25 Απριλίου 2013

Η Δημοκρατία στο λεξιλόγιο των σκιών

  Το έλλειμμα δημοκρατίας που βιώνουμε είναι πρωτοφανές. Και ανεξέλεγκτο, καθώς αποτελεί προϊόν αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης της κυβέρνησης Σαμαρά με το απολυταρχικό καθεστώς που διέπει την ευρωζώνη της κ. Μέρκελ





Με την ευκαιρία της επετείου της 21ης Απριλίου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας ανησύχησε για τον θεσμό που εκπροσωπεί: «η Δημοκρατία έχει εχθρούς» είπε. Και τους προσδιόρισε… απροσδιορίστως σε «φαινόμενα αντικοινοβουλευτισμού, μισαλλοδοξίας και ρατσισμού» που, όταν αναπτύσσονται, «την υπονομεύουν και την αποδυναμώνουν∙ τη Δημοκρατία βεβαίως, βεβαίως…
Επιχειρώντας να προσδιορίσω τα προεδρικά απροσδιόριστα, τα «φαινόμενα αντικοινοβουλευτισμού», ας πούμε, πιθανολογώ ότι ο Πρόεδρος εννοούσε την νομοθετική απαξίωση του κοινοβουλευτισμού εξαιτίας της συνήθειας της κυβέρνησης Σαμαρά να κυβερνά απ’ ευθείας απ’ το μέγαρο Μαξίμου, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Με τους κυβερνητικούς βουλευτές να μεταβάλλονται σε θυμιατούρια των εν λόγω πράξεων και τον πρωθυπουργό να απέχει συστηματικά από τα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα σνομπάροντας τον κοινοβουλευτισμό. Αλλά, αν είναι έτσι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προσδιορίζει… απροσδιόριστα την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό ως εχθρούς της δημοκρατίας. Είναι έτσι;

 Η δημοκρατία στο λεξιλόγιο των σκιών

Μάλλον όχι: η δημοκρατία δεν έχει εχθρούς. Έχει παντού μόνο φίλους: ο συνταγματάρχης της Λατινικής Αμερικής που στήνει στον τοίχο τους αντιφρονούντες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ που καίει με βόμβες ναπάλμ τους άμαχους βιετναμέζους, ο Έλληνας πρωθυπουργός που βασανίζει, φυλακίζει και εξορίζει τους κομμουνιστές, ο σφαγέας των Παλαιστινίων Αριέλ Σαρόν, ο Στάλιν, ο Σαλαζάρ, η Θάτσερ, ο Νίξον, ο Μπους, η Μέρκελ, ο Σαμαράς, είναι δημοκράτες!
Ωστόσο, για να γίνει η «δημοκρατία» το επισκεπτήριο όλων των κυβερνήσεων της Γης, δεν αρκούσε ένα κομμάτι άσπρο χαρτί, χρειάζονταν καθεστωτικά μπιλιέτα διαφορετικού, κάθε φορά, χρώματος. Έτσι έγινε το δεύτερο συνθετικό μιας σύνθετης λέξης: «λαϊκή» δημοκρατία, ας πούμε, ή «εθνικοσοσιαλιστική» ή «βασιλευομένη» ή «κοινοβουλευτική» κλπ., κλπ. Μ’ αυτό τον τρόπο κατάντησε δούλη ή εξορίστηκε στο λεξιλόγιο των σκιών: το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σύγχρονου πολιτικού νομιναλισμού είναι ή ικανότητα του να καταντάει ανάπηρη κάθε ζωντανή λέξη, μας διδάσκει η γλωσσολογία.
Ούτως ή άλλως, «η δημοκρατία δεν δημιουργείται από κανένα γραπτό κείμενο. Αν, προτού να μπει στη νομοθεσία, δεν είναι ήδη ένας τρόπος και μια θέληση ζωής, μια μορφή της κοινής ηθικής ενσαρκωμένη στην καθημερινή σχέση της κοινότητας των ανθρώπων, τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της Εξουσίας».*

Το απολυταρχικό καθεστώς της ευρωζώνης

 Στην πραγματικότητα, το έλλειμμα Δημοκρατίας που βιώνουμε σήμερα είναι πρωτοφανές και προσδιορίζεται όχι μόνο με τον κυβερνητικό αυταρχισμό (την παραβίαση και υπονόμευση των κοινοβουλευτικών θεσμών, την περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών, την γενικότερη άσκηση εξουσίας διά του Δενδιανού δόγματος «Νόμος και Τάξη» με την βίαιη καταστολή κάθε λαϊκής αντίδρασης στα μέτρα λιτότητας και στο ξεπούλημα της χώρας), αλλά και με την έκταση της πολιτικής διαφθοράς και της διαπλοκής, με τον ίδιο τον χαρακτήρα της διαπλοκής∙ που, μεταξύ άλλων, εξασφαλίζει τον κυβερνητικό έλεγχο επί των Μέσων Ενημέρωσης: την δημοσιογραφική συμπολίτευση ή τη σιωπή.
Χειρότερο και άκρως επικίνδυνο είναι το γεγονός ότι το έλλειμμα δημοκρατίας που βιώνουμε είναι εθνικά ανεξέλεγκτο καθώς, εν πολλοίς, είναι και προϊόν αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης της κυβέρνησης της χώρας μας με το απολυταρχικό καθεστώς που διέπει την ευρωζώνη. Καθεστώς επιβεβλημένο και ελεγχόμενο από τον γερμανικό άξονα, υπό τη διεύθυνση της κ. Μέρκελ∙ η οποία, μόλις προχθές εκδήλωσε τις προθέσεις της για την οριστική κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας (και της δημοκρατίας, μ’ αυτό τον τρόπο) των χωρών – μελών της ευρωζώνης. «Tα κράτη-μέλη της ευρωζώνης», δήλωσε, «πρέπει να είναι έτοιμα να εκχωρήσουν περισσότερο έλεγχο σε ορισμένους τομείς λήψης αποφάσεων και χάραξης πολιτικής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ώστε η ευρωζώνη να μπορέσει να υπερβεί την κρίση χρέους και να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών…»

Φιλελευθερισμός, ο διαφθορέας της Δημοκρατίας

Το «έλλειμμα Δημοκρατίας» είναι πρόβλημα ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Δεν είναι πρόβλημα τωρινό, δεν είναι γέννημα της κρίσης, ξεκινά από την απώλεια της γεωπολιτικής ισορροπίας που επέφερε το τέλος του ψυχρού πολέμου, η πτώση του τείχους. Και φανερώνεται ως σύμπτωμα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης»,της παγκόσμιας επέλασης, δηλαδή, του νέου επιθετικού καπιταλισμού. Στη «Μιζέρια του Πλούτου», ο μετριοπαθής Πασκάλ Μπρυκνέρ σαρκάζει τον «παραλογισμό» της Βιβιάν Φορρεστέρ, να εξομοιώνει την «οικονομική φρίκη» με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να προφητεύει «γενοκτονίες από τους κυρίαρχους του κόσμου». Ωστόσο, η διαφθορά της Δημοκρατίας από τον ασύδοτο οικονομισμό, που διέβρωνε τους πολιτικούς καταλαμβάνοντας τη θέση της πολιτικής, φαινόταν αρκετά χρόνια πριν: κατά τον εορτασμό της δεύτερης επετείου της Βελούδινης Επανάστασης (1989), η Ντανιέλ Μιτεράν «έβλεπε» ότι «η εξαφάνιση του «κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» ανοίγει τον δρόμο σε μια ακόμα χειρότερη μάστιγα, τον «φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό» που επιβάλλεται σε όλον τον κόσμο». Ενώ, μερικά χρόνια μετά ο κομαντάντε Μάρκος στηλίτευε τον «φιλελεύθερο φασισμό» υποστηρίζοντας ότι η παγκοσμιοποίηση είναι «ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος στην υπηρεσία της νεοφιλελεύθερης αγοράς»…
Σήμερα, στην καθημαγμένη Ελλάδα, στον ευρωπαϊκό Νότο των μνημονίων, στην Ευρώπη της κρίσης, παντού στον κόσμο, οι Δημοκρατίες είναι λιγότερο ή περισσότερο ελλειμματικές. Το έχουμε πει και το ξαναλέμε: οι σημερινές Δημοκρατίες αδυνατούν να επιβάλουν στον Καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι της "δημοκρατίας της αγοράς". Άλλωστε η "δημοκρατία της αγοράς" είναι εκείνη που επιφέρει τη διαφθορά της ίδιας της Δημοκρατίας, επειδή τοποθετεί την έδρα της νομιμότητας στη Επιχείρηση και όχι πια στο Κοινοβούλιο…

* Ζωρζ Χανέϊν, «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια», μετάφραση Σπύρου Λιναρδάτου, «Εκδόσεις 70»

12 Απριλίου 2013

Το «μέτωπο» είναι δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ

 
Στις σημερινές συνθήκες πολιτικής διεύθυνσης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, η συγκρότηση ενός «αντισυστημικού» μετώπου σε κυβερνητικό επίπεδο είναι ουτοπία

Όλο και πιο συχνά, οι πολιτικοί αναλυτές αναφέρονται στην ωρίμανση της αναγκαιότητας για μια «συμμαχία των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου», για ένα «μέτωπο αντίδρασης στην τυραννία της συμμαχίας του Βορρά», την Γερμανική, δηλαδή, τυραννία.
Προ ημερών μπήκε στο χορό και ο Αμερικανός γλωσσολόγος και φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι, προτείνοντας «συνασπισμό και συμπόρευση των χωρών της νότιας Ευρώπης, εντός του ευρώ, για να αντιδράσουν απέναντι στην Γερμανία».
Πράγματι, η αναγκαιότητα του συνασπισμού των χωρών της Νότιας Ευρώπης γίνεται πιο πιεστική ιδιαίτερα μετά την ισοπεδωτική επέμβαση του Γερμανικού άξονα στο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου. Επέμβαση τόσο… επιτυχημένη που κωδικοποιείται από τις Βρυξέλλες ως «επέμβαση – μοντέλο» για κάθε τράπεζα της Νότιας ευρωζώνης που, σε πείσμα της Deutsche bank, εμμένει στην παρωχημένη αρχή της τραπεζικής πίστης…

Το ιδεολογικό είναι το φανταστικό

Εμπρός, λοιπόν, για ένα μέτωπο των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου ενάντια στην τυραννία του Γερμανικού άξονα! Αλλά τι είδους «μέτωπο», σε ποιο επίπεδο, με ποιο στόχο; Πόσο εφικτή είναι η συγκρότηση μιας «αντισυστημικής», ας την πούμε, συμμαχίας στο επίπεδο των κυβερνήσεων των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου; "Το ιδεολογικό είναι το φανταστικό", έλεγε ο Μαρξ, καθώς περιέγραφε, μετά τον Φόιερμπαχ, τη θρησκευτική ιδεολογία: To ιδεολογικό είναι κατασκευασμένο από συνειδήσεις που, μην μπορώντας να υποφέρουν την πραγματική τους κατάσταση, της δυστυχίας και των αντιφάσεων, προβάλλουν σ' ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον (μέλλον θρησκευτικό, μέλλον αισθητικό, αλλά επίσης μέλλον ηθικό και πολιτικό) μια ιδεατή σύμπνοια». Μια θρησκεία, μια ιδεολογία…
Υπ’ αυτό το πρίσμα, αν αποπειραθούμε να προβάλλουμε το «φανταστικό» των κ. κ. Σαμαρά, Ραχόϊ, Μόντι, Κοέλιο, και Αναστασιάδη – αυτό δηλαδή που «οι συνειδήσεις τους προβάλλουν σ’ ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον» – θα προκύψει αυτό που εφαρμόζουν ήδη στο κυβερνητικό τους παρόν: η θρησκεία των αγορών, ο προτεσταντικός νεοφιλελευθερισμός τύπου Μέρκελ και Σόϊμπλε…

Υπηρετούν στο… γερμανικό μέτωπο

Θέλω να πω ότι, την ώρα που οι αναλυτές συνιστούν, ως ώριμη ανάγκη, την συγκρότηση ενός μετώπου των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου προκειμένου να αντισταθούν από κοινού στον γερμανικό ηγεμονισμό», παραβλέπουν (φαντάζομαι όχι σκόπιμα) το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί ηγέτες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου (όπως και το σύνολο των κυβερνητικών ηγετών των υπολοίπων χωρών – μελών της ευρωζώνης) είναι ήδη μέλη ενός άλλου μετώπου, του «γερμανικού μετώπου». Και το υπηρετούν με υπερβάλλοντα ζήλο: «πάση θυσία», που λέει κι ο Σαμαράς.
Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων για τη συγκρότηση μιας «αντισυστημικής συμμαχίας στο επίπεδο των κυβερνήσεων των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, δύσκολα ανατρέπεται. Αφού, ακόμα και σε περίπτωση εκλογικού ατυχήματος είναι stand-by τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Για να υπηρετήσουν με τη σειρά τους το γερμανικό μέτωπο: η ιδεολογική αποδόμηση της κυβερνητικής πολιτικής, η διαφθορά των πολιτικών, η διαπλοκή πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων είναι κοινός τόπος στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, στις χώρες της ευρωζώνης, εν γένει. Με αποτέλεσμα, ο έλεγχος των ολιγαρχών της οικονομίας επί της πολιτικής (με εμπροσθοφυλακή το «γερμανικό μέτωπο») να είναι εύκολος και απόλυτος. Ή σχεδόν απόλυτος: μοναδική εξαίρεση αποτελεί η Ελλάδα. Λόγω ΣΥΡΙΖΑ!

Μέτωπο σε πολιτικό – κοινωνικό επίπεδο

Στην Ελλάδα η ανάγκη για τη συγκρότηση ενός αντισυστημικού μετώπου των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, στο κοινωνικό, όμως, επίπεδο, άρχισε να προβάλλεται (συνειδητά ή ασυνείδητα) στην περίοδο του κινήματος των «αγανακτισμένων». Που ξεκίνησε από τις καθιστικές διαμαρτυρίες στις ισπανικές πλατείες και μέσω του διαδικτύου «μεταδόθηκε» στην Ελλάδα, όπου πήρε και μια διάσταση μαζικής «αντιμνημονιακής» εξέγερσης. Και, ως ένα βαθμό, επέδρασε στις πολιτικές εξελίξεις των καιρών μας: την πτώση των κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου, την ανατροπή του δικομματισμού, την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων με την «εξαφάνιση» του εναλλακτικού συστημικού κόμματος (ΠΑΣΟΚ), την αποδυνάμωση του βασικού συστημικού κόμματος (Ν. Δ.) και την ανάδειξη νέων «αντιμνημονιακών» - «αντισυστημικών» δυνάμεων. Με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο και… καλύτερο.
Εν κατακλείδι, στις σημερινές συνθήκες πολιτικής διεύθυνσης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου η συγκρότηση ενός «αντισυστημικού» μετώπου σε κυβερνητικό επίπεδο είναι ουτοπική. Από την άλλη μόνο απ’ την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεκινήσει η συγκρότηση του «αντισυστημικού» μετώπου : ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό «αντισυστημικό» κυβερνητικό (εν δυνάμει) κόμμα στην ευρωζώνη. Και εξ αυτού έχει το φυσικό πλεονέκτημα του leader για τη συγκρότησης του μετώπου. Στο πολιτικό – κοινωνικό επίπεδο, μαζί με όλα τα «αντισυστημικά» - «αντιμνημονιακά» κόμματα, μορφώματα και κινήματα που δημιουργήθηκαν από τις κοινωνικές αναταράξεις στις χώρες του Νότου: για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετωπικού κινήματος πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα αμφισβητήσει και θα ανατρέψει τη νεοφιλελεύθερη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη…

Νίκος Τσαγκρής

3 Απριλίου 2013

Ο Φρόιντ πάει... συγκυβέρνηση


 
Αναλύοντας τα συμπτώματα μαζοχισμού, σαδισμού και φετιχισμού που ευδοκιμούν στο «σώμα» και το «πνεύμα» της συγκυβέρνησης και των εταίρων της

Ο φοβικές αντιδράσεις των κυβερνητικών εταίρων, που προηγήθηκαν της άφιξης των τροϊκανών, τους κατατάσσει στην ψυχοπαθολογία των μαζοχιστών: ο μαζοχιστής βιώνει τον εαυτό του ως άτομο ανάξιο, ένοχο, απορριπτέο, που του αξίζει να τιμωρηθεί. Γενικότερα, μόνο η ψυχανάλυση μπορεί να εξηγήσει την κυβερνητική συμπεριφορά. Λέω «συμπεριφορά» και όχι «πολιτική» διότι δεν διακρίνεται ούτε ίχνος πολιτικής στις κινήσεις αυτής της κυβέρνησης. Αλλά και ο χαρακτηρισμός «κυβέρνηση» είναι ανάρμοστος για αυτό το διεστραμμένο σχήμα που αυτοχαρακτηρίστηκε – και συνεχίζει να αυτοαποκαλείται – «ελληνική κυβέρνηση». Αφού δεν κυβερνά – ποτέ δεν κυβέρνησε – απλά εφαρμόζει, με σχετική αποτυχία (!) μάλιστα, εντολές άνωθεν. Βιώνοντας την ύπαρξή του ως σχήμα μαζοχιστικό. Ανάξιο, απορριπτέο, εν αναμονή της επόμενης τιμωρίας που του επιφυλάσσουν τα αφεντικά: «Μαξίμου: δεν πρέπει να δώσουμε αφορμές στην τρόικα»… Ακολούθως οι μαζοχιστές γίνονται σαδιστές*. Και απολαμβάνουν την πρόκληση σωματικού ή ψυχικού πόνου στους άλλους.

Όπως τα έλεγε ο Προυντόν
Τι συμβαίνει όμως όταν οι «άλλοι» είμαστε εμείς, ο ελληνικός λαός , και οι μαζοχιστές είναι εκείνοι, το σχήμα που αυτοαποκαλείται «ελληνική κυβέρνηση»; Συμβαίνει κάτι σαν αυτό που περιέγραφε ως κυβερνητική βία ο Προυντόν: να σε κυβερνούν σημαίνει να σε παρακολουθούν από κοντά, να σε επιβλέπουν, να σε κατασκοπεύουν, να σε ελέγχουν, να σε σφραγίζουν, να σε κατατάσσουν σε όποια φορολογική κλίμακα γουστάρουν, να σου μειώνουν ή να σου κόβουν τον μισθό και τη σύνταξη, να σε χαρατσώνουν, να σε ξεπουλούν, να σε υποτάσσουν στα συμφέροντα των νταβατζήδων τους, να σε απολύουν, να αισχροκερδούν σε βάρος σου, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν, να σε αφήνουν άνεργο, να σε οδηγούν στην αυτοκτονία…
Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε κατατρέχουν, να σου βάζουν πρόστιμα, να σε ντροπιάζουν, να σε βρίζουν, να σε σπάζουν στο ξύλο, να σε δένουν, να σε φυλακίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλούν, να σε προδίδουν, να σε περιπαίζουν, να σε γελοιοποιούν, να σε προσβάλλουν, να σε ατιμάζουν…


Είμαστε μια μαζοχιστική κοινωνία;
Tο χειρότερο είναι ότι αυτή η σαδιστικού χαρακτήρα κυβερνητική βία, αυτή η μνημονιακή, ας
την πούμε, διαστροφή, (μετά τις μαζικές αλλά άκαρπες αντιδράσεις του ελληνικού λαού – κίνημα «αγανακτισμένων» κλπ.) εγκαθίσταται τώρα στο κοινωνικό πεδίο, μεταλλασσόμενη σε μια μαζική ψύχωση που προσομοιάζει στον Φροϋδικό «ηθικό μαζοχισμό» : ο όρος «ηθικός μαζοχισμός» δομήθηκε από τον Φρόυντ για να επεκτείνει την έννοια του μαζοχισμού πέρα από τη διαστροφή που έχει περιγραφεί από τους σεξολόγους. Με τον όρο αυτό ο Φρόυντ προσπαθεί να εξηγήσει την συμπεριφορά εκείνη κατά την οποία το κοινωνικό υποκείμενο αναζητεί για τον εαυτό του τη θέση του θύματος με σκοπό να δομήσει την ταυτότητά του. Στη διαδικασία αυτή, ο πόνος ανάγεται σε νομιμοποιητικό στοιχείο της ταυτότητας. Ο πόνος ερμηνεύεται, δηλαδή, για τους μαζοχιστές σαν απόδειξη της ύπαρξής τους*. Ο «ηθικός μαζοχισμός» (που κατά τη γνώμη μου έχει καταλάβει ένα αρκετά μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας) συνδέεται με την κατάθλιψη και χαρακτηρίζεται από την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά των διαταραγμένων: βασικός τους στόχος η «τιμωρία του ανήθικου» με την αποφυγή, όμως, επιθετικών αντιδράσεων απέναντι στους «άλλους», την κατεύθυνση της τιμωρίας προς τον εαυτό τους.
Εδώ, χωρίς καμιά διαγνωστική ή συγκριτική πρόθεση, σημειώνω την διαταραγμένη αξίωση της Γερμανίδας καγκελαρίου Μέρκελ για την «τιμωρία του ανήθικου» της οικονομίας των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
 
