12 Φεβρουαρίου 2014

τρόμος της τάξεως του συν – πλην 3%

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης και οι «νταβατζήδες» τους δίνουν ρέστα προκειμένου να επιβιώσουν δημοσκοπικά, καθώς εκλογικά την έχουν… βαμμένη

Οι πολίτες σπάνια προκαλούν την πολιτική. Αλλά η πολιτική δεν χάνει ευκαιρία. Τους προκαλεί διαρκώς. Πράγμα ενοχλητικό μεν, φυσικό δε: η πολιτική είναι εξαρτημένη απ’ τους πολίτες. Χωρίς αυτούς θα έμοιαζε σαν πρεζόνι που ξέμεινε από πρέζα. Γιατί ο πολίτης είναι η πρέζα της πολιτικής.
Κάποτε ίσχυε και το αντίθετο: Η πολιτική ήταν η πρέζα του πολίτη. Εδώ και αρκετά χρόνια όμως η πλειοψηφία των Ελλήνων έπαψαν να φτιάχνονται με την πολιτική. Η «πρέζα» ήταν νοθευμένη. Τους χάλαγε...

Ωστόσο ακόμα και σήμερα,, σε συνθήκες «κατοχής» και «πολέμου», οι πολιτικοί εξακολουθούν να... φουμάρουν τους πολίτες. Και οι πολίτες τους πολιτικούς.
Ένας βασικός τρόπος να φουμάρεις πολίτες όταν είσαι πολιτικός και πολιτικούς όταν είσαι πολίτης είναι τα γκάλοπ.
Σ’ αυτό το επίπεδο νεφελώδους όσμωσης, να πούμε, των πολιτικών με τους πολίτες (και τούμπαλιν) «γίνεται της G.P.O»! Έτσι λένε οι Έλληνες της νέας γενιάς, σαρκάζοντας τις «και καλά» σφυγμομετρικές ανατροπές του Πρετεντέρη στο MEGA. Και έχουν δίκιο: τα μνημονιακά κόμματα της συγκυβέρνησης και οι νταβατζήδες τους δίνουν ρέστα προκειμένου να επιβιώσουν δημοσκοπικά. Διότι εκλογικά την έχουνε βαμμένη…

Όταν μιλούν οι δημοσκόποι

Τα γκάλοπ είναι ενοχλητικά. Προκαλούν τους πολίτες όσο, περίπου, και οι πολιτικοί. Και οι πολίτες αντιδρούν μέσω των ενοχλητικών γκάλοπ προκαλώντας τους πολιτικούς: «Όχι, αυτήν τη φορά δεν θα σε ψηφίσω» στέλνουν το… μήνυμα στην κυβέρνηση μήπως και την τρομάξουν και σταματήσει να τους «παίρνει τα μέτρα» οριζοντίως ή καθέτως, στη… διάρκεια του χρόνου.

Στη διάρκεια του χρόνου, ιδιαίτερα επί συγκυβέρνησεως Σαμαρά – Βενιζέλου, τα γκάλοπ έγιναν πιο προκλητικά, πιο ενοχλητικά, πιο γελοία παρά ποτέ. Αυτό δεν το λέμε εμείς. Και δεν το λένε οι Συριζαίοι κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το λένε οι δημοσκόποι: οι δημοσκόποι… ομιλούν την ελληνική και, ειδικά αν τυχαίνει να είναι φίλοι ή συνεργάτες σου, σου αποκαλύπτουν όλα τα μυστικά της τέχνης τους. Ύστερα ξαναγίνονται οι αινιγματικοί δημοσκόποι που βλέπουμε στις τηλεοράσεις. Να εκλαϊκεύουν τα ευρήματα των ερευνών τους. Προκειμένου να κατανοήσουν οι πολίτες τι… ψηφίζουν. Και τι σκέφτονται για τους πολιτικούς και την πολιτική…
Οι παροικούντες την δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ (ιδιαίτερα οι κατέχοντες επιτελικές θέσεις σε εφημερίδες ή ραδιοτηλεοπτικά μέσα), γνωρίζουμε για τα γκάλοπ όσα, περίπου, και οι δημοσκόποι:

- Οι πολίτες, στην σημερινή άκρως διαλυτική κοινωνική ατμόσφαιρα, είναι περισσότερο παρά ποτέ εχθρικοί απέναντι στις εταιρίες δημοσκοπήσεων: τις ταυτίζουν απολύτως με την μνημονιακή πολιτική και τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης.

- Οι δημοσκοπήσεις γίνονται μετ’ εμποδίων, λόγω των πολλών αρνήσεων και των σαρκαστικών – παραπλανητικών απαντήσεων. Γι’ αυτό, οι μετρήσεις που παράγονται είναι αμφίβολης αξιοπιστίας.

- Πολύ συχνά, δια της μεθόδου των«μαγειρεμένων» ερωτήσεων, (παραπλανητικών, ασαφών κλπ,) μπορείς να οδηγήσεις το «δείγμα» των ερωτωμένων στο επιθυμητό, προπαγανδιστικό, αποτέλεσμα.

Μια προχωρημένη «συνταγή»

Εντάξει, το ότι τα γκάλοπ «μαγειρεύονται» όταν λάχει, ανάλογα με τα γούστα του πελάτη, το γνωρίζουμε από τα πολύ παλιά χρόνια. Είναι γνωστό, επίσης ότι τα περιθώρια του «μαγειρέματος» περιορίζονται στο μέγεθος της σοβαροφάνειας που οφείλουν να τεκμηριώνουν (με βάση τους κανόνες δεοντολογίας που τις διέπουν) οι εταιρίες δημοσκοπήσεων.

H πλέον προχωρημένη συνταγή της δημοσκοπικής μαγειρικής είναι «η σταθεροποίηση μιας πρόβλεψης στα ευρύτερα δυνατά όρια στατιστικού λάθους»: η διαφορά μεταξύ δυό ακραία ανταγωνιστικών για την κυβέρνηση κομμάτων οφείλει να… κυμαίνεται στο συν – πλην 3% στη διάρκεια του δημοσκοπικού χρόνου.

Έτσι ακριβώς: στη διάρκεια του παρόντος δημοσκοπικού χρόνου η πρόκληση των πολιτών απέναντι στη συγκυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου σταθεροποιήθηκε, στα όρια του στατιστικού λάθους βεβαίως-βεβαίως, υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Και ενίοτε αυξομειώνεται από το +3% προς το +1% και πάλι πίσω: ανάλογα με τον... βαθμό ενόχλησης των εκλογομαγείρων του Μαξίμου από την πραγματική άνοδο των ποσοστών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «ανάλογα με τον βαθμό... τρόμου που τους καταλαμβάνει όταν βλέπουν την πραγματική διαφορά», όπως λένε κατ’ ιδίαν οι δημοσκόποι.

Τα γκάλοπ της περασμένης εβδομάδας περιέχουν... βαθμό τρόμου της τάξεως των 2 μονάδων. Έναν χαμηλό βαθμό τρόμου, θα μπορούσε να πει κανείς, που όμως φαίνεται ότι τρόμαξε δυσανάλογα τους παραγγελιοδόχους του, εκεί στο MEGA. Αφού πέρασαν στα γρήγορα την κάρτα της πρόθεσης ψήφου και έμειναν να συζητούν τη δημοσκοπική προοπτική των κυβερνητικών συμμαχιών. Με μπόλικη …ελιά στη συνταγή τους.

Νίκος Τσαγκρής   

7 Φεβρουαρίου 2014

ΣυσΣωρρ(α)ευμένα δισεκατομμύρια…



Γράφει ο Αποστόλης Κρέτσης 

(στο http://www.altsantiri.gr/ )

Είναι η απόγνωση του ελληνικού λαού μετά τα δυσβάστακτα μέτρα που έχουν ληφθεί από το 2010 μέχρι και σήμερα, είναι η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να εμπνεύσει τον λαό και να δώσει διέξοδο, είναι το «κυνήγι των κλικς» που οδηγεί ιστοτόπους στην ύφανση θεωριών συνωμοσίας, είναι βέβαια και η έλλειψη κριτικής σκέψης από όσους «τσιμπάνε»

 Αυτοί είναι οι κυριότεροι λόγοι που -έστω και μικρή- μερίδα της κοινωνίας στρέφεται στη συνωμοσιολαγνεία. Το φαινόμενο που στα χρόνια της κρίσης έγινε μάστιγα. Κάποτε τα περίφημα ομόλογα της «τράπεζας της Ανατολής», σήμερα τα 600δισ. Αύριο ποιος ξέρει; 

Φυσικά, ρόλο στη σύγχυση παίζει και το γεγονός ότι ακόμα και 15 χρόνια χρήσης του ευρώ υπάρχουν ακόμη αρκετοί που αδυνατούν να αντιληφθούν τα οικονομικά μεγέθη και συγκεκριμένα την αγοραστική δύναμη μεγάλων ποσών σε ευρώ. Άλλωστε, δεν είναι λίγοι που στις καθημερινές τους συναλλαγές, συνεχίζουν στο μυαλό τους να μετατρέπουν ποσά σε δραχμή, προκειμένου να υπολογίσουν την αξία μιας συναλλαγής τους. 

 Στο τελευταίο τουλάχιστον η απάντηση είναι εύκολο να δοθεί, καθώς δεν χρειάζονται παραπάνω από 15 λεπτά έρευνας, για να αποδείξεις ότι η «κάβα» των περίφημων 600 δις του Αρτέμη Σώρρα είναι «σκέτα φούμαρα». Αρκεί μόνο να εξηγήσεις σε όσους συγκινούνται από τις θεωρίες αυτές, το μέγεθος του ποσού. 

Ποια είναι λοιπόν πραγματικά η αγοραστική δύναμη των 600 δισ. (είτε ευρώ, είτε δολαρίων); 

Σύμφωνα με τις εμπορικές αξίες εταιρειών-κολοσσών, όπως τις υπολογίζει το Forbes, με 600δισ. αγοράζεις ολόκληρη την Apple ($586 δισ, μένουν και μερικά «ψιλά»), ή 1,5 φορά τη Microsoft ($407 δισ.), ή 2 φορές το Facebook ($314.8 δισ.) , ή 3 φορές την Coca-Cola ($192.8 δισ.) ή 22 φορές την… Deutsche Bank ($26.4 δισ.)! 

Αντίστοιχα, αν δεν ενδιαφέρεσαι να αγοράσεις το χρέος της Ελλάδας, ή το μέγεθος της χώρας σου φαίνεται μικρό για το «μέγεθός» σου, μπορείς κάλλιστα να αγοράσεις ολόκληρο το εξωτερικό χρέος της… Ρωσίας ($599.8 δισ./wikipedia) και έτσι να «ελέγχεις» τον ισχυρότερο άνθρωπο του πλανήτη (σύμφωνα με το Forbes) Πούτιν, άρα να γίνεις κάτι σαν ένας πλανητάρχης νο2! 

Επιπλέον, ο πιο πλούσιος άνθρωπος του πλανήτη Μπιλ Γκέιτς (λίστα Forbes), μετά βίας φτάνει το 12% των χρημάτων σου. Για να γίνω πιο ακριβής, χρειάζεται να ενώσουν τις περιουσίες τους οι 12 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη για να πλησιάσουν τα 600 δισ.! 

Στο ερώτημα, βέβαια, γιατί το κράτος δεν εκμεταλλεύεται τα χρήματα αυτά, η απάντηση των οπαδών του Σώρρα είναι «φταίνε οι προδότες Έλληνες πολιτικοί». 

Βέβαια, το πώς καταφέρνει ένας τόσο δήθεν ισχυρός άνθρωπος να σκοντάφτει σε μια «χούφτα» πολιτικούς, είναι ένα εύλογο ερώτημα, το οποίο ούτε αυτό δείχνει να προβληματίζει όσους ασπάζονται τις ψεκασμένες θεωρίες. 

Συμπερασματικά, η αποδόμηση των ψεκασμένων θεωριών είναι μια υπόθεση λίγων μόνο λεπτών. Ο πυρήνας του προβλήματος όμως είναι άλλος. Η αντιληπτική ικανότητα ορισμένων συμπολιτών μας.

6 Φεβρουαρίου 2014

Ο εφιάλτης στο δρόμο προς τις εκλογές

Και για τον ευρωσκεπτικισμό (που αναπτύσσεται ραγδαία προκαλώντας πανικό στην ευρωπαϊκή ηγεσία) φταίνε τα άκρα! Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ! Και πάνω απ’ όλα φταίει ο Τσίπρας!..

 Δυό – τρείς πολιτικοί αναλυτές της παραδοσιακής Δεξιάς, από εκείνους που απέμειναν να βόσκουν στα ακροδεξιά βοσκοτόπια της σημερινής, συρρικνωμένης υπό – και από – τον κ. Σαμαρά Νέας Δημοκρατίας χτυπούν καμπανάκια: «στις ευρωεκλογές του Μαΐου κρίνεται η ίδια η ύπαρξη της Νέας Δημοκρατίας». Η οποία, «καθώς βαδίζει προς τις κάλπες δεμένη στον γερμανικού άξονα, αντιμετωπίζει το φάσμα της διάλυσης αλά ΠΑΣΟΚ». Φυσικά, «μια σύγχρονη Δεξιά δεν μπορεί να είναι αντιευρωπαϊκή αλλά οφείλει να εμφορείται από σκεπτικισμό για την πορεία της Ευρώπης»…

Δεξιός ευρωσκεπτικισμός; Όχι δα. Οι ακροδεξιοί σύμβουλοι, η μονταζιέρα, τα παπαγαλάκια, χαλάνε ήδη τον κόσμο στις τηλεοπτικές συχνότητες και στα ερτζιανά: ναι, έρχεται μια πανευρωπαϊκή έκρηξη ευρωσκεπτικισμού, την βλέπουμε, αλλά γι αυτήν δεν φταίει η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε, δεν φταίνε οι αδυσώπητοι ευρωπαϊκοί κανόνες, δεν φταίει ο άκρατος οικονομισμός, η δικτατορία των αγορών, ο ραγιαδισμός των κυβερνώντων, τα μνημόνια, η κατάλυση της Δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας, η ανεργία η φτώχια η δυστυχία. Φταίνε τα άκρα! Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ! Και πάνω απ’ όλα φταίει ο Τσίπρας!..

Οι «εξορκιστές» και τα τσιράκια τους

Από μια άποψη δεν έχουν… άδικο: ο Αλέξης Τσίπρας, ως ο πρόεδρος του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (του ελληνικού κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που διεκδικεί με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία) αλλά και ως ο υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Αριστεράς) είναι ο βασικότερος, ίσως, εκφραστής του νέου κύματος ευρωσκεπτικισμού που ενδημεί και, διαρκώς αναπτύσσεται, στην κοινωνία των ευρωπαίων πολιτών. Και αναγκάζει τους κρατούντες των Βρυξελλών και τα περιφερειακά τσιράκια τους να ξορκίζουν αυτόν τον «τρομακτικό νέο ευρωσκεπτικισμό» με γελοίους πολιτικούς σουσουδισμούς:
● Βαφτίζουν συλλήβδην «ακραία» και «λαϊκιστικά»* τα κόμματα που τον εκφράζουν, αποδίδοντάς τους και την ευθύνη για αυτόν.
● Παραβλέπουν, με τον γνωστό υπερβάλλοντα στρουθοκαμηλισμό τους, ότι «αυτός ο τρομακτικός νέος ευρωσκεπτικισμός» δεν είναι κομματικός, αλλά κοινωνικός. Ένας σκεπτικισμός διάχυτος στις κοινωνίες των χωρών μελών της Ε.Ε. που εκφράζει την βαθειά κρίση εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων προς την ηγεσία της Ε.Ε.
● Αντιμετωπίζουν με υπεροψία το γεγονός ότι η συγκεκριμένη κρίση εμπιστοσύνης, στις συνθήκες της καταρρέουσας ευρωζώνης παίρνει μορφή αμφισβήτησης της δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως θεσμού.

Ηγέτες σε ελεύθερη πτώση

Αλλά οι… εξορκισμοί δεν πιάνουν. Στο δρόμο προς τις ευρωεκλογές ο εφιάλτης μεγαλώνει καθώς ο ευρωσκεπτικισμός δεν περιορίζεται στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου αλλά απλώνεται από τη μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη και διαρκώς μεγεθύνεται: σύμφωνα με τελευταίες μετρήσεις του ινστιτούτου Gallup, στις χώρες του Βορά – ανεξάρτητα από το εάν βρίσκονται εντός ή εκτός ευρωζώνης – τα ποσοστά αποδοχής των ηγετών της ΕΕ έπεσαν κατά 17 ποσοστιαίες μονάδες στη Σουηδία, κατά 14% στη Φινλανδία, κατά 11% στην Αυστρία και την Ολλανδία, 10% στη Δανία και 7% στη Βρετανία. Στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής ηγεσίας (που είναι και αμφισβήτηση του συστήματος διαχείρισης της Ε.Ε.) είναι συντριπτική: Το ρεκόρ κατέχει η Ελλάδα, με το 81% των κατοίκων της να δηλώνουν την απαρέσκειά τους. Το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό αμφισβήτησης καταγράφεται στην Κύπρο (79%) και ακολουθεί η Ισπανία (73%) και η Ιρλανδία (57%)…

Ακόμα και στις χώρες της ευρωπαϊκής διοίκησης, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, τα ποσοστά αποδοχής της ευρωπαϊκής ηγεσίας έπεσαν τελευταία και μόνο στη Γερμανία ανέβηκαν: από 56 % σε 59%. Τυχαίο;

Ο ευρωσκεπτικισμός είναι αντισυστημικός

«Τρίζουν τα θεμέλια της Ευρώπης!», ουρλιάζουν οι συστημικοί αναλυτές, (οι «his masters voice» του αμφισβητούμενου ευρωπαϊκού καθεστώτος) αναθεματίζοντας τον ευρωσκεπτικισμό και τα… «λαϊκιστικά» κόμματα που τον εκφράζουν. Όμως ο ευρωσκεπτικισμός είναι παντού: είναι διάχυτος στο ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα, διαπερνά όλο το κομματικό φάσμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και καθώς ασφυκτιά ανέκφραστος στα θυγατρικά του CDU της κυρίας Μέρκελ «φιλελεύθερα» και «σοσιαλιστικά»ευρωπαϊκά κόμματα (τα κόμματα των δικών μας Σαμαρά και Βενιζέλου, αλλά και αυτά των Λέττα και Κάμερον, και των Ολαντ και Μέρκελ ακόμα) στρέφεται προς τα κόμματα που τον εκφράζουν, τα έμπλεα ευρωσκεπτικισμού αντισυστημικά κόμματα.

Προς τον ΣΥΡΙΖΑ ας πούμε, τον βασικότερο, ίσως, εκφραστή του νέου κύματος ευρωσκεπτικισμού που ενδημεί και, διαρκώς αναπτύσσεται, στην κοινωνία των ευρωπαίων πολιτών. Και αυτό συμβαίνει γιατί «η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ανάγκη από ριζικό αναπροσανατολισμό της πολιτικής της. Έχει ανάγκη μιας μεγάλης αλλαγής των συσχετισμών, η οποία θα αποτελέσει το πρώτο βήμα για μια ριζική στροφή, την επανίδρυσή της και την επιστροφή στις αξίες της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής», όπως είπε (προ ημερών σε ομιλία του στο Παρίσι) ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Αλέξης Τσίπρας.

*Το σύστημα των Βρυξελλών και οι συστημικοί αναλυτές των ευρωπαϊκών πραγμάτων προκειμένου να δυσφημίσουν τον ευρωσκεπτικισμό τον ταυτίζουν με τα εθνικιστικά – ακροδεξιά κόμματα, (και τα κομμουνιστικά και ακροαριστερά) και τα βαφτίζουν, συλλήβδην «λαϊκιστικά», φορτίζοντας, με τον απαξιωτικό αυτό χαρακτηρισμό τον ίδιο τον ευρωσκεπτικισμό και κάθε κόμμα που τον εκφράζει. Είναι μια διπλή απάτη, αφού τα ακροδεξιά κόμματα (και τα κομμουνιστικά και ακροαριστερά) είναι αντιευρωπαϊκά και όχι ευρωσκεπτικιστικά. Ενώ ο ευρωσκεπτικισμός πουθενά δεν συναντιέται με τον λαϊκισμό.

Νίκος Τσαγκρής

29 Ιανουαρίου 2014

Κεντροαριστερά μασκαριλίκια

  Απονευρώνεται η απόπειρα εκλογικής μεταμφίεσης του διεφθαρμένου και ακρωτηριασμένου σώματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας

«Είναι εξωφρενικό το θέατρο που παίζουν!». «Δεν έχουν το θεό τους!». Είναι «απίστευτοι». Είναι «αμετανόητοι πολιτικοί μασκαράδες»!.. Αυτοί είναι μερικοί από τους πιο ήπιους χαρακτηρισμούς – μερικές από τις πλέον ανώδυνες ατάκες που μπορεί να βρει κανείς στα social media, για τους «58» της «κεντροαριστεράς» και τα καμώματά τους. Και είναι χαρακτηρισμοί δικαιολογημένοι, ανεξάρτητα εάν σε κάποιους από εμάς – καθώς αφορούν παλαιούς γνωστούς μας, συντρόφους ή φίλους – φαίνονται ανάρμοστοι.
Η κοινή γνώμη δεν κάνει διακρίσεις, έχει την τάση να «τσουβαλιάζει». Και στην περίπτωση αυτή δικαιολογείται απολύτως, αφού την κίνηση των «58» σηματοδοτούν κάποιοι πραγματικά «αμετανόητοι πολιτικοί μασκαράδες» που, εξ αρχής, την αγκάλιασαν και την υιοθέτησαν ως φυσικοί ηγεμόνες της και εκφραστές της: Σημίτης, Βενιζέλος, Γιαννίτσης, κ.α.
Αν σ’ αυτή την τρόικα της συμφοράς προσθέσουμε τον αριβισμό που σηματοδοτούν περσόνες τύπου Μπίστη, Ψαριανού και Τατσόπουλου, και το σημείο της «ενσωμάτωσης» που εκφράζουν οι περισσότεροι εκ των «58» επιστήμονες και καλλιτέχνες (Αλιβιζάτος, Χειμωνάς, Μάρκαρης, κ.α.), τότε το μασκαριλίκι γίνεται τέλειο…

Κέντρο, το μηδέν της πολιτικής

Mασκαραλίκι στην κυριολεξία, υπό την έννοια της μεταμφίεσης, αφού ο όρος «κεντροαριστερά» (όπως και ο όρος «κεντροδεξιά») είναι μια μικροπολιτική κατασκευή, μια ψηφοθηρική μάσκα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει, αφού το πρώτο συνθετικό του όρου («κέντρο») είναι πολιτικά ανύπαρκτο: «Κέντρο είναι το μηδέν της πολιτικής. Στη θεωρία είναι ο παράδεισος όπου συμφιλιώνονται οι συντηρητικοί με τους φιλελεύθερους, οι αριστοκράτες με τους αστούς, οι εργοδότες με τους εργάτες, οι κεφαλαιούχοι με τους σοσιαλιστές, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές.
Στην πραγματικότητα κέντρο σημαίνει δυο πράγματα: ή είναι απλά και καθαρά ένα καμουφλάρισμα (πότε της δεξιάς και πότε της αριστεράς) ή είναι το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τις αντίστοιχες παρατάξεις τους προκειμένου να συγκυβερνήσουν. Ό κατάλληλος όρος είναι τότε ‘κεντρισμός’»*.Στην περίπτωση των 58 είναι σαφές, πρόκειται για μασκαριλίκι: μια απεγνωσμένη απόπειρα μεταμφίεσης του διεφθαρμένου και ακρωτηριασμένου σώματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.

Η σοσιαλδημοκρατία ως καμουφλάζ

Κοροϊδεύουν την κοινωνία. Προφανώς γνωρίζουν κι αυτοί, όπως κι εμείς, ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, προς το τέλος του 20ου αιώνα – αρχές του 21ου, αποκαλύφθηκε ως το απόλυτο καμουφλάζ του νεοφιλελευθερισμού. Με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις Ζοσπέν, Σρέντερ, Σημίτη κ.α., να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Γιωργάκη Παπανδρέου, Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής Δεξιάς. Καταστρέφοντας, όπως κι αυτές, όλα τα δημόσια αγαθά, τις κοινωνικές παροχές, ακόμα και τα υπολείμματα του κράτους-πρόνοιας. Και συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της νεοφιλελεύθερης κουλτούρας της βαρβαρότητας, σύμφωνα με την οποία ο συνδικαλισμός είναι… λαϊκισμός, οι κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις των περασμένων δεκαετιών είναι προνόμια που πρέπει να καταργηθούν, οι δομικές ανισότητες είναι νόμιμες, κάθε δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι άξιο περιφρόνησης…

Διανοούμενοι – ιδεολογικές μαριονέτες

Αυτήν την απεχθή κουλτούρα, την κουλτούρα του «καζινοκαπιταλισμού», όπως τον ονομάζει ο Αμερικανός διανοητής Χένρι Ζιρού**, εκφράζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο βασικός πυρήνας των «58» της «κεντροαριστεράς»: «ο νεοφιλελευθερισμός (σ. σ: είτε με κεντροδεξιά είτε με κεντροαριστερά ψευδώνυμα) έχει δημιουργήσει έναν στρατό «αντι-δημόσιων» διανοουμένων, ο οποίος λειτουργεί κατά κύριο λόγο προς το συμφέρον της κυρίαρχης εξουσίας. Αυτοί οι διανοούμενοι αγοράζονται και πουλιούνται από τη χρηματοπιστωτική ελίτ και δεν είναι τίποτα περισσότερο από ιδεολογικές μαριονέτες που χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους για να καταστρέψουν το κοινωνικό συμβόλαιο, την κριτική σκέψη και όλους εκείνους τους κοινωνικούς θεσμούς που μπορούν να οικοδομήσουν μη εμπορευματικές αξίες και μια δημοκρατική δημόσια σφαίρα. Είναι εχθροί της δημοκρατίας και απαραίτητοι για τη δημιουργία υποκειμενικοτήτων και αξιών που πρεσβεύουν την άποψη ότι υποκείμενο της Ιστορίας είναι μάλλον το Κεφάλαιο παρά οι άνθρωποι και ότι η κατανάλωση αποτελεί τη μοναδική υποχρέωση των πολιτών….»
Mασκαριλίκια! Και μεταφορικά και κυριολεκτικά: 58 συστημικοί… «διανοούμενοι» βάλθηκαν να καμουφλάρουν ένα συστημικό ψευδώνυμο (το ψευδώνυμο ΠΑΣΟΚ) με ένα άλλο συστημικό ψευδώνυμο (το ψευδώνυμο «κεντροαριστερά»). Μιλάμε για ένα θλιβερό παιγνίδι ιδεολογικής παραπλάνησης του εκλογικού σώματος με στόχο την ψηφοθηρία, ενόψει των εκλογών…

* «Κέντρο», του Μωρίς Ντιβερζέ, από την Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια, τεύχος Α’.

** Από τη συνέντευξή του Χ. Ζιρού στον Τάσο Τσακίρογλου, «Εφημερίδα των Συντακτών»

22 Ιανουαρίου 2014

Μια ωραία τρομοκρατική ατμόσφαιρα!..

Η Κυβέρνηση Σαμαρά και το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα απέναντι στο αγκάθι της… ανακάμπτουσας τρομοκρατίας

Είναι στιγμές πού απολαμβάνω τα σκαμπανεβάσματα του εντόπιου πολιτικού χρηματιστηρίου και τον… ρυθμιστικό τους ρόλο στην αγορά του πολιτικού θεάματος-ακροάματος. Την ολοκληρωτική πτώση των μετοχών του ΠΑΣΟΚ, ας πούμε, και την μάταιη απόπειρα των κατόχων τους μιντιαρχών να τις ανεβάσουν κατά… 58 μονάδες με, ή χωρίς, Βενιζέλο. Προκειμένου να αναστηλώσουν το τσακισμένο δεκανίκι του Σαμαρά και της παραδομένης στο σύστημα Μέρκελ κυβέρνησής του. Και να περάσουν αβρόχοις ποσί τον σκόπελο των ευρωεκλογών.

Μάταια. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση παραπαίει ήδη, μέσα στο κλίμα της βαθειάς πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας που η ίδια απεργάσθηκε και συνεχίζει να απεργάζεται, την ώρα που ο δρόμος της προς τις ευρωεκλογές είναι σπαρμένος με αγκάθια. Που η ίδια έσπειρε. Και τώρα την πνίγουν!..

Πρώτο και καλύτερο το αγκάθι της… ανακάμπτουσας τρομοκρατίας με την «απόδραση» του Χριστόδουλου Ξηρού. Που ακόμα κι αν είναι μια κυβερνητικά «ελεγχόμενη» απόδραση (όπως ουκ ολίγοι παράγοντες της δημόσιας ζωής υποστηρίζουν) , ακόμα κι αν είναι ένα προπέτασμα καπνού, ας πούμε, για την απόκρυψη των πραγματικών κυβερνητικών προβλημάτων, εξελίσσεται ήδη σε ένα βάρος που μπορεί να αποδειχτεί ασήκωτο για το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου: Η Ελλάδα είναι η προεδρεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης χώρα και αυτή η ιδιότητά της διεθνοποιεί το γεγονός της απόδρασης του Χριστόδουλου Ξηρού και την προοπτική του (την πιθανή αναζωπύρωση του αντάρτικου πόλης), και στρέφει τα βλέμματα των πολιτικών τοποτηρητών της Δύσης προς την χώρα μας. Να κοιτάζουν με δυσαρέσκεια την ελληνική κυβέρνηση για την πλημμελή διαχείριση της υπόθεσης Χριστόδουλου Ξηρού και της τρομοκρατίας εν γένει…

Πέρα από τα όρια της γελοιότητας

Ήδη η πίεση που ασκούν οι ΗΠΑ στους Σαμαρά - Βενιζέλο για τη σύλληψη του δραπέτη είναι ασφυκτική και έχει προκαλέσει πανικό στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Είναι χαρακτηριστική η προσβλητική έγκλιση του αμερικανού υπουργού εξωτερικών Τζον Κέρι («είναι ανεπίτρεπτο να δίνετε άδειες σε τρομοκράτες δολοφόνους») προς τον Έλληνα ομόλογό του κ. Βενιζέλο και η δουλική ανταπόκριση του δεύτερου στην προσβολή. Και είναι ενδεικτική για τον κυβερνητικό πανικό που ακολούθησε, η αντίδραση του Έλληνα πρωθυπουργού, μια μέρα μετά, στο ελληνογερμανικό φόρουμ στην Αθήνα. Όταν, ξεπερνώντας τα όρια της γελοιότητας και της δουλικότητας, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κατά ενός… «σαθρού συστήματος που αφήνει τους τρομοκράτες ελεύθερους», δηλαδή κατά του (σωφρονιστικού και αντιτρομοκρατικού) συστήματος που η κυβέρνησή του διευθύνει και για το οποίο ο ίδιος φέρει την πολιτική ευθύνη! Και δεσμεύτηκε «να ξεκαθαρίσει άμεσα το τοπίο». Προφανώς και απ’ τον εαυτό του!..

Άλλωστε, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, ήταν οι αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές αντιδράσεις που ανάγκασαν τις ΗΠΑ να επισημοποιήσουν την εντολή τους: «Συνεχίζουμε να προτρέπουμε την ελληνική κυβέρνηση να εντοπίσει τον Ξηρό και να επιστρέψει στη φυλακή»!

Μεταξύ μας, αυτό το «συνεχίζουμε να προτρέπουμε» του State Department, σε συνδυασμό με εκείνο το «να εντοπίσει τον Ξηρό και να επιστρέψει στη φυλακή», μοιάζει με προτροπή ενός πατέρα προς στο άτακτο παιδί του: «σταμάτα να παίζεις με το σκυλί, μάζεψέ το γρήγορα και δέσε το στο σκυλόσπιτο». Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…

Οι Αμερικανοί ξανάρχονται

Σίγουρα πάντως, είμαστε… μια ωραία τρομοκρατική ατμόσφαιρα. Κάτι σαν remake της ατμόσφαιρας που είχε δημιουργήσει, πριν μια δεκαετία, ο αλήστου μνήμης αμερικανός πρόεδρος Τζόρτζ Μπους. Τότε, τον Μάϊο του 2003, είχε γίνει μια θεαματική επίθεση αυτοκτονίας στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας: 34 νεκροί, ανάμεσά τους και επτά Αμερικανοί και, βέβαια, οι κομάντος αυτοκτονίας. Και ο πρόεδρος Μπους, σχολιάζοντας την τρομοκρατική επίθεση, έκανε μια δήλωση αντάξια (σε επίπεδο παραλογισμού) της δήλωσης Σαμαρά μετά την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού: Δεσμεύομαι να βρω και να οδηγήσω τους δράστες της τριπλής βομβιστικής επίθεσης (τους νεκρούς κομάντος αυτοκτονίας δηλαδή!) ενώπιον της Δικαιοσύνης…

Την επόμενη μέρα, είχε βγει ο υπουργός του Μπους Ράμσφελντ και είχε επικηρύξει τους (νεκρούς!) τρομοκράτες. Όπως, καλή ώρα, ο υπουργός του Σαμαρά Δένδιας την περασμένη Τετάρτη. Που βγήκε και επικήρυξε με 4.000.000 ευρώ τους (εν γένει!) Έλληνες τρομοκράτες!.. Τον καιρό εκείνο το Ριάντ είχε γεμίσει Αμερικανούς πράκτορες και κυνηγούς κεφαλών που έψαχναν τους… νεκροζώντανους τρομοκράτες. Ακριβώς όπως και η Αθήνα αυτές τις μέρες: όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Με μια διαφορά. Τότε υπήρχαν ηγέτες που σε κάθε ευκαιρία τόνιζαν το ενδεχόμενο έξαρσης της τρομοκρατίας ως φυσικό ενδεχόμενο, ως συνέπεια δικαιολογημένη άλλοι, των παράνομων και παράλογων «αντιτρομοκρατικών» πολέμων των ΗΠΑ που αιματοκύλησαν τον ισλαμικό κόσμο… Σήμερα ελάχιστοι, ακόμα κι από την Αριστερά, τολμούν να πουν ότι η αναζωπύρωση της τρομοκρατίας στη χώρα μας σχετίζεται με την βρώμικη οικονομική επίθεση που τα τελευταία χρόνια δέχεται ο ελληνικός λαός από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Μια επίθεση άδικη και αναίτια, με εκατομμύρια θύματα και χιλιάδες νεκρούς. Ένα μεταφορικό αλλά και πραγματικό αιματοκύλισμα.

Είναι ο πόλεμος και οι συνέπειές του

Άλλοι, ακόμα χειρότερα, βγαίνουν και λένε ότι η αναζωπύρωση της τρομοκρατίας είναι αδικαιολόγητη σε συνθήκες Δημοκρατίας. Παραβλέποντας ότι η Δημοκρατία έχει αποδημήσει προ πολλού, όχι μόνο από τη χώρα μας, αλλά από όλες τις χώρες της Ε.Ε.

Ας το επαναλάβω: οι σημερινές ευρωπαϊκές δημοκρατίες είναι από ελλειμματικές έως και ανύπαρκτες. Aδυνατούν να επιβάλουν στον καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι των «αγορών». Άλλωστε η οικονομία της αγοράς είναι εκείνη που επιφέρει τη διαφθορά της Δημοκρατίας, αφού μεταθέτει την έδρα της νομιμότητας από το Κοινοβούλιο στις Τράπεζες. Πώς να το κάνουμε; Βιώνουμε τις συνέπειες ενός ακήρυχτου οικονομικού πολέμου, που είναι και πόλεμος κατά της Δημοκρατίας και πόλεμος κατά της Πολιτικής. Και εμείς, πειραματόζωα του συστήματος, είμαστε τα θύματα της απαρχής μιας τερατώδους ανθρωπιστικής καταστροφής: ο άκρατος οικονομισμός σε συνδυασμό με τα γερμανικά προγράμματα λιτότητας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην Ευρώπη του τρόμου∙ όπου, το τρομοκρατικό σύστημα εξουσίας θα τρομοκρατεί στο διηνεκές τους ευρωπαϊκούς λαούς, που θα αντιδρούν (και με τρομοκρατία) στην τρομοκρατία του συστήματος…

Νίκος Τσαγκρής

15 Ιανουαρίου 2014

Ο ιός της διαφθοράς βλέπει… αριστερά

 
Η εξουσία διαφθείρει ανεξάρτητα αν ασκείται σε συνθήκες καπιταλισμού ή κομμουνισμού, αν οι διαχειριστές της είναι φιλελεύθεροι ή κομμουνιστές, αριστεροί ή δεξιοί.

Διαβάζω ένα post σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, υπογεγραμμένο από γνωστό διανοούμενο της Αριστεράς, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ: «η προοπτική της εξουσίας ελκύει τους διεφθαρμένους όπως η Κίρκη τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του. Η Κίρκη, στις μέρες μας, κατοικοεδρεύει στην πλατεία Κουμουνδούρου».
Σε πρώτη ανάγνωση το σχόλιο μοιάζει εχθρικό για τον ΣΥΡΙΖΑ και με κάνει να φαντάζομαι τους ενθουσιώδεις και τους φανατικούς οπαδούς του κόμματος να προσβάλλονται και να αντιδρούν. Ωστόσο, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ημερών, ατμόσφαιρα όζουσα από τις αλυσιδωτές αποκαλύψεις υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς, το σχόλιο αυτό μπορεί να εκληφθεί και ως άκρως «φιλοσυριζικό», αφού χτυπάει το καμπανάκι της πρόληψης από τον ιό της πολιτικής διαφθοράς που, αναπόφευκτα, προσβάλλει τα κόμματα εξουσίας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη ένα κόμμα με ορθάνοιχτη την προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας…

«Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο δέκα τοις εκατό» αποφαίνεται με τη δηλητηριώδη διπλωματική του γλώσσα, ο Χένρυ Κίσινγκερ. Ρήση που, μεταφρασμένη σε απλά… δημοσιογραφικά, σημαίνει ότι «οι ενενήντα στους εκατό πολιτικούς είναι διεφθαρμένοι»!

Ο Αριστοτέλης και ο Max Weber

Συμφωνείτε; Φαντάζομαι πως όχι, όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλά μάλλον είμαστε μετριοπαθείς και σίγουρα… γλυκύτεροι των σοφών αφού, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, συμφωνούν με τον δηλητηριώδη Χένρυ Κίσιγκερ. Με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρούσε τη διαφθορά ως βασικό χαρακτηριστικό των πολιτικών. Ξεκαθαρίζοντας ωστόσο, ότι η πολιτική διαφθορά δεν είναι ιδιότητα του ατόμου, ένα φυσικό ελάττωμα, αλλά χαρακτηριστικό της εξουσίας, οποιασδήποτε εξουσίας, και παρεπόμενο των αξιωμάτων: η διαφθορά, ως διαστροφή ακραία, φιλοχρήματη και φιλόδοξη, ανατρέφεται και εκφράζεται τέλεια δίπλα στο χρήμα, τη δόξα, τη φήμη, την εξουσία και, ως εκ τούτου, στην πολιτική βρίσκει στάδιο δόξης λαμπρό…

Ο κυνικός Max Weber συμφωνεί και… επαυξάνει, καθώς στο βιβλίο του «Η πολιτική ως επάγγελμα», σκιτσάρει το προφίλ του επαγγελματία πολιτικού με απεχθή χρώματα: η πολιτική ελκύει κατ’ εξοχήν πρόσωπα ανεπάγγελτα, ατάλαντα, ανίκανα για δημιουργικές βιοποριστικές δραστηριότητες∙ πρόσωπα που προσκολλώνται στην εξουσία αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των προνομίων που συνεπάγεται η διαχείρισή της. Υπερβολές; Ίσως. Σίγουρα πάντως, οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι εκείνοι που, κυρίως, ευθύνονται για το διεφθαρμένο κράτος, τη διαπλοκή, τα μεγάλα «σκάνδαλα» …

Η διαφθορά προσωποποιείται…

«Δεν είναι η Ζήμενς, τα υποβρύχια και το Ταμιευτήριο, είναι ο Ανδρέας, ο Σημίτης και ο Καραμανλής ηλίθιε!», θα έγραφε ο μοδάτος αριστερόστροφος σχολιαστής. Και δεν θα είχε άδικο. O Κορυδαλλός κοντεύει να γίνει άντρο διαπλεκομένων τροφίμων και οι αυτουργοί της πολιτικής διαφθοράς, αυτοί που με την ανοχή τους – αν όχι και την φυσική αυτουργία τους – την εξέθρεψαν και την γιγάντωσαν στην περίοδο της μεταπολίτευσης (Σημίτης, Παπανδρέου, Καραμανλής, Βενιζέλος) μένουν εκτός: Με πλήρη πολιτική, δικαστική και δημοσιογραφική κάλυψη, αλώβητοι και άμωμοι, να σχεδιάζουν το περαιτέρω πολιτικό τους μέλλον∙ με τη συμβολή 58… κατασκευαστών πολιτικών πλυντηρίων και άλλων προθύμων εραστών της εξουσίας με προφίλ τύπου Max Weber: «η εξουσία προσελκύει τους διεφθαρμένους…».

Ένα πρόχειρο ξεσκόνισμα του δημοσιογραφικού μου αρχείου (καταγραφές υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς από το 1980 μέχρι σήμερα) απέδωσε γύρω στα 80 καραμπινάτα σκάνδαλα πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ (Ανδρέας, Σημίτης, Γιωργάκης) και άλλα 40 επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας (Μητσοτάκης, Κώστας Καραμανλής): 120 μεγάλα σκάνδαλα σε 34 χρόνια – 3,5 υποθέσεις σκανδαλώδους πολιτικής διαφθοράς το χρόνο, σε μέσους όρους*. Μιλάμε για πασίγνωστα σκάνδαλα, εν χορδαίς και οργάνοις δημοσιευμένα, κοινοποιημένα ακόμα κι από τα συστημικά, συνήθως τα αντιπολιτευόμενα κάθε φορά, media. Σκάνδαλα με ατράνταχτες αποδείξεις και αρκούντως διαπομπευμένα (ελάχιστα όμως δικασμένα και καταδικασμένα) πολιτικά ονόματα.

Η διαφθορά βλέπει… αριστερά

Δεν είναι λοιπόν ο καπιταλισμός ή ο σοσιαλισμός, ούτε η αριστερά ή η δεξιά. Είναι η εξουσία που διαφθείρει, ανεξάρτητα αν ασκείται σε συνθήκες καπιταλισμού ή κομμουνισμού. Και είναι οι πολιτικοί διαχειριστές της που διαφθείρονται, ανεξάρτητα εάν είναι φιλελεύθεροι ή κομμουνιστές, αριστεροί ή δεξιοί.

Γενικότερα, η πολιτική, έτσι όπως ασκείται στους καιρούς μας, δεν είναι παρά μια δραματική, μια τραγική διασκέδαση, ένα εγκληματικό παιγνίδι με τη διαφθορά. Η δε προσφορά συμπτωμάτων πολιτικής διαφθοράς των ημερών (υπό τύπον «άρτου και θεάματος») προς τον καθημαγμένο οικονομικά και πολιτικά ελληνικό λαό, είναι πολιτική διαφθορά στο τετράγωνο. Μόνο φωτεινό σημείο η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που «θα ανατρέψει εκ βάθρων το διεφθαρμένο σκηνικό της μεταπολίτευσης και θα καθαρίσει την πολιτική κόπρο που αφήνει πίσω το δικομματικό καθεστώς ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας».

Σωστά. Μα καθώς η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς φαντάζει πλέον ως απολύτως εφικτή δυνατότητα, καθώς η προοπτική ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία γίνεται όλο και πιο αληθοφανής, η διαφθορά, τεχνητά ή φυσικά, μπαίνει στο κάδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και πάντως, ο ιός της διαφθοράς περιφέρεται ήδη στην πλατεία… Κουμουνδούρου. Φυσικό δεν είναι;

Μπορεί να αντισταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

«Τι να κάνουμε;», έρχεται αναπόφευκτα η ερώτηση, αλλά λυτρωτική απάντηση δεν υπάρχει: η πολιτική εξουσία είναι ταυτόσημη με τη διαφθορά και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο… Λένιν. Μεταρρυθμίσεις μόνον. Εξάντληση του πολιτικού οπλοστασίου της αριστεράς για την θωράκιση της Δημοκρατίας από τους διεφθαρμένους και διαφθειρόμενους πολιτικούς: Απλή αναλογική, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, εκδημοκρατισμό λειτουργίας της Bουλής, ουσιαστικό «πόθεν έσχες», αναθεώρηση της χρηματοδότησης των κομμάτων, αναθεώρηση της τηλεοπτικής αδειοδότησης, κλπ, κλπ. Κατά τα λοιπά, η… αδιάφθορη τιμή της Αριστεράς επαφίεται στις συνειδήσεις των πολιτικών στελεχών της που θα κληθούν (αν και όταν) να διαχειριστούν την κυβερνητική εξουσία.

Τέλος, θα ήταν ωραίο και χρήσιμο για τους πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ να δουν το κόμμα τους ως έργο τους και τότε ίσως χαρούν που είναι έργο ατελές. Αφού, έστω εκ παραδρομής*, θα βιώνουν τη δημιουργική αγωνία της αμφίβολης θεώρησης του «έργου τους», όπως τη βιώνει ο μεγάλος καλλιτέχνης τις ώρες της δημιουργίας. (Η ιστορία της τέχνης μας διδάσκει ότι ακόμα και το μεγαλύτερο έργο τέχνης δεν μπορεί παρά να είναι ατελές…)

*Στη διεύθυνση http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=405874&cid=122 θα βρείτε μια επαρκή λίστα με τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα της μεταπολίτευσης.

** Εκ παραδρομής, διότι ένας πραγματικός καλλιτέχνης δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι επαγγελματίας πολιτικός. Και το αντίθετο.

Νίκος Τσαγκρής

2 Ιανουαρίου 2014

Έτος υποτέλειας το 2014!..


Όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός της χώρας και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, εύχονται τη θεσμοθέτηση της οικονομικής κατοχής…

Με πορδές δεν βάφονται αυγά, έλεγαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας και η ρήση αυτή ταιριάζει απολύτως ως απάντηση στο πρωτοχρονιάτικο ευχολόγιο – πορδολόγιο της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.
Πρώτος και καλύτερος τις αμόλησε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ευχήθηκε μια καλύτερη χρονιά για την ελληνική κοινωνία και την είδε κιόλας ο αθεόφοβος στην… ορθολογικότερη παρουσία της τρόικας στη χώρα μας, το σωτήριον έτος 2014: «η θετική προοπτική που ήδη διαφαίνεται, είναι ότι τελειώνει η εποχή της τρόικας όπως την ξέρουμε και μεταβαίνουμε σε μια κατάσταση αυστηρών ελέγχων που όμως δεν θα έχουν χαρακτηριστικά εμμονών αλλά θα υπόκεινται σε θεσμικούς ορθολογικούς κανόνες».
Μάλιστα: ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μας είπε πως είναι θετική προοπτική για τη χώρα η πλήρης νομιμοποίηση της τρόικας στον ρόλο του υποβολέα και ελεγκτή της εθνικής κυβέρνησης!..
Ακολούθως, ο πρόεδρος απαρίθμησε τη δεύτερη θετική προοπτική για το 2014: «τους επόμενους μήνες θα ξεκινήσει η συζήτηση για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, που είναι απολύτως αναγκαία για να αρθεί κάθε αβεβαιότητα γύρω από τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και να ξεκινήσει η ανοδική πορεία»
Μάλιστα: ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μας είπε ότι είναι θετική προοπτική για τη χώρα η… συζήτηση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους (μια συζήτηση που διαρκεί και διαρκεί και, όσο διαρκεί, παράγει νέους δανεισμούς και νέα μνημόνια) μεταλλάσσοντας σε ελπίδα μια καταστροφική φενάκη. Επειδή ως πρόεδρος μοιραίος και άβουλος δεν τολμά να μιλήσει για την αναγκαιότητα (μερικής ή ολικής) διαγραφής του χρέους…

Το… κομπολογάτο μήνυμα Σαμαρά

Το πρωτοχρονιάτικο ευχολόγιο – πορδολόγιο αποκτά δυσώδη διάσταση καθώς, ως εκκωφαντικό κομπολογάτο ψέμα, εξήλθε παταγωδώς από τα πρωθυπουργικά χείλη: - «Αφήσαμε τα δυσκολότερα πίσω μας και αποφύγαμε τα χειρότερα». (Τα δυσκολότερα είναι μπροστά μας και τα χειρότερα, όσο μένει, μπροστά του)

  -«Καταφέραμε για πρώτη φορά να καλύπτουμε μόνοι μας τις άμεσες ανάγκες μας». (Μόνο διούρηση και αφόδευση. Ούτε φαί, ούτε ρεύμα , ούτε πετρέλαιο, σε λίγο ούτε κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας)

- «Ανακτήσαμε την αυτοδυναμία μας. Τώρα πια δεν ζητάμε κάθε μήνα δανεικά απ’ έξω για να επιβιώσουμε». (Τον Απρίλη, αν είναι ακόμα πρωθυπουργός, θα παρακαλάει γονατιστός για δανεικά μετά μνημονίου)

- «Βάλαμε τέλος στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και το 2014 ανατέλλει με προοπτικές ανάκαμψης» (Βάλανε τέλος σε κάθε περιθώριο ανάκαμψης και το 2014 ανατέλλει με προοπτικές σταθεροποίησης της ύφεσης, της ανεργίας, κλπ, κλπ.)

- «Το μεγαλύτερο μέρος από το φετινό πλεόνασμα θα το επιστρέψουμε στην κοινωνία τους επόμενους μήνες, στους πιο αδύναμους» (δεν υπάρχει πραγματικό πλεόνασμα αλλά, και να υπήρχε, έχει… απαλλοτριωθεί απ’ τους δανειστές)

- «Το 2014 η Ελλάδα θα βγει ξανά στις αγορές, θα αρχίσει να γίνεται ξανά μια φυσιολογική χώρα» ( Και μόνο η ομολογία του πρωθυπουργού της χώρας ότι η χώρα του δεν είναι φυσιολογική χώρα, τον καθιστά εχθρό της και πολέμιο. Πρωθυπουργό επιβεβλημένο από κάποιους που, ακόμα και με «λοβοτομή», επιδιώκουν να κάνουν την Ελλάδα «φυσιολογική». Φυσιολογική για πάρτη τους βέβαια, δηλαδή δουλοπαροικία τους…)

- «Αρχίζει να αχνοφαίνεται το φως στην άκρη του τούνελ. Στο τέλος του 2014 το φως αυτό θα είναι φανερό σε όλους» (Εντάξει, αυτό δεν είναι ούτε καν ευχή, είναι χρησμός. Τόσο γελοίος που δεν θα τον αποτολμούσε ούτε η Γεωργία Βασιλειάδου ως χαρτορίχτρα)

Τα πατριωτικά κάλαντα του Μίκη

Αλλά τι να πει κανείς για τις αέριες μάζες που εκτοξεύθηκαν υπό την μορφή πρωτοχρονιάτικου μηνύματος από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλου: «Ο ελληνικός λαός, μετά από πολλά χρόνια πίεσης, αγωνίας και σκληρών θυσιών, δικαιούται να νιώσει πιο ασφαλής και πιο αισιόδοξος» (μπλα, μπλα, μπλα…) «αυτά τα στοιχεία φέρνει το 2014, ως έτος στροφής προς την οριστική έξοδο από το μνημόνιο και την κρίση». (μπλα, μπλα, μπλα….) Μιλάμε για τα ιδανικά λόγια του αέρος, αρθρωμένα από το πλέον ανυπόληπτο πολιτικό σώμα – πνεύμα της χώρας. Τι να σχολιάσεις; Τι να αντιπαραθέσεις στο τίποτα; Άλλωστε ο Μίκης πρόλαβε ως συνήθως. Και έδωσε «πληρωμένη» απάντηση και στον ανυπόληπτο συγκυβερνήτη αλλά και στον «πρωθυπουργό» και στον «πρόεδρο» και σε όλους τους υποτελείς του ευρωσυστήματος. Εκφράζοντας και εμένα προσωπικά αλλά και όλους τους Έλληνες που «συνεχίζουν να σκέφτονται και να μάχονται αντιμνημονιακά και αντισυστημικά»: *«στο επίκεντρο της εθνικής μας κρίσης βρίσκεται και η διαρκώς οξυνόμενη κρίση του προσωπικού της υποτέλειας λόγω της φθοράς που υφίστανται τα μέλη του, καθώς είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τα αντιλαϊκά μέτρα των ξένων Καγκελαριών που από το 2011 κατέχουν τη χώρα, μεταξύ των οποίων μέτρων ήταν και το να καταδικάσουν σε σιγή όσους και όποιους συνεχίζουν να σκέφτονται και να μάχονται αντιμνημονιακά και αντισυστημικά. Ένας απ’ αυτούς υπήρξα και είμαι κι εγώ, γεγονός που το γνωρίζουν όλοι. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να με εμπλέκουν στα παιχνίδια τους οι παντός είδους εκπρόσωποι του προσωπικού της υποτέλειας και μάλιστα ως παράγοντα λύσης στο πρόβλημά τους; Άλλωστε, μόλις προχθές ανέπτυξα στην Ακαδημία Αθηνών την άποψή μου υπογραμμίζοντας ότι η «Μόνη Λύση» είναι η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Μπροστά σ’ αυτό τον Στόχο, ας μου επιτραπεί να θεωρώ τα πολιτικά παιχνίδια που απασχολούν το υπάρχον πολιτικό δυναμικό σαν ένα τμήμα της βαθειάς κρίσης ενός πολιτικού χώρου ο οποίος εγκατέλειψε προ πολλού τον ελληνικό λαό τυφλωμένος από πολιτικές φιλοδοξίες και απέναντι στον οποίο η δική μου θέση είναι η κάθετη αντίθεση και η ανθρώπινη θλίψη"…

*Η απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη στο παίγνιον του Ευ. Βενιζέλου με την προεδρία της Δημοκρατίας.

Νίκος Τσαγκρής

30 Δεκεμβρίου 2013

Ας τελειώσουν οι γιορτές...


Γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Κάποιες φορές που τυχαίνει να γράψω αυτά που θέλω να γράψω και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, τα κείμενά μου είναι προσωπικά, σαν αποσπάσματα ημερολογίου, δειλές απόπειρες ενδοσκοπήσεων.

Δειλές, αφού ακόμα και τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να επιλέγει ανάμεσα σ’ αυτά που θέλω να γράψω, αυτά που πρέπει να γράψω. Αυτά που η δοσμένη δημοσιογραφική μου συνείδηση μου επιτρέπει να φανερώσω στη στήλη μιας εφημερίδας…

Θέλω να γράψω γι’ αυτή την αίσθηση ανακούφισης που με διακατέχει καθώς τελειώνουν οι γιορτές, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει. Αν γράψω ότι εδώ και πολλά χρόνια, ακόμα κι από τότε που ήμουνα παιδί, νιώθω να σύρομαι σε βαρετά Χριστούγεννα, σε καταθλιπτικά Πάσχα, σε ανούσιες εθνικές ή εορταστικές επετείους, αν φανερώσω ότι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα ανθρώπινα ευρήματα τα βιώνω υποχρεωτικά, ακόμα και καταναγκαστικά, είναι πιθανό ή και βέβαιο ότι θα προκαλέσω ή θα προσβάλλω όλους αυτούς τους πατριώτες (τους αναγνώστες της στήλης, την… κοινή γνώμη) που περιμένουν πώς και πώς τις γιορτές, τις χαίρονται και τις απολαμβάνουν. Πρέπει;

Θέλω να γράψω ότι αν τα Χριστούγεννα είναι μια γαλοπούλα και δυό κηροπήγια στο τραπέζι, αν η Πρωτοχρονιά είναι ένα ακόμα παιχνίδι στο δωμάτιο των παιδιών, ένα ρεβεγιόν με τον Μαζωνάκη και την Γαρμπή, το σβήσιμο των φώτων την ώρα που παρακολουθείς το εορταστικό επεισόδιο του Dancing with the stars, αν οι γιορτές είναι η θυσία του πετσοκομμένου 12ου μισθού ή του επιδόματος ανεργίας στον βωμό της οικονομίας της αγοράς, δεν με αφορούν.

Δεν είναι παρά ένα-δυο περίσσια μουντά σύννεφα στον νεφελώδη ουρανό του «πολιτισμένου κόσμου», δυό-τρία ακόμα νεφελώματα στη σκοτεινή, την εικονική, την πλαστή ευμάρεια των καιρών μας.

Έτσι, σαν κάποιος συγγραφέας που γράφει αυτό που θέλει και όχι σαν αρθρογράφος μιας εφημερίδας που γράφει ό,τι πρέπει, θα ήθελα να γράψω πως «αυτό που επιθυμώ στ’ αλήθεια, στο πιο μύχιο βάθος της ψυχής μου, είναι να φύγουν αυτά τα άτονα μουντά σύννεφα που σαπουνίζουν με στάχτη τον ουρανό. Αυτό που μονάχα θέλω να δω είναι το γαλανό να ξεπροβάλλει ανάμεσά τους, αλήθεια φωτεινή και βέβαιη, γιατί είναι τίποτα και δεν θέλει τίποτα»*…

Όμως, γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Το ελάχιστο, είναι αυτή η αίσθηση ανακούφισης που με διακατέχει καθώς τελειώνουν οι γιορτές… *Φερνάντο Πεσσόα, από το Βιβλίο της Ανησυχίας

19 Δεκεμβρίου 2013

Ο Σόϊμπλε και η «επανίδρυση»


Η παράταση της Υπουργικής θητείας του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε προοιωνίζεται το τέλος του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. Εκτός κι αν επικρατήσει η ιδέα της επανίδρυσης

 Η παραμονή του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στο υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας (που είναι και το υπουργείο Οικονομικών της Ε.Ε.) σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από τον Ελληνικό και διεθνή Τύπο. Αλλά ανεπαρκώς. Μόνο στο επίπεδο των δημοσιονομικών συνεπειών του γεγονότος: «η δημοσιονομική πειθαρχία στις χώρες της ευρωζώνης θα ενταθεί», «οι πολιτικές της λιτότητας θα οξυνθούν», «η έξοδος από την κρίση θα καθυστερήσει». Τέτοιες προσεγγίσεις…

Ωστόσο, μια γνωστική, εντός πολιτικού χώρου και χρόνου, αξιολόγηση του γεγονότος, οφείλει να το ντύσει με την τραγικότητα που του αρμόζει: ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε δεν είναι ένα τυχαίο πολιτικό πρόσωπο, είναι ο βασικός εκφραστής της διάβρωσης της ευρωπαϊκής κουλτούρας από το σαράκι των ΗΠΑ. Και η παράταση της παραμονής του στην γερμανική κυβέρνηση προοιωνίζεται την οριστική κατάρρευση του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. Το οριστικό τέλος της Ευρώπης του κοινωνικού κράτους, της Ευρώπης της αλληλεγγύης, της Ευρώπης της ισοτιμίας…

Ο πρωτοπόρος της διάβρωσης

Ας θυμηθούμε: όλα αρχίζουν τότε που η πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισε να παίρνει στα σοβαρά εκείνη την μπούρδα του Μπους για «πόλεμο του δυτικού κόσμου κατά της τρομοκρατίας»…

«Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι μια αμερικανική προσφορά στη δυτική κουλτούρα», απάντησε αμέσως ο διορατικός Νόαμ Τσόμσκι, προβλέποντας το κακό. Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι, ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε (υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας τότε) πρώτος μεταξύ των Ευρωπαίων κυβερνητικών παραγόντων, ανταποκρίθηκε στην αμερικανική… προσφορά: πρότεινε την επαναφορά της θανατικής ποινής στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Το μόνο που δεν εξήγησε ήταν εάν θα επέλεγε ο ίδιος τις περιπτώσεις των εγκλημάτων (ή των εγκληματιών;) που θα τιμωρούνται με θανατική ποινή ή θα άφηνε την λεπτή αυτή αποστολή στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Το γεγονός ότι ένας Ευρωπαίος κυβερνητικός αξιωματούχος προτείνει την εισαγωγή της θανατικής ποινής στο ποινικό Δίκαιο μιας χώρας – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι, από μόνο του, ένα γεγονός που προσβάλει βάναυσα την παραδοσιακά ανθρωποκεντρική ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα. Πολύ περισσότερο που ο Σόϊμπλε δεν έμεινε εκεί, πρότεινε ακολούθως την εφαρμογή της αμερικανικής νομοθεσίας για θέματα τρομοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή «το κράτος Δικαίου που λειτουργεί στην Ευρώπη είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει νέες απειλές, όπως η τρομοκρατία». Κόλαφος!.. Και ορυμαγδός αντιδράσεων από τον προοδευτικό Τύπο και τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Η διαλυτική συνθήκη της Λισσαβόνας

Αλλά η αναμενόμενη ομοβροντία αντιδράσεων της ευρωπαϊκής κυβερνητικής ηγεσίας δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα, οι εντός και εκτός Γερμανίας, κυβερνητικές αντιδράσεις στην πρόκληση Σόϊμπλε υπήρξαν από ανύπαρκτες έως.. θετικές. Ενώ τα κορυφαία στελέχη του CDU εξέφρασαν τη στήριξή τους στον υπουργό Εξωτερικών. Σκέτη θλίψη …

Το τραγικό είναι ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή. Σταδιακά εκδηλώνεται μια σειρά συντεταγμένων πράξεων διάβρωσης του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, μια συστηματική ακολουθία αποδομητικών «μεταρρυθμίσεων». Αποκορύφωμα η συνθήκη της Λισσαβόνας (2007) που αποκαθηλώνει θεμελιώδεις ευρωπαϊκές πολιτικές και πολιτισμικές αρχές∙ μεταλλάσσοντας σταδιακά, την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα αμερικανικού τύπου καθεστωτικό υβρίδιο – υποχείριο της κυρίαρχης οικονομικής ελίτ. Με την ευγενική φροντίδα της Γερμανίας και των Βορείων συμμάχων της και χορηγό την οικονομική κρίση.

Κεντρικός τοποτηρητής και πολιτικός εκφραστής αυτού του «καθεστώτος», ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. Ο οποίος παραμένει υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και στη νέα κυβέρνηση, προφανώς για να συνεχίσει το έργο του. Ως το Ευρωπαϊκό τέλος..

 Η ιδέα της επανίδρυσης

Πραγματικά τώρα, το μόνο που μπορεί να αποσοβήσει το τέλος, θα ήταν μια απόπειρα «επανίδρυσης της Ευρώπης». Κι ας φαντάζει ως απίθανος στόχος, ας ακούγεται ως ιδέα πομπώδης, ή υπερφίαλη, ή ουτοπική, ακόμα και επικίνδυνη, αναλόγως του πολιτικού χρωματισμού των αυτιών που την υποδέχονται…

Προσωπικά την αντιλαμβάνομαι ως μια εξαιρετικά τολμηρή ιδέα, όπως πρέπει να είναι οι ιδέες και οι στόχοι μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς: «η Ευρώπη που οικοδόμησαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των κυρίαρχων δυνάμεων της λαϊκής Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη των κοινών οραμάτων της αλληλεγγύης και της προόδου», είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Μαδρίτη. Και πρόσθεσε: «μια νομισματική ένωση που διαιρεί τα κράτη της, διαιρεί τις κοινωνίες των κρατών της, αυξάνει την ανεργία, τη φτώχεια και την κοινωνική πόλωση, ή θα επανιδρυθεί ή θα καταρρεύσει»…

Ακριβώς: η Ευρωπαϊκή Ένωση, εάν δεν επανιδρυθεί, θα καταρρεύσει. Και μέχρι να καταρρεύσει, θα παραμένει στην σημερινή βαρβαρότητά της: μια Ευρώπη που χαρίζει περισσότερο πλούτο στους πλούσιους και δυνατούς και περισσότερη φτώχεια, εξαθλίωση, ταπείνωση, στους φτωχούς και τους αδύναμους. Μια Ευρώπη αποκομμένη από την παραδοσιακή της πολιτική κουλτούρα, εντελώς άσχετη με την Ευρώπη των κοινών οραμάτων της αλληλεγγύης και της προόδου..

Νίκος Τσαγκρής

12 Δεκεμβρίου 2013

Μνημόνιο: το υπερόπλο της νέας τάξης

 
Η πολιτική της λιτότητας είναι μια πολιτική σχεδιασμένη για να αποτύχει. Στόχος το ολοκληρωτικό γκρέμισμα του πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού: του «κοινωνικού συμβολαίου»

Τα έχουμε μάθει απ’ έξω κι… ανακατωτά γιατί τα βιώνουμε, τα νοιώθουμε στο πετσί μας: η λιτότητα αυξάνει τη φτώχεια, η φτώχεια οδηγεί σε ύφεση, η ύφεση περιορίζει την ανάπτυξη, ο περιορισμός της ανάπτυξης αυξάνει την ανεργία, η αύξηση της ανεργίας οδηγεί σε μεγαλύτερη φτώχεια, που οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση και μηδενική ανάπτυξη και ακόμη μεγαλύτερη ανεργία και φτώχεια, και μιζέρια και ούτω κάθε εξής…
Όλα αυτά για την αποπληρωμή του χρέους; Όχι, υποστηρίζουν κάποιοι αιρετικοί επιστήμονες, κάποιοι ανεξάρτητοι αναλυτές, κάποιοι αριστεροί πολιτικοί και διανοητές: είναι μια αποτυχημένη πολιτική από σχεδιασμό. Εκτός από την αποπληρωμή του χρέους με όποιο δυνατό μέσο, στόχος είναι η υπονόμευση και το ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, η δημιουργία στρατιών ανέργων. Και, οι πολιτικές λιτότητας εξασφαλίζουν αυτόν τον στόχο…
Αν είναι έτσι, αν πρόκειται, πράγματι, για μια «αποτυχημένη πολιτική από σχεδιασμό», με τους στόχους που οι συγκεκριμένοι «αιρετικοί» περιγράφουν, και εάν το βασικό πειραματόζωο για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής αυτής είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες, τότε το πείραμα πέτυχε. Απολύτως!..

Έγκλημα χωρίς αιτία;

Σε πρώτη ανάγνωση το συγκεκριμένο «πείραμα», αυτή η «σχεδιασμένη για να αποτύχει πολιτική», μπορεί να εκληφθεί ως θεωρία συνωμοσίας. Αλλά η Ελληνική περίπτωση (που δεν είναι η μόνη, υπάρχει και η Πορτογαλική και η Κυπριακή και η Ιρλανδική και η Ισπανική και η Ιταλική) δεν είναι θεωρία, είναι μια πράξη. Μια τραγική πράξη, ένα ανεξήγητο πολιτικό – κοινωνικό – οικονομικό έγκλημα, οι στόχοι του οποίου παραμένουν θολοί, τα κίνητρα ανεξήγητα. Όλα αποδίδονται, γενικά και αφηρημένα, στην «οικονομική κρίση». Και, μόνο αυτοί οι «αιρετικοί επιστήμονες», οι «ανεξάρτητοι αναλυτές», οι «αριστεροί πολιτικοί και οι διανοητές» που είπαμε, επιχειρούν να αποκαλύψουν τους στόχους, να διερευνήσουν τα κίνητρα: πρόκειται για «μια σχεδιασμένη να αποτύχει πολιτική» που, με βασικό όπλο τη λιτότητα, στοχεύει στο ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, στη δημιουργία στρατιών ανέργων, την αποδυνάμωση της δημοκρατίας…
Ποιοι; Ποιοι είναι εκείνοι που εμπνεύστηκαν και εφαρμόζουν αυτή τη «σχεδιασμένη να αποτύχει» πολιτική; Ποιοι οι αυτουργοί του «εγκλήματος; Εδώ οι προσδιορισμοί αφήνονται μερικώς ασαφείς από τους «αιρετικούς ερευνητές»: την εμπνεύστηκε «το κεφάλαιο», ή «οι ολιγάρχες», ή «η κυρίαρχη οικονομική ελίτ». Όλοι πάντως, υπονοούν κάποιο οργανωμένο – ανοργάνωτο, κάποιο θεσπισμένο – αθέσπιστο (από την παγκόσμια οικονομική ελίτ) κράτος, πάνω από κράτη και κυβερνήσεις: οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πλούσιοι, μας λέει ο Τσόμσκι, βασίζονται σε αυτό που ο οικονομολόγος Ντιν Μπέικερ αποκαλεί «το συντηρητικό κράτος γκουβερνάντα», το οποίο και εκτρέφουν. Αυτό ισχύει -σε μεγάλο βαθμό- και για τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς…

Κυβερνήσεις γκουβερνάντες

«Κράτη γκουβερνάντες»! Υπέροχο!.. Κράτη - γκουβερνάντες των συμφερόντων της κυρίαρχης ελίτ: ακριβώς σαν το ελληνικό κράτος επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου. Γιατί… μεταξύ μας, για να υπάρξει κράτος – γκουβερνάντα χρειάζεται και κυβέρνηση γκουβερνάντα. Και η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι η ιδανική γκουβερνάντα των συμφερόντων της εγχώριας οικονομικής ελίτ. Που είναι και συμφέροντα της ευρωπαϊκής κυρίαρχης ελίτ. Που, σύμφωνα με τους… αιρετικούς, πάντα, επιστήμονες και διανοητές, προωθεί μια «αποτυχημένη από σχεδιασμό πολιτική». Η οποία, «εκτός από την αποπληρωμή του χρέους με όποιο δυνατό μέσο» στοχεύει στο ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, τη δημιουργία στρατιών ανέργων κλπ, κλπ…

Πολύ ωραία. Αλλά γιατί; Προς τι αυτή η «σχεδιασμένη να αποτύχει» πολιτική; Ποια τα κίνητρα; Εδώ υπάρχουν απαντήσεις, πόρρω απέχουσες από… θεωρίες συνωμοσίας. Για να απαλλαγεί οριστικά η κυρίαρχη οικονομική ελίτ της Ε.Ε. από το βάρος του «κοινωνικού συμβολαίου» που, παραδοσιακά, χαρακτήριζε τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό…

Ποιοι ξηλώνουν το κοινωνικό κράτος;

Να πως το περιγράφει ο Νόαμ Τσόμσκι στο πλαίσιο της πρόσφατης συνέντευξής του στην ΑΥΓΗ: το τέλος του «κοινωνικού συμβολαίου» είναι «ένα σχέδιο πολιτικής, βασισμένο στα συμφέροντα των σχεδιαστών του, που πιθανότερα είναι οι τραπεζίτες και οι διευθύνοντες σύμβουλοι, παρά οι… επιστάτες που καθαρίζουν τα γραφεία... Και συμπληρώνει: ο Μάριο Ντράγκι (σ.σ: ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας αυτοπροσώπως) σε μια συνέντευξή του, πληροφόρησε τη Wall Street Journal ότι «το παραδοσιακό κοινωνικό συμβόλαιο της ηπείρου» –ίσως η πιο σημαντική συμβολή της στον σύγχρονο πολιτισμό– «είναι ξεπερασμένο» και πρέπει να ξηλωθεί…»*

Όμως ο Ντράγκι είναι ένας κορυφαίος ευρωπαίος γραφειοκράτης που, μαζί με τους γραφειοκράτες της Κομισιόν και τους υποτιθέμενους πολιτικούς προϊσταμένους του – την κ. Μέρκελ τον κ. Ολάντ και τους άλλους κυβερνητικούς ηγέτες των χωρών – μελών της ευρωζώνης – υποτίθεται πως εργάζεται (και εκείνοι μαζί του) για να προστατεύσει τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους, να κρατήσει όρθιο τον βασικό πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, το «κοινωνικό συμβόλαιο». Δεν είναι; Και σ’ αυτή την… καταραμένη συνέντευξη, στη Wall Street Journal εμφανίζεται να εργάζεται για το γκρέμισμα του «πυλώνα», το ξήλωμα του «κοινωνικού συμβολαίου»! Μπέρδεμα ε; Άντε τώρα να ξεχωρίσεις τον συνωμότη από τη θεωρία συνομωσίας…

*Συνέντευξη στους Χ. Ι. Πολυχρονίου – Αναστασία Γιαμαλή. 9.12.2013

Νίκος Τσαγκρής

5 Δεκεμβρίου 2013

Τρέχουν πίσω από τον Τσίπρα



Καθώς το κυβερνητικό μέλλον των Σαμαρά – Βενιζέλου προδιαγράφεται ως εξαιρετικά δυσοίωνο, οι δυό εταίροι πουλάνε επικοινωνιακά φύκια για αντιμνημονιακές κορδέλες

Και, ξαφνικά, οι Σαμαράς και Βενιζέλος, βάλθηκαν να μας παραστήσουν τους γενναίους, τους τολμηρούς, τους αποφασισμένους. «Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την υπέρβαση, να προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες! Να νομοθετήσουμε χωρίς την έγκριση της τρόικας: εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Τσίπρας!..
Μιλάμε για την απόλυτη αυτογελοιοποίηση, αλλά περί αυτού πρόκειται: το κυβερνητικό status των Σαμαρά – Βενιζέλου, (απ’ το οποίο πηγάζει και ο πυρήνας της κυβερνητικής προπαγάνδας κατά του ΣΥΡΙΖΑ) καθοριζόμενο από τις υπογραφές τους που, φαρδιά – πλατειά, κοσμούν το μνημόνιο, σημαδεύεται από την εκχώρηση της άσκησης της νομοθετικής εξουσίας στην «τρόικα» των δανειστών. Έτσι προέκυψε μια τερατώδης θεσμική στρέβλωση, απολύτως αναγκαία για την πολιτική επιβίωση του κυβερνητικού διδύμου Σαμαρά – Βενιζέλου: οποιαδήποτε νομοθετική απόπειρα του ελληνικού κοινοβουλίου χωρίς την έγκρισή τους, που δεν είναι παρά η έγκριση της τρόικας, καταγγέλλεται ως «μονομερής ενέργεια που οδηγεί στην έξοδο της χώρας από την ζώνη του ευρώ»…
Και ξαφνικά, το κυβερνητικό δίδυμο θέλει να φαίνεται πως απειλεί να διαπράξει το «έγκλημα» για το οποίο κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ: να νομοθετήσει «μονομερώς» για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ρισκάροντας ακόμα και… grexit!.. Γιατί άραγε;

Στον αστερισμό των ευρωεκλογών

Σύμφωνα με πληροφορίες προερχόμενες από αξιόπιστες πηγές του στενού κυβερνητικού περιβάλλοντος, ο Σαμαράς αποδέχεται και ομολογεί ως ημερομηνία λήξεως της πρωθυπουργικής του θητείας τον Μάιο του 2014. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα εθνικές εκλογές από κοινού με τις ευρωεκλογές. Σημαίνει, ωστόσο, ότι δέχεται τον κοινό πολιτικό τόπο, σύμφωνα με τον οποίο, «οι ευρωεκλογές καθορίζουν απολύτως το μέλλον της συγκυβέρνησης, των κυβερνητικών εταίρων και των κομμάτων τους». Αντίστοιχη, βεβαίως, είναι και η προσέγγιση Βενιζέλου. Που δεν είναι προσέγγιση αλλά καταναγκασμός.
Με βάση αυτό το δεδομένο, η επικοινωνιακή – και όχι μόνον – πολιτική της κυβέρνησης, των κυβερνητικών εταίρων και των κομμάτων τους πρέπει, εφεξής, να αξιολογείται ως προεκλογική, να θεωρείται ως μέρος της καμπάνιας των ευρωεκλογών. Το ίδιο άλλωστε, λίγο – πολύ, ισχύει για όλα τα κυβερνητικά κόμματα της ευρωζώνης και τους ηγέτες τους: ήδη έχουν αρχίσει να διακρίνονται τα πρώτα ίχνη ευρωεκλογικού ρετούς στα «πρόσωπα» των συστημικών, κυρίως, ευρωπαϊκών κομμάτων.
Αλλά τι κάνουν, συνήθως, ενόψει ευρωεκλογών, οι συστημικοί ευρωπαίοι ηγέτες; Αποστασιοποιούνται απ’ το… σύστημα! Δηλαδή απ’ τους ίδιους τους εαυτούς τους: κρατούν αποστάσεις από τους «γραφειοκράτες της Κομισιόν», αποφεύγουν εμφανείς εμπλοκές σε αποφάσεις για νέα αντιλαϊκά μέτρα, νέες επιδοτήσεις βιομηχάνων και τραπεζιτών, νέες αδιέξοδες δημοσιονομικές οδηγίες…

Όλοι θα ντυθούν αντισυστημικοί

Τούτες οι ευρωεκλογές (Μάιος 2014), που γίνονται στον αφρό της ευρωζωνικής κρίσης και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στο επίπεδο των χειμαζόμενων από τα μέτρα λιτότητας λαών των χωρών – μελών της Ε.Ε., θα προκαλέσουν αντισυστημικές θύελλες. Στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας αναμένονται οβιδιακές μεταμορφώσεις: θα δούμε νεοφιλελεύθερους ηγέτες να αμφισβητούν τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και να αναθεματίζουν άλλους νεοφιλελεύθερους ηγέτες ότι άφησαν την τύχη της ευρωζώνης στο έλεος των κερδοσκόπων. Και θα δούμε συστημικούς σοσιαλδημοκράτες να ντύνονται ευρωσκεπτικιστές, κατηγορώντας άλλους συστημικούς σοσιαλδημοκράτες ότι πρόδωσαν την πολιτική δίνοντας το προβάδισμα στις αγορές.
Στη χώρα μας, είπαμε, φουντώνουν ήδη τα αντιμνημονιακά… πάθη: καθώς οι ευρωεκλογές καθορίζουν ως εξαιρετικά δυσοίωνο το μέλλον των ευρωσυστημικών Σαμαρά – Βενιζέλου, οι δυό εταίροι, με ελαφρά πηδηματάκια πάνω στο καυτό θέμα των πλειστηριασμών, το στρίβουν αντιμνημονιακά: να φανεί ότι και ο μνημονιακός έχει… ψυχή. Ότι ο Τσίπρας δεν είναι κάτι το μοναδικό. Ότι μπορούν κι αυτοί… «μονομερείς ενέργειες». Μπορούν κι αυτοί ρήξεις… Επικοινωνιακές κολοτούμπες. Στην πραγματικότητα (που και πάλι δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η εικονική – μιντιακή πραγματικότητα) η «μονομερής ενέργεια» θα «αποφευχθεί», (το θέμα των πλειστηριασμών θα λυθεί με… σκληρή διαπραγμάτευση) και το grexit θα… αποτύχει. Ωστόσο, πες, πες, κάτι θα μείνει. Μια αντιμνημονιακή αχλή, τα ίχνη μιας αντισυστημικής πούδρας στο πολιτικό μακιγιάζ του διδύμου των μνημονιακών κυβερνόντων: υπολείμματα χρήσιμα για μια ακόμη απόπειρα εξαπάτησης του εκλογικού σώματος…

Νίκος Τσαγκρής

27 Νοεμβρίου 2013

Οι μαιτρ της σχολής Σαμαρά

 
Οι πλέον ταλαντούχοι εκφραστές της πρωθυπουργικής μεθόδου διακυβέρνησης, μιας μεθόδου που στηρίζεται στην αφοπλιστική δύναμη της βλακείας.
 
Η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας, μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή....
Συζητούν, να πούμε, ένας βλάκας με έναν ευφυή. Ο βλάκας: «Είσαι βλάκας»!... Τι απαντάει ο ευφυής; 
Το πιθανότερο είναι να απαντήσει: « βλάκας είσαι και φαίνεσαι…». Μια άλλη απάντηση είναι: Πώς το κατάλαβες αφού είσαι τόσο βλάκας; Στην περίπτωση αυτή ο ευφυής ρισκάρει, απαντάει στον βλάκα με ερώτηση, ποντάροντας στη βεβαιότητα ότι ο βλάκας δεν θα έχει απάντηση. Όμως, σε πείσμα του ευφυούς, ο βλάκας του απαντά: Βλακείες… Πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι ο βλάκας δεν είναι βλάκας , αλλά κάνει το βλάκα. Άλλωστε, το να φαίνεσαι ηλίθιος στα μάτια ενός βλάκα, είναι μια ηδονή υψηλής αισθητικής, υποστηρίζουν κάποιοι ευφυείς. Που μπορεί να είναι και βλάκες που υποδύονται τους ευφυείς ή ευφυείς που κάνουν τους… βλάκες, κάτι διόλου δύσκολο, αφού είναι!...

Το ξεσπίτωμα της… ομαλότητας

Οι μεγαλύτερες βλακείες της «μνημονιακής εποχής» (άλλη βλακεία αυτή!) εκδηλώθηκαν από τον Έλληνα πρωθυπουργό ( τον… «ταλαντούχο κ.Σαμαρά») και το επιτελείο του, με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της Μεσογείων, ας πούμε, βγήκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου και, απευθυνόμενος προς τον Ελληνικό λαό, εκτόξευσε μια απίστευτη βλακεία: «Σήμερα αποκατεστάθη η ομαλότητα στην ΕΡΤ». Υποδεικνύοντας ως… ομαλότητα τις χειροπέδες που πέρασε στην εξώπορτα του ραδιομεγάρου ο… ευφυής συνάδελφός του Δένδιας.

Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Δημόσιας Τηλεόρασης Καψής, (παγκόσμια πατέντα βλακώδους ιδιότητας αυτή) δήλωνε βλακωδώς ότι ουδέποτε ενημερώθηκε για την… αποκατάσταση της ομαλότητας στην ΕΡΤ (την ώρα που η συγκεκριμένη ομαλότητα πραγματοποιείτο κοιμόταν, ή κάτι τέτοιο), αλλά να μην ανησυχούμε διότι την πραγματική ομαλότητα θα την αποκαταστήσει ο ίδιος, «σε δυό εβδομάδες που θα μπει η ΝΕΡΙΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ»…

Είμαστε ήδη πέντε εβδομάδες αργότερα και η ομαλότητα ακόμα να επιστρέψει. Παραμένει… άστεγη, εκτός ραδιομεγάρου, κι απ’ ότι φαίνεται δεν θα επιστέψει ποτέ: για να αποδειχθεί η βλακεία του υπουργού… Τηλεόρασης. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η ΝΕΡΙΤ είναι η ομαλότητα και η ΕΡΤ η ανωμαλία. Βλακείες!..

Ο πιο καλός ο μαθητής

Στην σχολή Σαμαρά, της οποίας βασική μέθοδος είναι η διακυβέρνηση μέσω των media, η βλακεία είναι πολιτικό προσόν. Αρκεί ο …αρμόδιος βλάξ να διαθέτει υποκριτικές ικανότητες, να υποδύεται – αναλόγως των περιστάσεων – τον κοινό νου, τον ευφυή, τον ιδιοφυή ή τον εαυτό του: τον βλάκα!.. Αυτό, ας το ομολογήσουμε, το καταφέρνει θαυμάσια, καλύτερα κι απ’ τον ίδιο τον Σαμαρά, ο υπουργός του επί της Υγείας. Που ποζάρει ως ευφυής, καθώς – με υπερβάλλοντα ζήλο – εφαρμόζει τις εντολές τις τρόϊκας, ως ο βλάξ εαυτός του καθώς δηλώνει «έ, όχι και να μου κλέψει η τρόϊκα τη δόξα» και, ως ιδιοφυής, καθώς διαπράττει την βλακεία της χρονιάς. Αποκαλύπτοντας… διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με το ράδιο Κόκκινο το οποίο παίζει διαφημίσεις του… Καλμόλ και γι’ αυτό διαπλέκεται με τους φαρμακοβιομήχανους, πράγμα που σημαίνει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διαπλεκόμενος του τύπου «ο υπουργός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο… Άδωνης είναι μπουζούκι»…

Ο ίδιος… ταλαντούχος υπουργός, αντιμετωπίζει τις αναπόφευκτες δημοσιογραφικές επισημάνσεις για τις κατά συρροήν αθετήσεις των δεσμεύσεων του δια της… ευφυούς διπλωματικής μεθόδου της βλακείας: Κάνουμε το βλάκα κι έχει ο… Σαμαράς. (Ο Σαμαράς είναι ο Θεός του συγκεκριμένου υπουργού)

Λείπει ο κοινός νους

Το κακό είναι ότι μόνο ο κοινός νους είναι σε θέση να διακρίνει ότι οι βλακείες του Κεδίκογλου, του Γεωργιάδη, του Καψή, της πολιτικής σχολής Σαμαρά εν γένει, εκπεφρασμένες από έναν ταλαντούχο βλάκα που υποδύεται τον ευφυή, μπορούν να εξοντώσουν κάθε «αντίπαλο», από τον πιο βλάκα έως τον πιο ευφυή. Απ’ αυτήν την άποψη στην Ελλάδα δεν τα πάμε καθόλου καλά: απουσιάζει ο κοινός νους…

Όλοι θεωρούμε εαυτούς ευφυείς, ανεξαρτήτως εάν είμαστε βλάκες ή άνθρωποι με κοινό νου ή ευφυείς ή ιδιοφυείς. Ιδιαίτερα στην περίπτωση για την οποία συζητάμε, οι πολιτικοί θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους των πολιτών και οι πολίτες θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους των πολιτικών. Ένδειξη ότι και στον χώρο της κοινωνίας, όπως στον χώρο της πολιτικής, υπάρχει σοβαρό έλλειμμα κοινού νου. Ενώ είναι αμφίβολο εάν υπάρχει αντίστοιχο έλλειμμα βλακείας…

Όπως και να ‘χει, ένα είναι σίγουρο: η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας, μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή. Ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής, όπου η βλακεία κυριαρχεί. Παγκοσμίως…

Νίκος Τσαγκρής