30 Μαΐου 2013

Tυπώνουν πλαστές πολιτικές ταυτότητες...

  
Και ξαφνικά οι εντολοδόχοι της τρόϊκας, οι αρμοστές του Σόϊμπλε, άρχισαν και πάλι να ομιλούν την… πολιτική: ο Σαμαράς, ας πούμε, εν μέσω της κοπτοραπτικής «προαπαιτουμένων» δράσεων λιμοκτονίας των Ελλήνων, ομιλεί για επανίδρυση της Ν.Δ. «Είναι κατάλληλη η ώρα για την αναγέννηση της παράταξης» εξηγεί στους –χαμένους στην μετάφραση πωλητηρίων της δημόσιας περιουσίας– κολλητούς του υπουργούς: «είναι η ώρα για τον εκσυγχρονισμό του κόμματος, την εξομοίωσή του με τα κόμματα της νέας ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς». Και επειδή εκείνοι δεν καταλαβαίνουν γρι, εξηγείται: «Κάτι σαν τους χριστιανοδημοκράτες του γερμανικού CDU∙ με φιλελεύθερες, όμως, απόψεις. Κατάλαβες;»

Κατάλαβα. Κεντροδεξιά τύπου Μέρκελ ονειρεύεται ο Σαμαράς. Ο άλλος, ο συνεταίρος του Ευ. Βενιζέλος, ονειρεύεται την ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Χωρίς όμως σοσιαλιστικό μανδύα αυτή τη φορά: μια προοδευτική κεντροαριστερά με φιλελεύθερο πρόσωπο, στα μέτρα της «Προοδευτικής συμμαχίας»∙ γιατί, «η Σοσιαλιστική Διεθνής έχει βαλτώσει». Ο τρίτος της παρέας, ο Φώτης, αρνείται μια τέτοια ανασύσταση, θέλει τη δική του, την προσωπική του ανασύσταση. Κεντροαριστερή τη θέλει κι αυτός, αλλά με σοσιαλιστικό μανδύα. Κι ας βάλτωσε η Σοσιαλιστική Διεθνής, κι ας μεταλλάχθηκε σε εναλλακτικό δεκανίκι του συστήματος η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία…

Κέντρο: ο βαθμός μηδέν της πολιτικής

Μα, θα μου πείτε, και δικαίως, είναι πολιτική όλα αυτά; Όχι βέβαια∙ επικοινωνιακά τερτίπια και μικροπολιτικές ίντριγκες είναι: οι έσχατες απόπειρες σκηνοθεσίας μιας εικονικής πραγματικότητας πάνω στα «κεντροδεξιά» και «κεντροαριστερά» ερείπια που άφησε πίσω της η αντιμνημονιακή θύελλα 2011 – 2012. Στην πραγματική πολιτική δεν υπάρχει κεντροδεξιά, ούτε κεντροαριστερά υπάρχει. Και δεν υπάρχει κέντρο: «κέντρο είναι ο βαθμός μηδέν της πολιτικής. Στη θεωρία, το κέντρο είναι ο παράδεισος όπου συμφιλιώνονται οι συντηρητικοί με τους φιλελεύθερους, οι αριστοκράτες με τους αστούς, οι εργοδότες με τούς εργάτες, οι κεφαλαιούχοι με τους σοσιαλιστές, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές, η δεξιά με την αριστερά».* Στην πραγματικότητα, κέντρο είναι δύο πράγματα: η θεωρητική κατασκευή για το καμουφλάρισμα πότε της Δεξιάς και πότε της Αριστεράς, ή το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τους Εξτρεμιστές των αντίστοιχων παρατάξεών τους και προσπαθούν να κυβερνήσουν μαζί. Ο κατάλληλος όρος είναι τότε «κεντρισμός»…

Η σύμπτωση στην κυβερνητική ακινησία

Στο συν – κυβερνητικό επίπεδο, η καμουφλαρισμένη ως «κεντροδεξιά» δεξιά κυριαρχεί πάντα επί της καμουφλαρισμένης ως «κεντροαριστεράς» αριστεράς. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και στην ελληνική συγκυβέρνηση του παρόντος: «κάθε κυβέρνηση τείνει φυσιολογικά να συντηρήσει την υπάρχουσα τάξη, είναι πιο εύκολο και λιγότερο επικίνδυνο από το να επιχειρεί ανανέωση. Ακόμα και με μια πλειοψηφία της αριστεράς, χρειάζεται μια ισχυρή και σταθερή πίεση των σκληρών για να υπερνικήσει αυτή τη φυσιολογική αδράνεια».** Ωστόσο η «κεντροαριστερά», μετριοπαθής από τη φύση της, δεν έχει ούτε το ζήλο ούτε τα μέσα να ασκήσει μια τέτοια πίεση στην «κεντροδεξιά» με την οποία συγκυβερνά. Και εν τέλει, σχεδόν πάντα, οι καμουφλαρισμένοι εταίροι συμπίπτουν στην κυβερνητική ακινησία. Ακριβώς όπως οι δικοί μας. Που αγκυλωμένοι απ’ την κυβερνητική ακινησία και την πολιτική καθήλωση σε ποσοστά ιστορικά χαμηλά (Ν. Δ: από το 45,6% τού 2004 (41,8% το 2007), στο 29,6% το 2012 – ΠΑΣΟΚ: από το 43,9% τού 2009 στο 12,28% το 2012, κλπ.) άρχισαν ελαφρά (κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά) πηδηματάκια. Για να ξεμουδιάσουν; Όχι, για να κοροϊδέψουν και πάλι την κοινωνία: φτάσαμε στο σημείο, όταν μιλάμε για τα δύο κυβερνητικά κόμματα της μεταπολίτευσης, να χρειάζεται να προσθέτουμε και μια χρονολογία όπως κάνουν με τα παλιά κρασιά. Λόγου χάρη: Ν.Δ.1975 = Λαϊκή Δεξιά. ΠΑΣΟΚ1982 = Σοσιαλιστική Αριστερά. Ν.Δ. 1992 = Φιλελεύθερη Δεξιά. ΠΑΣΟΚ 1997 – 2004 = κεντροαριστερά. Ν.Δ. 2004 – 2009 = Κεντροδεξιά. ΠΑΣΟΚ 2009 – 2012 = φέξε ψηλά κι αγνάντευε…

Αριστερά – Δεξιά: η αντίθεση που διαρκεί

Ποια «κεντροδεξιά», και ποια «κεντροαριστερά», λοιπόν; «Δεν υπάρχει!», που λένε και οι πιτσιρικάδες. Υπάρχει μόνο Δεξιά και Αριστερά: η Δεξιά περιλαμβάνει κατ' αρχήν όλους εκείνους πού υπερασπίζονται την κατεστημένη τάξη — όποια και να ’ναι αυτή η τάξη — και είναι, φυσικά, εκείνοι πού επωφελούνται από την τάξη αυτή η ελπίζουν να επωφεληθούν. Η Αριστερά περιλαμβάνει όλους εκείνους πού είναι αντίθετοι με την κατεστημένη τάξη και θέλουν να την αντικαταστήσουν με μίαν άλλη και είναι, φυσικά, εκείνοι πού υποφέρουν απ’ αυτή την τάξη.*** Υπάρχουν και κάποιοι Ιακωβίνοι της πολιτικής που διατυπώνουν την άποψη ότι σήμερα, ακόμα και ο διαχωρισμός Δεξιά – Αριστερά, με το παραδοσιακό περιεχόμενο των εννοιών (συντήρηση απ’ τη μια, και πρόοδος απ’ την άλλη) έχει οριστικά εκλείψει. Προσωπικά, έχω τη βεβαιότητα ότι η αντίθεση Δεξιά – Αριστερά, είναι η αντίθεση που διαρκεί. Και ότι αυτό που λέμε ‘κόσμος’ – και είναι η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες των πολιτών, οι λαοί – είναι και θα είναι η Αριστερά, ανεξάρτητα εάν είναι ο ίδιος κόσμος που συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη πότε «δεξιών» και πότε «αριστερών» κυβερνήσεων και καθεστώτων…

 ΥΓ: Τελευταία, στην ρημαγμένη από τις καμουφλαρισμένες ( πότε ως «κεντροδεξιές», πότε ως «κεντροαριστερές») κυβερνήσεις της χώρα μας, έτεινε να αποκατασταθεί η ακαμουφλάριστη πολιτική πραγματικότητα. Και αυτό ήταν το μοναδικό κέρδος που αποκομίσαμε από την «κρίση», την προδοτική αποδοχή των μνημονίων εκ μέρους των κυβερνήσεων Παπανδρεου – Παπαδήμου – Σαμαρά: η εξέγερση και η εκλογική αντίδραση των Ελλήνων στις περσινές εκλογές, οδήγησε στην φυσιολογική αναδιάταξη του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων. Έτσι επανήλθαμε στην Αριστερά (να εκφράζεται, κυρίως, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μέσω του ΚΚΕ και άλλων μικρότερων σχημάτων) και τη Δεξιά (να εκφράζεται κυρίως μέσω της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά, και μέσω της Χρυσής Αυγής). Με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ να ψάχνονται για νέα «κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερά» καμουφλάζ. Να κοροϊδέψουν την κοινωνία, να επιβιώσουν. Το ίδιο όμως θέλει, λέει, να κάνει τώρα κι ο Σαμαράς: να καμουφλάρει τη Ν.Δ. με γερμανικά χρώματα. Γελάτε; *Μωρίς Ντυβερζέ (Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια) ** ο. α. ***ο. α.

Δεν υπάρχουν σχόλια: