30 Ιανουαρίου 2012

Ευρωσοσιαλδημοκράτες... τραβεστί


Οι πλέον σύγχρονοι πολιτικοί στοχαστές διατυπώνουν την άποψη ότι ο διαχωρισμός Δεξιά - Αριστερά, με το παραδοσιακό περιεχόμενο (συντήρηση από τη μία και πρόοδος από την άλλη) των εννοιών, έχει οριστικά εκλείψει.

Προσωπικά, ταλαντεύομαι μεταξύ αυτής της άποψης και μιας βεβαιότητας ότι αυτό που λέμε κόσμος – και είναι η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες των πολιτών, οι λαοί – είναι και θα είναι η Αριστερά, ανεξάρτητα εάν συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη «δεξιών» ή «αριστερών» κυβερνήσεων και καθεστώτων...

Ωστόσο ζούμε σε ένα διεθνές περιβάλλον περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό. Ο καπιταλισμός προσλαμβάνεται ως ο αδιαμφισβήτητος μονόδρομος μετά την παταγώδη αποτυχία του σοσιαλιστικού πειράματος. Και το μόνο δίλημμα πλέον έχει να κάνει με την ποιότητα του καπιταλισμού: Θρησκεία της αγοράς ή πολιτικός έλεγχος με στόχο το κοινωνικό κράτος; Δίλημμα που μεταφερόμενο στην εφαρμοσμένη πολιτική οδηγεί σε δύο καταναγκαστικές επιλογές: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία;

Μέχρι σήμερα, για τον «κόσμο» (τις κοινωνίες των πολιτών, τους «εργαζομένους», τους λαούς) η απάντηση ήταν «σοσιαλδημοκρατία». Ήταν απάντηση ενστικτώδης, επιλογή αναγκαστική, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: Αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...

Κάπως έτσι λειτούργησαν την περασμένη εικοσαετία οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών και... πήραν σοσιαλδημοκρατία. Πράγμα που διευκόλυνε, στον συγκεκριμένο χρόνο, την αλματώδη απελευθέρωση της αγοράς, την τερατώδη καπιταλιστική «αντεπίθεση»: Οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις (οι κυβερνήσεις Ζοσπέν, Σρέντερ, Σημίτη κ.α.) λειτούργησαν περισσότερο σαν τριτεγγυητές της οικονομίας των «αγορών» παρά ως σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Ενώ οι διάδοχές τους, (οι κυβερνήσεις Γιωργάκη Παπανδρέου, Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο κ.α.) εκφυλίσθηκαν οριστικά μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα…

Φαίνεται ότι η μεταψυχροπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της. Ότι ακόμα και ως κυβερνητικός μανδύας για τη διευκόλυνση της ελευθέριας οικονομίας δεν φτουράει.
Και φαίνεται ότι ο επιθετικός καπιταλισμός, η «δικτατορία των αγορών», είναι πλέον το πάγιο διεθνές περιβάλλον. Και ότι σ' αυτό δεν χωρούν ούτε κατ' όνομα σοσιαλιστικές κυβερνήσεις! Αν είναι έτσι τζάμπα ετοιμάζεται να κυβερνήσει ο… Κουβέλης. Κι ο… Ψαριανός και οι λοιπές δυνάμεις του… «αριστερού ευρωπαϊσμού»!..

24 Ιανουαρίου 2012

Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν

Τα αγγλικά μου είναι επιπέδου… πλατείας Συντάγματος. Τα αγγλικά που μιλούσαν τα «καμάκια» της Αθήνας στη δεκαετία του ’70, εννοώ: Do you like, μαντμαζέλ, the Greece και τα λοιπά. Παρ’ όλα αυτά, για να γλυτώσω το ψυχιατρείο, άρχισα να βλέπω ειδήσεις στο CBS ή στο B.B.C. Κι ότι πιάνει το μάτι μου και τ’ αυτί μου.
Ωστόσο, μία απ’ τις προηγούμενες μέρες ξεκίνησα και πάλι από δελτίο ειδήσεων ελληνικού καναλιού. Το δελτίο, από τα πρώτα λεπτά, έδειξε τις προθέσεις του για την εκδίκαση υπόθεσης βιασμού μαθήτριας από συμμαθητές της. Ή απόπειρας βιασμού τεσσάρων μαθητών από συμμαθήτριά τους. Ή κάτι τέτοιο. Παρακολούθησα τη «δίκη» για δέκα ολόκληρα λεπτά μέχρι που η ακροαματική διαδικασία άρχισε να μου προκαλεί ναυτία. Στην έδρα ήταν ο ευφραδής εισαγγελέας Τράγκας. Και δεν έχανε ευκαιρία να προφέρει με το αρρωστημένο πάθος ήρωα του Πιτιγκρίλι τα σεξουαλικά πειστήρια του εγκλήματος. Βρήκε ο γύφτος τη γενιά του, σκέφτηκα: αίμα και σπέρμα…
Δραπέτευσα στο δελτίο του B.B.C. Πρώτο θέμα η επερχόμενη καταστροφή του πλανήτη. Και η ακριβής (η μετρημένη δηλαδή) συμβολή όλων των πολιτισμένων χωρών σ’ αυτήν. Με την Ελλάδα να είναι πέμπτη και… καλύτερη ανάμεσά τους. Αλλά για τα ελληνικά κανάλια το θέμα ήταν τζούφιο, δίχως αίμα και σπέρμα, ανάξιο προβολής.
Μα πράγματι, από μια άποψη ο επερχόμενος θάνατος της Γής δεν είναι είδηση για εμάς τους Έλληνες. Αφού, ενώ καταστρέφουμε συστηματικά το περιβάλλον, στωϊκά δηλώνουμε απαισιόδοξοι για το μέλλον. Παράξενα, την ίδια στιγμή, δηλώνουμε αισιόδοξοι για το προσωπικό μας μέλλον!
Εδώ υπάρχει μια σαφής αντίφαση: πώς είναι δυνατόν να είσαι απαισιόδοξος για το μέλλον του κόσμου και, ταυτόχρονα, αισιόδοξος για το προσωπικό σου μέλλον σ’ αυτόν τον κόσμο;
Προσωπικά, δηλώνω οριστικά απαισιόδοξος. Όχι μόνο για το περιβαλλοντικό μέλλον αλλά και για το… προτσές της Ιστορίας. Για την πορεία της ανθρωπότητας, τον ανθρώπινο πολιτισμό, την εξέλιξή του στους επόμενους αιώνες.
Εξαρτάται πώς βιώνεις τον χρόνο, πώς τοποθετείσαι στη σχέση άνθρωπος-κόσμος: «Αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους της εποχής μας ( παρατηρεί ο Κώστας Αξελός ) αν υποθέσουμε ότι αποτελεί ακόμα εποχή, είναι ότι σέρνονται μισοευχαριστημένοι-μισοδυσαρεστημένοι, ούτε ευχαριστημένοι ούτε δυσαρεστημένοι, πάνω σε μια Γη που βαδίζει προς την ερήμωση».
Πίστευα πως αυτό που ξεχώριζε τους Έλληνες ήταν η ενστικτώδης οικουμενική, να την χαρακτηρίσουμε, οπτική: ότι βίωναν την ύπαρξή τους περισσότερο στη σχέση «άνθρωπος-κόσμος», παρά στη σχέση «άνθρωπος-εγώ».
Και ότι δηλώνοντας την απαισιοδοξία τους για το μέλλον της χώρας, σημειώνουν την απαισιοδοξία τους για την γενικότερη πορεία της ανθρωπότητας που περιλαμβάνει και τους ίδιους, ως μέρος της. Με την συνειδητή ή υποσυνείδητη γνώση ότι «ζούμε πάνω σε μια Γη που βαδίζει προς την ερήμωση».
Τώρα, το γιατί ο Έλληνας, προσωπικά, (στη σχέση, δηλαδή, «άνθρωπος-εγώ») δηλώνει αισιόδοξος, ας το αφήσουμε. Να υποθέσουμε ότι υιοθέτησε την ζωώδη αντίληψη των καιρών «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθαίνουν»; Δεν είναι σκληρό;


Νίκος Τσαγκρής (χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)

20 Ιανουαρίου 2012

Ατομικές και μαζικές εξαρτήσεις

Η εξάρτηση είναι το στήριγµα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, κάτι αντίστοιχο µε το σκυρόδεµα στις εφαρµογές τής σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Αυτό, όσον αφορά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Όταν η εξάρτηση είναι µαζική, τότε µπορούµε να µιλάµε για εξαρτηµένες κοινωνίες, φυλές, εθνότητες. Σ’ αυτή την περίπτωση, η εξάρτηση είναι κάτι σαν θεµέλιος λίθος των κοινωνιών, των κοινωνικών συστηµάτων: «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» έλεγαν οι κοµµουνιστές ηγέτες προκειµένου να απεξαρτηθούν οι λαϊκές µάζες από τα θρησκευτικά δόγµατα. Για να εξαρτηθούν, σε λίγο, για τα καλά, από το κοµµουνιστικό δόγµα, να υπηρετήσουν µιαν άλλη εξάρτηση…

Η εξάρτηση απ’ τα ναρκωτικά είναι µια περιθωριακή εξάρτηση στον κόσµο των µαζικών εξαρτήσεων. Μπροστά σε άλλες οµοειδείς εξαρτήσεις, τσιγάρο, αλκοόλ, καφές κ.λπ. (εξαρτήσεις ψυχολογικές που προκαλούν οργανικές βλάβες), η εξάρτηση απ’ τα ναρκωτικά είναι ποσοτικά αµελητέα, µπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ατοµική, όχι µαζική εξάρτηση. Έτσι, ο θόρυβος που προκαλείται κάθε φορά που έχουµε δηµόσιους θανάτους από χρήση ηρωίνης, ας πούµε, ή άλλων τοξικών ουσιών, τα διάφορα κοινωνικά «σοκ», η υστερία των Μέσων Μαζικής Ενηµέρωσης, η «ευαισθητοποίηση» της κοινής γνώµης, τα κυβερνητικά… µέτρα και οι ανακοινώσεις είναι το σύµπτωµα µιας αβάσταχτης υποκρισίας ποικιλοτρόπως εξαρτηµένων ατόµων ή µαζών, απέναντι σε µια αµελητέα εξάρτηση και τα θύµατά της…

Στην περίοδο της ακµής τού υπερρεαλισµού, 1920-1930, µυθικά ονόµατα της διανόησης, Ελιάρ, Αρτώ, Αραγκόν, Πρεβέρ, Ταγκί, Μπατάιγ, Μαξ Ερνστ και ο θεωρητικός του σουρεαλισµού Αντρέ Μπρετόν, θυσίαζαν τον ελεύθερο χρόνο τους προκειµένου να ξεκαθαρίσουν αν η εξάρτηση των ανθρώπων –από τη σεξουαλικότητα, ας πούµε– είναι µεγαλύτερη, µικρότερη ή ίδια µε την εξάρτησή τους απ’ τα ναρκωτικά, τα τσιγάρα, το αλκοόλ. Αυτό, για να τεκµηριώσουν τη θεωρία τους ότι η υπέρβαση της «πραγµατικότητας» οδηγεί στην απελευθέρωση του ατόµου, την απεξάρτηση, την ανεξαρτησία του. Στην ουσία, τεκµηρίωναν, ο καθένας στον δικό του βαθµό, την εξάρτησή τους από ένα νέο δόγµα: τον σουρεαλισµό…

Τις προάλλες, τα Μέσα Μαζικής Ενηµέρωσης δηµοσίευσαν και πάλι στοιχεία για τη θλιβερή ελληνική και παγκόσµια εικόνα τής αλκοολικής πραγµατικότητάς µας: «… οι εξαρτηµένοι από αλκοόλ και άλλες τοξικές ουσίες αυξάνονται και πληθύνονται µε γεωµετρική πρόοδο…».

Στον ίδιο χρόνο, µε τους ίδιους ρυθµούς, µειώνονται οι µαζικές εξαρτήσεις των ανθρώπων από αξίες, ιδέες και ιδεολογίες, φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύµατα, κοινά οράµατα.
Σκέφτοµαι ότι εµείς που ζήσαµε τα νιάτα µας στις εποχές µαζικών, ιδεολογικών κυρίως, εξαρτήσεων, είµαστε τυχεροί. Αν µη τι άλλο, µείναµε «καθαροί». Υπό την έννοια ότι δεν χρειαστήκαµε ποτέ ναρκωτικά για να «φτιαχτούµε»…

Του Νίκου Τσαγκρή. πηγή: http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=525

18 Ιανουαρίου 2012

Ο Άκης Πάνου για τον Τσιτσάνη

                               
 Φωτογραφία του Τσιτσάνη από το αρχείο του Ηλία Πετρόπουλου


Όταν, μετά τον φόνο, ο Άκης Πάνου μεταφέρθηκε στις φυλακές Κομοτηνής, με πήρε στο τηλέφωνο. Νίκο θέλω να έρθεις να στα πω, θέλω να τα γράψεις εσύ, μου είπε. Συμφωνήσαμε, μάλιστα, να κάνει εκείνος τις ενέργειες για την άδεια από το υπουργείο Δικαιοσύνης, προκειμένου να μπω μέσα να πάρω τη συνέντευξη.
Δεν πέρασαν παρά τέσσερις – πέντε ημέρες και έφτασε στην εφημερίδα η άδεια εισόδου μου στις φυλακές Κομοτηνής μαζί με ένα χειρόγραφο σημείωμα του υπουργού. Ήταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος τότε: «Να δώσεις τους χαιρετισμούς μου στον Άκη Πάνου»…
Μιλούσαμε δύο ολόκληρες μέρες, ο διευθυντής των φυλακών μας είχε παραχωρήσει το γραφείο του, γέμισα έξι – επτά κασέτες των 90 λεπτών: η συνέντευξη για τον φόνο με τα πριν και τα μετά, μια συνοπτική βιογραφία,πολλές λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με τις εταιρίες δίσκων και κριτικές αξιολογήσεις σπουδαίων δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού και ορισμένων εκ' των τραγουδιστών που συνεργάστηκε... Μέρος αυτού του "υλικού'' δημοσιεύτηκε σε μια σειρά συνεντεύξεων στο ΕΘΝΟΣ και στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής. Ένα άλλο μέρος παραμένει ανέκδοτο...Απ' αυτό το ανέκδοτο μέρος δημοσιεύω σήμερα (με αφορμή τα 28 χρόνια απ΄το θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη) απομαγνητοφωνημένη, χωρίς 
καμιά φιλολογική παρέμβαση, την γνώμη του Άκη Πάνου για τον Τσιτσάνη:


Συνομιλία με τον Άκη Πάνου στο γραφείο του διευθυντή των φυλακών Κομοτηνής

Ο Τσιτσάνης ήταν αξεπέραστος

 "Ο Τσιτσάνης είναι ένας άνθρωπος που δούλεψε πάρα πολύ. Καθιερώθηκε στην συνείδηση του κόσμου σαν ίσως ο μεγαλύτερος για πολλούς που πέρασε ποτέ από αυτόν τον χώρο. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Τσιτσάνης ουδέποτε απουσίασε από το πάλκο. Είχε μια συνεχή επαφή με τον κόσμο. Ηταν ίσως ο πιο εργατικός από όλους…

Με τον Τσιτσάνη δεν μπορώ να πω ότι είχα το ψώνιο που είχα με τον Μάρκο. Ο Τσιτσάνης πάντρεψε αυτό που λέμε δημοτικό με το λαϊκό όπως το βρήκε. Ηταν ένας άνθρωπος που επεξεργάστηκε το τραγούδι, ήταν δηλαδή περισσότερο εγκεφαλικός από τον Μάρκο. Ο Μάρκος ήταν περισσότερο αυθόρμητος.

Ο Τσιτσάνης είχε μια ιδιαιτερότητα: στην περίπτωση του Μάρκου μπορούμε να πούμε ότι τα περισσότερα τραγούδια ήταν του Μάρκου. Με τον Τσιτσάνη όμως δεν συμβαίνει αυτό. Στα περισσότερα οι μουσικές είναι δικές του. Υπάρχουν πολλά αμφισβητούμενα και διαφιλονικούμενα τραγούδια, αν ήταν δικά του. Ηταν δηλαδή κυρίως αυτό που λέμε μουσικοσυνθέτης ο Τσιτσάνης. Και από την άλλη μεριά ήταν ένας εκτελεστής οργάνων που κανένας, όσα χρόνια και αν περάσανε, όσοι βιρτουόζοι, όσοι δεξιοτέχνες, δεν μπόρεσε να μιλήσει τόσο πολύ με το όργανό του. Ο Τσιτσάνης το χάιδευε στην κυριολεξία το όργανο και είχε βρει τον τρόπο να βγάζει ότι πιο γλυκό μπορεί να έχει αυτό.

Στα χέρια του Τσιτσάνη το μπουζούκι ήταν ένα μαγικό όργανο. Δεν ξεπεράστηκε από κανέναν ο Τσιτσάνης. Κανένας δεν μπόρεσε να εκφραστεί σαν εκτελεστής όπως ο Τσιτσάνης. Δηλαδή, ο Χιώτης ξεπεράστηκε. Ηταν ένας βιρτουόζος, ένας δεξιοτέχνης. Βγήκαν παίκτες που τον ξεπεράσανε. Σε ταχύτητα, σε έτσι... Στον Τσιτσάνη στην έκφραση που είχε δεν τον ξεπέρασε κανένας. Δηλαδή, αν εγώ κάτσω και πω τι βλέπω στον Τσιτσάνη σαν το καλύτερο στοιχείο του ήταν ο πιο γλυκός εκτελεστής αυτού του οργάνου που άκουσα ποτέ. Και νομίζω όλοι μας.

Βεβαίως, επειδή έχει βγάλει πάρα πολλά τραγούδια, έχουν μπει με μουσική δική του, νομίζω ότι ποσοστιαία δεν είναι ξέρω γω τι. Υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν ότι λατρεύοντας έναν άνθρωπο και ολοκληρώνοντας τα πράγματα κάτι κάνουνε. Και νομίζω ότι κάνουνε ζημιά. Εάν ψάξουμε μέσα στην ποσότητα του Τσιτσάνη να βρούμε την ποιότητα, να βρούμε δηλαδή αυτά που μπορούνε να σταθούνε σαν φυσικά πράγματα, εκεί πέρα θα δούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα δέκα τα εκατό...

Εάν μιλήσουμε για τον Τσιτσάνη, το πρώτο πράγμα που θα πούμε είναι η συννεφιασμένη Κυριακή. Αν πάρουμε την μουσική της, γιατί ο λόγος λένε ότι ανήκει σε άλλους, πολλοί είναι αυτοί που διεκδικούν την πατρότητα του στίχου της συννεφιασμένης Κυριακής, που εν πάσει περιπτώσει στην ανάλυσή της δεν μου λέει και φοβερά πράγματα, είναι ένα τραγούδι πιστό, δεν είναι ένα τραγούδι πλατύ, μιλάει για μια συγκεκριμένη μέρα και τα λοιπά, δεν είναι δηλαδή τραγούδι με εύρος σαν στίχος. Σαν μουσική, αν το βάλουμε δίπλα στο πολυχρόνιο, σε διάφορα δοξαστικά, θα δούμε από κει και πέρα ότι δεν πρωτοτυπεί ο Τσιτσάνης.

Λοιπόν, ο Τσιτσάνης είναι, εργατικός, δουλευταράς μεγάλος, έχει ποσοτική παραγωγή μεγάλη, αλλά αυτό που του ξεχωρίζω είναι ότι ήταν ο πιο γλυκός εκτελεστής που άκουσα στην ζωή μου, κρατώντας αυτό το όργανο, το μπουζούκι."

(Από συνομιλία του Άκη Πάνου με τον Νίκο Τσαγκρή) © 1999 Νίκος Τσαγκρής. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την άδεια του συγγραφέα 

17 Ιανουαρίου 2012

Για μια γενική απεργία διαρκείας


«Γίνονται απεργίες σε σας; Καλά, αστυνομία δεν έχετε;» έλεγε ο Στάλιν στον Χάρρυ Χόπκινς (σύμβουλο του Ρούσβελτ) το 1942. Ο ίδιος δεν είχε ανάγκη την αστυνομία. Τα ενσωματωμένα στο σοβιετικό κράτος συνδικάτα είχαν ως βασικό καθήκον την παρεμπόδιση των απεργιών. Το ίδιο συνέβαινε σε όλο το βασίλειο της απολυταρχίας: από την Πορτογαλία του Σαλαζάρ και την Ισπανία του Φράνκο ως την Βολιβία του Μπαριέντος και το Πουάντ α Πιτρ της Γουαδελούπης.

Κάτι παρόμοιο, ωστόσο, συμβαίνει και στις πιο ... chic δημοκρατίες της Δύσης. Στην χθεσινή ελληνική δημοκρατία του Σημίτη, να πούμε, ή στη σημερινή του Παπαδήμου: τα συνδικάτα (άλλοτε ΠΑΣΚΕ / άλλοτε ΔΑΚΕ) ενσωματωμένα στα κυβερνητικά καθεστώτα υπονομεύουν, παρεμποδίζουν ή σπάνε τις απεργίες.

Η δύναμη της απεργίας, αυτού του όπλου που ενώνει τους εργαζόμενους πέρα από τα ατομικά τους συμφέροντα, είναι τέτοια που, δίκαια, από τους κρατικούς γραφειοκράτες όλων των εποχών, θεωρείται ύψιστη απειλή κατά της ασφάλειας κάθε κράτους, κάθε καθεστώτος, κάθε κυβέρνησης: απεργούν οι Ρώσοι προλετάριοι το 1917; «Πνίξτε τους στο αίμα!». Απεργούν οι Ούγγροι εργάτες το 1956; Η κυβέρνηση Καντάρ μιλάει για πληρωμένη με δολάρια προδοσία του έθνους! Απεργούν οι μεταλλωρύχοι κασσίτερου στη Βολιβία; Ο δικτάτορας στέλνει επειγόντως τεθωρακισμένο τρένο στον τόπο του εγκλήματος: 40 νεκροί!

Οι κυβερνήσεις, ιδίως οι «δημοκρατικές», φοβούνται τις απεργίες όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και προκειμένου να τις ξορκίσουν, ειδικά όταν εκδηλώνονται στο… τσιφλίκι τους (το κράτος, τις δημόσιες υπηρεσίες) τις ονομάζουν «πολιτικές απεργίες». Τότε, «το να επιτρέπουμε (!) να παραλύουν ουσιώδεις για τη ζωή του Έθνους (!) δημόσιες υπηρεσίες στο όνομα του δικαιώματος της απεργίας ισοδυναμεί με το να επιτρέπουμε να δέχεται το κράτος θανάσιμα πλήγματα…».

Τότε, ακόμα και μια δεξιά κυβέρνηση που εκφράζει τα εισοδηματικά «ρετιρέ» και εκλέγεται απ’ αυτά δεν διστάζει να βαφτίσει «ασφαλιστικά ρετιρέ» τα ελάχιστα εναπομείναντα υγιή ασφαλιστικά ταμεία, προκειμένου να συκοφαντήσει τους απεργούς ασφαλισμένους σ’ αυτά, επειδή συμπαρασύρουν σε απεργία τους εργαζόμενους όλων των κοινωνικών ορόφων. Δεν διστάζει να απειλεί ακόμα και με πολιτική επιστράτευση.

Το 1963, διακόσιοι Γάλλοι μεταλλωρύχοι απάντησαν με απεργία διαρκείας στην διαταγή πολιτικής επιστράτευσης που είχε εκδώσει εναντίον τους ο Πομπιντού . Το κύρος του πρωθυπουργού καταρρακώθηκε. Το κράτος του Σαρλ ντε Γκώλ παρέλυσε. Η κυβέρνηση αντιμετώπισε το δίλημμα της συνθηκολόγησης ή της πτώσης. Αντίστοιχο δίλημμα αντιμετώπισε ο Σημίτης με το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Και συνθηκολόγησε μεν…, έπεσε δε...

Σήμερα, σε μια εποχή  απόλυτης λεηλασίας των εργασιακών δικαιωμάτων, τα ενσωματωμένα στο πασοκικό – μνημονιακό  κράτος συνδικάτα, κοροϊδεύουν την κοινωνία με άσκοπες μικροαπεργίες έχοντας ως βασικό καθήκον την παρεμπόδιση μιας γενικής απεργίας διαρκείας. Που θα έστελνε τον αχυράνθρωπο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος «πρωθυπουργό» μας και το σάπιο πολιτικό συνονθύλευμα που τον στηρίζει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…

Νίκος Τσαγκρής

16 Ιανουαρίου 2012

Πάρτο σαν γράμμα απ' τη Ρόζα...




Κάθε φορά που ψαρεύω ένα θεωρητικό αριστερό… απολειφάδι στις όχθες κάποιων «κεντροαριστερών» εφημερίδων, φαντασιώνω τα ανέλπιστα: «Να, λοιπόν, έφτασε η στιγμή που οι αριστεροί αφυπνίζονται, έφτασε ο χρόνος που (επιτέλους!) αναπτύσσονται ιδέες για την κοινωνική αναγέννηση, για την ανασυγκρότηση των σοσιαλιστικών ιδεών και οραμάτων, για τη δημιουργία του νέου, μεταμοντέρνου ουμανισμού»!

Μέχρι που, εντελώς τυχαία, ξαναδιάβασα εκείνο το γράμμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Γραμμένο στις φυλακές Μπρεσλάου, τον Δεκέμβριο του 1917: «Είμαι ξαπλωμένη μόνη και σιωπηλή, τυλιγμένη στις πολλαπλές μαύρες πτυχές του σκότους, της ανίας, της ανελευθερίας και του χειμώνα αλλά η καρδιά μου χτυπά με μιαν απέραντη και ασύλληπτη εσωτερική χαρά, λες και τριγυρίζω σε κάποιο ηλιόλουστο, λουλουδιασμένο λιβάδι…»

Και με προσγείωσε: υποτίθεται ότι η μεγάλη επαναστάτρια είναι κλεισμένη μέσα σ’ ένα γερμανικό μπουντρούμι, βιώνοντας έναν ακόμα βασανισμό για τις ανατρεπτικές, τότε, ιδέες της. Και, παρ’ όλα αυτά, βιώνει τη φυλακή σαν ένα ιδανικό τοπίο ελευθερίας!

Τι έχουμε εδώ; Τίποτα ιδιαίτερο. Είναι ένα βίωμα γνωστό στους Έλληνες κομμουνιστές, όμως τόσο ξεχασμένο… Και όταν το ξαναθυμόμαστε μας ξαφνιάζει: μια ιδεολογία, μια πίστη, που στην κοινωνία διώκεται ανελέητα, ενώ στη φυλακή ανθίζει, ελευθερώνεται. Και ο φορέας αυτών των ιδεών, αυτής της πίστης, νιώθει πρωτόγνωρα ελεύθερος όντας στη φυλακή. Απελευθερωμένος από μια σκλαβωμένη ζωή κι έναν σκλαβωμένο θάνατο!

Ο θάνατος που, πράγματι, δεν ήταν φυσικός για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, αφού δολοφονήθηκε από δυνάμεις της γερμανικής Δεξιάς στις 15 Ιανουαρίου του 1919…

Ωστόσο, οι ιδέες της επέζησαν «ελεύθερες», ακόμα και μετά τον θάνατό της. Και άνθισαν. Κι ακόμα δύνανται ν’ ανθίσουν. Πράγμα, όμως, αδύνατον στους τωρινούς καιρούς. Καθώς, ιδέες σαν της Ρόζας Λούξεμπουργκ, εν γένει οι ιδέες του σοσιαλισμού, καταναλώθηκαν, χωνεύτηκαν, έγιναν περιττώματα από «σώματα» εξουσιών και κυβερνήσεων μόνο κατ’ όνομα «σοσιαλιστικών». Κι εμείς, οι εναπομείναντες, «ρετάλια της αριστεράς» κατά τους βολεμένους εξουσιαστές της… «κεντροαριστεράς», να αλιεύουμε αριστερά απολειφάδια στις όχθες περιοδικών κι εφημερίδων.

Νίκος Τσαγκρής, 1999 (Από χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)

2 Ιανουαρίου 2012

Οι παράνομοι των Αθηνών…





Άρχισαν τα δύσκολα. Τα συνηθισμένα δηλαδή. Σήμερα, για να μπεις στο κέντρο της πόλης, έπρεπε να βλαστημήσεις. Τις συνηθισμένες βλαστήμιες. Και να παίξεις το παιχνίδι των παράνομων παρακάμψεων. Το συνηθισμένο παιχνίδι.
—Ρε φίλε, λάθος πας, δεν πάει από 'δω, θα σκοτωθούμε, μου λέει ένας μηχανάκιας.
—Και πού ξέρεις ότι δεν πας εσύ ανάποδα, του λέω.
—Πάει στοίχημα; μου λέει.
—Πάει, του λέω.
Κατεβαίνουμε, πάμε στην αρχή του μικρού δρόμου, απαγορευτικό σήμα. Πάμε στο τέλος του δρόμου, άλλο απαγορευτικό σήμα. Σκάμε στα γέλια, δίνουμε τα χέρια με... απόγνωση και φεύγουμε, ο καθένας στη δουλειά του. Παράνομοι και οι δύο...


********************
Καλά, τα συνηθισμένα. Έτσι και αποφασίσεις να κατέβεις κέντρο, πρέπει να είσαι μυημένος στην παρανομία, διαφορετικά...
Διαφορετικά, μπορείς να ξοδέψεις δύο και τρεις ολόκληρες εργατοώρες για να πληρώσεις ένα γραμμάτιο, να πούμε, σε κεντρικό κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Πάλι να πούμε...
Τι να πούμε δηλαδή, που αυτό ακριβώς συνέβη. Και όχι μόνο αυτό. Πληρώνεις το γραμμάτιο, μένεις πανί με πανί και κατευθύνεσαι στο μηχάνημα να πάρεις κάνα ψιλό να κινηθείς. Ουρά! Μια τεράστια ουρά και στο Βάθος το... μηχάνημα.
—Τι έγινε, ρε παιδιά, μήπως κάνανε λάθος οι νεόπτωχοι και νομίζουν ότι το μηχάνημα βγάζει κουπόνια για τα συσσίτια του… Καμίνη;
—Έχει βλάβη...
—Και τι περιμένουμε...
Μπαίνω μέσα και πλησιάζω ένα τραπεζικό στέλεχος.
—Τι γίνεται με το μηχάνημα;
—Δυστυχώς, κύριε, έχει πέσει το κεντρικό δίκτυο και επηρεάζονται όλα τα υποκαταστήματα.
—Και τι κάνουμε τώρα;
—Προσπαθούμε να το διορθώσουμε, κύριε, περιμένετε...
Δεν περιμένω, φεύγω βλαστημώντας. Μέσα μου. Τις συνηθισμένες βλαστήμιες...


********************
Το κακό είναι ότι η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Πάω να πάρω το αμάξι για να βγω απ' το κέντρο, να γλιτώσω, και βλέπω στο παρμπρίζ φαρδιά – πλατιά την κλήση. Και την εντεταλμένη αστυνομικίνα βλέπω να κόβει αβέρτα χαρτάκια και να τα κολλάει στο τζάμι.
—Πόσο πάει; της λέω.
Πιάνει τον προκλητικό υπαινιγμό και εκνευρίζεται:
—Είστε παράνομος κύριε, και εγώ κάνω τη δουλειά μου, σας έγραψα...
Κι εγώ τη δουλειά μου έκανα: Πήρα την κλήση και την... έσκισα. Ύστερα μπήκα στο αμάξι και πάτησα γκάζι βλαστημώντας. Τις συνηθισμένες Βλαστήμιες. Για την Αθήνα, το κέντρο, τον δήμαρχο, το σύστημα, την άτιμη κοινωνία,..

29 Δεκεμβρίου 2011

Νέα καπνογόνα διαφθοράς


Νάτη πάλι η διαφθορά σε πρώτο πλάνο. Με τον ανόσιο Εφραίμ και τους οσίους εισαγγελείς να σκεπάζουν, με επικοινωνιακά καπνογόνα, την οριστική σφαγή της ελληνικής μεσαίας τάξης. Που ολοκληρώνει οσονούπω ο Χαλίφης - στη θέση του Χαλίφη ΓΑΠ - Παπαδήμιος ο Τραπεζίτης. 

Ναι, η διαφθορά είναι αγαπημένο θέμα. Ειδικά όταν εκδηλώνεται σε αντικρινές όχθες, όταν προσωποποιείται σε διακεκριμένους αντιπάλους, όταν πλήττει διασημότητες της πεντάρας. Τότε η αδρεναλίνη ανεβαίνει, η έξαψη κορυφώνεται. Μα και όταν δεν εκδηλώνεται, όταν δεν προσωποποιείται, η διαφθορά παραμένει αγαπημένο θέμα: τρέφεται με φήμες στα καφέ του Κολωνακίου, με «εμπιστευτικές πληροφορίες» στα δημοσιογραφικά γραφεία, με σχόλια και αναθέματα στις οικογενειακές συγκεντρώσεις.

Ακολούθως, η διαφθορά ξαναγίνεται μια γνώριμη και έξυπνη αμαρτία που φωλιάζει μέσα μας, έτοιμη να ξεμυτίσει στην πρώτη ευκαιρία: στην κοινωνία του χρήματος, ένας άνθρωπος θεωρείται τελείως ανόητος αν δεν κλέβει. Αυτή η στάση εικονογραφείται θαυμάσια από τον ετήσιο εθνικό διαγωνισμό για το ποιός θα εξαπατήσει περισσότερο την Ψωροκώσταινα σε απόκρυψη φόρων. Για να τους βάλει στην τσέπη…

«Θα ήταν ηλίθιος αν δεν τα ‘παιρνε!..» Είναι μια φράση που ακούγονταν όλο και πιο συχνά στη μικρή μας χώρα. Ακόμα και από κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες, ακόμα και για μιζαδόρους της πολιτικής τύπου Siemens, Ferrostaal και Βατοπεδίου. Είναι η φράση που τοποθετεί την κοινωνική ηθική στον πάτο των εθνικών μας, να πούμε, αρετών και την πολιτική ηθική κάτω απ’ τον πάτο των αντίστοιχων πολιτικών. Μια φράση που οριοθετεί την χώρα μας ως διεφθαρμένη χώρα…

Μας συνέβη, όπως συνέβη πριν από πολλά χρόνια στις ΗΠΑ. Να πως το περιέγραφε (1951) ο αμερικανός κοινωνιολόγος, καθηγητής του Κολούμπια και συγγραφέας του « Μίντλ-Τάουν» Ρόμπερτ Σ. Λύντ: «Σήμερα οι ελέφαντες (σ.σ: εννοεί τα νέα οικονομικά τζάκια), ημιεξημερωμένοι και απατεώνες, έχουν αναπτυχθεί και… ευημερούν πολυτελώς μέσα στα πράσινα βοσκοτόπια ισχύος που άφησε ελεύθερα η δημοκρατία. Σήμερα εμείς, σαν έθνος, η Γερουσία μας, τα ιδρύματά μας, φοβόμαστε και στεκόμαστε με δέος μπροστά σ’ αυτές τις μυστικές δυνάμεις– που λέγονται οργανωμένες επιχειρήσεις, οργανωμένα επαγγέλματα, οργανωμένη εργασία, οργανωμένος πατριωτισμός και οργανωμένη θρησκεία. Με αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας κοινωνίας εκβιασμού, που δίνει το παράδειγμα σε κάθε άνθρωπο να επιδιώκει να αρπάζει ό, τι μπορεί για τον εαυτό του…»…

Λοιπόν, σήμερα κι εμείς ως έθνος, η Βουλή μας, οι πολιτικοί ηγέτες μας, οι βουλευτές μας, οι δικαστικοί μας, οι δημοσιογράφοι μας, φοβόμαστε και στεκόμαστε με δέος μπροστά σ’ αυτές τις «μυστικές δυνάμεις που λέγονται οργανωμένες επιχειρήσεις», κεντρικές τράπεζες, πολυεθνικές, καρτέλ, μονοπώλια. Κάνουμε τα στραβά μάτια στις παρανομίες τους, με την «απουσία» μας διευκολύνουμε τα ασύδοτα deal τους. Ούτως ή άλλως, είμαστε μέρη αυτής της τάξεως πραγμάτων, μέλη της «κοινωνίας του εκβιασμού» που οι ίδιοι δημιουργήσαμε ή ανεχτήκαμε. Και, άμα λάχει, όταν μας τα δίνουν, τα παίρνουμε˙ αφού… «θα ήμασταν ηλίθιοι αν δεν τα παίρναμε»!..

Μην ακούτε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους υποκριτές: Το χρήμα μπορούσε πάντα να διατάζει τις εξουσίες. Και τις τέσσερις εξουσίες: Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική και Δημοσιογραφική. Και το έκανε. Απλά, στις μέρες μας τό ‘χει παρακάνει…

Νίκος Τσαγκρής (Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)

25 Νοεμβρίου 2011

Η Ανάγνωση ως... διαστροφή




Υποτίθεται πως είμαι δημοσιογράφος. Αν, ωστόσο, με ρωτούσε κάποιος – σοβαρά μιλάμε – να του πω τι ακριβώς είμαι, θα του απαντούσα «αναγνώστης». Αφού, από τότε που έμαθα γραφή και ανάγνωση, άρχισα να διαβάζω μανιωδώς ό,τι τυπωμένο έβρισκα γύρω μου. Αδιακρίτως, ενστικτωδώς, όπως τρώμε: δοκίμαζα το «φαγητό» και αν ήταν νόστιμο το έτρωγα, αν ήταν άνοστο το πετούσα. Και έψαχνα χωρίς χρονοτριβή το επόμενο «πιάτο»...

Είμαι, ήδη, αναγνώστης 50 ετών, αλλά αισθάνομαι αχόρταγος, όπως τότε που έκανα κοπάνες απ' το γυμνάσιο και τρύπωνα στις βιβλιοθήκες, να βρω κάτι νόστιμο να διαβάσω. Τώρα πια μπορώ να ομολογήσω ότι η ανάγνωση είναι το πάθος μου, η μικρή μου διαστροφή: μια συνουσία μυστική με κορμιά – κείμενα σε ατελείωτες χάρτινες σελίδες˙ με την ολοκλήρωση να μην έρχεται ποτέ!...

Γράφω αυτό το κείμενο στο «καφέ» ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου της Αθήνας, με μια τσάντα, φίσκα από τυπωμένα αντικείμενα του πόθου μου, κάτω απ’ το τραπέζι. Λίγο πριν, περιδιαβάζοντας στους πάγκους, με χιλιάδες βιβλία απλωμένα γύρω, έμενα έκθαμβος σαν... Θέμος Αναστασιάδης μπρος στις ημιτσίτσιδες μοντέλες που κοσμούν τις εκπομπές του!..

Όταν γράφω ως δημοσιογράφος – μια και κάποτε, εντελώς τυχαία, απέκτησα αυτήν την ιδιότητα – προσπαθώ να γράφω σαν συγγραφέας περισσότερο, παρά σαν δημοσιογράφος. Ελπίζω ότι αυτό δεν είναι ψώνιο, κεκτημένο απ' τη βασική μου ιδιότητα, του αναγνώστη λογοτεχνίας, αλλά αντανακλαστική, αμυντική, κίνηση επιβίωσης στον παρακμάζοντα χώρο της ανάγνωσης.

Ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Χ. Τζ. Γουέλς προφήτευε την κατάργηση της ανάγνωσης και την αντικατάστασή της απ' την τηλεόραση και το βίντεο. Προέβλεπε, μάλιστα, ότι η προφορική γλώσσα θα εκφυλιζόταν σε ημιάναρθρους γρυλισμούς, τουλάχιστον για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Ευτυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, ο... μελλοντολόγος επιβεβαιώνεται μόνο ως προς το δεύτερο. Αφού, ιδιαίτερα ο τηλεοπτικός λόγος, τείνει να εκφυλιστεί σε ημιάναρθρους γρυλισμούς.

Ευτυχώς ο γραπτός λόγος αντέχει, ακόμα και ως ρεπορτάζ, στις σελίδες των εφημερίδων. Ωστόσο καθώς ο «πολιτισμός της ανάγνωσης» πλήττεται βάναυσα από τον «πολιτισμό της εικόνας», τα ευγενή μέταλλα αισθητικής και κουλτούρας που, ανά τους αιώνες, προήγαγε ο γραπτός λόγος, μεταλλάσσονται, σκουριάζουν, ατροφούν. Ενώ οι αναγνώστες, εμείς οι αδιόρθωτοι αναγνώστες, είμαστε ήδη μία... δακτυλοδεικτούμενη μειονότητα...

Νίκος Τσαγκρής (χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ και στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ)

14 Νοεμβρίου 2011

Εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση!


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr
Πρώτη φορά δεν επιτρέπεται να παραχωρηθεί ούτε λεπτό ανοχής απέναντι στη νέα κυβέρνηση, όχι μόνον από τους πολιτικοποιημένους αριστερούς πολίτες, αλλά ακόμη από κάθε στοιχειωδώς ορθολογικά σκεπτόμενο άνθρωπο ο οποίος έχει υποστεί τις συνέπειες της πολιτικής που αυτή η κυβέρνηση θα συνεχίσει και θα εντείνει.
Ετσι λοιπόν η σύνθεση της νέας κυβέρνησης μικρή σημασία έχει για το μέλλον του λαού μας. Αυτός θα είναι στο ίδιο έργο θεατής. Και αυτό θα συμβεί διότι αυτή η κυβέρνηση:


*Είναι προϊόν της ξεδιάντροπης, εκβιαστικής, κατοχικού τύπου, επέμβασης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου για συναίνεση στην κορυφή, έτσι ώστε αυτή να μπορέσει, όσο γίνεται, να αντισταθμίσει τη δεδομένη απώλεια κοινωνικής συναίνεσης από τη βάση. Αυτό είναι αναγκαίο για να συνεχιστεί, όσο πιο απρόσκοπτα για τους κυρίαρχους, η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική.


*Η ιδέα του σχηματισμού της υιοθετήθηκε και στηρίχθηκε με πάθος από τους ιδεολογικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης και με λιγότερη ή περισσότερη θέρμη από τις συνιστώσες του μπλοκ αστικής εξουσίας, δηλαδή από το κατέχον το πρώτο βραβείο νεοφιλελευθερισμού ΠΑΣΟΚ, το προς στιγμήν «δεν σε παίζω με την μπάλα μου» κυβερνητικό εξαπτέρυγο ΛΑΟΣ, τη δήθεν αντιμνημονιακή Ν.Δ., τη δήθεν ταγμένη στη συναίνεση, για να επιβιώσει πολιτικά, «Δημοκρατική Συμμαχία», και πιο χαλαρά από τους Πασόκους με πολιτικά της αστικοθεσμολάγνου «Δημοκρατικής Αριστεράς».


*Είναι προϊόν της σχετικής αυτοτέλειας των πολιτικών του συστήματος, οι οποίοι ναι μεν είναι υπηρέτες της αστική τάξης, από την άλλη όμως προσπαθούν να διαφυλάξουν και τα προσωπικά τους ιδιοτελή συμφέροντα, λειτουργώντας όπως γράφει ο Νίτσε σαν «ειδωλολάτρες» του εξουσιαστικού θρόνου, ή «αναρριχητικοί και ακόλαστοι» πίθηκοι.


Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα τόσο από τη εμμονή του Γιώργου Παπανδρέου να παραμένει γαντζωμένος με νύχια και με δόντια στην εξουσία όσο και από την άρνηση του Αντώνη Σαμαρά να υποστεί τη φθορά της πριν καν τη γευτεί.


*Είναι βέβαιο ότι θα διέπεται από τη μονοδιάστατη δογματική σκέψη με βάση την οποία το καλό των λαών ταυτίζεται με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των νόμιμων ή παράνομων τοκογλύφων, και με βάση την οποία δεν έχουμε άλλη λύση παρά την υποταγή στα κελεύσματα των δυναστών μας.


*Είναι επίσης βέβαιο ότι πρώτη φορά θα τηρήσει τις υποσχέσεις της, μια και αυτές δεν τις έδωσε στον λαό, αλλά στους δυνάστες του. Με βάση αυτές θα συνεχίσει την πολιτική της πολύπλευρης έντασης της εκμετάλλευσης του λαού, του ξεπουλήματος της χώρας, της έντασης της εξάρτησης και του αυταρχισμού. Εξ ου και δεν θα είναι κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» αλλά κυβέρνηση λαϊκής καταστροφής .


*Είναι βαθιά αντιδημοκρατική, όχι μόνον διότι συγκροτήθηκε κατ' απαίτησιν ξένων κέντρων, όχι μόνον διότι αποτελεί προϊόν παρασκηνιακών παζαριών πίσω από την πλάτη του λαού, και όχι προϊόν λαϊκής εντολής, όχι μόνον διότι θα εφαρμόσει και θα δεσμεύσει τον λαό μας για δεκαετίες με μια συμφωνία με την οποία διαφωνεί στη συντριπτική του πλειοψηφία, όχι μόνον διότι ο έχων τον πρώτο λόγο σε αυτήν είναι παντελώς άγνωστος και ουδέποτε κριθείς από τον λαό, ενώ αντίθετα είναι γνωστός και ευμενώς αποδεκτός από τους διεθνείς τοκογλύφους, μια και ως τραπεζίτης ανήκει στη φάρα τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι μέλος του λόμπι Trilateral Commission (τριμερής επιτροπή), ενός οργανισμού που έφτιαξαν τη δεκαετία του '70 εκπρόσωποι πολυεθνικών εταιρειών και που έχει ρητό στόχο τον περιορισμό των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών και την αύξηση της εξουσίας αυτών των εταιρειών (1).


*Τέλος, είναι βαθιά αντιδημοκρατική, διότι σε αυτήν θα συμμετέχει, στο πλαίσιο της ανοιχτής πια εθνικοσοσιαλιστικής συμμαχίας, και η φύσει αντιδημοκρατική ακροδεξιά, και μάλιστα με εκπρόσωπό της, μεταξύ άλλων, τον Μάκη Βορίδη, τον τσεκουροφόρο τέως πρόεδρο της ΕΠΕΝ, κόμματος που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος!


Στην πραγματικότητα είχαμε από την άποψη της πολιτικής που πρόκειται να εφαρμοστεί πολύ κακό για το τίποτα. Με άλλα λόγια «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν».


Αλλά ακόμη και ο τρόπος που το λαϊκό ένστικτο αντιμετώπισε την καθυστέρηση της συγκρότησης αυτής της κυβέρνησης είναι ενδεικτικός του χαρακτήρα της. Οι απλοί άνθρωποι, σε αντίθεση με την αγωνία των κατακτητών και των ντόπιων παπαγάλων τους, όχι μόνον δεν αγωνιούσαν, αλλά διασκέδαζαν με το σίριαλ αυτής της καθυστέρησης. Και διασκέδαζαν διότι αυτή:


*Γελοιοποιούσε το φθαρμένο στη λαϊκή συνείδηση κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.


*Αποκάλυπτε το πραγματικό ποιόν των πολιτικών των αστικών κομμάτων.


*Εκνεύριζε τους απεχθείς καταχτητές μας.


*Τάραζε τις μισητές αγορές.


*Εστω και για λίγες μέρες διακόπηκαν οι ανακοινώσεις λήψης αντιλαϊκών μέτρων.


Τώρα που η νέα κυβέρνηση είναι πραγματικότητα, η γνήσια δηλαδή αντι-Ε.Ε. αριστερά επιβάλλεται, δίχως την παραμικρή χρονοτριβή, να στραφεί, αν όχι άμεσα μετωπικά, τουλάχιστον συντονισμένα εναντίον της, εναντίον του μπλοκ εξουσίας που τη στηρίζει εναντίον των ξένων αφεντικών της.


ΥΓ.: Να υποθέσω ότι στην επέτειο του Πολυτεχνείου, για να το τιμήσει εκ μέρους της κυβέρνησης, θα καταθέσει στεφάνι ο Μάκης Βορίδης;


(1) Βλέπε άρθρο του Γ. Βασάλου στο gttp://www.aristerovima.gr


10 Νοεμβρίου 2011

Κάτι χρωστάει ο Παπαδήμος



"Δεν είμαι πολιτικός", έσπευσε να δηλώσει ο νέος πρωθυπουργός της χώρας Λουκάς Παπαδήμος, αμέσως μόλις έλαβε την εντολή σχηματισμού της κυβέρνησης, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Αλλά, ένας βουλευτής, ένας υπουργός, ακόμα κι ένα εξωκοινοβουλευτικό στέλεχος ενταγμένο σε κορυφαίες λειτουργίες ενός κομματικού μηχανισμού, εξ ορισμού είναι πολιτικός. Πολλώ μάλλον, ένας πρωθυπουργός!
Από το μεσημέρι της Πέμπτης 10 Νοεμβρίου 2011 ο κ. Παπαδήμος, θέλει -δεν θέλει, είναι και πολιτικός. Και ως πολιτικός (και μάλιστα ανωτάτου επιπέδου) οφείλει να τηρεί στο έπακρο τις υποχρεώσεις του.
Μία από αυτές είναι ασφαλώς και το να δίνει εξηγήσεις. Για όσα πράττει, αλλά και για όσα έχει πράξει, ως παράγων του δημόσιου βίου, κατά το παρελθόν.


Για παράδειγμα:
► Ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, το 1999-2001, αν είχε αντιληφθεί τί συνέβαινε στο χρηματιστήριο.
► Ποιά ήταν η συμβολή του στην ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, κάτι που έχει διαφανεί ότι ήταν αποτέλεσμα "δημιουργικής λογιστικής" και που ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί αποκάλεσε "λάθος".
► Τί ακριβώς συνέβη με την Goldman Sachs, σε σχέση πάντα με την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη.
► Αν εξακολουθεί να πιστεύει ότι η αναδιάρθρωση του χρέους (το λεγόμενο κούρεμα) επιφέρει "πολύ μικρότερα οικονομικά οφέλη, από ό,τι συχνά προβλέπεται" και ότι αυτή "η διαδικασία συνεπάγεται σημαντικούς κινδύνους για την Ελλάδα και την ευρωζώνη", όπως ο ίδιος έγραφε, μόλις πριν από δυόμισι εβδομάδες.
Δεν θα μπορέσει να αποφύγει αυτού του είδους τις εξηγήσεις ο κ. Παπαδήμος. Ακόμα και αν τις παρακάμψει, πολιτική θα είναι η στάση του. Και ως τέτοια, θα εκτιμηθεί. Δεόντως...


Κ.Ξ.(Ελευθεροτυπία)

25 Οκτωβρίου 2011

Μια σφαίρα στον θώρακα


Εντελώς τυχαία, σε μια περιστασιακή επέμβαση, οι γιατροί
βρήκαν στον θώρακα 86χρονου μια σφαίρα που είχε ξεμείνει εκεί από τότε που πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο. Η είδηση έκανε θραύση. Η εχθρική σφαίρα πήρε μια περίοπτη θέση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και προκάλεσε μιαν απρόβλεπτη συγκίνηση στο πατριωτικά αδρανές ελληνικό σύμπαν του 21ου αιώνα…

Φαντάστηκα τους αποδέκτες της είδησης να αισθάνονται μια βαθιά τρυφερότητα για τον 86χρονο και να φαντασιώνουν, εμπρός στην εικόνα της μπρούτζινης σφαίρας, εικόνες από το αλβανικό μέτωπο: Τα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, τους Έλληνες φαντάρους να σέρνουν τα πόδια τους τραβώντας τα μουλάρια με τα εφόδια, τις μάχες στα χαρακώματα, την ιταλική σφαίρα να καρφώνεται στο στήθος του Έλληνα φαντάρου. Που τώρα είναι 86 χρόνων. Και οι γιατροί βρήκαν μετά από 48 χρόνια την ιταλική σφαίρα στον θώρακά του.

Όμως, όλοι ξέρουμε τι συνέβη στo Αλβανικό μέτωπο. Γιατί λοιπόν τόση συγκίνηση, τόσες πληγές ν’ ανοίγουν πάλι, ξαφνικά, στη θέα μιας σφαίρας που ταξίδεψε στο χρόνο, από το '40 έως το '98, κρυμμένη στο θώρακα ενός συμπατριώτη μας;

«Οι μεγαλύτερες πληγές προέρχονται απ’ αυτό που βλέπεις παρά απ' αυτό που ξέρεις» έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ: μέσα από την σφαίρα που βγήκε από τον θώρακα του 86χρονου, απελευθερώθηκαν εικόνες που συγκινούν και πληγώνουν, οι εικόνες του Αλβανικού μετώπου. Ιστορίες που τις ξέραμε μεν, αλλά η εχθρική σφαίρα που βγήκε από τον θώρακα του πολεμιστή 48 χρόνια μετά, μας έκανε να τις ξαναδούμε εικονογραφημένες, σαν μέσα από μια κλειδαρότρυπα.

Η εικόνα είναι ανίκητη, έχει πάντα την τελευταία λέξη: Καμιά γνώση δεν μπορεί να της αντισταθεί, να τη διευθετήσει, να την εκλεπτύνει...

Ο Ρολάν Μπαρτ είναι ακαταμάχητος όταν μιλάει για την εικόνα: η εικόνα αποτέμνεται. Είναι καθαρή και ξάστερη σαν γράμμα. Ακριβής, πλήρης, επιτηδευμένη, οριστική, δεν μου αφήνει καμιά θέση. Είμαι αποκλεισμένος από την εικόνα όπως κι από την αρχέγονη σκηνή. Που, ίσως, και αυτή να μην υπάρχει παρά μόνο στο βαθμό που αποτέμνεται απ' το περίγραμμα της κλειδαρότρυπας...

Η εικόνα της μπρούτζινης σφαίρας, καθώς βγήκε (40 χρόνια μετά!) από τον θώρακα του 86χρονου έγινε μια εικόνα ακριβής, πλήρης, επιτηδευμένη. Μια εικόνα οριστική για μια στιγμή της ιστορίας μας και του ρόλου των συμπατριωτών μας σ' αυτήν. Μια εικόνα που πληγώνει και συγκινεί…

Νίκος Τσαγκρής, 1998 ( χρονογράφημα δημοσιευμένο στο ΕΘΝΟΣ)

19 Σεπτεμβρίου 2011

Τα μεγάλα Ναι και τα μεγάλα Όχι


Κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ μου εμπιστεύτηκε την απαισιοδοξία του για σύντομη έξοδο της χώρας από τη στενωπό της κρίσης. Τον ρώτησα τι, κατά την γνώμη του, φταίει και μου απάντησε με ένα πονηρό χαμόγελο. Ύστερα το ξανασκέφτηκε και, «αγαπητέ μου, στην εποχή μας είναι εξαιρετικά δύσκολο, ακόμα και για τον πιο χαρισματικό πολιτικό, να πει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι», μου απάντησε σιβυλλικά…

Αναπόφευκτα συνέδεσα τον χρησμό αυτό με την αδυναμία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να συνθέσει και να υποστηρίξει με γενναιότητα μια «εθνική», να πούμε, στάση, απέναντι στο πρόβλημα χρέους που βυθίζει τη χώρα. Την αδυναμία του, εν τέλει, να πει, το μεγάλο ΟΧΙ στην οικονομική κατοχή της χώρας από τις δυνάμεις της τρόικας…

Εύκολο είναι; Η άρνηση είναι μια πολυτελής λειτουργία. Τόσο πολυτελής, όσο η ρήξη, όσο η επανάσταση. Είναι φυσικό, λοιπόν, να μην χωράει στην εφαρμοσμένη πολιτική, που είναι μια λειτουργία ευτελής, μια διαδικασία.

Αλλά και όταν η πολιτική ασκείται ως πολιτική, ως θεώρηση δηλαδή των πολιτικών προβλημάτων με στόχο την εφικτή λύση τους, η άρνηση, όταν εκδηλώνεται, εκδηλώνεται στα πλαίσια του εφικτού. Είναι άρνηση-θέση, ή ακόμα και άρνηση-κατάφαση…

Κατά τον Νίτσε, η άρνηση εκδηλώνεται ως θέληση δύναμης και μπορεί να θέσει σε κίνηση όλη την ανθρώπινη Ιστορία. Θέληση δύναμης, που μπορεί να μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε υπεράνθρωπο.

Για τον Φρόιντ, η άρνηση είναι η εκδήλωση των δυνάμεων της ζωής που επιθυμούν να αρνούνται οτιδήποτε αντιτίθεται σ’ αυτές, ενώ για τον Χέγκελ, η άρνηση εξακολουθεί να δρα σε όλη την ανθρώπινη Ιστορία παράγοντας το καινούργιο, κάθε φορά το καινούργιο.

Ο Μαρξ αντιλαμβάνεται την άρνηση ως άρνηση της εργασίας, η οποία πολεμά τη φύση και τους ανθρώπους, δημιουργεί τον αλλοτριωμένο από τις ανθρώπινες και κοινωνικές αφθονίες κόσμο: «η ανθρωπότητα, λοιπόν, οφείλει να οικειοποιηθεί αναλογικά (κολεκτιβίστικα) αυτόν τον κόσμο ύστερα από την κατάργηση της περιουσίας και της γραφειοκρατικής τάξης των υπαλλήλων του κράτους, πράγμα που θα επιτρέψει στη δημιουργική πολυδραστηριότητα των ανθρώπων να αναπτυχθεί υλιστικά και πνευματικά, σαν παιχνίδι…».

Αυτά, στη σφαίρα της φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης. Στο πεδίο της πολιτικής ο πήχης χαμηλώνει: Το παιχνίδι της πολιτικής είναι, κατά συνθήκη, ένα στημένο παιχνίδι. Τις περισσότερες φορές βρώμικο, λίγες φορές καθαρό, αλλά σπάνια τόσο καθαρό όσο η απόλυτη θέση ή η απόλυτη άρνηση, σπάνια τόσο αποτελεσματικό όσο ένα μεγάλο Ναι ή ένα μεγάλο Όχι.

14 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα ενθύμιο από τον Στέλιο...

 

Οι φίλοι του Στέλιου Καζατζίδη θα θυμούνται, φαντάζομαι, τη διαμάχη του με τον συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο για την πατρότητα κάποιων τραγουδιών. Το θέμα είχε κινηθεί - πρίν 14, περίπου, χρόνια - από τον δεύτερο, με αποτέλεσμα την αντίδραση του Καζατζίδη και τη δημόσια (και δικαστική αργότερα) κόντρα τους, με άκομψους χαρακτηρισμούς ένθεν - κακείθεν...

Τότε είχα γράψει στην καθημερινή στήλη μου, στο ΕΘΝΟΣ, ένα χρονογράφημα για την άχαρη αυτή διαμάχη και την αμετροεπή - από πλευράς του Χρήστου - διεκδίκηση. Με την πλαγίως διατυπωμένη υποσημείωση ότι ο Χρήστος Νικολόπουλος είχε ωφεληθεί τόσο πολύ από τη συνεργασία του με τον Στέλιο, ωστε θα περίμενε κανείς να του χαρίσει, ως δώρο ευγνωμοσύνης, τα διεκδικούμενα τραγούδια...

Δυο - τρείς μέρες μετά, μπήκε στο γραφείο μου, στην εφημερίδα, ο στιχουργός και φίλος του Στέλιου Καζατζίδη Λευτέρης Χαψιάδης. "Με παρακάλεσε ο Στέλιος να σου φέρω αυτό το δίσκο", μου είπε, προτείνοντάς μου ένα L.P. με τον τίτλο "ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΤΖΙΔΗΣ, Τα βιώματά μου", με μια ιδιόχειρη αφιέρωση του σπουδαίου τραγουδιστή στο εξώφυλλο: Στον Νίκο Τσαγκρή, στον άγνωστο φίλο μου με την φαρμακερή πέννα. Σ' ευχαριστώ, Σ. Καζατζίδης. Καλή χρονιά...

Νίκος Τσαγκρής







6 Σεπτεμβρίου 2011

Βλάκας είσαι και φαίνεσαι...


Η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική, που μπορεί άνετα να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο άνετα, ένας βλάκας μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή....

Συζητούν, να πούμε, ένας βλάκας με έναν ευφυή. Ο βλάκας: «Είσαι βλάκας»!...

Τι απαντάει ο ευφυής; Το πιθανότερο είναι να απαντήσει: « βλάκας είσαι και φαίνεσαι…». Μια άλλη απάντηση είναι: Πώς το κατάλαβες αφού είσαι τόσο βλάκας; Στην περίπτωση αυτή ο ευφυής ρισκάρει, απαντάει στον βλάκα με ερώτηση, ποντάροντας στη βεβαιότητα ότι ο βλάκας δεν θα έχει απάντηση. Όμως, στην περίπτωσή μας ο βλάκας απαντά: Βλακείες… Πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι ο βλάκας δεν είναι βλάκας αλλά , κάνει το βλάκα. Άλλωστε, το να φαίνεσαι ηλίθιος στα μάτια ενός βλάκα, είναι μια ηδονή υψηλής αισθητικής, υποστηρίζουν κάποιοι ευφυείς. Που μπορεί να είναι και βλάκες που υποδύονται τους ευφυείς κάνοντας τους…βλάκες, κάτι διόλου δύσκολο, αφού είναι!...

Οι μεγαλύτερες πολιτικές και διπλωματικές βλακείες της “νέας εποχής” (άλλη βλακεία αυτή!) εκδηλώθηκαν από τον Αμερικανό πρόεδρο Μπους και το επιτελείο του, λίγο μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους. Τότε, μεταξύ των άλλων είχε βγει ο πρώην διευθυντής της CIA Τζέιμς Γούσλεϊ και απευθυνόμενος προς την Κύπρο εκτόξευσε μια μεγάλη βλακεία: Θα μπείτε στην Ε.Ε. σε 300-400 χρόνια, εκτός αν μας δώσετε αμέσως πληροφορίες για τα χρήματα του Μπιν Λάντεν… Τρία χρόνια αργότερα η Κύπρος μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να αποδειχθεί η βλακεία του Τζέϊμς Γούσλεϊ. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η Κύπρος μπήκε στην Ε.Ε. επειδή… έδωσε πληροφορίες για τους τραπεζικούς λογαριασμούς του Μπιν Λάντεν στην κυβέρνηση Μπους. Βλακείες!...

Ωστόσο, στη διπλωματία, πολύ περισσότερο απ’ ό, τι σε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, δεν φτάνει να είσαι ευφυής, χρειάζεται να είσαι τόσο ευφυής ώστε να μεταβάλλεσαι αναλόγως των περιστάσεων, σε βλάκα, σε άνθρωπο με κοινό νου, σε ευφυή ή σε ιδιοφυή. Αυτό το καταφέρνει θαυμάσια η Τουρκική διπλωματία. Που κάνει πάντα το βλάκα, για τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο, το άνοιγμα των λιμένων και των αεροδρομίων της στο Κυπριακό εμπόριο. Και αντιμετωπίζει πάντα τα τελεσίγραφα της Ε.Ε (που την καλεί κάθε τόσο να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της) δια της… ευφυούς διπλωματικής μεθόδου της βλακείας: Κάνουμε το βλάκα κι… έχει ο Αλάχ!..

Το κακό είναι ότι μόνο ο κοινός νους είναι σε θέση να διακρίνει ότι βλακείες όπως η τουρκικές απαντήσεις στα – εμφανώς βλακώδη – «τελεσίγραφα» της Ε.Ε., εκπεφρασμένες από έναν ευφυή μπορούν να εξοντώσουν κάθε «αντίπαλο», από τον πιο βλάκα έως τον πιο ευφυή. Απ’ αυτήν την άποψη στην Ελλάδα δεν τα πάμε καθόλου καλά: απουσιάζει ο κοινός νους…

Όλοι θεωρούμε εαυτούς ευφυείς, ανεξαρτήτως εάν είμαστε βλάκες ή άνθρωποι με κοινό νου ή ευφυείς ή ιδιοφυείς. Ιδιαίτερα στην περίπτωση για την οποία συζητάμε, οι διπλωμάτες μας θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους των πολιτικών και οι πολιτικοί μας θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους των διπλωματών. Ένδειξη ότι ο χώρος των πολιτικών και των διπλωματών αντιμετωπίζει σοβαρό έλλειμμα κοινού νου. Ενώ είναι αμφίβολο εάν αντιμετωπίζει αντίστοιχο έλλειμμα βλακείας…

Νίκος Τσαγκρής (Χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)

15 Αυγούστου 2011

Δυο... ποδάρια τον Αυγουστο


Τελικά δεν άντεξα. Άφησα τον καναπέ της τηλεοπτικής δημοκρατίας κι έπεσα – όπως όλοι όσοι εγκαταλείπουν την ευεργετική ασυνειδησία της εικονικής πραγματικότητας – θύμα της… μαζικής δημοκρατίας. Φόρτωσα τα γυναικόπαιδα στο Ι.Χ. και βγήκα στην εθνική οδό, ως θύμα της… «βραχυπρόθεσμης απόλαυσης», που λέει και ο φυγάς, από τον μάταιο τούτο κόσμο, στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης: «Στη μαζική δημοκρατία καταρρέει η αυτοπειθαρχία, που έχει ως σκοπό την επίτευξη εσωτερικών και εξωτερικών στόχων και την υποταγή της καθημερινής δραστηριότητας σε μακροπρόθεσμες επιδιώξεις, και έρχεται στο προσκήνιο η κατάφαση της βραχυπρόθεσμης απόλαυσης, του στιγμιαίου και του αυθόρμητου, καθώς και η απόρριψη του εξωτερικού ελέγχου, της πειθάρχησης και της εξουσίας…»

Ακριβώς! Παραμονή του εορτασμού της Χάρης Της, στην εθνική οδό επικρατούσε το στιγμιαίο και το αυθόρμητο, η απόρριψη κάθε εξωτερικού ελέγχου, κάθε πειθαρχίας στα… κελεύσματα της εξουσίας. Κάθε αυτοπειθαρχίας. Το πλήρες χάος, η πεμπτουσία της… μαζικής δημοκρατίας, το τέλος του ανθρώπου!..

Προσαρμόστηκα χωρίς σκέψεις και αναστολές, και άρχισα τα σλάλομ με το κονσερβοκούτι μου ανάμεσα στα χιλιάδες κονσερβοκούτια, που σερφάριζαν από ζώνη κυκλοφορίας σε ζώνη κυκλοφορίας, προκειμένου να κερδίσουν ένα-δυο μέτρα στον δρόμο προς την πραγμάτωση της… βραχυπρόθεσμης απόλαυσης…

Τελικά, αποκομίζοντας μια μοναδική εμπειρία της… μαζικής δημοκρατίας (θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά των γυναικείων ποδιών που πρόβαλλαν από το παράθυρο του διπλανού Ι.Χ και τον σκοτωμό των… μαζανθρώπων στα διόδια, προκειμένου να βουτήξουν το δωρεάν δείγμα του εσπρέσο που μοίραζαν καλλίγραμμες δεσποινίδες) έφτασα στον τόπο της… βραχυπρόθεσμης απόλαυσης, στο μικρό σπίτι στο λιβάδι…

Ωστόσο, η αυθεντικότητα, το βασικό σύνδρομο που, κατά τον στοχαστή Π. Κονδύλη, συνοδεύει τον άνθρωπο της μαζικής δημοκρατίας, εκδηλώθηκε μόνο από την δωδεκάχρονη κόρη μου, η οποία επί τριήμερον ξεσάλωσε κυριολεκτικά στον τόπο της… βραχυπρόθεσμης απόλαυσης. Οι υπόλοιποι προτιμήσαμε απολαύσεις στιγμιαίες, όπως το ξεκοκκάλισμα δευτερότριτων ψαριών (τα «πρώτα» είναι απλησίαστα στο επίπεδο της μαζικής δημοκρατίας) σε παράλιες ψαροταβέρνες. Ψάρια βρεγμένα με ξεθυμασμένα δευτερότριτα κρασιά (τα καλά εμφιαλωμένα είναι απλησίαστα στο επίπεδο της μαζικής δημοκρατίας). Και με πολιτικές κουβέντες του τύπου «πάω που λες να πιάσω μια ομπρέλα για να γλυτώσω από το καταραμένο το όζον και πόσα λες πως πλήρωσα. Δέκα ευρώ ρε ‘συ! Συνολικά είκοσι ευρώ για τρείς φρεντοτσίνο και μια τρύπια ομπρέλα!..»

Ακολούθησε η πλήρης κατάρρευση της αυτοπειθαρχίας, η πλήρης πολιτική λειτουργία στο στυλ της… μαζικής Δημοκρατίας: κουβέντες για… βραχυπρόθεσμες εισοδηματικές επιδιώξεις του τύπου «από Σεπτέμβρη θα πάρουμε το αίμα μας πίσω» ή « άντε, να καταρρεύσει αυτή η γαμημένη η ευρωζώνη να επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας…». Ε, λοιπόν, σας διαβεβαιώ: είναι προτιμότερο να παρακολουθείς τη μαζική δημοκρατία από την T.V., παρά να τη βιώνεις!..

Νίκος Τσαγκρής

22 Ιουνίου 2011

Να γιατί πάω πλατεία...


"Είμαι σε μια ηλικία που έχω καταλάβει πια πως πολλοί άνθρωποι δεν είναι γεννημένοι για να είναι ελεύθεροι. Είναι γεννημένοι για να είναι σκλάβοι.

Υπάρχει η εντύπωση πως όλα τα πουλιά θα πετάξουν μακριά, αν τους ανοίξεις την πόρτα του κλουβιού. Δεν είναι έτσι. Κάποια πουλιά δεν θα βγουν ποτέ έξω από το κλουβί και κάποια άλλα – και αυτό είναι πολύ πιο θλιβερό- θα βγουν, θα κάνουν μερικά διστακτικά βήματα και θα επιστρέψουν στο κλουβί. 

Σε κάποιους ανθρώπους, τους αρέσει να είναι σκλάβοι. Και τους ενοχλούν αυτοί που δεν αντέχουν την σκλαβιά. «Γίνε κι εσύ σκλάβος» σου λένε, «είναι ωραία να είσαι σκλάβος». Οι δρόμοι είναι για τους ανθρώπους που θέλουν να ζουν ελεύθεροι και αξιοπρεπείς. Μαζί με αυτούς τους ανθρώπους θέλω να είμαι. " Να γιατί πάω πλατεία...

Είναι ένα απόσπασμα κειμένου υπό τον τίτλο Ελεύθεροι και σκλάβοι (http://pitsirikos.net/2011/06/%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%ce%ba%ce%bb%ce%ac%ce%b2%ce%bf%ce%b9/ ) του εξαιρετικού γραφέα και πρωτοπόρου μπλόγκερ Πιτσιρίκου (τον αποκαλώ γραφέα γιατι θεωρώ ότι δεν του ταιρίάζει ούτε η βρωμισμένη ιδιότητα του δημοδιογράφου, ούτε η διαρκώς εκπίπτουσα ιδιότητα του συγγραφέα).

Λοιπόν, το κειμενάκι αυτό με εκφράζει απολύτως και το προσυπογράφω ως ομολογία της συμμετοχής μου στο "Κίνημα των Αγανακτισμένων".

*Θα ήθελα να το διαβάσουν όλοι οι... σκεπτικιστές - με την Πλατεία - αριστεροί φίλοι μου.
*Όλα τα "κουρασμένα" - βολεμένα κεντροαριστερά παληκάρια του Fasebook που προπαγανδίζουν μνημονιακή νηστεία και προσευχή, διδάσκοντας το πολιτικό σαβουάρ βιβρ της υπομονής και της εγκαρτέρισης.
*Ένας παλαιός σύντροφος και φίλος της φυλακής (στην περίοδο της χούντας) που, τώρα στα γεράματα, αυτομόλισε από το στρατόπεδο των εντίμων - ενεργών πολιτών για να περάσει απέναντι, στο σαράϊ της εξουσίας...

4 Ιουνίου 2011

Πραγματική Δημοκρατία Τώρα

Πέρα από την οικονομική κρίση και το μνημόνιο, αυτό που ενώνει τους «αγανακτισμένους» πολίτες της Ελλάδας και της Ευρώπης είναι το αίτημα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!… «Μα δεν έχουμε πραγματική Δημοκρατία; Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη γι αυτό από τις καθημερινές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και στον Λευκό Πύργο;», απαντούν οι… αγανακτισμένοι πολιτικοί. «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», παπαγαλίζει και ο πρωθυπουργός της χώρας ως πιστό αντίγραφο πολιτικά αγραμμάτων δημοσιογράφων και πολιτευτών που, στην πρώτη στραβή, ψελίζουν «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», νομίζοντας ότι έτσι… καθάρισαν. 


Η ρήση αυτή, υποκρύπτει μιαν αβάσταχτη ελαφρότητα όταν δεν χρησιμοποιείται για να αποκρύψει άγνοια ή πολιτική υστεροβουλία. Αφού, απεκδύει τη Δημοκρατία από το ουσιαστικό της περιεχόμενο και την μεταβάλει σε μια σκέτη διαδικασία, την εκλογική διαδικασία. Γιατί, την εκλογική διαδικασία υποδείκνυαν, ως πανάκεια, όλοι αυτοί που προσέφευγαν στην ευκολία της ρήσεως «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»… Αλλά τι ακριβώς είναι η δημοκρατία; Ακόμα και ετυμολογικά, δημοκρατία σημαίνει κάτι αντίθετο της αριστοκρατίας, μια λαϊκή εξουσία ενάντια στους πλούσιους και τους εκ’ καταγωγής ευγενείς. Αυτή η αρχική καθεστωτική ουσία, καθώς εφαρμοζόμενη εξελίσσεται, αλλάζει διαρκώς στόχευση. Ο Κλεισθένης προχωρά σε μεταρρυθμίσεις που καθιστούν την δημοκρατία δημόσια υπόθεση, μια υπόθεση που αφορά τον άνθρωπο σαν πολίτη και όχι σαν ιδιώτη, ένα καθεστώς στο οποίο η εξουσία είναι «στο μέσον»… 
**************** 
Στη νεότερη ιστορία, η Γαλλική επανάσταση θέλει κάθε κάτοικο πολίτη και κάθε πολίτη ισότιμο με τους άλλους πολίτες ενώ η εκδοχή της δημοκρατίας που προτείνει κυριαρχείται από το ιδανικό της οικονομικής εξίσωσης. Πράγμα που την καθιστά ουτοπική σε περιόδους ηρεμίας και τρομοκρατική σε περιόδους κρίσεως. Καθώς, όμως, η δημοκρατία άρχισε να φοριέται παντού στον κόσμο, από κάθε πολιτικής καρυδιάς καρύδι κι από κάθε λογής οργανωμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, μπερδεμένη ανάμεσα στις κοινωνίες της ανέχειας και εκείνες της καταναλωτικής ευμάρειας, χάνει τις δυνατότητές της. Και γίνεται η μήτρα κάθε πολιτικής νόσου και κάθε πολιτικής… μαλακίας: εν’ ονόματι της Δημοκρατίας έγιναν τα πλέον τερατώδη εγκλήματα κατά λαών, με πιο πρόσφατο το έγκλημα του Αμερικανού προέδρου Μπούς κατά του λαού του Ιράκ. 
****************
Οι σημερινές Δημοκρατίες αδυνατούν να επιβάλουν στον Καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι της "δημοκρατίας της αγοράς". Άλλωστε η "δημοκρατία της αγοράς" είναι εκείνη που επιφέρει τη διαφθορά της ίδιας της Δημοκρατίας, επειδή τοποθετεί την έδρα της νομιμότητας στη Επιχείρηση και όχι πια στο Κοινοβούλιο… 


 Ναι, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά μόνο επί της διαδικασίας και μόνο για τους διαχειριστές της εξουσίας. Για τους πολίτες υπάρχουν δεκάδες οδυνηρά αδιέξοδα. Ακόμα και η θεμελιώδης αρχή συγκρότησης της (Ελληνικής) δημοκρατίας, η ισοτιμία (ισότητα όλων απέναντι στον νόμο) καταστρατηγείται βάναυσα στη χώρα μας από τους ίδιους τους βουλευτές!. Από την άλλη, *«η δημοκρατία δεν δημιουργείται από κανένα γραπτό κείμενο. Αν προτού να μπει στη νομοθεσία δεν είναι ήδη ένας τρόπος και μια θέληση ζωής, μια μορφή κοινής ηθικής ενσαρκωμένη στην καθημερινή στάση της κοινότητας των ανθρώπων, τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της εξουσίας»…     *Ζωρζ Χανέϊν


Νίκος Τσαγκρής, 4/6/2011