30 Αυγούστου 2017

Ο Λαλιώτης και η πασαρέλα της Φώφης


Οι παρασκηνιακές κινήσεις στις παρυφές του κυβερνώντος κόμματος με φόντο τον συνωστισμό υποψηφίων προέδρων ενός ανύπαρκτου «κόμματος»… 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Όλο τον Αύγουστο, η παρέμβαση Λαλιώτη στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ ήταν viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στη Χαριλάου Τρικούπη τίποτα, λες και τους κόψανε το ιντερνέτ. Μόνο μια, πολιτικά και συντακτικά, αδέξια δήλωση από τον μικρό του μαγαζιού: «Αδικεί τον Κώστα Λαλιώτη οποιαδήποτε αναφορά, η οποία έχει να κάνει με το σήμερα και προσαρμόζοντάς τον ή αναλύοντάς τον με βάση τα σημερινά δεδομένα…» και, «… η παρέμβασή του δεν έχει να κάνει με τα εσωτερικά της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ή την επικείμενη εκλογή αρχηγού…». 

Μάλιστα… Μια μύγα Δολιανών μόνο, τσίμπησε τον πασοκογενή υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Κουρουπλή όταν, την επομένη της δημοσίευσης του άρθρου Λαλιώτη, το μετέφραζε σε απλά… πασοκικά: «Δεν μπορεί η παράταξη που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να γίνει δεκανίκι της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής του κ. Μητσοτάκη. Η μόνη επιλογή της πρέπει να είναι ένα μεγάλο ριζοσπαστικό αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ». 

Μια άλλη, (Δολιανών πάλι αλλά... φιλελέ αυτή τη φορά) τσίμπησε το τμήμα ΠΑΣΟΚ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προφανώς. Εξαναγκάζοντας την επικοινωνιακή ομάδα Μοσχάτου να ξεκαθαρίσει ότι η παρέμβαση Λαλιώτη δεν αγγίζει το ΠΑΣΟΚ… Νέας Δημοκρατίας: «…Η παρέμβαση του κ. Λαλιώτη ερμηνεύθηκε ως απόλυτη σύμπλευση (ή και συμπαιγνία) με τον ΣΥΡΙΖΑ και, πάντως, όχι ως άποψη που εκφράζει το ΠΑΣΟΚ που συνεργάστηκε κυβερνητικά με τη Ν.Δ. για την έξοδο της χώρας από την κρίση»… 

Σημαία μεσίστια 

Για πολλούς ο Λαλιώτης δεν υπήρχε – φυτοζωούσε μηρυκάζοντας την πολιτική του μοναξιά, σαν τους απόμαχους της εξουσίας ήρωες, των μυθιστορημάτων του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Άλλοι τον πέταξαν νωρίς στον καιάδα της σοσιαλιστικής ανυποληψίας, δίπλα στα ζόμπι του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ. Ορισμένα εκ’ των οποίων, ειρήσθω εν παρόδω, αναστηλώθηκαν και βηματίζουν τρεκλίζοντας στην πασαρέλα της Φώφης∙ που οδηγεί στη φαντασιακή προεδρική σουίτα μιας φαντασιακής κεντροαριστεράς. 

Μόνο κάτι δικοί μας, στα κυβερνητικά πέριξ, είδαν τον Λαλιώτη όπως ακριβώς ήταν, σαν τη μοναδική σημαία του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που απέμεινε να κυματίζει – μια επιδραστική σημαία για μιαν αριστερόστροφη ανασυγκρότηση του εναπομείναντος δεξιόστροφου ΠΑΣΟΚ. – μια σημαία ευκαιρίας σε ένα συγγενές κόμμα – στήριγμα για το κυβερνητικό «μετά» του μεταμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ… 

Πράγματι, ο Λαλιώτης είναι «η μοναδική σημαία του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που απέμεινε να κυματίζει μεσίστια». Κάτι που πιστοποιήθηκε απολύτως, σαν καλοτυπωμένο αρνητικό φωτογραφίας, στο περίφημο άρθρο του. Που δεν ήταν άρθρο, μια απόπειρα ιστορικής τεκμηρίωσης της ισόβιας αριστεροσύνης του πολιτικού του πατέρα ήταν. Με τεκμήρια πολιτικής ρητορείας του ανδρός, δυστυχώς: ο Λαλιώτης μπορεί να πιστεύει – είμαι σίγουρος ότι πιστεύει – ότι ο πολιτικός μέντοράς του παρέμεινε ως το τέλος του βίου του σοσιαλιστής. Μέσα του: εμείς οι απλοί πολίτες που, ως κυβερνήτη, τον βιώσαμε, μετρήσαμε στην πράξη την απόσταση που χώριζε την εφαρμοσμένη (κυβερνητική) πολιτική του από την δημόσια σοσιαλιστική ρητορική του. Και ήταν μια απόσταση ίση με την απόσταση του σοσιαλισμού από τον καπιταλισμό… 

ΠΑΣΟΚ υπάρχει; 

Έγινε σαφές, υποθέτω, ότι το «άρθρο Λαλιώτη» δεν ήταν άρθρο αλλά «μια απόπειρα ιστορικής τεκμηρίωσης κλπ, κλπ.». Και έγινε επίσης σαφές ότι δεν ήταν μόνο «μια απόπειρα τεκμηρίωσης κλπ, κλπ.» αλλά και μια καθαρή παρέμβαση στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ με τον τρόπο που το… τοποθέτησε ο πασοκογενής υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Κουρουπλής: «Δεν μπορεί η παράταξη που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να γίνει δεκανίκι της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής του κ. Μητσοτάκη. Η μόνη επιλογή της πρέπει να είναι ένα μεγάλο ριζοσπαστικό αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ». Σαφέστερο όλων, ωστόσο, έγινε το γεγονός ότι υπάρχει Λαλιώτης! Και ότι κινείται στις παρυφές του ΣΥΙΖΑ: «Όχι μόνο υπάρχει, αλλά το θείο βρέφος θα προσφέρει στο πιάτο τη δεύτερη τετραετία στον ΣΥΡΙΖΑ», μου είπε, εμπιστευτικά, το συντροφάκι του Μαξίμου. «Φίλε μου, έχεις πολλή φαντασία», του απάντησα… «Να προσέχεις»… 

Φαντασία ίσως, μιντιακό βέρτιγκο μπορεί, ωστόσο, (σίγουρα μιλάμε) Λαλιώτης υπάρχει! Και κινείται!.. ΠΑΣΟΚ όμως υπάρχει; Όχι, λέω εγώ, και το λέω δυο – τρία χρόνια τώρα, από τότε που (ως εκλογικό σώμα) μετακόμισε και εγκαταστάθηκε στην περιοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι απέμεινε από δαύτο, ειδικά κάτι ηγετικά περιτρίμματα, τα μισά αποτελούν το… ΠΑΣΟΚ Νέας Δημοκρατίας και τα άλλα μισά, είπαμε: βηματίζουν σαν ζόμπι στην… προεδρική πασαρέλα της Φώφης. 

Ακούστε κάτι σύντροφοι του κυβερνώντος κόμματος: πολύ καλά έκανε ο Λαλιώτης και σαν τον Δον Κιχώτη «σηκώθηκε» , να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από το πατρικό του κόμμα. Προσωπικά του εύχομαι δε να τα καταφέρει, ελπίζοντας ότι... αποκλείεται. Εσείς τι λέτε;  Θα συνέφερε τον ΣΥΡΙΖΑ η αναγέννηση ενός αριστερόστροφου ΠΑΣΟΚ στα δεξιά του; Για σκεφθείτε…
  

14 Αυγούστου 2017

Τότε που κάηκαν και οι μνήμες...


Καθώς η πυρκαγιές μαίνονται στην αττική, ξαναδιαβάζω ένα κείμενο που έγραψα το 2007 όταν καιγόταν ο τόπος που γεννήθηκα…


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 


Οι φωτιές είναι ό,τι πρέπει για να γράψει, ο ρεπόρτερ, ωραία κείμενα, κείμενα μελοδραματικά, που να αγγίζουν και να ξυπνούν το ασυνείδητο. Ειδικά τούτες οι άτιμες, οι ανθρωποφάγες, οι ανίκητες φωτιές. Έτσι, τα τσουρουφλισμένα από την θλίψη μερόνυχτα της τραγωδίας, είχα την ευκαιρία να διαβάσω ωραία κείμενα για τις φωτιές που έκαψαν τους Ηλείους, τους Μεσσήνιους, τους Αρκάδες, τους Λάκωνες, τους Ευβοείς.

Όμως δεν είναι που «η μισή Ελλάδα κάηκε», έτσι γενικώς. Δεν είναι «η οικολογική ή η οικονομική καταστροφή». Δεν είναι που «χαθήκαν περιουσίες και παρθένα δάση και όμορφα χωριά». Ούτε που «κάηκαν και ξεσπιτώθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι του μόχθου και της αγροτιάς». Είναι που η καταραμένη αυτή φωτιά έκανε στάχτη Θείες μνήμες, κι Άγια μυστικά. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πύργο Ηλείας. Το πατρικό μου κτήμα, στα όρια της πόλης, μια ανάσα από Λαμπέτι, Κολύρι, Βαρβάσαινα, το ‘γλυψε η φωτιά. Είχε κάψει πριν την Κουτσοχέρα, το χωριό του πατέρα μου. Τις φτέρες, τα πουρνάρια, τις γκορτσιές, τα πεύκα και τα κυπαρίσσια, που έντυναν το ηλιοδαρμένο σώμα του φτωχού χωριού. Τις κερασιές, τις αχλαδιές, τις καρυδιές των παιδικών μου χρόνων και τις λαχταριστές μαύρες σταφίδες που, κρυφά, τρυγούσαμε απ’ τ’ αμπέλια, τα αυγουστιάτικα ακοίμητα μεσημέρια μας, τις ώρες που οι μεγάλοι έπαιρναν αμέριμνοι τον δίκαιο ύπνο τους, κάτω απ’ τον ίσκιο της μεγάλης πλατανιάς. 

Κάηκε και το πανηγύρι του Αηλιά. Με εκείνον τον λυτρωτικά απελπισμένο ήχο του ζουρνά. Που μ’ έμαθε να αισθάνομαι, μέχρι δακρύων, τα τραγούδια και τις μουσικές. Και κάηκε το αγαπημένο μου κουτσοχεραίικο γλυκό: φύλλο ανοιγμένο με τον πλάστη, σπιτικό. Μέλι, καρύδια, κανελογαρύφαλλα και πάλι απ’ την αρχή… 

Καμμένο και το λατρευτό τοπίο των πρώτων σχολικών μας εκδρομών, το δάσος του Καϊάφα: αρχαία πεύκα με πανύψηλους καμαρωτούς κορμούς, να ξεφυτρώνουν μέσα από τεράστιους αμμόλοφους, χρυσούς. Και να μας υποδέχονται με γελαστές σκιές-χάδια δροσιάς, λίγο πριν πέσουμε με την ανείπωτη λαχτάρα των παιδιών στη χρυσοπράσινη αγκαλιά της θάλασσας. 

Λέω, πως τούτη η καταραμένη η φωτιά, πάνω απ’ όλα, έκαψε μνήμες-ψυχές που σύχναζαν εκεί που τώρα, μαύρα και άραχλα αποκαϊδια έχουν απλωθεί. Μνήμες που κατοικούσαν στα καμμένα, τώρα, σπίτια του Ελαιώνα, της Μαγούλας και της Κουτσοχέρας και του Κάτω Σαμικού. Μνήμες του χρόνου, πού είχανε χτιστεί ξερολιθιά πάνω στα σπίτια των Ηλείων που καιγόντουσαν. Κι εκείνοι έμειναν μαζί τους. Να τις σώσουν απ’ τις φλόγες ή μαζί τους να καούν… 

Και κάηκαν μαζί τους! Τώρα, ακόμα κι αν τα απανθρακωμένα δάση ξαναφυτευτούν, ακόμα κι αν τα σπίτια, που εξαφάνισαν οι φλόγες, τα χωριά, ξαναχτιστούν, ακόμα κι αν οι άνθρωποι που έγιναν παρανάλωμα αναστηθούν, τίποτα πια δεν θα ‘ναι όπως παλιά…


* Κείμενο δημοσιευμένο στο ΕΘΝΟΣ το καλοκαίρι του 2007, τότε που καιγόταν ο Νομός Ηλείας...  

13 Αυγούστου 2017

Εδώ οι καλές απολύσεις!




Του Δημήτρη Κανελλόπουλου 

(Πηγή, http://www.efsyn.gr/arthro/edo-oi-kales-apolyseis)

Αυτό που συνέβη στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη είναι άνευ προηγουμένου: απέλυσαν 450 ανθρώπους μέσα σε ένα διήμερο και μάλιστα με ντροπιαστικό τρόπο, όπως λέει και η Ελενα Ακρίτα, ενώ ταυτόχρονα γλίτωναν και τις όποιες διαμαρτυρίες δίνοντας αόριστες υποσχέσεις για επαναπρόσληψη. 

«Νάτα τα ωραία!» έγραψε η κ. Ακρίτα την Πέμπτη το μεσημέρι. 

ις απολύσεις μας από τον ΔΟΛ θα παραλάβουμε από το θυρωρείο σήμερα και αύριο. Εάν κάποιος συνάδελφος είναι π.χ. άρρωστος, ο Διαχειριστής θα του τη στείλει με δικαστικό επιμελητή στο σπίτι και θα τη θυροκολλήσει - για να το μάθουν και οι γείτονες ότι μας απέλυσαν. 

Οταν η νομική υπηρεσία πρέπει να εκτελέσει μια απόλυση, χρησιμοποιεί και αυτόν τον τρόπο. Της διαπόμπευσης. Πρέπει να διασφαλίσει ότι ο παθών έλαβε γνώση του εξωπετάγματός του από μια επιχείρηση, ώστε να μην έχει πλέον καμιά υποχρέωση απέναντί του από μια συγκεκριμένη ημερομηνία και μετά" 

Ετσι είναι τα μνημόνια, έτσι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες των Media. Κρατά το Mega ανοιχτό ο κόσμος του δουλεύοντας απλήρωτος για ένα 12μηνο; Ουδεμία ανταπόκριση από τους ιδιοκτήτες του. Κλείνει ο «Πήγασος» («Εθνος», «Ημερησία» κ.ά.) με τους εργαζόμενους να χάνουν δεδουλευμένα και αποζημιώσεις; Εξαφανισμένος ο Φώτης Μπόμπολας. Απολύονται τώρα 450 άνθρωποι στον ΔΟΛ; Τσιμουδιά από όλους, ΜΜΕ και κόμματα, ενώ ο Ψυχάρης κάνει τις διακοπές του. 

Είναι και ο νέος του ιδιοκτήτης βλέπετε που διαθέτει μεγάλο ειδικό βάρος. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, στο όνομα του οποίου πίνουν πολλοί νερό. Εδώ τα βρήκε μαζί του μέχρι και ο Γιάννης Αλαφούζος, ιδιοκτήτης του (αντίπαλου) ΣΚΑΪ και ιδιοκτήτης του (αντίπαλου) Παναθηναϊκού. 

Καλά του τα έψαλαν του Αλαφούζου από τη Θύρα 13 με ανακοίνωση: «Σου έχουμε πει πως στον Παναθηναϊκό μας δεν αρμόζουν συμμαχίες ούτε με νέους χαλίφηδες, γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το συμφέρον της δικής τους ομάδας, ούτε βέβαια με τον κύριο εκφραστή του βόθρου, την ομάδα του λιμανιού, που είναι η αιτία όλων των δεινών του ελληνικού ποδοσφαίρου και της απαξίωσης της ομάδας μας». 

Τα προεδρικά media 

Νέος ισχυρός άνδρας του ελληνικού Τύπου -και με τη βούλα πλέον- ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Και δεν είναι μόνο τα media που διαθέτει ή «επηρεάζει» («Βήμα», «ΝΕΑ», «Ελευθερία του Τύπου», «Παραπολιτικά», Βήμα FM, Παραπολιτικά 90.1, Mega κ.ά.). Εχει και δική του εκτυπωτική μονάδα. Είναι και μεγαλομέτοχος στο πρακτορείο διανομής Τύπου «Αργος» μέσα από το οποίο μοιράζεται η συντριπτική πλειονότητα των εφημερίδων και περιοδικών. 

Αληθινός βαρόνος των Media. Και όχι μόνο. Είναι ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού. Ανθρωπος του περιβάλλοντός του ήταν ο δήμαρχος Πειραιά. Σταθερός συμπαραστάτης είναι ακόμα και του Μητροπολίτη Πειραιά με τις γνωστές απόψεις. Αφήστε δε την οικογένεια Μητσοτάκη με τις κουμπαριές και την... αμοιβαία εκτίμηση. Ο Ελληνας Μπερλουσκόνι. 

Στο θέμα του ΔΟΛ ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν έχει παρουσιάσει ακόμα τα σχέδιά του. Από προχθές ανεστάλη η έκδοση των εφημερίδων του Συγκροτήματος και σύμφωνα με πληροφορίες «Τα Νέα» προγραμματίζεται να επανακυκλοφορήσουν στις 21 Αυγούστου και «Το Βήμα» στις 27. 

Με πρωτοσέλιδο άρθρο τους «Τα Νέα» προσπάθησαν να δώσουν το στίγμα της επόμενης ημέρας: «Η νέα εποχή για “Τα Νέα”, “Το Βήμα” και τα άλλα μέσα ενημέρωσης του Οργανισμού θα ξεκινήσει εντός ολίγων ημερών ώστε με ασφάλεια να κινηθεί στο μέλλον. Ανήκουν εύσημα και αναγνώριση σε όσους έφεραν όρθιο τον ΔΟΛ έως εδώ και είναι πολλοί, αλλά πρωτίστως η τιμή ανήκει στους χιλιάδες των αναγνωστών μας που μας στήριξαν σε όλες τις εποχές». 

 Ερωτήματα 

Ανήκουν εύσημα και αναγνώριση σε όσους έφεραν όρθιο τον ΔΟΛ έως εδώ, λοιπόν, όπως λέει το άρθρο, σύμφωνοι, αλλά μένει να δούμε αν θα τους τα δώσουν αυτά τα εύσημα. Πόσους θα επαναπροσλάβουν στη νέα εταιρεία στην οποία πέρασε ο ΔΟΛ (Alter Ego); Πότε θα γίνει αυτό και κάτω από ποιους εργασιακούς και οικονομικούς όρους; 

Ουδείς δίνει απαντήσεις προς το παρόν. Κάτι αοριστολογίες μόνο από τους δύο διευθυντές, τον Παναγιώτη Λάμψια των «Νέων» και τον Αντώνη Καρακούση του «Βήματος». «Δυο γάμους και 35 χρόνια αργότερα, ήρθε η μέρα που -όχι με δική μου θέληση- πρέπει να κάνω ό,τι ήθελε να κάνει ο Γουόλτερ Ματάου στην ταινία “Πρώτη Σελίδα” του Μπίλι Γουάιλντερ: να εγκαταλείψω την εφημερίδα. 

Οχι όμως γιατί βρήκα το νέο έρωτα της ζωής μου. Αλλά γιατί το καράβι με τα γεμάτα αμπάρια έμπασε νερά, μισοβυθίστηκε και πρέπει να επισκευαστεί», έγραψε ο δικαστικός ρεπόρτερ του ΔΟΛ Νίκος Μάστορας. «Δεν ξέρω, όπως κανείς μας δεν ξέρει ακόμα, αν αύριο θα επιστρέψουμε εδώ». 

Ο ΔΟΛ που κυριάρχησε έναν αιώνα στον εγχώριο Τύπο, άλλοτε αρνητικά και άλλοτε θετικά, μπήκε ήδη σε άλλη εποχή και μην έχετε καμία αμφιβολία πως αυτή δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με την προηγούμενη.

8 Αυγούστου 2017

Όταν οι δημοσιογράφοι σκότωναν μύγες




Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής


Λένε πως τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα παραδοσιακό...  Fake news... 

Όταν μπήκα στο γραφείο, δύο συνάδελφοι σκότωναν μύγες. Κρατούσαν στα χέρια τους από μια εφημερίδα ο καθένας και σκότωναν μύγες! Το θέαμα ήταν εξωπραγματικό. Σουρεαλιστικό. Σπάνιο

Οι μύγες είναι πια σπάνιο είδος στην Αθήνα. Πιο σπάνιο είναι να δεις ανθρώπους να τις σκοτώνουν. Κι όταν οι άνθρωποι που τις σκοτώνουν είναι δυό δημοσιογράφοι σε ένα γραφείο εφημερίδας, το θέαμα είναι εξωπραγματικό, σουρεαλιστικό, σπάνιο…

Κάποιοι άλλοι βλέπουν τους ανθρώπους σαν μύγες. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί και τα μέλη των κυβερνήσεών τους. Που απέδειξαν πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να "σκοτώνουν" ανθρώπους (αν συμφωνείτε μαζί μου ότι οι Έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι είναι άνθρωποι) όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες.

Ελάχιστοι είναι οι πολιτικοί ηγέτες που ενοχλούνται όταν άλλοι πολιτικοί ηγέτες σκοτώνουν ανθρώπους όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες, κάτι που, μετά τον πόλεμο του Μπους κατά του Ιράκ, αποδείχτηκε και με τον "εμφύλιο" στη Συρία. Γενικά, οι πολιτικοί ηγέτες ενοχλούνται περισσότερο απ’ τις μύγες παρά από τους άλλους πολιτικούς ηγέτες. Ακόμα κι αν αυτοί σκοτώνουν ανθρώπους όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες.

Όταν μπήκα στο γραφείο, δυο συνάδελφοι σκότωναν μύγες. Δεν τους ρώτησα γιατί τις σκοτώνουν. Ποτέ δεν ρωτάω τους δημοσιογράφους γιατί σκοτώνουν μύγες. Παρ’ όλο που γνωρίζω ότι οι μύγες τους ενοχλούν λιγότερο από τους πολιτικούς.

Ναι, το θέαμα των δυο συναδέλφων (να κρατούν από μια εφημερίδα ο καθένας και να σκοτώνουν μύγες σ ’ένα δημοσιογραφικό γραφείο ένα  καλοκαιριάτικο μεσημέρι) ήταν εξωπραγματικό. Αλλά και οικείο. Τόσο εξωπραγματικό, όσο το θέαμα ενός δημοσιογράφου που ενοχλεί τους πολιτικούς περισσότερο από μια μύγα. Και τόσο οικείο όσο το θέαμα ενός πολιτικού που «ενοχλεί»τους δημοσιογράφους λιγότερο από μια μύγα.