(.....) νόμοι / έννοιες / πεποιθήσεις/ γρανιτένια μάζα
των πόλεων / κι ασάλευτη μάζα του ήλιου / όλα δείχνουν ρευστά / έρποντα / κομμάτι γλυκερά
(Μαγιακόφσκι)
Έτσι την έβλεπες, ατόφια, καθαρά, σαν να ‘βλεπες την ίδια την ψυχή σου στον καθρέφτη του ήλιου. Μα αλίμονο, την έβλεπες αταίριαστη με μνήμες και γραφές άλλων καιρών, μαραζωμένη κι άσχημη: να μαστιγώνεται αλύπητα από αδίστακτους εμπόρους και ληστές. Να σκάβεται ολημερίς κι ολονυχτίς το αρχαίο σώμα της από τα ίδια τα παιδιά της, που έγιναν σωματέμποροί της, οικοπεδοφάγοι της και καταπατητές. Και να σφαδάζει από αβάσταχτη αγωνία και πόνο, καθώς έβλεπε εκείνους που κατονομάζονταν ως κυβερνήτες και εθνοπατέρες της, αντί να βάζουνε μπροστά τα στήθια τους, να την γλυτώνουν, να την ξεπουλάνε. Να την δίνουνε…
Προφανώς αυτή η δυνατότητα ευκρινούς αντικατοπτρισμού της ελληνικής πραγματικότητας, αυτό το αδιάντροπο ξεμπρόστιασμα της λανθάνουσας σκληρότητας που επικρατεί στο κέντρο της χώρας, στους εξουσιαστικούς πυρήνες της ελληνικής κοινωνίας (στους πυρήνες της πολιτικής, της οικονομίας, των media) επιτυγχάνεται χάρη στην αιφνίδια εξυγίανση των αισθήσεων, μετά από τις οβερντόουζ δόσεις καθαρού οξυγόνου. Καθαρού ήλιου. Καθαρής θάλασσας. Καθαρής ιστορίας: Μεθώνη – Κορώνη – Φοινικούντα – Πύλος…
Μια ολοκληρωμένη συμφορά
Ξαφνικά, λοιπόν, μέσα σ’ εκείνο το κρυστάλλινο τοπίο του Νότου, συναντιέσαι και πάλι με το καθαρό σώμα σου, το καθαρό μυαλό σου, ζεις για λίγο μαζί τους. Φοβερό σοκ! Κινδυνεύεις να βρεθείς σε κάποιο δημόσιο ψυχιατρείο καθώς, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, εντοπίζεις την πανούκλα. Τις διεστραμμένες δυνατότητες του νου διακεκριμένων ατόμων ή ομάδων που διαμορφώνουν την καθημερινή περιρρέουσα ατμόσφαιρα και εντέλει την πολιτική, τον δεσπόζοντα πολιτισμό του ελληνικού παρόντος: μια χώρα που πυρπολείται και αυτοπυρπολείται, που θυσιάζεται και αυτοθυσιάζεται, στο βωμό ενός αλλόφρονος, ανυπόστατου, απατηλού «εκσυγχρονισμού».
Καίμε και «καίμε» τη φύση. Τον άνθρωπο, τον ανθρωπισμό. Ξεριζώνουμε τη γλώσσα, το συναίσθημα, την ιστορία, την παράδοση, δεν φοβόμαστε τις αναμετρήσεις – εκτός κι αν πρόκειται για αναμετρήσεις με τον διεστραμμένο μας εαυτό. Ή με τους διεστραμμένους ισχυρούς της Γης, πάτρονές μας…
Μια συμφορά τόσο ολοκληρωμένη, μια πολιτική και μια οικονομική και μια κοινωνική συμφορά, αυτές οι παραλυσίες και οι εκτραχηλισμοί που πιέζουν τις ψυχές, τις σπρώχνουν στα άκρα: στο μηδενισμό, στην αναισθησία, στην υστερία, στην κατάθλιψη, στην αδράνεια, στην αυτοκτονία…
Κι εσύ εκεί, από το κάστρο της Μεθώνης, σε μια περιστασιακή συνάντηση με το σώμα σου, με το μυαλό σου, να βλέπεις την Ελλάδα όπως ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: σαν την πανούκλα!...
Υστερόγραφο: Δεν είναι μόνο η Ελλάδα, είναι ο κόσμος. Ένας κόσμος που ουρλιάζει τη βία, την αγωνία, τον πόνο που βιώνει: «Η ζωή μας είναι κόλαση. Τα παιδιά μας πεθαίνουν από την πείνα. Και αντί να δώσουν ψωμί στους πεινασμένους τους τουφεκίζουν*»!.. Από πού έρχεται αλήθεια αυτό το φαιό παράπονο, τούτη η φρικτή καταγγελία; Από τα ματωμένα ερείπια της Γάζας; Από τους φουσκωμένους ποταμούς της Παλαιστίνιας της Λίβυας και της Σύριας προσφυγιάς που εκβάλλουν στη Μεσόγειο και χύνονται στην Κύπρο και στη Δαμασκό; Ή μήπως απ’ τα γκέτο των νεόπτωχων και των ανέργων της Αθήνας, της Μαδρίτης και της Λισαβόνας;
Μάταια ο δημοσιογράφος φαντάζεται ότι κρατάει το σφυρί, μάταια χτυπά. Ξέρει ότι δεν έχει συμμάχους σε μια χώρα – σ’ έναν κόσμο, όπου δεσπόζει η φροντίδα της αποσιώπησης κάθε ενοχλητικής ένδειξης. Δεν έχει νόημα να μεμφόμαστε τους πρωταγωνιστές του παιγνιδιού και τους κατ΄ επάγγελμα φρουρούς του δημόσιου και του ιδιωτικού ύπνου. Οι πολιτικοί και οι χρηματιστές δεν έχουν το μονοπώλιο του κλειδοκράτορα που ακινητοποιεί την κοινωνία.
Διαρκώς αυξάνονται και πληθύνονται οι πολίτες του κόσμου που κλείνονται στον εαυτό τους και κλειδώνουν από μέσα την αναισθησία τους.**
Λοιπόν, ας τους πληρώνουμε, εφεξής, τα εισιτήρια να πηγαίνουν στο Παρίσι να συναποφασίζουν με τους εταίρους τους τις νέες σφαγές. Κι ας περιμένουμε. Ας περιμένουμε ώσπου ο θάνατος να αποβεί ο σκοτεινός κυρίαρχος των πάντων, ώσπου η φρίκη του να ουρλιάξει ως τα ουράνια. Μόνο τότε θα γίνει έκδηλη η κατάρρευση όλων των αξιών…
*SOS από τους εργάτες της Πετρούπολης δημοσιευμένο στην πρώτη σελίδα της Humanite της 18ης Αυγούστου 1918
** Παράφραση ενός αφορισμού του Andre Glucksmann
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου