27 Δεκεμβρίου 2016

Όταν ο Αλέξης φωτογράφισε τον Σόϊμπλε


Ο Σόϊμπλε πήρε τη θέση «κατηγορούμενου» στο πρωθυπουργικό απόφθεγμα, γιατί στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων είναι, πράγματι, κατηγορούμενος.  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Η αλήθεια είναι ότι θα ταίριαζε καλύτερα να το έχει πει ένας διακεκριμένος ψυχαναλυτής. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, ας πούμε, για τον Αδόλφο Χίτλερ. Ή ο Ζακ Λακάν, για κάποιους άφρονες μεταπολεμικούς Αμερικανούς προέδρους. Αυτούς που έκαιγαν τον κόσμο με βόμβες ναπάλμ. μεταβάλλοντας τις ΗΠΑ σ’ αυτό το απεχθές υπερατλαντικό «κράτος του κακού. Όμως το είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Και ανεξάρτητα αν το είπε για τον Σόϊμπλε ή για τον… Χατζηπετρή, το απόφθεγμα πήρε την υπόσταση μιας γενναίας ελληνόφωνης λεζάντας, κάτω από μια φωτογραφία του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε: ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών στο αναπηρικό καροτσάκι του, με παγωμένη τη μάσκα του αυταρχικού μυαλοπώλη στη φάτσα, ως συνήθως. Κι από κάτω να γράφει: «Όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας τους, ούτε της Ευρώπης ούτε του κόσμου»… 

Ανεξάρτητα από όσα μικροπολιτικά και παραπολιτικά ή μικροθεσμικά και παραθεσμικά ακολούθησαν το εν λόγω απόφθεγμα του Αλέξη Τσίπρα εντός και εκτός της χώρας, η πεμπτουσία του έπεσε σαν μια σταγόνα βάλσαμο στις ψυχές των απλών Ελλήνων. Ακριβώς όπως το έκτακτο βοήθημα προς τους μικροσυνταξιούχους που προηγήθηκε. Ως εκ τούτου, στους αντιδρώντες Σοϊμπλόφιλους κάθε πολιτικής κατηγορίας και προέλευσης, θα ταίριαζε μια παράφραση του διάσημου πια, πρωθυπουργικού αποφθέγματος: «Όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους δεν μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τους, ούτε η Ευρώπη ούτε ο κόσμος»… 

 Η προσωποποίηση του κακού 

 Ο Σόϊμπλε πήρε τη θέση του «κατηγορούμενου» στο απόφθεγμα του Αλέξη Τσίπρα, γιατί στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων είναι ο κατηγορούμενος. Η προσωποποίηση του κακού που μας κατατρύχει και μας ταπεινώνει: «Βλέπουμε τον Σόϊμπλε σαν τον σκατόψυχο σαιξπηρικό δανειστή Σάϊλοκ», μου είχε πει παλαιότερα, ένας εξαίρετος Έλληνας ψυχαναλυτής: «θα σου δανείσω, αλλά θέλω ένα κομμάτι από τη σάρκα σου… Και τον σιχτιρίζουμε. Και τον περιγελούμε. Και τον οικτίρουμε…» 

Πράγματι, οι Έλληνες οικτίρουν τον Σόϊμπλε. Όχι (μόνο) για την σωματική αναπηρία του, αλλά για την ευκρινή ψυχική σκιά της. Που αδυνατεί να κρύψει τους λεκέδες του βίου και της πολιτείας του… Τότε που μια αυτοκτονία και μια συγνώμη σφράγισαν το σκάνδαλο του μαύρου χρήματος που εισέρρευσε στο ταμείο των Χριστιανοδημοκρατών, ας πούμε: τότε που ο υπεύθυνος οικονομικών και προϋπολογισμού της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, Βολφγκανγκ Χίλεν, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του δίπλα σε μια επιστολή, στην οποία ο αυτοχειριασμός του αποδιδόταν σε οικογενειακούς λόγους. Και λίγο πριν, στο ιστορικό ημικύκλιο του Ραϊχσταγκ, ο ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, με τη φράση «λυπούμαι και ζητώ συγνώμη», αναγνώριζε ότι εψεύσθη όταν αρνήθηκε ότι είχε δεχθεί παράνομη «δωρεά» 100.000 μάρκων από έναν έμπορο όπλων… 

Θα μας… τιμωρήσει 

Ο Σόϊμπλε, επίσης, λυπάται τους Έλληνες. Μ’ εκείνη τη λύπη που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, προφανώς: ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε είναι γέννημα και θρέμμα της παραδοσιακής γερμανικής σκέψης, που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, του δόγματος των δογμάτων και, «το δόγμα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια ρητή απαγόρευση της σκέψης», εξηγεί ο Βαυαρός Λούντβιχ Φόιερμπαχ. Καταλάβαμε: ο Σόϊμπλε λυπάται τους Έλληνες γιατί σκέπτονται, παραβιάζοντας τους «κανόνες». Και είναι ανένδοτος! Θα τους τιμωρήσει… 

«Με την Ελλάδα, ο Σόιμπλε έχει μια εμμονή», επιβεβαιώνει ο Στέλιος Κούλογλου στο ΑΠΕ – ΜΠΕ: θέλει να την κάνει να υποφέρει, γιατί πιστεύει ότι «αν υποφέρεις, στο τέλος γίνεσαι πιο δυνατός». Αφ’ ετέρου, η ασυμφώνητη παροχή επιδόματος «του δίνει τη δυνατότητα να ξαναβάλει το θέμα του Grexit και της αναδιαμόρφωσης της ευρωζώνης σε ένα πιο κλειστό σύστημα πλουσίων χωρών του βορρά, με χώρες πρώτης και δεύτερης διαλογής. Οι τελευταίες θα έχουν ρόλο αποικίας με φτηνό εργατικό δυναμικό (…). Πιστεύω ότι ο Σόιμπλε θέλει να ανατρέψει την κυβέρνηση», καταλήγει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. 

Πάλι; αναρωτιέσαι. Ναι, πάλι: «ιδιαίτερα, το θέμα του συνταξιοδοτικού επιδόματος που αποφάσισε η κυβέρνηση ενόχλησε το Βερολίνο, γιατί μπαίνει στον πυρήνα της αντίθεσης». Βλέπετε, ο Σόιμπλε επαναλαμβάνει συνεχώς ότι οι Έλληνες παίρνουν 800 και 1.000 ευρώ σύνταξη, ενώ οι Σλοβάκοι και οι Βούλγαροι 300 και 200... Εκεί θέλει να μας πάει κι εμάς. Ευτυχώς που στην τελευταία πράξη του euro – δράματος απομονώθηκε, έχασε τον έλεγχο. Και μόνο κάτι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, κάτι βαριά διαταραγμένοι απέμειναν να τον στηρίζουν. Είπαμε: Όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους δεν μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τους, ούτε η Ευρώπη ούτε ο κόσμος»…

20 Δεκεμβρίου 2016

Ο τρόμος πάνω στα ερείπια του κακού


Αντί μιας παγκοσμιοποίησης της αλληλεγγύης βιώνουμε την παγκοσμιοποίηση του κυνισμού, της περιφρόνησης προς τον άνθρωπο. 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Μου άρεσε πολύ ο Μπερντ Ρίξινγκερ του Die Linke. Όχι επειδή είναι ο Μπερντ Ρίξινγκερ του Die Linke αλλά επειδή είναι ο Γερμανός πολιτικός που, από το Βήμα του Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο Βερολίνο, είπε στον Γερμανό υπουργό οικονομικών τα πράγματα με το ελληνικό όνομά τους. Όπως θα του τα ‘λεγε ο μέσος Έλληνας, θέλω να πω. Και μάλιστα στα Γερμανικά: «Είναι αποκρουστικό το πώς αναμιγνύεστε, κύριε Σόιμπλε, στις υποθέσεις του εκλεγμένου ελληνικού κοινοβουλίου». 

Συνεχίζοντας ο Μπερντ Ρίξινγκερ θύμισε ότι ήταν η γερμανική κυβέρνηση, η οποία εξεβίασε (τον Ιούλιο του 2015) τη δημοκρατικά εκλεγμένη αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας: «Τώρα ο κ. Σόιμπλε απειλεί και πάλι τη δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση. (……) Στην Ευρώπη της ανταγωνιστικότητας είναι προτιμότερο να παγώνουν και να πεινάνε τα Χριστούγεννα 1,6 εκατ. συνταξιούχοι στην Ελλάδα, παρά να το επιτρέψει ο κύριος Σόιμπλε ένα εφάπαξ δώρο των Χριστουγέννων περίπου 380 ευρώ»… 

«Αυτό είναι το αντίθετο της Ευρώπης της αλληλεγγύης! Είναι κυνικό και περιφρονητικό προς τον άνθρωπο», έκλεισε την φιλελληνική του αναφορά ο Μπερντ Ρίξινγκερ… Σκέφτηκα πως θα μπορούσε άνετα να γενικεύσει, να πει ότι αυτό που ζούμε, αυτό που βιώνει ο κόσμος ολόκληρος, είναι το αντίθετο της παγκοσμιοποίησης της αλληλεγγύης, είναι η παγκοσμιοποίηση του κυνισμού, της περιφρόνησης προς τον άνθρωπο. 

Όλα είναι παγκόσμια 

Είναι Χριστούγεννα του 2016 και ο κόσμος, η ανθρωπότητα, η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών, βιώνει την παγκοσμιοποίηση του καπιταλιστικού κυνισμού, την διεθνοποίηση της συστημικής περιφρόνησης προς τον άνθρωπο: «Η δημοκρατία στην Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση διότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός καταστρέφει την κοινωνική της βάση», εκτιμά η ευρωπαϊκή Αριστερά. Αλλά δεν είναι η Δημοκρατία στην Ευρώπη, είναι η Δημοκρατία στον κόσμο που βρίσκεται σε κρίση. Και ναι, είναι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ο βασικός υπαίτιος της κρίσης αλλά ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δεν καταστρέφει απλά την κοινωνική βάση της δημοκρατίας στην Ευρώπη∙ καταστρέφει το θεσμικό εποικοδόμημα της Δημοκρατίας παντού στον κόσμο. Και αυτοκαταστρέφεται: 
● Τρομοκρατικό χτύπημα στη χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου με 9 νεκρούς και 50 τραυματίες 
● Εκτέλεση εν ψυχρώ του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα: «Μην ξεχνάτε το Χαλέπι», φώναξε ο δολοφόνος. (Η Αλ Νούσρα απειλεί τους Ρώσους πρεσβευτές σε ολόκληρο τον κόσμο)
● Ένας νεκρός και 3 τραυματίες στο ισλαμικό κέντρο της Ζυρίχης – κόκκινος συναγερμός στην Ελβετία 
● Μεγάλη αντιτρομοκρατική επιχείρηση στις Βρυξέλλες: αποκλείστηκε η συνοικία Σάερμπεκ όπου είχε βρει καταφύγιο ο μακελάρης του Παρισιού, Σαλάχ Αμπντεσλάμ… 

Όλα αυτά και άλλα τόσα μέσα σ’ ένα φρικτό παγκόσμιο εικοσιτετράωρο – μια χριστουγεννιάτικη μέρα του 21ου αιώνα: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα, είναι η εποχή των τεράτων», θα επαναλάμβανε τον εξαιρετικά περιεκτικό χαρακτηρισμό του (για την εποχή που άρχιζε με τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο), αν ζούσε, ο Γκράμσι. 

Το «έκτρωμα» 

«Η Αριστερά υποτίμησε τον κίνδυνο, ο οποίος προέρχεται από τις κρίσεις του καπιταλισμού τις δεκαετίες του '30 και του '20 και έμαθε από αυτό το λάθος», υποστηρίζει ο Ρίξινγκερ και, προφανώς, δεν είναι μόνος του σ’ αυτή τη βεβαιότητα. Ωστόσο υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν ως εκτρωματική την «παγκόσμια απόπειρα αντίστασης των λαϊκιστών στην παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελευθερισμού". Και βάζουν μέσα στο «έκτρωμα» και την Ευρωπαϊκή Αριστερά: αυτό το «τσουβάλιασμα» που λέγαμε, τη στρέβλωση του ορισμού του λαϊκισμού, που είναι «ο βιασμός της Δημοκρατίας, η έκφραση ενός συστημικού φασισμού». Και τι να πούμε για τα τέρατα που συναντάμε σήμερα και τα οποία θρέφονται από τα τεχνοκρατικά όνειρα για μια κοινωνία με γενετικά ελεγχόμενο πληθυσμό; 

Αν μη τι άλλο, ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς αν ενστερνιστούμε την άποψη των ιστορικών ότι ενδιαφέρουσες είναι οι εποχές αναταραχών, πολέμων και σύγκρουσης για την εξουσία, με βαριές συνέπειες για εκατομμύρια αθώους ανθρώπους. Στο ευρωπαϊκό – κοινωνικό επίπεδο, όπως τα έλεγε ο Σλαβόϊ Ζίζεκ: «Σήμερα, μετά από δεκαετίες κοινωνικού κράτους (ή μάλλον υπόσχεσης κοινωνικού κράτους), κατά τις οποίες τα μέτρα λιτότητας περιορίζονταν σε σύντομες περιόδους και συνοδεύονταν από την υπόσχεση ότι τα πράγματα σύντομα θα επέστρεφαν στην ομαλότητα, εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο κατά την οποία η κρίση – ή μάλλον ένα είδος οικονομικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης – μαζί με την ανάγκη κάθε είδους μέτρων λιτότητας (περικοπές επιδομάτων, συρρίκνωση της δωρεάν παιδείας και υγείας, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας κ.α.) γίνονται μόνιμες, σταθερές της καθημερινότητας, ένας νέος τρόπος ζωής. Γενικότερα, ως παγκοσμιότητα, βιώνουμε «αυτή την προβληματική κατάσταση, όπου βλέπουμε το Κακό να χορεύει πάνω στα ερείπια του Κακού*»… 

*Απόφθεγμα του Αλαίν Μπαντιού

17 Δεκεμβρίου 2016

Το Πρώτο θέμα υποκινεί το μίσος




Της Άντας Ψαρά (efsyn.gr*)

Η μισαλλόδοξη και ρατσιστική φυλλάδα Πρώτο Θέμα κυκλοφορεί την Κυριακή με «ρεπορτάζ» για τον Αφγανό που σκότωσε τη Γερμανίδα φοιτήτρια και τίτλο «Ψάχνουν και για δεύτερο φόνο τον Αφγανό του Παρασκευόπουλου». 

Τον τόνο φυσικά εδώ και μέρες τον έχουν δώσει όλα τα σκανδαλοθηρικά κίτρινα ακροδεξιά έντυπα, ξεπερνώντας σε ρατσιστικό οίστρο ακόμα και τη ναζιστική οργάνωση. Άραγε τι έχει να πει τώρα για όλο αυτό το φασιστικό αίσχος ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σαμαρά που τόσο απερίσκεπτα απέδωσε σε ένα επιεικέστερο νόμο αλλά και στον ίδιο το συνάδελφό του π. υπουργό, την ευθύνη για το ότι ένας κρατούμενος (που επρόκειτο ούτως ή άλλως να αποφυλακιστεί λίγους μήνες αργότερα) διέφυγε από τις αρχές και διέπραξε ένα φρικτό έγκλημα σε άλλη χώρα; Πώς δικαιολογεί ο κ. Χ. Αθανασίου την υποτιθέμενη απέχθειά του στον λαϊκισμό, όταν υποθάλπει στην ουσία τις επικίνδυνες αυτές γενικεύσεις και τον βίαιο ρατσιστικό λόγο που διατυπώνεται στα έντυπα, στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και στις ιστοσελίδες του μίσους; Δεν είναι μακριά άλλωστε η ημέρα που μετά την άγρια δολοφονία ενός συμπολίτη μας, έγιναν τα βίαια τυφλά πογκρόμ της Χρυσής Αυγής στους δρόμους με θύμα ένα αθώο 19χρονο Αφγανό. 

Πόσο ακόμα θα πρέπει να δηλητηριάζεται με μίσος η ελληνική κοινωνία με την υπηκοότητα τού κάθε εγκληματία ή με τη θρησκεία του - κι όχι με την πράξη του, είτε αυτός είναι Έλληνας είτε αλλοδαπός;

 *(http://www.efsyn.gr/arthro/proto-thema-ypokinei-misos)

14 Δεκεμβρίου 2016

Χρυσή Αυγή: το τρισυπόστατο εκκρεμές


Με αφορμή την παρέμβαση Παρασκευόπουλου και τους ακόλουθους αντιφασιστικούς πομφόλυγες  

Γραφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μερικές φορές κάποιες φράσεις θα ήταν υπέροχες αν εκφέρονταν μέσα σε άλλα συμφραζόμενα. Έτσι, εκείνη η διατύπωση του Νίκου Παρασκευόπουλου σχετικά με την κοινοβουλευτική τάξη, «τα κόμματα οφείλουν να δέχονται έμπρακτα την υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας», είναι εντελώς ανακριβής∙ αφορά σε μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση: το συμφραζόμενο «Χρυσή Αυγή» στην επίδικη φράση δεν είναι κόμμα, μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση είναι. Που συμμετέχει πλήρως στις κοινοβουλευτικές λειτουργίες. Λες και είναι κοινοβουλευτικό κόμμα που υπάγεται έμπρακτα στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Ενώ είναι μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση. Ή όχι; 

Κανένας εκ των φορέων που υπάγονται έμπρακτα στους θεσμούς της Δημοκρατίας δεν απαντά αν η Χρυσή Αυγή είναι πολιτικό κόμμα ή εγκληματική οργάνωση: το πολιτικό σύστημα, η Βουλή, τα κόμματα, την έχουν αποδεχτεί ως νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα. Και συνδιαλέγονται μαζί της εντός αλλά και εκτός Βουλής, (περίπτωση ΕΡΤ και Καστελόριζου) στο δε επικοινωνιακό πεδίο την αντιμετωπίζουν σαν ναζιστική εγκληματικά οργάνωση. Όσο για τα ΜΜΕ, τα τηλεοπτικά ιδιαίτερα, την πουλούν και την αγοράζουν∙ πότε σαν αδικημένο πολιτικό κόμμα πότε σαν ναζιστική εγκληματική οργάνωση, με γνώμονα τις διαπλεκόμενες πολιτικές ισορροπίες και τις μετρήσεις της AGB… Ακόμα και ο εισαγγελέας Ντογιάκος, στο σχετικό πόρισμά του, χρειάστηκε 700 σελίδες για να μας… ξεκαθαρίσει ότι η Χρυσή Αυγή είναι «εγκληματικής οργάνωση , η οποία στη συνέχεια έλαβε τη μορφή πολιτικού κόμματος»… 

 Αντιφασιστικοί πομφόλυγες 

Και ήρθε εκείνη η μνημειώδης φωτογραφία… εθνικής σύμπνοιας, Καμένος – Βίτσας - Κασιδιάρης με τα στήθη προτεταμένα ενάντια στην αρπακτική γείτονα… Προφανώς μεν, αφελώς δε, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ προσέλαβε την παρουσία του τελευταίου υποκειμένου του ενσταντανέ, ως πιθανό «βήμα εκδημοκρατισμού της Χρυσής Αυγής». Και όχι ως σημείο κυβερνητικής πολιτικής σύγχυσης, που ήταν. Και βγήκε ο άνθρωπος – δημοκρατία έχουμε – και έκανε τις προτάσεις του: «Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη» … 

Οι αντιναζί πομφόλυγες που ακολούθησαν ανταποκρίνονταν απολύτως στο διαταραγμένο – υποκριτικό προφίλ των εκπροσώπων του πολιτικού και του δημοσιογραφικού συστήματος. Ακούστηκαν ακόμα και… αντιφασιστικές κορώνες του τύπου «να εξουδετερώσουμε το φασισμό με φασιστικές μεθόδους». Τι να κάνουμε δηλαδή, να στήσουμε κρεματόρια για τους Μιχαλολιάκους τους Λεπέν και τους Χόφεν του κόσμου τούτου; 

Για να δούμε τι λέει σχετικά ο σύντροφο ς Βίλχεμ Ράϊχ που το κατέχει το θέμα: «… Ο φασισμός δεν μπορεί να κατανικηθεί με υποκατάστατα και με τον υπερακοντισμό των μεθόδων του, δίχως αυτή η νίκη, ηθελημένα ή αθέλητα, να καταλήξει σε φασισμό. Και ο δρόμος του φασισμού είναι ο δρόμος του μηχανικού ανθρώπου, του νεκρού, του απολιθωμένου, του ανέλπιδου*…». 

Συγκυριακή… σιωπή 

Η Χρυσή Αυγή είναι αυτό που ως κοινωνία βλέπουμε και, ως κοινωνία βλέπουμε ότι η Χρυσή Αυγή είναι και πολιτικό κόμμα, (και μάλιστα κοινοβουλευτικό, το τρίτο κόμμα της παρούσης Βουλής) και ναζιστική εγκληματική οργάνωση μαζί. Αυτή είναι μια πραγματικότητα ελαττωματική που οφείλεται σε μια τρισυπόστατη εκκρεμότητα. Μια πολιτική και ταυτόχρονα ποινική εκκρεμότητα που είναι και εκκρεμότητα συνταγματική, για την οποία το πολιτικό σύστημα φαίνεται πως δεν επιθυμεί να μιλάμε. Και όταν μιλάμε δεν το κρίνει σωστό διότι «η συγκυρία δεν το επιτρέπει»… 

Στην περίπτωσή μας η… συγκυρία δεν επιτρέπει στον Παρασκευόπουλο να μιλάει για τη Χρυσή Αυγή με τον τρόπο που δεν επέτρεπε στον Φίλη να μιλάει για τους παπάδες. Ωστόσο η συγκυρία εκκολάπτει μιαν άκρως απειλητική εθνικιστική διεθνή με φασιστικά και ναζιστικά χαρακτηριστικά και η Δημοκρατία οφείλει να την αντιμετωπίσει. Φυσικά, χωρίς ψευδαισθήσεις έμπρακτης υπαγωγής των φασιστικών οργανώσεων στους θεσμούς της Δημόκρατίας αλλά με τη συνείδηση ότι οι μάζες που πλαισιώνουν αυτά τα μορφώματα δεν πρέπει να αφεθούν στην μαύρη μοίρα τους και, ω μη γένοιτο, να συμπαρασύρουν, για δεύτερη φορά την ανθρωπότητα σ’ αυτήν … 

«Νομίζω ότι είναι μεγάλο λάθος να θεωρείς αυτούς τους ανθρώπους ανεπανόρθωτους ρατσιστές – μια χαμένη υπόθεση» όπως λέει και η αμερικανίδα καθηγήτρια Φιλοσοφίας και Πολιτικής Θεωρίας Νανσυ Φρέιζερ**: «πρέπει να συνδεθείς μαζί τους σε ανθρώπινο επίπεδο και να αναγνωρίσεις τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους. Και έπειτα να τους δώσεις μια διαφορετική ερμηνεία και αφήγηση για την αιτία τους. Δεν είναι οι πρόσφυγες δεν είναι οι μετανάστες, δεν είναι οι μαύροι, δεν είναι οι φεμινίστριες. Είναι η Γουόλ Στριτ, η χρηματιστικοποίηση, η καταστροφή των συνδικάτων».

*Βίλχελμ Ράιχ: «Η μαζική ψυχολογία του Φασισμού» 
**Από συνέντευξή της στην ΑΥΓΗ

7 Δεκεμβρίου 2016

Τσίπρας και Λεπέν στο ίδιο Τσουβάλι!...

Όταν ο Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ και ο Ιγκλέσιας των Ποδέμος, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με την Λεπέν του Εθνικού Μετώπου και τον Χόφερ του Κόμματος Ελευθερίας 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μας έκατσε το ζυμάρι και ψαχνόμαστε με το προζύμι. Να δούμε γιατί το ψωμί μας βγαίνει φτενό και χωριάτικο, ενώ το περιμέναμε φουσκωτό και πολυτελείας: «Φταίει ο καπιταλισμός», λέει ο ένας. «Όχι, φταίει που μας έπεσε μπόλικος ο ισλαμισμός», λέει ο άλλος. «Τι λες τώρα, η παγκοσμιοποίηση είναι το πρόβλημα», λέει ο τρίτος… 

«Είναι ο λαϊκισμός, ηλίθιε!», πετάγεται ο συστημικός και καθαρίζει: οι New York Times είναι μια απόλυτα έγκυρη εφημερίδα όσον αφορά τη πολιτική οπτική του συστήματος. Υπό την έννοια ότι φοράει τα γυαλιά του συστήματος για να δει τον κόσμο. Και με αφορμή το ΟΧΙ των Ιταλών στο δημοψήφισμα της Κυριακής, βλέπει «ένα διαρκώς διογκούμενο κύμα λαϊκισμού στην Ευρώπη να βρίσκει την έκφρασή σε κόμματα και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος»… 

Δηλαδή στη μέση το σύστημα, και όλοι όσοι ένθεν κακείθεν το αμφισβητούν, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι: ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, το κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, το ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας του Νόρμπερτ Χόφερ, το ολλανδικό αντίστοιχο του Γκέερτ Βίλντερς, το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) της Φράουκε Πέτρι, οι Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας και το ευρωσκεπτικιστικό UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ συνιστούν τον «Ευρωπαϊκό λαϊκισμό στην εποχή του Ντόναλντ Τράμπ», σύμφωνα με τους κυριακάτικους (4/12/2016) New York Times. 

Τα επτά «αντί» 

 Ακολούθως, οι New York Times καρφώνουν άθελα τους το σύστημα, καθώς με τα γυαλιά του βλέπουν και αποκαλύπτουν επτά «αντί», ένα εκ των οποίων αρκεί για να χαρακτηρίσει ως «λαϊκιστικό» ένα κόμμα και να το εγγράψει στη μαύρη αντισυστημική λίστα: «όλα αυτά τα κόμματα έχουν ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα χαρακτηριστικά. 
● είναι κατά της λιτότητας 
● είναι κατά της παγκοσμιοποίησης 
● είναι κατά της ευρωζώνης 
● είναι κατά του συστήματος 
● είναι κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης 
● είναι κατά των μεταναστών 
● είναι κατά του Ισλάμ 
Με την ίδια οπτική, την οπτική του συστήματος, τα εν λόγω «αντί» εισάγουν στην πολιτική φιλοσοφία έναν μεταμοντέρνο, ριζικά αναθεωρημένο ορισμό του «λαϊκισμού» και του «λαϊκιστή». Έτσι, ενώ, στην πραγματικότητα, λαϊκισμός είναι η ιδιοτελής κολακεία του λαού, και λαϊκιστής είναι ο δημόσιος λειτουργός που κολακεύει το λαό υιοθετώντας απόψεις ευχάριστες αλλά όχι ωφέλιμες για αυτόν, με σκοπό να κερδίσει την υποστήριξη και την εύνοιά του, στη συστημική πραγματικότητα λαϊκιστής είναι ο πολιτικός ή ο πολίτης που είναι κατά της λιτότητας. Ή κατά της παγκοσμιοποίησης. Ή κατά της ευρωζώνης. Ή κατά του συστήματος. Ή κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ή κατά των μεταναστών. Ή κατά του Ισλάμ. Ή κατά όλων αυτών μαζί και ιδιαίτερα κατά του τέταρτου «αντί», δηλαδή κατά του συστήματος… 

 Συστημικός φασισμός 

 Από μια άλλη άποψη (τη δική μας αυτή τη φορά), το γεγονός ότι στα συστημικά κιτάπια ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας καταλαμβάνουν την πρώτη θέση στη λίστα αυτών που συνιστούν τον «Ευρωπαϊκό λαϊκισμό στην εποχή του Ντόναλντ Τράμπ» αποτελεί μιαν ευχάριστη έκπληξη, δεδομένου ότι αυτό μπορεί να σημαίνει ότι παραμένουμε αντισυστημικοί. Κάτι που κοντεύουμε να ξεχάσουμε από τότε που η κυβέρνηση, έστω καταναγκαστικά, εφαρμόζει τις νόρμες του συστήματος. Και μάλιστα πιο αποτελεσματικά κι από τις συστημικές κυβερνήσεις. Και εμείς, παρ’ όλα αυτά, τη στηρίζουμε, περιμένοντας να περάσουμε στον δεύτερο… χρονισμό. Κι ας μας λένε λαϊκιστές… 

 Εντάξει, ξεπερνώντας τώρα τον συριζαίϊκο υποκειμενισμό και προσλαμβάνοντας σαν αντικειμενικό τον συστημικό ορισμό του λαϊκισμού που… καθιέρωσαν οι New York Times , μόνο λαϊκιστικό κόμμα δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ – μόνο λαϊκιστή δεν θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον Τσίπρα: ακόμα και σε μια σάρωση της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ από σκάνερ, μόνο το πρώτο από τα «επτά «αντί» του συστημικού ορισμού για τον λαϊκισμό (το «αντί» κατά της λιτότητας») θα ανιχνεύονταν. Αλλά κατά της λιτότητας είναι πια η μισή ευρωζώνη και μόνο ο Σόϊμπλε έμεινε να κουνάει την παντιέρα 

Ναί, είναι και το τέταρτο «αντί» (το «αντί» κατά του συστήματος) αλλά εάν κάθε αντισυστημικός είναι λαϊκιστής, πόσο αντισυστημικός είναι ο Τράμπ και ο Φάρατζ ώστε να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με τον αντισυστημικό Τσίπρα και πόσο αντιευρωπαϊστής είναι οι Τσίπρας και Ιγκλέσιας για να τσουβαλιάζονται με τη Λεπέν τον Χόφερ και την Φράουκε Πέτρι: αυτό το τσουβάλιασμα δεν είναι η στρέβλωση του ορισμού του λαϊκισμού, είναι ο βιασμός της Δημοκρατίας, η έκφραση ενός συστημικού φασισμού. «Όποιος διαφωνεί μαζί μας είναι λαϊκιστής»!