25 Νοεμβρίου 2011

Η Ανάγνωση ως... διαστροφή




Υποτίθεται πως είμαι δημοσιογράφος. Αν, ωστόσο, με ρωτούσε κάποιος – σοβαρά μιλάμε – να του πω τι ακριβώς είμαι, θα του απαντούσα «αναγνώστης». Αφού, από τότε που έμαθα γραφή και ανάγνωση, άρχισα να διαβάζω μανιωδώς ό,τι τυπωμένο έβρισκα γύρω μου. Αδιακρίτως, ενστικτωδώς, όπως τρώμε: δοκίμαζα το «φαγητό» και αν ήταν νόστιμο το έτρωγα, αν ήταν άνοστο το πετούσα. Και έψαχνα χωρίς χρονοτριβή το επόμενο «πιάτο»...

Είμαι, ήδη, αναγνώστης 50 ετών, αλλά αισθάνομαι αχόρταγος, όπως τότε που έκανα κοπάνες απ' το γυμνάσιο και τρύπωνα στις βιβλιοθήκες, να βρω κάτι νόστιμο να διαβάσω. Τώρα πια μπορώ να ομολογήσω ότι η ανάγνωση είναι το πάθος μου, η μικρή μου διαστροφή: μια συνουσία μυστική με κορμιά – κείμενα σε ατελείωτες χάρτινες σελίδες˙ με την ολοκλήρωση να μην έρχεται ποτέ!...

Γράφω αυτό το κείμενο στο «καφέ» ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου της Αθήνας, με μια τσάντα, φίσκα από τυπωμένα αντικείμενα του πόθου μου, κάτω απ’ το τραπέζι. Λίγο πριν, περιδιαβάζοντας στους πάγκους, με χιλιάδες βιβλία απλωμένα γύρω, έμενα έκθαμβος σαν... Θέμος Αναστασιάδης μπρος στις ημιτσίτσιδες μοντέλες που κοσμούν τις εκπομπές του!..

Όταν γράφω ως δημοσιογράφος – μια και κάποτε, εντελώς τυχαία, απέκτησα αυτήν την ιδιότητα – προσπαθώ να γράφω σαν συγγραφέας περισσότερο, παρά σαν δημοσιογράφος. Ελπίζω ότι αυτό δεν είναι ψώνιο, κεκτημένο απ' τη βασική μου ιδιότητα, του αναγνώστη λογοτεχνίας, αλλά αντανακλαστική, αμυντική, κίνηση επιβίωσης στον παρακμάζοντα χώρο της ανάγνωσης.

Ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Χ. Τζ. Γουέλς προφήτευε την κατάργηση της ανάγνωσης και την αντικατάστασή της απ' την τηλεόραση και το βίντεο. Προέβλεπε, μάλιστα, ότι η προφορική γλώσσα θα εκφυλιζόταν σε ημιάναρθρους γρυλισμούς, τουλάχιστον για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Ευτυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, ο... μελλοντολόγος επιβεβαιώνεται μόνο ως προς το δεύτερο. Αφού, ιδιαίτερα ο τηλεοπτικός λόγος, τείνει να εκφυλιστεί σε ημιάναρθρους γρυλισμούς.

Ευτυχώς ο γραπτός λόγος αντέχει, ακόμα και ως ρεπορτάζ, στις σελίδες των εφημερίδων. Ωστόσο καθώς ο «πολιτισμός της ανάγνωσης» πλήττεται βάναυσα από τον «πολιτισμό της εικόνας», τα ευγενή μέταλλα αισθητικής και κουλτούρας που, ανά τους αιώνες, προήγαγε ο γραπτός λόγος, μεταλλάσσονται, σκουριάζουν, ατροφούν. Ενώ οι αναγνώστες, εμείς οι αδιόρθωτοι αναγνώστες, είμαστε ήδη μία... δακτυλοδεικτούμενη μειονότητα...

Νίκος Τσαγκρής (χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ και στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ)

14 Νοεμβρίου 2011

Εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση!


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr
Πρώτη φορά δεν επιτρέπεται να παραχωρηθεί ούτε λεπτό ανοχής απέναντι στη νέα κυβέρνηση, όχι μόνον από τους πολιτικοποιημένους αριστερούς πολίτες, αλλά ακόμη από κάθε στοιχειωδώς ορθολογικά σκεπτόμενο άνθρωπο ο οποίος έχει υποστεί τις συνέπειες της πολιτικής που αυτή η κυβέρνηση θα συνεχίσει και θα εντείνει.
Ετσι λοιπόν η σύνθεση της νέας κυβέρνησης μικρή σημασία έχει για το μέλλον του λαού μας. Αυτός θα είναι στο ίδιο έργο θεατής. Και αυτό θα συμβεί διότι αυτή η κυβέρνηση:


*Είναι προϊόν της ξεδιάντροπης, εκβιαστικής, κατοχικού τύπου, επέμβασης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου για συναίνεση στην κορυφή, έτσι ώστε αυτή να μπορέσει, όσο γίνεται, να αντισταθμίσει τη δεδομένη απώλεια κοινωνικής συναίνεσης από τη βάση. Αυτό είναι αναγκαίο για να συνεχιστεί, όσο πιο απρόσκοπτα για τους κυρίαρχους, η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική.


*Η ιδέα του σχηματισμού της υιοθετήθηκε και στηρίχθηκε με πάθος από τους ιδεολογικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης και με λιγότερη ή περισσότερη θέρμη από τις συνιστώσες του μπλοκ αστικής εξουσίας, δηλαδή από το κατέχον το πρώτο βραβείο νεοφιλελευθερισμού ΠΑΣΟΚ, το προς στιγμήν «δεν σε παίζω με την μπάλα μου» κυβερνητικό εξαπτέρυγο ΛΑΟΣ, τη δήθεν αντιμνημονιακή Ν.Δ., τη δήθεν ταγμένη στη συναίνεση, για να επιβιώσει πολιτικά, «Δημοκρατική Συμμαχία», και πιο χαλαρά από τους Πασόκους με πολιτικά της αστικοθεσμολάγνου «Δημοκρατικής Αριστεράς».


*Είναι προϊόν της σχετικής αυτοτέλειας των πολιτικών του συστήματος, οι οποίοι ναι μεν είναι υπηρέτες της αστική τάξης, από την άλλη όμως προσπαθούν να διαφυλάξουν και τα προσωπικά τους ιδιοτελή συμφέροντα, λειτουργώντας όπως γράφει ο Νίτσε σαν «ειδωλολάτρες» του εξουσιαστικού θρόνου, ή «αναρριχητικοί και ακόλαστοι» πίθηκοι.


Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα τόσο από τη εμμονή του Γιώργου Παπανδρέου να παραμένει γαντζωμένος με νύχια και με δόντια στην εξουσία όσο και από την άρνηση του Αντώνη Σαμαρά να υποστεί τη φθορά της πριν καν τη γευτεί.


*Είναι βέβαιο ότι θα διέπεται από τη μονοδιάστατη δογματική σκέψη με βάση την οποία το καλό των λαών ταυτίζεται με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των νόμιμων ή παράνομων τοκογλύφων, και με βάση την οποία δεν έχουμε άλλη λύση παρά την υποταγή στα κελεύσματα των δυναστών μας.


*Είναι επίσης βέβαιο ότι πρώτη φορά θα τηρήσει τις υποσχέσεις της, μια και αυτές δεν τις έδωσε στον λαό, αλλά στους δυνάστες του. Με βάση αυτές θα συνεχίσει την πολιτική της πολύπλευρης έντασης της εκμετάλλευσης του λαού, του ξεπουλήματος της χώρας, της έντασης της εξάρτησης και του αυταρχισμού. Εξ ου και δεν θα είναι κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» αλλά κυβέρνηση λαϊκής καταστροφής .


*Είναι βαθιά αντιδημοκρατική, όχι μόνον διότι συγκροτήθηκε κατ' απαίτησιν ξένων κέντρων, όχι μόνον διότι αποτελεί προϊόν παρασκηνιακών παζαριών πίσω από την πλάτη του λαού, και όχι προϊόν λαϊκής εντολής, όχι μόνον διότι θα εφαρμόσει και θα δεσμεύσει τον λαό μας για δεκαετίες με μια συμφωνία με την οποία διαφωνεί στη συντριπτική του πλειοψηφία, όχι μόνον διότι ο έχων τον πρώτο λόγο σε αυτήν είναι παντελώς άγνωστος και ουδέποτε κριθείς από τον λαό, ενώ αντίθετα είναι γνωστός και ευμενώς αποδεκτός από τους διεθνείς τοκογλύφους, μια και ως τραπεζίτης ανήκει στη φάρα τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι μέλος του λόμπι Trilateral Commission (τριμερής επιτροπή), ενός οργανισμού που έφτιαξαν τη δεκαετία του '70 εκπρόσωποι πολυεθνικών εταιρειών και που έχει ρητό στόχο τον περιορισμό των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών και την αύξηση της εξουσίας αυτών των εταιρειών (1).


*Τέλος, είναι βαθιά αντιδημοκρατική, διότι σε αυτήν θα συμμετέχει, στο πλαίσιο της ανοιχτής πια εθνικοσοσιαλιστικής συμμαχίας, και η φύσει αντιδημοκρατική ακροδεξιά, και μάλιστα με εκπρόσωπό της, μεταξύ άλλων, τον Μάκη Βορίδη, τον τσεκουροφόρο τέως πρόεδρο της ΕΠΕΝ, κόμματος που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος!


Στην πραγματικότητα είχαμε από την άποψη της πολιτικής που πρόκειται να εφαρμοστεί πολύ κακό για το τίποτα. Με άλλα λόγια «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν».


Αλλά ακόμη και ο τρόπος που το λαϊκό ένστικτο αντιμετώπισε την καθυστέρηση της συγκρότησης αυτής της κυβέρνησης είναι ενδεικτικός του χαρακτήρα της. Οι απλοί άνθρωποι, σε αντίθεση με την αγωνία των κατακτητών και των ντόπιων παπαγάλων τους, όχι μόνον δεν αγωνιούσαν, αλλά διασκέδαζαν με το σίριαλ αυτής της καθυστέρησης. Και διασκέδαζαν διότι αυτή:


*Γελοιοποιούσε το φθαρμένο στη λαϊκή συνείδηση κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.


*Αποκάλυπτε το πραγματικό ποιόν των πολιτικών των αστικών κομμάτων.


*Εκνεύριζε τους απεχθείς καταχτητές μας.


*Τάραζε τις μισητές αγορές.


*Εστω και για λίγες μέρες διακόπηκαν οι ανακοινώσεις λήψης αντιλαϊκών μέτρων.


Τώρα που η νέα κυβέρνηση είναι πραγματικότητα, η γνήσια δηλαδή αντι-Ε.Ε. αριστερά επιβάλλεται, δίχως την παραμικρή χρονοτριβή, να στραφεί, αν όχι άμεσα μετωπικά, τουλάχιστον συντονισμένα εναντίον της, εναντίον του μπλοκ εξουσίας που τη στηρίζει εναντίον των ξένων αφεντικών της.


ΥΓ.: Να υποθέσω ότι στην επέτειο του Πολυτεχνείου, για να το τιμήσει εκ μέρους της κυβέρνησης, θα καταθέσει στεφάνι ο Μάκης Βορίδης;


(1) Βλέπε άρθρο του Γ. Βασάλου στο gttp://www.aristerovima.gr


10 Νοεμβρίου 2011

Κάτι χρωστάει ο Παπαδήμος



"Δεν είμαι πολιτικός", έσπευσε να δηλώσει ο νέος πρωθυπουργός της χώρας Λουκάς Παπαδήμος, αμέσως μόλις έλαβε την εντολή σχηματισμού της κυβέρνησης, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Αλλά, ένας βουλευτής, ένας υπουργός, ακόμα κι ένα εξωκοινοβουλευτικό στέλεχος ενταγμένο σε κορυφαίες λειτουργίες ενός κομματικού μηχανισμού, εξ ορισμού είναι πολιτικός. Πολλώ μάλλον, ένας πρωθυπουργός!
Από το μεσημέρι της Πέμπτης 10 Νοεμβρίου 2011 ο κ. Παπαδήμος, θέλει -δεν θέλει, είναι και πολιτικός. Και ως πολιτικός (και μάλιστα ανωτάτου επιπέδου) οφείλει να τηρεί στο έπακρο τις υποχρεώσεις του.
Μία από αυτές είναι ασφαλώς και το να δίνει εξηγήσεις. Για όσα πράττει, αλλά και για όσα έχει πράξει, ως παράγων του δημόσιου βίου, κατά το παρελθόν.


Για παράδειγμα:
► Ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, το 1999-2001, αν είχε αντιληφθεί τί συνέβαινε στο χρηματιστήριο.
► Ποιά ήταν η συμβολή του στην ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, κάτι που έχει διαφανεί ότι ήταν αποτέλεσμα "δημιουργικής λογιστικής" και που ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί αποκάλεσε "λάθος".
► Τί ακριβώς συνέβη με την Goldman Sachs, σε σχέση πάντα με την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη.
► Αν εξακολουθεί να πιστεύει ότι η αναδιάρθρωση του χρέους (το λεγόμενο κούρεμα) επιφέρει "πολύ μικρότερα οικονομικά οφέλη, από ό,τι συχνά προβλέπεται" και ότι αυτή "η διαδικασία συνεπάγεται σημαντικούς κινδύνους για την Ελλάδα και την ευρωζώνη", όπως ο ίδιος έγραφε, μόλις πριν από δυόμισι εβδομάδες.
Δεν θα μπορέσει να αποφύγει αυτού του είδους τις εξηγήσεις ο κ. Παπαδήμος. Ακόμα και αν τις παρακάμψει, πολιτική θα είναι η στάση του. Και ως τέτοια, θα εκτιμηθεί. Δεόντως...


Κ.Ξ.(Ελευθεροτυπία)