Η αμαρτία είναι ότι ουδείς αναμάρτητος. Μ' αυτή την έννοια είναι αμαρτία να ομιλείς για αμαρτίες άλλων όταν δεν. . εξομολογείσαι τις δικές σου. Όμως εκείνη η εικόνα και ο ήχος. η μουσική, τα λόγια τα ωραία, ομολογώ πως με καθήλωσαν. Ο Μάνος Χατζιδάκις ερωτικός και όμορφος όπως πάντα, μα τώρα που μας λείπει, ακόμα πιο ωραίος κι επιθυμητός, να τραγουδά το τελευταίο του τραγούδι: Τις ενοχές, τις τύψεις, το φτερούγισμα. εκείνο της οδύνης που νιώθει εντός του ο έφηβος όταν γυρίζει αργά στο σπίτι, και βρίσκει τη μητέρα να τον περιμένει αμίλητη κι αμείλικτη σαν τη συνείδησή του...
Τα λόγια στα τραγούδια είναι ενός ορίτζιναλ ποιητή της αμαρτίας, του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Κι ο δίσκος που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι η τελευταία κληρονομιά που μας αφήνει ο ποιητής της μουσικής, που είναι πια φευγάτος, ο Μάνος Χατζιδάκις...
Καθώς λοιπόν άκουσα την ωραία φωνή να «ψάχνει» το τραγούδι – ο δίσκος φέρει τον γενικό τίτλο «Τα τραγούδια της αμαρτίας» - ενώ την τηλεοπτική οθόνη κάλυπτε το πρόσωπο του Μάνου Χατζιδάκι, σκέφτηκα πως στην εποχή μας η αμαρτία έγινε πράξη τόσο γνώριμη, τόσο καθημερινή, τόσο κοινή, όσο το φαγητό και το νερό κι ο ύπνος.
Με τη μεταχριστιανική της έννοια, την έννοια της ηθικής
παράβασης, του παραπτώματος. πέρασε από δεκάδες στάδια δραματοποίησης, με κυμαινόμενο ψυχικό κόστος και τιμωρία, μέχρι που έγινε ασυνείδητη – αναίσθητη συνήθεια, που χάνεται μέσα στον ακατάπαυτα καλπάζοντα πληθωρισμό αμαρτημάτων των ανθρώπων.
Όμως δεν είναι αυτό που με λυπεί. Η πιο μεγάλη απώλεια είναι η εξαφάνιση της αίσθησης της αμαρτίας: Οι ενοχές, οι τύψεις, το φτερούγισμα εκείνο της οδύνης που νιώθει εντός του ο παραβάτης... Που στην πληρέστερη μορφή της, η αίσθηση αυτή ανακυκλώνεται πάλι σε ηδονή, καθώς ο «αμαρτωλός» επανακάμπτει στο πεδίο του απαγορευμένου...
Αυτή την αίσθηση λοιπόν, την σπάνια του ελληνισμού, που έχει τις καταβολές της στην αρχαία Ελλάδα και αργότερα σφυρηλατείται σε μέταλλα βυζαντινά, τη χάνουμε κι αυτή. Και μένουμε, σιγά – σιγά, απάνθρωπα κουφάρια, αμαρτωλά για πάντα, χωρίς ντροπή κι αναστολές και τύψεις. Χωρίς την κρυφή ηδονή, τη μυστική γοητεία της αμαρτίας...
Νίκος Τσαγκρής, 28/10/1996
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου