14 Φεβρουαρίου 2008

Το φαινόμαινο Αλέξης Τσίπρας


Αλέξης Τσίπρας, το Φαινόμενο! Αυτός ο θαυμαστικός προσδιορισμός (που έχει να συνοδεύσει Έλληνα πολιτικό από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και από τότε αποδίδεται μόνο σε διεθνείς σταρ της show business και σε ποδοσφαιριστές τύπου Ρονάλντο) αποδίδεται ήδη, από τα media στον νεαρό πρόεδρο του Συνασπισμού. Kαι ομολογώ ότι του ταιριάζει, αρκεί να μην αποδειχτεί φαινόμενο φαινομενικό, και ως φαινόμενο και ως Τσίπρας.

Προς το παρόν, είναι πράγματι φαινόμενο, αφού είναι ο πρώτος πολιτικός ηγέτης της παραδοσιακής Αριστεράς που καταφέρνει όχι μόνο να γοητεύει, αλλά και να ελκύει και, εν τέλει, να αποσπά μεγάλες μάζες ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟ. Πράγμα που θυμίζει τον εμβολισμό και την άλωση της Ένωσης Κέντρου από τον Ανδρέα Παπανδρέου, στις αρχές της μεταπολίτευσης, και κάνει ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να βλέπουν εφιάλτες συρρίκνωσης, ακόμα και διάλυσης (!), του κόμματός τους. Και να αντιδρούν με «λούζερ» δηλώσεις του τύπου «ο κ. Τσίπρας έφτασε στο σημείο να μη μας δίνει ένα πιστοποιητικό για το αν και κατά πόσο ο κ. Παπανδρέου μπορεί να μιλά ως αριστερός»…

Παρεμπιπτόντως, αν όχι αυτό ακριβώς, κάτι τέτοιο είναι που λείπει απ’ το ΠΑΣΟΚ, ένα πιστοποιητικό «αριστεροφροσύνης», να πούμε˙ που θα επιχειρούσε να υποκαταστήσει την χαμένη (ήδη απ’ το ’85) αριστερή του ταυτότητα. Και ναι, ο κ. Παπανδρέου φαίνεται πως δεν μπορεί ούτε καν να μιλά ως αριστερός. Άλλωστε το βλέπουμε ήδη, (όσοι απέμειναν να βλέπουν): όπως και να μιλά, είναι αδύνατον πια να προκύψει αριστερή πίστη είτε προς τον ίδιο, είτε προς τα στελέχη του κόμματός του, είτε προς το κόμμα του…

Όμως, από πού αρχίζει, πού «πατάει» και πού πηγαίνει, το «φαινόμενο Τσίπρα»; Είναι πολύ απλό να το δούμε (όσοι απέμειναν να βλέπουν):
* Αρχίζει από την απόλυτη κοινωνική ανάγκη των καιρών για κάτι πολιτικά φρέσκο. Έτσι ακριβώς, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο: «κάτι πολιτικά φρέσκο».
* «Πατάει» στον βρωμερό βαλτότοπο που άφησαν πίσω τους οι κυβερνήσεις, οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί τους, οι βουλευτές, οι δικαστές, οι διαχειριστές των media, οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες˙ ως πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Ως παρακαταθήκη διαφθοράς, ως κληρονομιά διαστροφής στις γενιές των Ελλήνων του 21ου αιώνα.
* Πηγαίνει στο άγνωστο! Με βάρκα την Ελπίδα! Προς το παρόν το «φαινόμενο Τσίπρα» ξεδιπλώνεται σαν πολιτικό θαύμα μπρος στα έκπληκτα μάτια της κοινής γνώμης και σαν… υπαρξιακή απειλή για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Ενώ για την Αριστερά ξεδιπλώνεται σαν λαχείο και σαν στοίχημα: το Φαινόμενο να μην αποδειχθεί φαινομενικό…
Νίκος Τσαγκρής

Δεν υπάρχουν σχόλια: