Ο Ευγένιος Ιονέσκο ήταν εξαιρετικά… παράλογος με τους πολιτικούς. Πίστευε ότι είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων (μετά τους καλλιτέχνες και τους επιστήμονες), χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα: «Οι πολιτικοί είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης»!
Λάθος. Οι σημερινοί πολιτικοί, οι Eυρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες – ιμάντες της καθεστηκυίας τάξεως, δεν μαγειρεύουν απλώς την κοινωνία. Την καταβροχθίζουν! Και διανομείς της άνεσης; Όχι δα! Ειδικά στις μέρες μας, ανεργία, φτώχεια και δυστυχία μοιράζουν. Στο δε περιβάλλον των ευρωεκλογών, το μόνο που διανέμουν είναι υποσχέσεις εθνικών… διεκδικήσεων από την Κομισιόν: «Ψηφίστε μας για να διεκδικήσουμε πολιτικές που υπηρετούν τον πολίτη»! Δεν είναι χιούμορ, αλλά το κεντρικό σύνθημα στις προεκλογικές καμπάνιας των περισσότερων συστημικών ευρωπαϊκών κομμάτων. Και εκφράζει σαφώς την αγωνιώδη προσπάθειά τους να εμφανιστούν αποστασιοποιημένοι από την.. «κακή» Κομισιόν. Το alter ego τους, δηλαδή.
Πέρα από τις ευρωεκλογές και την πολιτική επικαιρότητα οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες, το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα, σπάνια προσεγγίζουν την πολιτική με τον λαϊκό τρόπο – σπάνια διαθέτουν την πολιτική αντίληψη των λαών, των κοινωνιών που, υποτίθεται, διευθύνουν. Και απ’ αυτή την άποψη θα μπορούσε να πει κανείς ότι, πράγματι, οι σημερινοί πολιτικοί είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα, ένα διαρκές πολιτικό λάθος…
Η κρίση ως καθεστωτικό άλλοθι
Στην ελληνική περίπτωση, το λάθος (και της Αριστεράς) είναι η αποσπασματική πρόσληψη και αντιμετώπιση της καταστροφής: των μέτρων λιτότητας, των μνημονίων, της καταστρατήγησης της εθνικής, της πολιτικής, της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μας και των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου∙ η θεώρησή τους ως νομοτελειακών και μερικώς αναπότρεπτων συνεπειών της «κρίσης», κάτι που ανακυκλώνει τα μέτρα λιτότητας, τα μνημόνια, την καταστρατήγηση της εθνικής, της πολιτικής, της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Και την ίδια την έννοια της «κρίσης», ως πραγματικότητας που διαρκεί και διαρκεί…
Όμως ο ελληνικός λαός είναι πιο μπροστά από τα κόμματα και τους πολιτικούς του, πάντα ήταν πιο μπροστά (ναι, και από τα κόμματα και τους πολιτικούς της Αριστεράς) και γνωρίζει πως τίποτε δεν είναι πια συνέπεια της κρίσης: όλα όσα μας συμβαίνουν είναι οι συνέπειες μιας παγιωμένης, με την ολική ή την μερική ανοχή του πολιτικού συστήματος (της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης) οικονομικής κατοχής.
Ζούμε κάτω από ένα στερεωμένο πια, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γερμανικό καθεστώς, ένα καθεστώς που στηρίζεται από τις κυβερνήσεις του συνόλου, σχεδόν, των χωρών της ευρωζώνης και υπηρετείται με ευλάβεια από την ελληνική συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου.
Ο αγώνας είναι απελευθερωτικός
Αυτή είναι η κοινή βιωματική αίσθηση του ελληνικού λαού: η αίσθηση μιας νέας κατοχής, μιας παγιωμένης σκλαβιάς από την οποία ονειρεύεται να απελευθερωθεί. Και σ’ αυτή την κοινωνική αίσθηση, σ’ αυτή την ανάγκη απελευθέρωσης ανταποκρίνεται εξαιρετικά, έχω τη γνώμη, η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Ειδικά σε όσα συμπυκνώνει και αναδύει η φράση - δέσμευση «καμιά θυσία για το ευρώ». Μια φράση που στην πραγματικότητα σημαίνει καμιά άλλη θυσία για το ευρώ, αφού οι τρείς μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν ήδη θυσιάσει την μισή ζωή των Ελλήνων, τη μισή Ελλάδα εν γένει, την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, την Δημοκρατία, την ίδια την πολιτική, στο βωμό του «ευρώ».
Η δέσμευση αυτή είναι λυτρωτική για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι ανταποκρινόμενη στη λαϊκή – και όχι στη συστημική – βούληση, του επιτρέπει (σε περίπτωση που θα κληθεί απ’ τον ελληνικό λαό να κυβερνήσει τη χώρα) να θέσει σε απόλυτη προτεραιότητα την αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι την υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι υποθηκεύοντας τη χώρα. Και να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορεί να επιστρατεύσει. Να αναμετρηθεί με οποιαδήποτε εξέλιξη, με τη βεβαιότητα ότι σε κάθε περίπτωση θα έχει την εμπιστοσύνη και την στήριξη των Ελλήνων.
Η ίδια δέσμευση είναι, φυσικά, λυτρωτική και για την πλειοψηφία των Ελλήνων, δεδομένου ότι γι’ αυτούς, για εμάς, το ευρώ δεν είναι πια παρά ένα ανυπόστατο νόμισμα, που μας καθιστά ανυπόστατους πολίτες μιας ανυπόστατης πατρίδας. Με κατοχυρωμένη την ανισοτιμία, την δικτατορία των «μεγάλων» επί των «μικρών», με θεσμοθετημένο τον οικονομισμό, με την ασυδοσία των «αγορών» προστατευμένη, με θωρακισμένη την κερδοσκοπία. Με εργαλείο της το ευρώ…
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου