Σε στιλ Χίλαρι Κλίντον

«Έξι νέα όργανα πρότεινε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Να δούμε τώρα πόσα θα προτείνει ο Γιώργος για να τον ταπώσει…» Είναι ένα σχόλιο που αλίευσα στο διαδίκτυο, ανάμεσα στα εκατοντάδες σχόλια των blogers για το πολιτικό σόου που, εντελώς δωρεάν, προσφέρει η διασπασμένη ηγεσία του μετεκλογικού ΠΑΣΟΚ στις Ελληνίδες και τους Έλληνες.

Το παραθέτω επειδή το θεωρώ αντιπροσωπευτικό δείγμα της πολιτικής ποιότητας που εκπέμπει αυτό το σόου, αυτή η δημόσια αντιπαράθεση (για να το πούμε πιο ευγενικά) των τριών υποψηφίων προέδρων και των εξαπτέρυγών τους: μια πολιτική ποιότητα με περίσσευμα ποσοτικών και έλλειμμα ποιοτικών χαρακτηριστικών। Πιο… σουρεαλιστικά, μια ποιότητα ποσοτική…

Αυτή η εικόνα, αυτή η προβολή πολιτικών ποσοτήτων (και όχι πολιτικών ποιοτήτων) είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα. Επειδή δεν περιγράφει (μόνο) κάποια συμπτωματική ποιότητα πολιτικών πραγμάτων, μια παρακμιακή, ας πούμε, κομματική κατάσταση με φθαρμένες ιδέες και πρόσωπα. Αλλά, μια πρωτόγνωρη για την ελληνική κουλτούρα (και για την ευρωπαϊκή, αν εξαιρέσουμε την πρόσφατη διαδικασία εκλογής προέδρου του ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος) πολιτική λειτουργία. Που μεταβάλλει την, παραδοσιακά, εσωκομματική διαδικασία εκλογής προέδρου ενός ευρωπαϊκού κόμματος (εκλογή με πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια, μέσα από ένα συνέδριο αντιπροσώπων των πιστοποιημένων μελών του κόμματος) σε ένα δημόσιο σόου κατά τα αμερικανικά πρότυπα.

Έτσι, παρακολουθούμε κατάπληκτοι, εμείς οι… παραδοσιακοί, τους τρεις υποψήφιους προέδρους του ΠΑΣΟΚ να συμπεριφέρονται σαν Αμερικανοί γερουσιαστές που διεκδικούν το χρίσμα του δημοκρατικού, να πούμε, κόμματος: να έχουν στήσει προσωπικούς εκλογικούς μηχανισμούς πλήρεις, επαγγελματικούς. Με τους πολιτικούς και επικοινωνιακούς συμβούλους τους, με τις εταιρείες δημοσκοπήσεών τους, με τα όλα τους. Και να παίρνουν σβάρνα τις επαρχιακές περιφέρειες, όπως οι Αμερικανοί γερουσιαστές τις πολιτείες των ΗΠΑ: με την συνοδεία οπαδικών «στρατών», να τα ρίχνουν άγρια ο ένας στον άλλο, σε ταρατατζούμ εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις από πόλη σε πόλη. Τα μόνα που λείπουν είναι οι φιλαρμονικές, οι τσιρ-λίντερς, οι σημαίες με τις φωτογραφίες του Γιώργου, του Ευάγγελου και του Κώστα (γιατί, άραγε, τους βάζουμε όλοι μ’ αυτή τη σειρά;) και αυτές οι τεράστιες κονκάρδες με τον φιόγκο να κρέμεται από κάτω.

Ασφαλώς πολλοί θα μιλήσουν για έξαρση δημοκρατικότητας, για πολιτική εξωστρέφεια, ακόμα και για…άμεση Δημοκρατία. Ένας άλλος μπορεί να ξανααρθρώσει εκείνο το… «συμμετοχική Δημοκρατία». Προσωπικά, μίλησα ήδη για μια παρακμιακή πολιτική κατάσταση που τοποθετεί την πολιτική ποσότητα στη θέση της παραδοσιακής ευρωπαϊκής πολιτικής ποιότητας: ένα σόου στη θέση μιας πολιτικής διαδικασίας. Σαν τα σόου που γεννούν πρόεδρους και πολιτικές τύπου Νίξον και Κάρτερ και Ρέιγκαν και Μπους.

Νίκος Τσαγκρής