29 Απριλίου 2008

Μάης του 68: μια εξέγερση - μοντέλο

Ο γαλλικός Μάης χρειάστηκε δυο χρόνια και τρείς μήνες για να φτάσει μέχρι την Πλατεία Βάθη, εκεί όπου ήταν τότε το σπίτι μου. Το σπίτι μου, τρόπος του λέγειν, αφού στην πραγματικότητα ένας κοινόχρηστος χώρος ήταν. Μερικά δωμάτια γύρω από την «αυλή των θαυμάτων», όπως λέγαμε την εσωτερική αυλή με τα τσακισμένα ασπρόμαυρα πλακάκια, την κληματαριά που δεν έδινε ποτέ σταφύλια και το πλυσταριό που το χρησιμοποιούσαμε και σαν κοινόχρηστο λουτήρα. Δυο απ’ αυτά πιάναμε εμείς- πατέρας, μάνα, τέσσερα παιδιά, μια απ’ τις χιλιάδες οικογένειες των επαρχιωτών που μετανάστευσαν στην Αθήνα τη δεκαετία του ’60. Άλλα δύο ήσαν κέντρο διερχομένων κουλουρτζήδων από τα Γιάννενα. Στο πέμπτο δωμάτιο έμενε μια καλλίγραμμη κυρία αμφίβολης ηθικής. Επειδή «που την έχανες, που την εύρισκες, σε στάση πελαργού, στην Αγίου Κωνσταντίνου˙ με τη μια γόβα-στιλέτο κάθετη στο πεζοδρόμιο και την άλλη σε ορθή γωνία με τον τοίχο του Βασιλικού Θεάτρου»…

Λοιπόν, που λέτε, ο Μάης του ’68 με βρήκε τον Αύγουστο του ’70 στην Πλατεία Βάθη. Δυο χρόνια και τρεις μήνες πριν, τις μέρες που ο Κον Μπεντίτ οδηγούσε τους φοιτητές στην κατάληψη της Σορβόννης και κόμπαζε ότι «η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση είναι που σήμερα βρέθηκα στην κεφαλή μιας διαδήλωσης της οποίας την ουρά ακολουθούσαν τα σταλινικά καθάρματα...»(υπονοώντας την αποτυχία της ηγεσίας της γαλλικής Αριστεράς –που, πράγματι, ακολουθούσε την πορεία– να καπελώσει την εξέγερση) ήμουν ένα «σταλινικό καθαρματάκι» (έτσι με αποκαλούσε ο αλφαμίτης βασανιστής μου) μόλις 19 ετών στα χέρια του στρατού της χούντας των συνταγματαρχών. Ο κόκκινος Ντάνι ξεκίνησε την κόντρα του με τη Γαλλική Δημοκρατία μερικούς μήνες πριν, στη Ναντέρ, απαιτώντας κρατική φροντίδα για… τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων. Τότε, εγώ και οι συναγωνιστές μου ήμασταν ήδη πολιτικοί κρατούμενοι. Ξεκινήσαμε την κόντρα μας με τους δικτάτορες νωρίς, απαιτώντας Δημοκρατία και Ελευθερία…

Έτσι, ο Μάης του ’68 άργησε να με βρει. Και εν τέλει, με βρήκε στην Πλατεία Βάθη τον Αύγουστο του ’70. Ξώφαλτσα με βρήκε. Μόλις είχα επιστρέψει από τον στρατό και ξαναβρήκα τους αριστερούς μου φίλους. Ένας-δυο από δαύτους, που έζησαν το «Μάη» από πρώτο χέρι, μου μετέφεραν, λοιπόν, τα… καθυστερημένα νέα. Τίποτε σπουδαίο, περίπου αυτά που ξέρετε κι εσείς: «Οι φοιτητές της Ναντέρ, η πρώτη “κόκκινη Παρασκευή” στη Σορβόννη, οι πρώτες συλλήψεις, οι καταδίκες, η αναταραχή, οι συνεχείς διαδηλώσεις και το μπατσαριό στο Καρτιέ Λατέν, τα φοβερά συνθήματα, sex and drugs and rock and roll, οι ολονύκτιες συγκρούσεις φοιτητών-αστυνομίας, τα ραδιόφωνα, ο Τύπος, το φούντωμα της εξέγερσης με τη γενική απεργία και την μεγάλη πορεία (εργάτες-μαθητές-φοιτητές), οι καταλήψεις εργοστασίων, η φυγή του Ντε Γκώλ, μπλα, μπλα, μπλα…».

Τίποτε σπουδαίο!.. Έτσι αντέδρασα τότε. Λίγη ζήλια μόνο για τους Γάλλους φοιτητές, «γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να κάνουμε τέτοια!», η αποστήθιση μερικών συνθημάτων, η… γοητευτική ιδέα των καταλήψεων και τέρμα. Άλλωστε, ήταν ήδη ’70 και το σκηνικό της αμφισβήτησης είχε ήδη μεταφερθεί απ’ το Παρίσι στη Νέα Υόρκη. Και πάλι πίσω, στην Ευρώπη, στην Αθήνα, στην Ομόνοια, στην Πλατεία Βάθη: οι heavy metal διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, το σούπερ Γούντστοκ με τους 500.000 κατασκηνωτές-αμφισβητίες της αμερικανικής τάξης και τους τροβαδούρους αυτής της αμφισβήτησης ( Τζάνις Τζόπλιν, Τζίμι Χέντριξ, Jefferson Airplane, Grateful Dead, Μπόμπ Ντύλαν, Τζόαν Μπαέζ κ.λ.π.), τα παιδιά των λουλουδιών («κάντε έρωτα, όχι πόλεμο»), το “κουρδιστό πορτοκάλι”, το “φράουλες και αίμα” και ο δικός μας Σαββόπουλος, το Pop Eleven, το Στούντιο και η Αλκυόνη, οι “Socrates drunk the conium” σε έναν “αντιστασιακό” αχταρμά με τα παράνομα του Μίκη, τα κατορθώματα του Αλέκου Παναγούλη και των παιδιών του “Ρήγα Φεραίου”, τα βιβλιοπωλεία-γιάφκες της Σόλωνος, της Σίνα, της Σκουφά… Και βέβαια, πολύ σύντομα μάς πήραν πάλι μπάλα οι δικές μας εξεγέρσεις. Με την κατάληψη της Νομικής και τον δικό μας “Μάη”, το Πολυτεχνείο…

Απ’ εδώ, από τον Λόφο του Αρδηττού πια και όχι από την Πλατεία Βάθη, από απόσταση 40 χρόνων, βλέπω τον γαλλικό Μάη σαν μια εξέγερση πολυτελείας σε σχέση με το δικό μας Πολυτεχνείο, να πούμε. Σαν ένα επαναστατικό πομφόλυγα που ξεκίνησε από μια φοιτητική φάρσα, ένα νεανικό χαβαλέ – αντίδοτο στην κεντρώα γαλλική βαρεμάρα της εποχής εκείνης. Μια εξέγερση ενάντια στην κοινωνική και πολιτιστική αφασία της ξενέρωτης Γκωλικής Δημοκρατίας. Από την άλλη, μπορούμε να πούμε ότι ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση όλων των εποχών κατά δημοκρατικού καθεστώτος δυτικού τύπου. Και, απ’ αυτή την άποψη, ο γαλλικός Μάης αποτελεί έναν κοινωνικό μοντερνισμό, μια πολιτική πρωτοπορία. Μια εξέγερση-μοντέλο, ας πούμε, για τους πολιτιστικά και κοινωνικά απονευρωμένους λαούς των «δημοκρατικών» καθεστώτων της Δύσης του 21ου αιώνα…

17 Απριλίου 2008

Βιοκαύσιμα, το νέο όνομα της πείνας


Θέλω να γράψω για ένα μεγάλο θέμα των ημερών, τα βιοκαύσιμα , αλλά αισθάνομαι αμήχανος, καθώς ο υπολογιστής «κοκκινίζει» τη λέξη «βιοκαύσιμα» ως άγνωστη λέξη. Από την άλλη, καθώς διερευνώ τις διακυμάνσεις των ανθρωπίνων διαθέσεων απέναντι στο γνωστό-άγνωστο αυτό θέμα, μου προκύπτει, σαν να ήταν λέξη συνώνυμη με τη λέξη «βιοκαύσιμα», μια απ’ τις γνωστότερες και πλέον οδυνηρές λέξεις στην ιστορία της ανθρωπότητας: η λέξη πείνα.

Λοιπόν, τι λέτε; Βιοκαύσιμα σημαίνει πείνα; Ο Ελβετός κοινωνιολόγος Ζαν Ζιγκλέρ λέει "ναι, διότι καθώς παράγουμε βιοκαύσιμα για να σβήσουμε τη δίψα μας για καύσιμα, θέτουμε τη βάση για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας". Ενώ ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Πολιτικής της Γης, Λέστερ Μπράουν, τα κάνει πιο λιανά: "για να γεμίσει το ρεζερβουάρ ενός SUV (80 λίτρα) με βιοαιθανόλη απαιτείται ποσότητα δημητριακών που θα μπορούσε να θρέψει ένα άτομο για έναν ολόκληρο χρόνο". Ο Τζορτζ Μπούς από την άλλη, εξακολουθεί να είναι ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής παραγωγής βιοκαυσίμων. Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εμμένει στην παραγωγή του 10% των καυσίμων από «ενεργειακές καλλιέργειες...

Το σίγουρο είναι ότι οι τιμές των τροφίμων αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και η πείνα στον κόσμο έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσει. Με αποτέλεσμα τις οργισμένες εξεγέρσεις των κολασμένων της γης, της Αφρικής, της νοτιοανατολικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής, των σκλάβων της πείνας. Και το σίγουρο είναι ότι όλο και μεγαλύτερες εκτάσεις θυσιάζονται για τις επιδοτούμενες καλλιέργειες μεταλλαγμένων σπόρων και φυτών για ενεργειακή χρήση, για την παραγωγή βιοκαυσίμων. Με την ενθάρρυνση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Που ταυτόχρονα εμφανίζονται να… ανησυχούν και να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις «ανταρσίες» ή τις «ταραχές», όπως τις αποκαλούν, στην Ακτή, το Καμερούν, τη Μοζαμβίκη, τη Σενεγάλη, τη Μαυριτανία...

Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και ο γ. γ. του ΟΗΕ μιλάει πια "για αυτή την αθλιότητα, που πλήττει βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, καθώς αναγκάζει καθημερινά πάνω από 850 εκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη να πηγαίνουν κάθε βράδυ για ύπνο πεινασμένοι". Και το σίγουρο είναι ότι στη λίστα με τις αιτίες που συντελούν στις τερατώδεις αυξήσεις τιμών των τροφίμων, στην έλλειψη τροφής, στην πείνα –καταστροφή του κλίματος με συνέπεια πλημμύρες, ξηρασία, καταστροφή και μείωση των καλλιεργούμενων εκτάσεων, συνεχής αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, κλπ.– έχει προστεθεί μια νέα αιτία: Η καλλιέργεια «ενεργειακών φυτών» στη θέση διατροφικών καλλιεργειών...

Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που ο υπολογιστής «κοκκινίζει» τη λέξη βιοκαύσιμ. Ως άγνωστη για την Ελλάδα και τους Έλληνες λέξη, φαντάζομαι. Και όχι από ντροπή μπροστά σε μια λέξη-συνώνυμο της πείνας.


Νίκος Τσαγκρής

10 Απριλίου 2008

Η... μη δήλωση του Κίσινγκερ

Το καλύτερο του τελευταίου «Al Tsantiri News» ήταν μια «αποκάλυψη» του εξαιρετικού… διπλωματικού ρεπόρτερ Λάκη Λαζόπουλου. Μια δήλωση του υπουργού Εξωτερικών και Σύμβουλου Εθνικής Ασφαλείας του Ρίτσαρντ Νίξον, Χένρι Κίσινγκερ: «Ο ελληνικός λαός είναι αναρχικός και δυσκολοκυβέρνητος. Γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας»…

Η δήλωση αυτή, στην περιρρέουσα αντιαμερικανική ατμόσφαιρα των ημερών, περιγράφει τι ακριβώς προσπαθούσε να κάνει ο Τζωρτζ Μπους στα Βαλκάνια (με πρόμαχο το γειτονικό κρατίδιο, που θέλει να ονομάζεται Μακεδονία) τη στιγμή που τον έπιασε στα πράσα ο σούπερ-Βέτο Κωστάκης και τον έστειλ. Και άφησε με ανοιχτό το στόμα εκατομμύρια τηλεθεατών του «Al Tsantiri News»…


Αλλά η συγκεκριμένη «κυνική», «ανθελληνική», κλπ., κλπ., δήλωση-ομολογία είναι παλιά ιστορία. Υποτίθεται ότι ο «μπήξε», ο «δείξε» κλπ., κλπ., Κίσινγκερ την έκανε σε κλειστό κύκλο πολιτικών και επιχειρηματιών το 1994. Και ότι δημοσιεύτηκε στις 12/2/1997 στην τουρκική αγγλόφωνη «Turkish Daily News». Γράφω «υποτίθεται» διότι, σύμφωνα με όσα γνωρίζω, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει ότι υπήρξε τέτοια δήλωση του Κίσινγκερ ή να αποδεικνύει δημοσίευσή της στο φύλλο της 12ης/2/1997 της «Turkish Daily News».
Ωστόσο, η «δήλωση» δημοσιεύτηκε σε ελληνικό πολιτικό περιοδικό (1997), έκανε το γύρο του ελληνικού πολιτικού μικρόκοσμου ως αποδεικτικό στοιχείο αντιαμερικανικών ή εθνικιστικών ή πατριωτικών ή ιστορικών ή πολιτιστικών, αριστερών, κεντρώων και δεξιών επιχειρημάτων. Κάποιοι φωστήρες, μάλιστα, της Ληθίου δημοσιογραφικής θεότητας (της σχολαστικότητας) είχαν ανακηρύξει την συγκεκριμένη δήλωση ως «συνωμοτική θεωρία της δεκαετίας», υποστηρίζοντας ότι οι… συνωμότες διάλεξαν ως φορέα της τον Κίσινγκερ επειδή «ο μυστικοπαθής πάλαι ποτέ σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας έχει το επιπλέον «προσόν» της γερμανοεβραϊκής καταγωγής, που λειτουργεί προωθητικά για όσες συνωμοτικές θεωρίες δεν αρκούνται στον απλό αντιαμερικανισμό»!!! Και ότι «πρώτο θύμα αυτής της παραφιλολογίας είναι η προσπάθεια για μια ορθολογική ανάλυση της ίδιας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ»!


Λοιπόν, που λέτε, όσο.. ορθολογικά κι αν το ψάχνω δεν χρειάζομαι καν ανάλυση για την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και στην χώρα μας. Μου αρκεί η «δήλωση Κίσινγκερ» που αποκάλυψε στο «Al Tsantiri News» ο …σούπερ ρεπόρτερ Λάκης Λαζόπουλος, ακόμη κι αν, πράγματι, είναι η… συνωμοτική θεωρία της δεκαετίας. Αφού, …ορθολογικότατα, αναλύει τι ακριβώς προσπαθούσε να κάνει ο Τζωρτζ Μπους στα Βαλκάνια και στη χώρα μας, με πρόμαχο το γειτονικό κρατίδιο που θέλει να… είναι η Μακεδονία!..

Νίκος Τσαγκρής

6 Απριλίου 2008

Το ΝΑΤΟ και το... FYROMSTORY

Η ουσία είναι πέρα απ’ το «μακεδονικό», πέρα από τους Σκοπιανούς και τους Έλληνες… Μεγαλέξανδρους, πέρα απ’ τη Μακεδονία και το ελληνικό βέτο. Η ουσία δεν έχει να κάνει ούτε με τις εθνικιστικές οπερέτες που, συστηματικά, στήνονται στο γειτονικό κρατίδιο, ούτε με τις ελάχιστες, ευτυχώς, εντόπιες εθνοκαπηλικές κορώνες. Η ουσία είναι γεωπολιτική. Σε ελεύθερη απόδοση, γεω…αρπαχτική: μια ακόμη αμερικανική αρπαχτή στα Βαλκάνια, μια ακόμη επιχείρηση απονεύρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το ΝΑΤΟ στο ρόλο αναισθησιολόγου. Αυτή είναι η ουσία…

Μετά την πτώση του Τείχους, το ΝΑΤΟ δεν είχε ούτε πολιτικούς ούτε αμυντικούς λόγους ύπαρξης. Σε έναν λογικό, ηθικό και έντιμο κόσμο θα ‘πρεπε να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Αμέσως μετά τις καθεστωτικές ανατροπές στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το τέλος του «ψυχρού πολέμου», την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αντ’ αυτού, με τη συνένοχη συναίνεση κάποιων κρατών-μελών και την, επίσης συνένοχη, σιωπή άλλων, μετασχηματίστηκε σε μια τερατώδη πολεμική μηχανή προώθησης των γεωοικονομικών (και όχι «γεωπολιτικών») συμφερόντων των ΗΠΑ και κάποιων δορυφορικών τους χωρών.

Στην αρχή, με το πρόσχημα βοηθητικών επεμβάσεων σε μια σειρά… «αποτυχημένων κρατών» (νατοϊκός χαρακτηρισμός για τα περισσότερα κράτη του «Τρίτου Κόσμου»), όπως η Σομαλία και η Αϊτή. Αργότερα, με το πρόσχημα… «ανθρωπιστικών παρεμβάσεων» στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001, η τρομοκρατία ως «στρατηγική απειλή από τα αποτυχημένα κράτη κατά των ΗΠΑ και του δυτικού κόσμου» γίνεται πρόσχημα για ένα νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και για ισοπεδωτικές στρατιωτικές επεμβάσεις στο… αποτυχημένο Αφγανιστάν και αργότερα στο επίσης… αποτυχημένο Ιράκ. Το (ισχύον) νέο δόγμα προσβάλει και ανατρέπει την έννοια «έθνος» αφού, στην ουσία, καταργεί τις αξίες της εθνικής ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας, το απαραβίαστο των συνόρων. Ενώ, με το πρόσχημα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, νομιμοποιούνται στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο εσωτερικό των χωρών!..

Τώρα, κύριο μέλημα των ΗΠΑ είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ ως πολιορκητικού κριού των συμφερόντων τους. Για να ευοδωθεί η σουπερμπίζνα υπό την επωνυμία «Καθολική Ευρωπαϊκή Πυραυλική Άμυνα». Η εγκατάσταση, δηλαδή, αμυντικών πυραυλικών μηχανισμών στην Πολωνία και στην Τσεχία προς το παρόν. Κι αργότερα, Γεωργία, Ουκρανία, Σκόπια, Αλβανία, Ρουμανία και… βλέπουμε. Αυτή τη φορά, με πρόσχημα την απειλή πυραυλικής επίθεσης απ’ το…Ιράν! Και με στόχο τον πλήρη πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της Ευρώπης, την αποτροπή, εάν θέλετε, της περαιτέρω ανάπτυξης του υπαρκτού, ήδη, δικτύου ρωσοευρωπαϊκών συμφερόντων. Και ακόμα, την αδρανοποίηση (με την αποδοχή, εκ μέρους των ευρωπαϊκών χωρών, της «καθολικής-νατοϊκής πυραυλικής άμυνας») του σχεδίου της Ε.Ε. για απόκτηση ανεξάρτητης στρατιωτικής δύναμης…

Τι κάνει η Ευρώπη; Το… σκέφτεται. Εμείς πάλι, κολλημένοι με τo… FYROM story!..

Νίκος Τσαγκρής