Από το «πλιάτσικο» του Ανατολικού Βερολίνου ως την λεηλασία των χωρών και των λαών της ευρωζώνης με πρόσχημα την προσήλωση στους κανόνες
Ο υπεύθυνος οικονομικών και προϋπολογισμού της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, Βολφγκανγκ Χίλεν, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του δίπλα σε μια επιστολή, στην οποία ο αυτοχειριασμός του αποδιδόταν σε οικογενειακούς λόγους.
Λίγο πριν, στο ιστορικό ημικύκλιο του Ραϊχσταγκ, ο ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, με τη φράση «λυπούμαι και ζητώ συγνώμη», αναγνώριζε ότι εψεύσθη όταν αρνήθηκε ότι είχε δεχθεί παράνομη «δωρεά» 100.000 μάρκων από έναν έμπορο όπλων*.
Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε λυπάται, λυπάται πολύ. Είναι γέννημα και θρέμμα της παραδοσιακής γερμανικής λύπης, που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, του δόγματος των δογμάτων.
«Το δόγμα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια ρητή απαγόρευση της σκέψης» εξηγεί ο Βαυαρός Λούντβιχ Φόιερμπαχ. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο: «οι Γερμανοί αποβλακώθηκαν ηθελημένα εδώ και μια χιλιετία περίπου• πουθενά αλλού δεν έγινε πιο διεφθαρμένη κατάχρηση των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών ναρκωτικών, του αλκοόλ και του χριστιανισμού», ξομπλιάζει τους πατριώτες του ο Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε.
Δογματικός του προτεσταντικού ήθους ναι, ηθελημένα αποβλακωμένος Γερμανός όχι. Ούτε ναζί, όπως (δικαιωματικά) τον «είδε» ο σκιτσογράφος της Αυγής Τάσος Αναστασίου. Οι περισσότεροι Έλληνες βλέπουν τον Σόϊμπλε σαν τον μοχθηρό σαιξπηρικό δανειστή Σάϊλοκ: «θα σου δανείσω, αλλά θέλω ένα κομμάτι από τη σάρκα σου»… Και τον σιχτιρίζουν. Και τον περιγελούν. Και τον οικτίρουν…
Οι σκιές και οι λεκέδες
Πράγματι, οι Έλληνες λυπούνται τον Βολφγκανγκ Σόϊμπλε. Όχι (μόνο) για την σωματική αναπηρία του, αλλά για την ευκρινή ψυχική σκιά της. Που αδυνατεί να κρύψει τους λεκέδες του βίου και της πολιτείας του:
- Τη διαπραγμάτευση με τους σταλινικούς ηγέτες του Ανατολικού Βερολίνου εννοείς, Γιόχαν;
- Φυσικά, Φραντς.
- Έταζε αμνηστίες στους πάντες και από πίσω έδινε το σύνθημα για την εισβολή των Δυτικών και την μεγάλη λεηλασία. Αυτό δε λες, Γιόχαν;
-Ακριβώς: ο τύπος έδωσε το σύνθημα για το μεγαλύτερο πλιάτσικο στην ιστορία της Γερμανίας…
Λένε πως τότε, ως αρχιδιαπραγματευτής της «ενοποίησης» του Βερολίνου, ο Σόϊμπλε ήταν ο άνθρωπος που ξεπούλησε για «πενταροδεκάρες» την περιουσία της Ανατολικής Γερμανίας στους βιομηχάνους της Δυτικής Γερμανίας. Ποιος ενεθυλάκωσε τις «πενταροδεκάρες»;
Δεν υπάρχει απάντηση. Μα και να υπήρχε, «λυπούμαι και ζητώ συγνώμη», θα ψέλλιζε ο καλός στρατιώτης Βόλφγκανγκ. Και θα… καθάριζε τα του οίκου του: ο «οίκος» Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε βρίθει καθάρσεων και εξαγνισμών, ως οίκος αμαρτιών και τερατωδών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Ο «νοικοκύρης» του ήταν ο πρώτος ευρωπαίος ηγέτης που αποθέωσε το Γκουαντάναμο ως θεόπεμπτη μέθοδο τιμωρίας και καθάρσεως. Και πρότεινε την επαναφορά της θανατικής ποινής ως όπλο στον «πόλεμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της τρομοκρατίας!
Τι θράσος! Το μόνο που δεν εξήγησε ήταν εάν θα φορούσε ο ίδιος την κουκούλα του δήμιου. Ή θα άφηνε την λεπτή αυτή αποστολή στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Μετά λύπης του!..
Ως πότε η Γερμανία;
Προ ημερών ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε δήλωσε ότι λυπάται και τους Έλληνες. Με εκείνη τη λύπη που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, προφανώς: λυπάμαι τους Έλληνες, ως ηδονιστές και απείθαρχους και ανυπάκουους πολίτες που έμειναν ατιμώρητοι, καθώς η νέα ηγεσία τους αρνείται να συνεχίσει το πρόγραμμα τιμωρίας τους σύμφωνα με τους δικούς μου κανόνες, όπως το εφάρμοζε η παλαιά…
«Ο κ. Σόιμπλε έχασε την ψυχραιμία του. Εκφράστηκε υποτιμητικά απέναντι στον ελληνικό λαό», ήταν η απάντηση του ύπατου αξιωματούχου της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, Αλέξη Τσίπρα. «Θέλω να του επισημάνω ότι θα ήταν καλύτερα να λυπάται τους λαούς που περπατάνε με το κεφάλι σκυφτό», συμπλήρωσε… αλύπητα: Να μην λυπάται τους λαούς που σηκώνουν το κεφάλι υπερήφανα. Αυτούς να τους σέβεται να τους εκτιμά…
Στους ευαίσθητους παρατηρητές, δέκτες των δονήσεων αυτής της ιστορικής για το μέλλον της ευρωζώνης διαπραγμάτευσης, αποκαλύφθηκε απολύτως η στελέχωση, η διάρθρωση και η λειτουργία της πολιτικής «μαφίας» που, υπό την ηγεσία του αρχηγού της «φαμίλιας» χερ Σόϊμπλε, ξεζουμίζει τους λαούς της ευρωζώνης με πρόσχημα τους δημοσιονομικούς κανόνες και εργαλεία τα «προγράμματα» της λιτότητας. Ωστόσο το μεγάλο ερώτημα παραμένει: ως πότε η Γερμανία – ως πότε ο Σόϊμπλε;
Ωσότου η πλαγιοκόπηση του Γερμανού απ’ την ελληνική διπλωματία, η αποδόμησή του ως κυρίαρχου του παιγνιδιού, η έμπρακτη αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας εντός και εκτός διαπραγμάτευσης αποδώσουν, είναι η απάντηση. Ωσότου η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την αποκατάσταση της ισοτιμίας των χωρών – μελών της ευρωζώνης πραγματωθεί.
* Από ρεπορτάζ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ της 21ης Ιανουαρίου 2000
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου