12 Σεπτεμβρίου 2013

Σαμαράς, ο υπηρέτης της frau Μέρκελ


 
 Είμαστε οι ηλίθιοι της Ευρώπης, κραυγάζουν οι πολίτες της Γερμανίας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. «Δίνουμε δισεκατομμύρια ευρώ για να σώσουμε τους Έλληνες απ’ την πτώχευση»! «Είμαστε οι ηλίθιοι της Ελλάδας!», θρηνούν οι Έλληνες πολίτες όπου βρεθούν και όπου σταθούν! «Δίνουμε τους μισθούς και τις συντάξεις μας για να σώσουμε το κράτος της μίζας και της αρπαχτής από την πτώχευση»!...

Πράγματι, κατά κάποιο τρόπο, οι Γερμανοί, οι Έλληνες – και όλοι οι πολίτες της υπό κατάρρευσιν ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης – είναι οι ηλίθιοι της Ευρώπης. Μόνο που αστοχούν όσον αφορά το αντικείμενο της ακούσιας πληρωμής τους: δεν πληρώνουν ούτε για «να σώσουν τους Έλληνες», ούτε για να σώσουν «το κράτος της μίζας και της αρπαχτής». Πληρώνουν για να σώσουν τον υπαρκτό καπιταλισμό. Και πιο στοχευμένα, τους υπαρκτούς καπιταλιστές. «Οι καπιταλιστές δεν πιστεύουν καθόλου στον καπιταλισμό, πιστεύουν στο σοσιαλισμό για τους πλούσιους. Θέλουν να είναι σίγουροι ότι οι κυβερνήσεις θα μεριμνούν μόνο για αυτούς, δίχως οι άλλοι να το αντιλαμβάνονται», γράφει με το ανατρεπτικό χιούμορ του ο Μάικλ Μουρ.

Ο στόχος της Μέρκελ

Ακριβώς αυτό συμβαίνει: τα χαράτσια που πληρώνουν οι Έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι, η «βοήθεια δισεκατομμυρίων ευρώ προς τους Έλληνες» που επικαλείται η γερμανική μεσαία τάξη, δεν είναι παρά οι αντίστοιχες μέριμνες των κυβερνήσεων Ελλάδας και Γερμανίας για τους ντόπιους και… ξένους καπιταλιστές!...

Με μια διαφορά: ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά μεριμνά για τους καπιταλιστές (την ντόπια οικονομική ολιγαρχία, ας την πούμε) με στόχο να κερδίσει χρόνο εξουσίας και τα… σχετικά, η Άνγκελα Μέρκελ μεριμνά για την ηγεμονία του γερμανικού καπιταλισμού στην Ευρώπη. Και ονειρεύεται μια νέου τύπου αυτοκρατορία: «Φτάσαμε στον στόχο μας. Οδηγήσαμε την Γερμανία ξανά στην κορυφή. H Γερμανία είναι και πάλι εγγυητής σταθερότητας και ατμομηχανή ανάπτυξης στην Ευρώπη», κόμπαζε υπό τον ορυμαγδό των ζητωκραυγών των συνέδρων του κόμματός της, ιδεολογικών συντρόφων του Αντώνη Σαμαρά, στο συνέδριο του CDU, στη Λειψία.

Σ’ αυτό τον στόχο, την οικονομική και – γιατί όχι; – γεωπολιτική ηγεμονία του γερμανικού καπιταλισμού στην Ευρώπη, υπέταξε η κ. Μέρκελ την προεκλογική της στρατηγική, ενόψει των εκλογών της 23ης Σεπτέμβρη. Υποτάσσοντας, στην ίδια στρατηγική, με τον ίδιο στόχο, και την διαχείριση της κρίσης, ιδιαίτερα της ελληνικής κρίσης*. Με πρόθυμο εργαλείο την ίδια την ελληνική κυβέρνηση, τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά: «Αυτή η συζήτηση ‘περί βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους’, γίνεται μεταξύ των δανειστών μας και αφορά το πώς θα μας βοηθήσουν περισσότερο, εφ’ όσον εμείς κάνουμε αυτό που έχουμε αναλάβει, δηλαδή να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα φέτος. Κι εφ’ όσον συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές»… Και τα λοιπά, και τα λοιπά….

Πώς να ακουστούν οι πολίτες;

Πέραν όλων των άλλων, εδώ φαίνεται καθαρά το πρόβλημα συμβίωσης της δημοκρατίας με τον σύγχρονο, τον επιθετικό, να πούμε, καπιταλισμό. Το γεγονός ότι η ιμπεριαλιστική λογική του, ειδικά όπως εκφράζεται από το σύστημα Μέρκελ εντός της ευρωζώνης, υποσκάπτει τα θεμέλια της δημοκρατίας και, ακόμα χειρότερα, εκφυλίζει την ίδια την πολιτική: παρακολουθούμε έναν ξέφρενο αγώνα δρόμου μεταξύ των ολιγαρχών, για να προσανατολίσουν προς όφελός τους τις πολιτικές αποφάσεις. Και οι πολίτες, ιδιαίτερα οι πολίτες του ρημαγμένου ευρωπαϊκού Νότου, παρακολουθούν αυτές τις συγκρούσεις χωρίς να έχουν τα μέσα για να καταφέρουν να ακουστεί η φωνή τους...

Πώς να ακουστεί η φωνή τους, η φωνή μας; Απέμειναν μόνο οι δρόμοι της Αθήνας και κάποιοι τίτλοι στις φυλλάδες να σαρκάζουν: «Είμαστε οι ηλίθιοι της Ευρώπης»! Πράγματι, αφού ακόμα και τα «μέσα ενημέρωσης» είναι κι αυτά υπό καπιταλιστική κατοχή. Όπως και οι πολιτικοί ηγέτες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων...

* Το κέρδος της Γερμανία από την κρίση ανέρχεται στα 100 δισ. ευρώ. Εξ’ αυτού τα κόμματα αξιοποίησαν ως κεντρικό θέμα της προεκλογικής αναμέτρησης το ενδεχόμενο παροχής στην Ελλάδα και τρίτου πακέτου… στήριξης που θα κυμαίνεται από 11 μέχρι και 70(!) δις. ευρώ και θα συνοδεύεται με νέα μνημόνια. Διότι… «δεν βγαίνει το χρέος»

Νίκος Τσαγκρής 


Δεν υπάρχουν σχόλια: