Η κρίση μπήκε κι άραξε στα σπίτια μας. Στα σπίτια των μισθωτών και των συνταξιούχων. Και κάποιων μικρομεσαίων που πτώχευσαν ή πτωχεύουν, που το 'κλεισαν ή το κλείνουν το μαγαζί. Μπήκε, μας συστήθηκε, μας άγγιξε. Και τη δεχτήκαμε αγόγγυστα σχεδόν, σαν αναγκαίο κακό. Κι αρχίσαμε ήδη να τη σεβόμαστε: «Λέω, φέτος, να μην πάμε διακοπές το καλοκαίρι.. Είναι πολλά τα λεφτά αγάπη μου, δεν μας παίρνει...»
Η κρίση μπήκε στα σπίτια της «μεγάλης μεσαίας τάξης», τα σπίτια που, μέχρι σήμερα, συγκέντρωναν οικογενειακό εισόδημα από ενάμισι έως τρεισήμισι και τέσσερα χιλιάρικα τον μήνα. Εισόδημα που κουρεύτηκε βιαίως, όπως οι νεοσύλλεκτοι στο Κέντρο Διερχομένων: 20% έως 30% πάει το «μαλλί». Προς χάριν της Ευρωζώνης και εκείνων που την εφηύραν και τη... φοράνε. Και τη βγάζουν και, υπό τύπον μαστιγίου, την κραδαίνουν στις πλάτες μας.
Ωστόσο, το «στένεμα» παραμένει περισσότερο ψυχολογικό παρά πραγματικό, είναι ο φόβος μπροστά στην απειλή που έρχεται από το ευρωπαϊκό μας μέλλον και μας γυρίζει πίσω, στο ελληνικό μας παρελθόν. Τη μιζέρια της φτώχειας: γερμανική Κατοχή - ταπείνωση - πείνα - θάνατος. Είναι τυχαίο, άραγε, το γεγονός ότι η Γερμανία πρωτοστατεί και σ' αυτή την απειλή που «έρχεται απ' το μέλλον»; Και είναι άστοχοι εκείνοι οι Έλληνες που μιλούν ξανά για γερμανική «Κατοχή»;
Εμείς οι παλαιότεροι δεν τη φοβόμαστε τη φτώχεια. Την έχουμε γνωρίσει από πολύ κοντά. Έχουμε μεγαλώσει, αξιοπρεπώς, μαζί της, καίγοντας στη δουλειά και στα τραγούδια τη μιζέρια της. Αλίμονο στους νέους που, μεγαλωμένοι σε μια εποχή πανωλεθρίας των ιδεών, απέμειναν να κολυμπούν στα αναβράζοντα νερά του εγωιστικού υπολογισμού: «Να περνάμε καλά»! Να περνούν καλά σαν φιλόπονα χάμστερ, περιορισμένα στον ρόλο του παραγωγού-καταναλωτή.
Όχι! Κάποτε πρέπει να αποσπαστούμε απ' τη λατρεία της αγοράς. Καλύτερα φτωχοί και ελεύθεροι Έλληνες παρά «Ευρωπαίοι» - δεσμώτες των τοκογλύφων των «αγορών» και των πολιτικών τοποτηρητών τους. Των Γερμανών κερδοσκόπων, αν θέλετε, και των άλλων εταίρων τους. Στην κερδοσκοπία. Και των δικών μας, βέβαια, πασών των κυβερνήσεων, από καταβολής Σημίτη. Από καταβολής της εισόδου μας στην ΟΝΕ, θέλω να πω, κούφια η ώρα...
Νίκος Τσαγκρής (χρονογράφημα δημοσιευμένο στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου