30 Μαρτίου 2018

«Φάρμες των τρολς» α λα Ελληνικά


Όταν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μεταλλάσσονται σε βιοτεχνίες παραγωγής παραπληροφόρησης και πολιτικής μισαλλοδοξίας… 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της 1ης /4/2018)

Τρίτη 27 Μαρτίου 2018: «Οι Τούσκ και Γιούνγκερ στρίμωξαν τον Ερντογάν στη Βάρνα», μας ενημέρωνε η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Το Βήμα» στην Ελλάδα∙ όμως όχι, «Οι Ευρωπαίοι απέτυχαν στη Βάρνα», έγραφε την ίδια ώρα η ηλεκτρονική έκδοση της Γερμανικής «Frankfurter Allgemeine Zeitung». Ποια ήταν η είδηση και ποιο το τρολ; 

Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να είναι απ’ τη μια η είδηση – δηλαδή η αλήθεια – κι απ’ την άλλη το… «τρολ» ή το «fake news». Θα μπορούσε, κάλλιστα, να πρόκειται για δυο διαφορετικές εκτιμήσεις δυο διαφορετικών αναλυτών, σκέφτεσαι. «Ή μήπως για δυο διαφορετικές εκδοχές δυο διαφορετικών αναλυτών δυο διαφορετικών ΜΜΕ – φορέων διαφορετικών συμφερόντων;», αναρωτιέσαι στο καπάκι. Κι ας έχεις την επίγνωση ότι η καχυποψία που σου προκάλεσε τη συγκεκριμένη αναρώτηση είναι τόσο ακραία που ανάγεται στη σφαίρα της ψυχανάλυσης και όχι σ’ εκείνη της… ανάλυσης ειδήσεων. Όμως είσαι υποκείμενο ενημέρωσης στον χαοτικό κόσμο των social media∙ και η συγκεκριμένη επίγνωση οφείλει να συνοδεύεται από την συνεπίγνωση ότι η εν λόγω ακραία καχυποψία σου απέναντι στο συγκεκριμένο πληροφορικό – παραπληροφορικό χάος μπορεί να είναι και απαραίτητη προκειμένου να αποφεύγεις τα fake news και τις «φάρμες με τα τρόλς». 



 ******* 

Χρειάστηκαν εκατοντάδες μέρες σκληρής δουλειάς, χιλιάδες έγγραφα, αλλά ένας -μόνο ένας- σύγχρονος αδιάφθορος, ο ειδικός ερευνητής Ρόμπερτ Μιούλερ, ο άνθρωπος που κάνει φύλλο και φτερό τη ρωσική εμπλοκή στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016, για να διατυπωθεί ο ορισμός της «φάρμας των τρολ»: Φάρμα των τρολ είναι η οργανωμένη δράση πολλών χρηστών social media, οι οποίοι είτε εργάζονται όλοι μαζί σε μια «φάμπρικα» είτε προέρχονται από διαφορετικά μέρη του κόσμου και μοιράζονται ένα κοινό δίκτυο για να αναρτούν μηνύματα που στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης και στη διασπορά παραπληροφόρησης ή την παρεμπόδιση ροής των πληροφοριών… 


Προς το παρόν, ενώ το κοινό των social media μηρυκάζει τις «συγγνώμες» του Μαρκ Ζούκερμπεργκ για τη διαρροή (ή την πώληση;) προσωπικών δεδομένων 50 εκατομμυρίων χρηστών του Facebook στην εταιρία Cambridge Analytica (που είχε αναλάβει τον προεκλογικό αγώνα του Ντόναλντ Τραμπ), οι «φάρμες των τρολ» κάθε τύπου, αυξάνονται και πληθύνονται, τρολάροντας διεθνώς τη δημοσιογραφία και την πολιτική. 


Δεν ορκίζομαι ότι στη χώρα μας υπάρχουν… «φάρμες των τρολ», ωστόσο είναι εκατοντάδες οι «δημοσιογράφοι» που πληρώνονται για να γράφουν – κι άλλοι τόσοι εκείνοι που γράφουν για να πληρώνονται – σχόλια και κείμενα μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ∙ και εκατοντάδες άλλοι που πληρώνονται για να απαντούν –ή απαντούν για να πληρώνονται – στα σχόλια μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ με σχόλια μίσους κατά Ν.Δ… Εξαναγκάζοντας το αναγνωστικό κοινό να βιώνει την «δημοσιογραφία» ως βιοτεχνία παραπληροφόρησης και παραγωγής πολιτικής μισαλλοδοξίας… 


 ******* 

Όπως βλέπετε, στο προηγούμενο σχόλιο βάζω τις λέξεις δημοσιογράφοι και δημοσιογραφία σε εισαγωγικά, προκειμένου να σηματοδοτήσω την απόκλιση των συγκεκριμένων «δημοσιογράφων» απ’ τους κανονικούς δημοσιογράφους, και της συγκεκριμένης «δημοσιογραφίας» απ’ την κανονική δημοσιογραφία. Υπήρξα επιεικής: θα απέδιδα πιο σωστά τη μεταλλαγμένη σε «βιοτεχνία παραπληροφόρησης και πολιτικής μισαλλοδοξίας» δημοσιογραφία, αν έβαζα στη θέση της λέξης «δημοσιογράφοι» τη λέξη τρολ, και στη θέση της λέξης «δημοσιογραφία» τη λέξη τρολάρισμα… 


Αντίστοιχη, θα μπορούσε να πει κανείς, είναι η κατάσταση και στην πολιτική σκηνή της χώρας: δεν θα πω –δεν είμαι σε θέση να πω– ότι εκατοντάδες κομματικοί υπάλληλοι εργάζονται σε 12ωρες βάρδιες για λογαριασμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «βομβαρδίζοντας» το διαδίκτυο με τρολ αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα, των προσώπων και των πραγμάτων της κυβέρνησής του. Ούτε θα πω –δεν είμαι σε θέση να πω– το αντίθετο, ότι εκατοντάδες άτομα εργάζονται σε12ωρες βάρδιες, απαντώντας στα τρολ αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα και των προσώπων και των πραγμάτων της κυβέρνησής του, «βομβαρδίζοντας» το ίντερνετ με τρολ αποδόμησης του προέδρου της Ν.Δ., Κυριάκου Μητσοτάκη, των προσώπων και των πραγμάτων του κόμματός του. 


Θα πω μόνο ότι, αν πράγματι ισχύει το δεύτερο (που δεν ισχύει), τζάμπα κόπος και τζάμπα… έξοδα, αφού ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι παρά ένα πολιτικό τρολ, που τρολάρει τον εαυτό του και το κόμμα του. Ακολουθώντας (με την διαδικτυακή έννοια) το σούπερ–τρολ της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον αντιπρόεδρο του κόμματός του Άδωνη Γεωργιάδη…

23 Μαρτίου 2018

«Πορθητής» με τις πλάτες του Πούτιν




Η επιχείρηση του Ταγίπ Ερντογάν στην Αφρίν ήταν – αν όχι εν συμπαιγνία – τουλάχιστον εν γνώσει της «διεθνούς κοινότητας»


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής24/3/2018)

Σκέφτομαι την Τουρκία. Τη σκέφτομαι με τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια χώρα μίζερη, αρπακτική, απολίτιστη, κοσμοφοβική, κομπλεξική... Σκέφτομαι την Κωνσταντινούπολη. Με την ίδια σκέψη, τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια πόλη σαγηνευτική, κοσμοπολίτισσα, για πάντα αγαπημένη.

Κάπως έτσι ή ακριβώς έτσι. Τα αισθήματά μας για τη γείτονα παραμένουν διχασμένα, καθώς παραδίδονται από γενιά σε γενιά, συντηρώντας μια ιδιότυπη σχέση αγάπης - μίσους μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Αγάπη όταν σκεφτόμαστε την Τουρκία με το πολιτισμικό σήμα που μας εκπέμπει η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη και κάποιες ακόμα προγονικές πόλεις - «πατρίδες». Μίσος όταν τη σκεφτόμαστε με το «βαρβαρικό» περίβλημα του ανατολικού βάθους…. Της Άγκυρας του ισλαμιστή σουλτάνου Ερντογάν… Του μακελάρη της Αφρίν.

Δείτε: τα μαντάτα για το μακελειό στην Αφρίν έφτασαν στον υπολογιστή μου πριν πάρουν χαμπάρι τα σάιτ, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις. Ήταν ένα τουίτ φίλου δημοσιογράφου, ανταποκριτή στην Άγκυρα: μόλις έγινε εισβολή τουρκικών δυνάμεων στη Συρία. Χερσαίων και αεροπορικών. Στην περιοχή της Βόρειας Συρίας που ο Ερντογάν αποκαλεί «τρομοκρατικό διάδρομο», επειδή ελέγχεται από τις κουρδικές οργανώσεις. Στην Αφρίν…

Άνοιξα τηλεόραση και ραδιόφωνο και άρχισα το ζάπινγκ, ενώ ταυτόχρονα συνέχισα να σερφάρω στο διαδίκτυο. Τίποτα…

*******
Ωστόσο ήμουν από τους πρώτους Έλληνες που έμαθαν για τη σφαγή στην Αφρίν. Έτσι νομίζω δηλαδή, έτσι νομίζουν εκατομμύρια ακόμα φανατικοί χρήστες των social media που απολαμβάνουν να φαντασιώνουν πέντε - δέκα λεπτά ενημερωτικής... αποκλειστικότητας. Σε λίγο το θέμα βγήκε στον «αέρα» και, τα γνωστά: φωτογραφίες Κούρδων αμάχων να θρηνούν τους νεκρούς τους – άλλους να παίρνουν τους δρόμους της προσφυγιάς. Συνοδευόμενες από οιμωγές και κατάρες των χρηστών του Facebook και του Twitter κατά του «σουλτάνου», του «παράφρονα» Ερντογάν.  

Στο δικό μου post, δήλωνα αηδιασμένος από την αναισθησία της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην εξελισσόμενη τουρκική απόπειρα εθνοκάθαρσης στην Αφρίν∙ έπρεπε να περάσει σχεδόν μια εβδομάδα για να εκδοθεί εκείνη η – κατόπιν σφαγής – ισχνή ανακοίνωση καταδίκης της «τουρκικής επιθετικότητας», από τη σύνοδο κορυφής της περασμένης Πέμπτης…

Για τα μάτια του κόσμου… Γνώριζα ήδη από τον ανταποκριτή φίλο μου κι από άλλες «πηγές» ότι η επέμβαση στην Αφρίν ήταν μια επιχείρηση, αν όχι εν συμπαιγνία, τουλάχιστον εν γνώσει της «διεθνούς κοινότητας»:
● Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ «παρακάλεσε τον Ερντογάν να κάνει γρήγορα ότι έχει να κάνει» και, εκ των υστέρων, εξέδωσε μια ανακοίνωση… συγκρατημένης ανησυχίας.
● Η Γερμανία γνώριζε αλλά έκανε το… παγώνι: λόγω στενών εξοπλιστικών σχέσεων. 
● Στην επιχείρηση έβαλε πλάτη ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος απέσυρε τις ρωσικές δυνάμεις «αεράμυνας» που ελέγχουν την ευρύτερη περιοχή της Αφρίν προκειμένου να περάσει αλώβητος ο τούρκος… Πορθητής.

*******
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.  Που, με το πρόσχημα εκείνης της αλλοπρόσαλλης και ανυπόγραφης απόπειρας πραξικοπήματος, εδραιώθηκε και γιγαντώθηκε ως ο απόλυτος άρχων της «Νέας Τουρκίας», ένας «Κεμάλ» στη θέση του Κεμάλ: οι στοχευμένες διώξεις στο στρατό και στα σώματα ασφαλείας, οι απολύσεις τεσσάρων, περίπου, χιλιάδων Τούρκων πανεπιστημιακών και δασκάλων και 45000 δημοσίων υπαλλήλων αποτέλεσαν μια απροσχημάτιστη επιχείρηση ιδεολογικής κάθαρσης. Και απέδειξαν ότι το καθεστώς Ερντογάν παρακολουθούσε συστηματικά και φακέλωνε εκατομμύρια "αντιφρονούντων" Τούρκων πολιτών, ακριβώς όπως κάνουν όλα τα φασιστικά - απολυταρχικά καθεστώτα.

Φυσικά, ενώ η... πολιτισμένη Δύση, από τότε ήδη, θα έπρεπε να έχει απομονώσει πολιτικά και διπλωματικά τον στυγνό Τούρκο δικτάτορα και το τερατώδες καθεστώς που έστηνε, περιορίστηκε σε αδιάφορα ρητορικά σχήματα και… νουθεσίες∙ συμβάλλοντας καθοριστικά στην «οθωμανική» τερατογένεση: ο «Ερντογάν ο Πορθητής»! Να σχεδιάζει αυτοκρατορικές εκστρατείες σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο γράφοντας στο χιόνι το μέλλον της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση…

Στο βιβλίο του Ορχάν Παμούκ  «Ισταμπούλ», είναι διάχυτη η μελαγχολία της Πόλης και των κατοίκων της. Ο συγγραφέας την αφήνει να χρωματίζει κάθε σελίδα, κάθε κεφάλαιο, να βάφει με το λυπημένο γκρίζο της τα σοκάκια του Ταξίμ, τις παραλίες του Βοσπόρου, τις μνήμες των προσώπων. Το μέσα και το έξω των Τούρκων της Πόλης, το βλέμμα τους, το ντύσιμό τους. Αποδίδει αυτή τη μελαγχολία στο αίσθημα της «απόρριψης», που, παραδοσιακά, εισπράττουν οι Τούρκοι από την Δύση. Αίσθημα του οποίου η άλλη όψη είναι η απόρριψη της απόρριψης: Δεν μας γουστάρετε - δεν σας γουστάρουμε: να 'ναι καλά ο Σουλτάνος Ερντογάν...




17 Μαρτίου 2018

Ο Ιβάν το ποδόσφαιρο και τα media


Βιώνουμε ένα παράπλευρο εξουσιαστικό εποικοδόμημα, με βάση στήριξης μια τερατώδη συγχώνευση των χούλιγκανς του ποδοσφαίρου με τους χούλιγκανς της δημοσιογραφίας 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 18/3/2018)

Την Τρίτη έληξε το αυτόφωρο και ο πιστολέρο της Κυριακής εμφανίστηκε. Και ζήτησε συγνώμη για τον «φόνο», δηλώνοντας «όμηρος του τελείως αρρώστου ποδοσφαιρικού κατεστημένου»… 

Πριν τον «φόνο», ο πιστολέρο ήταν ο επιχειρηματίας, μιντιάρχης και πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ Ιβάν Σαββίδης, εκλεκτό μέλος του «εξυγιασμένου», όπως το χαρακτήριζε, «ποδοσφαιρικού κατεστημένου». Πόζαρε μάλιστα ως ο βασικός εξυγιαντής του, ανάμεσα σε δύο ακόμα εκλεκτά μέλη του ποδοσφαιρικού κατεστημένου και δεδηλωμένους «εξυγιαντές», τους κκ. Μελισσανίδη και Αλαφούζο, προέδρους των ΠΑΕ ΑΕΚ και Παναθηναϊκού αντίστοιχα. Τέταρτο, εκλεκτό επίσης μέλος του ίδιου κατεστημένου, ήταν η ίδια η αρρώστια του: ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλης Μαρινάκης! Που… εξυγιάνθηκε από τον επιχειρηματία, μιντιάρχη και πρόεδρο της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Τον Ιβάν τον εξυγιαντή. 

Μέχρι που στο 90′ του ντέρμπι ΠΑΟΚ-ΑΕΚ οι γηπεδούχοι σκόραραν αλλά οι διαιτητές αποφάσισαν ότι το γκολ ήταν οφσάιντ και το ακύρωσαν. Καθιστώντας και πάλι το ποδοσφαιρικό κατεστημένο «τελείως άρρωστο». Και τότε ο Ιβάν ο εξυγιαντής έκανε ντου στο γήπεδο με το όπλο του και τους μπράβους του. Για να το… ξαναμαναεξυγειάνει… 

Ας βγούμε απ’ τον τραγέλαφο: ο Ιβάν Σαββίδης δεν είναι παρά ένας ακόμα μετασοβιετικός ολιγάρχης που βγήκε στην ευρωπαϊκή πιάτσα για να… επενδύσει. Και σαν καλός μετασοβιετικός ολιγάρχης επενδυτής, ξεκίνησε το επενδυτικό του σαφάρι στη χώρα μας με την ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρία ΠΑΟΚ… 


 ******* 

Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν ο ομόλογος, ας πούμε, του κ. Σαββίδη, ο μετασοβιετικός ολιγάρχης επενδυτής στη Αγγλία – ιδιοκτήτης της Τσέλσι Ρομάν Αμπράμοβιτς, εισέβαλλε ένοπλος στο κατάμεστο Στάμφορντ Μπριτζ στο 90′ του «ντέρμπι» Τσέλσι – Γιουνάϊτεντ, ας πούμε, επειδή οι διαιτητές αποφάσισαν ότι το γκολ της ομάδας του ήταν οφσάιντ και το ακύρωσαν: 
● O Αμπράμοβιτς θα συλλαμβανόταν επ’ αυτοφώρω!.. Από τους άνδρες του σώματος ασφαλείας που ο ίδιος πληρώνει, για να αστυνομεύουν το γήπεδο της ομάδας του!.. 
● Η ομάδα του θα υφίστατο άμεσα την τιμωρία που υποδεικνύει για αυτές τις περιπτώσεις ο αγγλικός αθλητικός νόμος: άμεσος υποβιβασμός στη Β’ κατηγορία (Championship) κλπ. κλπ. 

Τα ίδια ακριβώς έπρεπε να συμβούν και στην Τούμπα, στην περίπτωση του ένοπλου εισβολέα Σαββίδη και της ομάδας του. Και θα μπορούσαν να συμβούν: νόμοι υπάρχουν και είναι αντίστοιχα αυστηροί με τους βρετανικούς, ίσως και αυστηρότεροι. Και στο πολιτικό και στο αθλητικό επίπεδο της Δικαιοσύνης. Όμως, επί των ολιγαρχών του χρήματος, εντοπίων ή… μετασοβιετικών, σπάνια εφαρμόζονται. Ειδικά όταν οι ολιγάρχες τυγχάνει να είναι εκλεκτά μέλη του ποδοσφαιρικού κατεστημένου. Αν μάλιστα… τυγχάνει να είναι ταυτόχρονα και εκλεκτά μέλη του μιντιακού κατεστημένου, η ατιμωρησία είναι ο εκ των ων ουκ άνευ νόμος 


******* 

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο: από τη στιγμή που ο Ιβάν Σαββίδης απέκτησε τα media («το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία»» – όπως ό ίδιος, κυνικά, τα είχε χαρακτηρίσει) και προστέθηκε στους κορυφαίους μιντιάρχες της χώρας (Μαρινάκης – Αλαφούζος – Σαββίδης) που, ταυτόχρονα και αντίστοιχα, είναι ιδιοκτήτες τριών εκ των μεγαλυτέρων ελληνικών Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών, βιώνουμε ένα πρωτοφανές, παράπλευρο των πολιτειακών, εξουσιαστικό εποικοδόμημα. Το οποίο, πέρα από τον υποβόσκοντα εντός του «μπερλουσκονισμό», διευρύνει τη βάση στήριξής του σε μια τερατώδη (αλληλοσπαρασσόμενη) συγχώνευση των χούλιγκαν του ποδοσφαίρου με τους χούλιγκαν της δημοσιογραφίας: των οπαδικών στρατών των Μαρινάκη – Σαββίδη – Αλαφούζου (ως προέδρων των ΠΑΕ ΟΣΦΠ, ΠΑΟΚ και ΠΑΟ αντίστοιχα) με τους δημοσιογραφικούς «στρατούς» των ιδίων, ως καναλαρχών – μιντιαρχών. Στα πρότυπα του ποδοσφαιροδημοσιογραφικού ομίλου ΣΚΑΪ του Αλαφούζου, για να πάρουμε μια ιδέα. 

Το θλιβερό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι, ενώ προ διετίας ο «μετασοβιετικός ολιγάρχης» τόλμησε να αποκαλύψει ότι στην ελληνική πραγματικότητά τα media είναι «το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία», η συγκλονιστική αυτή δημόσια ομολογία εγκατεστημένης διαφθοράς, αντιμετωπίστηκε είτε ως αφορμή για παραπολιτικές εγκλήσεις και αντεγκλήσεις, είτε ως κοσμική γραφικότητα. Απ’ όλες τις πλευρές. Πολιτικές και μιντιακές, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων. 

Αφέθηκαν τα ΜΜΕ να απαξιωθούν απολύτως ως προϊόντα ενημέρωσης. Και να πτωχεύουν, και το ένα μετά το άλλο να κλείνουν και στη θέση τους να ανοίγουν άλλα, ίδια με τα προηγούμενα: media – ανοσοποιητικά συστήματα αλλοτρίων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων. Μέσα διαπλοκής δηλαδή. Ακριβώς όπως, κυνικά, τα αποκάλυψε ο αυτοπροσδιοριζόμενος και ως… «όμηρος του τελείως αρρώστου ποδοσφαιρικού κατεστημένου». Ο πιστολέρο της Τούμπας. Ο Ιβάν ο… εξυγιαντής.

10 Μαρτίου 2018

Η έκτη «επέλαση των αγανακτισμένων»





Καθώς τα συστημικά κυβερνοκόμματα εξακολουθούν να εφαρμόζουν με ευλάβεια τους προτεσταντικούς κανόνες δημοσιονομικής προσαρμογή, ο ευρωσκεπτικισμός χτυπάει κόκκινο, συντρίβοντάς τα.  
                                                                             
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 11/12/2018)

Δεν χρειάζεται και καμιά βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση   για να εντοπίσει και να φωτίσει κανείς τις αιτίες του ιταλικού… «κακού». Το «πρωτοφανές πολιτικό σκηνικό λαϊκιστικού χάους και πολιτικής καχυποψίας» που, σύμφωνα με τους «προοδευτικούς» Ευρωπαίους δημοσιογράφους, προέκυψε μετά τις εκλογές της 4ης Μαρτίου στη γειτονική μας χώρα, δεν είναι παρά ένα αναγνωρίσιμο, για εμάς τους Έλληνες, σκηνικό…

Θυμόμαστε όλοι, φαντάζομαι, το κύμα λαϊκής οργής κατά του τραπεζοκεντρικού ευρωπαϊκού συστήματος διακυβέρνησης που εκφράστηκε από τα «κινήματα των αγανακτισμένων». Των εκατοντάδων χιλιάδων  απεγνωσμένων από ανελέητα μέτρα λιτότητας Ευρωπαίων  πολιτών που, κατά τη τριετία 2011 – 2013, κατελάμβαναν τις πλατείες μεσογειακών μητροπόλεων στρεφόμενοι κατά των διεφθαρμένων κυβερνητικών κομμάτων – πολιτικών συστημάτων των χωρών τους. Και των διαχειριστών τους, των προθύμων – ανεξάρτητα εάν δήλωναν φιλελεύθεροι ή σοσιαλδημοκράτες – πολιτικών εκτελεστών των κελευσμάτων του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού.

Κάτι νέο, κάτι αντισυστημικό, κάτι που, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικών αρχών, θα αποσπούσε την προσοχή της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας από τους αριθμούς και θα την έστρεφε στους ανθρώπους, ήταν το συλλογικό –διαδικτυακό στην αρχή– «θέλω» αυτών των θυμικών (των «αντιπολιτικών»,  όπως τα αποκαλούν οι συστημικοί αναλυτές) κινημάτων. Ευτυχώς στην Ελλάδα υπήρξε και, κατά βάση, εξέφρασε αυτά τα κινήματα ο Αλέξης Τσίπρας, ο ολόφρεσκος ηγέτης του αντισυστημικού ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο κατ’ ελάχιστον ο ακροδεξιός  Μιχαλολιάκος και ο ανεξάρτητος αντισυστημικός κεντροδεξιός Πάνος Καμμένος. Ενώ στην Ιταλία, ελλείψει καθαρής αντισυστημικής Αριστεράς, τους «αγανακτισμένους» μονοπώλησε ο πράγματι αντιπολιτικός –έως και γραφικός – Μπέπε Γκρίλο και στην Ισπανία ο Πάμπλο Ιγλέσιας  με τους Podemos.


*******

Αυτό που προέκυψε από την «επέλαση των αγανακτισμένων»  (ας ονομάσουμε έτσι την γενικότερη αντίδραση των λαών του μεσογειακού Νότου –και όχι μόνον– κατά των συστημικών πολιτικών λιτότητας) είναι η έκτη διαδοχική, εντός πενταετίας,  εκλογική κατάρρευση ή και συντριβή, των συστημικών κυβερνοκομμάτων της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς∙ σε Ελλάδα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), Ισπανία (PSOE, Partido Popular ), Γαλλία (PS, Les Républicains ), Πορτογαλία (PSD, CDS/PP), Γερμανία (SPD, CDU) και τώρα στην Ιταλία: «Θρίαμβος του Κινήματος Πέντε Αστέρων, κατάρρευση του Δημοκρατικού Κόμματος, κομπάζουν τα ιταλικά αντισυστημικά ΜΜΕ. «Μια κυβέρνηση του Κινήματος Πέντε Αστέρων και της Λέγκας του Βορρά θα ήταν καταστροφική για την Ιταλία και την Ευρώπη», τσουβαλιάζοντας το Κ5Α με τους ακροδεξιούς οι συστημικοί αναλυτές. Και καλούν τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Φραγκφούρτη να… αποτρέψουν την «καταστροφή»

Όταν οι "άντε γαμηθείτε" του Μπέπε Γκρίλο καλούνται να κυβερνήσουν, ο εξευτελισμός του ιταλικού (και του ευρωπαϊκού) πολιτικού συστήματος γίνεται τέλειος, ήταν η πρώτη μου αντίδραση στο ιταλικό… «κακό». Αλλά το Κίνημα των Πέντε Αστέρων που σάρωσε στις Ιταλικές εκλογές και έστειλε για… πίτσα τον Ρέντζι, τον Μπερλουσκόνι, την Αριστερά και τον Πάπα, δεν είναι πια οι "άντε γαμηθείτε" του γραφικού Μπέπε Γκρίλο» αλλά, ένα ακόμα κόμμα – δημιούργημα της ανάγκης… 


*******

Η «ανάγκη» δεν είναι πια ο μηδενιστικός αντιευρωπαϊσμός, αλλά η αξιόπιστη διεκδίκηση αναθεωρήσεων των ευρωζωνικών θεσμών υπέρ των εργαζομένων. Τις οποίες ήταν αδύνατον να εμπιστευτούν οι Ιταλοί εργαζόμενοι στα διεφθαρμένα (και απολύτως αναξιόπιστα) κυβερνοκόμματα της Δεξιάς και της κεντροαριστεράς: το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Λουϊτζι Ντι Μάιο προτιμήθηκε από την πλειονότητα του ιταλικού εκλογικού σώματος με σημαία του την επαναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας και την κατάργηση της εργασιακής μεταρρύθμισης του 2014. Αλλά τις ίδιες επιλογές περιελάμβαναν κατά προτεραιότητα όλα σχεδόν τα προγράμματα όλων σχεδόν των συντετριμμένων κομμάτων των ιταλικών εκλογών∙ των PD του Ρέντσι και Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι μη εξαιρουμένων. Γιατί λοιπόν προτιμήθηκε το Κ5Α του Λουϊτζι Ντι Μάιο; Δεν αποτελεί αυτή η προτίμηση τεκμήριο αξιοπιστίας αυτού και αναξιοπιστίας των άλλων; 

Απ’ αυτή την άποψη, πράγματι, «όταν οι "άντε γαμηθείτε" του Μπέπε Γκρίλο καλούνται να κυβερνήσουν, ο εξευτελισμός του ιταλικού (και του ευρωπαϊκού) πολιτικού συστήματος γίνεται τέλειος»∙ καθώς, οι «άντε γαμηθείτε» του Μπέπε Γκρίλο (η μετεξέλιξή τους, έστω) απολαμβάνουν μεγαλύτερη αξιοπιστία από αυτήν που απολάμβαναν προ κρίσης και έχασαν κατά τη διάρκειά της τα συστημικά κυβερνοκόμματα και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί.

Και έπεται συνέχεια. Όσο η προτεσταντική ευλάβεια στους   κανόνες της δημοσιονομικής προσαρμογής παρατείνεται, οι ελπίδες για κοινωνική και οικονομική σύγκλιση  σβήνουν, ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται και πληθύνεται: οι Ιταλοί, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της βρετανικής  Express  είναι οι πρώτοι σε ευρωσκεπτικισμό Ευρωπαίοι. Δεύτεροι οι Έλληνες.



3 Μαρτίου 2018

Ηθικό πλεονέκτημα για πάντα



Τρεις βεβαιότητες και ένα ρεπορτάζ για την «υπόθεση Ράνιας Αντωνοπούλου» και το πέρασμά της από τα social media

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 3/3/2018)

Έχω τη βεβαιότητα ότι η κοινή γνώμη γνώριζε, ή ψυλλιαζόταν, ή υπέθετε ότι «η υπόθεση Ράνιας Αντωνοπούλου» (η… αποκάλυψη ότι η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας ελάμβανε το επίδομα ενοικίου που δικαιούτο – αλλά, ντροπή της που το ελάμβανε, γιατί είναι πλούσια) δεν ήταν παρά ένα ακόμα  τέχνασμα των επικοινωνιακών μηχανισμών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με στόχο το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς».

Είναι μια βεβαιότητα η οποία τεκμηριώθηκε από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατούσε στον «αέρα» των αριστερόστροφων timeline των social media κατά τη διάρκεια του πενθημέρου που «έπαιζε» το «σκάνδαλο». 

Μια άλλη βεβαιότητα, τεκμηριωμένη από την ίδια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, είναι η αντιφατική βεβαιότητα ότι ο ίδιος αριστερόστροφος κόσμος των social media – παρ’ όλο που γνώριζε, ή ψυλλιαζόταν, ή υπέθετε πως «η υπόθεση Ράνιας Αντωνοπούλου» δεν ήταν παρά ένα ακόμα τέχνασμα των επικοινωνιακών μηχανισμών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ήθελε, ή επιθυμούσε, ή ζητούσε ανοιχτά την αποπομπή της «πέτρας του σκανδάλου» από την κυβέρνηση: προφανώς επειδή θεωρούσε ότι, παρ’ όλο που η υπουργός εισέπραττε νόμιμα το επίδομα, το γεγονός ότι το εισέπραττε δεν ήταν ηθικό ούτε δίκαιο∙ συνέβαλε δε στην αποδόμηση του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς.

Η τρίτη διαδικτυακή βεβαιότητα, που ήθελε τον πρωθυπουργό να ζητά την παραίτηση της κ. Αντωνοπούλου πιεσμένος ασφυκτικά από διακεκριμένους κυβερνητικούς και κομματικούς…  followers, παρέμεινε ατεκμηρίωτη: ένα μετέωρο τρολάρισμα για πάντα.


*******

Το παράδοξο είναι ότι, ενώ το «σκάνδαλο  Αντωνοπούλου» καταγράφεται ως το πρώτο μεταξύ των πολλοστών τοιούτων (των στημένων με στόχο την αποδόμηση του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς σκανδάλων) που εξελίχθηκε και γιγαντώθηκε και, εν τέλει, διευθετήθηκε μέσω των social media, ήταν ένα παραδοσιακό «σκάνδαλο»∙ με εφημερίδα,  ρεπόρτερ και πηγή…

Είναι γνωστό ότι ή εφημερίδα είναι ο «Ελεύθερος Τύπος» και ότι ο ρεπόρτερ που αποκάλυψε ότι «η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας ελάμβανε το επίδομα ενοικίου που δικαιούτο – αλλά, ντροπή της που το ελάμβανε, γιατί είναι πλούσια…», είναι ο υπεύθυνος του εργατικού ρεπορτάζ της εφημερίδας… Παραμένει άγνωστη η πηγή του ρεπόρτερ. δεδομένου ότι ο καλός ρεπόρτερ δεν αποκαλύπτει την πηγή του. Εκτός κι αν… θέλει.

Ε, λοιπόν… θέλω και σας αποκαλύπτω ότι αξιόπιστη πηγή μου μού αποκάλυψε πως η «πηγή» του ρεπόρτερ που αποκάλυψε ότι «η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας ελάμβανε το επίδομα ενοικίου που δικαιούτο – αλλά, ντροπή της που το ελάμβανε, γιατί είναι πλούσια», είναι αξιωματούχος του υπουργείου εργασίας. Δηλαδή κυβερνητικό στέλεχος. Δηλαδή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ!..

Δεν το πιστεύω. Όχι ότι αποκλείω τα συντροφικά μαχαιρώματα  (αλλοίμονο, πενήντα χρόνια στην αριστερά είδα πολύ «αίμα»…) αλλά, στην περίπτωσή μας, μοιάζει ασύμβατη με συριζαίο  η μόχλευση του νόμιμου σε ανήθικο: εκείνο το «αλλά, ντροπή της που το ελάμβανε, γιατί είναι πλούσια», μέσα στην εν γένει «αποκάλυψη, που την καθιστούσε  άκρως τοξική για το   «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς».


*******

Όπως και να ‘χει, η «υπόθεση Ράνιας Αντωνοπούλου» πήρε, εν τέλει, τη μορφή μιας ακόμα γκεμπελικής παγίδας με "τυράκι" τον όρο "ηθικό πλεονέκτημα». Απ’ αυτές που, κατά το επικοινωνιακό δοκούν, στήνουν  τα κόμματα της αντιπολίτευσης με τη συνδρομή των ΜΜΕ που ελέγχουν: όπως η περίπτωση με τις «off shore εταιρείες για βουλευτές», προ διετίας αν θυμάστε∙ που ενώ πέρασε συναινετικά απ' τη Βουλή,  ακολούθως χαλκεύτηκε από την κορυφαία φυλλάδα της στημένης αντικυβερνητικής δημοσιογραφίας ως «κυβερνητική γκάφα». Επαναφέροντας στο προσκήνιο το θέμα της... απώλειας ή μη του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς.

Και τότε, ξαφνικά όπως και τώρα, ο δωρολήπτης της Ζήμενς, ο εντολοδόχος της τρόικας, ο αρμοστής του Σόϊμπλε, ο σφαγέας των δημοσίων υπαλλήλων, άρχισε να μιλά για το χαμένο "ηθικό πλεονέκτημα της Aριστεράς",  καταναλώνοντάς το!  

Αλλά το πραγματικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι άτρωτο, ρε φίλε… Είναι η ασύγκριτη αγωνιστική ιστορία της και η δημοκρατική – πατριωτική της κουλτούρα… Η παραδειγματική αφοσίωση των απλών ανθρώπων που την υπερασπίζονται και την υπηρετούν στις παραδοσιακές ανθρωπιστικές της αξίες.

Στο προκείμενο, η γενναία κριτική και αυτοκριτική, όπως εκδηλώθηκε στα social media, αλλά και στα κομματικά ΜΜΕ. Κι ακόμα, όπως εκφράστηκε έμπρακτα με την αντεπίθεση πολιτικού ήθους και διαφάνειας του πρωθυπουργού στην «υπόθεση Ράνιας Αντωνοπούλου»: εμείς  δεν πρόκειται ποτέ να ταυτίσουμε το ηθικό με το νόμιμο…