29 Απριλίου 2015

Κάτι τρέχει με τη… Μέρκελ


Η Γερμανίδα Καγκελάριος δεν έχει θέση στο εικονοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο επιθυμεί διακαώς να διατηρήσει την Ελλάδα στη… συλλογή της με τα πειραματόζωα του ευρώ.   

«Οδηγούνται είτε σε κωλοτούμπα είτε σε δημοψήφισμα για δραχμή», ήταν το σχόλιο του Αντώνη Σαμαρά για τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο «Star channel». Το σχόλιο έγινε στο περιθώριο εκδήλωσης μνήμης για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από το κατ’ εξοχήν φιλοκαραμανλικό κοινό της παραπολιτικής, αυτής, σύναξης. 

«Ευσεβείς πόθοι», ήταν το πλέον πολιτικό σχόλιο του… σχολίου• που, δίκην πτυέλου, εκτοξεύτηκε κατά του «αρχηγού» από παροπλισμένο στέλεχος της καραμανλικής πτέρυγας που φέρει και το προσωνύμιο «χλωμό πρόσωπο». Σχόλιο που ταιριάζει ταμάμ στον υπαρξιακό νταλκά του Σαμαρά, δεδομένου ότι το μόνο που θα μπορούσε να τον συντηρήσει στον προεδρικό θώκο της Ν.Δ. θα ήταν «είτε η κολοτούμπα είτε το δημοψήφισμα για δραχμή». 

«Τον πούλησε η Μέρκελ για τον Τσίπρα και τάχει παίξει», ήταν το πλέον παραπολιτικό σχόλιο του… σχολίου• που, δίκην δηλητηριώδους βέλους, εκτοξεύτηκε κατά του «αρχηγού» από άσπονδο φίλο του, ιστορικό στέλεχος της παράταξης… 

 «Τι τρέχει με τη Μέρκελ;», ρωτήθηκε, αναπόφευκτα, από παριστάμενο δημοσιογράφο. 

«Απολύτως τίποτε», απάντησε γελώντας: «Έτσι, για να κολάσω τη… δημιουργική ασάφεια της δήλωσης του Αντώνη, το είπα». Σωστά. Διότι αν πάρουμε το σχόλιο του Σαμαρά στα σοβαρά, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ξεπερνά σε ασάφεια – δημιουργική ή μη, θα σας γελάσω – ακόμα και την απόφαση του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου. 

 Ο Σαμαράς… ζηλεύει 

 Αλλά, τι τρέχει με τη Μέρκελ; Διότι, αν θέλετε να ξέρετε, το… φλέγον ζήτημα στο μνημόσυνο του εθνάρχη (αλλά και αργότερα, στη Βουλή, στα κανάλια, στα social media) δεν ήταν η πολιτική ουσία της συνέντευξης του Τσίπρα στον Χατζηνικολάου, αλλά η… «μυστική του σχέση με τη Μέρκελ». Και οι βλαβερές συνέπειές της στην «υγεία» του Σαμαρά: «Τον πούλησε η Μέρκελ για τον Τσίπρα και τάχει παίξει!.. 

 Χαμός: «ο αρχηγός τρελάθηκε μ’ εκείνο το μακρύ νυχτερινό τηλεφώνημα. Έπαθε πλάκα, η κατάθλιψή του χτύπησε κόκκινο, η ζήλια του (σ. σ: για τον Τσίπρα) τριπλασιάστηκε. Δεν πίστευε ποτέ ότι θα τον εγκαταλείψει η Μέρκελ για έναν νεαρό κομμουνιστή…». 

 Δεν είναι λόγια της Σοφίας Βούλτεψη αυτά, όμως αποδίδουν θαυμάσια τα αισθήματα του «απατημένου» από την Γερμανίδα καγκελάριο τέως πρωθυπουργού. Που, άλλωστε, εκφράστηκαν κι απ’ τα φαναροκρατούντα εξαπτέρυγά του, τον Μάκη και τον Άδωνη, στης Βουλής τα έδρανα: πίκρα και καημός, μιλάμε. Πίκρα και καημός… 

 Εντάξει, πέρα απ’ το γελοίον του πράγματος, κάτι τρέχει με τη Μέρκελ και αυτό είναι άκρως πολιτικό και διπλωματικό: αναμφισβήτητα, η Άνγκελα Μέρκελ έχει… έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση για τα ελληνικά πράγματα και γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Σαμαράς είναι τελειωμένος απ’ τη Ν.Δ. και ότι μετά τον αφανισμό του ΠΑΣΟΚ και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετωπίζει το φάσμα αντίστοιχης συρρίκνωσης και περιθωριοποίησης• με συνέπεια την παντελή έλλειψη «μη κομμάτων» (σ. σ: εφεδρικών συστημικών κυβερνοκομμάτων). Και εξ’ αυτού. γνωρίζει ότι αν θέλει να διατηρήσει την Ελλάδα στη… συλλογή της με τα πειραματόζωα του ευρώ οφείλει να υποστεί τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ… 

 «Ειδύλλιο» σκοπιμότητας 

Λέγεται ότι κανένας δεν ξέρει τι σκέφτεται η Γερμανίδα Καγκελάριος, ότι δεν το αποκαλύπτει ποτέ, με κανέναν τρόπο, και αυτό αποδίδεται στην καταγωγή της, στο γεγονός ότι μεγάλωσε στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία. Έτσι, σε ότι αφορά την πραγματικότητα της σχέσης της με τον Τσίπρα, το μόνο ρεαλιστικό αφήγημα που διαθέτουμε προέρχεται από μια γερμανική εφημερίδα, την Suddeutsche Zeitung. Στo συγκεκριμένο κείμενο καταγράφεται μια σχετικά αξιόπιστη εκδοχή για τη σχέση: 

 Η Άνγκελα Μέρκελ δεν έχει θέση στο εικονοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο μάλλον: Οι ηγέτες του την βλέπουν ως το τέλειο ομοίωμα του Εξαποδώ. Αυτό δεν τους εμποδίζει όμως να συναλλάσσονται μαζί της – σύμφωνα με την παλιά καλή αρχή της Αριστεράς, ότι εν ανάγκη πρέπει να συμφωνήσεις ακόμη και με το διάβολο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες, κλπ, κλπ. 

Ο «ρεπόρτερ» δηλώνει άγνοια για τη συχνότητα των επαφών Τσίπρα – Μέρκελ («η συχνότητα αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό») και προσθέτει κάτι που γνωρίζουμε, ότι «η μορφή της επαφής – τηλεφωνική, γραπτή, ή συνάντηση – καθορίζεται μεταξύ του συμβούλου της καγκελάριου Νικολάους Μάγιερ-Λάντρουτ και του υπουργού επικρατείας της Ελληνικής κυβέρνησης Νίκου Παππά», ενώ «αποκαλύπτει» ότι «η σανίδα σωτηρίας που η κ. Μέρκελ προσφέρει στον κ. Τσίπρα είναι μια παγίδα – ένα μεταλλαγμένο μνημόνιο». 

 Χαρήκαμε! Εμείς «κάτι τρέχει με τη Μέρκελ» είπαμε – δεν είπαμε πως «ό. τι μας δώσει η Μέρκελ θα το πάρουμε». Έχουν γνώσιν οι φύλακες: υπάρχει και το δημοψήφισμα…

Νίκος Τσαγκρής

26 Απριλίου 2015

Η "μυστική" σχέση Τσίπρα - Μέρκελ


Η Ανγκελα Μέρκελ δεν έχει θέση στο εικονοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο μάλλον: Οι ηγέτες του την βλέπουν ως το τέλειο ομοίωμα του Εξαποδώ. Αυτό δεν τους εμποδίζει όμως να συναλλάσσονται μαζί της – σύμφωνα με την παλιά καλή αρχή της Αριστεράς, ότι εν ανάγκη πρέπει να συμφωνήσει ακόμη και με το διάβολο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες: Ο Αλέξης Τσίπρας ερωτοτροπεί ξαφνικά με την πρότινος ορκισμένη εχθρό του. 

Οι ευρωπαίοι διπλωμάτες καταγράφουν με έκπληξη τη «ελληνογερμανική αρμονία σε ανώτατο επίπεδο». Κι αυτό εξαιτίας κυρίως του έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος δείχνει να αλλάζει ριζικά προτιμήσεις: Αντί για τις Βρυξέλλες προτιμά το Βερολίνο, και αντί να τηλεφωνεί καθημερινά στον Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, προκρίνει την πολύωρη επικοινωνία με την γερμανίδα καγκελάριο. «Παρατηρούμε όντως μια δραματική μετάθεση του ενδιαφέροντος της Αθήνας προς τη γερμανική πρωτεύουσα» πιστοποιεί γερμανός αξιωματούχος. Έστω και αργά, προσθέτει, ο έλληνας πρωθυπουργός αντιλήφθηκε ότι το κλειδί για τη λύση του ελληνικού προβλήματος βρίσκεται στην καγκελαρία. «Οι δηλώσεις στήριξης του προέδρου της Κομισιόν δεν του φτάνουν» προσθέτει. «Ο Τσίπρας θέλει χειροπιαστά αποτελέσματα. Και αυτά μπορεί να τα έχει μόνο από την καγκελάριο». 


ειδύλλιο σκοπιμότητας

Το πόσο συχνή είναι η επαφή Μέρκελ-Τσίπρα αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό. Σίγουρο είναι μόνο ότι υπάρχει τακτική επικοινωνία μεταξύ του συμβούλου της καγκελάριου για ευρωπαϊκά θέματα Νικολάους Μάγιερ-Λάντρουτ και του υπουργού επικρατείας Νίκου Παππά. Αυτοί κρίνουν αν υπάρχει ανάγκη συνδιαλλαγής μεταξύ των δυο πολιτικών τους προϊσταμένων και αυτοί επίσης καθορίζουν τη μορφή της επικοινωνίας (τηλεφωνική, γραπτή, ή συνάντηση). Ο ίδιος αξιωματούχος περιγράφει και τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. «Αυτές προετοιμάζονται στην καγκελαρία» λέει. «Επίσημα ωστόσο λαμβάνονται στις Βρυξέλλες. Η Μέρκελ θέλει, για ευνόητους λόγους, να αποφύγει την εικόνα του ηγεμόνα». 


Το νέο όσο και απροσδόκητο ελληνογερμανικό ειδύλλιο δεν βασίζεται βέβαια σε αγάπη, αλλά σε σκοπιμότητα. Η αφετηρία του είναι γνωστή: Η απόφαση της κ.Μέρκελ να κρατήσει πάση θυσία την Ελλάδα στην ευρωζώνη. Αυτό επιτάσσει την ανάγκη συμφωνίας της Αθήνας με τους δανειστές για το κλείσιμο του δεύτερου πακέτου βοήθειας, πολύ πιθανό μάλιστα και για την παροχή τρίτου – κι αυτό το αργότερο μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Μέχρι τότε όμως, σύμφωνα με την ίδια, η Ελλάδα πρέπει να επιζήσει. Κι αυτό ακριβώς υποδηλώνει η πρόσφατη δήλωση της στις Βρυξέλλες, ότι «πρέπει να γίνουν όλα, για να αποφευχθεί» ο κίνδυνος να μείνει η χώρα χωρίς χρήματα προτού κλείσει η συμφωνία. Από αυτή την άποψη, οι διάφορες εκδοχές εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη - το grexit (η σχεδιασμένη έξοδος), το graccident (η έξοδος μέσω «ατυχήματος»), και το grimbo (από Ελλάδα και limbo, που παραπέμπει σε μια ρευστή κατάσταση, όπως τη σημερινή, στην οποία μπορεί να προκύψει κάθε μορφή χρεοκοπίας) - τίθενται εντελώς εκτός ημερήσιας διάταξης. «Η Μέρκελ λέει όχι σε όλα αυτά. Και ο λόγος της είναι στην προκειμένη περίπτωση νόμος» τονίζει ο αξιωματούχος. 


Πολιτική λύση


Ο «νόμος» αυτός, προσθέτει ο εκπρόσωπος των Σοσιαλδημοκρατών για θέματα ευρωπαϊκής πολιτικής Νόρμπερτ Σπίνρατ, ισχύει για όλη την κυβέρνηση - επομένως και για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Οι απειλές του τελευταίου για πιθανό grexit, προσθέτει, αποβλέπουν αποκλειστικά στην αύξηση της πίεσης προς την Αθήνα. «Δεν έχουν καμιά άλλη επιχειρησιακή σημασία» τονίζει. 

 Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο εκπρόσωπος των Χριστιανοδημοκρατών σε θέματα προϋπολογισμού Έκχαρτ Ρέμπεργκ. «Ούτε που το συζητάμε» λέει. «Η έξοδος δεν αποτελεί για μας θέμα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να παρουσιάσει ουσιαστικές προτάσεις στους θεσμούς. Έτσι όμως χάνεται πολύτιμος χρόνος. Κι αυτό αποβαίνει εις βάρος της ελληνικής οικονομίας». Και οι δυο πολιτικοί δηλώνουν πάντως αισιόδοξοι ότι η συμφωνία θα μπορούσε να επέλθει στα μέσα Μαίου. «Η κινητικότητα που επιδείχθηκε στο Eurogroup της Ρίγα αποτελεί καλή αρχή» δηλώνει ο κ.Σπίνρατ. «Οι Έλληνες θα πρέπει ωστόσο να φανούν πολύ πιο συμβιβαστικοί». 


Το ερώτημα είναι βέβαια, σε ποια βάση θα επιτευχθεί η συμφωνία. «Ο στόχος των διαπραγματεύσεων δεν είναι να εξευρεθεί η καλύτερη δυνατή οικονομική λύση, αλλά να τηρήσει η Αθήνα στο ακέραιο της υποχρεώσεις της» τονίζει ο κ.Ρέμπεργκ. Τον ίδιο στόχο ακολουθεί και η κ.Μέρκελ. Η λύση που προωθεί έχει τον παλιό διπλό χαρακτήρα: Παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ υπό τις συνθήκες ενός μεταλλαγμένου μνημονίου. Η σανίδα σωτηρίας που προσφέρει στον κ.Τσίπρα είναι έτσι συγχρόνως και παγίδα. Δύσκολο για τον τελευταίο να πάρει μόνο το πρώτο και να αποφύγει το δεύτερο.


Πηγή: Suddeutsche Zeitung, 

22 Απριλίου 2015

Το έπος του ΣΥΡΙΖΑ και οι διαφωνούντες




Ορισμένοι οφείλουν να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος στο οποίο παραμένουν περίκλειστοι για να δουν την πραγματικότητά χωρίς παρωπίδες 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και τρείς μήνες στην κυβέρνηση, αλλά κάποια στελέχη του, ανάμεσά τους και αρκετοί βουλευτές, ακόμα και ένας – δυό υπουργοί, εξακολουθούν να πολιτεύονται ως αντιπολιτευόμενοι, δεν προσφέρουν καμιά λύση, πέρα από την κριτική δεν σκιαγραφούν το σχήμα μιας διαφορετικής χώρας. Μοιάζουν με άνθρωπο που χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο για να τον σπάσει αντί να σκάψει σ’ αυτόν μια πόρτα και να τον διασχίσει. Ευτυχώς που η κυβέρνηση κάνει το δεύτερο. Και το κάνει καλά… 

Τόσο καλά, που ανάγκασε το περιοδικό Time να συμπεριλάβει τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στον ετήσιο κατάλογό του με τους ηγέτες που ασκούν την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Μαζί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, τον πρόεδρο της Κούβας Ραούλ Κάστρο, τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, τη Χίλαρι Κλίντον, τον Βλαντίμιρ Πούτιν, τον Ιρακινό πρωθυπουργό Χάιντερ αλ – Αμπάντι, τον Κιμ Γιονγκ – Ουν της Βόρειας Κορέας και την αρχηγό του γαλλικού ακροδεξιού κόμματος, Μαρίν Λεπέν. 

Ξέρω, κάποιοι θα πουν «τι αστικές ανοησίες είναι αυτές», αλλά είναι ακριβώς αυτοί που οφείλουν, το συντομότερο δυνατόν, να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος στο οποίο παραμένουν περίκλειστοι, να δουν την πραγματικότητά χωρίς παρωπίδες. Με το βλέμμα, έστω, μιας ξεχωριστής για την πολιτική σοφία της ένδοξης κομμουνίστριας: «Στην αστική κοινωνία, ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους»* 

 Η διαπραγμάτευση ως «επανάσταση» 

Λέω πως είναι καιρός να συμφωνήσουμε ότι, στην περίπτωσή μας, η Αριστερά «υψώθηκε» σε κόμμα εξουσίας» όχι «πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους», αλλά πάνω στις στάχτες των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.), που θυσιάστηκαν από τους ίδιους τους ηγέτες τους στον βωμό του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού: χωρίς την καπιταλιστική κρίση, τα μνημόνια, την παράδοση άνευ όρων της Ελλάδας και των Ελλήνων (εκ μέρους των Γ. Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά και των κυβερνήσεων τους) στην ληστρική – ανθρωποφαγική βουλιμία των… «θεσμών», μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα φάνταζε σαν ουτοπία. 

Είναι καιρός να συμφωνήσουμε ότι ο ελληνικός λαός «ανύψωσε» στην κυβερνητική εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ όχι για να εγκαθιδρύσει τον κομμουνισμό αλλά, εντός της καπιταλιστικής – «αστικής» ζώνης του ευρώ, να διαπραγματευθεί και, με την μαχητικότητα και την αξιοπιστία της Αριστεράς, να διεκδικήσει την ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, την απαλλαγή από τα μνημονιακά μέτρα λιτότητας, να εφαρμόσει ανυποχώρητα το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Και είναι καιρός να συμφωνήσουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αυτό ακριβώς κάνει. 

Και κάτι παραπάνω. Μέσω της διαπραγμάτευσης, με εργαλείο τη διαπραγμάτευση αν θέλετε, αναπτύσσοντας μια περίτεχνη, πολυδιάστατη – απρόβλεπτη και απροσδόκητη για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κατεστημένο – πολιτική διπλωματία, επιχειρεί κάτι που, τηρουμένων των αναλογιών, είναι μια σύγχρονη επανάσταση εν εξελίξει: αντί να χτυπάει το κεφάλι της στον νεοφιλελεύθερο τοίχο για να τον σπάσει, σκάβει σ’ αυτόν μια πόρτα και τον διασχίζει… 

Η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ 

Και μπαίνει μέσα και τον αποδομεί και τον ανατρέπει: «βλέπω την διαπραγμάτευση σαν μια μυθική ελληνική εκστρατεία για τον εξανθρωπισμό των βάρβαρων ευρωπαϊκών (γερμανικών) κανόνων, την πολιτική επανίδρυση της Ε.Ε.», μου έλεγε ενθουσιασμένος, μετά τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Άνγκελα Μέρκελ, ένας φίλος. Γνωστός αριστερός διανοούμενος. 

Είχαν προηγηθεί αρκετά μικρά βήματα χειραφέτησης, όπως εκείνη η αξιοθαύμαστη διπλωματική πλαγιοκόπηση – απομόνωση του Γερμανού γκαουλάϊτερ της ευρωζώνης Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε από τον Έλληνα ομόλογό του, τον Γιάνη Βαρουφάκη, κατά τη διάρκεια των τριών θυελλωδών eurogroup• που σήμανε την αρχή της έμπρακτης αμφισβήτησης της γερμανικής ηγεμονίας εντός και εκτός διαπραγμάτευσης, την αποκατάσταση της πολιτικής ισοτιμίας Ελλάδας – Γερμανίας. 

Η απαρίθμηση των επιτευγμάτων της τρίμηνης πολιτικής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους ευρωπαίους εταίρους σε συνδυασμό με την πολυδιάστατη γεωπολιτική διπλωματία που, συγχρονισμένα και παράλληλα, ανέπτυξε ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, εγγράφουν την αρχή ενός, κατά τα φαινόμενα, ένδοξου ελληνικού έπους που συγκινεί λαούς, κοινωνίες και κινήματα. Και προκαλεί πολιτικούς και κοσμοθεωρητικούς κλονισμούς, υιοθετείται και υποστηρίζεται από προσωπικότητες υψηλού διεθνούς κύρους (Τσόμσκι, Στίγκλιτς, Κρούγκμαν κ. α.) καθιστώντας τον ΣΥΡΙΖΑ «πανευρωπαϊκό» και «παγκόσμιο». 

Λοιπόν, που λέτε, εμείς οι απ’ έξω, (τα απλά μέλη, οι ψηφοφόροι, εν γένει, του ΣΥΡΙΖΑ) αισθανόμαστε μέτοχοι αυτού του «έπους», εναγώνιοι «αναγνώστες» και «θεατές» του, εν μέσω ενός καθημερινά αυξανόμενου τρομοκρατικού συστημικού θορύβου αποτροπής. Και στενοχωριόμαστε, απογοητευόμαστε, αγανακτούμε όταν φωνές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτών, ακόμα και υπουργών σμίγουν μ’ αυτόν τον απεχθή θόρυβο. Αυτό…

* Ο γνωστός αφορισμός της Ρόζας Λούξεμπουργκ

Νίκος Τσαγκρής

15 Απριλίου 2015

Η εαρινή σύναξη των μιντιαρχών


Πως το ιστορικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κατάντησε απόκομμα πολιτικής έκφρασης της ελίτ των μιντιαρχών 

Σε μια άσχετη με την πολιτική εκδήλωση συνάντησα έναν ανθρωπάκο που, αμυδρά, κάτι μου θύμιζε. Μου συστήθηκε ως στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης («της σαμαρικής πτέρυγας», μου διευκρίνισε αυτοβούλως), και έτσι, από περιέργεια, ζήτησα τη γνώμη του για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ• «τη διακυβέρνηση του τόπου από τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του», ήταν η ακριβής διατύπωση της ερώτησής μου. 

 «Ευτυχώς που “ο Τσίπρας και η παρέα του” δεν είναι μόνοι τους, δεν κυβερνούν μόνοι, διαφορετικά θα μας είχαν πάρει τα σώβρακα», μου πέταξε υποτονθορύζοντας το δεύτερο, αγοραίο μέρος της ατάκας του. Και θεωρώντας ότι απαντάει στο ερωτηματικό που, προφανώς, σχηματίστηκε στο βλέμμα μου, μου θύμισε μια δήλωση που είχε κάνει ο Τάκης Μπαλτάκος, «ο εξόριστος κολλητός του αρχηγού», όπως τον χαρακτήρισε: «Εγώ ο δεξιός, βαράω προσοχή, όπως λένε στον στρατό, μπροστά σε αυτά που κάνει η αριστερή -δυστυχώς για μας- κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και θα ήλπιζα και ευχόμουν και παρακαλούσα αυτά που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι να τα κάνουμε εμείς». 

Ο τύπος, (τον οποίο τελικά αναγνώρισα ως μέλος του παρά τω Σαμαρά ακροδεξιού μηχανισμού, που η «παρέα του Τσίπρα» είχε ονομάσει «μονταζιέρα») εθισμένος στο επικοινωνιακό «μπλα, μπλα», με πήρε μονότερμα: «πέρα από τον Τσίπρα και την παρέα του (που, εντάξει, προσπαθούν να διαπραγματευτούν κυβερνώντας και να κυβερνήσουν διαπραγματευόμενοι) υπάρχουν και οι… δικοί μας, μου είπε με ένα στριφνό γελάκι: «ξέρεις, η Ζωή, ο Πανούσης, ο Κατρούγκαλος, ο Μητρόπουλος, ο Μηλιός, ο Λαπαβίτσας και τ’ άλλα παιδιά, που τροφοδοτούν αδιαλείπτως την πολιτική μας και μας καθιστούν... ανταγωνιστικούς…». 

Και με φρασεολογία που διαρκώς εξόκειλε –ως προς το ήθος και το ύφος της– προς την γκεμπελική διάλεκτο των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, ο «ανθρωπάκος» άρχισε να μου εξηγεί την «πολιτική» τους. Που τους καθιστά… «ανταγωνιστικούς»… 

Η σύναξη και ο… ανένδοτος 

Μεταφράζοντας το αφήγημα του «ανθρωπάκου» στα… συριζαίϊκα, οφείλω να σας πω πως η «πολιτική τους» (η πολιτική Σαμαρά), είναι ό,τι βλέπουμε και ό,τι ακούμε στα κανάλια – ό,τι διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων: μια μεθοδευμένη και ενορχηστρωμένη ομοβροντία από καθημερινά αφελή ψεύδη, ασταθείς συκοφαντίες και τρομολαγνικές κατασκευές. Ένας δυσώδης οχετός αντικυβερνητικής (και εξ αυτού ανθελληνικής) παραπληροφόρησης ως πολιτική τη μείζονος αλλά και της ελάσσονος αντιπολίτευσης. 

 Έγινε, λέει, σύναξη των διαπλεκομένων καναλαρχών – εκδοτών («των νταβατζήδων», είναι η αμετάφραστη φράση) προ μηνός. Η εν λόγω σύναξη, λέει, έγινε λίγο πριν την «ενόχληση» του Στουρνάρα από τον Βαρουφάκη για τα θαλασσοδάνεια της Τράπεζας της Ελλάδος προς συγκεκριμένα ΜΜΕ και λίγο μετά την παραλαβή της… λυπητερής των 24.150.633 € για τη χρήση των συχνοτήτων. 

Η σύναξη αυτή, λέει, αποφάσισε σχεδόν ομόφωνα (με μια αποχή, λέει) την οργάνωση ανένδοτου… ενημερωτικού αγώνα κατά του Τσίπρα προσωπικώς, της κυβέρνησής του γενικώς, και του ΣΥΡΙΖΑ ειδικώς: ο συντονισμός του… ανένδοτου ανετέθη σε μεικτό επιτελείο εμπίστων «πολιτικών» - «δημοσιογράφων» («στα γνωστά τσατσόνια των νταβατζήδων», είναι η αμετάφραστη φράση), ενώ το έργο της επεξεργασίας και της καθημερινής εκτέλεσης του… αγώνα, ανελήφθη μετά προθυμίας από τους γνωστούς μπροστινούς και… πισινούς των καναλιών. Τους συνήθεις εκτελεστές της δημοσιογραφίας. Και τα παπαγαλάκια τους… 

 Η αλητεία μέσα τους 

Το πρώτο επεισόδιο του ανένδοτου… ενημερωτικού αγώνα (που είναι «η πολιτική τους», θυμίζω) ήταν η «επιχείρηση Κατρούγκαλος». Που στήθηκε, λέει, από «γνωστό τσατσόνι» των διαπλεκομένων με τη συνεργασία δελφίνου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – κι αυτό «μπορείς να το δεις και σαν μοντέλο της πολιτικής μας», λέει: βρίσκουμε ή εφευρίσκουμε μια συμπεριφορική «αδυναμία» ενός αγνού και αδιάφθορου, κατά προτίμηση, κυβερνητικού στελέχους ή βουλευτή (σ. σ: ο ανθρωπιστικός ακτιβισμός θεωρείται κυβερνητική αδυναμία από τους επαγγελματίες πολιτικούς) και την μπουμπουνίζουμε σε συσκευασία σκανδάλου, σε πέντε MEGA – κάναλα και δεκαπέντε έντυπα και ηλεκτρονικά πρωτοσέλιδα. Ειδικός στόχος, η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος της κυβερνώσας Αριστεράς. 

 «Είπαμε», επανέλαβε μ’ εκείνο το στριφνό γελάκι ο ανθρωπάκος: «πέρα από τον Τσίπρα και την παρέα του υπάρχουν και οι… δικοί μας. Ξέρεις…» 
«Ξέρω, ξέρω» τού έκοψα τον βήχα: η «λιακάδα» της Τασίας, το «λάστιχο» της Ζωής, η «ρήξη» του Λαπαβίτσα. Που… τροφοδοτούν την πολιτική σας και σας καθιστούν... ανταγωνιστικούς…» 

 Άκου ανθρωπάκο, ο κόσμος σας έχει την αλητεία μέσα του…. Δεν είναι αυτός ο κόσμος αντάξιος των ονείρων του λαού μας, αλλά ο άλλος, που τώρα γεννιέται με μια επώδυνη γέννα: «αυτή η στιγμή έχει το άπειρο μέσα της, όσο διαρκεί… Είμαι Έλληνας, όσο ποτέ, τούτες τις ώρες…»* 

 *Από το μήνυμα του Εδουάρδο Γκαλεάνο στους Έλληνες, την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου του 2011

Νίκος Τσαγκρής

8 Απριλίου 2015

Σημειώσεις για ένα αφήγημα διαπλοκής


Από την «παλατιανή» διαπλοκή στο τερατώδες μνημονιακό σύστημα διαπλεκομένων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που βιώνουμε σήμερα. 

Η λέξη διαπλοκή έγινε εξαιρετικά οικεία στη δεκαετία του ’90, και ήταν αυτή η «οικειότητα» που εξαφάνισε την αυθεντική ετυμολογική σημειολογία της, (πλέκω – διαπλέκω: πλέκω κάτι με κάτι άλλο, συνυφαίνω, συνύφανση), υποτάσσοντάς την στην μεταφορική σημασία που εκ των διεφθαρμένων πολιτικών μας πραγμάτων έλαβε : Διαπλοκή είναι ένα αόρατο πλέγμα πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων που στοχεύει στο αμοιβαίο παράνομο όφελος των διαπλεκομένων μερών. 

 Κατά διαβολική σύμπτωση, ο όρος «διαπλεκόμενα συμφέροντα» αποδίδεται (από τον… εθνικό μας λεξικογράφο κ. Μπαμπινιώτη) στον γηραιότερο, σήμερα, Έλληνα πολιτικό, του οποίου η φήμη σκιάζεται από ένα βαρύ πέπλο αρχαίας διαπλοκής: «Τη δεκαετία του '80* πλάστηκε από τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη και καθιερώθηκε βαθμηδόν ο όρος διαπλεκόμενα συμφέροντα ή απλώς διαπλεκόμενα. Με αυτόν δηλώνονται τα αθέμιτα αλληλεξαρτώμενα συμφέροντα, που αναπτύσσονται παρασκηνιακά μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών οι οποίοι δραστηριοποιούνται στον χώρο τής ενημέρωσης (ως εκδότες εφημερίδων ή ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών σταθμών) ώστε να εξυπηρετούνται αμοιβαία οι πολιτικές και επιχειρηματικές τους σκοπιμότητες (προβολή και προπαγάνδα από την πλευρά των πολιτικών και οικονομικά οφέλη από την πλευρά των επιχειρηματιών)» 

 Έτσι ακριβώς κύριε… γλωσσολόγε μας. Και επειδή τα λες καλά, σου συγχωρώ το γεγονός ότι χρημάτισες, έστω για λίγο, υπουργός της πιο διαπλεκόμενης κυβέρνησης στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου. 

 «Παλατιανοί» και «νταβατζήδες» 


 Το αφήγημα των διαπλεκομένων συμφερόντων της χώρας μας χωρίζεται σε δυο μεγάλα κεφάλαια. Το πρώτο αφορά την ιστορική περίοδο που προηγήθηκε της δικτατορίας και περιγράφει την «παλατιανή», ας την πούμε, διαπλοκή, (ανάκτορα – πολιτική ηγεσία – Τύπος). Αν ήμουν εκδότης θα ανέθετα… αναδρομικά τη συγγραφή αυτού του πρώτου κεφαλαίου στον Στρατή Τσίρκα υπό την δημοσιογραφική κάλυψη των Τάκη Λαμπρία και Μαρίας Ρεζάν. 

Το δεύτερο κεφάλαιο του αφηγήματος αφορά την περίοδο της μεταπολίτευσης και περιγράφει την διαπλοκή των «νταβατζήδων», ας την πούμε, (κυβερνητικοί παράγοντες – επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον χώρο τής ενημέρωσης ως εκδότες εφημερίδων ή ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών σταθμών). 

 Είναι η διαπλοκή που φύτρωσε στον κυβερνοχώρο του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, ευδοκίμησε στον «θατσερικό» βιότοπο του Κώστα Μητσοτάκη, εκσυγχρονίστηκε (!) υπό την αιγίδα του Κ. Σημίτη και στην εξέλιξή της δημιούργησε το τερατώδες σύστημα διαπλεκομένων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που βιώνουμε εδώ και μια πενταετία. Το «μνημονιακό», ας το πούμε, σύστημα, που διαπλέκεται και με το διευθυντήριο των Βρυξελών και το οποίο ο ελληνικός λαός, μέσω της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που εξέλεξε, επιχειρεί εδώ και τώρα να ανατρέψει. 

Αν ήμουν εκδότης θα ανέθετα τη συγγραφή αυτού του δεύτερου κεφαλαίου στον… εαυτό μου• δεδομένου ότι στην τριακονταετή θητεία μου ως διευθυντικό στέλεχος σε ορισμένα από τα πλέον διαπλεκόμενα ΜΜΕ, (ΒΗΜΑ – ΝΕΑ, Καθημερινή, ΕΘΝΟΣ, κλπ,) υπήρξα – ακούσιος μεν, αυτήκοος και αυτόπτης δε, – μάρτυρας δεκάδων σημείων και τεράτων αυτής της… μεταμοντέρνας διαπλοκής. 

Στη φάκα της νομιμότητας 


Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι να… γράψουμε αλλά να ξεγράψουμε τη διαπλοκή, κάτι που στους επαΐοντες φαντάζει ακατόρθωτο, σχεδόν ουτοπικό. Και δικαίως, αφού η διαπλοκή (ιδιαίτερα στην εκδοχή της συνύφανσης πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων που υποστηρίζονται από ιδιόκτητα ΜΜΕ) από την περίοδο το ’90 και εντεύθεν αποτελεί πολιτειακό, σχεδόν, καθεστώς: μια ύπουλα εγκατεστημένη, σχεδόν θεσμοθετημένη, τάξη πραγμάτων. Που ηγεμονεύει πολιτικά και νέμεται οικονομικά τον τόπο με τον τρόπο της μαφίας… 

 Το 1989, επί κυβερνήσεως Τζαννετάκη, με τη συμμετοχή και, δυστυχώς, τη συνέργεια του Συνασπισμού της Αριστεράς (ΚΚΕ – ΕΑΡ) συνετάχθη και, άρον – άρον, ψηφίστηκε, ο νόμος που παρέδωσε την ιδιωτική τηλεόραση στους διαπλεκόμενους ήδη, εκδότες των εφημερίδων: Τότε «μερικοί, ελάχιστοι (οι καθηγητές Κοσμάς Ψυχοπαίδης και Νίκος Πετραλιάς, η δικηγόρος Λίλα Χαμπίπη και οι δημοσιογράφοι Φανή Πετραλιά, Λένα Δουκίδου, Νίκος Τσαγκρής, Γιώργος Βότσης, Κώστας Παπαϊωάννου) με ιερή αφέλεια προσπαθήσαμε να αποτρέψουμε τη διακομματική συμφωνία. Εις μάτην. Οι άδειες δόθηκαν ως “προσωρινές”. Προσωρινές για… πάντα, με τους ιδιοκτήτες τους εσαεί “προσωρινούς” και μόνιμα διαπλεκόμενους με κυβερνήσεις και συμφέροντα»*. 

 Σήμερα, εικοσιέξι χρόνια μετά, η Αριστερά ως κυβέρνηση πια, έχει την ευκαιρία να ξεπλύνει εκείνη τη μικρή ντροπή του ’89, προκηρύσσοντας από μηδενική βάση τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες. Και κάτι παραπάνω: να γράψει τις τελευταίες σελίδες του δεύτερου και τελευταίου, ελπίζουμε, κεφαλαίου του αφηγήματος της διαπλοκής, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να στριμώχνει οριστικά το τέρας, στην φάκα της νομιμότητας. Κι εκείνο να σφαδάζει στον επίλογο, ξερνώντας σαμαροβενιζελικά δηλητήρια και γκεμπελικές προβοκάτσιες από τα τζάμπα κανάλια του και τα γιαλατζί πρωτοσέλιδά του. 

 * Από άρθρο της Φανής Πετραλιά στην ΑΥΓΗ (5/9/2013) με τίτλο «Τα θερινά τμήματα της διαπλοκής» 

 Νίκος Τσαγκρής

1 Απριλίου 2015

Ο κορυφαίος Έλληνας στιχουργός


Μια φωτογραφία με τον καλό μου φίλο Κώστα Βίρβο. Τον θεωρώ ως τον σπουδαιότερο λαϊκό στιχουργό με άμεσους ακόλουθους την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τον Χαράλαμπο Βασιλειάδη - Τσάντα και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Γνωριστήκαμε από κοντα στα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν μαζί και με τους Θόδωρο Δερβενιώτη, Γιώργο Κοντογιάννη, Πάνο Γεραμάνη, και Γιάννη Σταματίου ("Σπόρο"), συστήσαμε τον Σύλλογο Υπεράσπισης του Λαικού Τραγουδιού. Τότε, ήμουν διευθυντής της εφημερίδας "Η ΠΡΩΤΗ" και ο Βίρβος σε συνεργασία με τον Θ. Δερβενιώτη ειχαν εκδόσει ήδη το L.P. "Εξ' αδιαιρέτου", πραγματικά εξ' αδιαιρέτου με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου - στην άλλη πλευρά του δίσκου. Από τότε μέχρι σήμερα μας συνδέει μια αδιάρρηκτη σχέση φιλίας, με καθημερινή σχεδόν (έως το 2008) επικοινωνία και πολλές απόπειρες δημιουργικής συνεργασίας