Ο νομισματικός φετιχισμός
Άφησα για το τέλος το γελοιωδέστερο σύμπτωμα της κυβερνητικής διαστροφής, τον νομισματικό φετιχισμό. Που ξεκινά με την δημόσια ομολογία του Αντώνη Σαμαρά (14 Ιουνίου 2012) ότι λατρεύει ως φετίχ το ευρώ, και την ταυτόχρονη… καταγγελία του εκλογικού αντιπάλου του τότε, του Αλέξη Τσίπρα, επειδή σε συνέντευξή του στους Financial Times είχε δηλώσει το αυτονόητο, ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ αλλά νόμισμα». Γελάσαμε τότε με τον νομισματικό φετιχισμό του Σαμαρά, αλλά τα επικοινωνιακά αστροπελέκια της κυβέρνησης και τα παπαγαλάκια τους στα κυβερνητικά media, (δηλαδή σε…όλα) υιοθέτησαν το φετίχ του αρχηγού, καθιερώνοντάς το ως επίσημο κυβερνητικό και επικοινωνιακό βοήθημα. Και ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο μετά, εξακολουθούν να… φετιχίζονται κάθε που βγαίνουν στο γυαλί: «είναι φετίχ για εσάς, ή όχι το ευρώ;», ρωτούν τον κάθε συριζαίο που συναντούν. Σαν την γοργόνα με τον Μεγαλέξανδρο – άλλη διαστροφή, αυτή… Ωστόσο, καμιά ανησυχία για τον Σαμαρά και τα παπαγαλάκια του. Ο φετιχισμός δεν είναι δα και διαστροφή, μια απλή ψυχοσωματική παρέκκλιση είναι: φετίχ είναι η απόδοση ανύπαρκτων ιδιοτήτων σε ένα αντικείμενο, συνήθως αλλά όχι πάντα, για ερωτική ικανοποίηση. Παράδειγμα: «το φετίχ του είναι οι κόκκινες γόβες, τον διεγείρουν σεξουαλικά»….
Λέτε; Λέτε η κυρία Μέρκελ να φοράει κόκκινες γόβες;

*Σύμφωνα με την ψυχανάλυση (Havelock Ellis, στο Studies in the Psychology of Sex) ο μαζοχισμός και σαδισμός είναι συμπληρωματικές «συναισθηματικές» καταστάσεις, δεν υπάρχει καμία σαφής διάκριση μεταξύ τους.
*Διατύπωση της Κωνσταντίνας Ζάνου, διδάκτορος της ιστορίας

28 Μαρτίου 2013

Ο πόλεμος, οι παραδομένοι και ο ΣΥΡΙΖΑ

 
Καθώς η ευρωζώνη σπαράσσεται στα χαρακώματα Βορά – Νότου, η κυβέρνηση Σαμαρά επιμένει Γερμανικά. Και οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ αυξάνονται και πληθύνονται…

«Είναι κυνικοί και είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε μια πολιτική οικειοποίησης του Ευρωπαϊκού Νότου. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι μισοί είναι γκάνγκστερ, οι άλλοι μισοί, οι εκπρόσωποι των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου είναι φοβισμένοι και παραδομένοι»… Κάπως έτσι περιέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας την πολιτική ψυχοπαθολογία που καθορίζει τον συσχετισμό δυνάμεων στο Euro group. Και όπως ήταν φυσικό, αυτός ο εκτυφλωτικός αντικατοπτρισμός της πραγματικότητας, αυτό το «αδιάντροπο» ξεμπρόστιασμα της κατακτητικής βαρβαρότητας που επικρατεί στον εξουσιαστικό πυρήνα της ευρωζώνης καθώς και της δουλικής στάσης των ηγετών της περιφέρειας, ενόχλησε περισσότερο τους παραδομένους και λιγότερο τους γκάγκστερς: ακόμα και οι πραγματικοί γκάγκστερς αποστρέφονταν τους δοσίλογους και τους παραδομένους.

Όλοι πλην Σαμαρά – Στουρνάρα
«Είναι πόλεμος», είπε στην πραγματικότητα ο Τσίπρας: μια επέλαση της Γερμανίας και των βορείων ακολούθων της για την κατοχή και εκμετάλλευση του Ευρωπαϊκού Νότου. Και καθώς τις επόμενες μέρες – μετά από μια γενναία απόπειρα αντίστασης, είναι αλήθεια – «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» και άρχισε η λεηλασία και το πλιάτσικο της Κύπρου, ο πόλεμος έγινε ορατός ακόμα κι απ’ τον… Πρετεντέρη…

Είναι πόλεμος και αυτό το αντιλαμβάνονται ακόμα και οι φοβισμένοι, κι οι παραδομένοι. Πλην των δικών μας, των κ. κ. Σαμαρά και Στουρνάρα. Οι οποίοι, συνεπικουρούμενοι από τα «κεντροαριστερά» δεκανίκια τους, εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν παπαγαλάκια του Βολφγκανγκ Σόϊμπλε, σαν ακτιβιστές του γερμανικού οικονομικού φονταμενταλισμού, σαν σταυροφόροι για την επιβολή του Μερκελικού δόγματος του «ηθικοπλαστικού οικονομισμού»: στα χαρακώματα του εχθρού, την ώρα που η Ελλάδα πεθαίνει και η Κύπρος φλέγεται!..


Φυγόκεντρες δυνάμεις
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο συγκεκριμένος πόλεμος είναι ένας άγνωστος πόλεμος. Ο οποίος, καθώς εξελίσσεται, αρχίζει να θυμίζει τη δυσοίωνη πρόβλεψη του Νικολά Μπαβερέζ* που, στοιχειοθετημένη σε μια εξαιρετική ανάλυση των κοινωνικών ρωγμών οι οποίες «μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου κατατέμνουν τον πλανήτη», (ρωγμές οικονομικές και ιστορικές μεταξύ του παρακμάζοντος Βορρά και του
αναπτυσσόμενου Νότου καθώς
και ιδεολογικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές) καταλήγει στην εκτίμηση ότι η κρίση αυτή θα προκαλέσει «φυγόκεντρες δυνάμεις» και, εν τέλει, την «υπερίσχυση των νόμων του Χάους». Και πράγματι, κάποια συμπτώματα αυτού του αγνώστου πολέμου» επιβεβαιώνουν τον Μπαβερέζ: Η οικονομική και πολιτική αποστασιοποίηση των ΗΠΑ, η ενίσχυση των BRICS (της συμμαχίας των αναδυομένων αγορών: Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) που, υπό την καθοδήγηση του Πούτιν, επιχειρείται να αποκτήσει και πολιτική ταυτότητα ως αυτόνομος πόλος σε ίση απόσταση από τις ΗΠΑ (δολάριο) και την Ευρώπη (ευρώ), οι ειδικότερες ενεργειακές και γεωπολιτικές συγκρούσεις, δείχνουν ότι αφήσαμε ήδη πίσω μας την κυριαρχία της «Δύσης», όπως την ξέραμε, για να εισέλθουμε στην εποχή ενός κόσμου με διαφορετικούς πόλους, που τα όριά του θα είναι ακαθόριστα και ασαφή!..

 Στα χαρακώματα της ευρωζώνης
Στο ευρωπαϊκό μέτωπο, μετά την παράδοση της Κύπρου στις ορέξεις των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες:
- Μαίνεται ο τραπεζικός πόλεμος με επίκεντρο τις καταθέσεις, με τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών να σπεκουλάρουν για λογαριασμό των Βορείων και το Λουξεμβούργο να αμύνεται προληπτικά απέναντι στις αρπακτικές γερμανικές δυνάμεις.
-Το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού γίνεται πλειοψηφικό, σε Βορά και Νότο, για διαφορετικούς λόγους.
- Αναπτύσσονται ραγδαία οι φυγόκεντρες δυνάμεις εντός και εκτός ευρωζώνης: αρκετές χώρες της ευρωζώνης σκέφτονται την έξοδο, ενώ κάποιες υπό ένταξη χώρες σκέφτονται το ενδεχόμενο της μη ένταξης
- Επί θύραις βρίσκεται και η βρετανική έξοδος απ’ το πολιτικό σκέλος της Ε.Ε. - Η διάλυση της ευρωζώνης μεταβάλλεται, σταδιακά σε λαϊκό αίτημα, ακόμα και εντός της Γερμανίας!..

Ένα καθήκον για τον ΣΥΡΙΖΑ
Μέσα σ’ αυτή τη χαοτική κατάσταση, με την Ελλάδα και την Κύπρο να φυτοζωούν και με ορατή την οριστική οικονομική, πολιτική και κοινωνική αποδόμηση της Ε. Ε., η Ελληνική κυβέρνηση επιμένει Γερμανικά!.. Ακριβώς τη στιγμή που το εθνικό – πατριωτικό συμφέρον επιτάσσει την εκπόνηση ενός σχεδίου οικονομικής επιβίωσης της χώρας, στην (πιθανότατη πια) περίπτωση κατάρρευσης του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος… Έ, λοιπόν, πιστεύω ότι αυτό το πατριωτικό καθήκον οφείλει να το χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Που ως αξιωματική αντιπολίτευση, ως το «αντισυστημικό – αντιμνημονιακό», ας το πούμε, κόμμα που διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία, καλείται να θωρακίσει το Ελληνικό αμυντικό οπλοστάσιο με ένα επιστημονικά επεξεργασμένο σχέδιο επιβίωσης της χώρας σε περίπτωση κατάρρευσης της ευρωζώνης και του ευρώ: ένα σχέδιο με τεκμηριωμένες και ομολογημένες τις πιθανές και απίθανες συνέπειές του (θετικές ή αρνητικές) σε κάθε «βήμα» της πιθανής εφαρμογής του…

* Νικολά Μπαβερέζ: Γάλλος οικονομολόγο , αρθρογράφος της Μοντ. Η αναφερόμενη «πρόβλεψη» περιλαμβάνεται στο ανέκδοτο στη Ελλάδα βιβλίο του με τον τίτλο «Καθ’ οδόν προς το άγνωστο».

Νίκος Τσαγκρής

20 Μαρτίου 2013

Το ΟΧΙ της Κύπρου ήταν Αποκάλυψη...

 Ξεσκέπασε τον καθεστωτικό χαρακτήρα της γερμανικής ηγεμονίας επί των κρατών – μελών της ευρωζώνης και ανέδειξε τους «σπόνσορες» του δίδυμου Μέρκελ - Σόϊμπλε


Μέσα στο σκοτεινό σκηνικό του χάους που, με αφετηρία το αναπάντεχο ΟΧΙ της Κύπρου, εξαπλώθηκε και τύλιξε το ευρωπαϊκό σύμπαν, κάποιοι συστηματικοί κήρυκες του γερμανικού δόγματος του «νομισματικού στόχου» την είδαν… πατριωτικά και άρχισαν τις κολοτούμπες δηλώνοντας, και καλά, την… ανυπακοή τους στους ηγεμόνες και τους διαχειριστές του συστήματος: «…η Μέρκελ, o Σόιμπλε και οι υπάλληλοί τους στις Βρυξέλλες πυρπολούν την Ευρώπη και καταστρέφουν το ευγενέστερο μεταπολεμικό πολιτικό επίτευγμα του πλανήτη»… Μάλιστα! Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως το… «ευγενέστερο μεταπολεμικό πολιτικό επίτευγμα του πλανήτη»! Μα αυτό δεν ευσταθεί ούτε ως ανέκδοτο. Αφού, είναι πια κοινός τόπος, από την ίδρυσή της η Ε.Ε. δεν ήταν παρά ένα εμπορικό εγχείρημα: ένας οικονομικός «συνεταιρισμός» στο προσκήνιο, ένα κερδοσκοπικό deal στο παρασκήνιο…

Η φιλοσοφία της κερδοσκοπίας
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι σαθρό. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τη φύση των Γερμανών ή των Γάλλων, των Ιταλών ή των Βρετανών, αλλά με τη φύση του ίδιου του οικοδομήματος, τη φιλοσοφία πάνω στην οποία θεμελιώθηκε: «Υπάρχουν ελάχιστοι πιο αθώοι τρόποι για να περνάει κανείς τον καιρό του πέρα από το να κερδίζει χρήματα»!.. Πρόκειται για τη φιλοσοφία των πιονέρων των «αγορών», τη φιλοσοφία της κερδοσκοπίας. Στην οποία ο Άνταμ Σμιθ απένειμε πιστοποιητικό ευγενείας μέσω ενός διάσημου κειμένου του: «…Δεν περιμένουμε από την καλοσύνη του χασάπη, του ζυθοπώλη και του φούρναρη το γεύμα μας, αλλά από τη μέριμνά τους για το συμφέρον τους. Δεν απευθυνόμαστε ποτέ στην ανθρωπιά τους, αλλά στον εγωισμό τους και δεν τους μιλάμε ποτέ για τις ανάγκες μας, αλλά για το κέρδος τους…»

Η γερμανική ηγεμονία..
Έτσι ακριβώς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη γέννησή της, από τότε που τη λέγαμε ΕΟΚ, δεν ήταν παρά ένα συνονθύλευμα κρατών με διαφορετικές οικονομικές ποιότητες και ποσότητες, διαφορετικές γλώσσες, θρησκείες και πολιτισμούς, δίχως ίχνος πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής συνοχής. Μια πολυμετοχική εταιρία με τον μεγαλομέτοχο στο τιμόνι της. Και ο μεγαλομέτοχος, ειδικά μετά την πτώση του τείχους, ήταν η Γερμανία. Η οποία, από τότε που απέκτησε το «πλειοψηφικό πακέτο», άρχισε να ελέγχει την Κομισιόν και να νομοθετεί την ηγεμονία της: κορυφαίοι σταθμοί αυτής της στρατηγικής η συνθήκη του Μάαστριχτ και η συνθήκη της Λισαβόνας, με εκείνο το κατάπτυστο άρθρο («Απαγορεύεται η διάσωση κάθε κράτους – μέλους που πτωχεύει.») που έθετε εκτός ευρωζώνης την έννοια της Αλληλεγγύης. Και χρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανία σαν εργαλείο για την κατασκευή των μνημονίων, ως εναλλακτικών – επί της ουσίας κερδοσκοπικών* – τρόπων «διάσωσης».

Τα προγράμματα διάσωσης
Όταν η κρίση πέρασε τον Ατλαντικό και χτύπησε την πόρτα της Ευρώπης, οι Μέρκελ και Σόϊμπλε ήσαν ήδη οι ηγεμόνες της Ευρωζώνης. Έτοιμοι να την υποδεχτούν, να την ελέγξουν και να την διαχειριστούν προς ίδιον – κρατικό και προσωπικό – όφελος. Με ιδεοληπτικό εργαλείο το «δόγμα του νομισματικού στόχου» (σκληρό ευρώ με απόλυτη δημοσιονομική πειθαρχεία) και με οπλοστάσιο τους νόμους και τις συνθήκες που οι ίδιοι είχαν επιβάλλει, δημιούργησαν αυτό το ιμπεριαλιστικό πλέγμα επεμβάσεων που ονομάστηκαν «προγράμματα διάσωσης»: διαρκής μικτός – εσωτερικός και διεθνής – δανεισμός για την σωτηρία των χρηματοπιστωτικών συστημάτων, με αντάλλαγμα την αναγκαστική υποθήκευση – ή και δήμευση – των λαϊκών εισοδημάτων και των δημοσίων περιουσιών. Φυσικά, προϋπόθεση για την επιβολή των συγκεκριμένων προγραμμάτων ήταν ο έλεγχος των εθνικών κυβερνήσεων και η μερική άρση της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών που έμπαιναν στο «πρόγραμμα». Και αυτό έγινε: Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία. Κράτη πολιορκημένα με τους πολίτες βυθισμένους στη φτώχεια την ανεργία και την κατάθλιψη. Προδομένους από τις παραδομένες ή δοτές κυβερνήσεις τους, που δεν είχαν το ανάστημα να αντισταθούν, να πουν ΟΧΙ στη βαρβαρότητα των γερμανικών «προγραμμάτων διάσωσης». Να βιώνουν την κρίση ως Γερμανική Τυραννία και να αγωνίζονται να την ανατρέψουν…

Το ΟΧΙ ήταν αποκαλυπτικό
Και να που ήρθε το, πραγματικά γενναίο, ΟΧΙ της Κύπρου. Που, πέρα απ’ το πραγματικό μέγεθος της ανατρεπτικής του δύναμης, (η ιστορία θα δείξει,) αποκάλυψε τον καθεστωτικό χαρακτήρα της Γερμανικής ηγεμονίας στην ευρωζώνη: οι Μέρκελ και Σόϊμπλε μόνο προς στιγμήν κλονίστηκαν, ωστόσο δεν έχασαν ποτέ τον έλεγχο: επανήλθαν άμεσα και επιδεικτικά στο δικτατορικό «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», δείχνοντας πως εξακολουθούν να έχουν την εμπιστοσύνη της ευρωπαϊκής ελίτ – αυτών που στη χώρα μας ονομάζουμε «νταβατζήδες». Που, παρά την βαθειά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, εξακολουθούν να βολεύονται με το μοντέλο πλουτισμού που φιλοτέχνησε στα μέτρα τους ο νεοφιλελευθερισμός τον 21ο αιώνα. Ενώ οι Βρυξέλες, πλήρως ενσωματωμένες στο γερμανικό δόγμα του «νομισματικού στόχου», προσφέρουν άφθονη συγκατάθεση και κάλυψη στις αποφάσεις του Βερολίνου. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή η συγκατάθεση, αυτή η κάλυψη, έχει ως ημερομηνία λήξεως τις γερμανικές εκλογές. Προσωπικά δεν το πιστεύω. Μα όπως και να έχει, ας το πούμε άλλη μια: για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…

*Το Ινστιτούτο του Κιέλου εκτιμά ότι από την κρίση χρέους που πλήττει την ευρωζώνη η Γερμανία θα εξοικονομήσει 15 δισεκατομμύρια ευρώ, ως το 2023, μόνο από το κόστος των επιτοκίων.

Νίκος Τσαγκρής

15 Μαρτίου 2013

Οι άστεγοι ως δείγμα… ευημερίας


 
Εμφανίζονται ως αναγκαίο κακό εκεί όπου συχνάζει ο μεταμοντέρνος καπιταλισμός: η «ελεύθερη αγορά», η «ανάπτυξη», η ευημερία των αριθμών, η ευμάρεια των μακροοικονομικών μεγεθών

Ένα άρθρο για τους άστεγους της Αθήνας, ακόμα κι αν απευθύνεται στην κοινή γνώμη μιας κοινωνίας ευρισκόμενης στα πρόθυρα ανθρωπιστικής κρίσης, μπορεί να εκληφθεί ως άρθρο εκτός πραγματικότητας, ως δημοσιογραφική γραφικότητα. Όμως, το συγκεκριμένο άρθρο για τους άστεγους είναι μια πραγματικότητα εντοπισμένη από τον αρθρογράφο, μια πραγματικότητα ορατή από κάθε άνθρωπο που «βλέπει». Αλλά και μια πραγματικότητα άγνωστη στις στατιστικές υπηρεσίες, μια πραγματικότητα άκρως αμελητέα για το κράτος, την κυβέρνηση, την κοινωνία, την Πολιτεία εν γένει. Οι άστεγοι της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, οι άστεγοι της Μαδρίτης , της Λισαβόνας, του Μιλάνου, οι άστεγοι του Σάο Πάολο, του Ρίο ντε Τζανέιρο, του Χόνγκ Κονγκ, είναι μια πραγματικότητα απούσα. Μια μη καταγεγραμμένη πραγματικότητα.

Σήμα κατατεθέν…
Οι στατιστικές του μεταμοντέρνου φιλελευθερισμού σταματούν στην νέο-ταξική κατηγορία των «νεόπτωχων». Και αδιαφορούν αν οι άστεγοι είναι απότοκο αυτής, ακριβώς, της κοινωνικής «τάξης», οι νεόπτωχοι των νεόπτωχων. Άλλωστε, ο νεοφιλελευθερισμός διαθέτει άλλοθι: οι άστεγοι είναι δείγμα ευημερίας! Εμφανίζονται ως αναγκαίο κακό όπου συχνάζουν η «ελεύθερη αγορά», η «ανάπτυξη» η ευμάρεια των μακροοικονομικών μεγεθών. Είναι απλώς ένα σπυράκι στο μικρό δάχτυλο της κοινωνίας των δυο τρίτων. Κάτι το φυσιολογικό, κάτι το αδιάφορο: μην ασχολείστε, συμβαίνει και στις πιο πλούσιες πόλεις του κόσμου. Στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Λος Άντζελες στο Τόκιο! Οι άστεγοι είναι το σήμα κατατεθέν της νέας τάξης πραγμάτων, τα περιττώματα του σύγχρονου καπιταλισμού!..



Κάτω απ’ το Χαλί
Δυστυχώς, όλα αυτά είναι η αλήθεια. Το ρεπορτάζ, βέβαια, λέει ότι πέρα από κάποιες μη κυβερνητικές, κάποιες φιλόπτωχες οργανώσεις, με το θέμα των αστέγων ασχολείται, ενίοτε, και το κράτος. Στην περίοδο της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, ας πούμε, ασχολήθηκε ο οργανισμός «Αθήνα 2004». Καμάρωνε μάλιστα ότι πέτυχε την τέλεια απόκρυψη του… «θλιβερού αυτού κοινωνικού συμπτώματος»: «το θέαμα των αστέγων είναι απεχθές, άκρως ενοχλητικό για τους ξένους που θα έρθουν στη χώρα μας το 2004», έλεγε τότε κρατική αρμοδία…
Κάπως έτσι ασχολούνται τα κράτη, οι δημόσιες αρχές, με το «απεχθές θέαμα των αστέγων, αυτό το θλιβερό φαινόμενο των σύγχρονων μεγαλουπόλεων»: τους κρύβουν κάτω απ’ το χαλί, όπως κάποιες κακές νοικοκυρές τα σκουπίδια. Κι αυτό μόνο όταν οι κοσμοπόλεις εορτάζουν. Και δέχονται ξένους. Με το τέλος των εορτών και των πανηγύρεων οι άστεγοι, ως δια μαγείας, ξαναπαίρνουν τις θέσεις τους στις πλατείες και τα πάρκα. Ξαναγίνονται μια πραγματικότητα απούσα. Μια μη καταγεγραμμένη πραγματικότητα…


ΥΓ: Οι άστεγοι αυξάνονται ραγδαία στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου της λιτότητας και της ανεργίας. Στην Ισπανία, χιλιάδες άστεγοι και άνεργοι, καθώς και χαμηλόμισθοι με προβλήματα στέγης, συμμετέχουν στο νεότευκτο κίνημα Corrala (Κοράλα), το οποίο αναπτύσσεται διαρκώς με κεντρικό σύνθημα «Ni gente sin casa, ni casas sin gente» (Κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι, κανένα σπίτι χωρίς ανθρώπους). Στην μνημονιακή Ελλάδα των νεόπτωχων και των ανέργων οι άστεγοι αυξάνονται δραματικά. Αλλά, παρ’ όλο που προσφάτως απέκτησαν και «θεσμική» αναγνώριση ως «ευάλωτη κοινωνική ομάδα που χρήζει προστασίας» με το νόμο 4052/12, εξακολουθούν να εισπράττουν την κρατική αδιαφορία. Η φροντίδα γι αυτούς περιορίζεται στο ενδιαφέρον μιας – δυό Μ. Κ. Ο. (αναφέρω εδώ την «ΚΛΙΜΑΚΑ»: www.astegoi-klimaka.blogspot.com και την «ΠΡΑΞΙΣ»: www.praksis.gr) καθώς και σε περιστασιακές, φιλανθρωπικού τύπου παροχές, Δήμων και Εκκλησιών.

Νίκος Τσαγκρής

7 Μαρτίου 2013

Διαπλεκόμενοι εναντίον Διεφθαρμένων

 

Ξετυλίγοντας τον μίτο της διαφθοράς: Από την υπόθεση Κοσκωτά ως τον «φτερωτό γιατρό» και τον «ωραίο Μπρούμελ»


Κάποια καλόπαιδα της δημοσιογραφίας, (οι γνωστοί – άγνωστοι φωστήρες του επικοινωνιακού αριβισμού, που προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στα ευαγή ιδρύματα όπου απασχολούνται εισπράττοντας παχυλά επιμίσθια σε σκληρό νόμισμα) ανακάλυψαν ότι η Δικαιοσύνη έγινε ξαφνικά… τυφλή και αδέκαστη. Και ότι αυτό οφείλεται στην… πολιτική βούληση της κυβέρνησης Σαμαρά για παραδειγματική τιμωρία των διεφθαρμένων πολιτικών: ισόβια κάθειρξη στον «φτερωτό γιατρό» της Νέας Δημοκρατίας! Οκταετής κάθειρξη μετά δημεύσεως περιουσίας (σαν πρώτη δόση τιμωρίας) στον «ωραίο Μπρούμελ» του ΠΑΣΟΚ! Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Η παράσταση «πάταξη της διαφθοράς» τώρα αρχίζει…

 

Από τον Κοσκωτά και εντεύθεν

Η διαφθορά είναι αγαπημένο θέμα. Ειδικά όταν εκδηλώνεται σε αντικρινές όχθες, όταν προσωποποιείται σε διακεκριμένους αντιπάλους, όταν πλήττει διασημότητες της πεντάρας. Τότε η αδρεναλίνη ανεβαίνει, η έξαψη κορυφώνεται. Ακολούθως ξαναγίνεται η γνώριμη και έξυπνη αμαρτία που φωλιάζει μέσα μας, έτοιμη να ξεμυτίσει στην πρώτη ευκαιρία: στην κοινωνία του χρήματος, ένας άνθρωπος θεωρείται ανόητος αν δεν κλέβει…


«Θα ήταν ηλίθιος αν δεν τα ‘παιρνε!..» Ήταν μια φράση που ακούγονταν όλο και πιο συχνά στη μικρή μας χώρα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ακόμα και από κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες, ακόμα και για μιζαδόρους της πολιτικής τύπου Siemens. Είναι η φράση που τοποθετεί την κοινωνική ηθική στον πάτο των εθνικών μας, να πούμε, αρετών και την πολιτική ηθική κάτω απ’ τον πάτο των αντίστοιχων πολιτικών. Μια φράση που, από την υπόθεση Κοσκωτά και εντεύθεν, οριοθέτησε την χώρα μας ως διεφθαρμένη χώρα…

 

Ο ορισμός του Ρ. Σ. Λύντ

Μας συνέβη, όπως συμβαίνει σε όλες τις «ανεπτυγμένες» χώρες του κόσμου, όπως συνέβη πρώτα - πρώτα στις ΗΠΑ. Το περιέγραψε θαυμάσια, το 1951, ο αμερικανός κοινωνιολόγος, καθηγητής του Κολούμπια και συγγραφέας Ρόμπερτ Σ. Λύντ: «Σήμερα οι ελέφαντες (σ. σ: εννοεί τα νέα οικονομικά τζάκια των ΗΠΑ), ημιεξημερωμένοι και απατεώνες, έχουν αναπτυχθεί και… ευημερούν πολυτελώς μέσα στα πράσινα βοσκοτόπια ισχύος που άφησε ελεύθερα η δημοκρατία. Κι εμείς, σαν έθνος, η Γερουσία μας, τα ιδρύματά μας, φοβόμαστε και στεκόμαστε με δέος μπροστά σ’ αυτές τις μυστικές δυνάμεις– που λέγονται οργανωμένες επιχειρήσεις, οργανωμένα επαγγέλματα, οργανωμένη εργασία, οργανωμένος πατριωτισμός και οργανωμένη θρησκεία…»

Έτσι και οι δικοί μας «ελέφαντες», (σ. σ: τα νέα οικονομικά τζάκια που αναπτύχθηκαν στο μεταπολιτευτικό καθεστωτικό τέλμα ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας) ημιεξημερωμένοι και απατεώνες ευημερούν πολυτελώς, στα πράσινα βοσκοτόπια ισχύος που άφησε ελεύθερα η διαπλεκόμενη Δημοκρατία της μεταπολίτευσης. Κι εμείς, σαν ΄έθνος, οι πρωθυπουργοί μας, οι υπουργοί μας, οι βουλευτές και οι δημοσιογράφοι στην πλειοψηφία τους, φοβούνται και στέκονται με δέος μπροστά στις ξένες και ντόπιες «μυστικές δυνάμεις που λέγονται οργανωμένες επιχειρήσεις»: τους εθνικούς εργολάβους και μιντιάρχες – προμηθευτές του Δημοσίου, τους Τραπεζίτες, τις πολυεθνικές, τα καρτέλ, τα μονοπώλια. Και ακόμα χειρότερα, σήμερα, εν μέσω της πιο βαθειάς κρίσης που γνώρισε ποτέ ο τόπος, εξακολουθούν να υποτάσσουν το δημόσιο συμφέρον στα συμφέροντά των «νταβατζήδων» τους. Και κάνουν τα στραβά μάτια στις παρανομίες τους, συναλλάσσονται μαζί τους, διευκολύνουν (με το αζημίωτο) τα ασύδοτα deal τους, προσθέτοντας στην οικονομική διαφθορά την πολιτική διαφθορά, τη διαφθορά της Ελληνικής Δημοκρατίας…

 

Πολιτικοί απατεώνες…

Και ξαφνικά, μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό τοπίο διαφθοράς, οι τηλεοπτικές οθόνες βουλιάζουν – σαλεύει το πλήθος των τηλεπαρουσιαστών, υμνώντας τον ανατέλλοντα ήλιο της Δικαιοσύνης. Που, χάρις στην… πολιτική βούληση της κυβέρνησης Σαμαρά, μοιράζει άδοξους θανάτους σε ένδοξους διεφθαρμένους με το σύστημα «μία σου και μία μου»: ισόβια κάθειρξη στον «φτερωτό γιατρό» της Νέας Δημοκρατίας! Οκταετής κάθειρξη μετά δημεύσεως περιουσίας στον «ωραίο Μπρούμελ» του ΠΑΣΟΚ! Και Ψωμιάδης και πάει λέγοντας…

Οι Έλληνες δεν τρώνε κουτόχορτο κύριοι της συγκυβέρνησης. Η αίσθηση που επικρατεί στην κοινή γνώμη είναι ότι μας κυβερνούν αδίστακτοι πολιτικοί απατεώνες: τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί και στέλνουν στην «κρεμάλα» με συνοπτικές διαδικασίες κάποιους εκ’ των ομοίων τους, προκειμένου να γλυτώσουν οι ίδιοι την «κρεμάλα» που τους πρέπει. Και να παρατείνουν την παραμονή τους στην κυβερνητική εξουσία απολαμβάνοντας τα ματωμένα από την σφαγή των ελλήνων (των μισθωτών, των συνταξιούχων, της μεσαίας τάξης) πολιτικά και οικονομικά επιμίσθια. Επιμίσθια για τις υπηρεσίες που προσφέρουν προς την οικονομική ελίτ που τους ορίζει: υπόθαλψη, κάλυψη, συγκάλυψη πολιτικών, οικονομικών και ποινικών εγκλημάτων. Εντός ή εκτός της… λίστας, της Βουλής και των Δήμων..

Νίκος Τσαγκρής 

28 Φεβρουαρίου 2013

Η Μέρκελ και οι Μερκελιστές


«Η Ελλάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο», εκτίμησε ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σε συνέντευξή που έδωσε, προ ημερών, προς την Stuttgarter Zeitung. Αλλά, «δεν έχει ξεπεράσει ακόμα τον κίνδυνο», πρόσθεσε…
Ακριβώς – ή περίπου – το ίδιο εκτίμησε, προ ημερών επίσης, και ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο κ. Σαμαράς. Μόνο που εκείνος το είπε με… δικά του λόγια: «αν βγάλουμε τον Ιούνιο καθαρίσαμε, από το Σεπτέμβρη απογειωνόμαστε»…
Και καρφώθηκε: διότι, αφού «θα καθαρίσουμε τον Ιούνιο», γιατί να μην απογειωθούμε τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο και να περιμένουμε να απογειωθούμε το Σεπτέμβρη κ. πρόεδρε; Και πότε ακριβώς τον Σεπτέμβρη λέτε να απογειωθούμε πρωθυπουργέ μου; Πριν ή μετά τις 22 του μηνός;


Ό,τι θέλει η Μέρκελ


Στις 22 Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους διεξάγονται οι Γερμανικές εκλογές Και μέχρι τότε η προεκλογική στρατηγική της καγκελαρίου Μέρκελ απαιτεί απ’ την Ελλάδα «να βρίσκεται μεν σε καλό δρόμο αλλά να μην έχει ξεπεράσει ακόμα τον κίνδυνο».
Στην ίδια, περίπου, κατάσταση, (να είναι, δηλαδή, σε καλό δρόμο αλλά να μην έχουν ξεπεράσει τον… κίνδυνο) απαιτείται να συντηρούνται και οι άλλες χώρες της ευρωζώνης που βρίσκονται «σε πρόγραμμα», όπως το λέει η Κομισιόν – απ’ όλες τις χώρες στις οποίες εφαρμόζεται το γερμανικό πείραμα οικονομικής κατοχής, όπως λέω εγώ.
Πράγμα που σημαίνει ότι μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου, από την Ελλάδα και τις άλλες κατεχόμενες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, απαιτείται να συνεχίσουν την εφαρμογή των μέτρων οικονομικής και πολιτικής γενοκτονίας των λαών τους: αδιαμαρτύρητα, εν μέσω επιβεβλημένης (με τους κρατικούς μηχανισμούς αστυνομικής και νομοθετικής καταστολής) κοινωνικής σιωπής.




Οι μερκελιστές

Αυτή την απαίτηση, που είναι η εκλογική στρατηγική της Άνγκελα Μέρκελ, καλούνται τώρα να υπηρετήσουν – και την υπηρετούν – οι απανταχού μερκελιστές, με κεντρικό «καθοδηγητή» τον αρχιμερκελιστή, ας τον πούμε, Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. Αλλά ποιοι είναι οι… «μερκελιστές»;
Πρώτοι και… καλύτεροι μερκελιστές – το αποκτήσαμε κι αυτό το θλιβερό προνόμιο – υπήρξαν οι Έλληνες Γιώργος Παπανδρέου και Λουκάς Παπαδήμος και οι επί των οικονομικών υπουργοί των κυβερνήσεών τους Γιώργος Παπακωνσταντίνου και Ευάγγελος Βενιζέλος. Έπεσαν και οι τέσσερις, μαζί με τις ελεγχόμενες από την δικτατορία των αγορών κυβερνήσεις τους. Τους έριξε η λαϊκή αγανάκτηση και η κοινωνική κατακραυγή.
Αντίστοιχη τύχη είχαν και άλλοι μερκελιστές – ηγέτες χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Αλλά το «μερκελικό» λόμπι της ευρωζώνης δεν δυσκολεύτηκε να τους αντικαταστήσει με…καλύτερους: στην Ιταλία με έναν κορυφαίο ιερέα της θρησκείας των αγορών τον Μάριο Μόντι. Στην Ελλάδα με τους Σαμαρά, Βορίδη, Δένδια και άλλα ακροδεξιά υβρίδια της μετακαραμανλικής Δεξιάς. Αυτοί, οι αχρείοι, αφού εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό παίζοντας τους «αντιμερκελιστές», να πούμε, και υπέκλεψαν την ψήφο του, επανέκαμψαν στην υπηρεσία του Γερμανικού πειράματος ανασκολόπισης του ελληνικού Έθνους. Μαζί τους επανήλθε, ως τσαλακωμένο δεκανίκι αυτή τη φορά, ο δις ανατραπείς (με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Παπαδήμου) Ευάγγελος Βενιζέλος. Ως ο έχων το «μερκελικό» know how…


Σιωπή ως τον…Σεπτέμβρη


Πριν μια εβδομάδα οι Ιταλοί έκαναν ζημιά στο σύστημα που αντιπροσωπεύει η Μέρκελ: μαύρισαν τον εκλεκτό μερκελιστή Μάριο Μόντι, που έκανε τη…δουλειά στην Ιταλία. Γενικότερα δε, οι κάλπες στη γειτονική χώρα, αντί να βγάλουν μερκελική κυβέρνηση έβγαλαν λαϊκή αγανάκτηση και κοινωνική κατακραυγή ενάντια στη βαρβαρότητα του ευρωπαϊκού οικονομισμού.
Τώρα η Μέρκελ ψάχνεται να βρει τον επόμενο μερκελιστή, να στηθεί μια ελεγχόμενη κυβέρνηση, τσάτρα – πάτρα η Ιταλία να κυβερνηθεί: στις 22 Σεπτεμβρίου είναι οι γερμανικές εκλογές και μέχρι τότε η Ιταλία, όπως και η Ελλάδα και οι άλλες κατεχόμενες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, οφείλουν να συνεχίσουν την εφαρμογή των μέτρων οικονομικής και πολιτικής γενοκτονίας των λαών τους αδιαμαρτύρητα. Εν μέσω επιβεβλημένης (με τους κρατικούς μηχανισμούς αστυνομικής και νομοθετικής καταστολής) κοινωνικής σιωπής.

Η Μέρκελ πρέπει να κερδίσει τις εκλογές, να παραμείνει καγκελάριος της Ευρωζώνης. Είναι η μόνη εγγύηση για μια Ευρώπη πολιτικά και πολιτειακά ανυπόστατη, με κατοχυρωμένη την ανισοτιμία, τη δικτατορία των «μεγάλων» επί των «μικρών», με θεσμοθετημένο τον οικονομισμό, με την ασυδοσία των «αγορών» προστατευμένη, με θωρακισμένη την κερδοσκοπία...
Με εκτυφλωτική, για όσους διαθέτουν στοιχειώδη πολιτική ορατότητα, την σαθρότητα του εγχειρήματος της ευρωζώνης...

Νίκος Τσαγκρής 

24 Φεβρουαρίου 2013

Ο Μάικλ, Ο Σίλβιο και τα ζόμπι



Φήμη και χρήμα: oι απόλυτες αξίες μιας εποχής

Ο Mάικλ Tζάκσον, με το παραμορφωμένο πρόσωπο, τη λεπτή -γαμψή... προς τα πάνω- ασπρουλιάρικη μύτη, να κρυφοκοιτάζει πίσω από μια γυαλιστερή μαύρη φράντζα περούκας, ήταν εκεί. Στη μέση του ξενοδοχειακού πρωινού, ανάμεσα σε κάτι διαφανείς φέτες ζαμπόν και ένα μπολ με θλιβερά κορνφλέικς στο ξενέρωτο γάλα.

Θρίλερ! O μεταλλαγμένος σούπερ σταρ, οι μεταλλαγμένες Κυριακές, οι μεταλλαγμένοι Eλληνες.Mιλούσαν πρωί πρωί για τον πεθαμένο σουπερσταρ. Oχι για τον Mάικλ, το μαυράκι που μπήκε από τα παιδικά του χρόνια στον μύλο του αμερικανικού life style και αλέστηκε και βγήκε κάτασπρο σαν αλεύρι και λιώμα σαν ζόμπι. Για το «οικονομικό πακέτο Mάικλ Tζάκσον» μιλούσαν:

- Mιλάμε για φοβερό οικονομικό μέγεθος!
- 700 εκατομμύρια δίσκοι και βάλε!
- Eσβησε μεγέθη σαν τον Σινάτρα και τον Πρίσλεϊ αυτό το τέρας!
- Aσύλληπτο χρήμα, ασύλληπτη φήμη!
- Pε συ, ........ αν ήμουν κληρονόμος του θα ήμουν πιο κονομημένος κι απ’ τον Σισέ, να πούμε!
- Kι απ’ τον Kακά, κι απ’ τον Pονάλντο, ρε καρντάση!...

Φήμη και χρήμα! Oι απόλυτες αξίες μιας εποχής, που ενώ μοιάζει virtual reality, είναι πιο ρεαλιστική από τον ίδιο τον ρεαλισμό, πιο βάρβαρη από την ίδια τη βαρβαρότητα. Φήμη και χρήμα! Tο life style μιας ανθρώπινης φουρνιάς, μιας ράτσας μεταλλαγμένης μέσω του «πολιτισμού της εικόνας», του «πολιτισμού της πληροφορίας», του «τηλεοπτικού πολιτισμού». Mια ανθρώπινη συνομοταξία έτοιμη να βουτήξει στη διαφθορά, προκειμένου να αποκτήσει φήμη και χρήμα. Kι όταν δεν τα καταφέρνει, αρέσκεται να επιδοκιμάζει τα πλούσια και φημισμένα είδωλα της εποχής. Aδιαφορώντας αν βούτηξαν στα σκάνδαλα και στη διαφθορά για να... διακριθούν.
 
Δυστυχώς, οι πολιτικοί δεν εξαιρούνται. O Σίλβιο Mπερλουσκόνι, ας πούμε, εκτιμάται ότι ψηφίζεται από μια κατηγορία Iταλών που εμφορούνται από την αρρωστημένη μεγαλομανία του για φήμη και δόξα. Eίναι το πρότυπό τους, ένας σούπερ σόουμαν: αγαπάει το χρήμα, τις γυναίκες, την τηλεόραση, το ποδόσφαιρο, τα λίφτινγκ, τις εμφυτεύ­σεις μαλλιών, τους διάσημους φίλους, το καλό φαγητό. «Δοξάζει την Eκκλησία το πρωί, τις οικογενειακές αξίες το απόγευμα και τα όμορφα κορίτσια το βράδυ»! Mιλάμε για εκατομμύρια Eυρω­παίων που θεωρούν ότι ο Mπερλουσκόνι είναι κάτι ανάμεσα σε Xουάν Περόν, Φρανκ Σινάτρα, Eλβις Πρίσλεϊ και... Mάικλ Tζάκσον! Πάμε καλά;
 
Νίκος Τσαγκρής

22 Φεβρουαρίου 2013

Ο Μάρκος με πήγε στον Χατζιδάκι...

Κάποιες λακωνικές αναφορές του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη και τραγουδοποιού Νίκου Μαμαγκάκη στις σχέσεις του με τους ρεμπέτες και το ρεμπέτικο ( σταχυολογημένες από μια συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία*) ρίχνουν γλυκό φώς στην ατελείωτη ρεμπέτικη ιστορία: Αμέσως μετά την κατοχή συνδέθηκα με τους ρεμπέτες – έγραφα τις μελωδίες τους για χαρτζιλίκι - δίπλα τους έμαθα πολλά - αγαπηθήκαμε πολύ – ήταν Άγιοι – όταν ακούω τραγούδια τους παλαβώνω – έσωσαν τον ελληνισμό δύο φορές – Βαμβακάρης και Τσιτσάνης ήταν φίλοι μου – ο Μάρκος με πήγε στον Χατζιδάκι – ο Χιώτης ήταν ιδιοφυής και κύριος – έκανα τέσσερις ενορχηστρώσεις της Μπέλου…

 


 Νίκος Μαμαγκάκης: Τα ρεμπέτικα έσωσαν τον Ελληνισμό δυό φορές

Στα πρώτα σας βήματα συνδεθήκατε με ρεμπέτες…
Ναι, ήταν αμέσως μετά την Κατοχή το ’48 – ’49. Είχα έρθει από την Κρήτη, σπούδαζα στο ωδείο και για χαρτζιλίκι έγραφα τις μελωδίες τους για να τις καταθέσουν στην λογοκρισία. Δίπλα τους έμαθα πολλά.

Με ποιους συνεργαστήκατε;
Με όλους, κι αγαπηθήκαμε πολύ. Ήταν ένα μπουκέτο ανθρώπων που ήταν άγιοι! Αρχάγγελοι της μουσικής αυτού του είδους που καλλιέργησαν, γι’ αυτό επιβιώνουν ακόμα και σήμερα τα τραγούδια τους και μας συγκινούν. Εγώ όταν ακούω ένα τους τραγούδι, παλαβώνω.

Μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε «εθνική κληρονομιά»;
Σαφώς. Όχι μόνο κληρονομιά, έσωσαν τον ελληνισμό δύο φορές. Μια το ’22 με την προσφυγιά και μια δεύτερη στον Εμφύλιο. Τρομακτικό πράγμα.

Εννοείτε ότι εξύψωσαν ψυχικά έναν λαό;
Γιάνανε ανθρώπινες πληγές. Η ατμόσφαιρα εκείνο τον καιρό ήταν διάχυτη από τις επιτυχίες των ρεμπέτικων. Ακουγόντουσαν από τα πικ απ σε όλα τα καφενεία και τα μαγαζιά.

Επειδή ο αδελφός μου ήταν στη Μακρόνησο η ασφάλεια δεν μ’ άφηνε σε χλωρό κλαρί. Με είχαν από πίσω όπου πήγαινα, και μια μέρα που τους ξέφυγα με κυνήγησαν κι όταν μ’ έπιασαν είδα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων την απόφαση για την εκτέλεση του Μπελογιάννη. Ήταν τόσο διάχυτη η ατμόσφαιρα από τα ρεμπέτικα, που το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» λες και ήταν ειδικά καμωμένο για την μουσική υπόκρουση των σκληρών γεγονότων.


Συνδεθήκατε και με τον Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη ;
Υπήρξαν φίλοι μου και οι δύο. Ο Βαμβακάρης με γνώρισε στον Χατζιδάκι. Δούλεψα και με τον Χιώτη. Ιδιοφυής μουσικός και καθόλα κύριος. Τυραννισμένο παιδί, του σκότωσαν τον πατέρα μπροστά στα μάτια του. Επειδή ήξερα μουσική, όλοι προσπαθούσαν να με απορροφήσουν στον χώρο τους.

Με την Μπέλλου πως συνδεθήκατε;
Της έκανα τις ενορχηστρώσεις για τέσσερεις δίσκους της. Και ένα τραγούδι, που έγινε επιτυχία «Κτυπάει η καμπάνα». Αυτή έλεγε ότι της έγραψα δύο, αλλά δεν το θυμάμαι…

Πως είναι δυνατόν να μην θυμάστε;
Πριν πέντε χρόνια με επισκέφτηκε ένας παλιός ρεμπέτης ο Κώστας Καπλάνης, αυτός που έγραψε το «Μινόρε της Αυγής». Έλειπε χρόνια στην Αμερική και ήρθε να με δει με τον ρεμπετολόγο Τσεκούρα, ο οποίος οργάνωνε το αρχείο του και βρήκε τραγούδια με το όνομα μου που τα είχα πληρωθεί τότε 25 δραχμές. Δεν το θυμόμουν!

Είπατε ότι έγραψε το «Μινόρε της αυγής» ο Καπλάνης;
Ναι, δεν ήθελε να του το βγάλει η εταιρία που το είχε πάει και ο στιχουργός τους αφού το διόρθωσε, ανέλαβε ο Περιστέρης την ενορχήστρωση, κι εντέλει καταχωρήθηκε σ’ αυτούς.

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που οι πραγματικοί δημιουργοί είναι άλλοι από αυτούς που ξέρουμε;
Λένε για σπουδαίο στιχουργό που σήκωσε ολόκληρη την τσάντα της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου...

* Η συνέντευξη έγινε με τον ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗ για το λογοτεχνικό ένθετο της Ελευθεροτυπίας, Βιβλιοθήκη. Δημοσιεύτηκε στις 22 Ιανουαρίου του 2011

20 Φεβρουαρίου 2013

Η ευρωζώνη, η κρίση και ο ΣΥΡΙΖΑ


                                                                           Τηλεόραση φτηνή, ψυγεία, δόσεις, γιωταχί
                                                                            και οικοδομές.
                                                                            Πριζουνίκ, πρατήρια και χρηματιστήρια
                                                                            και διακοπές.
 
Οι στίχοι αυτοί, σαν μια δυσοίωνη μικρή προφητεία, περνούν μέσα από ένα περίφημο, για μας τους «εκδρομείς του ’60», τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου. Μια «προφητεία» για την «παγίδα της κατανάλωσης», που από τότε είχε αρχίσει να στήνεται και εμείς να τσιμπάμε το δόλωμα. Και μια προειδοποίηση για μια νέα θρησκεία που μας την είχε στημένη στη στροφή προς τον εικοστό πρώτο αιώνα, τη θρησκεία της αγοράς.
 
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η πραγματικότητα έχει υπερβεί κατά πολύ τη μικρή αυτή «προφητεία». Η κατανάλωση είναι η πρέζα μας, η θρησκεία της αγοράς μάς δυναστεύει, η μιζέρια του «πλούτου» είναι ο πολιτισμός μας.
 
Στην ευρωζώνη
 
Από τότε που μπήκαμε στην ευρωζώνη, αρχίσαμε να τσαλαβουτάμε σε ένα διεθνές περιβάλλον, περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό. Ένα περιβάλλον στο οποίο ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει ως αδιαμφισβήτητος μονόδρομος και το μόνο δίλημμα είχε να κάνει με την πολιτική ποιότητα του καπιταλισμού: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία; Τότε, θυμάστε, η ευρωπαϊκή απάντηση ήταν σοσιαλδημοκρατία και ήταν απάντηση ενστικτώδης, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...
 
Η φούσκα έσκασε
 
Κάπως έτσι λειτούργησαν την περασμένη δεκαετία οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών και... πήραν σοσιαλδημοκρατία. Πράγμα που διευκόλυνε, στον συγκεκριμένο χρόνο, την αλματώδη απελευθέρωση της αγοράς, την βάρβαρη καπιταλιστική «αντεπίθεση»: οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις λειτούργησαν περισσότερο σαν... τριτεγγυητές της οικονομίας της αγοράς παρά ως σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Δηλαδή, σαν αυτό που στο τέλος κατέληξαν, σαν νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα. Έτσι, η μεταψυχροπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της, ακόμη και σαν κυβερνητικός μανδύας, για τη διευκόλυνση της ελευθέριας οικονομίας και της τερατώδους καπιταλιστικής φούσκας που γέννησε. Και έσκασε τον Σεπτέμβριο του 2008 στα χρηματοκιβώτια της LEHMAN BROTHERS…
 
Γερμανικός δάκτυλος
 
Το 2008 το έμφραγμα εκδηλώθηκε στην καρδιά του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, θέτοντας σε αμφισβήτηση την ανάπτυξη και τον έλεγχό του: η κρίση γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο επίκεντρο του συστήματος διεθνούς εμπορίου και όχι στις παρυφές του. Πήρε διάσταση διαπλανητική και όχι τοπική ή εθνική, όπως συνέβη με την ασιατική κρίση του 1997 ή με τα κραχ της Ρωσίας και της Αργεντινής το 1998 και το 2001. Είχε ως βασικό άξονα την οικονομία, την εμπροσθοφυλακή της αλληλοσύνδεσης και της ανανέωσης, που αποτελούν ίδιον μιας ανοιχτής κοινωνίας. Έτσι, αψηφώντας τις μεθόδους της πολιτικής οικονομίας που στάθηκαν ανίκανες να τη συγκρατήσουν, πέρασε τον Ατλαντικό. Εγκαταστάθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην περιοχή της Ευρωζώνης, απ’ όπου ο γερμανικός δάκτυλος την έσπρωξε προς τις χώρες του Νότου. Με ξεχωριστό στόχο τη μικρή μας χώρα, ιδανικό τόπο διεξαγωγής ιμπεριαλιστικών ασκήσεων και καπιταλιστικών πειραμάτων. Διαχρονικά: Άγγλοι, Αμερικανοί και, τώρα οι Γερμανοί…
 
Τις συνέπειες τις γνωρίζουν καλά όλοι οι εργαζόμενοι Έλληνες, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι επιστήμονες, οι αγρότες οι εργάτες. Όλοι οι πολίτες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, καθώς τις βιώνουν καθημερινά ως έγκλειστοι σε μια παγκόσμια φυλακή για πτωχεύοντες, φτωχούς, άνεργους, άστεγους και πένητες. Μια φυλακή χτισμένη με τα υλικά του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και με δεσμοφύλακες τους ίδιους τους κυβερνήτες των χωρών τους!..
 
