27 Ιουλίου 2016

Χωράει ο ΕΜΦΙΑ στο αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ;


Βιώνουμε μια περίοδο κριτικής στήριξης της κυβέρνησης με χιούμορ, σαρκασμό και αυτοσαρκασμό 

Δυό... φεγγάρια τον Αύγουστο. Στο ένα οι πατρίκιοι, στο άλλο οι πληβείοι. Οι πρώτοι λείπουν σε φαντασμαγορικές πεντάστερες διακοπές. Οι δεύτεροι είναι εδώ. Και φαντασιώνουν με ιδρωμένη νοσταλγία τα... αξέχαστα "μπάνια του λαού", ανήμποροι, τώρα πια, να τα βιώσουν. Διότι (πώς να το κρύψωμεν άλλωστε;), στις δύο Αυγούστου σκάει στα τραπεζικά γκισέ το πρώτο κύμα... φρεσκοκομμένων επικουρικών συντάξεων. Το δεύτερο κύμα θα σκάσει τον Σεπτέμβρη. "Εξαιτίας των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η ΗΔΙΚΑ στον επανυπολογισμό των επικουρικών με βάση τις ρυθμίσεις του νέου ασφαλιστικό νόμου (το νέο ποσοστό αναπλήρωσης 0,45% ανά έτος)", εξηγεί ο υπουργός Κατρούγκαλος. Ενημερώνοντας ότι "για όσους λαμβάνουν κύρια και επικουρική που ξεπερνά τα 1.300 ευρώ (μεικτά), οι μειώσεις θα ολοκληρωθούν στις συντάξεις του Σεπτεμβρίου"... 

Βλέπω δεκάδες συνταξιούχους αναγνώστες μου - από εκείνους που η σύνταξή τους ξεπερνά το ιλιγγιώδες ποσό των 1300 ευρώ (μεικτά) - να ψάχνονται τι σόι πράμα είναι αυτή η ΗΔΙΚΑ που παράγει τις... φρεσκοκομμένες επικουρικές συντάξεις τους. Και σπεύδω να τους ενημερώσω ότι πρόκειται περί της Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Κοινωνικής Ασφάλισης ΑΕ. Προκειμένου να κατανοήσουν ότι ακόμα και μια... ηλεκτρονική διακυβέρνηση δυσκολεύεται να εφαρμόσει τις νέες περικοπές. Πόσο μάλλον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που διαθέτει αισθήματα και αισθήσεις. Και κοινωνικές ευαισθησίες... 

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι εμείς οι Συριζαίοι μπορούμε, στους (δημόσιους ή ιδιωτικούς) διαλόγους μας να επιρρίπτουμε ευθύνες για την περικοπή των επικουρικών συντάξεων στην ΗΔΙΚΑ ΑΕ. Κάτι τέτοιο ούτε ο υπουργός Κατρούγκαλος δεν θα το τολμούσε... 

Στηρίζουμε - ελέγχουμε... 

Χιούμορ, σαρκασμός, αυτοσαρκασμός. Συστατικά απαραίτητα για την ιδεολογική και ψυχολογική επιβίωση κάθε αριστερόστροφου πολίτη, Συριζαίου ή μη: στηρίζουμε την κυβέρνηση - ελέγχουμε την εξουσία, όπως θα έλεγε, αν ζούσε, ο ευφυής εκδότης της Ελευθεροτυπίας, Κίτσος Τεγόπουλος. Εμείς, άλλωστε, οι παλαιοί των ημερών της ανανεωτικής Αριστεράς, το έχουμε δει το... έργο. Και έχουμε ξεκαθαρίσει εγγράφως και ενυπογράφως τη θέση μας σε εκείνο το κείμενο εκλογικής στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ που υπό τον τίτλο "Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι απόφαση ευθύνης" δημοσιεύτηκε στον Τύπο τις παραμονές των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη 2015:

"Για μας η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι λευκή επιταγή σε ένα κόμμα, είναι πρωτίστως ψήφος εμπιστοσύνης στη δημοκρατία, στο αγωνιστικό φρόνημα και την εγκαρτέρηση του λαού μας, που παρά τη βάναυση μεταχείριση που του επιφυλάχθηκε (....) οδεύει ψύχραιμα και αποφασισμένα στις κάλπες της 20ής Σεπτεμβρίου", λέγαμε. Και συνοψίζαμε τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις μας από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως εξής: 

"(...) Είναι προσδοκίες και απαιτήσεις για μια πολιτική που πρέπει να φαίνεται και να είναι αριστερή: προοδευτική, φιλολαϊκή, αντισυστημική. Να περιγράφει συγκεκριμένες κυβερνητικές εφαρμογές (μεταρρυθμίσεις) που θα αμφισβητούν και θα ακυρώνουν αντίστοιχες μνημονιακές. Να γράφει (να καθαρογράφει, αν θέλετε) το σύγχρονο «αφήγημα» της Αριστεράς για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό μέλλον..." 

Ραντεβού με τον ΕΜΦΙΑ 

Και τώρα, δέκα μήνες μετά, δυό... φεγγάρια τον Αύγουστο. Στο ένα οι πατρίκιοι, στο άλλο οι πληβείοι. Οι πρώτοι λείπουν σε φαντασμαγορικές πεντάστερες διακοπές. Οι δεύτεροι είναι εδώ. Να φαντασιώνουν με ιδρωμένη νοσταλγία ένα τσεκ από τον... θείο στην Αμερική, ένα έμβασμα από τον γιό στη Γερμανία, ένα λαχείο, κάτι τι... Να πάνε με ψηλά το κεφάλι στο ραντεβού της... τρίτης Σεπτέμβρη. Με τον ΕΝΦΙΑ: "να πληρώσω έστω μια δόση, μη μου πάρουν το σπίτι", μου είπε η κυρά Δέσπω, η καθαρίστρια από το συνεργείο καθαρισμού της πολυκατοικίας... 

Στήριξα την κυβέρνηση... "Πληρώσεις - δεν πληρώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σου πάρει το σπίτι, κυρά Δέσπω" την καθησύχασα. Με τον ίδιο τρόπο που η κυβέρνηση καθησύχασε τους πολίτες από τα "τρομοκρατικά" δημοσιεύματα του αντισύριζα Τύπου: "Όσα δημοσιεύματα μιλούν για αύξηση του συνολικού ποσού του ΕΝΦΙΑ, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο συνολικός λογαριασμός του ΕΝΦΙΑ θα είναι στο ίδιο επίπεδο με πέρυσι. Υπάρχει, βέβαια, ανακατανομή των βαρών από τις μικρές στις μεγάλες περιουσίες....

" Μ' αυτό το τελευταίο, για την "ανακατανομή των βαρών", ησύχασα!.. Η ανακατανομή των βαρών ταιριάζει με το κυβερνητικό αφήγημα της Αριστεράς, σκέφτηκα. Από την άλλη, εκείνο το "ο συνολικός λογαριασμός του ΕΝΦΙΑ θα είναι στο ίδιο επίπεδο με πέρυσι", πόσο αριστερό είναι; Πέρυσι τον ΕΝΦΙΑ του Σαμαρά πληρώσαμε. Έτσι δεν είναι; Και πως χώρεσε ο ΕΝΦΙΑ του Σαμαρά στο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, σύντροφοι; 

Αφήστε, θα μου απαντήσετε το... Σεπτέμβρη. Μέχρι τότε, είπαμε: Χιούμορ, σαρκασμός, αυτοσαρκασμός. Συστατικά απαραίτητα για την ιδεολογική και ψυχολογική επιβίωσή μας αυτό το καλοκαίρι.

Νίκος Τσαγκρής

20 Ιουλίου 2016

Και τώρα, η χούντα του Ερντογάν...


Μια ισχνή και αλλοπρόσαλλη απόπειρα πραξικοπήματος ως πρόσχημα για τον γιγαντισμό μιας Τυραννίας
Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής

Σκέφτομαι την Τουρκία. Τη σκέφτομαι με τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια χώρα μίζερη, αρπακτική, απολίτιστη, κοσμοφοβική, κομπλεξική... Σκέφτομαι την Κωνσταντινούπολη. Με την ίδια σκέψη, τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια πόλη σαγηνευτική, κοσμοπολίτισσα, για πάντα αγαπημένη... 
Κάπως έτσι, ή ακριβώς έτσι. Τα αισθήματά μας για τη γείτονα παραμένουν διχασμένα, καθώς παραδίδονται από γενιά σε γενιά, συντηρώντας μια ιδιότυπη σχέση αγάπης - μίσους μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων: Αγάπη όταν σκεφτόμαστε την Τουρκία με το πολιτισμικό σήμα που μας εκπέμπει η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη και κάποιες ακόμα προγονικές πόλεις - «πατρίδες». Μίσος όταν τη σκεφτόμαστε με το «βαρβαρικό» περίβλημα της Άγκυρας και του ανατολικού βάθους. 

Καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία; Έχω την αίσθηση ότι γνωρίζουμε περισσότερα για τον ποδοσφαιριστή Αρντά Τουράν απ' όσα γνωρίζουμε για όλα αυτά τα αιματοβαμμένα- άκρως τραγελαφικά εμφυλιακά συμβάντα, που διαδραματίζονται στην γείτονα... 

Δείτε: τα μαντάτα για το πραξικόπημα έφτασαν στον υπολογιστή μου πριν πάρουν χαμπάρι οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τα σάιτ. Ήταν ένα τουίτ φίλου δημοσιογράφου, ανταποκριτή στην Τουρκία: Τανκς και στρατιώτες κινούνται προς τη γέφυρα του Βοσπόρου. Πραξικόπημα; Διόλου απίθανο... 

 Άνοιξα τηλεόραση και ραδιόφωνο και άρχισα το ζάπινγκ, ενώ ταυτόχρονα συνέχισα να σερφάρω στο διαδίκτυο. Η πρώτη "διασταύρωση" ήρθε από έναν αθλητικό ραδιοσταθμό: Όπα! Πραξικόπημα στην Τουρκία λέει... Και λέει ότι ο Ερντογάν απαντάει στο πραξικόπημα με πραξικόπημα... Ταμάμ... 

Ο... λαός του Ερντογάν 

 Ήμουν από τους πρώτους Έλληνες που έμαθαν για το πραξικόπημα. Έτσι νομίζω, δηλαδή, έτσι νομίζουν εκατομμύρια ακόμα φανατικοί χρήστες των social media που απολαμβάνουν να φαντασιώνουν πέντε - δέκα λεπτά ενημερωτικής... αποκλειστικότητας. Σε λίγο το θέμα βγήκε στον τηλεοπτικό "αέρα": το πραξικόπημα στην Τουρκία σε ζωντανή σύνδεση... 

 Όταν είδα τους πρώτους Τούρκους πολίτες να συγκρούονται με τους πραξικοπηματίες, μπήκα στο facebook και, σαν καλός αριστερός με αντιστασιακά διαπιστευτήρια, βιάστηκα να σχολιάσω: Σεβασμό στον τουρκικό λαό... Σ' αυτούς που προτάσσουν τα στήθη τους στα τανκς και τα αυτόματα όπλα των πραξικοπηματιών (στις γέφυρες του Βοσπόρου, στην πλατεία Ταξίμ και αλλού) προκειμένου να υπερασπιστούν την ανάπηρη, έστω, Δημοκρατία στη χώρας τους. 

 Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε ο Ερντογάν με εκείνο το facetime και κάλεσε το λαό του να βγει στους δρόμους και ο... λαός του άρχισε να μαστιγώνει τους πραξικοπηματίες και, καταλαβαίνετε, οι διαδικτυακοί μου φίλοι άρχισαν να μου την πέφτουν. 'Oτι... είμαι με τον Ερντογάν και τους χουλιγκάνους του... Κι αναγκάστηκα να διορθώσω: Ε, όχι και με τον Ερντογάν. Αλλά με τους πραξικοπηματίες ποτέ... (από την άλλη, βλέποντας τις λαϊκές αγριότητες κατά των Τούρκων στρατιωτών που συμμετείχαν στο πραξικόπημα, θυμάμαι εκείνο το δικό μας μεταδικτατορικό σύνθημα "Δώστε τη χούντα στο λαό" κι ανατριχιάζω). 

 Η Δύση... νουθετεί 


Ωστόσο, άλλο ήταν το ελληνικό "δώστε τη χούντα στο λαό" (αναφερόταν αποκλειστικά στους ηγέτες της χούντας) κι άλλο το τουρκικό αντίστοιχο, που σε απλή πολιτική μετάφραση σημαίνει "δώστε τη χούντα του Γκιουλέν" (όλους τους στρατευμένους ή μη γκιουλενιστές δηλαδή, καθώς και τους κεμαλικούς, τους ευρωπαϊστές, τους κοσμικιστές και κάθε αντιφρονούντα προς τις ιδέες του κυβερνώντος κόμματος) στη χούντα του Ερντογάν. Διότι περί μιας ιδιότυπης πολιτικοστρατιωτικής χούντας πρόκειται... 

Μιά "χούντα" είναι, που με πρόσχημα αυτή την αλλοπρόσαλλη και ανυπόγραφη απόπειρα πραξικοπήματος εδραιώνεται και γιγαντώνεται: οι στοχευμένες απολύσεις τεσσάρων, περίπου, χιλιάδων Τούρκων πανεπιστημιακών και δασκάλων και 45000 δημοσίων υπαλλήλων αποτελούν μια απροσχημάτιστη επιχείρηση ιδεολογικής κάθαρσης. Και αποδεικνύουν ότι το καθεστώς Ερντογάν παρακολουθούσε συστηματικά και φακέλωνε εκατομμύρια "αντιφρονούντων" Τούρκων πολιτών, ακριβώς όπως κάνουν όλα τα φασιστικά - απολυταρχικά καθεστώτα. Το τραγικό είναι ότι η... πολιτισμένη Δύση, ενώ θα έπρεπε να έχει απομονώσει ήδη πολιτικά και διπλωματικα (αν όχι και στρατιωτικά) τον εκλεγμένο δικτάτορα Ερντογάν και το τερατώδες καθεστώς που στήνει, περιορίζεται σε αδιάφορα ρητορικά σχήματα και νουθεσίες... 

Στο βιβλίο του Ορχάν Παμούκ «Ισταμπούλ», είναι διάχυτη η μελαγχολία της Πόλης και των κατοίκων της. Ο συγγραφέας την αφήνει να χρωματίζει κάθε σελίδα, κάθε κεφάλαιο, να βάφει με το λυπημένο γκρίζο της τα σοκάκια του Ταξίμ, τις παραλίες του Βοσπόρου, τις μνήμες των προσώπων. Το μέσα και το έξω των Τούρκων της Πόλης, το βλέμμα τους, το ντύσιμό τους. Αποδίδει αυτή τη μελαγχολία στο αίσθημα της «απόρριψης», που, παραδοσιακά, εισπράττουν οι Τούρκοι από την Δύση. Αίσθημα του οποίου η άλλη όψη είναι η απόρριψη της απόρριψης: Δεν μας γουστάρετε - δεν σας γουστάρουμε. Να 'ναι καλά ο Σουλτάνος Ερντογάν...

6 Ιουλίου 2016

Το Όχι που έγινε Ναι: ένας αστικός μύθος


Πως η συγκριτική ανάγνωση δυό κειμένων ευτελίζει τον αστικό μύθο της αριστερής "κολοτούμπας" 
Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής
Τρίτη 5 Ιουλίου 2016. Το σλόγκαν "Το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ", σε δεκάδες δηλητηριώδεις αντικυβερνητικές παραλλαγές, μονοπωλεί τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ και τις ενημερωτικές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Οι γνωστοί γκεμπελίσκοι του καταρρέοντος μιντιακού συστήματος, υπερβαίνοντας το αντικυβερνητικό τους καθήκον, κάνουν ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό μπούλινγκ, (ειρωνείες, προσβολές, λεκτικούς προπηλακισμούς) στους ψηφοφόρους του "ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ". Ο Μιχάλης Βαλιανάτος*, ένας από τους Έλληνες του 61,3% που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, οργισμένος, απαντά: 

"Ακούω και βλέπω από πρωί τα συστημικά μέσα ( ΣΚΑΙ ραδιόφωνο και τηλεόραση, ΒΗΜΑ FM κ.α.) να ειρωνεύονται όλους αυτούς που στο περσινό δημοψήφισμα ψήφισαν ΟΧΙ... Είμαι ένας από αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ. Και δεν παίρνω πίσω τίποτε. Ούτε την λύσσα , ούτε τον αγώνα , ούτε το πάθος , ούτε την αγωνία, και βέβαια ούτε την άγρια χαρά μου για την επικράτηση του ΟΧΙ. 

Πρώτον γιατί θυμάμαι.. Θυμάμαι πολύ καλά τον αγώνα όλου του μιντιακού και μεγαλοεπιχειρηματικού κατεστημένου για την επικράτηση του ΝΑΙ. Θυμάμαι τα στημένα γκάλοπ για το ΜΕΓΚΑ, όπου το ΝΑΙ τάχα μου υπερτερούσε "βραχεία κεφαλή". Θυμάμαι την Όλγα Τρέμη , τον Πρετεντέρη, τον Μπάμπη, τον Τσίμα, την Κοσιώνη, τον Ρουβά και τον επικοινωνιακό αγώνα τους για την επικρατηση του ΝΑΙ.. Θυμάμαι τη Σαράφογλου να λέει στον Κλέωνα Γρηγοριάδη ότι ο κόσμος επιθυμεί το ΝΑΙ... Τέλος θυμάμαι την απέραντη θλίψη στα πρόσωπα τους όταν κατάλαβαν ότι έχασαν... 

Δεύτερον, γιατί μπορεί ο Τσίπρας να εξαναγκάστηκε να υποταχτεί στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών υπο το βάρος των γεωπολιτικών απειλών, η ζημιά όμως στο οικοδόμημα που έστησε το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο της Ευρώπης είχε γίνει.. Ένας μικρός λαός το έφτυσε κατάμουτρα και το έχεσε πατόκορφα, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει. Το 62% των Ελλήνων ψήφισαν ΟΧΙ. Ένας απ' αυτούς, λοιπόν ήμουν κι εγώ κι αισθάνομαι περήφανος γι'αυτό... 

 Η ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ 

Δημοσιεύω την απάντηση του Μ.Β. επειδή θεωρώ ότι εκφράζει ένα μεγάλο μέρος του 61,3% των Ελλήνων που είπαν το ιστορικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αναμφίβολα δε, το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων, αριστερών ή μη, που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ ο πλειοψηφικό 35,46% στις εκλογές που ακολούθησαν, προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση και να υπερασπιστεί το πραγματικό περιεχόμενο του δημοψηφίσματος. Το οποίο, καμιά σχέση δεν είχε με ρήξη και έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως υποστήριζαν οι "Μένουμε Ευρώπη" νεοφιλελέδες κάθε κομματικής σφραγίδας, τα μιντιακά παπαγαλάκια τους και κάποιοι ιδεοφαντασιακοί της πολυσχιδούς Αριστεράς...

Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, ο ελληνικός λαός είπε ένα μεγαλειώδες ΟΧΙ, αναφέρει στην επετειακή ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ: "ΟΧΙ στα τελεσίγραφα και τους εκβιασμούς, ΟΧΙ στις πολιτικές λιτότητας, ΟΧΙ στην προπαγάνδα των ΜΜΕ και στην εκστρατεία τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε από όλο το εγχώριο και διεθνές σύστημα"... 

 "Με το ΟΧΙ του ο λαός μας έστειλε ένα σαφές μήνυμα σε όλη την Ευρώπη", διευκρινίζει η κομματική ανακοίνωση: "Ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που πυροδότησε και πυροδοτεί προοδευτικές εξελίξεις και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Με το ΟΧΙ ο ελληνικός λαός βροντοφώναξε ότι η εμμονική προσήλωση στους αριθμούς, την ώρα που οι λαοί υποφέρουν, συνιστά κίνδυνο για την Ευρώπη. Μια προειδοποίηση που, δυστυχώς, επιβεβαιώνεται σήμερα με το brexit, αλλά και την άνοδο των εθνικισμών"... 

 Μιά σημαντική ομοιότητα

 Όσοι είχαν τη νηφαλιότητα και την υπομονή να διαβάσουν το κείμενο ως εδώ, θα έχουν, ασφαλώς, εντοπίσει σημαντικές ομοιότητες μεταξύ της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο του ιστορικού ΟΧΙ της 25ης Ιουλίου και της οργισμένης ανάρτησης (στο facebook) του αντιπροσωπευτικού (κατά τη γνώμη μου) αριστερού μεν, μη κομματικού δε, ψηφοφόρου του ΟΧΙ και του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Β. Αν, τώρα, δεχτούμε ως αντιπροσωπευτικό του όλου ΣΥΡΙΖΑ το περιεχόμενο της επετειακής για το ΟΧΙ κομματικής ανακοίνωσης, οι εν λόγω ομοιότητες καταδεικνύουν κυβερνητική πίστη εν επαρκεία: πολιτική πίστη προς τον "Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του", όπως αρέσκονται να αποκαλούν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι ηττημένοι της αντιπολίτευσης, οι γκεμπελίσκοι του καταρρέοντος μιντιακού συστήματος και, ορισμένοι... ¨δικοί μας" . Που, ω του θαύματος, συμφωνούν... επετειακά ή όχι, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το ΟΧΙ ΝΑΙ!.. 

 Εντάξει, οι πρώτοι είναι εκείνοι που μίσησαν το ΟΧΙ, εκείνοι που επιθυμούσαν να έρθει μια καταστροφή για να δικαιώσουν το δικό τους "ναι σε όλα". Οι δεύτεροι, (οι... "δικοί μας") αγαπούν τυφλά το ΟΧΙ. Και αυτό είναι κάτι που δεν απέχει και πολύ απ'την επιθυμία της καταστροφής. 

* Ο Μ. Β. είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ.