Το ΟΧΙ της Κύπρου ήταν Αποκάλυψη...

 Ξεσκέπασε τον καθεστωτικό χαρακτήρα της γερμανικής ηγεμονίας επί των κρατών – μελών της ευρωζώνης και ανέδειξε τους «σπόνσορες» του δίδυμου Μέρκελ - Σόϊμπλε

Μέσα στο σκοτεινό σκηνικό του χάους που, με αφετηρία το αναπάντεχο ΟΧΙ της Κύπρου, εξαπλώθηκε και τύλιξε το ευρωπαϊκό σύμπαν, κάποιοι συστηματικοί κήρυκες του γερμανικού δόγματος του «νομισματικού στόχου» την είδαν… πατριωτικά και άρχισαν τις κολοτούμπες δηλώνοντας, και καλά, την… ανυπακοή τους στους ηγεμόνες και τους διαχειριστές του συστήματος: «…η Μέρκελ, o Σόιμπλε και οι υπάλληλοί τους στις Βρυξέλλες πυρπολούν την Ευρώπη και καταστρέφουν το ευγενέστερο μεταπολεμικό πολιτικό επίτευγμα του πλανήτη»… Μάλιστα! Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως το… «ευγενέστερο μεταπολεμικό πολιτικό επίτευγμα του πλανήτη»! Μα αυτό δεν ευσταθεί ούτε ως ανέκδοτο. Αφού, είναι πια κοινός τόπος, από την ίδρυσή της η Ε.Ε. δεν ήταν παρά ένα εμπορικό εγχείρημα: ένας οικονομικός «συνεταιρισμός» στο προσκήνιο, ένα κερδοσκοπικό deal στο παρασκήνιο…

Η φιλοσοφία της κερδοσκοπίας
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι σαθρό. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τη φύση των Γερμανών ή των Γάλλων, των Ιταλών ή των Βρετανών, αλλά με τη φύση του ίδιου του οικοδομήματος, τη φιλοσοφία πάνω στην οποία θεμελιώθηκε: «Υπάρχουν ελάχιστοι πιο αθώοι τρόποι για να περνάει κανείς τον καιρό του πέρα από το να κερδίζει χρήματα»!.. Πρόκειται για τη φιλοσοφία των πιονέρων των «αγορών», τη φιλοσοφία της κερδοσκοπίας. Στην οποία ο Άνταμ Σμιθ απένειμε πιστοποιητικό ευγενείας μέσω ενός διάσημου κειμένου του: «…Δεν περιμένουμε από την καλοσύνη του χασάπη, του ζυθοπώλη και του φούρναρη το γεύμα μας, αλλά από τη μέριμνά τους για το συμφέρον τους. Δεν απευθυνόμαστε ποτέ στην ανθρωπιά τους, αλλά στον εγωισμό τους και δεν τους μιλάμε ποτέ για τις ανάγκες μας, αλλά για το κέρδος τους…»

Η γερμανική ηγεμονία..
Έτσι ακριβώς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη γέννησή της, από τότε που τη λέγαμε ΕΟΚ, δεν ήταν παρά ένα συνονθύλευμα κρατών με διαφορετικές οικονομικές ποιότητες και ποσότητες, διαφορετικές γλώσσες, θρησκείες και πολιτισμούς, δίχως ίχνος πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής συνοχής. Μια πολυμετοχική εταιρία με τον μεγαλομέτοχο στο τιμόνι της. Και ο μεγαλομέτοχος, ειδικά μετά την πτώση του τείχους, ήταν η Γερμανία. Η οποία, από τότε που απέκτησε το «πλειοψηφικό πακέτο», άρχισε να ελέγχει την Κομισιόν και να νομοθετεί την ηγεμονία της: κορυφαίοι σταθμοί αυτής της στρατηγικής η συνθήκη του Μάαστριχτ και η συνθήκη της Λισαβόνας, με εκείνο το κατάπτυστο άρθρο («Απαγορεύεται η διάσωση κάθε κράτους – μέλους που πτωχεύει.») που έθετε εκτός ευρωζώνης την έννοια της Αλληλεγγύης. Και χρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανία σαν εργαλείο για την κατασκευή των μνημονίων, ως εναλλακτικών – επί της ουσίας κερδοσκοπικών* – τρόπων «διάσωσης».

Τα προγράμματα διάσωσης
Όταν η κρίση πέρασε τον Ατλαντικό και χτύπησε την πόρτα της Ευρώπης, οι Μέρκελ και Σόϊμπλε ήσαν ήδη οι ηγεμόνες της Ευρωζώνης. Έτοιμοι να την υποδεχτούν, να την ελέγξουν και να την διαχειριστούν προς ίδιον – κρατικό και προσωπικό – όφελος. Με ιδεοληπτικό εργαλείο το «δόγμα του νομισματικού στόχου» (σκληρό ευρώ με απόλυτη δημοσιονομική πειθαρχεία) και με οπλοστάσιο τους νόμους και τις συνθήκες που οι ίδιοι είχαν επιβάλλει, δημιούργησαν αυτό το ιμπεριαλιστικό πλέγμα επεμβάσεων που ονομάστηκαν «προγράμματα διάσωσης»: διαρκής μικτός – εσωτερικός και διεθνής – δανεισμός για την σωτηρία των χρηματοπιστωτικών συστημάτων, με αντάλλαγμα την αναγκαστική υποθήκευση – ή και δήμευση – των λαϊκών εισοδημάτων και των δημοσίων περιουσιών. Φυσικά, προϋπόθεση για την επιβολή των συγκεκριμένων προγραμμάτων ήταν ο έλεγχος των εθνικών κυβερνήσεων και η μερική άρση της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών που έμπαιναν στο «πρόγραμμα». Και αυτό έγινε: Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία. Κράτη πολιορκημένα με τους πολίτες βυθισμένους στη φτώχεια την ανεργία και την κατάθλιψη. Προδομένους από τις παραδομένες ή δοτές κυβερνήσεις τους, που δεν είχαν το ανάστημα να αντισταθούν, να πουν ΟΧΙ στη βαρβαρότητα των γερμανικών «προγραμμάτων διάσωσης». Να βιώνουν την κρίση ως Γερμανική Τυραννία και να αγωνίζονται να την ανατρέψουν…

Το ΟΧΙ ήταν αποκαλυπτικό
Και να που ήρθε το, πραγματικά γενναίο, ΟΧΙ της Κύπρου. Που, πέρα απ’ το πραγματικό μέγεθος της ανατρεπτικής του δύναμης, (η ιστορία θα δείξει,) αποκάλυψε τον καθεστωτικό χαρακτήρα της Γερμανικής ηγεμονίας στην ευρωζώνη: οι Μέρκελ και Σόϊμπλε μόνο προς στιγμήν κλονίστηκαν, ωστόσο δεν έχασαν ποτέ τον έλεγχο: επανήλθαν άμεσα και επιδεικτικά στο δικτατορικό «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», δείχνοντας πως εξακολουθούν να έχουν την εμπιστοσύνη της ευρωπαϊκής ελίτ – αυτών που στη χώρα μας ονομάζουμε «νταβατζήδες». Που, παρά την βαθειά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, εξακολουθούν να βολεύονται με το μοντέλο πλουτισμού που φιλοτέχνησε στα μέτρα τους ο νεοφιλελευθερισμός τον 21ο αιώνα. Ενώ οι Βρυξέλες, πλήρως ενσωματωμένες στο γερμανικό δόγμα του «νομισματικού στόχου», προσφέρουν άφθονη συγκατάθεση και κάλυψη στις αποφάσεις του Βερολίνου. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή η συγκατάθεση, αυτή η κάλυψη, έχει ως ημερομηνία λήξεως τις γερμανικές εκλογές. Προσωπικά δεν το πιστεύω. Μα όπως και να έχει, ας το πούμε άλλη μια: για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…

*Το Ινστιτούτο του Κιέλου εκτιμά ότι από την κρίση χρέους που πλήττει την ευρωζώνη η Γερμανία θα εξοικονομήσει 15 δισεκατομμύρια ευρώ, ως το 2023, μόνο από το κόστος των επιτοκίων.

Νίκος Τσαγκρής