30 Απριλίου 2014

Μια λυτρωτική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ

 
 Ο Ευγένιος Ιονέσκο ήταν εξαιρετικά… παράλογος με τους πολιτικούς. Πίστευε ότι είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων (μετά τους καλλιτέχνες και τους επιστήμονες), χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα: «Οι πολιτικοί είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης»!

Λάθος. Οι σημερινοί πολιτικοί, οι Eυρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες – ιμάντες της καθεστηκυίας τάξεως, δεν μαγειρεύουν απλώς την κοινωνία. Την καταβροχθίζουν! Και διανομείς της άνεσης; Όχι δα! Ειδικά στις μέρες μας, ανεργία, φτώχεια και δυστυχία μοιράζουν. Στο δε περιβάλλον των ευρωεκλογών, το μόνο που διανέμουν είναι υποσχέσεις εθνικών… διεκδικήσεων από την Κομισιόν: «Ψηφίστε μας για να διεκδικήσουμε πολιτικές που υπηρετούν τον πολίτη»! Δεν είναι χιούμορ, αλλά το κεντρικό σύνθημα στις προεκλογικές καμπάνιας των περισσότερων συστημικών ευρωπαϊκών κομμάτων. Και εκφράζει σαφώς την αγωνιώδη προσπάθειά τους να εμφανιστούν αποστασιοποιημένοι από την.. «κακή» Κομισιόν. Το alter ego τους, δηλαδή.

Πέρα από τις ευρωεκλογές και την πολιτική επικαιρότητα οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες, το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα, σπάνια προσεγγίζουν την πολιτική με τον λαϊκό τρόπο – σπάνια διαθέτουν την πολιτική αντίληψη των λαών, των κοινωνιών που, υποτίθεται, διευθύνουν. Και απ’ αυτή την άποψη θα μπορούσε να πει κανείς ότι, πράγματι, οι σημερινοί πολιτικοί είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα, ένα διαρκές πολιτικό λάθος…

Η κρίση ως καθεστωτικό άλλοθι

Στην ελληνική περίπτωση, το λάθος (και της Αριστεράς) είναι η αποσπασματική πρόσληψη και αντιμετώπιση της καταστροφής: των μέτρων λιτότητας, των μνημονίων, της καταστρατήγησης της εθνικής, της πολιτικής, της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μας και των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου∙ η θεώρησή τους ως νομοτελειακών και μερικώς αναπότρεπτων συνεπειών της «κρίσης», κάτι που ανακυκλώνει τα μέτρα λιτότητας, τα μνημόνια, την καταστρατήγηση της εθνικής, της πολιτικής, της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Και την ίδια την έννοια της «κρίσης», ως πραγματικότητας που διαρκεί και διαρκεί…

Όμως ο ελληνικός λαός είναι πιο μπροστά από τα κόμματα και τους πολιτικούς του, πάντα ήταν πιο μπροστά (ναι, και από τα κόμματα και τους πολιτικούς της Αριστεράς) και γνωρίζει πως τίποτε δεν είναι πια συνέπεια της κρίσης: όλα όσα μας συμβαίνουν είναι οι συνέπειες μιας παγιωμένης, με την ολική ή την μερική ανοχή του πολιτικού συστήματος (της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης) οικονομικής κατοχής.

Ζούμε κάτω από ένα στερεωμένο πια, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γερμανικό καθεστώς, ένα καθεστώς που στηρίζεται από τις κυβερνήσεις του συνόλου, σχεδόν, των χωρών της ευρωζώνης και υπηρετείται με ευλάβεια από την ελληνική συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου.

Ο αγώνας είναι απελευθερωτικός

Αυτή είναι η κοινή βιωματική αίσθηση του ελληνικού λαού: η αίσθηση μιας νέας κατοχής, μιας παγιωμένης σκλαβιάς από την οποία ονειρεύεται να απελευθερωθεί. Και σ’ αυτή την κοινωνική αίσθηση, σ’ αυτή την ανάγκη απελευθέρωσης ανταποκρίνεται εξαιρετικά, έχω τη γνώμη, η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Ειδικά σε όσα συμπυκνώνει και αναδύει η φράση - δέσμευση «καμιά θυσία για το ευρώ». Μια φράση που στην πραγματικότητα σημαίνει καμιά άλλη θυσία για το ευρώ, αφού οι τρείς μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν ήδη θυσιάσει την μισή ζωή των Ελλήνων, τη μισή Ελλάδα εν γένει, την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, την Δημοκρατία, την ίδια την πολιτική, στο βωμό του «ευρώ».

Η δέσμευση αυτή είναι λυτρωτική για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι ανταποκρινόμενη στη λαϊκή – και όχι στη συστημική – βούληση, του επιτρέπει (σε περίπτωση που θα κληθεί απ’ τον ελληνικό λαό να κυβερνήσει τη χώρα) να θέσει σε απόλυτη προτεραιότητα την αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι την υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι υποθηκεύοντας τη χώρα. Και να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορεί να επιστρατεύσει. Να αναμετρηθεί με οποιαδήποτε εξέλιξη, με τη βεβαιότητα ότι σε κάθε περίπτωση θα έχει την εμπιστοσύνη και την στήριξη των Ελλήνων.

Η ίδια δέσμευση είναι, φυσικά, λυτρωτική και για την πλειοψηφία των Ελλήνων, δεδομένου ότι γι’ αυτούς, για εμάς, το ευρώ δεν είναι πια παρά ένα ανυπόστατο νόμισμα, που μας καθιστά ανυπόστατους πολίτες μιας ανυπόστατης πατρίδας. Με κατοχυρωμένη την ανισοτιμία, την δικτατορία των «μεγάλων» επί των «μικρών», με θεσμοθετημένο τον οικονομισμό, με την ασυδοσία των «αγορών» προστατευμένη, με θωρακισμένη την κερδοσκοπία. Με εργαλείο της το ευρώ…

Νίκος Τσαγκρής 

24 Απριλίου 2014

Γερμανικά «ρέστα» για δυό μαριονέτες

Η κυβερνητική ζωή των Σαμαρά - Στουρνάρα πρέπει, πάση θυσία, να παραταθεί και μετά τις ευρωεκλογές . Αλλιώς…

Τις ημέρες του Πάσχα η αλήθεια αποκαλύφθηκε, το σχέδιο έγινε πιο καθαρό, πιο σαφές: δανεισμοί επί δανεισμών από τον μηχανισμό στήριξης (με ή χωρίς Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και παράταση της αποπληρωμής τους επ’ άπειρον, με εγγύηση νέα, ετήσια, μεταλλαγμένα μνημόνια.

Μεταλλαγμένα μόνο ως προς την ονομασία τους. Ετερώνυμα των μνημονίων δηλαδή, του τύπου «προγράμματα», «μεταρρυθμίσεις», «αναδιαρθρώσεις», σκέτες… «διαρθρώσεις», «διορθώσεις», «εκσυγχρονισμοί» και άλλα συναφή ψευδώνυμα…

Το σχέδιο έχει ένα ελάττωμα, στηρίζεται σε ένα ασταθές σημείο αναφοράς: το ελληνικό χρέος να μείνει για πάντα «μη βιώσιμο»! Διότι σε περίπτωση που μειωθεί σε βαθμό βιωσιμότητας – είτε με ένα γιγάντιο κούρεμα είτε με μια γενναία διαγραφή – τότε… αποχαιρέτα την Ελλάδα που χάνεις! Το σχέδιο καταρρέει, οι «εταιρικοί δανεισμοί» σταματούν, η Ελλάδα αυτονομείται πολιτικά και οικονομικά, το γερμανοκρατούμενο ευρωζωνικό καθεστώς χάνει μια αποικία χρέους.

Είναι αυτονόητο ότι για την εφαρμογή του σχεδίου είναι απολύτως απαραίτητη μια συστημική κυβέρνηση στην Ελλάδα. Μια κυβέρνηση – μαριονέτα, που θα κάνει παιγνίδι εφαρμόζοντας πιστά τα «προγράμματα» (τα διάφορα ετερώνυμα του μνημονίου δηλαδή), με στόχο την αποικιακή ολοκλήρωση της χώρας μας. Και η σημερινή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Σαμαρά και υπουργό οικονομικών τον Στουρνάρα είναι ό,τι πρέπει για να… κάνει παιγνίδι…

Ευσεβείς συστημικοί πόθοι

Δεν είναι θεωρία συνομωσίας ούτε αντικυβερνητική προπαγάνδα. Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε το έκανε βούκινο: «είμαι πεπεισμένος ότι ο πρωθυπουργός Σαμαράς και ο υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας αποδίδουν και φέρνουν αποτελέσματα και ελπίζω ότι ο κ. Σαμαράς θα συνεχίσει να πείθει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι αυτός είναι ο σωστός και ο καλύτερος δρόμος για την Ελλάδα».

Το τελευταίο είναι όλα τα λεφτά: «ελπίζω ότι ο κ. Σαμαράς θα συνεχίσει να πείθει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι αυτός είναι ο σωστός και ο καλύτερος δρόμος για την Ελλάδα». Εδώ ο κ. Σόϊμπλε, ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός εκφραστής του συστήματος, αποκαλύπτει τους ευσεβείς πόθους του (που είναι και οι πόθοι του «συστήματος») ότι ο Σαμαράς θα… μονιμοποιηθεί ως πρωθυπουργός της χώρας για να συνεχίσει να εφαρμόζει το σχέδιο.

Ευσεβείς πόθοι θα μου πείτε, πόθοι όμως που, εν όψει των ευρωεκλογών, δουλεύονται συστηματικά από μια τερατώδη προπαγανδιστική μηχανή, η οποία εκτείνεται από την Αθήνα ως τις Βρυξέλες και από εκεί ως το Βερολίνο. Μια «μηχανή» που τροφοδοτεί – και θα τροφοδοτεί καθημερινά μέχρι την 25η Μαϊου – τους ντόπιους συστημικούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς (που περιλαμβάνουν το σύνολο, σχεδόν, των ελληνικών ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους) με «ήχο και υλικό» υποστήριξης του… καλού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά…

Κλιμάκωση της πλύσης εγκεφάλου

Ένα μόνο δείγμα «ήχου και υλικού» στήριξης του «καλού πρωθυπουργού» από την τροφοδοσία της περασμένης Τετάρτης:
- 12:28. Στις ηλεκτρονικές εκδόσεις των συστημικών ΜΜΕ οι τίτλοι αναβοσβήνουν πανηγυρικά: «Eurostat: Στα 3,4 δισ. το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2013»
- 16:45. Βγαίνει ο Βενιζέλος με… βαρυσήμαντη δήλωση: «Η επικύρωση του πλεονάσματος σημαίνει έξοδο από την κρίση»
- 17:10: Το ταρατατζούμ του Σαμαρά : «Η σημερινή επίσημη ανακοίνωση του πλεονάσματος πιστοποιεί τη μεγάλη στροφή που πετυχαίνει η ελληνική οικονομία» (…..) «Απομακρυνόμαστε σιγά – σιγά από την κρίση και θεμελιώνουμε το μέλλον της νέας Ελλάδας».

Στο επίπεδο της οικονομίας ακολουθούν αρκετές ακόμα αποστολές εκλογικών βοηθημάτων – παρλαπίπες δημιουργικής λογιστικής και ρητορείες αβάσταχτης… ελάφρυνση του χρέους, από τις Βρυξέλες με αγάπη για τον κ. Σαμαρά.

Στο επίπεδο της διαμόρφωσης της ελληνικής κοινής γνώμης τα συστημικά ΜΜΕ επιχειρούν μια πραγματική πλύση εγκεφάλου, μια απεγνωσμένη απόπειρα απόξεσης των αντιμνημονιακών αντανακλαστικών των Ελλήνων. «Η ζωή κυλάει, τα συναισθήματα αμβλύνονται, η αντίθεσης Μνημόνιο - αντιμνημόνιο αμβλύνθηκε, τα αντιμνημονιακά κόμματα καίγονται», γράφουν – ψελλίζουν – κραυγάζουν – νουθετούν, τα παπαγαλάκια του συστήματος: να πείσουν ότι τα μνημόνια τελείωσαν, ότι έρχονται καλύτερες μέρες: «Θα τρώμε με χρυσά κουτάλια!» ήταν προ ημερών ο τίτλος μιας ιστορικής «κεντροαριστερής» εφημερίδας* που τους τελευταίους μήνες, μέρα – παρά μέρα, ξεπερνά τα όρια της συστημικής γελοιότητας. Και της πολιτικής γραφικότητας.

Είναι σαφές, τα δίνουν όλα για την εφαρμογή του σχεδίου τους. Και, για την εφαρμογή του σχεδίου τους η ζωή της κυβέρνησης Σαμαρά πρέπει, πάση θυσία, να παραταθεί και μετά τις ευρωεκλογές . Αλλιώς…

Αλλιώς έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μνημόνια καταργούνται, το χρέος μειώνεται σε βαθμό βιωσιμότητας – είτε με ένα γιγάντιο κούρεμα είτε με μια γενναία διαγραφή – οι «εταιρικοί δανεισμοί» σταματούν, η Ελλάδα αυτονομείται πολιτικά και οικονομικά: το «σχέδιο» καταρρέει…

 *Αναφορά στην απογευματινή εφημερίδα Τα Νέα

Νίκος Τσαγκρής 

16 Απριλίου 2014

Αποικία χρέους; Όχι, ευχαριστώ…

 
                                                                                      
 
«…Και θα βουβαθώ, δεν θα ξαναμιλήσω ποτέ  με κανέναν,
θα αποχωριστώ όλα όσα με συνδέουν με τη ζωή.
Βοήθησέ με, Κύριε, και θα πραγματοποιήσω
όλα όσα Σου υποσχέθηκα!»                                                                                                   
Από τη ΘΥΣΙΑ του Αντρέϊ Ταρκόφσκι
 
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, θα έλεγε ο μακαρίτης ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Μια ατμόσφαιρα θυσιαστηρίου στο οποίο καίμε τους Έλληνες για να στείλουμε θετικά μηνύματα στις Βρυξέλλες και να βγούμε στις αγορές!

Όμως όχι, «αυτή είναι ήδη μια παρωχημένη εικόνα», υποστηρίζουν οι Σαμαράς, Βενιζέλος & ΣΙΑ: «ένα ξεπερασμένο από την επικαιρότητα σκηνικό είναι…». Διότι «βγήκαμε στις αγορές!». Δεν βγήκαμε; «Και τώρα περιμένουμε πως και πώς να μας κάνουν την επιμήκυνση του χρέους για 30 ή και 50 χρόνια!». Δεν περιμένουμε;

Περιμένουμε, περιμένουν… περιμένει. Την κυρία Μέρκελ περιμένει ο Έλληνας πρωθυπουργός: κάνε μου την επιμήκυνση Κυρία, και θα πραγματοποιήσω όλα όσα Σου υποσχέθηκα!.. Αυτή είναι η… νέα εικόνα. Τόσο νέα που επικαιροποιεί ένα «ανάρμοστο» ερώτημα, το οποίο από καταβολής μνημονίου βασανίζει την πλειονότητα των Ελλήνων. Ένα ερώτημα που, ιστορικά, επανέρχεται κάθε φορά που η χώρα μας στριμώχνεται και οι πολιτικές ηγεσίες μας υποχωρούν, συμβιβάζονται, υποτάσσονται : Είναι προδότες; Γερμανόδουλοι; Δωσίλογοι;

Όχι; Και τότε γιατί ενδίδουν στην έκδηλη πρόθεση της Γερμανίδας καγκελαρίου να μετασχηματίσει την Ελλάδα σε οριστική γερμανική αποικία χρέους. Και εμάς τους Έλληνες, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, σε χρεωμένους «δουλοπάροικους».

Το σύνδρομο του ραγιαδισμού

Ενδίδουν διότι «είναι πολλά τα λεφτά». Αυτή είναι μια από τις πλέον δημοφιλείς λαϊκές προσεγγίσεις των καιρών μας για την «προδοσία» των πολιτικών∙ με σαφείς τις αναφορές στους δεκάδες διεφθαρμένους κυβερνητικούς πολιτικούς της μεταπολίτευσης. Μιά προσέγγιση που φαντάζει πιο αληθινή όταν διασταυρώνεται με την εμβληματική, της πολιτικής διαφθοράς, ατάκα των καιρών μας, «ηθικό είναι το νόμιμο»! Και ακόμα περισσότερο όταν υποστηρίζεταιται ότι και το παράνομο ηθικό είναι, (περίπτωση Ζήμενς, εξοπλιστικών προγραμμάτων κλπ.) αρκεί να ονομάζεται … χορηγία και όχι μίζα.

Για άλλους, πιο σκεπτικιστές, η «προδοσία» οφείλεται στο γεγονός ότι η πολιτική του παρόντος δεν είναι παρά μια δραματική, μια τραγική διασκέδαση, ένα εγκληματικό παιγνίδι με τη διαφθορά. Ότι στην ουσία, η πολιτική που γνωρίζαμε είναι νεκρή, αφού νεκρές είναι και οι ιδεολογίες και οι φιλοσοφίες από τις οποίες ισχυρίζεται πως κατάγεται…

Όλα ή μερικά απ’ αυτά ισχύουν, δίνουν μια ιδέα – εν πάση περιπτώσει, για την ενδοτικότητα των μνημονιακών κυβερνήσεων απέναντι στους τροϊκανούς εισβολείς, την παράδοσή τους στις διαθέσεις της γερμανικής καγκελαρίας.

Ωστόσο, πιστεύω ότι η «προδοσία» οφείλεται, κυρίως, σε λόγους ιστορικούς, βαθειά κοινωνιολογικούς. Λόγους που σχετίζονται με την πολιτική κουλτούρα του «ραγιαδισμού», αυτήν που καλλιεργήθηκε (στους προεστούς, αλλά και στους λαϊκούς «ραγιάδες» της ενδοχώρας) στην περίοδο της τουρκοκρατίας. Πολιτική κουλτούρα που, και μετά την απελευθέρωση συνόδευε την άρχουσα τάξη και τα «ασκέρια» της, την «εκλογική πελατεία της», που θα λέγαμε σήμερα…

Η ώρα της χειραφέτησης

Το σύνδρομο του ραγιαδισμού, στον 21ο αιώνα. Να διαπερνά την άρχουσα τάξη των καιρών μας, τις μνημονιακές κυβερνήσεις, την εκλογική πελατεία τους. Μεταλλαγμένο κατά το ελαφρολαϊκότερον, «εκσυγχρονισμένο», «εξευρωπαϊσμένο», όμως πάντα στο πνεύμα της υποτακτικότητας, της δουλοφροσύνης, της υποταγής στην «προστάτιδα δύναμη: ο Γερμανός επιτίθεται, ο Έλληνας αμύνεται. Ο Γερμανός προκαλεί, ο Έλληνας δέχεται στωικά τις προκλήσεις. Ο Γερμανός επιδεικνύει την ποσοτική του δύναμη, ο Έλληνας την αντίστοιχη… ποιοτική. Οι όποιες αποκλίσεις στις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών (στην περίπτωσή μας Μέρκελ απ’ τη μια – Σαμαράς απ’ την άλλη) δεν ανατρέπουν το παραδοσιακό ήθος ένθεν κακείθεν, το προφίλ του υπόδουλου απ’ τη μια, του κατακτητή απ’ την άλλη.

Ναι, είναι σκληρό να το λες αλλά, κατά κάποιο μεταφορικό τρόπο, είναι «προδότες» και «γερμανόδουλοι» και «δωσίλογοι»: υποτασσόμενοι οι ίδιοι, μας καθιστούν ομήρους ενός κόσμου (του κόσμου της «ευρωζώνης»), όπου πολιτισμός σημαίνει χρήμα – κέρδος – οικονομική υπεροχή, ενός κόσμου όπου το Βερολίνο ποζάρει και επιβάλλεται ως μητρόπολη της «ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας» και η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ ως η ηγεμών της.

Τώρα περιμένουμε πως και πώς να μας κάνουν την επιμήκυνση του χρέους για 30 ή και 50 χρόνια. Να μετατραπεί η χώρα μας σε γερμανική αποικία χρέους. Και εμείς, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, σε δουλοπάροικους…αορίστου χρόνου. Δεν περιμένουμε;

Περιμένουμε, περιμένουν… περιμένει: ο Σαμαράς περιμένει, ο Βενιζέλος περιμένει, η άρχουσα τάξη, οι προεστοί και οι λακέδες τους περιμένουν. Για εμάς, για την πλειοψηφία των Ελλήνων ο χρόνος τους τελείωσε, ήρθε η ώρα της κοινωνικής απελευθέρωσης, της εθνικής χειραφέτησης, της ανεξαρτησίας, της ευρωπαϊκής ισοτιμίας. Ήρθε η ώρα της Αριστεράς…

Νίκος Τσαγκρής

9 Απριλίου 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το σπέρμα της αμφιβολίας

 
Η συστηματική προβολή μιας δέσμης άμεσων «κυβερνητικών» μέτρων και η ρητή δέσμευση για την εφαρμογή τους μπορεί να κάνει τη διαφορά.

«Και τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;» είναι η ερώτηση. Μια ερώτηση που κυκλοφορεί σε πολλαπλές παραλλαγές και, συνοδευόμενη από ρινίσματα καφενειακών επιχειρημάτων, μετεωρίζεται στις ρημαγμένες περιοχές της πάλαι ποτέ μεγάλης μεσαίας τάξης. Ύστερα πέφτει σαν βροχή από σταγόνες αμφιβολίας: να μουλιάζουν τον μαραμένο πολιτικό ψυχισμό των ανθρώπων εκείνων που οι δημοσκόποι καταγράφουν ως βουβή πλειοψηφία…

«Μας ψεκάζουν!» είναι η λαϊκή έκφραση του συρμού, που μας κάνει (εμάς τους… άτεγκτους αριστερούς) να αποστρέφουμε με απαξία το… πνεύμα μας. Όπως απέστρεφε η μαντάμ Σουσού το βλέμμα από τις «παρακατιανές» γειτόνισσες… Ωστόσο, η έκφραση αυτή είναι μια έκφραση που, ως ψυχοπαθητική «μεταφορά», ταιριάζει απόλυτα στην περιρρέουσα πολιτική – επικοινωνιακή ατμόσφαιρα των μνημονιακών καιρών. Εκσυγχρονίζοντας θαυμάσια την αντίστοιχη έκφραση της κλασσικής πολιτικής ψυχοπαθολογίας, την περίφημη «πλύση εγκεφάλου».

Τα συστημικά ΜΜΕ μάς «ψεκάζουν». Νυχθημερόν. Σε εβδομαδιαία, σε μηνιαία, σε ετήσια βάση. Μας «μουλιάζουν» με το σπέρμα της αμφιβολίας και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;»

Δηλητηριάζει χωρίς να σκοτώνει

Η αμφιβολία είναι η έμφυτη ή και επίκτητη τάση του ανθρώπινου πνεύματος να αμφισβητεί οποιαδήποτε προτεινόμενη «αλήθεια», μέχρις ότου αποδειχτεί ότι αυτή είναι πράγματι η αλήθεια. Δικαίως, λοιπόν, αποδίδεται σ’ αυτήν η διαρκής καλλιέργεια του ανθρώπινου πνεύματος και η αέναη γνωστική ανανέωση μέσω της αναθεώρησης των πραγμάτων. Αλλά αυτά, στο επίπεδο της έρευνας και των ιδεών.

Στην καθημερινή μας ζωή η αμφιβολία μπορεί να είναι θετική ή αρνητική, δημιουργική ή καταστροφική. Ανάλογα με το επίπεδο καλλιέργειας, συγκρότησης και ψυχισμού του… αποδέκτη και χρήστη της.

Στην περίπτωσή μας, το «σπέρμα της αμφιβολίας» για την πολιτική αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ παράγεται στα συγκυβερνητικά εργαστήρια και, μετά από μια άτεχνη και αήθη δημοσιογραφική επεξεργασία στα κυβερνητικά ΜΜΕ, φσσσσττ!!! Εκτοξεύεται καθημερινά, συντεταγμένα, μεθοδικά, στις ρημαγμένες περιοχές της πάλαι ποτέ μεγάλης μεσαίας τάξης. Και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;»

Ευτυχώς, η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει. Κι έτσι, η λυτρωτική ιδέα ενός κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει ζωντανή, οι αντιμνημονιακές προγραμματικές επιλογές του διαπερνούν, κουτσά – στραβά, τα τεχνητά νέφη της αμφιβολίας, η πολιτική του αξιοπιστία επιβιώνει, τσάτρα – πάτρα, μέσα στο τέλμα του πολιτικού μας συστήματος…

Ας καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα

Δεν είναι αρκετό. Η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ αντέχει – όσο αντέχει – στο σπέρμα της αμφιβολίας, χάρις στην αναξιοπιστία των σπορέων της. Ωστόσο, όπως είπε ο Νίτσε, «ακόμα και εάν έχει ακλόνητη πίστη ένας άνθρωπος, μπορεί να εμπλακεί στη γοητεία της αμφιβολίας». Και επειδή θα ήταν το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε ότι το σύνολο των δυνητικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τον επιλέγουν γιατί πιστεύουν (ιδεολογικά) σ’ αυτόν, καταλαβαίνετε, πολλοί (άγνωστος αριθμός) παραμένουν έκθετοι στους συστημικούς… «ψεκασμούς»: έτοιμοι να εμπλακούν στην, κατά Νίτσε, «γοητεία της αμφιβολίας»!..

Υπάρχει αντίδοτο; Φυσικά και υπάρχει: η απόλυτη αποσαφήνιση της αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βέβαια της ιδεολογικής του αλήθειας, αυτή είναι τόσο δαιδαλώδης ακόμα, που είναι αδύνατον να αποσαφηνισθεί, Άλλωστε, μόνο εμάς τους… άτεγκτους αριστερούς ενδιαφέρει, και εμείς είμαστε ένα έλασσον ποσοστό του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ – το έχουν συνειδητοποιήσει οι βουλευτές, τα στελέχη, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αυτό; Το αντίδοτο στο σπέρμα της αμφιβολίας είναι η πλήρης αποσαφήνιση της προγραμματικής – κυβερνητικής αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτή είναι που ενδιαφέρει το σύνολο των δυνητικών του ψηφοφόρων. Και άλλων τόσων που, υπό το άγος της αμφιβολίας, παραμένουν αναποφάσιστοι:

- Οι βουλευτές, τα στελέχη, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να ξεκαθαρίζουν σε κάθε ευκαιρία, πως όταν λένε «θα ακυρώσουμε το μνημόνιο», εννοούν ότι θα ακυρώσουν (σταδιακά ή άμεσα; να το μάθουν και να το λένε καθαρά) όλα τα μέτρα – μισθολογικές και συνταξιοδοτικές περικοπές, φορολογικά, εργασιακά, κλπ. κλπ.

– που έχουν επιβληθεί στον Ελληνικό λαό από τα μνημόνια και θα τον επιβαρύνουν (αν δεν προκύψει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι το 2030 και βάλε… - Οφείλουν ακόμα να δεσμευτούν δημοσίως για τα έξι πρώτα, ας πούμε, μνημονιακά μέτρα που θα αρθούν από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επαναλαμβάνοντάς τα ρητά, κατηγορηματικά, σαν να έχουν υποβληθεί στον… ορό της αλήθειας: «μόνο για την άμεση κατάργηση του Φ.Α.Π. και την επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού αν δεσμευτούν», μου έλεγε ένας πασόκος καραβανάς, «είναι κυβέρνηση!». «Κι άσε τους άλλους να… ψεκάζουν»…

Νίκος Τσαγκρής 

3 Απριλίου 2014

Ο Σόϊμπλε και οι πρόθυμοι των Αθηνών

 
Συστημικά ψεύδη και προεκλογικές χορηγίες υπέρ… παράτασης ζωής της μνημονιακής συγκυβέρνησης

«Η Ελλάδα δεν απειλεί πια το ευρώ», δήλωσε ο Σόϊμπλε την επομένη της… υπερψήφισης (με μια – δυό ψήφους διαφορά!) του «πολυνομοσχεδίου» από τη Βουλή των Ελλήνων. Έτσι μας έδωσε μια ιδέα για τη σημειολογία του «ευρώ» στην κοσμοαντίληψη της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας: ευρώ είναι το σημαίνον του «καζινοκαπιταλισμού», της νέας τάξης της ευρωπαϊκής οικονομίας. Μιας τάξης που οφείλει, σε τακτά διαστήματα, να αποδεικνύει ότι υπηρετεί τη δεσπόζουσα χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική ελίτ.

Αλλά τι ήταν το «πολυνομοσχέδιο» που ψηφίστηκε και επειδή ψηφίστηκε σταμάτησε να απειλείται το «ευρώ»; Το τρίτο μνημόνιο ήταν το «πολυνομοσχέδιο». Το υπαινίχθηκαν αρκετοί παράγοντες της αντιπολίτευσης και το είπε καθαρότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα: όσο κι αν επιχειρήσατε να το κρύψετε, φανερώθηκε από τις δικές σας διαρροές στη ψηφοφορία, ότι το «πολυνομοσχέδιο» ήταν πιο μνημόνιο και από μνημόνιο…

Έτσι ακριβώς: το «πολυνομοσχέδιο» ήταν πιο μνημόνιο κι από μνημόνιο. Ωστόσο… υπερψηφίστηκε, (με μια – δυό ψήφους διαφορά!). Και από τη στιγμή που υπερψηφίστηκε, «η Ελλάδα*» (απεφάνθη ο Σόϊμπλε) «δεν απειλεί πια το ευρώ» (τον ευρωπαϊκό καζινοκαπιταλισμό). Επειδή απέδειξε, προφανώς, ότι υπηρετεί πιστά τη δεσπόζουσα χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική ελίτ. Εντάξει, το καταλάβαμε, η «Ελλάδα*» δεν απειλεί πια το «ευρώ». Το «ευρώ» όμως εξακολουθεί να απειλεί την Ελλάδα;

Η ρήση του Σόϊμπλε, σημειολογικά αντεστραμμένη, αφήνει ανοιχτό το ζήτημα. Διότι, ούτε καν υπαινίσσεται ότι το «ευρώ», το ευρωπαϊκό καθεστώς, δηλαδή, του καζινοκαπιταλισμού, θα σταματήσει να απειλεί τη χώρα μας…

Η εξαφάνιση της πολιτικής

Το εμετικό σόου των αξιωματούχων του Eurogroup στο Ζάππειο (με τις ευτελείς «φιλελληνικές» τους δηλώσεις, τις «οικογενειακές» φωτογραφίες και τα selfies με τον αυτουργό του τρίτου μνημονιακού εγκλήματος Yannis, το τσιράκι του Σόϊμπλε) δεν ήταν παρά μια χορηγία των τεχνικών της εξουσίας των Βρυξελών προς τους προθύμους των Αθηνών, εν’ όψει των ευρωεκλογών: τους συνδράμουν εικονικά και θα το επαναλάβουν αρκετές φορές το επόμενο δίμηνο. Μήπως ψηθεί το πόπολο και τους δώσει καμιά ψήφο παραπάνω για να διασωθούν από τον διαφαινόμενο εκλογικό τους διασυρμό στις ευρωεκλογές. Με την ελπίδα ότι έτσι θα αποτραπούν οι εθνικές εκλογές και το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ…

Η χορηγία αυτή θα συνεχιστεί το επόμενο δίμηνο με μια σειρά ενορχηστρωμένων προεκλογικών επεμβάσεων υπέρ… παράτασης ζωής της συγκυβέρνησης των προθύμων: προκειμένου να συνεχίσουν να συμβάλουν, (με την δοκιμασμένη προσήλωσή τους στον καθεστωτικό οικονομισμό) στην εξαφάνιση της πολιτικής μέσω της «πολιτικής της εξαφάνισης», που (με τη συμβολή των ελεγχόμενων ΜΜΕ) επιχειρεί να εξαλείψει τις μνήμες της κοινωνικής ζωής στην οποία η δικαιοσύνη, οι συλλογικοί αγώνες, η ελευθερία και η ισότητα ωφελούν και διευρύνουν την κατανόηση της δημοκρατίας.

Εμείς, τα πειραματόζωα…

Είναι, αυτός, ο απολυταρχισμός του 21ου αιώνα. Και η πιλοτική εφαρμογή του εξελίσσεται στην Ελλάδα. Όχι στην «Ελλάδα» του Σόϊμπλε αλλά στη δικιά μας Ελλάδα, στον τόπο μας: στις πλάτες μας, στις πλάτες των παιδιών μας, στα σπίτια μας, στην ιδιωτική και τη δημόσια περιουσία μας, στο Ψωμί μας, στην Παιδεία μας, στην Υγεία μας, στην Ελευθερία μας. Εμείς πληρώνουμε τα σπασμένα, αυτής της νέας βαρβαρότητας, εμείς καλούμεθα να ανατρέψουμε…

Βλέπετε, ξέφυγα από το δημοσιογραφικό ύφος, γράφω σχεδόν σαν πολιτικός. Κι ας σιχαίνομαι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τη διαστροφή των καιρών μας που θέλει τους δημοσιογράφους να πολιτεύονται και τους πολιτικούς να δημοσιογραφούν. Ωστόσο, είμαι υποχρεωμένος να πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην πρωτοπορία του αγώνα για την ανατροπή του νέου αυτού απολυταρχισμού. Όχι μόνο στη χώρα μας αλλά πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Γι’ αυτό χτυπιέται τόσο ανελέητα, τόσο βρώμικα, από παντού…

Λοιπόν, που λέτε, αυτός είναι ο απολυταρχισμός του 21ου αιώνα. Και η πιλοτική εφαρμογή του, που εδώ και μια τετραετία εξελίσσεται με πειραματόζωα τους Έλληνες, ( πολλές χιλιάδες δεν άντεξαν το πείραμα και αυτοκτόνησαν) θα συνεχιστεί μέχρι το 2030 που, σύμφωνα με την τρόικα μιλάμε, θα σταματήσουν να… τρέχουν οι μνημονιακές υποχρεώσεις της Ελλάδας. Της «Ελλάδας», με την…έννοια του Σόϊμπλε, υποθέτω. Καλά, και τότε πως οι πρόθυμοι των Αθηνών (ξέρετε, Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Μπαλτάκοι, Φαήλοι, Βήμα, Νέα κλπ, κλπ,) μας λένε πως η Ελλάδα βγήκε απ’ τα μνημόνια. Λίγο ακόμα και θα μας πουν ότι τα… έσκισε ο ΣΥΡΙΖΑ!

* Όταν λέει «Ελλάδα ο Σόϊμπλε, εννοεί τη συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου και τους λοιπούς προθύμους των Αθηνών

Νίκος Τσαγκρής

2 Απριλίου 2014

Φέτος ο Απρίλης άργησε να 'ρθεί...



Ο Απρίλης, ο μικρός αδελφός του Μάη, άργησε φέτος να φανερωθεί. Σαν κάτι ντροπαλά μωρά που τα καλείς να τα φιλέψεις μια λιχουδιά, ένα χάδι, κι εκείνα κρύβονται μπουσουλώντας κάτω απ' το τραπέζι. 
Για να λέμε όμως την αλήθεια, δεν είχε λόγους να βιαστεί για να 'ρθεί. Τα μοσχαράκια, και τ' αρνιά και τ' άλλα πλάσματα της φύσης είναι κρυμμένα και φυτοζωούν σε αφύσικα εργαστήρια και εκτροφεία και περιμένουν να σφαγούν. Να εκτεθούν στα σούπερ μάρκετ. 
Κι οι άνθρωποι, οι περισσότεροι, είναι κλεισμένοι στα γραφεία με τους τεχνητούς κλιματισμούς, στα εργοστάσια ή στα σπίτια, απέναντι απ' την TV, απ' το πρωί ως το βράδυ.
Ναι, ο Απρίλης αποφάσισε πως φέτος ήταν μάταιο να 'ρθεί, μέχρι που σκέφτηκε τα δάση, τα πουλιά που ζουν ελεύθερα σ' αυτά, τα ζώα, τα έντομα που θα μαράζωναν χωρίς αυτόν... 

 


Και ήρθε!..
Έτσι είναι ο Απρίλης. Ακατάδεκτος κι ατίθασος μα κατά βάθος συμπονετικός. Γι αυτό, πέρασε τρυφερά ανάμεσα απ' τα σύννεφα, ντυμένος ήλιος, και κατέβηκε στη γη. Τον είδαν πρώτες οι αμυγδαλιές και οι κερασιές, τον ερωτεύτηκαν κι ανθίσαν. Αυτός τις γέμισε φιλιά, τόσο πολλά, που ντράπηκαν οι μέλισσες κι οι πεταλούδες. Και πέταξαν μακριά και χαμηλά, στα αγριολούλουδα, δήθεν για να ρουφήξουν μέλι.
Εκείνος κοντοστάθηκε, γέλασε δυνατά, ευχαριστημένος, κι ύστερα κατέβηκε στην πόλη, έλουσε με γαλάζιο φως τις πολυκατοικίες της Αθήνας κι ευθύς άνοιξαν τα παράθυρα και βγήκαν οι γυναίκες στα μπαλκόνια...


Αμέσως τό 'σκασε για να προλάβει τα χιλιάδες ραντεβού με τους εφήβους, στα υπαίθρια τραπεζάκια των «καφέ», στις σχολικές αυλές και στις μακριές αλάνες, που απέμειναν ελάχιστες, αλλά αυτός ιδιαίτερα ο μήνας τις θυμάται πάντα. Τους βρήκε έτοιμους να περιμένουν, και γέμισε με ένα φως – χαμόγελο τα πρόσωπά τους. Σε λίγο άρχισε τις απριλιάτικες θωπείες, μέχρι οι αισθήσεις τους οι παιδικές να ζεσταθούν, να ανθίσουν...
 
 
****************

Αργότερα, το σούρουπο, ο Απρίλης χάθηκε, κρύφτηκε μέσ’ στα σύννεφα και τα χρωμάτισε μαβιά. Ήταν μια πρόβα στη μελαγχολία του μεγαλοβδόμαδου κι έπρεπε νάβρει χρώμα για να βάψει τις πενθούσες πασχαλιές. Που ανθίζουν πάντα λίγο πριν απ’ την Ανάσταση. Το Πάσχα…



28-4-1996. Από την ανθολογία χρονογραφημάτων του Νίκου Τσαγκρή «Εγώ, Εμείς, Αυτοί είμαστε».