «η διεύρυνση δεν οφείλει τίποτε, απολύτως τίποτε δεν μπορεί να «οφείλει» η διεύρυνση». 

Η διεύρυνση οφείλεται, μπορεί μόνο να οφείλεται. «Να οφείλεται στην πολιτική βούληση του προέδρου του κόμματος και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και στις επαφές, τις κινήσεις, τις πρωτοβουλίες τους εν γένει, για μια αμφίπλευρη διεύρυνση που θα αποκτήσει τη δυναμική, κλπ., κλπ.». 

Ακόμα και έτσι, στο περιθώριο των λέξεων, μια δεύτερη σκέψη μου λέει πως η διεύρυνση, αμφίπλευρη ή μη, δεν μπορεί να οφείλεται στην πολιτική βούληση, και μόνον, του προέδρου και των στελεχών του κόμματος, η διεύρυνση, αμφίπλευρη ή μη, στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ένθεν – κακείθεν του ΣΥΡΙΖΑ… οφείλει να οφείλεται, αυτές έχουν τον πρώτο λόγο εάν θα διευρύνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αμφίπλευρα ή μη. 

Όμως, καθώς γράφω αυτό το «αμφίπλευρα ή μη», μια τρίτη σκέψη σκάει μύτη και σαρκάζει τη δεύτερη, εκείνο το «μη» δίπλα στο «αμφίπλευρα». Ένα «μη» που, ξεδιάντροπα, αμφισβητεί το «αμφίπλευρα» δίπλα του. 
***** 
Διότι «αμφίπλευρα του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ένθεν – κακείθεν του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή εκ δεξιών και εξ αριστερών του αντίστοιχα. Και, εκείνο το «μη» δίπλα στο «αμφίπλευρα» μπορεί να αποκλείει το «ένθεν» ή το «κακείθεν», ή και τα δύο:

- «Σίγουρα το κακείθεν αποκλείει», παρεμβαίνει η πρώτη σκέψη. Και, «δεν το αποκλείει, αυτοαποκλείεται», συμπληρώνει η δεύτερη, αποκαλύπτοντας ότι το «κακείθεν» αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτοαποκλείεται, είναι το ΚΚΕ. 

Σιγά τις σκέψεις θα μου πείτε, και δικαίως, αφού είναι κοινός τόπος ότι το σημερινό ΚΚΕ αρνείται συστηματικά κάθε ιδέα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ καθιστώντας αδύνατη μιαν «αμφίπλευρη διεύρυνση, κλπ., κλπ.». 

Θα μπορούσα ακόμα να προσθέσω ότι καθώς ο πρόεδρος και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζουν ότι η διεύρυνση… «οφείλει να είναι αμφίπλευρη» γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατον να είναι, αποκαλύπτουν την παγίδευσή τους σε μια ακατανόητη εμμονή για συνεργασία με το ΚΚΕ. Εμμονή που εγείρει καχυποψίες για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ υπονομεύοντας την διεύρυνση του. Όχι μόνο… κακείθεν αλλά και ένθεν, δηλαδή προς την κεντροαριστερά.

Παραθέτοντας, κάπως έτσι, τις σκέψεις που περνούν στο περιθώριο των λέξεων την ώρα που γράφω, καθώς και τις τρίτες σκέψεις που τις σχολιάζουν ή τις σαρκάζουν ή τις αναιρούν, θα μπορούσα να γράψω ένα σημαντικό κείμενο για την πολιτική λειτουργία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του προέδρου του, των βουλευτών του, των στελεχών του, του οργανωμένου, εν γένει, «σώματός» του. Σημαντικό, από την άποψη ότι θα απέδιδε τη βαθύτερη αλήθεια του συγγραφέα για την πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ. 

Αλλά, και αυτή η «αλήθεια» θα μπορούσε να είναι αλήθεια σχετική ή και ψέμα. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η αλήθεια κρύβεται στις λέξεις. Ή στις σκέψεις που περνούν στο περιθώριο των λέξεων, καθώς ο συγγραφέας γράφει…

Νίκος Τσαγκρής

19 Ιουνίου 2014

Ο Έλληνας Γερμανός δεν γίνεται


Οι εκφραστές του «γερμανικού ραγιαδισμού», μια απίστευτη προφητεία του Μιχαήλ Μπακούνιν και η ρήση του Σαλβατόρ Νταλί για τους Έλληνες.   

Τις μέρες που η κυβέρνηση Σαμαρά, με… διακριτό τον Βενιζέλο μέσα της, επιδίδεται σε ένα μπαράζ φθηνού λαϊκισμού του τύπου «παίξ’ το αντιμνημονιακός κι έχει ο Σόϊμπλε» και οι ‘Eλληνες εξαντλούνται σε τρυκ οριακής θερινής επιβίωσης του τύπου «χύμα στο κύμα», οι Γερμανοί… ξανάρχονται: αδημονούν, λέει, να αποβιβαστούν στα ελληνικά νησιά («τα πιο όμορφα του κόσμου, λέει»,) για να καταλάβουν τα τετράστερα και τα πεντάστερα ξενοδοχεία που, ως γνήσιοι Ευρωπαίοι, έχουν κλείσει (από τον Ιανουάριο του 2012, παρακαλώ) για τις καλοκαιρινές διακοπές τους.

 Εντάξει, με το καλό να μας έρθουν οι γερμαναράδες, που λέει ο λόγος, αλλά, αναπόφευκτα, καθώς τα τουριστικά ρεπορτάζ μάς προκαλούν με την γερμανική εισβολή στα ξενοδοχεία των πάλαι ποτέ καλοκαιρινών μας διακοπών, το ερώτημα, παραπονιάρικο και ζηλόφθονο, προκύπτει… αυθωρεί και παραχρήμα: γιατί αυτοί και όχι εμείς; 

 Είναι ένα ερώτημα που, στην πολιτική του μεταφορά, αφορά την πλειονότητα υμών των Ελλήνων αλλά, κυρίως, τις πολιτικές ηγεσίες μας. Και επανέρχεται κάθε φορά που η χώρα μας στριμώχνεται και οι πολιτικές ηγεσίες μας υποχωρούν, συμβιβάζονται, υποτάσσονται: είμαστε, οι Έλληνες, ισότιμοι Ευρωπαίοι πολίτες; Ή μήπως είμαστε υποτελείς των ισχυρών της Ευρώπης; Προφανώς και τα δύο! Κι ας κομπάζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, ότι είμαστε ισότιμοι Ευρωπαίοι. Κι ας καταγγέλλουν οι εκάστοτε αντιπολιτευόμενοι ότι είμαστε υποτελείς. 

Παίζοντας τα «καλά παιδιά» 

 Καθώς εξελίσσεται μια ακόμη πράξη του ιστορικού δράματός μας με τους εκάστοτε «συμμάχους» μας, έχει ιδιαίτερη αξία να σημειώσουμε ότι οι πρωταγωνιστές διατηρούν, και σε αυτή την πράξη, το παραδοσιακό ήθος τους: ο Γερμανός επιτίθεται, ο Έλληνας αμύνεται. Ο Γερμανός προκαλεί, ο Έλληνας δέχεται στωικά τις προκλήσεις. Ο Γερμανός επιδεικνύει την ποσοτική του δύναμη, ο Έλληνας την αντίστοιχη… ποιοτική. Οι όποιες αποκλίσεις στις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών δεν ανατρέπουν το παραδοσιακό ήθος τους, το ιστορικό - πολιτισμικό τους προφίλ.

Είναι καλό αυτό για μας; Αμφιβάλλω. Σ' έναν κόσμο (τον κόσμο της «ευρωζώνης») όπου πολιτισμός σημαίνει χρήμα – κέρδος – οικονομική υπεροχή, σ' ένα κόσμο όπου η Γερμανία ποζάρει και επιβάλλεται ως πρότυπο ευρωπαϊκής χώρας, οι Γερμανοί πλασάρονται ως ευρωπαϊκός λαός – πρότυπο και η Άνγκελα Μέρκελ ποζάρει και επιβάλλεται ως η ηγεμών της Ευρώπης, φυσικά αμφιβάλλω. 

Σ' αυτόν τον συγκεκριμένο «ευρωπαϊκό» κόσμο με τον συγκεκριμένο «ευρωπαϊκό» πολιτισμό που δεν είναι παρά ο γερμανικός πολιτισμός, η Ελλάδα, οι Έλληνες, προκειμένου να επιβιώσουμε, υποχρεωθήκαμε να τους παραμυθιάζουμε παίζοντας θέατρο, παίζοντας τα «καλά παιδιά», υποκρινόμενοι ότι σεβόμαστε τους κανόνες του απολίτιστου παιχνιδιού τους: ότι και για μάς – όπως και γι’ αυτούς – το χρήμα είναι ο σκοπός και όχι το μέσον, ότι κάνουμε, εν πάση περιπτώσει, προσπάθειες να «εξευρωπαϊσθούμε», που πάει να πει να… εκγερμανιστούμε. 

 Γερμανία: η διαχρονική απειλή 

Παρά τον διαχρονικά διάχυτο – στο χώρο της άρχουσας τάξης της χώρας μας, κυρίως – ραγιαδισμό, ο Έλληνας Γερμανός δεν γίνεται. Είναι θέμα κουλτούρας: «...στη Γερμανία αναπνέεις την ατμόσφαιρα μιας τεράστιας πολιτικής και κοινωνικής σκλαβιάς, φιλοσοφικά ερμηνευμένης και αποδεκτής από ένα μεγάλο λαό μοιρολατρικά και ηθελημένα…», εξηγούσε ενάμιση αιώνα πριν, ο Ρώσος φιλόσοφος Μιχαήλ Μπακούνιν. 

 Αντίθετα, στην Ελλάδα (ακόμα και στις σημερινές συνθήκες της γερμανικής «κατοχής»), αναπνέεις την ατμόσφαιρα μιας ικανής πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας – πολλάκις σε βαθμό αναρχίας – φιλοσοφικά ερμηνευμένης και αποδεκτής από έναν σπουδαίο λαό: όπως έλεγε ο Σαλβατόρ Νταλί, «οι Έλληνες, επειδή επί χιλιάδες χρόνια ζουν αδιάκοπα στη χώρα τους, ακόμα και αμόρφωτοι είναι γεμάτοι κουλτούρα, η κουλτούρα είναι κάτι που υπάρχει στο αίμα τους». Βεβαίως, υπάρχουν και Έλληνες που βιάζονται να... εκβαρβαριστούν, να γίνουν Γερμανοί, να πούμε, να γίνουν «Ευρωπαίοι». Κάποτε μάλιστα, κάποιοι, αυτόν τον «εκβαρβαρισμό» τον ονόμαζαν… εκσυγχρονισμό: Σημίτης, Βενιζέλος, Παπαδήμος, Στουρνάρας, Χαρδούβελης… 

 Ας τους παραδώσουμε κι αυτούς, μαζί με τους υπόλοιπους εκφραστές του γερμανικού ραγιαδισμού στον τόπο μας (Γιωργάκηδες, Σαμαράδες και λοιπούς… συγγενείς) στη χλεύη του… συντρόφου Μπακούνιν. Ο οποίος, ενάμιση αιώνα πριν, δίνοντας ένα ρεσιτάλ διεισδυτικής κοινωνιολογίας, προφήτευε σε 70 λέξεις την γερμανική βαρβαρότητα ως διαχρονική απειλή για την ελευθερία της Ευρώπης: σε όλες τις διεθνείς της σχέσεις η Γερμανία, από τις απαρχές της κιόλας, αργά και συστηματικά έπαιζε πάντα το ρόλο του εισβολέα, του κατακτητή, πάντα πρόθυμη να επεκτείνει στο έδαφος των γειτόνων της τη δική της θεληματική υποδούλωση. Και από τότε που εδραιώθηκε οριστικά ως ενιαία δύναμη έγινε μια απειλή, ένας κίνδυνος, για την ελευθερία ολόκληρης της Ευρώπης. Η σημερινή Γερμανία δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποδούλωση, θριαμβευτική και κτηνώδης...
Νίκος Τσαγκρής

11 Ιουνίου 2014

ο Βενιζέλος πάτησε restart στον Σαμαρά


Ο ανασχηματισμός, ο συνηθισμένος άνθρωπος του μιντιακού παρόντος και εκείνη η «αίσθηση ανέφικτου» για τον ΣΥΡΙΖΑ

«Ο Σαμαράς πάτησε restart», λέγανε και ξαναλέγανε οι τρόφιμοι του συστήματος. Σχεδόν ευτυχισμένοι. Λες και, βάζοντας τον Γκίκα στη θέση του Γιάννη, τη Σοφία στη θέση του Σίμου και τον Μάκη στη θέση του Άδωνη, πάτησε restart στην φθίνουσα ζωή τους. Λες και έκανε επανεκκίνηση στο υπαρξιακό τους αύριο που, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, φάνταζε ανύπαρκτο….

Φυσικά, ή μάλλον αφύσικα, αυτό το άδικο αίσθημα ανακούφισης είναι απίθανο να περιορίστηκε στα συγκυβερνητικά «παπαγαλάκια» των μίντια. Είναι βεβαιότερο του πιθανού πως αυτός ο παραλογισμός διαχύθηκε σε ένα ποσοτικά και ποιοτικά άγνωστο (ωστόσο, κατά πάσα πιθανότητα, μεγάλο) μέρος του τηλεοπτικού κοινού.

Αναντίστοιχα, η απήχηση της λογικής θεώρησης του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο ανασχηματισμός «επιβεβαιώνει την απαρέγκλιτη εφαρμογή των δεσμεύσεών της κυβέρνησης Σαμαρά έναντι των δανειστών, αδιαφορώντας για τον ελληνικό λαό που καθημερινά υποφέρει», περιορίστηκε και πάλι, από την διάχυτη (σ’ ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού «που καθημερινά υποφέρει») παράλογη «αίσθηση ανέφικτου για τον ΣΥΡΙΖΑ» που, όπως θαυμάσια διατύπωσε προ ημερών ο Γιώργος Κιμούλης*, τον συνοδεύει: «Έχουμε ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που οδηγεί τον εαυτό του στην εξουσία, σε μια κοινωνία που πληροφορείται για την πραγματικότητα από τα μίντια, τα οποία αυτό το κόμμα πολεμά! Μέσα από αυτή τη λειτουργία έχει περάσει στην κοινωνία μια αίσθηση "ανέφικτου" για τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, για την πλειοψηφία, η πραγματικότητα είναι αυτή που δείχνει η τηλεόραση"…

Ο «μιντιακός» άνθρωπος

«Για την πλειοψηφία, η πραγματικότητα είναι αυτή που δείχνει η τηλεόραση»!.. Μια εγνωσμένη αλήθεια που, με τα συμφραζόμενα «έχουμε ένα κόμμα που οδηγεί τον εαυτό του προς την εξουσία σε μια κοινωνία που πληροφορείται για την πραγματικότητα από τα μίντια αποκομίζοντας μια αίσθηση ανέφικτου για τον ΣΥΡΙΖΑ», μοιάζει σαν θραύσμα δοκιμίου του Αλμπέρ Καμύ για το παράλογο: ο συνηθισμένος άνθρωπος του εκάστοτε παρόντος (ο Έλληνας της «μιντιακής πραγματικότητας» σήμερα) ζει με την βεβαιότητα ότι θέτει σκοπούς, ότι φροντίζει για τo μέλλον του, για τη δικαίωσή του…

Εξακολουθεί να εκτιμάει τις ευκαιρίες εργασίας που (δεν) του παρουσιάζονται, να σκέφτεται το (ανύπαρκτο) αύριο, την (πετσοκομμένη) σύνταξή του ή την (αμφίβολη) αποκατάσταση των παιδιών του. Πιστεύει ακόμα πώς κάτι στη ζωή του μπορεί να προκαθοριστεί και ενεργεί σαν να ήταν ελεύθερος, ακόμα κι αν όλα τα γεγονότα εξακολουθούν να πηγαίνουν κόντρα σ' αυτή την ελευθερία.

Ο ίδιος άνθρωπος, ως μέλος μιας κοινωνίας που πληροφορείται για την πραγματικότητα από τα μίντια, καθώς προσλαμβάνει τη μιντιακή πραγματικότητα «ΣΥΡΙΖΑ», καταλαμβάνεται από εκείνη την «αίσθηση του ανέφικτου» για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε, μπορεί να του συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο Καμύ, όταν ο «συνηθισμένος άνθρωπος» έρχεται αντιμέτωπος με το υπαρξιακό πρόβλημα: «κλονίζονται τα πάντα γύρω του, η ιδέα του ‘υπάρχω’, η διάθεση του να ενεργεί σα να είχαν όλα ένα νόημα, όλα να διαψεύδονται με έναν ιλιγγιώδη τρόπο απ' τον παραλογισμό της ιδέας ενός ξαφνικού θανάτου». Του θανάτου της (μη) πραγματικότητάς του, της «μιντιακής πραγματικότητας».

Ο πραγματικός «ανασχηματισμός»

Ε, λοιπόν, πράγματι, από αυτή την άποψη ο Σαμαράς πάτησε… restart, αλλά ήταν ένα restart στην μιντιακή πραγματικότητα της κυβέρνησής του: μια επανεκκίνηση στο μιντιακό – υπαρξιακό της αύριο που, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, φάνταζε ανύπαρκτο. Ενώ τώρα μοιάζει να...ξεκαλοκαιριάζει.

Στην πολιτική πραγματικότητα της χώρας, ο ανασχηματισμός ήταν μια ακόμα γελοιότητα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά, Ευάγγελου Βενιζέλου: restart στον εκσυγχρονισμό»! Μια ιδέα επικοινωνιακού χαρακτήρα (τι άλλο;) με στόχο την αρχηγική επιβίωση του συγκυβερνητικού διδύμου των ηττημένων των ευρωεκλογών, μέχρι τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Και την συμμετοχή τους σ’ αυτές με όρους… μούφα αντιμνημονιακούς.

Επί της ουσίας του ανασχηματισμού, επικοινωνιακά πάντα, ο Σαμαράς πάτησε restart στον Σημιτικό «εκσυγχρονισμό». Κανένα πρόβλημα, κανένα ρίσκο, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο «εκσυγχρονιστικό» ρετούς, είναι απολύτως συμβατό με το σύστημα των Βρυξελών: απ’ τον Σημίτη της ΟΝΕ έως τον Σαμαρά του… Βενιζέλου (με μια μικρή παρέκκλιση της κυβέρνησης Καραμανλή μόνο) η χώρα κινείται κυβερνητικά στον αστερισμό του «εκσυγχρονισμού». Που δεν είναι παρά ο μεταλλαγμένος σε συστημικό νεοφιλελευθερισμό «δημοκρατικός σοσιαλισμός», η πάλαι ποτέ ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Κατά τα λοιπά, σε μια κοινωνία για την οποία πραγματικότητα είναι αυτό που δείχνει η τηλεόραση, ακόμα και η γελοία ιδέα «επανεκκίνησης» με… εκσυγχρονιστικό καμουφλάζ ίσως καταφέρει να ρετουσάρει τη μνημονιακή βαρβαρότητα της συγκυβέρνησης. Ίσως πάλι, αυτή η τελευταία συγκυβερνητική απάτη – διότι περί απάτης πρόκειται – απαλείψει εκείνη την αίσθηση «ανέφικτου» για τον ΣΥΡΙΖΑ, «που έχει περάσει στην κοινωνία που πληροφορείται για την πραγματικότητα από τα μίντια». Ίσως…

* Από τη συνέντευξη του Γιώργου Κιμούλη στον Παύλο Παπαδόπουλο / ΤΟ ΒΗΜΑ. 10/06/2014

Του Νίκου Τσαγκρή

5 Ιουνίου 2014

Κεντροαριστερά με Βενιζέλο γίνεται;

 
«Δεν γίνεται γιατί… υπάρχει», είναι μια απάντηση: ονομάζεται Ελιά, εκπροσωπεί το 8% του εκλογικού σώματος, και εξακολουθεί, και ως κεντροαριστερά, να είναι συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά…

Τις μέρες που τα «κεντροαριστερά» πειραματόζωα του συστήματος βολόδερναν στους μετεκλογικούς δοκιμαστικούς σωλήνες της «Ελιάς», κάποιοι μεταλλαγμένοι έκαναν πρόβες σε υπουργικά κουστούμια με στυλίστα τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο οποίος, απ’ τη μια το έπαιζε πρωθυπουργός στη θέση του πρωθυπουργού κάνοντας τον διαχειριστή του ανασχηματισμού και απ’ την άλλη καλούσε σε εσπευσμένη «συμπόρευση» όλες τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, δεδομένου ότι «το ΠΑΣΟΚ με την Ελιά, είναι ο πυλώνας της νέας αφήγησης για την Ευρώπη».

Όλα αυτά, σε πρώτη ανάγνωση, συνθέτουν μια σουρεαλιστική εικόνα που εξωραΐζει τον αποκρουστικό χαρακτήρα της πολιτικής απάτης που περιγράφεται ως «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς». Ειδικά όταν η περιγραφή εκπορεύεται από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Σαμαρά, Ευάγγελο Βενιζέλο, και σκιαγραφεί τη συμπόρευση (διάβαζε, συγχώνευση) όλων τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, (της ΔΗΜΑΡ και του «Ποταμιού», δηλαδή) δεδομένου ότι «το ΠΑΣΟΚ με την Ελιά (το μεταμφιεσμένο σε «Ελιά» ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, δηλαδή,) είναι ο πυλώνας της νέας αφήγησης (της αφήγησης Βενιζέλου, δηλαδή,) για την Ευρώπη».

Αλλά η αφήγηση του Βενιζέλου για την Ευρώπη (που βιάζεται να την επιβάλλει ως αφήγηση της κεντροαριστεράς με πυλώνα το… «ΠΑΣΟΚ με την Ελιά») δεν είναι παρά η αφήγηση του Σαμαρά για την Ευρώπη, που δεν είναι παρά η αφήγηση του Σόϊμπλε και της Μέρκελ για την Ευρώπη…

Δεν σώζεται με τίποτα

Αυτό είναι όλο: κεντροαριστερά με αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται, διότι αυτό το ΠΑΣΟΚ, το έσχατο ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου του 8%, (εντός ή εκτός «Ελιάς») είναι ταυτισμένο με τη ακροδεξιού χαρακτήρα Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, που είναι ταυτισμένη με το ακραία νεοφιλελεύθερο σύστημα Μέρκελ, που είναι ταυτισμένο με την οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας μας.

  Ας το πούμε πιο απλά: στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων, το έσχατο ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου είναι ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα με πατέντα: το τελευταίο απομεινάρι της ξεπουλημένης στον νεοφιλελεύθερο κόσμο των αγορών ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που, με την… ευγενική φροντίδα των μιντιαρχών (είτε σαν ΠΑΣΟΚ, είτε σαν «Ελιά») φυτοζωεί ως ξεδιάντροπη συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά στο προσκήνιο. Και ως κέλυφος προστασίας του διεφθαρμένου αρχηγού της στο παρασκήνιο.

Δεν είναι δικό μου, είναι άποψη ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ και την μεταφέρω: «το ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου δεν σώζεται με τίποτε, αν δεν απαλλαγεί απ’ τον Μπένυ και τα άλλα μνημονιακά του βαρίδια. Αν δεν καταφέρει, δηλαδή, μέσα από ένα συνέδριο, να ξεπλυθεί πολιτικά και να αναδυθεί ως ένα πειστικό σοσιαλιστικό – αντισυστημικό σχήμα…» - Και που είσαι, κεντροαριστερά με Βενιζέλο δεν γίνεται γιατί… υπάρχει κατέληξε γελώντας: «ονομάζεται Ελιά, εκπροσωπεί το 8% του εκλογικού σώματος, και εξακολουθεί, και ως… κεντροαριστερά, να είναι συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά»…

Κοροϊδεύουν την κοινωνία

Συνοψίζοντας, κεντροαριστερά με το σημερινό ΠΑΣΟΚ (εντός ή εκτός Ελιάς) δεν γίνεται. Ειδικά αν παραμείνει πρόεδρός του ο Βενιζέλος και αν εξακολουθήσει να συγκυβερνά με τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά: ούτε η αυτοκτονική ΔΗΜΑΡ του Φώτη, ούτε καν το θολό Ποτάμι του Σταύρου δεν τσίμπησαν στην έκκληση Βενιζέλου για συμπόρευση. Κάτι συγκυβερνητικά… ψάρια μόνο. Και η… πτέρυγα Λυκούδη! (αχ, ρε Σπύρο…)

«Το θέμα της Κεντροαριστεράς δεν είναι καλσόν, να το τραβάει ο ένας από εδώ και ο άλλος από εκεί, και στο τέλος να είναι μια σούπα που οδηγεί σε μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα», έδωσε την απάντηση ο ίδιος ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Ν. Ανδρουλάκης. Αλλά αυτή είναι μια απάντηση που άργησε να ‘ρθεί: το θέμα της Κεντροαριστεράς το έλυσε προ τριετίας, ο κόσμος της Κεντροαριστεράς. Που, καθώς έβλεπε το ΠΑΣΟΚ να σφάζεται στην ποδιά της Μέρκελ και να μεταβάλλεται «σε μια σούπα που οδηγούσε σε νεοφιλελεύθερη ατζέντα», άρχισε να μετακομίζει στον ΣΥΡΙΖΑ…

Αυτό είναι το σωστό: οι κεντροαριστεροί είναι πια στον ΣΥΡΙΖΑ, την αξιόπιστη, την συνεπή, την αντιμνημονιακή, την αντισυστημική, τη ριζοσπαστική Αριστερά. Την δημοκρατική Αριστερά της κοινωνικής ευθύνης, και της πατριωτικής περηφάνιας, που μάχεται για την απελευθέρωση της Ελλάδας και των Ελλήνων από τα δεσμά του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού, της συστημικής – μνημονιακής βαρβαρότητας.

Ποια Κεντροαριστερά, λοιπόν; Όλοι γνωρίζουμε ότι οι απαξιωμένοι ηγέτες και επίδοξοι ηγετίσκοι της, είτε εντός είτε εκτός ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και… ποταμών και ελαιώνων, κοροϊδεύουν την κοινωνία, αφού γνωρίζουν καλύτερα από εμάς, αυτό που κι εμείς γνωρίζουμε. Ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία κυβερνούσε με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα. Μέχρι που, εν μέσω της κρίσης, αποκαλύφθηκε ως το απόλυτο καμουφλάζ του νεοφιλελευθερισμού.

Νίκος Τσαγκρής 

29 Μαΐου 2014

Επόμενο βήμα η πολιτική ηγεμονία

 
Πέραν της ιστορικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκλογές απέδωσαν έναν νέο πολιτικό χάρτη στον οποίο αποτυπώνονται νέες πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες

Όλα τα παπαγαλάκια ξεκινούσαν με την παραδοχή της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και κατέληγαν σε ένα «αλλά»: Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι ο νικητής των εκλογών αλλά… Κάπως έτσι, και τα περισσότερα «αλλά», αν θέλετε να ξέρετε, ήσαν πανομοιότυπα με το non paper σκονάκι που μοιράστηκε στους κυβερνητικούς συντάκτες* απ’ τον μηχανισμό που ονομάζεται «μονταζιέρα»: «αλλά η διαφορά των 2,5 (στην αρχή), ή των τριών (αργότερα), ή των τεσσάρων (στο τέλος), μονάδων από την Νέα Δημοκρατία, δεν συνιστά ψήφο ανατροπής…».

Πάμε, όλο το non paper μαζί: «ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι ο νικητής των εκλογών, αλλά η διαφορά (όποια διαφορά κι αν προκύψει) από την Νέα Δημοκρατία, δεν συνιστά ψήφο ανατροπής». Αυτή ήταν η γραμμή. Και μετά ο… αγνωστικισμός: - Και πόση θα ‘πρεπε να είναι η διαφορά για να έχουμε ψήφο ανατροπής; - Ας είναι στο τρία!.. (εκείνη τη στιγμή ήταν στο 2,7%) - Και γιατί να είναι στο τρία και όχι στο τέσσερα ή στο έξι ή στο οκτώ;

Το παιγνίδι της κολοκυθιάς σε… διακαναλική. Στο τέλος, το εμπεδώσαμε. Ακόμα και στο 10% να ήταν η διαφορά, τα τσιράκια του συστήματος θα επέμεναν στη γραμμή: «η ψήφος δεν ήταν ανατρεπτική»…

Τουλάχιστον, εκόντες άκοντες, παραδέχτηκαν ότι υπάρχει ανατρεπτική ψήφος! Και αυτό συνιστά μιαν ακόμα νίκη – πέραν της εκλογικής - του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο νέος πολιτικός χάρτης

Πέραν της ιστορικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ (σοβαρά τώρα,) οι εκλογές απέδωσαν έναν νέο πολιτικό χάρτη στον οποίο αποτυπώνονται θεαματικές αλλαγές στο επίπεδο των συσχετισμών των κοινωνικών δυνάμεων και των πολιτικών ισορροπιών.

Μια ματιά στον χρωματισμένο χάρτη αρκεί για να «διαβάσεις» τη δυσαρμονία μεταξύ της βούλησης του εκλογικού σώματος και του συσχετισμού δυνάμεων στο Κοινοβούλιο, την τυπική πλειοψηφία της συγκυβέρνησης. Δυσαρμονία, που έγκαιρα και έγκυρα ετέθη ως πρόβλημα δημοκρατίας από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και απερρίφθη από τους ηττημένους (και, ως εφάνη, δημοκρατικά αναίσθητους) των εκλογών, κ. κ. Σαμαρά και Βενιζέλο.

Φεύγοντας τώρα από τον… εκμαυλισμό του «χρωματισμένου χάρτη» (που δικαίως απολαύσαμε) και προχωρώντας σε μια υπερκομματική (εθνική, ας την πούμε) ανάγνωση του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, προκύπτει ένας άλλος συσχετισμός. Ένας συσχετισμός που προβάλει την κοινωνική φύση του εκλογικού αποτελέσματος, αποτυπώνοντας το πλειοψηφικό «αντί» των Ελλήνων της κρίσης: το 70% του εκλογικού σώματος ψήφισε αντιμνημονιακά – αντισυστημικά.

Αναλύοντας τις επί μέρους (κοινωνιολογικές, ιδεολογικές, πολιτικές, κομματικές, ταξικές) αποχρώσεις αυτής της αθροιζόμενης και σε γενικές γραμμές, αντιμνημονιακής ψήφου, αναπόφευκτα οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι, για την πλειοψηφία των Ελλήνων, ο αγώνας είναι κοινός. Και είναι αγώνας απελευθερωτικός («για την απελευθέρωση της χώρας από τον νεογερμανικό ιμπεριαλισμό που μας σκλαβώνει») και δευτερευόντως ιδεολογικός, κομματικός, ή ταξικός…

Ζητούμενο η πολιτική ηγεμονία

Ένα σημαντικό σημείο ανάλυσης είναι το ποσοστιαίο εκλογικό μέγεθος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το 26,58%, που, σε μια πρώτη ανάγνωση, μπορεί να σημαίνει σταθεροποίηση της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο ποσοστό. Ή μήπως σταθεροποίηση της οροφής;

  Προσωπικά, θεωρώ ως πιθανότερο το πρώτο: ο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τον αντιμνημονιακό – αντισυστημικό προσανατολισμό του, είναι ένα ευρωπαϊκό κόμμα σε αντίθεση με το ΚΚΕ και τα μικρότερα αριστερά ή δεξιά κόμματα της δραχμής που, λόγω ευρωεκλογών, προσέλκυσαν την ανακλαστική αντιευρωπαϊκή ψήφο μιας πολύ μεγαλύτερης – της εμβέλειάς τους στις εθνικές εκλογές – μερίδας ψηφοφόρων.

Ούτως ή άλλως, βασικό μετεκλογικό ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η οργανωτική «κεφαλαιοποίηση» του ποσοστού των ευρωεκλογών καθώς και ο πολλαπλασιασμός της πολιτικής του επιρροής – αυτό που στην κυβερνητική ονομάζεται «πολιτική ηγεμονία». Γι’ αυτό, το δεύτερο, (την διεύρυνση της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο την «πολιτική του ηγεμονία») απαραίτητη είναι και η αναζήτηση μιας συμβατής, με την αντιμνημονιακή – αντισυστημική πολιτική του κόμματος, πολιτικής συμμαχιών. Και βέβαια, αυτή είναι δουλειά του προέδρου του κόμματος, του επιτελείου του, του κομματικού μηχανισμού.

Ωστόσο, μια ιδέα για μια ποιοτικά και ποσοτικά «συμβατή» πολιτική συμμαχιών, προκύπτει από μια προσεκτική και ακομπλεξάριστη ανάγνωση της τύχης που επεφύλαξαν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στους υποψήφιους ευρωβουλευτές (πρόσωπα, σταυροί προτίμησης , πολιτική προέλευση, βιογραφικά κλπ.) όπως αυτή εμφαίνεται στην κατάταξή** τους, με τη σειρά εκλογιμότητας: Μανώλης Γλέζος (155.425), Σοφία Σακοράφα (100.998), Δημήτρης Παπαδημούλης (68.654), Κωνσταντίνα Κούνεβα (60.557), Γιώργος Κατρούγκαλος (59.978), Κώστας Χρυσόγονος (49.210). Ακολουθούν ο Νίκος Χουντής (47.614) και ο Στέλιος Κούλογλου (46.430) κλπ, κλπ…

*Κυβερνητικοί συντάκτες στην κυριολεξία, αφού οι περισσότεροι σημερινοί «κυβερνητικοί συντάκτες» είναι κυβερνητικότεροι της κυβέρνησης, ιμάντες μεταφοράς της κυβερνητικής προπαγάνδας.
** Με καταμετρημένο το 31,14%

Νίκος Τσαγκρής  

28 Μαΐου 2014

Ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια


Η ιστορία είναι αληθινή. Μου συνέβη πριν αρκετό καιρό, μα τη θυμάμαι ακόμα. Καλοκαίρι, βράδυ, ώρα 10.30. Επιστροφή απ' τη δουλειά στο σπίτι, μια μονοκατοικία με μικρό κήπο στο μπροστινό μέρος. Δύο παράθυρα, το ένα ανοιχτό με τις κουρτίνες τραβηγμένες, το άλλο με γερμένα τα παντζούρια.

Ανοίγω τη σιδερένια πόρτα της εισόδου και ύστερα την ξύλινη του σπιτιού μου, φωνάζω ένα «γεια» και κατευθύνομαι στην κρεβατοκάμαρα, στο βάθος ενός αρκετά μεγάλου διαδρόμου.
Φτάνω στην πόρτα, κάνω ένα βήμα μέσα και βλέπω κάτι που με αναγκάζει να σκεφτώ τι είναι. Ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια είναι. Όμως δεν τα γνωρίζω, είναι ξένα. Προεξέχουν, κολλητά στο πάτωμα, από το πίσω μέρος του κρεβατιού. Αλλά, με τέτοιο τρόπο, πλάγια το ένα πάνω στο άλλο, ώστε υποδηλώνουν ότι κάποιος τα φοράει. Κάποιος, το σώμα του οποίου είναι κρυμμένο πίσω απ' το κρεβάτι. Ή κάποιο πτώμα πρέπει να 'ναι ή κάποιος άνθρωπος που κρύβεται, για κάποιο λόγο.

Παγώνω. Τι κάνουμε τώρα; Βήχω ασυναίσθητα, και φαίνεται αυτό έπρεπε να κάνω. Πετάγεται όρθιος πίσω απ' το κρεβάτι και κατευθύνεται σαν φοβισμένο ζώο προς το μέρος μου με μάτια απελπισμένα.
-Τι θες εδώ, ψελλίζω.
- Εγκό καλό παιντί, μονολογεί,
Φτάνει κοντά μου και καθώς το σώμα μου τον εμποδίζει να περάσει απ' την πόρτα, με σπρώχνει και καλπάζει, στο διάδρομο σαν αιλουροειδές αφηνιασμένο. Περνάει σαν σίφουνας απ' το καθιστικό, κάνει ένα άλμα στα κλειστά παντζούρια, τα σπάει, και προσγειώνεται με πάταγο έξω στον κήπο.

Μέχρι να φτάσω στο παράθυρο να δω, ο Αλβανός, ένα ξανθό δεκαεξάχρονο παιδί, είχε εξαφανιστεί στους δρόμους της Αθήνας. Το μόνο που έμενε να κάνω ήταν να περιμαζέψω κάτι ψευτοκοσμήματα που είχε κλέψει και του 'πεσαν πάνω στο άλμα στα κλειστά παντζούρια...

Χτες ένας γεροκτηνοτρόφος στην Παραμυθιά σκότωσε ένα δεκατριάχρονο Αλβανάκι. Πανικοβλήθηκε, υποστηρίζει τώρα, όταν το είδε μ' άλλα δύο παιδιά μέσα στο κτήμα του, ο μπαγάσας. Και βούτηξε την καραμπίνα και πυροβόλησε εν ψυχρώ το πιτσιρίκι, όπως πυροβολούν οι ασυνείδητοι αυτού του είδους διάφορα ζώα και πουλιά ανύποπτα, στο δάσος. Ακόμα κι αλεπούδες και τσακάλια.

'Όταν η είδηση έφτασε στην εφημερίδα, θυμήθηκα αυτή την ιστορία που σας είπα και σκέφτηκα πως κι ο δικός μου Αλβανός έμοιαζε με τσακάλι φοβισμένο, καθώς τον έπιασα στα πράσα.

Μήπως κι εγώ έπρεπε να πυροβολήσω; Εσείς τι λέτε; Μόνο που εγώ δεν έχω όπλο. Κι εκτός αυτού, θυμάμαι, τότε που τον είδα μες στο σπίτι, σκέφτηκα μήπως πρέπει να του δώσω κάνα φράγκο να τη βγάλει, έτσι που ήτανε σκελετωμένος, πεινασμένος, Όμως δεν πρόλαβα, γιατί ήταν τόσο φοβισμένος, που εξαφανίστηκε σαν ζώο τρομαγμένο. Άλλωστε αυτή είναι η μόνη εικόνα που «έγραψε» στη μνήμη μου απ' αυτή την ιστορία...

Νίκος Τσαγκρής

21 Μαΐου 2014

Η μεγάλη απάτη της νύχτας του Α’ γύρου

 
Μια δόλια προσπάθεια αποφυγής της εκλογικής πραγματικότητας από το σύστημα της διαπλοκής.  

Εξαρτάται τι γυαλιά φοράς. Αν φοράς τα γαλαζοπράσινα, της συγκυβέρνησης, βλέπεις ότι «παρά τις αρχικές εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν από τα exit polls, το μήνυμα που προέκυψε από τις κάλπες ήταν καθαρό: διατήρηση της σταθερότητας και επιμέρους ανατροπές που δεν αμφισβητούν όμως τη συνολική εικόνα, μπλα, μπλα, μπλα…».

Αν φοράς τα αντισυστημικά γυαλιά, βλέπεις ότι «το πιο ηχηρό αντικυβερνητικό μήνυμα προήλθε από την Αθήνα και την Αττική, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε στο δεύτερο γύρο, καθώς είναι οι δύο εκλογικές ζώνες που επιτρέπουν να αντληθεί ένα πιο κεντρικό πολιτικό συμπέρασμα, μπλα, μπλα, μπλα».

Είδα το εκλογικό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου με τα… πολυεστιακά μου γυαλιά, και είδα το σύστημα της διαπλοκής (ολιγάρχες – συγκυβέρνηση – media) να επιδίδεται σε ένα ξεδιάντροπο στριπτίζ, αποκαλύπτοντας πλήρως το τέταρτο μέλος του μαφιόζικου σώματός του, τις εταιρίες δημοσκοπήσεων. Να επιχειρεί μια προσχεδιασμένη με τα υπόλοιπα μέλη της μαφίας (ολιγάρχες – συγκυβέρνηση – media) απάτη: τη σύγκριση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2014 με το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2012. Και όχι με το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010, ως όφειλαν, σύμφωνα με τους συγκριτικούς κανόνες των πολιτικών μετρήσεων.

Και είδα την απάτη να «περνάει» και τον πραγματικό χαρακτήρα της ψήφου του πρώτου γύρου – το μήνυμα που εξέπεμπε – να χάνεται, πίσω από το απατηλό συγκριτικό τρικ των δημοσκόπων. Επιτρέποντας στο σύστημα της διαπλοκής να επιβάλλει στην κοινή γνώμη τη δική του, πλαστή εκλογική αποτίμηση, ότι το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου «ήταν ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα που συμψηφίζει τις ανατροπές του ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια Αττικής και στο Δήμο της Αθήνας με την αντοχή των υποψηφίων της Ν.Δ, στις επαρχιακές περιφέρειες». Και επομένως, έχουμε… «ισοπαλία». Και «ανάσχεση της αντιμνημονιακής ψήφου»!

Αισθήματα ηττοπάθειας!..

Το χειρότερο, είδα κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχαν στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πάνελ της νύχτας των εκλογών (λόγω έλλειψης εμπειρίας ή και ασχετοσύνης, υποθέτω,) να μην αντιδρούν στο απατηλό συγκριτικό τρικ των δημοσκόπων. Με αποτέλεσμα να επικρατήσει η απατηλή εικόνα της μιντιακής μαφίας. Και να προκαλέσει ακόμα και αισθήματα ακραίας ηττοπάθειας, στις ευρύτερες περιοχές των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αισθήματα που καταγράφονταν αστραπιαία, υπό μορφήν ηττοπαθών αναρτήσεων, στα social media την νύχτα των αποτελεσμάτων…

Βάλθηκα να στέλνω παρηγορητικά μηνύματα στους συριζαίους φίλους, αποκαθιστώντας την αλήθεια της κάλπης. Που, καθώς με τα… πολυεστιακά γυαλιά μου την συνέκρινα κανονικά, δεοντολογικά, με την «ομότιμή» της των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών του 2010, ανέτρεπε την εικονική αποτίμηση της συστημικής μαφίας των καναλιών, αποκαθιστώντας το πραγματικό αποτέλεσμα: συντριπτικό πανελλαδικό (πέραν των φαινομένων Δούρου και Σακελαρίδη) «ρεύμα» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Και διέψευδε την συστημική φενάκη περί «ανάσχεσης της αντιμνημονιακής ψήφου».

Την επομένη των εκλογών μόνο, ο Μανώλης Γλέζος κατήγγειλε το σύστημα των μίντια χαρακτηρίζοντας ως δόλια τη σύγκριση των ποσοστών των περιφερειακών εκλογών με αυτά των εθνικών εκλογών. Και τόνισε ότι με αυτόν τον τρόπο γίνεται «προσπάθεια αποφυγής της πραγματικότητας». Αντίστοιχες επισημάνσεις του Παναγιώτη Λαφαζάνη και άλλων στελεχών στα απογευματινά δελτία της Δευτέρας σκεπάστηκαν μέσα στον τηλεοπτικό κουρνιαχτό…

Κρύφτηκε η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ

Στην πραγματικότητα, που δεν φανερώθηκε ποτέ (!), με βάση την επιστημονική σύγκριση και ανάλυση των αποτελεσμάτων του Α’ γύρου είχαμε μια εξαιρετικά θεαματική άνοδο της περιφερειακής εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ: από το 4,5% που ήταν το 2010 τα ποσοστά εκτοξεύτηκε στο 17,7%!

Ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος, που κρύφτηκε από τη συγκριτική απάτη της μαφίας των μίντια, τη νύχτα των εκλογών. Και δεν κρύφτηκε μόνο η εκτόξευση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η αντιστρόφως ανάλογη πτώση των περιφερειακών ποσοστών της Ν.Δ.
Εν κατακλείδι, με τα… πολυεστιακά μου γυαλιά μου να εστιάζουν στον μετεκλογικό χάρτη του πρώτου γύρου, είδα (πέρα από κάποιες τοπικές εξαιρέσεις) ότι η ψήφος που επικράτησε ήταν περισσότερο αντισυστημική – αντιμνημονιακή, παρά «αυτοδιοικητική». Και είδα ακόμη τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ χαρτογραφημένη και μεγάλη, και ικανή να μετεξελιχθεί σε συντριπτική νίκη στις αυριανές κάλπες, ιδίως στις ευρωκάλπες.

Το ίδιο, φαίνεται να ισχύει και για τα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα. Είδα ακόμα τη συρρίκνωση της επιρροής της Ν.Δ. να γίνεται συντριπτική, όχι μόνο στην Αττική αλλά και στην περιφέρεια. Πράγμα που δικαιολογεί τον πανικό του Σαμαρά – την άθλια μετάλλαξή του σε Μαυρογιαλούρο της συμφοράς – και την ατμόσφαιρα διάλυσης που διαπερνά όλες τις πτέρυγες της… παράταξης.

Αυτά, και άλλα πολλά – που δεν χωράνε σ’ αυτήν εδώ τη στήλη – είδα, και τα φανερώνω. Αν μη τι άλλο, να μην περάσει και στις αυριανές κάλπες αυτή η «δόλια προσπάθεια αποφυγής της πραγματικότητας», που είπε και ο Γλέζος.

Νίκος Τσαγκρής

14 Μαΐου 2014

Η Τζούλια του Τόλη και η Ρένα... ΣΥΡΙΖΑ

 
Σε τούτες τις δημοτικές εκλογές, στις αυριανές κάλπες, η συνειδητή ψήφος είναι πολιτική, ιδεολογική, αντισυστημική…

Εξωφρενικό!.. Μου την έπεσε η Τζούλια! Όχι η βιζιτού. Η Τζούλια του Τόλη, η... νοικοκυρά. Έπινα μια μπύρα στο Διόνυσο, στην πλατεία Αγ. Γεωργίου στην Κυψέλη, και μού έδωσε μία σπρωξιά στον ώμο: «Αν σου περσεύει κάνας ψήφος, ρίχτον μου», μου είπε, και πέταξε στο τραπέζι ένα φυλλάδιο με τη φωτογραφία της (20 χρόνια πριν) και τρία σταυρωμένα ψηφοδέλτια. -Εντάξει, αν μου περισσεύει θα… («θα στον ρίξω»), συμπλήρωσα μέσα μου και μ’ έπιασαν τα γέλια…

Έξω, σ’ ένα τραπεζάκι, καθόταν ο Πλεύρης με κάτι φουσκωμένα παλικάρια της… παράταξης. Ένα περιπολικό πέρναγε κάθε λίγο απ’ την Πλατεία. Σταμάταγε μπροστά στο μαγαζί, οι μπάτσοι ξεκαβαλίκευαν και έπεφταν στην αγκαλιά της παρέας του Πλεύρη: να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται με τρέλα με τα… παραταξιακά παλικάρια. Ακροδεξιός εμετός!.. Πλήρωσα κι έφυγα…

«Εντάξει ρε φιλαράκι, πως κάνεις έτσι», με παρηγόρησε ο συνάδελφος που με συνόδευε. «Πως κάνεις έτσι, δημοτικές εκλογές είναι: δήμαρχο βγάζουμε, όχι πρωθυπουργό!...
Αυτό ακριβώς. «Δήμαρχο βγάζουμε και όχι πρωθυπουργό» και, μέσα στα χαλαρά χρόνια μιας αδιάλειπτης μεταπολίτευσης, μιας αδιάλειπτης «συμβίωσης» με αδιάφορους δημάρχους και… δημαρχέσες, εκόντες – άκοντες πέσαμε στην βεβαιότητα πως οι δημοτικές εκλογές είναι ένα βάσανο που δεν οδηγεί πουθενά, μια διαδικασία χωρίς πολιτικό αντίκρισμα: ένα πουκάμισο αδειανό που, όποιος και να το φορέσει, δεν θα είναι αισθητά καλύτερος απ’ τον προηγούμενο. Ούτε από τον επόμενο…

Δημότες του καναπέ…

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Τα… πολύ παλιά χρόνια, απ’ τον Πλυτά ως τον Παπαθεοδώρου κι απ’ τον Μπέη ως τον Τρίτση και τον Αβραμόπουλο, να πούμε, υπήρχε μια σαφής διαφορά και ήταν διαφορά ιδεολογική. Και ήταν διαφορά ιδεολογική διότι τότε υπήρχαν οι ιδεολογίες και υπήρχαν και τα κόμματα που τις εξέφραζαν και τις στήριζαν. Έτσι, πολλοί από εμάς, οι περισσότεροι, διαλέγαμε τον Δήμαρχο με ιδεολογικά κριτήρια. Θέλετε να τα πούμε πολιτικά; Ας τα πούμε πολιτικά. Το θέμα είναι ότι τότε ξεχωρίζαμε τον «δικό μας» ανάμεσα στους «άλλους» και πηγαίναμε σφαίρα να τον ψηφίσουμε, να μην χαθεί κουκί, κι ας έπρεπε να ταξιδέψουμε στην Κρήτη και στη Μάνη και… Βόλο – Λάρισα – Καρδίτσα.

Έτσι ξηγιόμαστε, ώσπου σταδιακά, βιώνοντας την φενάκη του κράτους στις εκκλησίες των δήμων, πήραμε… πρέφα ότι ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι κενός περιεχομένου. Ότι ο Δήμαρχος και να θέλει, δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που του έχει ορίσει η κεντρική εξουσία και, αυτό, εάν δεν είναι ακριβώς τίποτα, δεν έχει τίποτα να κάνει με την ουσία της έννοιας Αυτοδιοίκηση.

Έτσι, υπερβάλλοντας κάπως, αλλά χωρίς να πέφτει και πολύ έξω, ο μέσος δημότης του life style αθηναϊκού μιλένιουμ, ταύτιζε τον δήμαρχο με τον σκουπιδιάρη ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τον διαχειριστή της πολυκατοικίας. Και πόσοι νοιάζονται στ’ αλήθεια αν ο σκουπιδιάρης της γειτονιάς τους, ή ο διαχειριστής της πολυκατοικίας τους ονομάζεται Τσαγκρής ή… Μιχόπουλος, να πούμε, Φασούλας ή Αγραπίδης, Σκανδαλίδης ή Κακλαμάνης; Και αν είναι ΠΑΣΟΚ, ή Νέα Δημοκρατία ή Συνασπισμός (τότε) ή ΚΚΕ, για να αφήσουν τον κυριακάτικο καναπέ τους και να πάνε να ψηφίσουν; Όλο και λιγότεροι. Κι όλο και περισσότεροι μεταβάλλονταν σε πολίτες του καναπέ…

Επιστροφή στην πολιτική ψήφο

Χωρίς πλάκα, ακόμα κι εμείς, οι …αριστεροί, φτάσαμε σε σημείο να κρίνουμε τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών με βάση, αν όχι ακριβώς εμφανισιακές, αισθητικές διαφορές. Όπως το 2006: «ο Φασούλας κέρδισε τον Αγραπίδη διότι μοιάζει λιγότερο απ’ αυτόν με πολιτικό. Αλλά κι ο Νικήτας Κακλαμάνης, αναμφισβήτητα, μοιάζει λιγότερο απ’ ότι ο Σκανδαλίδης με πολιτικό. Είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι τα δυό πρόσωπα που εξέπληξαν με τις επιδόσεις τους σ’ αυτές τις εκλογές, ο Σαλονικιός Μπουτάρης κι ο Τσίπρας ο Αθηναίος, ελάχιστα μοιάζουν με πολιτικούς;»

Κι ύστερα ήρθε το μνημόνιο: γερμανική τυραννία, οικονομικές σφαγές, ανθρωπιστική καταστροφή. Η κεντρική κυβέρνηση υποταγμένη υπηρέτρια της τρόϊκας, η τοπική αυτοδιοίκηση πιεσμένη ασφυκτικά, μαδημένη, υλικά και ηθικά αποδεκατισμένη, να βολοδέρνει μεταξύ της… καλλικράτειας φθοράς και αφθαρσίας. Και αύριο να `χουμε εκλογές. Και να μας την πέφτει η Τζούλια του Τόλη και ο Ρούλης του Καμίνη και, «αν σου περσεύει κάνας ψήφος, ρίχτον μου»!..

 Όχι φιλαράκι, καμιά ψήφος δεν μας περισσεύει. Σε τούτες τις δημοτικές εκλογές η ψήφος είναι πολιτική, ιδεολογική, αντισυστημική: Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ και ψηφίζουμε Γαβριήλ και Ρένα, και Μαργαρίτα και Κωστή: γιατί αλλιώς θα αντιμετωπίσει τα θέμα του Δήμου και της Περιφέρειας ένας αντιμνημονιακός διαχειριστής και αλλιώς η Τζούλια του Τόλη και ο Ρούλης του Καμίνη…

Νίκος Τσαγκρής 

8 Μαΐου 2014

Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση ΣΥΡΙΖΑ

 

Η «φωτογραφία» της εκλογικής πραγματικότητας πίσω απ’ το πέπλο της παραπληροφόρησης

Είμαστε δυό εβδομάδες πριν τις κάλπες και προεκλογική πραγματικότητα δεν υπάρχει! Ένα πυκνό πέπλο παραπληροφόρησης μόνο, διάστικτο από συστημικές κραυγές και αντιπολιτευτικούς ψιθύρους. Πίσω του, τα συστημικά εργαστήρια παραπληροφόρησης, με όλες τις δυνάμεις τους σε εκλογική διάταξη και τις επικοινωνιακές μονάδες τους σε διαρκή on line δράση, στήνουν και ξαναστήνουν το εικονικό προεκλογικό σκηνικό της μικρής μας χώρας: περάστε κόσμε, να δείτε τον Έλληνα Σαμαρά, που πέτυχε μια μοναδική στα παγκόσμια χρονικά δημοσιονομική και διαρθρωτική προσαρμογή και άφησε τους Ευρωπαίους εταίρους του μ’ ανοιχτό το στόμα…

  Σ’ αυτό το σκηνικό η σύγκρουση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» έχει τερματισθεί και η Ελλάδα του Σαμαρά βιώνει την… «επέλαση των ξένων»: «οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, οι αγορές και οι επενδυτές τούτο τον καιρό αγοράζουν, στην κυριολεξία, Ελλάδα», θεωρώντας ότι «η ελληνική υπόθεση έχει πάρει πια τον δρόμο της και δεν πρόκειται να ξεστρατίσει». Ούτε από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών!..

Αντίθετα, στις εκλογές αναμένεται να αποδειχθεί ότι οι Έλληνες «έχουν διαλέξει να βαδίσουν στον δρόμο του ορθολογισμού (σ. σ: της λιτότητας και των μνημονίων της Μέρκελ) που σέβεται τις νομοτέλειες της οικονομίας και αντιλαμβάνεται τους συσχετισμούς και την αλληλεξάρτηση του σύγχρονου κόσμου». Και όχι τον δρόμο του Τσίπρα για αλλαγή των συσχετισμών και ανατροπή της λιτότητας. Παρεμπιπτόντως, ο δεύτερος με το τέλος της κρίσης θα εξαφανισθεί!...

Σαν αρνητικό φωτογραφίας

Η πραγματική εικόνα του προεκλογικού, πολιτικού και κοινωνικού τοπίου της χώρας μοιάζει με αρνητικό φωτογραφίας της εικονικής εκλογικής πραγματικότητάς: πολιτικός και κομματικός κατακερματισμός, διάλυση, χάος…

Η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, σε μια νεταρισμένη προεκλογική φωτογραφία, δεν είναι ούτε καν η συρρικνωμένη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά που ξέραμε. Ακροδεξιοί, λαϊκοί δεξιοί, και κεντροδεξιοί πλίνθοι και κέραμοι είναι, ατάκτως ερριμένοι. Αυτό καταγράφεται με εκτυφλωτική ευκρίνεια στα δημοτικά και στα περιφερειακά, κυρίως, ψηφοδέλτια αλλά και στο ευρωψηφοδέλτιο: δεκάδες στελέχη της πάλαι ποτέ κραταιάς καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας, «διαβάζοντας» την περαιτέρω συρρίκνωση του κόμματος, σήκωσαν εκλογικές σημαίες ευκαιρίας. Ορισμένοι εξ αυτών δε (το λένε ευθαρσώς στο παρασκήνιο) , ονειρεύονται – έως και επιδιώκουν – ακόμα και την πτώση της κυβέρνησης: «να πέσει ο Σαμαράς, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα (σ. σ: στην παράταξη) μετά τις εκλογές».

 Ο ίδιος ο Σαμαράς, άλλωστε, περιγράφεται από πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός του ως… «αποφασισμένος να συρρικνωθεί»: θεωρεί βέβαιη την μείωση του ποσοστού της Ν.Δ. και αναπότρεπτη την εξαφάνιση της «Ελιάς» και του κυβερνητικού εταίρου του, του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και, εξ αυτού, βλέπει ως μονόδρομο την κάθοδο σε εθνικές εκλογές.

«Ουσιαστικά», λένε οι «δικοί του», «μόνο γι’ αυτές δουλεύει στο παρασκήνιο»: να προλάβει τις εξελίξεις, να μην πέσει άδοξα, να σκαρώσει ένα σωσίβιο μόρφωμα στη θέση της κλονισμένης Ν.Δ, παραμείνει αρχηγός!..

 Εκλογικοί «μαυραγορίτες»

Με σωσίβιο την «Ελιά» φωτογραφίζεται από την προεκλογική πραγματικότητα και ο συνεταίρος του Σαμαρά, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος. Αυτή – η τελευταία του μάλλον – προεκλογική φωτογραφία, ξεπερνά τα όρια της γελοιότητας και του πολιτικού μαυραγοριτισμού, αφού τοποθετεί ως διακύβευμα των ευρωεκλογών το… σωσίβιο. Που θα τον διασώσει ως αρχηγό ενός – όποιου ΠΑΣΟΚ: ψηφίστε «Ελιά», εκβιάζει το…κοινό (δηλαδή «ψηφίστε το σωσίβιο μου»!) για να σωθεί η κυβέρνηση!.. Ομολογώντας ξεδιάντροπα ότι η «Ελιά», το ΠΑΣΟΚ μέσα της και ο ίδιος ως αρχηγός του, δεν έχουν κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης πέρα από τον ρόλο του σωσίβιου της κυβέρνησης Σαμαρά!..

Εντάξει, η εκλογική πραγματικότητα έχει και ΚΚΕ, να πασχίζει να κρατήσει ανοιχτό το μαγαζί βρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει και ΔΗΜΑΡ, να μπει ευρωβουλή μη χάσει ο Ψαριανός την… έδρα, κι έχει και φασίστες, να πουλάνε μίσος για αντισυστημικές κορδέλες. Και χιλιάδες εξαθλιωμένοι (ελέω Σαμαρά) πατριώτες ν’ «αγοράζουν». Μήπως και σωθούν, και σώσουν τα παιδιά τους.

Την εικόνα θρυμματίζουν ακόμα περισσότερο οι εκλογικοί «μαυραγορίτες» – δεν μιλώ για… λίμνες δάση και ποτάμια – που εμφανίζονται σε κάθε προεκλογική περίοδο. Και σαν τους μικροπωλητές στα πανηγύρια, ανοίγουν τα σακίδιά τους, στήνουν μαγαζάκια και σκηνές και πάγκους, και ευθύς κάνουν παιγνίδι. Πολιτικά αφασικοί οι περισσότεροι, χωρίς ιδέες και ιδεολογίες, με κίνητρα ιδιοτελή, ατομικά, υλικά, πρόσωπα που «σπρώχνονται» από συμφέροντα, ή απ’ το φτωχό τους το μυαλό.

Πολιτικός και κομματικός κατακερματισμός, διάλυση, χάος! Στις ευρωεκλογές του 2003 πήραν μέρος 23 κόμματα. Στις ευρωεκλογές του 2009 τα κόμματα έγιναν 29. Για τις εκλογές της 25ης Μαΐου έχουν δηλώσει συμμετοχή 46 κόμματα: Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση ο ΣΥΡΙΖΑ, να βάλλεται πανταχόθεν! «Επειδή είναι η εναλλακτική λύση, η μόνη αντισυστημική «σταθερά», λέει η λογική. Αλλά αυτή η λογική είναι…αριστερή. Τελικά οι κάλπες θα δείξουν…

Νίκος Τσαγκρής

30 Απριλίου 2014

Μια λυτρωτική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ

 
 Ο Ευγένιος Ιονέσκο ήταν εξαιρετικά… παράλογος με τους πολιτικούς. Πίστευε ότι είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων (μετά τους καλλιτέχνες και τους επιστήμονες), χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα: «Οι πολιτικοί είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης»!

Λάθος. Οι σημερινοί πολιτικοί, οι Eυρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες – ιμάντες της καθεστηκυίας τάξεως, δεν μαγειρεύουν απλώς την κοινωνία. Την καταβροχθίζουν! Και διανομείς της άνεσης; Όχι δα! Ειδικά στις μέρες μας, ανεργία, φτώχεια και δυστυχία μοιράζουν. Στο δε περιβάλλον των ευρωεκλογών, το μόνο που διανέμουν είναι υποσχέσεις εθνικών… διεκδικήσεων από την Κομισιόν: «Ψηφίστε μας για να διεκδικήσουμε πολιτικές που υπηρετούν τον πολίτη»! Δεν είναι χιούμορ, αλλά το κεντρικό σύνθημα στις προεκλογικές καμπάνιας των περισσότερων συστημικών ευρωπαϊκών κομμάτων. Και εκφράζει σαφώς την αγωνιώδη προσπάθειά τους να εμφανιστούν αποστασιοποιημένοι από την.. «κακή» Κομισιόν. Το alter ego τους, δηλαδή.

Πέρα από τις ευρωεκλογές και την πολιτική επικαιρότητα οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες, το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα, σπάνια προσεγγίζουν την πολιτική με τον λαϊκό τρόπο – σπάνια διαθέτουν την πολιτική αντίληψη των λαών, των κοινωνιών που, υποτίθεται, διευθύνουν. Και απ’ αυτή την άποψη θα μπορούσε να πει κανείς ότι, πράγματι, οι σημερινοί πολιτικοί είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα, ένα διαρκές πολιτικό λάθος…

Η κρίση ως καθεστωτικό άλλοθι

Στην ελληνική περίπτωση, το λάθος (και της Αριστεράς) είναι η αποσπασματική πρόσληψη και αντιμετώπιση της καταστροφής: των μέτρων λιτότητας, των μνημονίων, της καταστρατήγησης της εθνικής, της πολιτικής, της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μας και των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου∙ η θεώρησή τους ως νομοτελειακών και μερικώς αναπότρεπτων συνεπειών της «κρίσης», κάτι που ανακυκλώνει τα μέτρα λιτότητας, τα μνημόνια, την καταστρατήγηση της εθνικής, της πολιτικής, της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Και την ίδια την έννοια της «κρίσης», ως πραγματικότητας που διαρκεί και διαρκεί…

Όμως ο ελληνικός λαός είναι πιο μπροστά από τα κόμματα και τους πολιτικούς του, πάντα ήταν πιο μπροστά (ναι, και από τα κόμματα και τους πολιτικούς της Αριστεράς) και γνωρίζει πως τίποτε δεν είναι πια συνέπεια της κρίσης: όλα όσα μας συμβαίνουν είναι οι συνέπειες μιας παγιωμένης, με την ολική ή την μερική ανοχή του πολιτικού συστήματος (της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης) οικονομικής κατοχής.

Ζούμε κάτω από ένα στερεωμένο πια, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γερμανικό καθεστώς, ένα καθεστώς που στηρίζεται από τις κυβερνήσεις του συνόλου, σχεδόν, των χωρών της ευρωζώνης και υπηρετείται με ευλάβεια από την ελληνική συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου.

Ο αγώνας είναι απελευθερωτικός

Αυτή είναι η κοινή βιωματική αίσθηση του ελληνικού λαού: η αίσθηση μιας νέας κατοχής, μιας παγιωμένης σκλαβιάς από την οποία ονειρεύεται να απελευθερωθεί. Και σ’ αυτή την κοινωνική αίσθηση, σ’ αυτή την ανάγκη απελευθέρωσης ανταποκρίνεται εξαιρετικά, έχω τη γνώμη, η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Ειδικά σε όσα συμπυκνώνει και αναδύει η φράση - δέσμευση «καμιά θυσία για το ευρώ». Μια φράση που στην πραγματικότητα σημαίνει καμιά άλλη θυσία για το ευρώ, αφού οι τρείς μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν ήδη θυσιάσει την μισή ζωή των Ελλήνων, τη μισή Ελλάδα εν γένει, την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, την Δημοκρατία, την ίδια την πολιτική, στο βωμό του «ευρώ».

Η δέσμευση αυτή είναι λυτρωτική για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι ανταποκρινόμενη στη λαϊκή – και όχι στη συστημική – βούληση, του επιτρέπει (σε περίπτωση που θα κληθεί απ’ τον ελληνικό λαό να κυβερνήσει τη χώρα) να θέσει σε απόλυτη προτεραιότητα την αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι την υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι υποθηκεύοντας τη χώρα. Και να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορεί να επιστρατεύσει. Να αναμετρηθεί με οποιαδήποτε εξέλιξη, με τη βεβαιότητα ότι σε κάθε περίπτωση θα έχει την εμπιστοσύνη και την στήριξη των Ελλήνων.

Η ίδια δέσμευση είναι, φυσικά, λυτρωτική και για την πλειοψηφία των Ελλήνων, δεδομένου ότι γι’ αυτούς, για εμάς, το ευρώ δεν είναι πια παρά ένα ανυπόστατο νόμισμα, που μας καθιστά ανυπόστατους πολίτες μιας ανυπόστατης πατρίδας. Με κατοχυρωμένη την ανισοτιμία, την δικτατορία των «μεγάλων» επί των «μικρών», με θεσμοθετημένο τον οικονομισμό, με την ασυδοσία των «αγορών» προστατευμένη, με θωρακισμένη την κερδοσκοπία. Με εργαλείο της το ευρώ…

Νίκος Τσαγκρής 

24 Απριλίου 2014

Γερμανικά «ρέστα» για δυό μαριονέτες

Η κυβερνητική ζωή των Σαμαρά - Στουρνάρα πρέπει, πάση θυσία, να παραταθεί και μετά τις ευρωεκλογές . Αλλιώς…

Τις ημέρες του Πάσχα η αλήθεια αποκαλύφθηκε, το σχέδιο έγινε πιο καθαρό, πιο σαφές: δανεισμοί επί δανεισμών από τον μηχανισμό στήριξης (με ή χωρίς Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και παράταση της αποπληρωμής τους επ’ άπειρον, με εγγύηση νέα, ετήσια, μεταλλαγμένα μνημόνια.

Μεταλλαγμένα μόνο ως προς την ονομασία τους. Ετερώνυμα των μνημονίων δηλαδή, του τύπου «προγράμματα», «μεταρρυθμίσεις», «αναδιαρθρώσεις», σκέτες… «διαρθρώσεις», «διορθώσεις», «εκσυγχρονισμοί» και άλλα συναφή ψευδώνυμα…

Το σχέδιο έχει ένα ελάττωμα, στηρίζεται σε ένα ασταθές σημείο αναφοράς: το ελληνικό χρέος να μείνει για πάντα «μη βιώσιμο»! Διότι σε περίπτωση που μειωθεί σε βαθμό βιωσιμότητας – είτε με ένα γιγάντιο κούρεμα είτε με μια γενναία διαγραφή – τότε… αποχαιρέτα την Ελλάδα που χάνεις! Το σχέδιο καταρρέει, οι «εταιρικοί δανεισμοί» σταματούν, η Ελλάδα αυτονομείται πολιτικά και οικονομικά, το γερμανοκρατούμενο ευρωζωνικό καθεστώς χάνει μια αποικία χρέους.

Είναι αυτονόητο ότι για την εφαρμογή του σχεδίου είναι απολύτως απαραίτητη μια συστημική κυβέρνηση στην Ελλάδα. Μια κυβέρνηση – μαριονέτα, που θα κάνει παιγνίδι εφαρμόζοντας πιστά τα «προγράμματα» (τα διάφορα ετερώνυμα του μνημονίου δηλαδή), με στόχο την αποικιακή ολοκλήρωση της χώρας μας. Και η σημερινή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Σαμαρά και υπουργό οικονομικών τον Στουρνάρα είναι ό,τι πρέπει για να… κάνει παιγνίδι…

Ευσεβείς συστημικοί πόθοι

Δεν είναι θεωρία συνομωσίας ούτε αντικυβερνητική προπαγάνδα. Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε το έκανε βούκινο: «είμαι πεπεισμένος ότι ο πρωθυπουργός Σαμαράς και ο υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας αποδίδουν και φέρνουν αποτελέσματα και ελπίζω ότι ο κ. Σαμαράς θα συνεχίσει να πείθει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι αυτός είναι ο σωστός και ο καλύτερος δρόμος για την Ελλάδα».

Το τελευταίο είναι όλα τα λεφτά: «ελπίζω ότι ο κ. Σαμαράς θα συνεχίσει να πείθει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι αυτός είναι ο σωστός και ο καλύτερος δρόμος για την Ελλάδα». Εδώ ο κ. Σόϊμπλε, ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός εκφραστής του συστήματος, αποκαλύπτει τους ευσεβείς πόθους του (που είναι και οι πόθοι του «συστήματος») ότι ο Σαμαράς θα… μονιμοποιηθεί ως πρωθυπουργός της χώρας για να συνεχίσει να εφαρμόζει το σχέδιο.

Ευσεβείς πόθοι θα μου πείτε, πόθοι όμως που, εν όψει των ευρωεκλογών, δουλεύονται συστηματικά από μια τερατώδη προπαγανδιστική μηχανή, η οποία εκτείνεται από την Αθήνα ως τις Βρυξέλες και από εκεί ως το Βερολίνο. Μια «μηχανή» που τροφοδοτεί – και θα τροφοδοτεί καθημερινά μέχρι την 25η Μαϊου – τους ντόπιους συστημικούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς (που περιλαμβάνουν το σύνολο, σχεδόν, των ελληνικών ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους) με «ήχο και υλικό» υποστήριξης του… καλού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά…

Κλιμάκωση της πλύσης εγκεφάλου

Ένα μόνο δείγμα «ήχου και υλικού» στήριξης του «καλού πρωθυπουργού» από την τροφοδοσία της περασμένης Τετάρτης:
- 12:28. Στις ηλεκτρονικές εκδόσεις των συστημικών ΜΜΕ οι τίτλοι αναβοσβήνουν πανηγυρικά: «Eurostat: Στα 3,4 δισ. το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2013»
- 16:45. Βγαίνει ο Βενιζέλος με… βαρυσήμαντη δήλωση: «Η επικύρωση του πλεονάσματος σημαίνει έξοδο από την κρίση»
- 17:10: Το ταρατατζούμ του Σαμαρά : «Η σημερινή επίσημη ανακοίνωση του πλεονάσματος πιστοποιεί τη μεγάλη στροφή που πετυχαίνει η ελληνική οικονομία» (…..) «Απομακρυνόμαστε σιγά – σιγά από την κρίση και θεμελιώνουμε το μέλλον της νέας Ελλάδας».

Στο επίπεδο της οικονομίας ακολουθούν αρκετές ακόμα αποστολές εκλογικών βοηθημάτων – παρλαπίπες δημιουργικής λογιστικής και ρητορείες αβάσταχτης… ελάφρυνση του χρέους, από τις Βρυξέλες με αγάπη για τον κ. Σαμαρά.

Στο επίπεδο της διαμόρφωσης της ελληνικής κοινής γνώμης τα συστημικά ΜΜΕ επιχειρούν μια πραγματική πλύση εγκεφάλου, μια απεγνωσμένη απόπειρα απόξεσης των αντιμνημονιακών αντανακλαστικών των Ελλήνων. «Η ζωή κυλάει, τα συναισθήματα αμβλύνονται, η αντίθεσης Μνημόνιο - αντιμνημόνιο αμβλύνθηκε, τα αντιμνημονιακά κόμματα καίγονται», γράφουν – ψελλίζουν – κραυγάζουν – νουθετούν, τα παπαγαλάκια του συστήματος: να πείσουν ότι τα μνημόνια τελείωσαν, ότι έρχονται καλύτερες μέρες: «Θα τρώμε με χρυσά κουτάλια!» ήταν προ ημερών ο τίτλος μιας ιστορικής «κεντροαριστερής» εφημερίδας* που τους τελευταίους μήνες, μέρα – παρά μέρα, ξεπερνά τα όρια της συστημικής γελοιότητας. Και της πολιτικής γραφικότητας.

Είναι σαφές, τα δίνουν όλα για την εφαρμογή του σχεδίου τους. Και, για την εφαρμογή του σχεδίου τους η ζωή της κυβέρνησης Σαμαρά πρέπει, πάση θυσία, να παραταθεί και μετά τις ευρωεκλογές . Αλλιώς…

Αλλιώς έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μνημόνια καταργούνται, το χρέος μειώνεται σε βαθμό βιωσιμότητας – είτε με ένα γιγάντιο κούρεμα είτε με μια γενναία διαγραφή – οι «εταιρικοί δανεισμοί» σταματούν, η Ελλάδα αυτονομείται πολιτικά και οικονομικά: το «σχέδιο» καταρρέει…

 *Αναφορά στην απογευματινή εφημερίδα Τα Νέα

Νίκος Τσαγκρής