25 Απριλίου 2013

Η Δημοκρατία στο λεξιλόγιο των σκιών

  Το έλλειμμα δημοκρατίας που βιώνουμε είναι πρωτοφανές. Και ανεξέλεγκτο, καθώς αποτελεί προϊόν αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης της κυβέρνησης Σαμαρά με το απολυταρχικό καθεστώς που διέπει την ευρωζώνη της κ. Μέρκελ





Με την ευκαιρία της επετείου της 21ης Απριλίου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας ανησύχησε για τον θεσμό που εκπροσωπεί: «η Δημοκρατία έχει εχθρούς» είπε. Και τους προσδιόρισε… απροσδιορίστως σε «φαινόμενα αντικοινοβουλευτισμού, μισαλλοδοξίας και ρατσισμού» που, όταν αναπτύσσονται, «την υπονομεύουν και την αποδυναμώνουν∙ τη Δημοκρατία βεβαίως, βεβαίως…
Επιχειρώντας να προσδιορίσω τα προεδρικά απροσδιόριστα, τα «φαινόμενα αντικοινοβουλευτισμού», ας πούμε, πιθανολογώ ότι ο Πρόεδρος εννοούσε την νομοθετική απαξίωση του κοινοβουλευτισμού εξαιτίας της συνήθειας της κυβέρνησης Σαμαρά να κυβερνά απ’ ευθείας απ’ το μέγαρο Μαξίμου, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Με τους κυβερνητικούς βουλευτές να μεταβάλλονται σε θυμιατούρια των εν λόγω πράξεων και τον πρωθυπουργό να απέχει συστηματικά από τα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα σνομπάροντας τον κοινοβουλευτισμό. Αλλά, αν είναι έτσι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προσδιορίζει… απροσδιόριστα την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό ως εχθρούς της δημοκρατίας. Είναι έτσι;

 Η δημοκρατία στο λεξιλόγιο των σκιών

Μάλλον όχι: η δημοκρατία δεν έχει εχθρούς. Έχει παντού μόνο φίλους: ο συνταγματάρχης της Λατινικής Αμερικής που στήνει στον τοίχο τους αντιφρονούντες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ που καίει με βόμβες ναπάλμ τους άμαχους βιετναμέζους, ο Έλληνας πρωθυπουργός που βασανίζει, φυλακίζει και εξορίζει τους κομμουνιστές, ο σφαγέας των Παλαιστινίων Αριέλ Σαρόν, ο Στάλιν, ο Σαλαζάρ, η Θάτσερ, ο Νίξον, ο Μπους, η Μέρκελ, ο Σαμαράς, είναι δημοκράτες!
Ωστόσο, για να γίνει η «δημοκρατία» το επισκεπτήριο όλων των κυβερνήσεων της Γης, δεν αρκούσε ένα κομμάτι άσπρο χαρτί, χρειάζονταν καθεστωτικά μπιλιέτα διαφορετικού, κάθε φορά, χρώματος. Έτσι έγινε το δεύτερο συνθετικό μιας σύνθετης λέξης: «λαϊκή» δημοκρατία, ας πούμε, ή «εθνικοσοσιαλιστική» ή «βασιλευομένη» ή «κοινοβουλευτική» κλπ., κλπ. Μ’ αυτό τον τρόπο κατάντησε δούλη ή εξορίστηκε στο λεξιλόγιο των σκιών: το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σύγχρονου πολιτικού νομιναλισμού είναι ή ικανότητα του να καταντάει ανάπηρη κάθε ζωντανή λέξη, μας διδάσκει η γλωσσολογία.
Ούτως ή άλλως, «η δημοκρατία δεν δημιουργείται από κανένα γραπτό κείμενο. Αν, προτού να μπει στη νομοθεσία, δεν είναι ήδη ένας τρόπος και μια θέληση ζωής, μια μορφή της κοινής ηθικής ενσαρκωμένη στην καθημερινή σχέση της κοινότητας των ανθρώπων, τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της Εξουσίας».*

Το απολυταρχικό καθεστώς της ευρωζώνης

 Στην πραγματικότητα, το έλλειμμα Δημοκρατίας που βιώνουμε σήμερα είναι πρωτοφανές και προσδιορίζεται όχι μόνο με τον κυβερνητικό αυταρχισμό (την παραβίαση και υπονόμευση των κοινοβουλευτικών θεσμών, την περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών, την γενικότερη άσκηση εξουσίας διά του Δενδιανού δόγματος «Νόμος και Τάξη» με την βίαιη καταστολή κάθε λαϊκής αντίδρασης στα μέτρα λιτότητας και στο ξεπούλημα της χώρας), αλλά και με την έκταση της πολιτικής διαφθοράς και της διαπλοκής, με τον ίδιο τον χαρακτήρα της διαπλοκής∙ που, μεταξύ άλλων, εξασφαλίζει τον κυβερνητικό έλεγχο επί των Μέσων Ενημέρωσης: την δημοσιογραφική συμπολίτευση ή τη σιωπή.
Χειρότερο και άκρως επικίνδυνο είναι το γεγονός ότι το έλλειμμα δημοκρατίας που βιώνουμε είναι εθνικά ανεξέλεγκτο καθώς, εν πολλοίς, είναι και προϊόν αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης της κυβέρνησης της χώρας μας με το απολυταρχικό καθεστώς που διέπει την ευρωζώνη. Καθεστώς επιβεβλημένο και ελεγχόμενο από τον γερμανικό άξονα, υπό τη διεύθυνση της κ. Μέρκελ∙ η οποία, μόλις προχθές εκδήλωσε τις προθέσεις της για την οριστική κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας (και της δημοκρατίας, μ’ αυτό τον τρόπο) των χωρών – μελών της ευρωζώνης. «Tα κράτη-μέλη της ευρωζώνης», δήλωσε, «πρέπει να είναι έτοιμα να εκχωρήσουν περισσότερο έλεγχο σε ορισμένους τομείς λήψης αποφάσεων και χάραξης πολιτικής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ώστε η ευρωζώνη να μπορέσει να υπερβεί την κρίση χρέους και να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών…»

Φιλελευθερισμός, ο διαφθορέας της Δημοκρατίας

Το «έλλειμμα Δημοκρατίας» είναι πρόβλημα ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Δεν είναι πρόβλημα τωρινό, δεν είναι γέννημα της κρίσης, ξεκινά από την απώλεια της γεωπολιτικής ισορροπίας που επέφερε το τέλος του ψυχρού πολέμου, η πτώση του τείχους. Και φανερώνεται ως σύμπτωμα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης»,της παγκόσμιας επέλασης, δηλαδή, του νέου επιθετικού καπιταλισμού. Στη «Μιζέρια του Πλούτου», ο μετριοπαθής Πασκάλ Μπρυκνέρ σαρκάζει τον «παραλογισμό» της Βιβιάν Φορρεστέρ, να εξομοιώνει την «οικονομική φρίκη» με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να προφητεύει «γενοκτονίες από τους κυρίαρχους του κόσμου». Ωστόσο, η διαφθορά της Δημοκρατίας από τον ασύδοτο οικονομισμό, που διέβρωνε τους πολιτικούς καταλαμβάνοντας τη θέση της πολιτικής, φαινόταν αρκετά χρόνια πριν: κατά τον εορτασμό της δεύτερης επετείου της Βελούδινης Επανάστασης (1989), η Ντανιέλ Μιτεράν «έβλεπε» ότι «η εξαφάνιση του «κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» ανοίγει τον δρόμο σε μια ακόμα χειρότερη μάστιγα, τον «φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό» που επιβάλλεται σε όλον τον κόσμο». Ενώ, μερικά χρόνια μετά ο κομαντάντε Μάρκος στηλίτευε τον «φιλελεύθερο φασισμό» υποστηρίζοντας ότι η παγκοσμιοποίηση είναι «ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος στην υπηρεσία της νεοφιλελεύθερης αγοράς»…
Σήμερα, στην καθημαγμένη Ελλάδα, στον ευρωπαϊκό Νότο των μνημονίων, στην Ευρώπη της κρίσης, παντού στον κόσμο, οι Δημοκρατίες είναι λιγότερο ή περισσότερο ελλειμματικές. Το έχουμε πει και το ξαναλέμε: οι σημερινές Δημοκρατίες αδυνατούν να επιβάλουν στον Καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι της "δημοκρατίας της αγοράς". Άλλωστε η "δημοκρατία της αγοράς" είναι εκείνη που επιφέρει τη διαφθορά της ίδιας της Δημοκρατίας, επειδή τοποθετεί την έδρα της νομιμότητας στη Επιχείρηση και όχι πια στο Κοινοβούλιο…

* Ζωρζ Χανέϊν, «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια», μετάφραση Σπύρου Λιναρδάτου, «Εκδόσεις 70»

12 Απριλίου 2013

Το «μέτωπο» είναι δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ

 
Στις σημερινές συνθήκες πολιτικής διεύθυνσης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, η συγκρότηση ενός «αντισυστημικού» μετώπου σε κυβερνητικό επίπεδο είναι ουτοπία

Όλο και πιο συχνά, οι πολιτικοί αναλυτές αναφέρονται στην ωρίμανση της αναγκαιότητας για μια «συμμαχία των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου», για ένα «μέτωπο αντίδρασης στην τυραννία της συμμαχίας του Βορρά», την Γερμανική, δηλαδή, τυραννία.
Προ ημερών μπήκε στο χορό και ο Αμερικανός γλωσσολόγος και φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι, προτείνοντας «συνασπισμό και συμπόρευση των χωρών της νότιας Ευρώπης, εντός του ευρώ, για να αντιδράσουν απέναντι στην Γερμανία».
Πράγματι, η αναγκαιότητα του συνασπισμού των χωρών της Νότιας Ευρώπης γίνεται πιο πιεστική ιδιαίτερα μετά την ισοπεδωτική επέμβαση του Γερμανικού άξονα στο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου. Επέμβαση τόσο… επιτυχημένη που κωδικοποιείται από τις Βρυξέλλες ως «επέμβαση – μοντέλο» για κάθε τράπεζα της Νότιας ευρωζώνης που, σε πείσμα της Deutsche bank, εμμένει στην παρωχημένη αρχή της τραπεζικής πίστης…

Το ιδεολογικό είναι το φανταστικό

Εμπρός, λοιπόν, για ένα μέτωπο των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου ενάντια στην τυραννία του Γερμανικού άξονα! Αλλά τι είδους «μέτωπο», σε ποιο επίπεδο, με ποιο στόχο; Πόσο εφικτή είναι η συγκρότηση μιας «αντισυστημικής», ας την πούμε, συμμαχίας στο επίπεδο των κυβερνήσεων των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου; "Το ιδεολογικό είναι το φανταστικό", έλεγε ο Μαρξ, καθώς περιέγραφε, μετά τον Φόιερμπαχ, τη θρησκευτική ιδεολογία: To ιδεολογικό είναι κατασκευασμένο από συνειδήσεις που, μην μπορώντας να υποφέρουν την πραγματική τους κατάσταση, της δυστυχίας και των αντιφάσεων, προβάλλουν σ' ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον (μέλλον θρησκευτικό, μέλλον αισθητικό, αλλά επίσης μέλλον ηθικό και πολιτικό) μια ιδεατή σύμπνοια». Μια θρησκεία, μια ιδεολογία…
Υπ’ αυτό το πρίσμα, αν αποπειραθούμε να προβάλλουμε το «φανταστικό» των κ. κ. Σαμαρά, Ραχόϊ, Μόντι, Κοέλιο, και Αναστασιάδη – αυτό δηλαδή που «οι συνειδήσεις τους προβάλλουν σ’ ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον» – θα προκύψει αυτό που εφαρμόζουν ήδη στο κυβερνητικό τους παρόν: η θρησκεία των αγορών, ο προτεσταντικός νεοφιλελευθερισμός τύπου Μέρκελ και Σόϊμπλε…

Υπηρετούν στο… γερμανικό μέτωπο

Θέλω να πω ότι, την ώρα που οι αναλυτές συνιστούν, ως ώριμη ανάγκη, την συγκρότηση ενός μετώπου των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου προκειμένου να αντισταθούν από κοινού στον γερμανικό ηγεμονισμό», παραβλέπουν (φαντάζομαι όχι σκόπιμα) το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί ηγέτες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου (όπως και το σύνολο των κυβερνητικών ηγετών των υπολοίπων χωρών – μελών της ευρωζώνης) είναι ήδη μέλη ενός άλλου μετώπου, του «γερμανικού μετώπου». Και το υπηρετούν με υπερβάλλοντα ζήλο: «πάση θυσία», που λέει κι ο Σαμαράς.
Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων για τη συγκρότηση μιας «αντισυστημικής συμμαχίας στο επίπεδο των κυβερνήσεων των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, δύσκολα ανατρέπεται. Αφού, ακόμα και σε περίπτωση εκλογικού ατυχήματος είναι stand-by τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Για να υπηρετήσουν με τη σειρά τους το γερμανικό μέτωπο: η ιδεολογική αποδόμηση της κυβερνητικής πολιτικής, η διαφθορά των πολιτικών, η διαπλοκή πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων είναι κοινός τόπος στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, στις χώρες της ευρωζώνης, εν γένει. Με αποτέλεσμα, ο έλεγχος των ολιγαρχών της οικονομίας επί της πολιτικής (με εμπροσθοφυλακή το «γερμανικό μέτωπο») να είναι εύκολος και απόλυτος. Ή σχεδόν απόλυτος: μοναδική εξαίρεση αποτελεί η Ελλάδα. Λόγω ΣΥΡΙΖΑ!

Μέτωπο σε πολιτικό – κοινωνικό επίπεδο

Στην Ελλάδα η ανάγκη για τη συγκρότηση ενός αντισυστημικού μετώπου των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, στο κοινωνικό, όμως, επίπεδο, άρχισε να προβάλλεται (συνειδητά ή ασυνείδητα) στην περίοδο του κινήματος των «αγανακτισμένων». Που ξεκίνησε από τις καθιστικές διαμαρτυρίες στις ισπανικές πλατείες και μέσω του διαδικτύου «μεταδόθηκε» στην Ελλάδα, όπου πήρε και μια διάσταση μαζικής «αντιμνημονιακής» εξέγερσης. Και, ως ένα βαθμό, επέδρασε στις πολιτικές εξελίξεις των καιρών μας: την πτώση των κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου, την ανατροπή του δικομματισμού, την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων με την «εξαφάνιση» του εναλλακτικού συστημικού κόμματος (ΠΑΣΟΚ), την αποδυνάμωση του βασικού συστημικού κόμματος (Ν. Δ.) και την ανάδειξη νέων «αντιμνημονιακών» - «αντισυστημικών» δυνάμεων. Με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο και… καλύτερο.
Εν κατακλείδι, στις σημερινές συνθήκες πολιτικής διεύθυνσης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου η συγκρότηση ενός «αντισυστημικού» μετώπου σε κυβερνητικό επίπεδο είναι ουτοπική. Από την άλλη μόνο απ’ την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεκινήσει η συγκρότηση του «αντισυστημικού» μετώπου : ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό «αντισυστημικό» κυβερνητικό (εν δυνάμει) κόμμα στην ευρωζώνη. Και εξ αυτού έχει το φυσικό πλεονέκτημα του leader για τη συγκρότησης του μετώπου. Στο πολιτικό – κοινωνικό επίπεδο, μαζί με όλα τα «αντισυστημικά» - «αντιμνημονιακά» κόμματα, μορφώματα και κινήματα που δημιουργήθηκαν από τις κοινωνικές αναταράξεις στις χώρες του Νότου: για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετωπικού κινήματος πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα αμφισβητήσει και θα ανατρέψει τη νεοφιλελεύθερη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη…

Νίκος Τσαγκρής

3 Απριλίου 2013

Ο Φρόιντ πάει... συγκυβέρνηση


 
Αναλύοντας τα συμπτώματα μαζοχισμού, σαδισμού και φετιχισμού που ευδοκιμούν στο «σώμα» και το «πνεύμα» της συγκυβέρνησης και των εταίρων της

Ο φοβικές αντιδράσεις των κυβερνητικών εταίρων, που προηγήθηκαν της άφιξης των τροϊκανών, τους κατατάσσει στην ψυχοπαθολογία των μαζοχιστών: ο μαζοχιστής βιώνει τον εαυτό του ως άτομο ανάξιο, ένοχο, απορριπτέο, που του αξίζει να τιμωρηθεί. Γενικότερα, μόνο η ψυχανάλυση μπορεί να εξηγήσει την κυβερνητική συμπεριφορά. Λέω «συμπεριφορά» και όχι «πολιτική» διότι δεν διακρίνεται ούτε ίχνος πολιτικής στις κινήσεις αυτής της κυβέρνησης. Αλλά και ο χαρακτηρισμός «κυβέρνηση» είναι ανάρμοστος για αυτό το διεστραμμένο σχήμα που αυτοχαρακτηρίστηκε – και συνεχίζει να αυτοαποκαλείται – «ελληνική κυβέρνηση». Αφού δεν κυβερνά – ποτέ δεν κυβέρνησε – απλά εφαρμόζει, με σχετική αποτυχία (!) μάλιστα, εντολές άνωθεν. Βιώνοντας την ύπαρξή του ως σχήμα μαζοχιστικό. Ανάξιο, απορριπτέο, εν αναμονή της επόμενης τιμωρίας που του επιφυλάσσουν τα αφεντικά: «Μαξίμου: δεν πρέπει να δώσουμε αφορμές στην τρόικα»… Ακολούθως οι μαζοχιστές γίνονται σαδιστές*. Και απολαμβάνουν την πρόκληση σωματικού ή ψυχικού πόνου στους άλλους.

Όπως τα έλεγε ο Προυντόν
Τι συμβαίνει όμως όταν οι «άλλοι» είμαστε εμείς, ο ελληνικός λαός , και οι μαζοχιστές είναι εκείνοι, το σχήμα που αυτοαποκαλείται «ελληνική κυβέρνηση»; Συμβαίνει κάτι σαν αυτό που περιέγραφε ως κυβερνητική βία ο Προυντόν: να σε κυβερνούν σημαίνει να σε παρακολουθούν από κοντά, να σε επιβλέπουν, να σε κατασκοπεύουν, να σε ελέγχουν, να σε σφραγίζουν, να σε κατατάσσουν σε όποια φορολογική κλίμακα γουστάρουν, να σου μειώνουν ή να σου κόβουν τον μισθό και τη σύνταξη, να σε χαρατσώνουν, να σε ξεπουλούν, να σε υποτάσσουν στα συμφέροντα των νταβατζήδων τους, να σε απολύουν, να αισχροκερδούν σε βάρος σου, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν, να σε αφήνουν άνεργο, να σε οδηγούν στην αυτοκτονία…
Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε κατατρέχουν, να σου βάζουν πρόστιμα, να σε ντροπιάζουν, να σε βρίζουν, να σε σπάζουν στο ξύλο, να σε δένουν, να σε φυλακίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλούν, να σε προδίδουν, να σε περιπαίζουν, να σε γελοιοποιούν, να σε προσβάλλουν, να σε ατιμάζουν…


