2 Ιανουαρίου 2009

Το σύνδρομο του «πατερούλη»


Η συμπεριφορά των χωρών του πρώην «ανατολικού μπλοκ» που, μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», έγιναν στα γρήγορα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μου φέρνει στο νου τη συμπεριφορά ορισμένων, κομμουνιστών υποτίθεται, δημοσιογράφων που αποχώρησαν το ’91 από τον Ριζοσπάστη (ακολουθώντας τον Γρηγόρη Φαράκο) και, στα γρήγορα, έπεσαν με τα μούτρα στο μέλι του… αστικού Τύπου. Προτάσσοντας τα στήθη τους όχι για την υπεράσπιση του κόμματος αυτή τη φορά, αλλά για την υπεράσπιση των συμφερόντων των «καπιταλιστών εκδοτών». Που ήσαν πια τα αφεντικά τους!


Έτσι και οι συγκεκριμένες χώρες. Κάθε φορά που εγείρεται ένα φλέγον, να πούμε, διεθνές ζήτημα, υπερβαίνουν την (συνήθως μετριοπαθή) διπλωματία της Ε.Ε. και, με υπερβάλλοντα ζήλο σπεύδουν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του νέου τους «πατερούλη», τον οποίο αναγνωρίζουν (μεταξύ μας, όχι αδίκως!) στο πρόσωπο του εκάστοτε προέδρου των ΗΠΑ. Για να καταλάβετε απολύτως τι εννοώ, σας θυμίζω την ενθουσιώδη στρατιωτική συμμετοχή της Πολωνίας στην παρανοϊκή εκστρατεία των ΗΠΑ κατά του Ιράκ.


Φυσικά, η σύγκριση που επιχειρώ είναι ασύμμετρη, αλλά ο συνειρμός προέκυψε (και νομίζω πως έχει ενδιαφέρον να καταγραφεί) όταν πληροφορήθηκα τη στάση της Τσεχίας απέναντι στις δολοφονικές επιχειρήσεις των ισραηλινών βομβαρδιστικών στη Λωρίδα της Γάζας. Με τον Τσέχο υπουργό Εξωτερικών Σβάρτσενμπεργκ να δηλώνει ότι οι βομβαρδισμοί των Ισραηλινών δεν είναι παρά επιχειρήσεις αυτοάμυνας και ότι για όλα φταίνε οι Παλαιστίνιοι και η Χαμάς˙ υπερβαίνοντας σε πολιτική και διπλωματική βαρβαρότητα τον νέο του «πατερούλη» τον Τζορτζ Μπους. Μια δήλωση, μια στάση, η οποία συγκρούεται με την «πολιτισμένη» στάση της Ε.Ε. Που καταδικάζει τη βία (γενικά και απροσδιόριστα!॥) και απευθύνει έκκληση για εκεχειρία…


Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να προσλαμβάνω την στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως παρέμβαση ουσιαστική «με στόχο την αποκατάσταση του Δικαίου στην περιοχή», όπως την πλασάρουν στην εκλογική πελατεία τους οι ηγέτες των κυβερνητικών κομμάτων της. Είναι προφανές, πρόκειται για τη συνήθη (παθητική, ενοχική, ανυπόστατη) ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, τη «μη εξωτερική πολιτική» της Ε.Ε. Που, ωστόσο, φαίνεται πιο ανθρώπινη, πιο σκεπτόμενη, πιο πολιτισμένη να πούμε, από την βάρβαρη, ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την οποία σπεύδει να υιοθετήσει η (προεδρεύουσα της Ε.Ε., παρακαλώ) Τσεχία. Και είναι! Στο βαθμό που τα προσχήματα είναι πολιτισμός…


Νίκος Τσαγκρής

Δεν υπάρχουν σχόλια: