15 Ιουνίου 2008

Καταραμένες αλήθειες!..

Θα τρώγατε πουλερικά από τις ΗΠΑ πλυμένα με χλώριο; Προσπάθησε, λυσσασμένα, να μας τα πουλήσει ο αμερικανός πρόεδρος Μπους κατά τη διάρκεια της ευρωαμερικανικής συνόδου, μαζί με τα, εν γένει, μεταλλαγμένα. Εμείς, η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δηλαδή, δεν πήραμε, προβάλαμε ασθενή, πλην όμως… σθεναρή αντίσταση. Το μόνο στο οποίο συμφωνήσαμε με τον πρόεδρο είναι το θέμα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν: να επιβληθούν αυστηρότερες κυρώσεις «εάν συνεχιστεί η αδιαλλαξία της Τεχεράνης»…

Εμείς, ως Ευρωπαίοι πολίτες τώρα, δεν τραβάμε κάνα ζόρι με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Αυτό που μας ζορίζει είναι η οικονομική κρίση: η ακρίβεια, στα τρόφιμα και τα καύσιμα, ο εφιάλτης μιας επερχόμενης φτώχιας. Προσωπικά δε, ως Ευρωπαίος (να μου επιτρέψετε) πολίτης και ως Έλληνας σχολιαστής της επικαιρότητας, καθώς… ζορισμένος προσπαθώ να ερμηνεύσω τα αίτια της κρίσης, πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί με την σχετική ερμηνεία του, αφορισμένου από την ευρωαμερικανική πολιτική κοινότητα, Ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Ο οποίος στην αγόρευσή του από το βήμα της διάσκεψης του FAO (Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ) στη Ρώμη, περιστοιχισμένος από ένοπλους φρουρούς, είπε μερικές αλήθειες.

Ο Ιρανός είπε ότι «η παγκόσμια αγορά είναι γεμάτη πετρέλαιο και η άνοδος του αργού είναι τεχνητή». Και ότι «πίσω από την επισιτιστική κρίση βρίσκονται δυνάμεις που κερδοσκοπούν και χειραγωγούν». Είπε ακόμη ότι «οι μεγάλες δυνάμεις ενεργούν με σκοπό την υποτίμηση του δολαρίου και αυτό είναι που προκάλεσε την αύξηση των τιμών του πετρελαίου και των προϊόντων διατροφής» και ότι «ορατά και αόρατα χέρια εργάζονται για να ελέγχουν τις τιμές προκειμένου να επιτύχουν τους πολιτικούς και οικονομικούς τους σκοπούς»…

Αυτές είναι αιτιάσεις για την κρίση, αν όχι πιο ορατές, τουλάχιστον πιο αληθοφανείς και, ως εκ τούτου, πιο πιθανές από τις αντιφατικές και συμφεροντολογικές εξηγήσεις που δίνουν οι περισσότεροι Δυτικοί πολιτικοί ηγέτες και οικονομικοί αναλυτές. Και πάντως, πιο πολιτικές και αληθοφανείς από τις αφηρημένες αιτιάσεις του τύπου «φταίει η άνοδος της τιμής της βενζίνης» ή «φταίνε οι κερδοσκόποι» των δικών μας κυβερνητικών και παρακυβερνητικών παραγόντων.

Τέλος, ο… καταραμένος Ιρανός έθεσε και πάλι το πλέον αναπάντητο, στα μεταψυχροπολεμικά διεθνή χρονικά, ερώτημα:
«Πώς μπορούν οι μηχανισμοί του ΟΗΕ να βελτιώσουν την κατάσταση την ώρα που ορισμένες δυνάμεις επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας και το χειραγωγούν;».
Και ζήτησε «το σχηματισμό ενός ανεξάρτητου και δίκαιου θεσμού, που θα γίνεται σεβαστός από όλες τις χώρες για να ρυθμίσει την αγορά προϊόντων διατροφής με δίκαιο τρόπο»…

Συμφωνώ. Είμαι έτοιμος δε να δηλώσω ότι καθώς… ζορισμένος προσπαθώ να ερμηνεύσω τα αίτια της κρίσης βρίσκω πιο αξιόπιστες τις αιτιάσεις του… καταραμένου Ιρανού από τις αιτιάσεις κάθε Ευρωπαίου ηγέτη!

Νίκος Τσαγκρής

8 Ιουνίου 2008

Πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά...


Υπάρχουν ορισμένα πρόσωπα που δεν τα πάει το «γυαλί». Δεν «γράφουν», που λένε και οι οπερατέρ. Φυσικά, αυτό δεν έχει να κάνει με μειονεξίες και αναπηρίες. Αντιθέτως: προσωπικότητες φθηνές, πρόσωπα απεχθή μπορούν να θριαμβεύουν τηλεοπτικά. Το θέμα είναι πόσο «αφήνεσαι», πόσο επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι ο εαυτός σου, να εκτεθεί δημοσίως. «Αν αφεθείς, θα «γράψεις», λένε οι ειδικοί. «Είτε αρνητικά είτε θετικά»… Κι εννοούν ότι απ' τη στιγμή που ένα πρόσωπο «γράφει», ανεξάρτητα εάν είναι αρνητικό ή θετικό, προκύπτει ίδιο «εμπορικό» όφελος αφού, το τηλεοπτικό κοινό καταναλώνει αδιακρίτως τα θετικά και τα αρνητικά πρόσωπα. Αρκεί να «γράφουν» στο «γυαλί»…

Εδώ, σ’ αυτό το σημείωμα, μιλάμε για κάποια πολιτικά πρόσωπα που, πια, δεν «γράφουν» στο «γυαλί», όχι επειδή δεν θέλουν αλλά επειδή δεν μπορούν. Επειδή δεν επιτρέπουν, πια, στον πολιτικό εαυτό τους να «αφεθεί, να είναι ο πραγματικός πολιτικός εαυτός τους. Ο πρωθυπουργός, πρώτος και καλύτερος: «έγραφε» περισσότερο από τον Γιώργο, ήταν περισσότερο απ’ εκείνον «ο εαυτός του»˙ Ήταν ειλικρινής, αυθεντικός, δεν «κρυβόταν» και αυτό του έδινε «το κάτι παραπάνω». Τώρα, δεν θυμίζει σε τίποτα τον Κώστα Καραμανλή της πρώτης τετραετίας. Θυμίζει, όλο και περισσότερο, τον Κώστα Σημίτη στα τελευταία του, έχει αφήσει το σκάφος ακυβέρνητο, έρμαιο Δυτικών ανέμων: στον αυτόματο πιλότο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και όταν πρέπει να αντιμετωπίσει τον ελληνικό λαό «κρύβεται», σαν να φορά μαύρα γυαλιά…

Μαύρα γυαλιά! Ο Ρολάν Μπαρτ στα «Αποσπάσματα ερωτικού λόγου» τιτλοφορεί «μαύρα γυαλιά» το κεφάλαιο στο οποίο πραγματεύεται τον «κρυμμένο λόγο»: «Κρύβω, σχήμα εσκεμμένης αποφάσεως, όπου το ερωτικό υποκείμενο διερωτάται ως ποιό βαθμό πρέπει να κρύψει από το ερωτικό αντικείμενο, τις διαταραχές, τους κλυδωνισμούς, τους πόθους του, τις καταπτώσεις του, κοντολογίς τις ακρότητές του». Έτσι, και ο πρωθυπουργός: «κρύβεται», φορά «μαύρα γυαλιά». Μοιάζει έτσι αμήχανος, ψυχρός, ουδέτερος. Και σαν τον «κρυφοερωτευμένο» του Ρολάν Μπαρτ, «εμφανίζεται στο κοινό με το σώμα ενός ξεροκέφαλου παιδιού και τη γλώσσα ενός άκρως πολιτισμένου ενήλικα: Είμαι ψεύτης (λόγω παρασιωπήσεως), δεν είμαι θεατρίνος…

Αλλά και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν πάει πίσω. Βέβαια, ποτέ δεν «έγραφε» ιδιαίτερα στο «γυαλί», γιατί ποτέ δεν αφηνόταν να… «αφεθεί». Μα φαντάζεσθε τον Γιώργο… αφημένο; Αλίμονο, ποτέ δεν θα κατάφερνε να δείξει αριστερός! Έτσι «κρύβεται» κι αυτός, φορά «μαύρα γυαλιά». Ή εμφανίζεται, εάν θέλετε, κι αυτός στο κοινό, όπως και ο Κώστας Καραμανλής: με το σώμα ενός ξεροκέφαλου παιδιού και τη γλώσσα ενός άκρως πολιτισμένου ενήλικα: Είμαι ψεύτης (λόγω παρασιωπήσεως), δεν είμαι θεατρίνος…

Υ.Γ: σε ερώτημα εταιρίας δημοσκοπήσεων (mega, Δευτέρα, 2/6/2008) για την ικανότητα διακυβέρνησης των πολιτικών αρχηγών η επιλογή «κανένας» είναι πρώτη, με 31,5%.

Νίκος Τσαγκρής

2 Ιουνίου 2008

Πολιτική στενοχώρια...

"Υπομονή, η ζωή είναι δύσκολη", είπε στους αγριεμένους Γάλλους αγρότες ο Νικολά Σαρκοζί, με το πρόσωπο τσακισμένο απ’ τη στενοχώρια. Δίπλα του η Κάρλα Μπρούνι πρότεινε ένα βαθύ ντεκολτέ παρηγοριάς στους ξεσηκωμένους απεργούς. Δηλώνοντας κι αυτή στενοχωρημένη. Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν στενοχωρημένοι, τελευταία, στις δημόσιες εμφανίσεις τους. Είναι η ακρίβεια βλέπετε, η ενεργειακή κρίση, η οικονομική ύφεση.

Και ο δικός μας, μες στη στενοχώρια κι αυτός. «Πάρτε κι άλλα μέτρα για την ακρίβεια, είναι η τελευταία μας ευκαιρία», φωνάζει στους υπουργούς του, με τη μάσκα της στενοχώριας εγκατεστημένη μονίμως στο πρόσωπό του. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία; Μπορεί: Οι Γερμανοί… ξανάρχονται, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται, τα καρτέλ αλωνίζουν, η ακρίβεια καλπάζει ανενόχλητη και, πώς να το κάνουμε, οι κυβερνήσεις πέφτουνε σε τέτοιες συνθήκες. Ειδικά εκείνες που στηρίζονται στην ευσυνειδησία δύο μόλις βουλευτών…

Τι είναι, αλήθεια, ο βουλευτής; Μέλος του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού μας συστήματος είναι. Και, ως μέλος του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού μας συστήματος, έχει καθήκον να αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των κατοίκων της περιοχής στην οποία εκλέγεται. Να μάχεται υπέρ αυτών στη Βουλή, να προωθεί εν ολίγοις τα συλλογικά αιτήματα των πολιτών.

Από την άλλη, στο πλαίσιο της δομής του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο βουλευτής παίρνει το χρίσμα για να γίνει βουλευτής από κάποιο κόμμα και, για να το πάρει, υποχρεούται να είναι μέλος ή στέλεχος αυτού του κόμματος. Και μάλιστα να έχει δώσει «εξετάσεις» ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κόμματός του. Αντιλαμβάνεσθε, προφανώς, εδώ μια υποβόσκουσα αντίφαση, που μεταβάλλεται σε πρόβλημα όταν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων ενός βουλευτή έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα (τη γραμμή) του κόμματός του. Τότε, ο βουλευτής τίθεται μπροστά σε ένα συνειδησιακό δίλημμα: Τι θα προωθήσω στη βουλή; Τα συμφέροντα του κόμματός μου ή τα συμφέροντα των ψηφοφόρων μου;

Το δίλημμα του βουλευτή προσλαμβάνει διαστάσεις δράματος εάν είναι κυβερνητικός βουλευτής, και δη στην κυβέρνηση Καραμανλή. Όχι οποιουδήποτε Καραμανλή, αλλά στην κυβέρνηση των 152 βουλευτών του Κώστα Καραμανλή. Του δικού μας. Στης ακρίβειας τον καιρό. Και του ξεπουλήματος. Με υπουργό Ανάπτυξης τον κ. Φώλια. Και υπουργό Οικονομίας τον κ. Αλογοσκούφη…

Τι κάνει τότε ο βουλευτής; Ρίχνει την κυβέρνηση; Όχι, βέβαια। Απλώς, στενοχωριέται ο βουλευτής. Βγαίνει, δηλαδή, στην τηλεόραση, δηλώνει τη διαφωνία του και δείχνει ότι στενοχωριέται. Πολύ! Ακριβώς όπως συνιστούσε, από το ’76 π. Χ. ήδη, ο αγορανόμος παρακαλώ (!) πριν γίνει πραίτωρ, Κικέρων: «Όταν αυτό που μας ζητάνε (οι πολίτες) δεν μπορεί να γίνει ..., πρέπει ( οι πολιτικοί) να επικαλούμαστε επιτακτικές δεσμεύσεις, να δείχνουμε πόσο στενοχωρούμαστε»…
Νίκος Τσαγκρής