Η ελπίδα είναι Αριστερά
 
Ωστόσο η θρησκεία της αγοράς εξακολουθεί να είναι η συστημική θρησκεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ελευθέρια οικονομία, με απόλυτο θεό της τον Μεγάλο Τοκογλύφο Αδελφό (το χρηματοπιστωτικό σύστημα) είναι το διεθνές και το ευρωπαϊκό συστημικό περιβάλλον. Και σ' αυτό δεν χωρούν ούτε κατ' όνομα σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, ούτε καν η Δημοκρατία. Ενώ ακόμη και ο διαχωρισμός Δεξιά - Αριστερά, με το παραδοσιακό περιεχόμενο (συντήρηση από τη μία και πρόοδος από την άλλη) των εννοιών, έχει οριστικά εκλείψει αν πάρουμε στα σοβαρά κάποιους νεότοκους πολιτικούς στοχαστές…
 

Προσωπικά, μένω εκτός, επιμένω να τρέφομαι με τη λυτρωτική βεβαιότητα ότι αυτό που λέμε κόσμος - και είναι η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες των πολιτών, οι λαοί - είναι και θα είναι η Αριστερά, ανεξάρτητα εάν είναι ο ίδιος κόσμος που συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη «δεξιών» ή «αριστερών» συστημικών κυβερνήσεων και καθεστώτων.
 

Υ.Γ: Στη χώρα μας, εξάλλου, ο «κόσμος» φαίνεται ότι στρέφεται προς την ριζοσπαστική αριστερά και, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλει ως η μόνη πολιτική δύναμη με πρόθεση και δυνατότητα ανατροπής του γερμανικού οικονομισμού, της στρατηγικής της λιτότητας και τη «δημοσιονομικής τρομοκρατίας» (και ακόμα την επαναφορά του πολιτικού ελέγχου με Δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία καθώς και την εξάλειψη μια για πάντα της αυταπάτης ότι οι αγορές αυτορυθμίζονται) συσπειρώνεται γύρω του. Με την ελπίδα της πολιτικής «αποφυλάκισης», της εργασιακής απελευθέρωσης, της επιστροφής στην πολιτική και κοινωνική αξιοπρέπεια….

Νίκος Τσαγκρής

15 Φεβρουαρίου 2013

Η καταλυτική δύναμη της απεργίας...

 
Σύγκρουση απεργών ναυτεργατών με ΜΑΤ στον Πειραιά. 20013

Το «πείραμα» Βρούτση προοιωνίζεται την οριστική επιχείρηση ακρωτηριασμού των κεκτημένων απεργιακών δικαιωμάτων

«Γίνονται απεργίες σε σάς; Καλά, αστυνομία δεν έχετε;» έλεγε ο Στάλιν στον Χάρυ Χόπκινς (σύμβουλο του Ρούσβελτ) το 1942. Ο ίδιος δεν είχε ανάγκη την αστυνομία. Τα ενσωματωμένα στο σοβιετικό κράτος συνδικάτα είχαν ως βασικό καθήκον την παρεμπόδιση όχι μόνο των απεργιών αλλά και των απεργιακών… σκέψεων. Το αυτό συνέβαινε σε όλο το βασίλειο της απολυταρχίας: από την Πορτογαλία του Σαλαζάρ και την Ισπανία του Φράνκο ως την Βολιβία του Μπαριέντος και το Πουάντ α Πιτρ της Γουαδελούπης το δικαίωμα στην απεργία ήταν στον γύψο…

Κάτι παρόμοιο, ωστόσο, συμβαίνει και στις σύγχρονες δημοκρατίες της Δύσης. Στην προχθεσινή δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, να πούμε, ή τη χθεσινή του Γιωργάκη Παπανδρέου και τη σημερινή, της μνημονικής συγκυβέρνησης: τα χειραγωγημένα από τα κυβερνητικά κόμματα ομοσπονδιακά συνδικάτα, υπονομεύουν, ή παρεμποδίζουν, ή σπάνε τις απεργίες…

Η δύναμη της απεργίας

Ωστόσο η δύναμη της απεργίας, αυτού του όπλου που ενώνει τους εργαζόμενους πέρα από τα ατομικά τους συμφέροντα, είναι τέτοια που, δίκαια, από τους κρατικούς γραφειοκράτες όλων των εποχών, θεωρείται ύψιστη απειλή κατά της ασφάλειας κάθε κράτους, κάθε καθεστώτος, κάθε κυβέρνησης: απεργούν οι Ρώσοι προλετάριοι το 1917; «Πνίξτε τους στο αίμα!». Απεργούν οι Ούγγροι εργάτες το 1956; Η κυβέρνηση Καντάρ μιλάει για πληρωμένη με δολάρια προδοσία του έθνους! Απεργούν οι μεταλλωρύχοι κασσίτερου στη Βολιβία; Ο δικτάτορας στέλνει επειγόντως τεθωρακισμένο τρένο στον τόπο του εγκλήματος: 40 νεκροί!.. Ιδίως οι κατ’ επίφαση «δημοκρατικές» κυβερνήσεις, φοβούνται τις απεργίες όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και προκειμένου να τις ξορκίσουν, ειδικά όταν εκδηλώνονται στον εργασιακό χώρο που θεωρούν ως τσιφλίκι τους, (το κράτος, τις δημόσιες υπηρεσίες) τις ονομάζουν «πολιτικές απεργίες». Και επιβάλλουν την πολιτική επιστράτευση των απεργών. Τι γίνεται όμως όταν και το ακραία αντιδημοκρατικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης δεν αρκεί για να τιθασεύσει τους απεργούς;

Βρούτσης α λα Γαλλικά

Απεργοι στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο Πτολεμαίδας 
Όταν τον Φεβρουάριο του 1963 οι Γάλλοι μεταλλωρύχοι απάντησαν με απεριόριστης διαρκείας απεργία στη διαταγή επιστράτευσής τους πού είχε εκδώσει ο Ζωρζ Πομπιντού, κλόνισαν το κύρος του πρωθυπουργού, του αρχηγού του κράτους και της κυβέρνησής του, πού επί έξι εβδομάδες έπεσαν στη σιωπή. Τότε, ο Μαρσέλ Βαλίν, μέλος τού Συνταγματικού Συμβουλίου της Γαλλίας και σύμβουλος του Πομπιντού επί εργασιακών… ζητημάτων, σήκωσε την παντιέρα του κρατικού ελέγχου των απεργιών. Με ένα μανιφέστο πανομοιότυπο με το «μανιφέστο» Βρούτση για την «αναγκαιότητα νομοθετικής παρέμβασης προς εκσυγχρονισμόν (!) των απεργιών». Το οποίο εν κατακλείδι υποστήριζε τα εξής:

«…H απεργία πού το Σύνταγμα αναγνωρίζει ως δικαίωμα δεν είναι κάθε ομαδική ή προμελετημένη διακοπή της Εργασίας. Πρέπει, επιπλέον, να έχει ως σκοπό της την υπεράσπιση επαγγελματικών συμφερόντων. Συνεπώς ή πολιτική απεργία δεν προστατεύεται απ' αυτή τη συνταγματική διάταξη. Το Συμβούλιο τού Κράτους νομίζει ότι ή αναγνώριση του δικαιώματος στις απεργίες δεν επιτρέπει την κατάχρηση αυτού του δικαιώματος και πιστεύει ότι αυτή ή αρχή πρέπει να αποτελεί τη βάση ενός πιθανού περιορισμού της ασκήσεως του. Ή κατάχρηση του δικαιώματος μπορεί να είναι αποτέλεσμα του «αιφνιδιασμού» και του «μη αναμενόμενου χαρακτήρος» μιας απεργιακής αποφάσεως. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να θεωρήσει την έννοια της καταχρήσεως του Δικαιώματος της απεργίας ως αρχή πού καθορίζει την καταδίκη απεργίας χωρίς προειδοποίηση και χωρίς διαπραγματεύσεις…».

 

Το «πείραμα» θα γίνει σχέδιο

 Απεργοί ναυτεργάτες στο Λίβερπουλ. 1959
Θέλω να πω ότι η παρέμβαση Βρούτση (κατ’ εντολήν του Σαμαρά και των κυβερνητικών εταίρων του βεβαίως) επιχειρούσε να «ζυμώσει» τις προθέσεις της μνημονιακής συγκυβέρνησης για μια επιχείρηση πλήρους ακρωτηριασμού των συνδικαλιστικών κατακτήσεων των Ελλήνων εργαζομένων. Στοχεύοντας, όπως ο Μαρσέλ Βαλίν, ο συνταγματολόγος σύμβουλος του Πομπιντού το 1962, στην αφαίρεση της απεργιακής δύναμης του αιφνιδιασμού (με νομοθετημένο τον χρόνο προειδοποίησης, και συμφωνημένο τον χαρακτήρα κάθε απεργίας). Ουσιαστικά μιλάμε για απαγόρευση κάθε απεργίας στον Δημόσιο και επίσης για την επαναφορά του εργοδοτικού δικαιώματος της ανταπεργίας (λοκ άουτ). Την επαναφορά δηλαδή αντεργατικών νόμων που καταργήθηκαν μετά από μακροχρόνιους μεγάλους αγώνες των εργαζομένων Ελλήνων.
Φυσικά, η «πειραματική» αυτή απόπειρα κατάλυσης της δύναμης της Απεργίας προκάλεσε την οργή των εργαζομένων και τις αντιδράσεις των κοινωνικών οργανώσεων και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Και, υποτίθεται, ανεστάλη μετά και από τις μαϊμουδίστικες αντιδράσεις των κυβερνητικών συνεταίρων της Ν.Δ. Αλλά εν όψει μιας επερχόμενης (και μάλλον αναπόφευκτης) κλιμάκωσης της κοινωνικής αναταραχής το «πείραμα» θα επανέλθει με τη μορφή οριστικού σχεδίου. Και τότε, με τους ισχύοντες πολιτικούς συσχετισμούς, μόνο μια γενική απεργία διαρκείας θα μπορούσε να το προλάβει. Και να το ανατρέψει…

Νίκος Τσαγκρής