Η πολιτική της λιτότητας είναι μια πολιτική σχεδιασμένη για να αποτύχει. Στόχος το ολοκληρωτικό γκρέμισμα του πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού: του «κοινωνικού συμβολαίου»
Τα έχουμε μάθει απ’ έξω κι… ανακατωτά γιατί τα βιώνουμε, τα νοιώθουμε στο πετσί μας: η λιτότητα αυξάνει τη φτώχεια, η φτώχεια οδηγεί σε ύφεση, η ύφεση περιορίζει την ανάπτυξη, ο περιορισμός της ανάπτυξης αυξάνει την ανεργία, η αύξηση της ανεργίας οδηγεί σε μεγαλύτερη φτώχεια, που οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση και μηδενική ανάπτυξη και ακόμη μεγαλύτερη ανεργία και φτώχεια, και μιζέρια και ούτω κάθε εξής…
Όλα αυτά για την αποπληρωμή του χρέους; Όχι, υποστηρίζουν κάποιοι αιρετικοί επιστήμονες, κάποιοι ανεξάρτητοι αναλυτές, κάποιοι αριστεροί πολιτικοί και διανοητές: είναι μια αποτυχημένη πολιτική από σχεδιασμό. Εκτός από την αποπληρωμή του χρέους με όποιο δυνατό μέσο, στόχος είναι η υπονόμευση και το ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, η δημιουργία στρατιών ανέργων. Και, οι πολιτικές λιτότητας εξασφαλίζουν αυτόν τον στόχο…
Αν είναι έτσι, αν πρόκειται, πράγματι, για μια «αποτυχημένη πολιτική από σχεδιασμό», με τους στόχους που οι συγκεκριμένοι «αιρετικοί» περιγράφουν, και εάν το βασικό πειραματόζωο για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής αυτής είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες, τότε το πείραμα πέτυχε. Απολύτως!..
Έγκλημα χωρίς αιτία;
Σε πρώτη ανάγνωση το συγκεκριμένο «πείραμα», αυτή η «σχεδιασμένη για να αποτύχει πολιτική», μπορεί να εκληφθεί ως θεωρία συνωμοσίας. Αλλά η Ελληνική περίπτωση (που δεν είναι η μόνη, υπάρχει και η Πορτογαλική και η Κυπριακή και η Ιρλανδική και η Ισπανική και η Ιταλική) δεν είναι θεωρία, είναι μια πράξη. Μια τραγική πράξη, ένα ανεξήγητο πολιτικό – κοινωνικό – οικονομικό έγκλημα, οι στόχοι του οποίου παραμένουν θολοί, τα κίνητρα ανεξήγητα. Όλα αποδίδονται, γενικά και αφηρημένα, στην «οικονομική κρίση». Και, μόνο αυτοί οι «αιρετικοί επιστήμονες», οι «ανεξάρτητοι αναλυτές», οι «αριστεροί πολιτικοί και οι διανοητές» που είπαμε, επιχειρούν να αποκαλύψουν τους στόχους, να διερευνήσουν τα κίνητρα: πρόκειται για «μια σχεδιασμένη να αποτύχει πολιτική» που, με βασικό όπλο τη λιτότητα, στοχεύει στο ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, στη δημιουργία στρατιών ανέργων, την αποδυνάμωση της δημοκρατίας…
Ποιοι; Ποιοι είναι εκείνοι που εμπνεύστηκαν και εφαρμόζουν αυτή τη «σχεδιασμένη να αποτύχει» πολιτική; Ποιοι οι αυτουργοί του «εγκλήματος; Εδώ οι προσδιορισμοί αφήνονται μερικώς ασαφείς από τους «αιρετικούς ερευνητές»: την εμπνεύστηκε «το κεφάλαιο», ή «οι ολιγάρχες», ή «η κυρίαρχη οικονομική ελίτ». Όλοι πάντως, υπονοούν κάποιο οργανωμένο – ανοργάνωτο, κάποιο θεσπισμένο – αθέσπιστο (από την παγκόσμια οικονομική ελίτ) κράτος, πάνω από κράτη και κυβερνήσεις: οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πλούσιοι, μας λέει ο Τσόμσκι, βασίζονται σε αυτό που ο οικονομολόγος Ντιν Μπέικερ αποκαλεί «το συντηρητικό κράτος γκουβερνάντα», το οποίο και εκτρέφουν. Αυτό ισχύει -σε μεγάλο βαθμό- και για τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς…
Κυβερνήσεις γκουβερνάντες
«Κράτη γκουβερνάντες»! Υπέροχο!.. Κράτη - γκουβερνάντες των συμφερόντων της κυρίαρχης ελίτ: ακριβώς σαν το ελληνικό κράτος επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου. Γιατί… μεταξύ μας, για να υπάρξει κράτος – γκουβερνάντα χρειάζεται και κυβέρνηση γκουβερνάντα. Και η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι η ιδανική γκουβερνάντα των συμφερόντων της εγχώριας οικονομικής ελίτ. Που είναι και συμφέροντα της ευρωπαϊκής κυρίαρχης ελίτ. Που, σύμφωνα με τους… αιρετικούς, πάντα, επιστήμονες και διανοητές, προωθεί μια «αποτυχημένη από σχεδιασμό πολιτική». Η οποία, «εκτός από την αποπληρωμή του χρέους με όποιο δυνατό μέσο» στοχεύει στο ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, τη δημιουργία στρατιών ανέργων κλπ, κλπ…
Πολύ ωραία. Αλλά γιατί; Προς τι αυτή η «σχεδιασμένη να αποτύχει» πολιτική; Ποια τα κίνητρα; Εδώ υπάρχουν απαντήσεις, πόρρω απέχουσες από… θεωρίες συνωμοσίας. Για να απαλλαγεί οριστικά η κυρίαρχη οικονομική ελίτ της Ε.Ε. από το βάρος του «κοινωνικού συμβολαίου» που, παραδοσιακά, χαρακτήριζε τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό…
Ποιοι ξηλώνουν το κοινωνικό κράτος;
Να πως το περιγράφει ο Νόαμ Τσόμσκι στο πλαίσιο της πρόσφατης συνέντευξής του στην ΑΥΓΗ: το τέλος του «κοινωνικού συμβολαίου» είναι «ένα σχέδιο πολιτικής, βασισμένο στα συμφέροντα των σχεδιαστών του, που πιθανότερα είναι οι τραπεζίτες και οι διευθύνοντες σύμβουλοι, παρά οι… επιστάτες που καθαρίζουν τα γραφεία... Και συμπληρώνει: ο Μάριο Ντράγκι (σ.σ: ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας αυτοπροσώπως) σε μια συνέντευξή του, πληροφόρησε τη Wall Street Journal ότι «το παραδοσιακό κοινωνικό συμβόλαιο της ηπείρου» –ίσως η πιο σημαντική συμβολή της στον σύγχρονο πολιτισμό– «είναι ξεπερασμένο» και πρέπει να ξηλωθεί…»*
Όμως ο Ντράγκι είναι ένας κορυφαίος ευρωπαίος γραφειοκράτης που, μαζί με τους γραφειοκράτες της Κομισιόν και τους υποτιθέμενους πολιτικούς προϊσταμένους του – την κ. Μέρκελ τον κ. Ολάντ και τους άλλους κυβερνητικούς ηγέτες των χωρών – μελών της ευρωζώνης – υποτίθεται πως εργάζεται (και εκείνοι μαζί του) για να προστατεύσει τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους, να κρατήσει όρθιο τον βασικό πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, το «κοινωνικό συμβόλαιο». Δεν είναι; Και σ’ αυτή την… καταραμένη συνέντευξη, στη Wall Street Journal εμφανίζεται να εργάζεται για το γκρέμισμα του «πυλώνα», το ξήλωμα του «κοινωνικού συμβολαίου»! Μπέρδεμα ε; Άντε τώρα να ξεχωρίσεις τον συνωμότη από τη θεωρία συνομωσίας…
*Συνέντευξη στους Χ. Ι. Πολυχρονίου – Αναστασία Γιαμαλή. 9.12.2013
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου