Φέτος ο Απρίλης άργησε να 'ρθεί...

Ο Απρίλης, ο μικρός αδελφός του Μάη, άργησε φέτος να φανερωθεί. Σαν κάτι ντροπαλά μωρά που τα καλείς να τα φιλέψεις μια λιχουδιά, ένα χάδι, κι εκείνα κρύβονται μπουσουλώντας κάτω απ' το τραπέζι. 
Για να λέμε όμως την αλήθεια, δεν είχε λόγους να βιαστεί για να 'ρθεί. Τα μοσχαράκια, και τ' αρνιά και τ' άλλα πλάσματα της φύσης είναι κρυμμένα και φυτοζωούν σε αφύσικα εργαστήρια και εκτροφεία και περιμένουν να σφαγούν. Να εκτεθούν στα σούπερ μάρκετ. 
Κι οι άνθρωποι, οι περισσότεροι, είναι κλεισμένοι στα γραφεία με τους τεχνητούς κλιματισμούς, στα εργοστάσια ή στα σπίτια, απέναντι απ' την TV, απ' το πρωί ως το βράδυ.
Ναι, ο Απρίλης αποφάσισε πως φέτος ήταν μάταιο να 'ρθεί, μέχρι που σκέφτηκε τα δάση, τα πουλιά που ζουν ελεύθερα σ' αυτά, τα ζώα, τα έντομα που θα μαράζωναν χωρίς αυτόν... 

 

Και ήρθε!..
Έτσι είναι ο Απρίλης. Ακατάδεκτος κι ατίθασος μα κατά βάθος συμπονετικός. Γι αυτό, πέρασε τρυφερά ανάμεσα απ' τα σύννεφα, ντυμένος ήλιος, και κατέβηκε στη γη. Τον είδαν πρώτες οι αμυγδαλιές και οι κερασιές, τον ερωτεύτηκαν κι ανθίσαν. Αυτός τις γέμισε φιλιά, τόσο πολλά, που ντράπηκαν οι μέλισσες κι οι πεταλούδες. Και πέταξαν μακριά και χαμηλά, στα αγριολούλουδα, δήθεν για να ρουφήξουν μέλι.

Εκείνος κοντοστάθηκε, γέλασε δυνατά, ευχαριστημένος, κι ύστερα κατέβηκε στην πόλη, έλουσε με γαλάζιο φως τις πολυκατοικίες της Αθήνας κι ευθύς άνοιξαν τα παράθυρα και βγήκαν οι γυναίκες στα μπαλκόνια...

Αμέσως τό 'σκασε για να προλάβει τα χιλιάδες ραντεβού με τους εφήβους, στα υπαίθρια τραπεζάκια των «καφέ», στις σχολικές αυλές και στις μακριές αλάνες, που απέμειναν ελάχιστες, αλλά αυτός ιδιαίτερα ο μήνας τις θυμάται πάντα. Τους βρήκε έτοιμους να περιμένουν, και γέμισε με ένα φως – χαμόγελο τα πρόσωπά τους. Σε λίγο άρχισε τις απριλιάτικες θωπείες, μέχρι οι αισθήσεις τους οι παιδικές να ζεσταθούν, να ανθίσουν...

 

 

****************

Αργότερα, το σούρουπο, ο Απρίλης χάθηκε, κρύφτηκε μέσ’ στα σύννεφα και τα χρωμάτισε μαβιά. Ήταν μια πρόβα στη μελαγχολία του μεγαλοβδόμαδου κι έπρεπε νάβρει χρώμα για να βάψει τις πενθούσες πασχαλιές. Που ανθίζουν πάντα λίγο πριν απ’ την Ανάσταση. Το Πάσχα…

28-4-1996. Από την ανθολογία χρονογραφημάτων του Νίκου Τσαγκρή «Εγώ, Εμείς, Αυτοί είμαστε».