Στα πρόθυρα …κεντροαριστερής κρίσης

Οι συνέπειες της κρίσης στη διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου στην ΕΕ και στη χώρα μας 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Αν η χρεωκοπία της εταιρείας της Γουόλ Στριτ Λήμαν Μπράδερς και η αναγκαστική εξαγορά της Μέρριλλ Λυντς υπήρξαν τα πρώτα σημάδια κατάρρευσης του καπιταλισμού, γκρεμίζοντας το μεγάλο ψέμα του νεοφιλελευθερισμού για το υποτιθέμενο «αλάνθαστο» της «ελεύθερης αγοράς» σαν χάρτινο πύργο, η ελληνική Οδύσσεια 2010 – 2017 είναι το κοινωνικοπολιτικό κρεσέντο του δράματος. Ή μήπως το ντιμινουέντο; Κανείς δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, σίγουρος: το μόνο σίγουρο είναι ότι το ελληνικό δράμα είναι μέρος του ευρωπαϊκού δράματος και ότι το ευρωπαϊκό δράμα είναι μέρος του παγκόσμιου δράματος. Και ότι το δράμα ξεκίνησε από τη χρεωκοπία της εταιρείας της Γουόλ Στριτ Λήμαν Μπράδερς και την αναγκαστική εξαγορά της Μέρριλλ Λυντς. 

 Από τότε, ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια καταστροφή που όμοιά της έχουμε να δούμε από την εποχή του Μεγάλου Κραχ. Και αισθάνεται ότι αυτό που αποκαλύπτεται με τη διεθνή κρίση, μ’ αυτή την καταστροφή, δεν είναι απλώς η αδιαφορία, η ανικανότητα και η απληστία της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, αλλά η αποτυχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού – ενός οικονομικού και πολιτικού συστήματος που θυσιάζει αλύπητα τις κοινωνικές ανάγκες στον βωμό του κέρδους και του προσωπικού πλουτισμού. Την Πολιτική υπέρ της Οικονομίας, τη Δημοκρατία υπέρ της Δικτατορίας των Αγορών… 

Το τελευταίο (τη θυσία της Πολιτικής υπέρ της Οικονομίας – της Δημοκρατίας υπέρ της Δικτατορίας των Αγορών) το εμπεδώσαμε καλύτερα (!) από κάθε λαό του κόσμου εμείς οι Έλληνες. Υπό την έμπνευση και την ηγεμονία του γερμανικού πολιτικού πυρήνα των εκφραστών της ευρωπαϊκής (και παγκόσμιας) οικονομικής ελίτ. Και υπό την επιτροπεία των κοινών ευρωαμερικανικών «Θεσμών». 

Στο μίξερ του συστήματος 

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η πολιτική καταστροφή επήλθε ραγδαία, φαντασμαγορικά: μέσα σε μια εικοσαετία, φιλελευθερισμός και σοσιαλισμός μπήκαν στο μίξερ του συστήματος, αλέστηκαν, μεταλλάχθηκαν σε δύο αποχρώσεις του νεοφιλελευθερισμού, ένα άθλιο κουίζ για τα μάτια του κόσμου: Κώστας Σημίτης – Κώστας Καραμανλής, Νικολά Σαρκοζί – Φρανσουά Ολάντ, βρείτε… ομοιότητες και διαφορές. Πόσο ν’ αντέξει αυτή η κοροϊδία; 

Με την έλευση της κρίσης στην ευρωζώνη, τα μνημόνια σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρο, την… δημοσιονομική λιτότητα σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία και τις λοιπές χώρες της ΕΕ, ο κόσμος κατάλαβε, οργίστηκε, αντέδρασε και «χτύπησε» βίαια και εκδικητικά, συντρίβοντας τα μεταλλαγμένα κυβερνοκόμματα – αλλάζοντας θεαματικά τον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη. Δύο από τα μεγαλύτερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ – Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα) εξαφανίστηκαν στην κυριολεξία – άλλα φθίνουν διαρκώς, ενώ τα κόμματα της ευρωπαϊκής δεξιάς συρρικνώθηκαν (Ελλάδα – Γαλλία) και συρρικνώνονται: στη Γαλλία, οι Ρεπουμπλικανοί πέτυχαν την τελευταία στιγμή την ‘επιβίωσή’ τους από την επέλαση του νεοπαγούς En Marche! του Μακρόν, στην Ισπανία το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι ‘τρέμει’ την ενδεχόμενη συνεργασία Σοσιαλιστών και ριζοσπαστών (Podemos), οι Συντηρητικοί της Τερέζα Μέι ‘στεγνώνουν’ από την ανομβρία του Brexit, η ιταλική Δεξιά επιβιώνει ανάμεσα στα ζιζάνια των λαϊκιστών τύπου Γκρίλλο και την αναιμική επάνοδο στο πολιτικό προσκήνιο του Ματέο Ρέντσι… 

Η Φώφη και οι άλλοι 

Τώρα, τα περιτρίμματα του συντετριμμένου Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος προσβλέπουν σ’ ένα συνέδριο που θα… «αναβαπτίσει το μεταλλαγμένο Parti Socialiste σε πολιτικό σχηματισμό του 21ου αιώνα». Με λιγότερη, πάντως, έπαρση και αμετροέπεια από εκείνη των περιτριμμάτων του δικού μας ΠΑΣΟΚ, της πρόεδρου του Φώφης Γεννηματά ιδιαίτερα. Που, μετά το δικό της (για το… χατίρι της στην κυριολεξία), συνέδριο… αναβάπτισης στην ΠΑΣΟΚ – ανυπαρξία, πήρε από τα μούτρα τον Έλληνα πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή σε μα συνέντευξή του, σε ερώτηση δημοσιογράφου… τόλμησε να είναι θετικός απέναντι σε μια πιθανότητα εκλογικής συνεργασίας αν και όταν, κλπ, κλπ. 

Ωστόσο, από την ίδια στήλη, είχαμε αναρωτηθεί για την χρησιμότητα της συγκεκριμένης κίνησης Τσίπρα δεδομένου ότι οφείλουμε να δούμε αυτό που όλος ο (πλην ΠΑΣΟΚ) κόσμος βλέπει, ότι η «κεντροαριστερά» αγαπάει ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ… «κεντροαριστερά» (ότι η πλειονότητα των Ελλήνων που στήριζαν ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια ΠΑΣΟΚ αλλά ΣΥΡΙΖΑ), πράγμα που, κατά κάποιον τρόπο, εξηγεί το γεγονός ότι «το ΠΑΣΟΚ παραμένει ουρά της παραλυμένης δεξιάς του Κυριάκου Μητσοτάκη»: αν το κάνει, αν διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά, φοβάται ότι θα αφομοιωθεί από την Αριστερά. Και, όπως… συμφωνήσαμε, «αυτή τη στιγμή, Αριστερά (και κεντροαριστερά) είναι ο ΣΥΡΙΖΑ». 

 Έτσι εξηγείται η υστερική αντίδραση της κ. Γεννηματά προς το… «φλερτ του Τσίπρα». Ότι «προϋπόθεση της για την αναγέννηση της κεντροαριστεράς που… αγαπήσαμε είναι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» και ότι «για να βγει η χώρα από την κρίση πρέπει να ηττηθεί ο δικομματισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ»…