25 Δεκεμβρίου 2014

To plan B’ της διαπλοκής


Ενώ Βερολίνο και Βρυξέλλες συμβιβάζονται με την απειλή… ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ξεδιπλώνεται το plan B’ της διαπλοκής. 

 «Δεν θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν μας προκύψει (και, καθώς φαίνεται, θα μας προκύψει), θα διαπραγματευτούμε μαζί του». Αυτή, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες και τις ενδείξεις, είναι η γενικευμένη αντίδραση των Γερμανών της κυβερνητικής συμμαχίας (συμπεριλαμβανομένου και του… δύσκολου Βόλφανγκ Σόϊμπε) απέναντι στις «απρόσμενες», όπως τις χαρακτηρίζουν, εξελίξεις στην Ελλάδα• την μη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και τις πρόωρες εκλογές που «βγάζουν» ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι αξιωματούχοι της Γερμανικής κυβέρνησης, σοσιαλιστές και χριστιανοδημοκράτες, θεωρούσαν ασφαλή την (υπεσχημένη από «τους Έλληνες») συγκέντρωση των 180 ψήφων και την αποφυγή των εκλογών και έμειναν κατάπληκτοι με το αποτέλεσμα της δεύτερης, ειδικά, ψηφοφορίας που οδηγούν σε εκλογές και «Tsipras» και, «Δεν θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν μας προκύψει (και, καθώς φαίνεται, θα μας προκύψει), θα διαπραγματευτούμε μαζί του»… 

Ανάγκα και οι θεοί πείθονται. Kαι οι Γερμανοί (οι πληροφορίες από κυβερνητικούς αξιωματούχους) όχι μόνο έχουν πεισθεί ότι πρέπει να διαπραγματευθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ορισμένοι συζητούν ήδη μια μικρή «παραχώρηση καλής θέλησης», έναν κάποιο συμβιβασμό «ως προς τον χρόνο αποπληρωμής των χρεών μόνο, και το ύψος των επιτοκίων». Άλλοι ελπίζουν ότι ο Τσίπρας θα «σπάσει» ακριβώς όπως ο Σαμαράς όταν γίνει πρωθυπουργός και θα διορθώσει την αντιμνημονιακή του ρότα: «ούτως ή άλλως, παλινωδίες, καθυστερήσεις και διγλωσσία έχουμε και με τη σημερινή κυβέρνηση. Το θέμα είναι να κινηθούμε «εντός πλαισίου». Άλλωστε «αν αρνηθούν την ολοκλήρωση του προγράμματος, δεν θα πάρουν τη προληπτική γραμμή»… 

 Η ντόπια «ελίτ» επιμένει… 

 Και ενώ Βερολίνο και Βρυξέλλες έχουν αρχίσει να συμβιβάζονται με την απειλή… ΣΥΡΙΖΑ, η ντόπια οικονομική ελίτ και οι φίλιές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της διαπλοκής, παραμένουν πεισματικά… ασυμβίβαστες. Ασυμβίβαστες όχι πια με το ενδεχόμενο της διεξαγωγής πρόωρων εκλογών (αυτό το έχουν χωνέψει ήδη), αλλά με αυτό που οι εκλογές, κατά πάσαν πιθανότητα, τους επιφυλάσσουν: το τέλος του ελέγχου της πολιτικής (και της μιντιακής) εξουσίας και της προνομιακής νομής της δημόσιας οικονομίας, καθώς και της φορολογικής και τραπεζικής ασυλίας που μέσω της διαπλοκής απολάμβαναν. 

 Πάνω απ’ όλα, η ντόπια οικονομική ελίτ και οι φίλιές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της διαπλοκής, φοβούνται ότι οι εκλογές θα σημάνουν την απώλεια μιας σειράς απίστευτων προνομίων που απέκτησαν μέσω δεκάδων «μνημονιακών» νόμων. Οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ήσαν μνημονιακοί (απαιτούμενοι απ’ την τρόικα), αλλά επιβεβλημένοι –πολλές φορές και γραμμένοι – από τους ίδιους στις, υποχείριές τους, μνημονιακές κυβερνήσεις• για να… «μεταρρυθμίσουν» το εργασιακό, το μισθολογικό και το συνδικαλιστικό καθεστώς, διαμορφώνοντας τον υπαρκτό εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε… 

 Εκλογές = κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ = ακύρωση των μνημονικών νόμων της διαπλοκής. Αυτή είναι η εξίσωση – εφιάλτης της διαπλεκόμενης οικονομικής ελίτ, μ’ αυτήν την «εξίσωση» αρνείται να συμβιβαστεί. Γι’ αυτό, ακόμα και μετεκλογικά, θα επιμένει… συναινετικά: «Η συνεννόηση για μια κοινή πολιτική της μετεκλογικής Ελλάδας είναι απαραίτητη, θα πρέπει να είναι αυτονόητη και η συνεργασία και των δύο μεγάλων κομμάτων στην περίπτωση που δεν θα υπάρξει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία», γράφει ο δημοσιογραφικός προπομπός της συστημικής βούλησης. 

To plan B’ της διαπλοκής 

Ακριβώς: ο μεγάλος φόβος τους είναι η ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ του ΣΥΡΙΖΑ• αυτήν πρέπει πάση θυσία να αποφύγουν, γι’ αυτόν τον… ευγενή σκοπό τα δίνουν όλα. Δεν έχουν χρόνο και αδυνατούν να περιμένουν (ως… θεσμικοί, που δηλώνουν) την τρίτη ψηφοφορία για τον Πρόεδρο. Έτσι, πολύ πριν την ανακοίνωση των ισχνών αποτελεσμάτων της δεύτερης ψηφοφορίας (φουλ του 166 με δυό σβάστικες), άρχισε να ξεδιπλώνεται το plan B’ της διαπλοκής: η ολοκλήρωση (και έγκαιρη προεκλογική ανάπτυξη) όλων των προγραμματισμένων μικροκομματικών τερατογενέσεων με τον κωδικό «συναινετικά μαξιλαράκια»: «Πάει κι ο Σπύρος. Τον πήρε το ποτάμι», ήταν το πρώτο σχόλιο που εθεάθη στο διαδίκτυο πριν καν ανοίξει ο… κωδικός. 

 Αλλά το Ποτάμι είναι το κόμμα – μοντέλο για το plan B’ της διαπλοκής, ένα δοκιμασμένο «συναινετικό μαξιλαράκι». Αυτό που αναμένεται να ξεδιπλωθεί (αμέσως μετά την τρίτη ψηφοφορία, φημολογείται), το κόμμα – offshore των Σαμαρά – Μπαλτάκου. Που φημολογείται ότι θα φιλοξενήσει στα ψηφοδέλτιά του τους στρατολογημένους εκφωνητές της ψήφου «Σταύρος Δήμας». Αναμένεται ακόμα, το κομματίδιο του ΓΑΠ, καθώς και η νέα εκλογική αμφίεση του πλέον διακεκριμένου κόμματος – συναινετικού μαξιλαριού της μνημονιακής ιστορίας του τόπου, του ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου…  
Είναι σαφές, το plan B’ της διαπλοκής είναι η, πάση θυσία, αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το «μπαστάρδεμα» της, (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της) με νεοφιλελεύθερες ενέσεις… «συναίνεσης». 

 Υπάρχει αμφιβολία ότι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι η ανοιχτή, ξεκάθαρη, ακομπλεξάριστη, αιτιολογημένη διεκδίκηση της κυβερνητικής Αυτοδυναμίας;

Νίκος Τσαγκρής

17 Δεκεμβρίου 2014

Ξενόδουλη ηγεσία - υπόδουλος λαός...



Ποιός Γιούνγκερ και ποιός Μοσκοβισί! Και ποιός Σαμαράς και ποιός Βενιζέλος! Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης ευθύνης του Ελληνικού λαού 

Αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι καινούργιο κι ας είναι νέο. Είναι κάτι συνηθισμένο για τη χώρα μας και, ακριβώς αυτή η συνήθεια, είναι ένας διαχρονικός κόλαφος για την πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας, μια ανεξίτηλη προσβολή για τον λαό της. 

Αυτό που μας συμβαίνει ονομάζεται «επέμβαση», «ξένη παρέμβαση», ανάμειξη ξένων κυβερνήσεων και μυστικών υπηρεσιών στα εσωτερικά μας και, αποτελεί εξέχον ιστορικό χαρακτηριστικό της νεοελληνικής πολιτικής ζωής• την παρακολουθεί και την καθορίζει από του Όθωνα τα χρόνια μέχρι σήμερα, από την κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά (1844) ως την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου (2014). 

Αυτό που μας συμβαίνει σήμερα είναι αυτό που πάντα μας συνέβαινε, ο χρόνος μόνο αλλάζει και ο χώρος. Και η συσκευασία, το διαφανές περιτύλιγμα της τωρινής επέμβασης – μιας ακόμα ωμής επέμβασης του διευθυντηρίου των Βρυξελλών στα πολιτικά μας πράγματα, η ακραία ξεδιάντροπη αποδοχή της από την εθνική, υποτίθεται, κυβέρνησή μας, την εκπρόσωπό της κ. Βούλτεψη: «έχουμε προειδοποιηθεί από τους διεθνείς οίκους ότι με την προκήρυξη των εκλογών θα θεωρηθεί η χώρα σε πιστωτικό γεγονός»!.. 

Ας μην προσφέρουμε το άλλοθι της χοντροκομμένης φοβικής προπαγάνδας και της πολιτικής αγραμματοσύνης στην συγκεκριμένη εκπρόσωπο για την, πράγματι αγράμματη, δήλωσή της. Όποια ανασύνταξη της συγκεκριμένης δήλωσης στα ελληνικά, απ’ οιονδήποτε εγγράμματο κι αν… προέρχεται αποδίδει τέλεια το μέγεθος της πολιτικής αλλοτρίωσης της κυβέρνησης που η κ. Βούλτεψη εκπροσωπεί. Την αρρωστημένη εξάρτησή της από τον «ξένο παράγοντα» που, στην περίπτωσή μας, είναι οι τεχνικοί της εξουσίας των Αγορών και των βραχιόνων τους, των «οίκων αξιολόγησης», στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. 

Στις ΗΠΑ το ρεκόρ επεμβάσεων

Η αποκρουστική μιντιακή φαντασμαγορία που ακολούθησε την συγκεκριμένη δήλωση – ομολογία υποταγής στον «ξένο παράγοντα», με παρέπεμψε στην απογοητευτική άποψη του Κορνήλιου Καστοριάδη ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.: «Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες…» 

Ωραία τα λέει ο φαλακρός γίγαντας της πολιτικής φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης, αλλά η νεοελληνική ιστορία, ακόμα και ως δημιούργημα του «κοινωνικού φαντασιακού», είναι κεντημένη με «έξωθεν παρεμβάσεις». Το ίδιο και η παγκόσμια ιστορία. Ακόμα και σήμερα, 25 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους , οι ΗΠΑ, ας πούμε, εξακολουθούν να επεμβαίνουν και να «σώζουν» χώρες και λαούς από το έναν ή τον άλλον κίνδυνο. 

 «Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, από το 1945 μέχρι τα τέλη του εικοστού αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά - απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον ανελεύθερων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή γεμάτη οδύνη και απόγνωση...»* 

Ιστορική η ευθύνη του λαού 

Αν οι ΗΠΑ κατέχουν το παγκόσμιο ρεκόρ, αιματηρών ή μη, παρεμβάσεων και επεμβάσεων στα εσωτερικά ξένων χωρών, η Ελλάδα κατέχει το ρεκόρ της πλέον εξαρτημένης από ξένα συμφέροντα ευρωπαϊκής χώρας• με δεκάδες επεμβάσεις και μια διαρκή… πολυεθνική ανάμειξη στα εσωτερικά της. 

Η βασική ευθύνη, σύμφωνα με την Αριστερά (και όχι μόνον) βαρύνει την διαχρονικά «ξενόδουλη», «ξεπουλημένη», «παραδομένη», «δωσιλογική», «ξενομανή» πολιτική ηγεσία της χώρας. 

«Όχι, ο ελληνικός λαός έχει ιστορική ευθύνη για αυτό που του συμβαίνει», διαφωνεί ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση, αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός - όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα…». 

Νομίζω πως πρέπει να το κρατήσουμε αυτό. Διότι ποιός Γιούνγκερ και ποιός Μοσκοβισί! Και ποιός Σαμαράς και ποιός Βενιζέλος! Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης ευθύνης του Ελληνικού λαού και είναι αυτή μια ιστορική ευθύνη: «ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων»** Τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί… 

 *Από το «Κράτος του κακού» του Ουίλιαμ Μπλάμ (Εκδόσεις Κανάκη) 
** Από μια συνέντευξη του Κ. Καστοριάδη .

Νίκος Τσαγκρής

11 Δεκεμβρίου 2014

To προεδρικό compilation και η ουρά του


Η κομπίνα της «μικρής παράτασης» για την «επίσπευση της προεδρικής εκλογής» και η τερατώδης ουρά της. Ο ρόλος των Βολφανγκ Σόϊμπλε και Πιερ Μοσκοβισί. 

Ο Πιερ Μοσκοβισί είναι ο επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο ύπατος αρμοστής της συστημικής δημοσιονομικής νομιμότητας στις χώρες της ευρωζώνης. Ο κ. Μοσκοβισί από την πρώτη κιόλας μέρα ανάληψης των καθηκόντων του μιλούσε καθημερινά με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Κι εκείνος καθημερινά τον διαβεβαίωνε πώς θα υλοποιήσει τις συμπεφωνημένες μνημονιακές δεσμεύσεις και θα αποδεχθεί και νέες «υποχρεώσεις» (εντάξει, νέο μνημόνιο) αλλά… 

Αλλά κάποια στιγμή κ. Σαμαράς άλλαξε βιολί: «αυτή τη στιγμή μού είναι αδύνατο να περάσω ακόμα και τα υπεσχημένα – πόσο μάλλον νέο μνημόνιο, μια μεγάλη παράταση είναι ξαφνικός θάνατος, να, πάρε και τον δικό σου να στα πει…» 

Ο «δικός» του, ο… σοσιαλιστής αντιπρόεδρος της Ελληνικής κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος δηλαδή. Με τον οποίο ο Πιέρ Μοσκοβισί μιλούσε, επίσης, καθημερινά. Και είναι εκείνος που εξήγησε στον Γάλλο σύντροφο το compilation με την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας και τα ντεσού της κομπίνας, μικρή παράταση, κλπ, κλπ… 

 Δεν διαθέτω τους απομαγνητοφωνημένους διαλόγους αλλά σας διαβεβαιώνω, έτσι ακριβώς έγινε. Ή κάπως έτσι. Στη συνέχεια ο Μοσκοβισί ενημέρωσε τ’ αφεντικό του (τον Σόϊμπλε) για «το πρόβλημα των ελλήνων προθύμων» και το αίτημά τους, «μικρή παράταση» για να κάνουμε το compilation με τον Πρόεδρο και ύστερα τα βρίσκουμε». Άσ’τους να βράζουν στο ζουμί τους, ήταν η απάντηση του Γερμανού… 

 Η παράταση ως μπόνους προϋπηρεσίας 

Τις μέρες που το κυβερνητικό δίδυμο έβραζε στο ζουμί του, οι εντόπιοι συστημικοί ινστρούχτορες, γνωρίζοντας το προεδρικό compilation, στοιχημάτιζαν πάνω στη «μικρή» ή τη «μεγάλη» παράταση: «Αν οι ξένοι, δηλαδή οι συνεταίροι μας στην Ευρώπη, δώσουν μικρή αναβολή (σ. σ: για την αποδοχή των νέων μνημονιακών όρων τους), θα στηρίξουν προφανώς την κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία γνωρίζει το αντικείμενο (sic) και έχει συναινέσει. Αν δώσουν εξάμηνη παράταση τα πράγματα αλλάζουν», ανέλυε το… στοίχημα ο number one συστημικός αναλυτής από το δημόσιο βήμα του. Υπονοώντας ότι μια «μεγάλη παράταση» θα σήμαινε ότι «οι ξένοι» αφήνουν τον Σαμαρά στην τύχη του. Kαι, «βοηθούν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα του για επίσπευση των εκλογών, επειδή θα έχουν εξασφαλισμένο το μέλλον τους μαζί του». 

Σωστός ο…παίχτης, δεν λέω, αλλά το στοίχημα, όπως, χωρίς καμιά αναστολή, αποκάλυψε ο Βόλφανγκ Σόϊμπλε, ήταν στημένο: «ακούσαμε την ανακοίνωση Σαμαρά (σ. σ: το… compilation της επίσπευσης της προεδρικής εκλογής) χωρίς να προκαλέσει έκπληξη σε όλους μας, καθώς υπάρχουν μυστικά που κάνουμε ότι δεν ξέρουν οι άλλοι ή οι άλλοι κάνουν ότι δεν τα ξέρουμε εμείς»…

 Όλα αυτά (έχω κι άλλα, πολλά, αλλά ο χώρος δεν μας παίρνει), για να αποδειχθεί ότι η δίμηνη παράταση – η «τεχνική παράταση του ελληνικού προγράμματος» όπως την αποκαλούν οι γραφειοκράτες της Κομισιόν – ήταν μια τελευταία προσφορά, ένα μπόνους προϋπηρεσίας των… «ξένων» (που λέει κι ο… συστημικός ινστρούχτορας), στη συγκυβέρνηση των προθύμων. Για να επιχειρήσουν την έσχατη προσπάθεια επιβίωσής τους στην κυβερνητική εξουσία. 

 Εκλογές – ριμέικ του 2012 

 Με… μικρό αντάλλαγμα την έγγραφη επαναβεβαίωσή τους, (το σχετικό mail εστάλη την Τρίτη πρωί – πρωί προς το Συμβούλιο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας) ότι θα υλοποιήσουν το συμπεφωνημένο «πρόγραμμα» και θα αποδεχθούν τις νέες «υποχρεώσεις»… 

Έτσι είναι, αν έτσι… νομίζουμε αλλά, δεν νομίζουμε: θα είμαστε αφελείς αν πιστεύαμε ότι ο Σαμαράς έψησε τον Σόϊμπλε πως θα βρει τους 180 για να πετύχει το… compilation και να αποφύγει πρόωρες εκλογές• αν αγνοούσαμε ότι υπάρχει «ουρά» στο στημένο παιγνίδι της «μικρής παράτασης».  
Μια μεγάλη «ουρά» που περιλαμβάνει τις τρείς διαδοχικές ψηφοφορίες για εκλογή Προέδρου και τους ενδιάμεσους εκβιασμούς, φτάνει σε βουλευτικές εκλογές (ως μέγιστη – προϋπολογισμένη για τέλος Φλεβάρη – πιθανότητα έκβασης του «compilation» (μέσα σε μια κόλαση τρομοκρατικών εκβιασμών του εκλογικού σώματος) και καταλήγει σε μια σειρά, προϋπολογισμένων, επίσης, μετεκλογικών, μεθοδεύσεων με στόχο την αποτροπή του σχηματισμού κυβέρνησης με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντως, εκλογές – ριμέικ των εκλογών του 2012 βλέπουν οι περισσότεροι. Με τη στρατηγική του φόβου σε νέα… βελτιωμένη έκδοση, συμπληρώνω: να εκπορεύεται από το «βασίλειο των Αγορών» και, μέσω των εντόπιων και διεθνών media να επιδιώκει την κοινωνικοποίησή της, τη διάβρωση του εκλογικού σώματος. 

 Από την άλλη, οφείλουμε να συμφωνήσουμε με αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας αμέσως μετά την ανακοίνωση του… «compilation»: «Το 2014 δεν είναι 2012. Η τρομοκρατία δεν περνάει και γελοιοποιεί τους φοβισμένους που επιδιώκουν να φοβίσουν το λαό. Δεν είναι οι αγορές αυτές που θα καθορίσουν το δικαίωμα ενός λαού στην αξιοπρέπεια – και μάλιστα αγορές που έχουν ούτως ή άλλως γυρισμένη τη πλάτη τους στην Ελλάδα…

Νίκος Τσαγκρής

3 Δεκεμβρίου 2014

Η κουλτούρα της πολιτικής διαφθοράς


Μια ακόμα απόπειρα ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη κουλτούρα του πολιτικού 
συστήματος έμεινε μετέωρη. 

Τον τόνο έδωσε, προ μηνός, ο μαέστρος των συστημικών μίντια σε ένα από εκείνα τα κουρασμένα κυριακάτικα editorial˙ που δεν γράφονται για να γράφονται αλλά για να μοχλεύουν κατά το δοκούν την διαφθορά του υπαρκτού πολιτικού συστήματος, να την κατευθύνουν στο επόμενο στάδιο υπαρξιακής αυτοσυντήρησης : «Είναι απαράδεκτο να χρειάζονται ειδικές διαπραγματεύσεις για να ενημερώσει η κυβέρνηση την αντιπολίτευση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα», κατέληγε το συγκεκριμένο αρθρίδιο. Κάτι που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει, «αφήστε τα… μίση και βάλτε τον Τσίπρα στο κάδρο γιατί…». 

 «Γιατί υπάρχει ανάγκη πολιτικής συνεννόησης», μετέφρασαν… περαιτέρω τα παπαγαλάκια, αποδεικνύοντας την εξειδίκευσή τους στις επικοινωνιακές διαστροφές. Διότι πράγματι, για να ευοδωθεί η μαεστρική οδηγία, «να μπει ο Τσίπρας στο κάδρο», (το κάδρο της πολιτικής διαφθοράς, βεβαίως – βεβαίως) προβάλλει η αναγκαιότητα συνεννόησης με τους διεφθαρμένους κ. κ. Σαμαρά και Βενιζέλο. 

Ακολούθησε ένα μπαράζ κατασκευών επικοινωνιακών επιχειρημάτων με στόχο τη στοιχειοθεσία της διεφθαρμένης αυτής… «αναγκαιότητας». Ως προϋπόθεσης σταθεροποίησης των γνωστών – αγνώστων φοβικών «αναγκαιοτήτων» (της «συριζοφοβίας», ας την πούμε, και της εκλογοφοβίας) που, εδώ και μια πενταετία, συντηρούνται μεθοδικά από το συστημικό σύμπαν• για να συντηρούν την χώρα στον μνημονιακό γύψο και τους διαφθορείς του πολιτικού συστήματος στην διαχείριση της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας.

Η κουλτούρα της διαφθοράς 

Η γελοιότητα της εκβιαστικής πλευράς της συγκεκριμένης «αναγκαιότητας» έφτασε στο ζενίθ της με τη δήλωση – απειλή του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου John Paulson ότι είναι πολύ νωρίς για να γίνουν εθνικές εκλογές (!) στη χώρα μας και ότι ο ίδιος δεν θα… επενδύσει αν η παρούσα βουλή δεν εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας. 

Εντάξει, εδώ έχουμε και μια «κλινική περίπτωση» πολιτικής διαφθοράς ως «ανάρμοστης σχέσης μεταξύ αγοράς και πολιτικής», όπως την έχει προσδιορίσει ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης: «η πολιτική διαφθορά, ως «ανάρμοστη σχέση μεταξύ αγοράς και πολιτικής», δηλαδή ως διαπλοκή, κατέστη μέρος της πολιτικής κουλτούρας» 

 Ακριβώς. Ας προσθέσουμε δε, ότι ως λόγο υποκείμενο στην κουλτούρας της πολιτικής διαφθοράς, οφείλουμε να θεωρήσουμε και τον λόγο του Σταύρου Θεοδωράκη• όταν πρότεινε ως «αναγκαιότητα» (νάτη πάλι η… αναγκαιότητα) την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή με παράλληλη συμφωνία για πρόωρες εκλογές τον Νοέμβριο του 2015, καθώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να ολοκληρώσει την τετραετία. 

 «Καλά, ποιος έβαλε στο στόμα αυτού του παιδιού τη συγκεκριμένη… αναγκαιότητα με τόση ακρίβεια, μόνο το όνομα του προέδρου δεν μαρτύρησε», ήταν η αντίδραση ενός παλιού, εν δημοσιογραφία, συμμαθητή του Σταύρου. 


Σωστή αντίδραση, δεδομένου ότι «αυτό το παιδί» είναι πολιτικά άσχετο – αυτό είναι πασίγνωστο στους παρεπιδημούντες την δημοσιογραφία, είτε δάσκαλους του είτε συμμαθητές του. Άλλωστε η «άποψή του», (συνάδουσα με τις απόψεις των Μεϊμαράκη, Σαμαρά, Βενιζέλου, Ψυχάρη, Μπόμπολα, Αλαφούζου, Βαρδινογιάννη – να συνεχίσω;) εμπίπτει στην κατηγορία «ο μικρός το πάει το γράμμα»: η διαφθορά προϋποθέτει δόλο και συμπαιγνία «αλλά και μια αντίληψη ότι στο «κάτω – κάτω δεν βλάπτω και κανέναν», μας διαφωτίζει σχετικά, και πάλι, ο κ. Πανούσης. 

Ο Τσίπρας δεν μάσησε… 

 Όλα καλά, αλλά η βασική πτυχή της «αναγκαιότητας», αυτό το μαεστρικό «βάλτε τον Τσίπρα στο κάδρο των διεφθαρμένων», που λέγαμε, παίχτηκε στις… καθυστερήσεις της συνάντησης του Αλέξη Τσίπρα με τον ΥΠ. ΕΞ. της συγκυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο. Όταν ο τελευταίος, αμέσως μετά τη συνάντηση, δήλωνε ότι «ήταν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση σε κλίμα εθνικής συνεννόησης». Και κολλητά, μπλέκοντας σκόπιμα το (τροϊκανό) σώβρακο με την (εθνική) γραβάτα, πρόσθετε: «πρέπει να υπάρχει ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο σε περίοδο πολλαπλών κρίσεων». 

Αμέσως πήραν τη μπάλα της «αναγκαιότητας» τα συστημικά Μέσα, (τα… πάντα όλα, μιλάμε) και την «σουτάρισαν» στον αέρα της ενημέρωσης: «Σε κλίμα εθνικής συνεννόησης Τσίπρας – Βενιζέλος». Και, «αποδείχθηκε με τον απλούστερο τρόπο – με ένα ραντεβού για δύο μεταξύ των κκ. Βενιζέλου και Τσίπρα – ότι οι πολιτικοί αρχηγοί μπορούν να καθίσουν σε ένα τραπέζι (σ. σ: να μπουν στο ίδιο κάδρο) και να συζητήσουν με διάθεση συνεννόησης». 

Φυσικά ο Τσίπρας δεν μάσησε, το ξεκαθάρισε εξ’ αρχής: καμιά πολιτική συνεννόηση, μια προγραμματισμένη ενημέρωση ήταν στα θέματα εξωτερικής πολιτικής: «Από θέσεις αρχής πάντοτε εκτιμούμε ότι τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής πρέπει να βρίσκονται έξω από το πλαίσιο της εσωτερικής αντιπαράθεσης» 

Ωστόσο, η «αναγκαιότητα», που δεν είναι παρά η αναγκαιότητα ολοκλήρωσης της «ανάρμοστης σχέσης μεταξύ αγοράς και πολιτικής», παραμένει μετέωρη ως διαρκής απειλή ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη κουλτούρα του συστήματος, την κουλτούρα της πολιτικής διαφθοράς. Ας έχουμε το νου μας…

Νίκος Τσαγκρής