Είμαστε μια μαζοχιστική κοινωνία;
Tο χειρότερο είναι ότι αυτή η σαδιστικού χαρακτήρα κυβερνητική βία, αυτή η μνημονιακή, ας
την πούμε, διαστροφή, (μετά τις μαζικές αλλά άκαρπες αντιδράσεις του ελληνικού λαού – κίνημα «αγανακτισμένων» κλπ.) εγκαθίσταται τώρα στο κοινωνικό πεδίο, μεταλλασσόμενη σε μια μαζική ψύχωση που προσομοιάζει στον Φροϋδικό «ηθικό μαζοχισμό» : ο όρος «ηθικός μαζοχισμός» δομήθηκε από τον Φρόυντ για να επεκτείνει την έννοια του μαζοχισμού πέρα από τη διαστροφή που έχει περιγραφεί από τους σεξολόγους. Με τον όρο αυτό ο Φρόυντ προσπαθεί να εξηγήσει την συμπεριφορά εκείνη κατά την οποία το κοινωνικό υποκείμενο αναζητεί για τον εαυτό του τη θέση του θύματος με σκοπό να δομήσει την ταυτότητά του. Στη διαδικασία αυτή, ο πόνος ανάγεται σε νομιμοποιητικό στοιχείο της ταυτότητας. Ο πόνος ερμηνεύεται, δηλαδή, για τους μαζοχιστές σαν απόδειξη της ύπαρξής τους*. Ο «ηθικός μαζοχισμός» (που κατά τη γνώμη μου έχει καταλάβει ένα αρκετά μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας) συνδέεται με την κατάθλιψη και χαρακτηρίζεται από την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά των διαταραγμένων: βασικός τους στόχος η «τιμωρία του ανήθικου» με την αποφυγή, όμως, επιθετικών αντιδράσεων απέναντι στους «άλλους», την κατεύθυνση της τιμωρίας προς τον εαυτό τους.
Εδώ, χωρίς καμιά διαγνωστική ή συγκριτική πρόθεση, σημειώνω την διαταραγμένη αξίωση της Γερμανίδας καγκελαρίου Μέρκελ για την «τιμωρία του ανήθικου» της οικονομίας των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
 
Ο νομισματικός φετιχισμός
Άφησα για το τέλος το γελοιωδέστερο σύμπτωμα της κυβερνητικής διαστροφής, τον νομισματικό φετιχισμό. Που ξεκινά με την δημόσια ομολογία του Αντώνη Σαμαρά (14 Ιουνίου 2012) ότι λατρεύει ως φετίχ το ευρώ, και την ταυτόχρονη… καταγγελία του εκλογικού αντιπάλου του τότε, του Αλέξη Τσίπρα, επειδή σε συνέντευξή του στους Financial Times είχε δηλώσει το αυτονόητο, ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ αλλά νόμισμα». Γελάσαμε τότε με τον νομισματικό φετιχισμό του Σαμαρά, αλλά τα επικοινωνιακά αστροπελέκια της κυβέρνησης και τα παπαγαλάκια τους στα κυβερνητικά media, (δηλαδή σε…όλα) υιοθέτησαν το φετίχ του αρχηγού, καθιερώνοντάς το ως επίσημο κυβερνητικό και επικοινωνιακό βοήθημα. Και ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο μετά, εξακολουθούν να… φετιχίζονται κάθε που βγαίνουν στο γυαλί: «είναι φετίχ για εσάς, ή όχι το ευρώ;», ρωτούν τον κάθε συριζαίο που συναντούν. Σαν την γοργόνα με τον Μεγαλέξανδρο – άλλη διαστροφή, αυτή… Ωστόσο, καμιά ανησυχία για τον Σαμαρά και τα παπαγαλάκια του. Ο φετιχισμός δεν είναι δα και διαστροφή, μια απλή ψυχοσωματική παρέκκλιση είναι: φετίχ είναι η απόδοση ανύπαρκτων ιδιοτήτων σε ένα αντικείμενο, συνήθως αλλά όχι πάντα, για ερωτική ικανοποίηση. Παράδειγμα: «το φετίχ του είναι οι κόκκινες γόβες, τον διεγείρουν σεξουαλικά»….
Λέτε; Λέτε η κυρία Μέρκελ να φοράει κόκκινες γόβες;

*Σύμφωνα με την ψυχανάλυση (Havelock Ellis, στο Studies in the Psychology of Sex) ο μαζοχισμός και σαδισμός είναι συμπληρωματικές «συναισθηματικές» καταστάσεις, δεν υπάρχει καμία σαφής διάκριση μεταξύ τους.
*Διατύπωση της Κωνσταντίνας Ζάνου, διδάκτορος της ιστορίας