25 Μαρτίου 2015

Τσίπρας, ο Έλληνας πρωθυπουργός


Κανείς πλην… Αδώνιδος, δεν κατάφερε να διαστρέψει την ευγενή ελληνικότητα που σφράγισε την παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στο Βερολίνο. 

 Μια ιδέα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα βήμα πίσω, ότι στο επίπεδο της ρητορικής, τουλάχιστον, έδειξε να υποχωρεί. Τακτικά όμως. Με τον τρόπο που οι ποδοσφαιρικές ομάδες κάνουν το transition μετά από μια επίθεση προς την περιοχή του αντιπάλου, προκειμένου να προλάβουν την αντεπίθεσή του. Η κ. Μέρκελ ξέρει μπάλα. Το ίδιο και ο Τσίπρας, και μια ανάλυση της συνάντησης των δυό ευρωπαίων ηγετών με ποδοσφαιρικούς όρους θα ταίριαζε στην περίπτωση, καθώς θα διευκόλυνε τον αντικειμενικό σχολιαστή να τοποθετήσει τον Έλληνα πρωθυπουργό στην επίθεση και την Γερμανίδα καγκελάριο στην άμυνα, και τέρμα. 

 Σίγουρα, η ιδέα ότι ο Τσίπρας έκανε ένα βήμα πίσω στο πλαίσιο μιας τακτικής υποχώρησης, και μάλιστα στο επίπεδο της ρητορικής μόνο, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα της συνάντησης από μια άλλη ιδέα που θέλει τον Τσίπρα να κάνει μια εντυπωσιακή στροφή αποδοχής της κ. Μέρκελ ως ηγέτιδας του ευρωπαϊκού «διευθυντηρίου». Την ύπαρξη και λειτουργία του οποίου, σύμφωνα μ’ αυτή την ιδέα, είχε αποδεχτεί ήδη ο Έλληνας πρωθυπουργός δυό εβδομάδες πριν τη επίσκεψή του στο Βερολίνο: με την επιστολή του προς την Άνγκελα Μέρκελ καθώς και με το αίτημα της επταμερούς συνάντησης στις Βρυξέλες. 

 Είναι περιττό να πούμε πως η… «ιδέα» αυτή είναι η κεντρική ιδέα των αναλυτών του «λόμπι της κολοτούμπας», όπως αποκαλώ τους his master's voice σχολιαστές των διαπλεκομένων με τα μνημονιακά κόμματα και αποκόμματα ΜΜΕ. Εκείνων που για μια χούφτα ευρώ χαλκεύουν μικρές, καθημερινές «συριζαίικες κολοτούμπες», στο πλαίσιο της στρατηγικής της «αριστερής παρένθεσης». Που επιμένουν να συντηρούν τα αφεντικά τους με την φρούδα ελπίδα της καθεστωτικής επιβίωσής τους. 

 Κανείς πλην… Αδώνιδος

Ναι, μια ιδέα είναι ότι με το αίτημα της επταμερούς συνάντησης των Βρυξελών, ο Τσίπρας απεδέχθη τη λειτουργία ενός ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, αλλά μια άλλη ιδέα είναι ότι, με το ίδιο αίτημα και την αποδοχή του (τη σύγκλιση της «επταμερούς» υπό την Άνγκελα Μέρκελ), ο Τσίπρας «αποκάλυψε» ενώπιον όλων των εταίρων της ευρωζώνης την ύπαρξη και την λειτουργία ενός ευρωπαϊκού διευθυντηρίου• προκαλώντας τις αντιδράσεις κάποιων «εταίρων» και την απολογητική δήλωση ισοτιμίας της Μέρκελ ότι, «δεν είμαι παρά η καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και εκπροσωπώ ένα από τα 19 κράτη της Ευρωζώνης» 

 Κατά μιαν ακόμα ιδέα, ότι ο Τσίπρας παραδέχτηκε πως το «πρόγραμμα» (μνημόνιο) επέφερε μια πρωτοφανή δημοσιονομική προσαρμογή αλλά, κατά μιαν άλλη, απαριθμώντας στη συνέχεια τα δεινά που προκάλεσε το μνημόνιο ( ανεργία, ύφεση, ανθρωπιστική καταστροφή κλπ.), το όρισε ως απολύτως αποτυχημένο. 

Γενικότερα, το «λόμπι της κολοτούμπας», χαλκεύοντας αποστροφές και νοήματα των πρωθυπουργικών δηλώσεων και των απαντήσεων στη συνέντευξη Τύπου, επιχείρησε να αποδώσει μια «εμφανή διάθεση μεταστροφής» του Τσίπρα, «μια προσγείωση στην ευρωζωνική κανονικότητα. Ωστόσο, κανείς πλην… Αδώνιδος, ούτε καν ο πικραμένος Σαμαράς δεν τόλμησε να διαστρέψει σε οπισθοχώρηση την ευγενή ελληνικότητα που σφράγισε την διπλωματία του Έλληνα πρωθυπουργού στο Βερολίνο. 

 Τι λέει ο λαός

Στη χειρότερη περίπτωση «τσάι και συμπάθεια», όπως έσπευσαν να καταλήξουν κάποιοι «ημέτεροι». Ακόμα χειρότερα και πιο… αριστερά, η κασέτα Κουτσούμπα: «Έχει δίκιο ο λαός μας όταν λέει ότι ο κατήφορος δεν έχει τέλος». 

 Φυσικά, ιδέα δεν έχει ο Κουτσούμπας τι θέλει «ο λαός μας», δικτατορία του προλεταριάτου (!) νομίζει πως θέλει. Φωνάζει «ο κατήφορος δεν έχει τέλος» και… δικαιώνει τον αντίλαλό του, ακούγοντάς τον ως τον λαό που αντιλαλεί τη φωνή του Κυρίου του!.. 

 Για να δούμε όμως τι, πραγματικά, λέει ο λαός μας. Όχι βέβαια ως αντίλαλος του Σαμαρά ή του Κουτσούμπα, αλλά ως σύνοψη των ποιοτικών στοιχείων μιας δημοσκόπησης. Η οποία είναι πιθανόν, καθώς διαβάζετε αυτό το κείμενο, να έχει δημοσιευτεί. 

Η πλειονότητα των Ελλήνων, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, εμφανίζονται ικανοποιημένοι έως και υπερήφανοι από την εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στο Βερολίνο θεωρώντας ότι μετά από πολλά - πολλά χρόνια τους εκπροσώπησε ένας πραγματικός Έλληνας πρωθυπουργός» : 
- Μίλησε Ελληνικά (όχι αγγλικά ή γερμανικά) 
-Έθεσε θέμα τέλους της καταστροφικής πενταετίας των μνημονίων -Έθεσε θέμα δικαστικής συνδρομής για τη Siemens 
-Έθεσε θέμα γερμανικών επανορθώσεων και κατοχικού δανείου 

Αυτά λένε οι καλοί Έλληνες και είμαι ένας απ’ αυτούς. Ωστόσο, επειδή (όπως η Μέρκελ και ο Τσίπρας) ξέρω μπάλα, θα προτιμούσα να κάνω μια ανάλυση της συνάντησης των δυό ευρωπαίων ηγετών με ποδοσφαιρικούς όρους. Έστω και μόνο για την ευχαρίστηση να τοποθετήσω τον Τσίπρα στην επίθεση και την Μέρκελ στην άμυνα. Και τέρμα.

Νίκος Τσαγκρής

18 Μαρτίου 2015

Ο Σόϊμπλε και το «κόκκινο σάντουιτς»


Ένα βιωματικό τραύμα που σημάδεψε τους παλαιούς αριστερούς, επιστρέφει. Και τρυπώνει στη ρωγμή του χρόνου…  

Η γνώμη μου για τους πολιτικούς, είναι γνωστό, δεν είναι… άκρως θετική. Έτσι, κάθε φορά που πρέπει να τους προσεγγίσω κριτικά, θέλοντας να αποφύγω την ευθεία «προσβολή», τους ψέγω μ’ ένα απόφθεγμα του Ιονέσκο, αντιπροσωπευτικό της γνώμης μου γι’ αυτούς. Για να προσδώσω, φυσικά, το κύρος του πολιτικά οξυδερκούς και έμπειρου αυτού σοφού, στον δημοσιογραφικό μου λόγο, τον πεζό: «Υπάρχουν δυο είδη ιδιοσυγκρασίες, η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί. Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης…».

 Όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις φωτεινές. Πολιτικοί, αν όχι με ιδιοσυγκρασία… «καλλιτεχνική» ή «επιστημονική», σίγουρα κάτι παραπάνω από «μάγειρες της κοινωνίας» ή «διανομείς της άνεσης». Πολιτικοί – επαναστάτες, ανατρεπτικοί, ρομαντικοί. Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε ας πούμε – αυτόν σκεφτόμουν εξ αρχής, κάτι διόλου τυχαίο. 

 Δυό – τρείς εβδομάδες τώρα, η σκιά του Σαλβαδόρ Αλιέντε είναι ανάμεσά μας. Το ρομαντικό πολιτικό έπος που άφησε πίσω του, βιωματικό τραύμα για εμάς τους παλαιούς αριστερούς, επιστρέφει. Και τρυπώνει στη ρωγμή του χρόνου: «ο Τσίπρας μου θυμίζει τον Σαλβαδόρ Αλιέντε. Αν πετύχαινε αυτό που είχε στο μυαλό του ο Αλιέντε, θα άλλαζαν τα πάντα στην Λατινική Αμερική. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Τσίπρα. Απλώς τον Αλιέντε τον καθάρισαν με τα όπλα. Σήμερα δεν σε καθαρίζουν με τον ίδιο τρόπο. Σήμερα έχεις απέναντί σου την οικονομία, τη δεξιά πλευρά της Ευρώπης, την Γερμανία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Δεν θα τον αφήσουν εύκολα να κερδίσει…» 

 Το «κόκκινο σάντουιτς» 

 Ο Κώστας Γαβράς, με τον μεγεθυντικό φακό του σκηνοθέτη, νετάρει στο ελληνικό πολιτικό δράμα, στους πρωταγωνιστές του, διακρίνει, συγκρίνει, κρίνει: η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει να «ανατραπεί», γιατί αν δεν ανατραπεί θα μας «ανατρέψει»… 

 Να πoια είναι η ιδέα του σκληρού (υπό γερμανική ηγεμονία) συστημικού πυρήνα: η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί γιατί είναι αδέσμευτη, ανεξάρτητη, ανυπότακτη, ανυποχώρητα αριστερή. Μας είναι αδύνατον να την μεταλλάξουμε, όπως κάναμε με τους σοσιαλδημοκράτες. Αντίθετα, επιχειρεί εκείνη να μας αλλάξει, να ανατρέψει τις συστημικές ισορροπίες, τους κανόνες, να διαταράξει τη «γερμανική τάξη των ευρωπαϊκών πραγμάτων… 

 «Τώρα, με τον Κάστρο στην Κούβα και τον Αλιέντε στη Χιλή, έχουμε στην Λατινική Αμερική ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη η Λατινική Αμερική θα γίνει κόκκινη», δήλωνε τρομαγμένος ο Ρίτσαρντ Νίξον, καθώς έβλεπε την κυβέρνηση Αλιέντε να εφαρμόζει, ανυποχώρητη, το πρόγραμμα της. Και, για να αποδομήσει το… «κόκκινο σάντουιτς», έδινε εντολή στην CIA να ανατρέψει τον Αλιέντε, ορίζοντας ως οργανωτή του πραξικοπήματος τον… δικό μας Χένρυ Κίσινγκερ. 

Είναι σαν να το ακούω, να το ψιθυρίζει ο Σόϊμπλε στο αυτί της Ολλανδής ορντινάτσας του: «Τώρα, με τον Τσίπρα στην Ελλάδα και τον Ιγκλέσιας (Ποδέμος) στην Ισπανία, έχουμε ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη η Ευρώπη θα γίνει κόκκινη»!.. 

 Μια «θηλιά» διαρκείας 

 Δεν γνωρίζω αν ο Σόϊμπλε είναι εκείνος που κινεί τα νήματα για την αποδόμηση του ευρωπαϊκού… «κόκκινου σάντουιτς». Δεν έχω ιδέα ποιον, ακριβώς, ρόλο έχουν στο έργο οι «θεσμοί», οι εκπρόσωποί τους, οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, η Bild, το «Θέμα», το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ο Σκάϊ, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος. Ωστόσο, δεν χρειάζεται ο μεγεθυντικός φακός του Κώστα Γαβρά για να δούμε ότι η περίπτωση Τσίπρα θυμίζει την περίπτωση Αλιέντε, ότι αν πετύχει αυτό που έχει στο μυαλό του ο Τσίπρας θα αλλάξουν τα πάντα στην Ευρώπη, όπως θα άλλαζαν τα πάντα στην Λατινική Αμερική αν πετύχαινε εκείνο που είχε στο μυαλό του ο Αλιέντε. Και δεν χρειάζεται παρά η βιωματική – ιστορική εμπειρία ενός παλαιού αριστερού Έλληνα δημοσιογράφου για να δει ότι το «έργο» παίζεται ήδη και είναι μια υπερπαραγωγή: ένα συστημικό "πραξικόπημα" διαρκείας για την ανατροπή της ελληνικής κυβέρνησης, ενορχηστρωμένο από μια τερατώδη κοινοπραξία συστημικών ευρωπαϊκών και ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης… 

«Απλώς τον Αλιέντε τον καθάρισαν με τα όπλα», λέει ο Γαβράς, ξεχνώντας ότι μέχρι να τον «καθαρίσουν» οριστικά με το δεύτερο πραξικόπημα, είχε προηγηθεί και μία (τι ειρωνεία!..) απόπειρα οικονομικού στραγγαλισμού της Χιλής*». Ωστόσο ναι, «σήμερα δεν σε καθαρίζουν με τον ίδιο τρόπο» κι ας σου έχουν φορέσει στο λαιμό μια οικονομική θηλιά διαρκείας. Και ναι, «δεν θα σ’ αφήσουν εύκολα να κερδίσεις» αλλά ποτέ δεν περίμενες να… σ’ αφήσουν: αντιστέκεσαι ανυποχώρητα. Το παλεύεις με όλα τα όπλα που διαθέτεις, πολιτικά, διπλωματικά, γεωπολιτικά. Υψώνεις λαϊκό τείχος κυριαρχίας και αξιοπρέπειας απέναντι στους συστημικούς υπονομευτές. Κερδίζεις. Νικάς…

Νίκος Τσαγκρής

11 Μαρτίου 2015

Ούτε ρήξη, ούτε οπισθοχώρηση


Την συνέχιση της διαπραγμάτευση για μια νέα, δίκαιη συμφωνία που θα σημάνει το τέλος της λιτότητας και την ανάπτυξη απαιτεί η πλειονότητα των Ελλήνων 

Προσπαθώ να δώ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ. ΕΛ όπως είναι, μια κυβέρνηση – γέννημα της οργής και της ανάγκης, μια φιλολαϊκή κυβέρνηση μιας προεδρευομένης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ενός αστικού κράτους – έθνους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ• που, σε συνθήκες βαθειάς οικονομικής κρίσης – οφειλόμενης στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, την «ιμπεριαλιστική» διαχείρισή της από τις ηγεμονεύουσες την Ε. Ε. δυνάμεις, την εθελόδουλη προσαρμογή της χώρας μας στο «πλαίσιο» της συγκεκριμένης διαχείρισης – επιχειρεί, με σχετική επιτυχία και με τη στήριξη της πλειονότητας του ελληνικού λαού που αντιπροσωπεύει και κυβερνά, να ανταποκριθεί στην προεκλογική δέσμευσή της για μια «πραγματική διαπραγμάτευση με τους εταίρους». Με στόχο μια νέα συμφωνία (δανειακή σύμβαση) που θα εξυπηρετεί την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, χωρίς να συνοδεύεται από τιμωρητικούς για τον ελληνικό λαό όρους, μέτρα λιτότητας και καταστροφικούς για την οικονομία κανόνες. Κι ακόμα, να ανταποκριθεί στην (προεκλογική, επίσης) δέσμευσή της για άμεση εφαρμογή των μέτρων ανάσχεσης της ανθρωπιστικής καταστροφής που περιλαμβάνονται στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». 

Κάπως έτσι βλέπω την κυβέρνηση όταν προσπαθώ να την δω όπως είναι, και κάπως έτσι βλέπω ότι την βλέπει και η (κυμαινόμενη από 80 – 55%) πλειονότητα των Ελλήνων που τη στηρίζει, όταν "διαβάζω» τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των σχετικών σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης. Κάπως έτσι, άλλωστε, υποθέτω, βλέπει και η ίδια η κυβέρνηση τον εαυτό της, όταν προσπαθεί να τον δει όπως είναι. Και όχι όπως θέλει να είναι, ή όπως θέλει να φαίνεται πως είναι, αν θέλει να φαίνεται διαφορετική απ’ ό,τι είναι ή απ’ ό,τι επιθυμεί να φαίνεται πως είναι… 


Ακραίες «θεωρήσεις» 


Το πώς βλέπει μια κυβέρνηση τον εαυτό της δεν είναι θέμα επικοινωνιακής φαντασμαγορίας, αλλά ζήτημα συλλογικής αυτογνωσίας. Ωστόσο, η συγκεκριμένη κυβέρνηση (το παρόν της – το μέλλον της) κρίνεται από την διαπραγμάτευση, δεδομένου ότι απ’ αυτήν κρίνεται το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων και, κατ’ ανατρεπτική ακολουθία, της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Έτσι, η κυβέρνηση είναι η διαπραγμάτευση και, καθώς η διαπραγμάτευση γίνεται, αναπόφευκτα, ζήτημα επικοινωνιακής φαντασμαγορίας, οι πρωταγωνιστές της παραμορφώνονται, ο λόγος τους θρυμματίζεται εντός της, μαζί και το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης. Και από κοντά η κυβέρνηση, το πραγματικό της σχήμα, ο πολιτικός της χαρακτήρας. 

Λοιπόν, ποια συλλογική αυτογνωσία; Η κυβέρνηση είναι η διαπραγμάτευση, όπως την βλέπουν οι υπουργοί της, οι υφυπουργοί της, τα μέλη της! Όπως την βλέπουν οι βουλευτές της, τα κόμματα που την συνιστούν – σε ότι μας αφορά, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του, τα μέλη του. Εδώ, δυό ακραίες εκδοχές θεωρήσεων: 

Η ρομαντική θεώρηση: Βλέπω την διαπραγμάτευση σαν μια μυθική ελληνική εκστρατεία για τον εξανθρωπισμό των βάρβαρων ευρωπαϊκών (γερμανικών) κανόνων, την πολιτική επανίδρυση της Ε.Ε. 

Η ευρωφοβική θεώρηση: βλέπω τη διαπραγμάτευση σαν μια εξελισσόμενη διαδικασία εγκλωβισμού της κυβέρνησης, με στόχο να οδηγηθεί στην πλήρη συνθηκολόγηση. Μονόδρομος για την Ελλάδα είναι η ανυπακοή και η ρήξη... 


 Η ρήξη είναι εύκολη. 


 Ούτε ρήξη ούτε συνθηκολόγηση: η δεύτερη είναι εύκολη, η πρώτη ευκολότερη: Διαπραγμάτευση – διαπραγμάτευση – διαπραγμάτευση, αν όχι σαν «μια μυθική ελληνική εκστρατεία για τον εξανθρωπισμό των βάρβαρων ευρωπαϊκών (γερμανικών) κανόνων…», ως αταλάντευτη επιχείρηση εκπροσώπησης και διεκδίκησης του συλλογικού «θέλω» της πλειονότητας των Ελλήνων που ανέδειξαν και στήριξαν (και στηρίζουν) αυτή την κυβέρνηση, αυτή τη διαπραγμάτευση. 

Ακριβώς! Αυτή τη στιγμή, καθώς γράφω αυτό το κείμενο, καλούμαι από διαδικτυακούς φίλους να υπογράψω ένα άλλο. Ένα ψήφισμα μέσω της ομάδας Avaaz* που περιλαμβάνει, ακριβώς, αυτό το λαϊκό συλλογικό «θέλω», το περιγράφει και το διεκδικεί: 

Για πρώτη φορά μετά την έναρξη της κρίσης, γίνεται μια συντονισμένη, εθνική προσπάθεια για ένα τέλος στο αποτυχημένο πείραμα της λιτότητας που έχει γονατίσει τη χώρα μας. 

Αλλά Ευρωπαίοι ηγέτες και τραπεζικά συμφέροντα απειλούν να σκοτώσουν την ελπίδα μας. Κάποιοι ήδη μιλούν για χαλάρωση της ελληνικής θέσης. 

 Αν όμως συσπειρωθούμε τώρα και δημιουργήσουμε μια εκκωφαντική, ενωτική, υπερκομματική έκκληση ενάντια στη λιτότητα, μπορούμε να γίνουμε το δημοκρατικό αντίβαρο στην πίεση και τις φοβέρες των δανειστών. 

 Δεν έχουμε χρόνο – όλα θα κριθούν μέσα στις επόμενες μέρες. Πρόσθεσε το όνομά σου για να στηρίξουμε τη διαπραγμάτευση και να ζητήσουμε απ’ τον Α. Τσίπρα και τον Γ. Βαρουφάκη να επιμείνουν με αποφασιστικότητα στη θέση τους για τέλος στη λιτότητα και μια νέα, δίκαιη συμφωνία για τον ελληνικό λαό. Ας κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή… 

Συνυπογράφω και στηρίζω, και έτερον ουδέν… 

 * Όταν οι υπογραφές φτάσουν τις 100.000 το ψήφισμα θα παραδοθεί απ’ την ομάδα του Avaaz στους δύο πολιτικούς.

Νίκος Τσαγκρής

4 Μαρτίου 2015

Μην πυροβολείτε τον Βαρουφάκη


Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται μέσα σε ένα παγκόσμιο επικοινωνιακό πανδαιμόνιο εντός του οποίου ο Έλληνας οφείλει να ακούγεται: να «σκεπάζει» τον εκκωφαντικό θόρυβο του Γερμανού ομολόγου του…   

Κάποιοι δικοί μας (με την καλή έννοια) λένε και γράφουν διάφορα για τον Βαρουφάκη. Ότι φοράει κασκόλ και μαντήλια, ότι δίνει τρεις συνεντεύξεις την ημέρα, ότι μιλάει περίεργα και κινείται εκτός ριζοσπαστικής γραμμής – έξω, εν γένει, από τα πολιτικά ειωθότα, ότι το ύφος του δεν συνάδει (με τι άραγε;), ότι είναι προκλητικός και αλαζών και σε οποιοδήποτε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο κι αν κοιτάξεις, η φάτσα του Βαρουφάκη σε… πληγώνει. 

Οι συγκεκριμένοι δικοί μας (με την καλή έννοια, επαναλαμβάνω) λένε και γράφουν για τον Βαρουφάκη τα ίδια, περίπου, που λένε και γράφουν τα συστημικά παπαγαλάκια και οι πολιτικοί τηλεμαϊντανοί της αντιπολίτευσης. Ότι δεν είναι σοβαρός, ότι ντύνεται περίεργα, ότι μιλάει συνέχεια και… προκαλεί τους εταίρους με ανορθόδοξες δηλώσεις και συνεντεύξεις. 

Ευθαρσώς δηλώνω ότι διαφωνώ με όλους αυτούς που λένε και γράφουν διάφορα τέτοια για τον Βαρουφάκη• και με τους «δικούς μας», και με τους «άλλους», τα συστημικά παπαγαλάκια και τους πολιτικούς τηλεμαϊντανούς της αντιπολίτευσης. Και, για να λέμε όλη την αλήθεια, εξοργίζομαι μαζί τους. Περισσότερο με τους «δικούς μας» παρά με τους «άλλους», δεδομένου ότι οι «άλλοι» κάνουν τη δουλειά τους (υπονομεύουν τον Βαρουφάκη για λογαριασμό του Σόϊμπλε, των… «θεσμών» και των διαπλεκόμενων μελών της οικονομικής ελίτ της χώρας μας), ενώ οι «δικοί μας», εκόντες – άκοντες, τους σιγοντάρουν. Πέφτοντας στην καλοστημένη επικοινωνιακή (και όχι μόνον) παγίδα τους.  

Σόϊμπλε εκτός παιδιάς 

Κατά τη γνώμη μου, ο Βαρουφάκης είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το Τσίπρα και την παρέα του• τη «γενιά του Αλέξη», όπως είχε πει κι ο Γιώργος Κιμούλης μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης: υπήρχε μια ηττοπάθεια στο χώρο της Αριστεράς, σαν να μείναμε από θεωρητικά εργαλεία. Κι ήρθε η γενιά του Αλέξη, που μόνο την ευχαριστούμε... 

Ο Βαρουφάκης μιλάει πολύ γιατί ο Σόϊμπλε μιλάει πολύ. Ο Βαρουφάκης κάνει τρείς δηλώσεις και δυό συνεντεύξεις την ημέρα για να απαντήσει στον Σόϊμπλε που κάνει τρεις δηλώσεις και δυό συνεντεύξεις την ημέρα. Έτσι ο Βαρουφάκης είναι ο Έλληνας υπουργός των οικονομικών και ο Σόϊμπλε είναι ο ισότιμος Γερμανός ομόλογός του. Αυτό είναι όλο: η διεκδίκηση της ισοτιμίας μετά από πέντε χρόνων υποτέλεια. 

 Η αποκατάσταση της ισοτιμίας των χωρών – μελών της ευρωζώνης είναι βασικό στοιχείο της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ και, αυτήν ακριβώς τη στρατηγική υπηρετεί ο Βαρουφάκης: ιδανικά, ακομπλεξάριστα, ευφυέστατα, καταιγιστικά. Με αποτέλεσμα την αξιοθαύμαστη διπλωματική πλαγιοκόπηση – απομόνωση του Γερμανού κατά τη διάρκεια των τριών θυελλωδών eurogroup• την αποδόμησή του ως κυρίαρχου του παιγνιδιού. Αυτή η «αποδόμηση» ήταν που τον «τρέλανε» και τον οδήγησε σ’ εκείνο το υστερικό ανθελληνικό ξέσπασμα που ακολούθησε το δεύτερο eurogroup. Και κλιμακώθηκε στο τρίτο, μετά την απόσπαση, από τον ομότιμο πια Έλληνα ομόλογό του, της… ασαφούς συμφωνίας – γέφυρας… 

 Σαν θεωρία συνωμοσίας 

 Είναι γνωστό ότι ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε διαθέτει έναν εξαιρετικά πολυσχιδή, πολυπρόσωπο και «θορυβώδη» επικοινωνιακό μηχανισμό, έμμεσα ή άμεσα διαπλεκόμενο με δεκάδες γερμανικά και ευρωπαϊκά (και ελληνικά) Μέσα Ενημέρωσης, κι ακόμα πρόσωπα και μηχανισμούς των Βρυξελών. Έτσι, ιδιαίτερα μετά τον «παραγκωνισμό» του από τον Βαρουφάκη (την ελληνική κυβέρνηση εν τέλει), χρησιμοποιεί τον τερατώδη αυτό επικοινωνιακό μηχανισμό εκπέμποντας ένα βάναυσο ξεφωνητό κατά του Βαρουφάκη και της ελληνικής κυβέρνησης: «Αδιαφορώ αν θα πτωχεύσει η Ελλάδα. Αδιαφορώωωω!» ● « Η πτώχευση των Ελλήνων με αφήνει παγερά αδιάφορο!» ● «Δεν δουλεύαμε έτσι εμείς εδώ στην ευρωζώνη. Ρωτήστε τον Βαρουφάκη!»… Φυσικά και δεν δούλευε έτσι. Εκείνος διέτασσε, ο άλλος εκτελούσε: «forget it, Yannis». Τώρα, ο «έκπτωτος» μέγας οικονομικός κανόναρχος της ευρωζώνης, εν εξάλλω ωρύεται: φημολογείται ότι αν δεν είχε τη Μέρκελ να τον κρατάει «θα είχε στραγγαλίσει ήδη τους Έλληνες». 

Στον ίδιο τόνο σέρνεται μια φάλτσα συμφωνία, σαν θεωρία συνομωσίας που πατάει στην πράξη: κάτι σαν σιωπηλό πραξικόπημα βρίσκεται σε εξέλιξη με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης, «ένα σχέδιο που διαμορφώνεται στα σαλόνια της Αθήνας από εφοπλιστές, που φυσικά έχουν βγάλει τα χρήματα έξω από την Ελλάδα, ξεσκολισμένους φιλοσαμαρικούς δημοσιογράφους και τον ίδιο τον πρόεδρο της ΝΔ. Αλλά που δεν θα είχε καμία πιθανότητα επιτυχίας, χωρίς την ενεργό ανάμειξη της γερμανικής ηγεσίας»* 

Αυτά την ώρα που η διαπραγμάτευση με την «αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα» συνεχίζεται μέσα σε ένα παγκόσμιο επικοινωνιακό πανδαιμόνιο. Εντός του οποίου ο Βαρουφάκης καταφέρνει να διακρίνεται, να ξεχωρίζει, να ακούγεται. Να σκεπάζει τον εκκωφαντικό θόρυβο του Γερμανού ομολόγου του. Ενώ κάποιοι δικοί μας (με την καλή έννοια) λένε και γράφουν διάφορα, πυροβολώντας τον Έλληνα. Έλεος… 

 *Από άρθρο του Στέλιου Κούλογλου στο tvxs.gr

Νίκος Τσαγκρής