Το ΛΑΘΟΣ του Αντώνη Σαμαρά…

«Απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να δει ένα άλογο να καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα», είχε πει ο Αντρέ Μπρετόν σε μια έξαρση προπαγανδιστικής φρενίτιδας, εκβιάζοντας την σουρεαλιστική θεώρηση των πραγμάτων… Όχι, δεν προτίθεμαι να εκβιάσω την προσοχή του αναγνώστη με εντυπωσιακές αναφορές, αναφέρομαι στον Έλληνα πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά. Και είναι εκείνος που, δυο μήνες τώρα, εκβιάζει μια σουρεαλιστική εικόνα της χώρας, μια εικονική πραγματικότητα εφάμιλλη της μπρετονικής εικόνας του αλόγου που καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα: απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να δει την Ελλάδα να καλπάζει πάνω σε ένα success story. Και, απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι η Ελλάδα βρίσκεται στον αστερισμό λίγο πριν την ανάκαμψη (ακριβώς έτσι, «στον αστερισμό λίγο πριν την ανάκαμψη»). Και, απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι το μόνο μελανό σημείο των τελευταίων χρόνων είναι οι νεοναζί και ότι για την ύπαρξή τους ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Και, απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι είμαι γεννημένος dealer και ότι μοσχοπούλησα την ΔΕΠΑ την ΔΕΣΦΑ και τον ΟΠΑΠ, και ότι η κυβέρνησή μας διορθώνει «το λάθος» του ΔΝΤ, και των Βρυξελών, και, και, και…

Μια… μελισσούλα απ’ το Μαξίμου

Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες! Του Μαξίμου. Με τον κορυφαίο κηφήνα Κεδίκογλου, να εξαγγέλλει τον τελευταίο εκβιασμό της Βασίλισσας: «απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι το δημόσιο συμφέρον απαιτεί το κλείσιμο της ΕΡΤ». Μια μελισσούλα, μάλιστα, των κυβερνητικών παρασκηνίων, πηγή μου ασφαλής και αστείρευτη επί 25 συναπτά έτη, με ιστορικές, λόγω Β’ Πανελλαδικής – αν καταλαβαίνετε τι εννοώ – διασυνδέσεις στο χώρο των συμβούλων της Βασίλισσας, sorry, του κ. Σαμαρά, ας το πούμε ξεκάθαρα τώρα, μου εμπιστεύτηκε την στιχομυθία της διαβούλευσης που προηγήθηκε της απόφασης για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Και οδήγησε σ’ αυτήν:

- Πιστεύεις ότι δεν θα έχω πρόβλημα με τους άλλους;
- Κανένα πρόβλημα. Το ξέρεις, σαν τρελοί το θέλουν κι αυτοί. Να στηθεί το καινούργιο μαγαζί, να βάλλουν τους δικούς τους μέσα, να κάνουν παιγνίδι… Άλλωστε και το επιχείρημα των 2.500 απολύσεων για να πάρουμε τη δόση είναι πειστικό και γι’ αυτούς και για όλους. Το ‘χουμε δουλέψει, το ξέρουμε. Στο τέλος – τέλος, μπορούμε και να το εκβιάσουμε. Αυτοί είναι που τρέμουν τις εκλογές. Και ξέρουν ότι εμείς δεν κολλάμε…

- Φοβάμαι όμως ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις από τους δημοσιογράφους, τον κόσμο…
- Τίποτε απολύτως. Μόνο οι συριζαίοι της ΕΣΗΕΑ. Και αυτό, ξέρεις, το ελέγχουμε: «για όλα φταίει ο Τσίπρας και τα λοιπά…» (γέλια…)
- Χωρίς ενημέρωση λες;
- Φυσικά χωρίς ενημέρωση. Αιφνιδιασμός στη στρατηγική της πυγμής! Έχω γράψει ήδη την ανακοίνωση του Κεδίκογλου. Πάμε να το εκβιάσουμε!..

Όταν ελέγχεις τα media μπορείς…

«Σιγά τον εκβιασμό», θα μπορούσε να σχολιάσει ο έξυπνος συριζαίος, να πούμε, κάθε πολιτικά και κοινωνικά έμπειρος πολίτης, εν πάση περιπτώσει. Αλλά δεν είναι έτσι, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον «εκβιασμό» ενός μεμονωμένου παρανοϊκού, ας πούμε, πολιτικού. Αντιμετωπίζουμε έναν «εκβιασμό» που υποστηρίζεται από έναν παντοδύναμο επικοινωνιακό στρατό, το σύνολο, σχεδόν των ΜΜΕ. Έναν μύθο που, ευθύς καθώς αρθρώνεται, μέσω του μιντιακού σύμπαντος, μεταβάλλεται σε εικονική πραγματικότητα: «Σε μια περίοδο που ο ελληνικός λαός υφίσταται θυσίες, δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις ή για δισταγμούς. Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής για «ιερές αγελάδες» που παραμένουν άθικτες, όταν επιβάλλονται περικοπές παντού. Όταν πρέπει να τελειώνουμε με τα ελλείμματα και να βγούμε από την κρίση, δεν μπορούμε να ανεχόμαστε θύλακες αδιαφάνειας και δημόσιας σπατάλης. Η Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, η ΕΡΤ, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση μοναδικής αδιαφάνειας και απίστευτης σπατάλης και είναι εθνικό συμφέρον να κλείσει…»

Μύθος – παραμυθάκι – virtual reality

Στον σημερινό μαζικό πολιτισμό, τον επικοινωνιακό πολιτισμό, «ο μύθος δεν λειτουργεί ως μύθος, αλλά σαν παραμυθάκι που μπορεί να σοφιστεί ο κάθε ανοητούλης*» (συγνώμη κ. Σαμαρά, ζητήστε συγνώμη εκ μέρους μου κι απ’ τα παιδιά του επικοινωνιακού μηχανισμού σας) για να εξαπατήσει το «μεγάλο κοινό». Μεταβάλλοντας τον μύθο της αρεσκείας του, μέσω του τηλεοπτικού και μιντιακού, εν γένει, σύμπαντος που ελέγχει, σε εικονική πραγματικότητα. Αυτό, μας λέει ο Ρολάν Μπάρτ, συμβαίνει διότι, από τους μύθους της καθημερινότητας (αυτούς που φτιάχνονται για καθημερινή χρήση και όχι για την αιωνιότητα) δεν εκκενώνονται έννοιες: δεν υπάρχει λόγος να εκκενώνονται, αφού η χρήση τους είναι εφήμερη. Έτσι, το άκρως περιπεπλεγμένο σύμπλεγμα των ανθρωπίνων πράξεων και συμπεριφορών εκπίπτει σε κάτι το ουσιακό, παντελώς στερημένο διαλεκτικής, ανίκανο να οργανώσει φαντασιακά έναν κόσμο χωρίς αντιφάσεις, διότι τον οργανώνει επιπόλαια, επιφανειακά, χωρίς βάθος…

Μόνο ο λαός μπορεί να τους ανατρέψει

Αυτό ή περίπου αυτό: το σύστημα Σαμαρά που δεν είναι παρά το ίδιο σαπισμένο – όπως το ονόμασε ο… άσηπτος Βενιζέλος – σύστημα των διαπλεκομένων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων, ανίκανο εξαρχής να επιδράσει στην ετερόδοξη πολιτική διεύθυνση της χώρας επιβιώνει στις κυβερνητικές καρέκλες χάρις σε μια σειρά εφήμερων (επικοινωνιακών) μύθων που με την υποστήριξη του ελεγχόμενου επικοινωνιακού σύμπαντος, μεταβάλλονται σε εικονική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα «ανίκανη να οργανώσει φαντασιακά έναν κόσμο χωρίς αντιφάσεις, διότι τον οργανώνει επιπόλαια, επιφανειακά, χωρίς βάθος…»

Όμως τον οργανώνει. Και τον συντηρεί μέρα τη μέρα, εβδομάδα την εβδομάδα, μήνα τον μήνα, μέσω των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών δελτίων, μέσω των πρωτοσέλιδων εντύπων και ηλεκτρονικών Μέσων. Και τον εκβιάζει: «απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι το δημόσιο συμφέρον απαιτεί το κλείσιμο της ΕΡΤ»

Λάθος! Ο τελευταίος εκβιασμός ήταν τόσο ανόητος και ο εκβιαστής τόσο ασυνείδητος που διέγειρε συνειδήσεις προκαλώντας ατύχημα. Στον Σαμαρά, τον βασικό του σύμβουλο και, άμα λάχει, την κυβέρνηση των τριών: έχω συνείδηση του εαυτού μου διότι βρίσκομαι απέναντι σε άλλους που έχουν συνείδηση τον εαυτού τους, λέει ο φίλος μας ο Χέγκελ («Φιλοσοφία του πνεύματος», μετάφραση X. Βασιλειάδης, εκδόσεις «Αναγνωστίδης»). Αν βρεθώ, συνεχίζει, απέναντι σε κάποιον που δεν έχει συνείδηση του εαυτού του παρά το γεγονός πως εγώ, όπως όλοι οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν, βρίσκομαι απέναντί του ίσα – ίσα για να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του, σημαίνει πως βρίσκομαι απέναντι σε έναν βλάκα και τότε…

Και τότε, επανέρχομαι στην πολιτική αυτοσυνειδησία. Ξεσηκώνομαι. Γίνομαι ένα με τους χιλιάδες συμπολίτες μου που ήδη ξεσηκώθηκαν. Βγαίνω στους δρόμους. Στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια. Στη Μεσογείων, στο μέγαρο της ΕΡΤ. Παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου: ανατρέπω την συγκυβέρνηση των πολιτικά ανόητων και των εκβιαστών της τρόϊκας…

Νίκος Τσαγκρής